Kamatayon—Makahahadlok nga Dulnganan sa Tawo!

“SUKAD sa pagkahimugso sa usa ka tawo, anaa kanunay ang posibilidad nga siya mamatay bisan unsang oras,” misulat ang Britanikong historyano nga si Arnold Toynbee. Siya midugang: “Ug dili kalikayan nga sa ngadtongadto ang tawo mamatay gayod.” Pagkamakapaguol kon mamatyan kita ug hinigugmang membro sa pamilya o suod nga higala!

Ang kamatayon mao ang makahahadlok nga dulnganan sa tawo sa daghan nang milenyo. Kita malumsan sa kaguol kay wala kitay mahimo sa dihang mamatay ang atong minahal. Ang kamatayon dili mopili ug tawo. Kini dili kalikayan. “Tungod sa kaguol kitang tanan morag mobalik sa pagkabata—edukado man o dili, ang tanan walay ikahatag nga tubag. Bisan ang mga manggialamon walay nasayran.” Mao kanay gisulat sa ika-19ng siglo nga magsusulat. Kita morag mahimong gagmayng mga bata—walay mahimo, nga dili makaarang sa pag-usab sa kahimtang. Ang bahandi o gahom dili makapabuhi ug patay. Ang mga maalamon ug makinaadmanon walay mga tubag. Ang mga kusgan mohilak, maingon man ang mga mahuyang.

Si Haring David sa karaang Israel naguol pag-ayo sa dihang ang iyang anak nga si Absalom namatay. Sa pagkadungog nga siya namatay, ang hari mihilak ug miingon: “Anak ko nga Absalom, anak ko, anak ko nga Absalom! Oh ako na lang unta ang namatay, ako mismo, inay ikaw, Absalom nga anak ko, anak ko!” (2 Samuel 18:33) Kini nga gamhanang hari nga nakapildi ug gamhanang mga kaaway walay nahimo kondili nangandoy nga maayo pang siya na lang unta ang gipildi sa “kataposang kaaway, ang kamatayon,” imbes ang iyang anak.—1 Corinto 15:26.

Aduna bay solusyon sa kamatayon? Kon aduna, unsay paglaom sa mga patay? Makita pa kaha nato pag-usab ang atong mga minahal? Ang sunod nga artikulo mohatag ug Kasulatanhong mga tubag niining mga pangutanaha.