MƏN 1965–ci ildə Şimali İrlandiyada kasıb bir ailədə doğulmuşam. Uşaqlığım Londonderri qraflığında keçib. Uşaqlıq illərim katoliklərlə protestantlar arasında 30 ildən çox davam edən qızğın münaqişə dövrünə təsadüf edib. Azlıq təşkil edən katoliklər çoxluq təşkil edən protestantlar tərəfindən ayrı-seçkiliyə məruz qalırdılar. Katoliklər protestantları işə düzələrkən, ev alarkən maneçilik törətməkdə, eləcə də seçkiqabağı fırıldaqçılıqda və zalım idarəçilikdə günahlandırırdılar.

Hara baxırdım, hər yerdə haqsızlıq və ayrı-seçkilik görürdüm. Döyüldüyüm, maşından dartılıb çıxarıldığım halların sayını itirmişəm; dəfələrlə mənə silah tuşlayıblar, polislər və əsgərlər tərəfindən axtarışa verilmişəm, sorğu-suala çəkilmişəm. Özümü haqsızlığın qurbanı hiss edirdim. Düşünürdüm, ya bu vəziyyətlə barışmalı, ya da ki mübarizə aparmalıyam!

Mən 1972-ci ildə Britaniya əsgərləri tərəfindən öldürülən 14 nəfərin xatirəsinə həsr olunmuş «Qanlı Bazar» yürüşlərində, həmçinin 1981-ci ildə aclıq aksiyası nəticəsində həbsxanada ölən respublikaçıların şərəfinə keçirilən yürüşlərdə də iştirak etmişəm. Hər yerdə qadağan edilmiş bayraqları ucaldır və Britaniya əleyhinə şüarlar yazırdım. Katoliklərə  qarşı törədilən o qədər zorakılıq və qətl halları olurdu ki, etiraz etmək üçün həmişə səbəb tapılırdı. Adi parad və ya yürüş kimi başlanan nümayişlər, adətən, irimiqyaslı iğtişaşlara çevrilirdi.

Universitetdə oxuyarkən ətraf mühitin çirklənməsinə qarşı etiraz aksiyaları keçirən tələbələrə qoşulmuşdum. Sonradan Londona köçdüm, orada da kasıbların hesabına yuxarı təbəqəni varlandıran dövlətin siyasətinə qarşı keçirilən ictimai yürüşlərdə iştirak etmişdim. Mən həmçinin həmkarlar ittifaqının maaşların azaldılması ilə bağlı tətillərində, eləcə də 1990-cı ildə böyük kütlənin Trafalqar meydanına axışması ilə nəticələnən can vergisinə qarşı keçirilən etiraz yürüşlərində iştirak etmişəm.

Axırda xəyallarım suya düşdü. Etiraz nümayişləri bizi məqsədlərimizə çatdırmaq əvəzinə, aranı daha da qızışdırırdı.

Elə bu ərəfədə dostum məni Yehovanın Şahidləri ilə tanış etdi. Onlar mənə Müqəddəs Kitabdan Allahın əzablarımızı gördüyünü və insanlara dəyən bütün zərəri tezliklə aradan qaldıracağını göstərdilər (Yeşaya 65:17; Vəhy 21:3, 4). Niyyətlərinin yaxşı olmasına baxmayaraq, insanlar heç vaxt yer üzündə ədalət və bərabərlik yarada bilməzlər. Bizə Allahın rəhbərliyi lazımdır. Bundan savayı, dünyanı ağuşuna alan problemlərin arxasında duran gözəgörünməz şeytani qüvvələri yalnız Allah aradan qaldırmaq iqtidarındadır (Yeremya 10:23; Efeslilərə 6:12).

İndi mən başa düşürəm ki, ədalətsizliyə qarşı etdiyim etirazlar batmaq üzrə olan gəmidə yerimi rahatlamağa bənzəyirdi. Yer üzündə haqsızlığın olmayacağı, bütün insanların bərabər hüquqa sahib olacağı bir vaxtın gələcəyini biləndə ürəyim xeyli sakitləşdi.