Самуилниң 2-язмиси 16:1—23
16 Давут тағниң чоққисидин чүшүватқанда, мана алдиға жүкләнгән җүп ешәкләр билән Мефибошетниң қули Сиба учриди. У ешәкләргә 200 нан,100 қатлам кишмиш нени, 100 қатлам инҗир нени вә бир қача шарап бесилған еди.
2 Падиша Сибадин: «Бу нәрсиләр немә үчүн?»— дәп сориди. Сиба җававән:«Ешәкләр падишаға жүрүшкә, нанлар билән мевиләр чакарлириңиз үчүн тамаққа, шарап болса чөлдә уссап кәткәнләр үчүн»,— деди.
3 Падиша униңдин: «Қени егәңниң оғли?»— дәп сориди. Сиба падишаға:«Мана, у Йерусалимда қалди, чүнки у ичидә: “Әнди пүткүл Исраил өйи маңа атамниң падишалиқ һоқуқини қайтуруп бериду!”дәп ойлаватиду»,— деди.
4 Шуниң билән падиша Сибаға:«Мана Мефибошетниң барлиқ нәрсиси саңа тәәллуқ!»— дәп пәрман қилди. Сиба җававән: «Егилип тазим қилимән! Сизниң көзиңиздә илтипат тапай, тәхсирим падиша!»— деди.
5 Падиша Давут Бахуримға йетип кәлгәндә, мана шу йәрдин Саул өйидин болған Гераниң оғли Шимей исимлиқ бир туққини чиқип, уни һақарәтлиди.
6 У Давутқа һәм униң қуллириға ташларни атти. Шу арилиқта хәлиқ вә барлиқ қудрәтлик әскәрләр Давутниң оң вә сол тәрипидин меңивататти.
7 Шимей мундақ дәп, уни һақарәтлиди: «Маң, йоқал, қанхор һәм қанун бузғучи!
8 Йәһва сениң бешиңға Саул өйиниң төкүлгән пүткүл қенини қайтуруватиду. Сән униң орниға падиша болған едиң, Йәһва падишалиқни оғлуң Абсаламниң қолиға тапшуриватиду. Мана, әнди сәнму бәхитсизликтә, чүнки сән қанхорсән!»
9 Шу пәйттә Зеруяниң оғли Абишай падишаға: «Немишкә бу өлүк ишт мениң тәхсирим падишани қарғаватиду? Мән берип, униң бешини алимән»,— дәп аччиғи кәлди.
10 Амма падиша җававән: «Зеруяниң оғли, силәр билән маңа немә килиш керәк? Мәйли, у қарғавәсун, бәлким, Йәһва униңға шундақ қилишни буйриғанду. Буниңға биз немә дәләләймиз?»— деди.
11 Давут Абишайға һәм барлиқ қуллириға: «Мана, мениң оғлум, мәндин чиққан оғлум мениң җенимни издәватқан чағда, бу Йәмнияниң оғли техиму издимәмду? Униңға диққәт қилмаңлар, мәйли, маңа ләнәт оқувәрсун! Тайлиқ, Йәһва униңға шундақ әмир қилған.
12 Бәлким, Йәһва мениң пәсәйгинимни көрүп, бүгүнки һақарәт үчүн маңа Йәһва яхшилиқ қилар»,— дәп җавап бәрди.
13 Давут һәм униң кишилири йолда маңди, Шимәй болса уларға қарши турған тағниң етигидә меңип, уни яманлап, униңға ташларни һәм топини чечип маңди.
14 Падиша униң қешидики һәммә хәлиқ билән һерип, өз җайиға аран йәтти. Шу йәрдә улар дәм алди.
15 Абсалам билән барлиқ Исраил хәлқи Йерусалимға кирди һәм улар билән Ахитофелму болди.
16 Шундақла Абсаламға Давутниң йеқин дости архитилиқ Хушайму кәлди. У Абсаламға: «Яшисун, падиша! Падиша яшисун!»— дәп униңға салам бәрди.
17 Бирақ Абсалам Хушайға: «Сениң ағинәңгә болған достлуғиң шуму? Немишкә сән ағинәң билән кәтмидиң?»— дәп соал қойди.
18 Хушай җававән: «Йоғуси! Кимни Йәһва, мошу хәлиқ һәм барлиқ Исраил пухралири таллиған болса, шу адәмгә мәнму мәнсүп болғум келиду вә шу киши билән мән қалимән!
19 Иккинчидин, кимгә мән хизмәт қилишим лазим? Достумниң оғлиға әмәсму? Мән атаңға қандақ хизмәт қилған болсам, саңиму шундақ хизмәт қилимән!»— деди.
20 Андин Абсалам Ахитофелдин: «Маңа немә қилишим керәклиги һәққидә мәслиһәт бериңлар»,— дәп сориди.
21 Ахитофел Абсаламға: «Атаңниң өйини күзитишкә қоюп қойған дедәклиригә кирип ятқин. Шу чағда барлиқ Исраил сениң атаң үчүн нәпрәтлик болуп кәткиниңни аңлап, сениң билән болғанларниң қоллири күчийиду»,— деди.
22 Абсалам үчүн өйниң өгүзидә чедир орнатти. Шуниң билән Абсалам пүткүл Исраилниң көзичә атисиниң дедәклири билән ятти.
23 Ушбу күнләрдә Ахитофелниң мәслиһәтлири гоя һәқиқий Худаниң мәслиһәтлиридәк баһалинатти. Ахитофелниң һәрқандақ мәслиһити Давут үчүнму, Абсалам үчүнму шундақ абройлуқ еди.
