ANG karaang Jerusalem maoy talagsaon: Kini lamang ang siyudad dinhi sa yuta diin gibutang ni Jehova ang iyang ngalan. (1Ha 11:36) Kini usab mao ang sentro sa putling pagsimba kang Jehova. Ang iyang templo gitukod didto, ug tungod niana nga katarongan ang Jerusalem sa linain matawag nga “dapit-pahulayan” sa Diyos. (Sal 132:​13, 14; 135:21) Dugang pa, ang Jerusalem mao ang dapit diin ang mga hari sa Davidnong linya milingkod sa “trono ni Jehova,” nga naghawas kaniya pinaagi sa pagpatuman sa iyang mga balaod.​—1Cr 29:23.

Sa kasukwahi, ang karaang Babilonya mao ang sentro diin ang bakak nga pagsimba mikaylap sa tanang bahin sa yuta. Busa, adunay linaing kahulogan sa dihang gitugotan ni Jehova ang Babilonya sa paglaglag sa dili-matinumanong Jerusalem. Niadtong 620 W.K.P., ang Jerusalem nahimong sakop sa Babilonya. (2Ha 24:1) Tulo ka tuig sa ulahi, sa 617 W.K.P., gidestiyero sa mga Babilonyanhon ang daghang molupyo sa Jerusalem​—ang mga hamili, gamhanang mga tawo, ug mga artesano niini​—ug gipangkuha ang mga bahandi sa siyudad. (2Cr 36:5-10) Sa kataposan, ang siyudad, lakip ang templo, gilaglag ug linibo sa mga Hudiyo ang gidestiyero.​—2Cr 36:17-20.

Ang kalaglagan sa Jerusalem nahitabo niadtong 607 W.K.P., usa ka hinungdanon kaayong tuig pinasukad sa tagna sa Bibliya. Bisan tuod kining petsaha maoy lahi sa petsa nga gigamit sa kadaghanang komentarista sa Bibliya, kini kanunayng gigamit niini nga publikasyon. Ngano? Tungod kay naghatag kami ug mas dakong gibug-aton sa pamatuod sa Bibliya kay sa mga panghinapos nga nakab-ot sa mga eskolar pinasukad sa tipik nga mga rekord sa kasaysayan nga mabatonan diha sa mga papan nga sinulatag cuneiform.