Nabalitaan sa ubang nasod sa Canaan ang nahitabo sa Jerico. Nagsabot ang ilang mga hari nga magtinabangay sa pagpakiggubat sa mga Israelinhon. Pero lahi ang plano sa mga Gabaonhon. Nagsul-ob silag gision nga sinina, miadto kang Josue, ug miingon: ‘Gikan mi sa layong lugar. Nakadungog mi bahin kang Jehova ug kon giunsa mo niya pagtabang didto sa Ehipto ug sa Moab. Saari mi nga dili mi ninyo sulongon, ug himoa mi nga mga sulugoon.’

Mituo si Josue ug misugot nga dili sila atakehon. Human sa tulo ka adlaw, nasayran ni Josue nga dili sila gikan sa layong lugar. Taga-Canaan ra diay sila. Gipangutana sila ni Josue: ‘Nganong namakak man mo?’ Sila mitubag: ‘Nahadlok mi! Nahibalo mi nga si Jehova nga inyong Diyos ang nakig-away para ninyo. Palihog ayaw mig patya.’ Gituman ni Josue ang iyang saad ug wala niya sila patya.

Dayon gisulong sa lima ka hari sa Canaan ug sa ilang mga sundalo ang mga Gabaonhon. Tibuok gabii nga nagbaktas si  Josue ug ang iyang mga sundalo aron tabangan ang mga Gabaonhon. Pagkabuntag, nagsugod ang gubat. Nanagan ang mga Canaanhon aron moikyas, pero bisag asa sila nangadto naigo sila sa dagkong ice nga gipaulan ni Jehova. Dayon gihangyo ni Josue si Jehova nga pahunongon ang adlaw. Nganong mihangyo man si Josue niana nga wala pa man gyod sukad mahitabo nga mihunong ang adlaw? Kay may pagsalig siya kang Jehova. Wala mosalop ang adlaw hangtod nga napildi sa mga Israelinhon ang mga hari ug sundalo sa Canaan.