Angay ba Kitang Mosangpit sa mga Manulonda Alang sa Tabang?

HUSTO ba nga mosangpit sa mga manulonda sa mga panahon sa kalisdanan? Daghang tawo ang nagtuo nga husto kana. Gani, ang New Catholic Encyclopedia nag-ingon: “Kita moampo sa . . . mga manulonda . . . apan sa diwa lamang nga sila maoy moatubang sa Diyos alang kanato.” Angay ba kitang mosangpit sa mga manulonda aron silay moatubang sa Diyos alang kanato?

Ang Pulong sa Diyos naghatag sa mga ngalan sa duha lang ka matinumanong mga manulonda sa Diyos, si Miguel ug Gabriel. (Daniel 8:16; 12:1; Lucas 1:26; Judas 9) Sanglit kining mga ngalana gihisgotan man diha sa Bibliya, atong masabtan nga ang matag manulonda maoy talagsaong espirituhanong persona nga dunay ngalan, ug dili lang kay usa ka walay-personalidad nga kusog o puwersa. Bisan pa niana, ang ubang mga manulonda midumili sa pagtug-an sa ilang ngalan. Pananglitan, sa dihang gihangyo ni Jacob ang usa ka manulonda nga miduaw kaniya sa pagsulti sa iyang ngalan, siya midumili. (Genesis 32:29; Maghuhukom 13:17, 18) Walay listahan sa mga ngalan sa mga manulonda nga makita diha sa Bibliya, sa ingon mapugngan ang mga tawo sa paghatag kanila ug sobrang pagtagad.

Ang usa sa mga buluhaton sa mga manulonda mao ang paghatod ug mga mensahe gikan sa Diyos ngadto sa mga tawo. Sa pagkatinuod, ang orihinal nga Hebreohanon ug Gregong mga pulong nga gihubad ug “manulonda” sa literal nagkahulogan ug “mensahero.” Apan, ang mga manulonda wala mag-alagad ingong mga tigpataliwala nga maoy maghatod sa mga pag-ampo sa tawo ngadto sa trono sa Labing Gamhanan. Buot sa Diyos nga ang mga pag-ampo isulti ngadto kaniya sa ngalan sa iyang Anak, si Jesu-Kristo, kinsa miingon: “Bisan unsay inyong pangayoon sa Amahan sa akong ngalan iyang ihatag kini kaninyo.”—Juan 15:16; 1 Timoteo 2:5.

Si Jehova nga Diyos mohatag gayod ug panahon sa pagpaminaw kanato kon kita moampo kaniya sa hustong paagi. Ang Bibliya naghatag niini nga pasalig: “Si Jehova haduol kanilang tanan nga nagatawag kaniya, kanilang tanan nga nagatawag kaniya sa kamatinud-anon.”—Salmo 145:18.