DIHANG magtigom mi niadtong dekada 80, ang konduktor lang o tigdumala sa Bantayanang Torre ang dunay kopya sa magasin, ug kasagaran sinulat kini nga mga kopya. Giduol nako si Genadi Gudadze, usa sa mga ansiyano, ug ako siyang giingnan, ‘Unsa kahag kita na lay mag-imprenta sa atong mga magasin?’

Duna nay nahimong kaugalingong mimeograph ang mga igsoon aron makaimprentag diyutayng gidaghanon sa publikasyon. Pero aron regular nga makaimprentag mga magasin, kinahanglan nilag mas paspas nga mimeograph, hanas nga tig-type, typewriter, ug regular nga suplay sa stencil nga papel. Pero, ang tanang gamit sa pag-imprenta, bisan ang papel mismo, rehistrado sa gobyerno ug kontrolado o gimonitor pag-ayo sa usa ka ahensiya.

Duna koy kaila nga gitugyanan sa mga typewriter nga wala na gamita o gimonitor sa gobyerno. Tungod niya, nakakuha kog typewriter. Kay typist ang akong igsoong babaye, mitabang siya  namo. Ang mga igsoon naghimog bag-ong mimeograph ug nakakitag suplayer sa stencil nga mga papel. Maayo ra ang tanan, ug wala madugay, nakaimprenta mi sa unang isyu sa Ang Bantayanang Torre sa pinulongang Georgian.

Pero sa ngadtongadto, nagkaproblema mi. Usa ka adlaw, giingnan ko ni Genadi, “Kinahanglan tang mangitag laing suplayer ug stencil.” Nakakita siyag kinarton nga stencil sa usa ka suplayer nga gidumala sa gobyerno, pero wala siya makapalit kay dunay mga polis nga naniid niya. Unsa may among himoon aron makakuhag stencil? Kanunay kong moingon kang Genadi, “Imposible kaayo na!” Pero positibo kaayo ang iyang tubag, “Ayaw pag-ingon ug imposible, kay walay imposible sa Diyos!”—Mat. 19:26.

Pagkaugma, kanay pirmeng naa sa akong hunahuna samtang nagpadulong ko sa maong suplayer. Gikulbaan kaayo ko, pero gigiyahan ko ni Jehova ngadto sa usa ka buotang typist. Siya na mismo ang misulti sa iyang boss bahin sa akong tuyo. Iya diay tong bana. Sugod adto, sa ilaha na ko tigpalitan ug mga stencil, ug wa na gyod mi sukad magkaproblema sa suplay.