Ang pagpugong, pagsanta, o pagkontrol sa tawo sa iyang kaugalingon, mga linihokan, sinultihan, o mga hunahuna. (Gen 43:31; Est 5:10; Sal 119:101; Pr 10:19; Jer 14:10; Buh 24:25) Ang Hebreohanon ug Gregong mga termino nga nalangkit sa pagpugong-sa-kaugalingon sa literal nagpasabot sa pagbaton ug gahom o kontrol sa kaugalingon. Ang pagpugong-sa-kaugalingon maoy usa ka ‘bunga sa espiritu sa Diyos’ (Gal 5:​22, 23); ug si Jehova, bisan tuod nagbaton ug walay-kinutobang gahom, nagpasundayag niini sa tanang panahon. Imbes nga molihok dayon batok sa mga mamumuhat ug daotan, siya nagpalabay ug panahon aron sila mahatagag kahigayonan sa pagtalikod sa ilang daotang mga dalan ug busa makabaton sa iyang pag-uyon.​—Jer 18:7-10; 2Pe 3:9.

Apan, sa dihang mapamatud-an nga kadtong gihatagag panahon sa paghinulsol dili mosanong sa iyang kaluoy, haom lamang nga si Jehova dili na magpugong sa pagpahamtang sa iyang paghukom. Ang usa ka pananglitan niini naglangkit niadtong milaglag sa Jerusalem. Sanglit wala nila ilha nga si Jehova nagtugot lamang kanila nga gamhan ang Israel aron madisiplina ang mga Israelinhon tungod sa pagkadili-matinumanon niini, kini nga mga maglalaglag wala magmaluluy-on kanila ug nagpahamtang sa maong disiplina nga labaw pa kay sa gitugot sa paghukom sa Diyos. (Itandi ang Isa 47:​6, 7; Zac 1:15.) Si Jehova nahibalong daan niini ug, pinaagi sa manalagnang si Isaias, naghisgot nga ang panahon moabot sa dihang siya dili na magpugong sa pagsilot sa mga maglalaglag: “Ako naghilom sulod sa taas nga panahon. Ako nagpabiling walay timik. Ako nagpadayon sa pagpugong-sa-kaugalingon. Sama sa usa ka babayeng manganak ako mag-agulo, maghangos, ug maghingahinga sa samang higayon. Akong gun-obon ang mga bukid ug mga bungtod, ug ang tanan nilang mga tanom akong palayaon.”​—Isa 42:​14, 15.

Si Kristo Jesus nagpasundayag usab ug pagpugong-sa-kaugalingon. Si apostol Pedro, sa dihang nagpahinumdom sa mga sulugoon sa balay nga kinahanglang magpasakop sa ilang mga tag-iya, misulat: “Sa pagkatinuod, niini nga dalan kamo gipanagtawag, tungod kay bisan si Kristo nag-antos alang kaninyo, nga nagbilin kaninyog sulondan aron kamo managsunod pag-ayo sa iyang mga tunob. . . . Sa gisultihan siya ug pasipala, wala siya mobalos sa pagsultig pasipala. Sa nag-antos siya, wala siya manghulga, apan nagpadayon sa pagpiyal sa iyang kaugalingon ngadto sa usa nga nagahukom sa pagkamatarong.”​—1Pe 2:21-23.

Sa “kataposang mga adlaw” ang kawalay pagpugong-sa-kaugalingon maoy usa sa mga kinaiya nga magpaila niadtong wala magbuhat subay sa tinuod nga Kristiyanidad. (2Ti 3:1-7) Hinunoa, sanglit ang mga Kristohanon angay nga mahimong mga tigsundog sa Diyos ug sa iyang Anak (1Co 11:1; Efe 5:1), sila kinahanglang maningkamot nga maugmad ang pagpugong-sa-kaugalingon sa tanang butang. (1Co 9:25) Si apostol Pedro miingon: “Ipuno sa inyong pagtuo ang kaligdong, sa inyong kaligdong ang kahibalo, sa inyong kahibalo ang pagpugong-sa-kaugalingon, sa inyong pagpugong-sa-kaugalingon ang pagkamainantoson, sa inyong pagkamainantoson ang diyosnong pagkamahinalaron, sa inyong diyosnong pagkamahinalaron ang inigsoong pagbati, sa inyong inigsoong pagbati ang gugma. Kay kon kining mga butanga anaa kaninyo ug nagaawas, kini magpugong kaninyo sa pagkahimong dili aktibo o dili-mabungahon labot sa tukmang kahibalo sa atong Ginoong Jesu-Kristo.”​—2Pe 1:5-8.

Ang hiyas nga pagpugong-sa-kaugalingon kinahanglang madayag ilabina taliwala niadtong nag-alagad ingong mga magtatan-aw sa Kristohanong mga kongregasyon. (Tit 1:8) Aron epektibong masulbad sa mga magtatan-aw ang mga suliran sulod sa kongregasyon, kinahanglang batonan nila kanunay ang pagpugong-sa-kaugalingon sa sinultihan ug sa buhat. Gitambagan ni apostol Pablo si Timoteo: “Labot pa, isalikway ang binuang ug binurong nga mga pagpangutana, kay imong nahibaloan nga kini magpatunghag mga away. Apan ang ulipon sa Ginoo dili kinahanglang makig-away, kondili kinahanglang magmalumo sa tanan, may katakos sa pagpanudlo, nagapadayon sa pagpugong sa kaugalingon bisan ilalom sa daotan, malumong nagatudlo niadtong nagasupak.”​—2Ti 2:23-25.

Ang pagkapakyas sa pagpakitag pagpugong-sa-kaugalingon diha sa usa ka kahimtang makamansa sa taas nga rekord sa matinumanong pag-alagad ug makapahitumpawak sa usa ngadto sa tanang matang sa mga kalisdanan. Ang usa ka pananglitan niini mao ang nahitabo kang Haring David. Bisan tuod maunongon sa matuod nga pagsimba ug nahigugma sa matarong nga mga prinsipyo sa balaod sa Diyos (itandi ang Sal 101), si David nakapanapaw kang Bat-seba, ug tungod niini iyang gibutang ang iyang bana nga si Urias diha sa usa ka puwesto sa panggubatan [gipadayon sa panid 753]  [sumpay sa panid 736] nga siya tinong mamatay. Ingong sangpotanan, sulod sa mga katuigan human niana, si David nakaagom ug grabeng mga kalisdanan sulod sa iyang pamilya. (2Sa 12:8-12) Gipakita usab sa iyang kasinatian nga maalamon nga likayan ang mga situwasyon nga motultol sa pagkawala sa pagpugong-sa-kaugalingon. Mahimo man unta siyang mobiya gikan sa atop sa iyang palasyo, apan si David dayag nga padayong nagtan-aw kang Bat-seba samtang naligo kini ug mao nga siya nakabaton ug kaibog kaniya.​—2Sa 11:2-4.

Sa susama, dili maayo alang sa usa ka tawo nga walay pagpugong-sa-kaugalingon nga magpabiling tagsaanon kon siya makaminyo nga dungganon ug sa ingon magpanalipod sa iyang kaugalingon batok sa pakighilawas. Mahitungod niini, si apostol Pablo misulat: “Kon sila walay pagpugong-sa-kaugalingon, paminyoa na lang sila, kay mas maayong magminyo kay sa mag-uros-uros sa pangibog.”​—1Co 7:​9, 32-38.