Баш каһин Әлинин ики оғлу вар. Онлар Һүзур чадырында каһин кими хидмәт едирләр. Онларын ады Һүфни вә Фәнһасдыр. Һүфни вә Фәнһас Јеһованын ганунларына әмәл етмир вә халгла пис рәфтар едирләр. Исраиллиләр Јеһоваја гурбан ҝәтирәндә онлар әтин ән јахшы тикәләрини өзләринә ҝөтүрүрләр. Әли бундан хәбәр тутса да, һеч нә етмир. Јеһова бунун белә давам етмәсинә јол верир?

Ишмуил Һүфни вә Фәнһасдан јашҹа кичик олса да, онларын ҝүнаһына шәрик олмур. Јеһова Ишмуилдән чох разыдыр. Бир ахшам Ишмуил јатанда киминсә ону чағырдығыны ешидир. О, јериндән дуруб, Әлинин јанына гачыр вә дејир: «Бујур, ешидирәм!» Анҹаг Әли дејир: «Мән сәни чағырмамышам. Ҝет јат». Ишмуил јатмаға ҝедир. Јенә һәмин сәси ешидиб, Әлинин јанына ҝәлир. Бу һадисә үчүнҹү дәфә тәкрарлананда Әли баша дүшүр ки, Ишмуили чағыран Јеһовадыр. О, Ишмуилә дејир ки, бир дә һәмин сәси ешитсә белә десин: «Јеһова, даныш. Гулун сәни ешидир».

Ишмуил јатағына гајыдыр. Һәмин сәси јенә ешидир: «Ишмуил! Ишмуил!» О ҹаваб верир: «Даныш, гулун сәни ешидир». Јеһова она дејир: «Әлијә де ки, Мән ону вә аиләсини ҹәзаландыраҹағам.  О, оғулларынын Мәним Һүзур чадырымда пис ишләр ҝөрдүјүнү билсә дә һеч нә етмир». Сәһәриси ҝүн Ишмуил һәмишәки кими Һүзур чадырынын гапыларыны ачыр. О, Јеһованын сөзләрини Әлијә демәјә чәкинир. Анҹаг Әли ону чағырыб сорушур: «Оғлум, Јеһова сәнә нә деди? Даныш мәнә». Ишмуил дә һәр шеји Әлијә данышыр.

Ишмуил бөјүјәндән сонра да Јеһова онунла олур. Исраилдә һәр кәс билир ки, Јеһова Ишмуили пејғәмбәр вә һаким сечиб.