Kini maoy materyal nga tabang alang niadtong kinsa, tungod sa pagkatigulang, gutom, o ubang kalisdanan, wala makabaton ug igong mga kinahanglanon sa kinabuhi.

Ang usa ka ilhanan sa matinumanong mga alagad sa Diyos mao ang ilang pagkaandam sa pagtabang sa mga tawong kabos. (Job 29:16; 31:19-22; San 1:27) Sa unang siglo ang kongregasyon sa Jerusalem naghikay sa pag-apod-apod ug pagkaon alang sa kabos nga Kristohanong mga babayeng balo, ug sa ulahi, pito ka kuwalipikadong mga lalaki ang gitudlo sa pagdumala niini aron walay takos nga mga babayeng balo ang masayloan sa inadlaw nga pag-apod-apod. (Buh 6:1-6) Katuigan sa ulahi, diha sa iyang sulat ngadto kang Timoteo, si apostol Pablo naghisgot nga ang hinabang gikan sa kongregasyon alang sa mga babayeng balo angayng limitahan ngadto kanilang dili momenos sa 60 anyos ang pangedaron. Kini nga mga babayeng balo angay nga adunay rekord sa maayong mga buhat sa pagpauswag sa Kristiyanidad. (1Ti 5:​9, 10) Bisan pa niana, pangunang obligasyon sa mga anak ug mga apo, dili sa kongregasyon, ang pag-atiman sa tigulang nga mga ginikanan ug mga apohan. Ingon sa gisulat ni Pablo: “Kon ang babayeng balo adunay mga anak o mga apo, patun-a una kini sila sa pagpakita sa diyosnong pagkamahinalaron diha sa ilang kaugalingong panimalay ug magpadayon sa paghatag sa angayng balos ngadto sa ilang mga ginikanan ug mga apohan, kay kini maoy dalawaton sa panan-aw sa Diyos.”​—1Ti 5:​4, 16.

Dihay mga panahon nga ang Kristohanong mga kongregasyon nakigbahin sa paghatag ug mga hinabang alang sa ilang mga igsoon sa ubang mga dapit. Busa, sa dihang ang manalagnang si Agabo mitagna nga usa ka dakong gutom ang mahitabo, ang mga tinun-an sa kongregasyon sa Antioquia sa Sirya ‘naninguha nga ang matag usa kanila sumala sa iyang maarangan magpadalag hinabang ngadto sa mga igsoon nga nagpuyo sa Judea.’ (Buh 11:​28, 29) Ang ubang giorganisar nga pagtaganag mga hinabang alang sa kabos nga mga igsoon sa  Judea bug-os nga boluntaryo usab.​—Rom 15:25-27; 1Co 16:1-3; 2Co 9:​5, 7.