ইলিয়াচীব আৰু তেওঁৰ ভায়েকসকলে এইদৰে ভবা নাছিল যে তেওঁলোক মহাপুৰোহিত আৰু পুৰোহিত হয়, সেইবাবে তেওঁলোকক যিৰূচালেমৰ গড় নিৰ্মাণ কাম কৰাৰ প্ৰয়োজন নাই (নহি ৩:১)

কিছুমান প্ৰধান অধিকাৰীয়ে আনৰ ওচৰত ‘ডিঙি পাতিবলৈ’ অৰ্থাৎ তেওঁলোকৰ অধীনত কাম কৰিবলৈ বিচৰা নাছিল (নহি ৩:৫; w০৬-HI ২/১ ৯-১০ ¶৯)

যদিও এই কাম বৰ কঠিন আছিল, তথাপি ঈশ্বৰলৈ ভয় ৰখা তিৰোতাসকলে আনন্দেৰে এই কামত সহায় কৰিলে (নহি ৩:১২; w১৯.১০-HI ২৩ ¶১১)

মণ্ডলীত এনে বহুতো কাম আছে, যিবোৰ কৰিবলৈ বহুত পৰিশ্ৰমৰ প্ৰয়োজন হয় বা যিবোৰ লোকসকলকে সৰু কাম বুলি ভাবে আৰু যিবোৰ আনে হয়তো দেখাও নাপায়।—w০৪ ৮/১ ২৭ ¶১৬.

নিজকে সোধক: ‘শুভবাৰ্তাৰ বাবে যদি মোক এনেধৰণৰ কামবোৰ কৰিবলৈ কোৱা হয়, তেনেহ’লে মই কেনে অনুভৱ কৰোঁ?ʼ—১কৰি ৯:২৩.