«Amin» sözünün mənası «qoy belə olsun» və ya «doğrudur» deməkdir. Bu söz «sadiq», yaxud «etibara layiq» mənası verən ibrani sözündən əmələ gəlib. «Amin» sözü bəzən hüquqi məsələlərlə bağlı da istifadə olunurdu. İnsan and içəndən sonra «amin» sözünü işlətməklə dediklərinin doğru olduğunu təsdiq edir və deyilənlərin məsuliyyətini öz üzərinə götürürdü (Say. 5:22). Hamının qarşısında «amin» deməsi onun andına sadiq qalmaq məsuliyyətini artırırdı (Nəh. 5:13).

«Amin» sözünün istifadə olunduğu ən təsirli səhnələrdən biri Qanunun təkrarı kitabının 27-ci fəslində qələmə alınıb. İsraillilər Vəd edilmiş diyara daxil olandan sonra Qanunda deyilənləri eşitmək və onu qəbul etdiklərini bildirmək üçün Eybal və Qərizim dağlarının arasında toplaşır. İtaətsizliyin aqibətləri barədə qanun oxunan zaman «amin» deməklə xalq Qanunu qəbul etdiyini göstərir (Qan. 27:15—26). Minlərlə kişinin, qadının və uşağın birgə «amin» dediyi zaman ucalan sədanı bir təsəvvür edin! (Yuş. 8:30—35). Şübhəsiz ki, onlar orada verdikləri andı heç vaxt unutmadılar. Xalq sözünün üstündə durdu. Müqəddəs Kitabda yazılıb: «İsrail xalqı Yuşənin, habelə ondan sonra qalan və Yehovanın İsrail üçün etdiyi işlərdən xəbəri olan ağsaqqalların vaxtında Yehovaya qulluq etdi» (Yuş. 24:31).

İsa Məsih də deyilənlərin doğruluğunu vurğulamaq üçün «amin» deyirdi. Amma o, bunu xüsusi tərzdə edirdi. İsa «amin» sözünü deyilənlərin sonunda söyləmirdi. O, öz sözünün əvvəlində «amin» deyirdi.  (Azərbaycan dilində «əminlik vermək» feili işlənilib.) Bəzən isə o, bu sözü təkrarlayaraq «amin, amin» deyirdi (Mət. 5:18; Yəh. 1:51). Bununla İsa onu dinləyənləri sözlərinin tamamilə doğru olduğuna əmin edirdi. Onun bu qədər əminliklə danışmağa əsası var idi, çünki ona Allahın bütün vədlərini həyata keçirmək səlahiyyəti verilmişdi (2 Kor. 1:20; Vəhy 3:14).

İsraillilər Yehovaya dua və alqış edəndə də «amin» deyirdilər (Nəh. 8:6; Zəb. 41:13). Duanın sonunda «amin» deməklə göstərirdilər ki, duada deyilənlərlə razıdırlar. Bununla bir yerə yığışanların hamısı duada iştirak etmiş olurdu və Yehovaya ibadət hamının könlünü şad edirdi. Belə bir hadisə Davud padşah Yehovanın əhd sandığını Yerusəlimə gətirəndə baş vermişdi. Şənlik zamanı o, 1 Salnamələr 16:8—36 ayələrində yazılmış səmimi duanı nəğmə şəklində ifa etmişdi. Bu sözlər şənlikdə iştirak edənlərə o qədər xoş gəlmişdi ki, bütün xalq «amin» deyib Yehovaya alqış etmişdi. Beləcə, onların yekdilliklə verdikləri cavab həmin günün sevincinə sevinc qatmışdı.

Birinci əsrdə yaşamış məsihilər də Yehovanı həmd edərkən «amin» deyirdilər. Müqəddəs Kitabı yazanlar tez-tez məktublarında «amin» sözünü istifadə edirdi (Rom. 1:25; 16:27; 1 But. 4:11). Vəhy kitabında hətta göydə olan ruhani varlıqların da Yehovanı mədh edərkən: «Amin! Yaha alqış edin!» dedikləri qeyd olunur (Vəhy 19:1, 4). İlk məsihilər adətən ibadət görüşlərində səslənən duadan sonra «amin» deyirdilər (1 Kor. 14:16). Lakin bu, mexaniki olaraq təkrarlanan adi söz deyildi.

Yehovanın xidmətçilərinin «amin» sözünü necə istifadə etməsindən gördük ki, duanın sonunda «amin» demək çox yerinə düşür. Şəxsi dualarımızın sonunda «amin» deməklə  söylədiklərimizin ürəkdən gəldiyini göstərmiş oluruq. Kiminsə etdiyi duanın sonunda ürəyimizdə, yaxud uca səslə «amin» deməyimiz isə deyilənlərlə razı olduğumuzu bildirir. Gəlin görək «amin» sözümüz başqa hansı səbəblərə görə önəmlidir.

İbadətə münasibətimizə təsir edir. İbadətimizin bir hissəsi olan dua zamanı təkcə nə dediyimiz yox, özümüzü necə aparmağımız da önəmlidir. Səmimi-qəlbdən «amin» deyə bilmək üçün dua olunan zaman diqqətimizi duaya cəmləyəcəyik.

Bizi birləşdirir. Birgə dua edərkən bütün yığıncaq üzvlərinin diqqəti eyni fikirlərə cəmlənir (Həv. 1:14; 12:5). Bütün bacı-qardaşlarımızla birgə «amin» deyəndə birliyimiz daha da möhkəmlənir. Ucadan, yaxud ürəyimizdə deməyimizdən asılı olmayaraq, «amin» sözümüz Yehovaya daha bir əsas verir ki, ümumi duamıza cavab versin.

Yehovanın adını ucaldırıq. Yehova Ona ibadətdə etdiyimiz hər xırda şeyə fikir verir (Luka 21:2, 3). O, ürəyimizdən keçənlərdən, fikirlərimizdən agahdır. Hətta ibadət görüşünə telefon vasitəsilə qulaq asmalı olsaq da, əmin ola bilərik ki, dediyimiz «amin» sözü Yehovanın nəzərindən yayınmır. «Amin» deməklə biz də yığıncaqdakıların həmd sözlərinə qoşuluruq.

Bizə elə gələ bilər ki, «amin» deməyimiz əhəmiyyətli bir şey deyil, amma bu söz böyük məna kəsb edir. Müqəddəs Kitab üzrə bir ensiklopediyaya əsasən, Allahın xidmətçiləri «bu bir sözlə ürəklərindəki əminliyi, razılığı və səmimi ümidi» ifadə edə bilirlər. Qoy hər «amin» kəlməmiz Allahımız Yehovanı məmnun etsin! (Zəb. 19:14).