Dywedodd Duw wrth Adda y byddai’n “siŵr o farw” petai’n bwyta o’r goeden. (Genesis 2:17) Petai Duw wedi creu Adda i heneiddio a marw, ni fyddai’r gorchymyn hwnnw wedi gwneud unrhyw synnwyr. Gwyddai Adda na fyddai’n marw cyn belled â’i fod yn osgoi bwyta o’r goeden honno.

Doedd bywyd Adda ac Efa ddim yn dibynnu ar ffrwyth y goeden honno—roedd nifer o goed ffrwythau eraill yn yr ardd. (Genesis 2:9) Drwy beidio â bwyta o’r goeden, byddai’r cwpl cyntaf wedi dangos eu bod yn ufudd i’r Un a roddodd fywyd iddyn nhw. Bydden nhw hefyd wedi dangos eu bod yn cydnabod hawl Duw i reoli drostyn nhw.

Er mwyn deall pam y bu farw Adda ac Efa, mae’n rhaid inni ystyried sgwrs sydd wedi effeithio arnon ni i gyd. Dywedodd Satan y Diafol gelwydd maleisus drwy enau sarff. Dywed y Beibl: “Roedd y neidr yn fwy cyfrwys na phob anifail gwyllt arall roedd yr ARGLWYDD Dduw wedi eu creu. A dyma’r neidr yn dweud wrth y wraig, ‘Ydy Duw wir wedi dweud, “Peidiwch bwyta ffrwyth unrhyw goeden yn yr ardd”?’”—Genesis 3:1.

Atebodd Efa: “Dŷn ni’n cael bwyta ffrwyth unrhyw goeden yn yr ardd. Dim ond am ffrwyth y goeden yng nghanol yr ardd y dwedodd Duw, ‘Peidi wch bwyta ei ffrwyth hi a pheidiwch ei chyffwrdd hi, rhag i chi farw.’” Yna, dywedodd y sarff wrthi: “Na! Fyddwch chi ddim yn marw. Mae Duw yn gwybod y byddwch chi’n gweld popeth yn glir pan wnewch chi fwyta ohoni. Byddwch chi’n gwybod am bopeth—da a drwg—fel Duw ei hun.” Felly, honnodd Satan fod Jehofa wedi dweud celwydd, a’i fod yn dal yn ôl rhag rhoi rhywbeth da i Adda ac Efa.—Genesis 3:2-5.

Credodd Efa’r celwydd. Syllodd hi ar y goeden a oedd yn edrych mor ddymunol, mor brydferth! Felly cymerodd hi beth o’r ffrwyth, a dechrau ei fwyta. Dywed y Beibl: “Yna, rhoddodd beth i’w gŵr oedd gyda hi, a dyma fe’n bwyta hefyd.”—Genesis 3:6.

Dychmygwch gymaint a gafodd Duw ei frifo o weld ei blant annwyl yn anufuddhau iddo yn fwriadol! Sut gwnaeth Jehofa ymateb? Dywedodd wrth Adda: “Bydd rhaid i ti . . . farw a mynd yn ôl i’r pridd. Dyna o lle y daethost ti. Pridd wyt ti, a byddi’n mynd yn ôl i’r pridd.” (Genesis 3:17-19) Ac yn y pen draw, “roedd Adda yn 930 oed yn marw.” (Genesis 5:5) Aeth Adda ddim i’r nef nac i ryw fyd anweledig arall. Nid oedd yn bodoli cyn i Jehofa ei greu o’r llwch. Felly pan fuodd farw,  daeth mor ddifywyd â’r llwch y cafodd ei greu ohono. Nid oedd yn bodoli mwyach. Am drist!

Oherwydd eu hanufudd-dod bwriadol, collodd Adda ac Efa eu cyflwr perffaith a’u cyfle i fyw am byth. Cafodd eu cyflwr corfforol ei newid i un pechadurus ac amherffaith. Ond nid nhw yn unig a ddioddefodd oherwydd eu hanufudd-dod. Etifeddodd eu holl blant eu pechod. Dywed Rhufeiniaid 5:12: “Daeth pechod i’r byd drwy un dyn [Adda], a marwolaeth o ganlyniad i hynny. Ac mae pawb yn marw, am fod pawb wedi pechu.”

Mae’r Beibl yn disgrifio pechod a marwolaeth fel y “llen sy’n gorchuddio wynebau’r bobloedd, a’r gorchudd sy’n bwrw cysgod dros y cenhedloedd i gyd.” (Eseia 25:7) Mae’r llen hon yn gorchuddio dynolryw fel niwl gwenwynig sy’n amhosib dianc rhagddo. Yn wir, “Mae pawb yn marw am eu bod nhw’n perthyn i Adda.” (1 Corinthiaid 15:22) Felly, mae’r un cwestiwn a ofynnodd yr apostol Paul yn codi: “Pwy a’m gwared i o’r corff hwn a’i farwolaeth?” A all unrhyw un?—Rhufeiniaid 7:24, BCND.