ইষ্টেৰে নিজৰ কথা ক’বলৈ উচিত সময়ৰ অপেক্ষা কৰিলে (ইষ্টে ৭:২; ia-HI ১৪০ ¶১৫-১৬)

তেওঁ ভাবি-চিন্তি আৰু সন্মানেৰে কথা পাতিলে (ইষ্টে ৭:৩; ia-HI ১৪০-১৪১ ¶১৭)

তেওঁ সঁচা কথা কোৱাৰ লগতে সকলোবোৰ স্পষ্টকৈ ক’লে (ইষ্টে ৭:৪; ia-HI ১৪১ ¶১৮-১৯)

নিজকে সোধক, ‘নিজৰ পৰিয়ালৰ লোসকলৰ লগত কথা পাতোঁতে মই ইষ্টেৰৰ দৰে কেনেকৈ হ’ব পাৰোঁ?’