GIISIP ba nimo ang imong kaugalingon nga mapasalamaton? Kitang tanan kinahanglang mamalandong nianang pangutanaha. Ang Bibliya nagtagna nga sa atong panahon, daghan ang “dili mapasalamaton.” (2 Tim. 3:2) Lagmit may nailhan kang mga tawo nga naghunahuna nga ang uban angay lang nga may himoong maayo o may ihatag kanila. Tingali mobati sila nga dili sila kinahanglang magpasalamat sa ilang nadawat. Ganahan ba kang makig-uban nianang mga tawhana?

Sa kasukwahi, ang mga alagad ni Jehova giingnan: “Ipakita nga mapasalamaton mo.” Angay tang ‘magpasalamat sa tanang butang.’ (Col. 3:15; 1 Tes. 5:18) Sa pagkatinuod, ang pagkamapasalamaton makaayo kanato. Dunay pipila ka rason kon nganong makaingon ta niana.

Ang usa ka importanteng rason kon nganong ugmaron nato ang pagkamapasalamaton mao nga kini makatabang nato nga magmapositibo sa atong panglantaw sa kaugalingon. Dihang ang usa magpasalamat, lagmit maayo siyag bation sa iyang kaugalingon ug maayo sab ug bation ang iyang gipasalamatan. Nganong ang pagkamapasalamaton makapalipay kanato ug sa uban? Aw, hunahunaa ni nga pananglitan: Kon ang uban dunay gustong himoon para nimo, dili ba nagpakita nâ nga gibati nila nga takos ka sa ilang paghago? Ila kang gimahal. Dihang maamgohan nimo kana, maayo kag bation sa imong kaugalingon. Atong maimadyin nga mao nay kahimtang ni Ruth. Mahinatagon si Boaz kaniya. Seguradong nalipay kaayo si Ruth dihang gibati niya nga may nagmahal niya.​—Ruth 2:10-13.

Labaw na gyod nga angay tang magmapasalamaton sa Diyos. Seguradong may mga panahon nga maghunahuna ka bahin sa daghang espirituwal ug pisikal nga mga regalo nga gitagana ug padayon niyang gitagana kanimo. (Deut. 8:17, 18; Buh. 14:17) Pero imbes nga hunahunaon lag kadiyot ang pagkamaayo sa Diyos, nganong dili ka maggahin ug panahon sa pagpamalandong sa daghang panalangin nga gibubo niya kanimo ug sa imong mga minahal? Ang pagpamalandong sa pagkamahinatagon sa imong Maglalalang makapalalom sa imong apresasyon kaniya ug sa imong pagsalig nga gimahal ug gipabilhan gyod ka niya.​—1 Juan 4:9.

Pero ayawg kakontento sa paghunahuna lang sa iyang pagkamahinatagon ug sa iyang mga panalangin; pasalamati si Jehova sa iyang pagkamaayo. (Sal. 100:4, 5) Ang usa ka reperensiya nag-ingon nga “ang pagpasalamat dakog ikaamot sa kalipay sa tawo.”

Ang laing rason kon nganong makaayo kanimo ang pagkamapasalamaton mao nga kini makapalig-on sa panaghigalaay. Gusto natong tanan nga apresyahon ta. Dihang sinsero nimong pasalamatan ang usa ka tawo sa iyang gipakitang kaayo kanimo, mas magkasuod mo. (Roma 16:3, 4) Dugang pa, ang mga tawong mapasalamaton lagmit matinabangon pod. Mamatikdan nila ang kaayo nga gipakita kanila ug mapalihok sila nga magpakita pod ug kaayo. Oo, ang pagtabang sa uban makapalipay. Uyon kini sa giingon ni Jesus: “Dunay labaw nga kalipay sa paghatag kay sa pagdawat.”​—Buh. 20:35.

