Ang apostatang mga Hudiyo sa panahon ni Isaias nalangkit sa pagsimba sa “diyos sa Suwerte” (Heb., gadh) ug sa “diyos sa Kapalaran” (Heb., meniʹ). Ang mga magsisimba niini nga mga bathala nag-andam sa ilang atubangan ug usa ka lamesa nga may pagkaon ug ilimnon. Si Jehova miingon sa maong mga magsisimba nga siya magatugyan kanila sa kamatayon pinaagi sa espada.​—Isa 65:​11, 12.

Ang mga Asiryanhon ug mga Babilonyanhon sagad nga nag-andam ug pagkaon ug ilimnon alang sa ilang mga diyos. Ang mga tawo sa Haran mihimog mga panaad ug naglaom nga kini dawaton sa “Ginoo sa Suwerte.” Sa iyang komento sa Isaias 65:​11, si Jerome misulat nga “sa tanang siyudad, ug ilabina sa Ehipto ug Alejandria, dihay karaang idolatrosong kostumbre, nga sa kataposang adlaw sa kataposang bulan sa ilang tuig sila mag-andam ug usa ka lamesa nga puno sa nagkalainlaing mga pagkaon, ug usa ka kopa sa sinambogang matam-is nga bino, nga nagpaneguro ug suwerte sa pagkamabungahon sa milabay o kaha sa mosunod nga tuig.”​—Corpus Christianorum, Series Latina, LXXIII A, S. Hieronymi presbyteri opera, Pars 1, 2A, Turnhout, Belgium, 1963, p. 754.