Иса пејғәмбәр, Бутрус, Јагуб вә Јәһја дағдан дүшәндә бөјүк издиһам ҝөрүрләр. Нәсә баш вериб. Мирзәләр шаҝирдләри дөврәјә алыб онларла мүбаһисә едир. Адамлар Иса пејғәмбәри ҝөрәндә чашгынлыға дүшүр, габағына гачыб ону саламлајырлар. О сорушур: «Онларла нә һагда мүбаһисә едирсиниз?» (Марк 9:16).

Ҹамаатын арасындан бир киши чыхыр вә пејғәмбәрин гаршысында диз чөкүб дејир: «Устад, оғлуму сәнин јанына ҝәтирмишдим, чүнки ичинә ҹин ҝириб. Ҹин ушағы лал едир. Ону һарада тутурса, јерә сәрир. Ушағын ағзы көпүкләнир, о, дишләрини гыҹајыр, сонра да лап әлдән дүшүр. Шаҝирдләриндән хаһиш етдим ки, ҹини говсунлар, амма баҹармадылар» (Марк 9:17, 18).

Шаҝирдләрин оғланы сағалда билмәдијини ҝөрән мирзәләр бу фүрсәтдән истифадә едиб, ола билсин, онлары лаға гојурлар. Тәлаш ичиндә олан атаја ҹаваб вермәздән өнҹә Иса пејғәмбәр үзүнү издиһама тутуб дејир: «Еј имансыз вә јолуну азмыш нәсил! Нә вахта гәдәр аранызда олаҹағам? Нә вахта гәдәр сизә дөзәҹәјәм?» Бу ҝүҹлү сөзләр, ола билсин, шаҝирдләрә әнҝәл төрәдән мирзәләрә үнванланыр. Иса пејғәмбәр сонра атаја бахыб дејир: «Оғлуну јаныма ҝәтир» (Мәтта 17:17).

Оғлан пејғәмбәрә јахынлашанда ҹин ону јерә сәрир вә о, шиддәтлә чырпынмаға башлајыр. Оғлан јердә јуварланыр вә ағзындан көпүк ахыр. Иса пејғәмбәр оғланын атасындан сорушур:

— Бу, оғлунда нә вахтдандыр?

— Ушаглыгдан. Ҹин баламы өлдүрмәк үчүн дәфәләрлә ону суја, ода атыб. Әҝәр бир шеј едә билирсәнсә, бизә јазығын ҝәлсин, бизә көмәк ет (Марк 9:21, 22).

Ҝөрүнүр, бу јазыг ата лап чарәсиз галыб. Чүнки һәтта шаҝирдләр белә, онун дәрдинә дәрман  ола билмәдиләр. Атанын бу үмидсиз диләји мүгабилиндә Мәсиһ она тохтаглыг верир: «“Едә биләрсәнсә”? Иманы олан үчүн һәр шеј мүмкүндүр». Ушағын атасы дәрһал гышгырыр: «Иманым вар! Нәдә иманым чатышмыр, мәнә көмәк ет» (Марк 9:23, 24).

Иса пејғәмбәр ҹамаатын онлара тәрәф ахышдығыны ҝөрәндә һамынын ҝөзү гаршысында зәһмлә ҹинә һөкм едир: «Еј лал вә кар едән руһ! Әмр едирәм, бу адамдан чых вә бир даһа она ҝирмә!» Ҹин оғландан чыханда оғланы чығырдыр вә ону гыҹ едир. Оғлан јердә һәрәкәтсиз узаныб галыр, адамлар дејирләр ки, о өлдү (Марк 9:25, 26). Лакин Иса Мәсиһ оғланын әлиндән тутур, оғлан галхыр вә дәрһал сағалыр (Мәтта 17:18). Бүтүн ҹамаат пејғәмбәрин етдикләрини ҝөрүб тәәҹҹүбләнир.

Әввәлләр Иса пејғәмбәр шаҝирдләрини тәблиғә ҝөндәрәндә онлар ҹинләри гова билирдиләр. Буна ҝөрә дә бир евә ҝириб тәк өзләри галдыгда пејғәмбәрдән сорушурлар: «Бәс биз ону нијә гова билмәдик?» Пејғәмбәр дејир ки, онларын иманы аз олдуғундан буну едә билмәјибләр вә әлавә едир: «Бу ҹүр ҹинләри јалныз дуа илә говмаг олар» (Марк 9:28, 29). Бу ҝүҹлү ҹинләри говмаг үчүн Аллаһдан дуада ҝүҹ вә көмәк истәмәклә јанашы, сарсылмаз иман лазым иди.

Иса пејғәмбәр сөзүнә јекун вурур: «Әмин олун ки, иманыныз хардал тохуму бојда олса, бу даға: “Бурадан о тәрәфә чәкил”, — дејәҹәксиниз, о да чәкиләҹәк. Сизин үчүн гејри-мүмкүн шеј олмајаҹаг» (Мәтта 17:20). Бәли, иман бу дәрәҹәдә ҝүҹлү ола биләр!

Јеһова Аллаһа хидмәтдә јолумузун үстүнә чыхан манеәләр вә чәтинликләр һәрдән бизә ашылмаз вә јериндән тәрпәтмәк мүмкүн олмајан уҹа бир дағ кими ҝөрүнә биләр. Әҝәр биз үрәјимиздәки иманы беҹәрсәк, дағ кими ҝөрүнән манеәләрин вә чәтинликләрин өһдәсиндән ҝәлә биләҹәјик.