УЗУН илләр кечир. Нуһун чохлу нәвәләри доғулур. Онлар да боја-баша чатыр вә өвладлара саһиб олурлар. Тезликлә, јер үзүндә инсанларын сајы артыр.

Бунлардан бири Нуһун нәтиҹәси Нәмруд иди. Нәмруд пис адам иди. О, һејван овлајыр, инсанлары өлдүрүрдү. Нәмруд инсанлара рәһбәрлик етмәк истәдији үчүн өзүнү падшаһ етмишди. Аллаһ ону севмирди.

О заман һамы бир дилдә данышырды. Нәмруд инсанлары идарә етмәк үчүн онлары бир јерә јығмаг истәјирди. Билирсән, о нә етди? О әмр етди ки, инсанлар ичәрисиндә бөјүк гүллә олан бир шәһәр тиксинләр. Шәкилдә онларын кәрпиҹ кәсдикләрини ҝөрә биләрсән.

Бу тикинти Јеһова Аллаһа хош дејилди. Аллаһ истәјирди ки, инсанлар бүтүн јер үзүнә јајылсын. Онлар исә дедиләр: ‘Ҝәлин, өзүмүзә бир шәһәр вә башы ҝөјләрә чатан бир гүллә тикиб мәшһурлашаг!’ Инсанлар Аллаһы дејил, өзләрини иззәтләндирмәк истәјирдиләр.

Буна ҝөрә дә, Аллаһ гүлләнин тикинтисини дајандырды. Билирсән буну неҹә етди? О, гәфләтән инсанларын дилини дәјишди вә онлар мүхтәлиф дилләрдә данышмаға башладылар. Бәнналар артыг бир-бирләрини баша дүшә билмирдиләр. Бах, елә буна ҝөрә дә, бу шәһәри Бабил адландырдылар. Бабил «гарышыглыг» демәкдир.

Инсанлар Бабили тәрк едиб јер үзүнә дағылышдылар; ејни дилдә данышанлар бирҝә јашамаға башладылар.