SA WALA pa siya mamatay niadtong 33 K.P., gitawag ni Jesus ang Jerusalem nga “ang nagapatay sa mga manalagna ug ang nagabato niadtong mga gipadala kaniya.” Ang siyudad sa katibuk-an misunod sa sumbanan nga gibuhat niini sa miagi ug misalikway sa Anak sa Diyos.​—Mat 23:37.

Gitagna ni Jesus kon unsa ang mahitabo: “Modangat kanimo ang mga adlaw sa dihang ang imong mga kaaway magatukod libot kanimo ug usa ka salipdanan sa talinis nga mga estaka.” (Luc 19:41-44) Siya usab miingon: “Inigkakita ninyo nga malibotan ang Jerusalem sa nagkampong kasundalohan, nan . . . silang anaa sa Judea pakalagiwa ngadto sa kabukiran.”​—Luc 21:​20, 21.

Niadtong 66 K.P., human sa usa ka pag-alsa sa mga Hudiyo, ang Romanhong kasundalohan ilalom ni Cestius Gallus misulong sa Jerusalem. Apan, matod ni Josephus, si Gallus “sa kalit nagpasibog sa iyang kasundalohan, . . . ug, sukwahi sa gihunahuna sa tanan, mibiya gikan sa siyudad.” Kini naghatag ug higayon sa mga Kristohanon sa pagkalagiw gikan sa Jerusalem, nga mao gayoy ilang gihimo. Sa wala madugay mibalik ang Romanhong kasundalohan ilalom ni Tito. Niining panahona sila nagtukod ug “usa ka salipdanan sa talinis nga mga estaka,” usa ka naglibot nga koral nga 7.2 km (4.5 mi) ang gitas-on. Human sa mga lima ka bulan nga paglikos, ang siyudad bug-os nga nalaglag ug ang templo nagun-ob. Tulo ka tuig sa ulahi, niadtong 73 K.P., nailog sa Romanhong kasundalohan ang kataposang kuta sa mga Hudiyo, ang kuta nga didto sa tumoy sa bukid sa Masada.

Ang kalaglagan sa Jerusalem nagpasiugda sa kahinungdanon sa pagtagad sa tagna sa Bibliya.