Sulat Gikan sa Irlandia

Makugihong Pagpangita sa Usa ka Tawo

TUNGOD kay nagtaligsik, hanap ang salamin sa akong sakyanan, busa dili kaayo nako makita ang palibot. Human makabiyahe ug 16 kilometros, nakaabot ko sa bungtod nga nag-umbaw sa Westport, nga usa ka gamayng lungsod duol sa dagat sa kasadpang Irlandia. Sa kataposan, mipakita na ang adlaw ug anam-anam nga nahanaw ang mga gabon. Nakita nako ang gagmayng mga isla diha sa dagat nga nindot kaayong tan-awon. Ang uban niining mga islaha wala puy-i, apan itabok didto sa mga tigbuhig hayop ang ilang mga binuhi sakay sa mga sakayan aron ilang pasibsibon.

Makita usab ang mga bungtod nga naglumbay paingon sa kasadpan. Kay nalukop sa dagko ug gagmay nga mga tanom, ang mga bungtod samag pinasinaw nga tumbaga kon tan-awon inigka-hapon. Sa layo akong nakita ang Croagh Patrick, ang nagbuntaog, pormag apa nga bukid, nga gitawag sa mga tawo ug Reek. Mibiyahe ko paingon sa Westport agi sa gagmayng dalan nga daghag tawo padulong sa Reek, ug saylo pa ngadto sa lugar nga panagsa rang masangyawan sa mga Saksi ni Jehova.

Ang tawo nga akong gipangita wala mahibalo nga moduaw ko kaniya nianang adlawa. Nakadawat kog sulat nga nag-ingon nga ang maong tawo mibalhin niining lugara ug gusto niyang ipadayon ang pagpakighisgot sa Bibliya uban sa mga Saksi. Naghunahuna ko: ‘Pila na kahay iyang edad? Ulitawo kaha siya o minyo na? Unsa kahay gusto niyang hisgotan?’ Akong gipasiplatan ang akong bag ug naghunahuna ko sa akong dalang Bibliya ug mga publikasyon. Akong gibalay kon unsay akong isulti aron siya madasig o mosamot pa ang iyang interes sa mensahe sa Gingharian.

Paglabay nako sa Reek, akong nakita ang lainlaing uma nga giparilan ug bato, nga ang kadaghanan niana hinimo pa panahon sa Dakong Gutom niadtong ika-19 siglo. Kini nga mga uma nakaabot hangtod sa baybayon ug nindot kaayong tan-awon. Dihay kanaway nga naglupad-lupad. Makita usab sa palibot ang mga kahoyng hawthorn ug blackthorn nga nangabawog tungod sa hangin.

Niining dapita, ang mga balay walay mga numero ug ang mga dalan walay ngalan. Ang gisulat nga adres sa maong tawo mao lamang ang ngalan sa balay ug sa lugar. Ang akong unang gipangita mao ang kartero nga maoy nasayod kon diin nagpuyo ang mga tawo. Trayenta minutos sa ulahi, nakaplagan nako ang post office, nga anaa sa usa ka kuwarto diha sa nagsumpayng mga balay. Apan, dihay karatula sa pultahan nga nag-ingong “Sirado.” Busa, miadto ko sa usa ka tindahan ug ang tigbantay nagtudlo kanako sa direksiyon.

 Human sa walo ka kilometro nga pagbiyahe, nakita nako ang timaan nga akong gipangita—usa ka likoon kaayo nga dalan patuo nga dunay gamayng dalan pawala. Nanuktok ko sa balay nga naa sa duol. Migawas ang usa ka tigulang nga babaye ug iya kong giingnan nga naniguwang na siya didto apan wala gayod siya makaila sa tawo nga akong gipangita. Iya kong gipadayon ug siya miingon nga tawgan una niya sa telepono ang iyang mga kaila.

Samtang nakig-estorya sa telepono, nagsige siyag pasiplat nako, nga lagmit naghunahuna kon kinsa ko ug unsay akong tuyo. Akong namatikdan ang gamayng estatwa ni Maria sa may pultahan ug ang dakong larawan ni Jesus diha sa bungbong. Diha poy rosaryohan sa lamesa sa kosina. Aron dili siya magduda kanako, ako siyang giingnan, “Aduna koy hinungdanong mensahe alang sa maong tawo gikan sa iyang mga higala.”

Ang iyang bana miduol usab ug iya kong gisuginlan sa kasaysayan sa maong dapit. Sa kasamtangan, ang gikaestorya sa babaye sa telepono wala pod makaila sa maong tawo mao nga iya kong giingnan nga manawag pa siyag lain. Wala gayoy nakaila sa akong gipangita ug wala pod sila makatuod sa adres. Gitan-aw nako ang akong relo, ug kay hapon na kaayo, mihukom ko nga mobalik na lang sa sunod panahon. Akong gipasalamatan sila sa ilang pagtabang, ug mibiyahe na usab akog layo pauli sa among balay.

Mibalik ko pagkasunod semana. Niadtong higayona, nahimamat nako ang kartero ug iya kong gihatagan ug klarong direksiyon. Human sa 15 minutos nga pagbiyahe, akong nakita ang krosing nga iyang giingon. Miliko ko sa wala. Kapila ko nagbalikbalik kay akong gipangita ang usa pa ka ilhanan—ang karaang tulay nga bato. Apan wala nako kana makita. Hinuon, ang akong nakit-an mao ang kataposang ilhanan, ug atua sa bungtod ang balay nga akong gihagoan sa pagpangita.

Sa wala pa ko manuktok, naghunahuna una ko kon unsaon nako pagpresentar ang mensahe sa maayong balita. Usa ka tigulang nga lalaki ang miabli sa pultahan. Siya miingon: “Ang balay nga imong gipangita tua pa sa unahan.” Iyang gitudlo ang usa ka balay nga nasalipdan sa mga kahoy. Busa akong giadto ang balay ug gituktok ang pultahan. Samtang nagpaabot sa gawas, gilantaw nako ang Dagat Atlantiko nga dili ra kaayo layo. Mikusog ang hangin. Ang mga balod namuti samtang naglapya-lapya diha sa taas ug matahom nga baybayon. Wala koy nakitang tawo sa palibot, ug wala usay tawo ang balay.

Kaduha pa ko mibalik didto ayha nako maabti ang usa ka batan-ong lalaki. “Mao kini ang balay nga imong gipangita,” miingon siya, “apan ang tawo nga imong gipangita nga nagpuyo dinhi kaniadto mibalhin na ug wala ko mahibalo kon asa na siya karon.” Ako siyang gisultihan kon nganong gipangita nako ang maong tawo, ug akong nasayran nga kining batan-ona wala pa sukad masangyawi ug mga Saksi ni Jehova. Siya nabiktima kaniadto sa mga tulisan, ug siya naglibog kon nganong gitugotan sa Diyos nga mahitabo kadto ug ang uban pang mga inhustisya. Malipayon siyang midawat ug bag-ong gula sa mga magasin nga Ang Bantayanang Torre ug Pagmata! nga naundag mga artikulo bahin sa among nahisgotan.

Ang Bibliya nagsugo nga atong pangitaon ang matinud-anong mga tawo nga giuhaw sa kamatuoran. Ikasubo, wala nako makaplagi ang tawo nga akong gipangita. Bisan pa niana, wala nako isipa nga nakawang ang akong mga paningkamot. Sa Irlandia, daghan ang gustong makakat-on sa mensahe sa Gingharian, ug uban sa tabang ni Jehova, kining batan-ong lalaki basin modawat ra unya sa kamatuoran ug magpaambit usab niana sa uban.