ГУРБАНЛАР узун илләрдир Аллаһа ибадәтин ваҹиб һиссәсидир. Мәсәлән, гәдимдә исраиллиләр һејван гурбанлары ҝәтирирдиләр. Мәсиһиләр исә һәмишә «мәдһ гурбаны» ҝәтирмәклә таныныблар. Ону да гејд едәк ки, Аллаһа хош ҝедән башга гурбанлар да вар (Ибр. 13:15, 16). Нөвбәти нүмунәләрдән ҝөрәҹәјимиз кими, гурбан ҝәтирмәк инсана һәм севинҹ, һәм дә бол немәт бәхш едир.

Аллаһын садиг гулларындан бири олан Һәннә оғул анасы олмаг һәсрәти илә јашајырды, амма сонсуз олдуғу үчүн бу арзусуна чата билмирди. Бир ҝүн о, Јеһова Аллаһа белә нәзир деди: «Мәнә бир оғул версән, ону өмүрлүк Сәнә верәҹәјәм» (1 Ишм. 1:10, 11). Бир мүддәт сонра Һәннә һамилә галыб оғлан ушағы дүнјаја ҝәтирди вә адыны Ишмуил гојду. Һәннә ушағы сүддән ајырандан сонра, Аллаһа сөз вердији кими, ону мәбәдә апарды. Јеһова бу фәдакарлығына ҝөрә Һәннәнин башындан бол немәт төкдү, она даһа беш өвлад бәхш етди. Ишмуил исә бөјүјүб пејғәмбәр олду вә Мүгәддәс Китабын бир нечә һиссәсини јазды (1 Ишм. 2:21).

Һәннә вә Ишмуил кими, бу ҝүн мәсиһиләр дә һәјатларыны Јарадана ибадәтә һәср едирләр. Иса Мәсиһ сөз вермишди ки, Аллаһ Онун јолунда вердијимиз гурбанларын әвәзини артыгламасы илә верәҹәк (Марк 10:28—30).

Биринҹи әсрдә Табитә адлы бир мәсиһи гадын јашајырды. О, «чох хејирхаһ иди вә касыблара һәмишә әл тутурду». Амма бир ҝүн бүтүн јығынҹағы кәдәрә гәрг едән бир һадисә баш верди, Табитә «хәстәләниб өлдү». Шаҝирдләр Бутрусун һәмин әразидә олдуғуну ешидәндә адам ҝөндәриб јубанмадан онларын јанына ҝәлмәсини хаһиш етдиләр. Бутрус ора ҝәләндә шаҝирдләрин севинҹинә сәбәб олан бир мөҹүзә ҝөстәрди, Табитәни дирилтди (бу, һәвариләр васитәси илә баш верән илк дирилмә һадисәси иди) (Һәв. 9:36—41). Бурадан ҝөрүнүр ки, Јеһова Табитәнин вердији гурбанлары унутмамышды (Ибр. 6:10). Јеһова Аллаһ онун сәхавәтли ишләрини бизә өрнәк кими Мүгәддәс Китабда јаздырыб.

Һәвари Булус да сәхавәт ҝөстәриб башгаларына вахт вә диггәт ајырмагла бизә нүмунә гојуб. Коринфдәки баҹы-гардашлара јаздығы мәктубда о демишди: «Нәјим варса, һәр шејими, һәтта өз ҹанымы белә, сизин јолунузда фәда етмәјә һазырам» (2 Кор. 12:15). Һәвари өз тәҹрүбәсиндән өјрәнмишди ки, башгалары үчүн нәјисә гурбан вермәк инсана јалныз мәмнунлуг ҝәтирмир, ән әсасы бу, она Јеһованын хејир-бәрәкәтини вә ризасыны газандырыр (Һәв. 20:24, 35).

Ајдындыр ки, биз вахт вә гүввәмизи Падшаһлығын мараглары вә баҹы-гардашларымыз уғрунда гурбан верәндә Јеһова разы галыр. Бәс Падшаһлыг ишини башга һансы јолларла дәстәкләјә биләрик? Көнүллү ианәләр етмәклә. Бу ианәләр бүтүн дүнјада тәблиғ ишини ирәли апармаг, һәмчинин хүсуси тәјинатлы мүждәчиләри вә таммүддәтли хидмәтчиләри дәстәкләмәк үчүн истифадә олунур. Бундан әлавә, ианәләр әдәбијјат вә видеоларын һазырланмасына вә тәрҹүмәсинә, тәбии фәлакәтдән зәрәрчәкмишләрә көмәк ишинә, ибадәт евләринин иншасына хәрҹләнир. Мүгәддәс Китабда дејилир ки, «әлиачыг адамын рузиси бол олар». Биз буна зәррә гәдәр дә шүбһә етмирик. Амма ән ваҹиби одур ки, сәрвәтимизи Јеһованын јолунда сәрф етмәклә Ону шәрәфләндиририк (Мәс. 3:9; 22:9).