Иса Мәсиһ һәлә дә фәрисинин евиндәдир. О, бир аз әввәл бәдәнинә су јығылан адамы сағалдыб. Бурадакы гонагларын сүфрәдә ән јахшы јерләри сечдикләрини ҝөрәндә вәзијјәтдән истифадә едиб онлара тәвазөкарлыг дәрси верир:

«Кимсә сәни тој мәҹлисинә дәвәт едәндә јухары баша кечмә. Ола билсин, мәҹлисә сәндән даһа адлы-санлы бир адам чағырылыб. Белә олдугда тој јијәси ҝәлиб сәнә дејәҹәк: “Јерини бу адама вер”. Онда сән хәҹаләтлә ашағы баша кечмәли олаҹагсан» (Лука 14:8, 9).

Сонра Иса пејғәмбәр дејир: «Сәни бир јерә чағыранда ашағы башда отур. Мәҹлис јијәси ҝәлиб сәнә дејәҹәк: “Гардаш, кеч јухары баша”. Онда бүтүн гонагларын гаршысында һөрмәтли оларсан». Бу, садәҹә етикет гајдалары дејил. Пејғәмбәр изаһ едир: «Чүнки өзүнү јүксәлдән алчалдылаҹаг, өзүнү алчалдан исә јүксәлдиләҹәк» (Лука 14:10, 11). Бәли, о, динләјиҹиләрини тәвазөкар олмаға тәшвиг едир.

Сонра Иса пејғәмбәр ону дәвәт едән фәрисијә башга бир шеј өјрәдир. О, һансы гонаглығын Аллаһа хош ҝетдијини изаһ едир: «Гонаглыг верәндә евинә достларыны, гоһум-гардашыны вә ја варлы-һаллы гоншуларыны чағырма. Ҝүн ҝәләр, онлар да сәни өз евләринә дәвәт едәрләр, онда әвәз-әвәз оларсыныз. Гонаглыг верәндә евинә касыблары, шикәстләри, чолаглары, корлары чағыр. Бах, онда хошбәхт олаҹагсан, чүнки бу адамларын сәнә вермәјә һеч нәләри јохдур» (Лука 14:12—14).

Гоһум-гоншуну, дост-танышлары гонаг дәвәт етмәк тәбиидир, Иса пејғәмбәр дә бунун гәбаһәт олдуғуну демир. Амма еһтијаҹ оланлары, касыблары, шикәстләри, чолаглары, корлары дәвәт етмәк даһа бөјүк немәт ҝәтирир. Пејғәмбәр ев јијәсинә дејир: «Салеһләр дириләндә әвәзини алаҹагсан». Буну ешидәндә гонаглардан бири дејир: «Аллаһын Падшаһлығында чөрәк јејән нә хошбәхтдир!» (Лука 14:15). О, бунун бөјүк шәрәф олдуғуну дәрк едир. Амма әфсуслар олсун ки, буну һәр кәс баша дүшмүр. Иса пејғәмбәрин нөвбәти сөзләри буну ҝөстәрир:

«Бир адам бөјүк бир зијафәт вермәјә һазырлашырды. О, евинә чохлу гонаг дәвәт етмишди... Бу адам нөкәрини ҝөндәрди ки, онлара десин: “Һәр шеј һазырдыр, ҝәлин”. Амма онларын һамысы бәһанә ҝәтирмәјә башлады. Бири деди: “Тарла алмышам, ҝәрәк ҝедиб она бахым. Хаһиш едирәм, мәни үзрлү һесаб елә”. Башгасы деди: “Беш ҹүт өкүз алмышам, онлары јохламаға ҝедирәм. Нә олар, мәни үзрлү сај”. Башга бириси деди: “Тәзәҹә евләнмишәм, ҝәлә билмәрәм”» (Лука 14:16—20).

Неҹә дә бош бәһанәләрдир! Тарланы, јахуд кәли аланда јохлајырлар, аландан сонра ҝедиб бахмаг бир о гәдәр дә тәҹили дејил. Үчүнҹү адам исә һеч дә евләнмәјә һазырлашмыр. О артыг евлидир, евли олмаг да белә ваҹиб дәвәти гәбул етмәмәк үчүн сәбәб дејил. Буна ҝөрә дә ев јијәси гәзәбләниб нөкәринә дејир:

«Дурма, тез шәһәрин баш күчәләринә вә јоллара чых, касыблары, шикәстләри, корлары вә чолаглары јығ бура ҝәтир». Бир аздан нөкәр ҝәлиб дејир: «Аға, әмрини јеринә јетирдим, амма һәлә бир аз да јер галыб». Аға нөкәрә дејир: «Јолларда, ҹығырларда кими тапсан һамыны мәҹбур едиб бура ҝәтир ки, евим долсун. Буну билин ки, габагҹадан дәвәт етдијим гонаглардан һеч бири мәним шам јемәјимин дадына бахмајаҹаг» (Лука 14:21—24).

Бу мәсәлин мәнасы одур ки, Јеһова Аллаһ Иса Мәсиһә сәмави Падшаһлыға ҝирмәк үчүн башгаларыны да дәвәт етмәсини бујурур. Бу дәвәти илк өнҹә јәһудиләр, хүсусилә дә, јәһуди дин хадимләри  алмышды. Лакин Иса Мәсиһин хидмәт етдији дөврдә әксәријјәти бу дәвәти рәдд етди. Амма дәвәт олунанлар јалныз онлар олмады. Мәсиһ ачыг ајдын билдирди ки, ҝәләҹәкдә икинҹи дәвәт вериләҹәк. Бу дәвәт фағыр јәһуди халгына вә прозелитләрә вериләҹәк. Сонунҹу, үчүнҹү дәвәт исә јәһудиләрин Аллаһ гаршысында натәмиз сајдыглары халглара ҝөндәриләҹәк (Һәвариләрин ишләри 10:28—48).

Бәли, Иса Мәсиһин дедикләри орадакы бир гонағын сөзләрини тәсдигләјир: «Аллаһын Падшаһлығында чөрәк јејән нә хошбәхтдир!»