ИСА Самаријада бир гујунун башында дајаныб бир аз истираһәт едир. Шаҝирдләри јемәк алмаг үчүн шәһәрә ҝедибләр. Исанын сөһбәт етдији гадын гујуја су чәкмәјә ҝәлиб. Иса она дејир: ‘Мәнә ичмәјә су вер’.

Гадын чох тәәҹҹүбләнир. Билирсән нијә? Она ҝөрә ки, Иса јәһуди, гадын исә самаријалыдыр. Јәһудиләрин чоху исә самаријалылары бәјәнмир, һәтта онларла данышмаг белә истәмирләр! Амма Иса бүтүн инсанлары севир. Она ҝөрә дә белә дејир: ‘Әҝәр сәндән кимин су истәдијини билсәјдин, өзүн ондан истәјәрдин, о да сәнә һәјат сују верәрди’.

Гадын дејир: ‘Ағам, гују дәриндир, сәнин исә һеч ведрән дә јохдур. Сән бу һәјат сујуну һарадан алаҹагсан?’

Иса ону баша салыр: ‘Бу гујунун сујундан ичән адам, әввәл-ахыр јенидән сусајыр. Мәним вердијим су исә инсаны әбәди јашадыр’.

Гадын дејир: ‘Ағам, мәнә дә о судан вер ки, мән бир дә сусамајым, бир дә бураја су далынҹа ҝәлмәјим!’

Гадын елә билир ки, Иса әсл судан данышыр. Амма әслиндә о, Аллаһ вә Онун Падшаһлығы һаггындакы һәгигәтдән данышыр. Һәгигәт санки һәјат сујудур. О, инсана әбәди һәјат верә биләр.

Иса гадына дејир: ‘Ҝет, әрини дә ҝөтүр, ҝәл бура’.

‘Мәним әрим јохдур’, дејә гадын ҹаваб верир.

Иса дејир: ‘Дүз дејирсән, әрин јохдур. Амма сәнин беш әрин олуб вә инди јашадығын киши әрин дејил’.

Гадын мат-мәәттәл галыр. Исанын дедикләри тамамилә доғрудур! Бәс Иса бүтүн бунлары һарадан билир? О, Аллаһ тәрәфиндән ҝөндәрилән вәд едилмиш Мәсиһдир вә бу мәлуматы да она Аллаһ вериб. Елә бу вахт Исанын шаҝирдләри гајыдырлар вә ону самаријалы гадынла сөһбәт едән ҝөрдүкдә чох тәәҹҹүбләнирләр.

Бүтүн бунлардан биз нә өјрәнирик? Иса, милләтиндән асылы олмајараг, һәр бир инсана јахшы ҝөзлә бахырды. Биз ондан нүмунә ҝөтүрмәлијик. Фикирләшмәмәлијик ки, кимсә башга милләтдән олдуғу үчүн писдир. Иса истәјир ки, инсанларын һамысы әбәди һәјата апаран билији өјрәнсинләр. Биз дә инсанлара һәгигәти өјрәтмәлијик.