Si Robert Emmons, nga usa sa mga direktor sa usa ka research bahin sa pagkamapasalamaton didto sa University of California, miingon nga aron mahimong mapasalamaton, kinahanglan natong masabtan nga nagdepende ta sa usag usa, ug nga usahay kitay mohatag, ug usahay kitay  modawat. Sa pagkatinuod, ang atong kinabuhi ug kalipay nagdepende sa uban sa daghang paagi. Pananglitan, tagan-an tingali ta nilag pagkaon o kaha ila tang patambalan. (1 Cor. 12:21) Ang tawong mapasalamaton magpabili gyod sa ginahimo sa uban para kaniya. Base niana, nabatasan ba nimo nga magpasalamat sa ginahimo sa uban para kanimo?

Ang lain pang rason kon nganong ugmaron ang pagkamapasalamaton mao nga kini makatabang kanimo sa pagpokus sa positibo, imbes sa negatibo. Ang imong hunahuna samag salaan. Puwede kang magpokus sa pipila ka butang sa imong palibot samtang balewalaon ang ubang butang. Mas motan-aw ka sa positibong mga butang imbes sa mga problema. Kon mas mapasalamaton ka, mas daghan kag makitang maayo, ug kana maghimo nimong labaw pang mapasalamaton. Kon magpokus ka sa mga butang nga angay nimong pasalamatan, kini makatabang nimo sa pagsunod sa giawhag ni apostol Pablo: “Paglipay kanunay diha sa Ginoo.”​—Filip. 4:4.

Ang pagkamapasalamaton makatabang nimo nga dili maghunahunag negatibo. Imposible nga mapasalamaton ta, pero sa samang higayon masinahon, magul-anon, ug masuk-anon, dili ba? Dugang pa, ang mga tawong mapasalamaton dili kaayo maghunahuna sa materyal nga mga butang. Kontento sila kon unsay naa nila ug wala mangagpas ug dugang pa.​—Filip. 4:12.

Ingong Kristohanon, nahibalo ka nga gusto ni Satanas nga maguol ug madismayar ka sa mga kalisdanan nga imong ginaatubang niining kataposang mga adlaw. Malipay siya kon magpokus ka sa negatibo ug magsigeg reklamo. Kon ingon ka niana, dili na kaayo ka epektibo sa pagsangyaw sa maayong balita. Sa pagkatinuod, ang pagkamapasalamaton konektado sa bunga sa espiritu sa Diyos. Pananglitan, bation nimo ang kalipay tungod sa maayong mga butang nga gihatag sa Diyos kanimo, ug may pagtuo ka sa tanan niyang saad.​—Gal. 5:22, 23.

Ingong alagad ni Jehova, lagmit mouyon ka sa giingon niining artikuloha bahin sa pagkamapasalamaton. Pero, nahibalo ka nga dili kanunayng sayon nga mahimong mapasalamaton ug positibo. Pero ayawg kaguol. Puwede nimong maugmad ug mahuptan kanunay ang pagkamapasalamaton. Sa unsang paagi? Paggahin ug panahon kada adlaw sa paghunahuna sa mga butang sa imong kinabuhi nga mapasalamaton ka. Kon imo nang himoon, mas sayon para nimo nga mahimong mapasalamaton. Mas magmalipayon ka kay niadtong nagpokus sa mga kalisdanan. Hunahunaa ang maayong mga butang nga gihimo sa Diyos ug sa uban nga nakadasig ug nakapalipay nimo. Puwede pa gani nimo nang isulat. Ilista ang duha o tulo ka butang nga gusto nimong pasalamatan nianang adlawa.

Ang mga researcher miingon nga kon kanunay tang magpasalamat, makausab ni sa pag-obra sa atong utok, nga makapasayon para nato nga mahimong positibo sa atong panglantaw sa kinabuhi. Ang tawong mapasalamaton mas malipayon. Busa hunahunaa ang imong nadawat nga mga panalangin, kalipayi ang imong maayong mga eksperyensiya, ug batasana ang pagpasalamat! Imbes balewalaon ang maayong mga butang, “magpasalamat . . . kang Jehova, kay siya maayo.” Oo, ‘magpasalamat sa tanang butang.’​—1 Cron. 16:34; 1 Tes. 5:18.