“Panalipdan nimo kadtong mga bug-os nagasalig kanimo; hatagan nimo silag walay kataposang pakigdait, kay kanimo sila nagasalig.”—Isaias 26:3, Bag-ong Kalibotang Hubad.

 “Hatagan mo, GINOO, ug hingpit nga kalinaw ang tawo kansang hunahuna nasentro diha kanimo, kay nagsalig siya kanimo.”—Isaias 26:3, Ang Pulong sa Dios.

 Pinaagi niini nga mga pulong, gipakita ni propetang Isaias nga ang Diyos manalipod niadtong mga bug-os nagasalig Kaniya. Iya nang himoon pinaagi sa pagtabang sa maong mga tawo nga mobating luwas ug dunay pakigdait o kalinaw.

 “Panalipdan nimo kadtong mga bug-os nagasalig kanimo.” Kini nga bahin sa bersikulo nagtumong niadtong mga determinado nga mosalig kang Jehova a nga Diyos sa tanang panahon. Giila sa maong mga tawo nga kinahanglan silang mosalig kaniya. Pananglitan, dili sila mosalig sa ilang kaugalingong panghunahuna dihang mohimog importanteng mga desisyon. Hinuon, ilang konsiderahon ang hunahuna sa Diyos sa tanan nilang himoon. (Proverbio 3:5, 6) Ilang susihon ang panglantaw sa Diyos pinaagi sa pagbasa sa iyang Pulong, ang Bibliya, ug sa pagpamalandong sa ilang gibasa. (Salmo 1:2; 119:15) Dihang mag-atubang ug lisod nga mga kahimtang, kinasingkasing silang moampo kang Jehova ug mangayo sa iyang tabang. (Salmo 37:5; 55:22) Pinaagi niana, ilang gipakita ang ilang pagsalig sa Diyos, ug ingong resulta siya maghatag kanilag kalinaw.

 “Hatagan nimo silag walay kataposang pakigdait.” Sa orihinal nga Hebreohanon, kaduha makita ang pulong nga “pakigdait” agig pagpasiugda; busa aron ipakita ang maong pagpasiugda, kini nga ekspresyon mahimong hubaron nga “walay kataposang pakigdait,” “hingpit nga kalinaw,” o “bug-os nga kalinaw.” Sa ato pa, kadtong bug-os nga nagasalig kang Jehova naay kalinaw sa hunahuna nga wala magdepende sa kahimtang. (Salmo 112:7; 119:165) Maangkon nato ni nga kalinaw kon duna tay suod nga relasyon kang Jehova ug maningkamot ta sa paghimo kon unsay makapalipay kaniya.—Proverbio 3:32; Isaias 48:18.

 Hatagan sa Diyos ang iyang mga magsisimba ug “walay kataposang pakigdait.” Pero wala ni magpasabot nga dili na sila makasinatig mga kalisdanan ug kabalaka. (1 Samuel 1:6, 7; Job 6:1, 2; Salmo 31:9) Hinuon, tabangan niya sila nga malahutay ang maong mga kalisdanan. (Isaias 41:10, 13) Iyang tubagon ang ilang mga pag-ampo ug hatagan silag kaalam, kusog, ug kahupayan. (Salmo 94:19; Proverbio 2:6; Isaias 40:29) Ingong resulta, makapabilin silang kalmado bisan sa lisod nga mga kahimtang.—Filipos 4:6, 7.

 Si propetang Isaias nagkinabuhi sa ikawalong siglo B.C.E. Nianang panahona, ug sa misunod nga mga tuig, daghan sa Juda ang wala magmatinumanon kang Jehova nga Diyos. Tungod niana, gitugotan ni Jehova nga ang ilang kaulohang siyudad, ang Jerusalem, malaglag sa tuig 607 B.C.E.

 Pero kapig 100 ka tuig sa wala pa ang maong kalaglagan, gisulat ni Isaias ang tagna nga mabasa sa kapitulo 26, nga usa ka awit sa pagdayeg kang Jehova. (Isaias 26:1-6) Gihisgotan sa maong awit nga sa umaabot mapasig-uli ang usa ka siyudad sa yuta sa Juda, nga posibleng ang Jerusalem.

 Gipasig-uli ang Jerusalem sa mga tuig human sa 537 B.C.E. Dihang nahitabo ni, ang matinumanong mga Hudiyo nga namalik sa Jerusalem mibati nag kasegurohan ug miingon: “Kami dunay lig-ong siyudad.” (Isaias 26:1) Pero dili ang mga paril sa siyudad ang nakapalig-on niini. Ang seguridad sa siyudad nagdepende sa panalangin ug panalipod ni Jehova.—Isaias 26:2.

 Ingon ana pod karon. Kadtong bug-os nagasalig kang Jehova mobatig kasegurohan kay ilang giisip siya ingong ilang “Bato,” o dangpanan.—Isaias 26:4.

 Tan-awa ning mubo nga video nga naghatag ug sumaryo sa basahon sa Isaias.