Коринтлиқларға 1-хәт 13:1—13

13  Әгәр мән адәмләрниң һәм пәриштиләрниң тиллирида сөзлисәм, лекин меһир-муһәббитим болмиса, у чағда мән җараңлиған мис яки баңилдиған төмүрдәк болуп қалдим.  Һәм әгәр мениң бәшарәт ейтиш һәдийәрим болса, барлиқ муқәддәс сирларға һәм пүткүл билимгә егә болсам, әгәр тағларни йөткәйдиған толуқ етиқатим болсиму, амма меһир-муһәббитим болмиса, мән — һечнәрсә әмәс.  Һәм әгәр мән башқилирини тойғузуш үчүн, барлиқ мүлкүмни тарқитивәтсәм вә даңқим чиқиши үчүн, тенимни беривәтсәмму, булардин маңа һечқандақ пайда йоқ.  Меһир-муһәббәт узақ сәвирлик һәм меһривандур. Меһир-муһәббәт қизғанмайду, махтанмайду, у тәкәббурланмайду,  өзини әдәпсиз тутмайду, өз мәнпийитини көзлимәйду, терикмәйду, адавәт сақлимайду,  һәққанийсизлиққа хошал болмайду, бәлки һәқиқәткә шатлиниду,  һәммигә бәрдашлиқ бериду, һәммигә ишиниду, һәммә нәрсигә үмүтлиниду, һәммини тәқабил чидайду.  Меһир-муһәббәт һечқачан түгимәйду. Әгәр бәшарәт ейтиш һәдийәси болса — у йоқайду, әгәр тиллар болса — улар тохтайду, әгәр билим болса — у ахирлишиду.  Һазир биз қисмән билимиз һәм қисмән бәшарәт қилимиз, 10  лекин толуқ нәрсә кәлгәндә, қисмән нәрсә йоқилиду. 11  Мән гөдәк вақтимда гөдәкчә сөзләттим, гөдәкчә ойлаттим, гөдәкчә мулаһизә қилаттим, бирақ әнди әр йәткәндә, мән гөдәклигим билән хошлаштим. 12  Һазир биз төмүр әйнәктә сус көрүватимиз, лекин шу чағда очуқ көрүниду. Һазир мән қисмән билимән, лекин шу чағда Худа мени ениқ билгинидәк, мәнму ениқ билидиған болумән. 13  Һазир болса етиқат, үмүт, меһир-муһәббәт — мошу үчи болуватиду, лекин улардин әң бүйүги — меһир-муһәббәттур.

Изаһәтләр