Հոբ 17:1-16
17 «Ոգիս կոտրվել է+, օրերս հանգչել են։
Գերեզմանոցն ինձ համար է+։
2 Ինձ ծաղրուծանակի են ենթարկում+,
Աչքերս անդադար նրանց ապստամբ վարքին են նայում։
3 Խնդրում եմ, երաշխիքս քեզ մոտ պահիր+։
Ուրիշ էլ ո՞վ իմ ձեռքը+ կսեղմի որպես երաշխավոր։
4 Դու փակեցիր նրանց սիրտը, որ խոհեմություն չգա+,
Դա է պատճառը, որ նրանց չես բարձրացնում։
5 Որևէ մեկը գուցե իր ընկերներին առաջարկի վերցնել իրենց բաժինը,
Մինչդեռ իր որդիների աչքերը կթուլանան+։
6 Նա ինձ առակ է դարձրել+ ժողովրդի համար,
Ուստի ես դարձել եմ մեկը, ում երեսին թքում են+։
7 Վշտից աչքերս գնալով աղոտանում են+,
Եվ բոլոր անդամներս ստվերի պես են։
8 Ուղղամիտ մարդիկ ապշահար նայում են այս բանին,
Եվ անմեղը վրդովվում է հավատուրացի վրա։
9 Արդարը կառչած է իր ճանապարհից+,
Եվ մաքուր ձեռքեր+ ունեցողը գնալով ավելի է զորանում+։
10 Սակայն դուք բոլորդ նորից սկսում եք. դե՛, շարունակե՛ք,
Քանի որ ձեր մեջ ոչ մի իմաստուն չեմ գտնում+։
11 Օրերս անցան+, խափանվեցին ծրագրերս+՝
Սրտիս ցանկությունները։
12 Ցերեկը փոխարինում են գիշերով+ և ասում.
«Քանի որ խավար է, լույսը մոտ է»։
13 Եթե շարունակեմ սպասել, իմ տունը գերեզմանը* կլինի+.
Անկողինս խավարում+ պիտի տարածեմ։
14 Փոսին+ կկանչեմ՝ «դու իմ հա՛յրն ես»,
Իսկ որդին+՝ «դու իմ մա՛յրն ես ու իմ քո՛ւյրը»։
15 Այդ դեպքում որտե՞ղ է իմ հույսը+։
Հույսը իմ. ո՞վ է տեսնում այն։
16 Այն դեպի գերեզմանի* նիգերը կիջնի,
Երբ որ բոլորս դեպի հողը իջնենք»+։
