Επί δεκαετίες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δέχονται επικρίσεις επειδή αρνούνται τις μεταγγίσεις αίματος. Η άρνησή τους αυτή, η οποία βασίζεται στην εντολή της Αγίας Γραφής ότι πρέπει “να απέχουμε από αίμα”, έχει έρθει κάποιες φορές σε ευθεία σύγκρουση με αυτό που πίστευαν οι γιατροί ότι θα ήταν το καλύτερο για τη θεραπεία των ασθενών τους.—Πράξεις 15:29.

Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερα έμπειρα μέλη της ιατρικής κοινότητας τονίζουν ότι υπάρχουν ιατρικοί λόγοι για τη χρήση μεθόδων αναίμακτης ιατρικής.

Δείτε για παράδειγμα τι έγραψε το περιοδικό Stanford Medicine Magazine, το οποίο εκδίδεται από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ. Το άρθρο «Κόντρα στο Ρεύμα—Πού Οφείλεται η Μείωση των Μεταγγίσεων Αίματος;», της Σάρα Σ. Π. Γουίλιαμς, το οποίο εμφανίστηκε στο τεύχος Άνοιξη 2013, σε ένα ειδικό αφιέρωμα στο αίμα, ανέφερε: «Πληθώρα ερευνών που έγιναν σε νοσοκομεία ανά τον κόσμο τα τελευταία δέκα χρόνια αποκαλύπτουν ότι, τόσο κατά τη διάρκεια του χειρουργείου όσο και κατά τη νοσηλεία, γίνονται περιττές μεταγγίσεις και χορηγείται στους ασθενείς μεγαλύτερη ποσότητα αίματος από όσο είναι απαραίτητο».

Η κ. Γουίλιαμς παρέθεσε τα εξής λόγια της Δρ Πατρίσια Φορντ, ιδρύτριας και διευθύντριας του Κέντρου Αναίμακτης Ιατρικής και Χειρουργικής του Νοσοκομείου Πενσυλβάνια: «Στην ιατρική κουλτούρα είναι βαθιά ριζωμένη η άποψη ότι αν ο ασθενής δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο επίπεδο αίματος πεθαίνει και ότι η μετάγγιση αίματος είναι σωτηρία ... Αυτό ισχύει σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις, a αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις και για την πλειονότητα των ασθενών δεν ισχύει».

Η Δρ Φορντ, η οποία νοσηλεύει περίπου 700 Μάρτυρες ασθενείς κάθε χρόνο, λέει επίσης: «Αρκετοί γιατροί με τους οποίους έχω συζητήσει ... έχουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι πολλοί ασθενείς δεν θα ζήσουν αν δεν βάλουν αίμα ... Το ίδιο πίστευα και εγώ σε κάποιον βαθμό. Αλλά γρήγορα διαπίστωσα ότι είναι δυνατόν να θεραπεύσεις αυτούς τους ασθενείς με απλές μόνο μεθόδους».

Τον Αύγουστο του 2012, το περιοδικό Archives of Internal Medicine δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας που έγινε σε κάποιο ιατρικό κέντρο, σε περίοδο 28 ετών, με αντικείμενο ασθενείς οι οποίοι είχαν υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς. Οι Μάρτυρες ασθενείς τα πήγαν καλύτερα από τους ασθενείς με παρόμοια κατάσταση υγείας, οι οποίοι όμως είχαν κάνει μετάγγιση αίματος. Οι Μάρτυρες είχαν λιγότερες ενδονοσοκομειακές επιπλοκές, καλύτερα ποσοστά επιβίωσης αμέσως μετά την επέμβαση και παρόμοια ποσοστά επιβίωσης ύστερα από 20 χρόνια σε σύγκριση με τους ασθενείς που είχαν κάνει μετάγγιση αίματος.

Ένα άρθρο στην εφημερίδα The Wall Street Journal, με ημερομηνία 8 Απριλίου 2013, ανέφερε: «Η αναίμακτη χειρουργική—δηλαδή οι επεμβάσεις που γίνονται χωρίς τη χρήση αίματος—εφαρμόζεται επί αρκετά χρόνια τώρα σε ασθενείς που αρνούνται τη μετάγγιση αίματος λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Σήμερα, τα νοσοκομεία ακολουθούν όλο και περισσότερο αυτή την τακτική ... Οι χειρουργοί που είναι υπέρμαχοι της αναίμακτης χειρουργικής λένε ότι αυτή η τεχνική δεν μειώνει μόνο τις δαπάνες που σχετίζονται με την αγορά, την αποθήκευση, την επεξεργασία, τους ελέγχους και τη μετάγγιση αίματος, αλλά και τον κίνδυνο λοιμώξεων και επιπλοκών από τις μεταγγίσεις, εξαιτίας των οποίων απαιτείται μεγαλύτερος χρόνος νοσηλείας».

Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που ο Ρόμπερτ Λόρενς, επικεφαλής ενός προγράμματος για τη διαχείριση του αίματος στην Κλινική Κλίβελαντ, λέει: «Την ώρα που κάνεις μετάγγιση σε έναν ασθενή, έχεις την εντύπωση ότι τον βοηθάς ... Αλλά σε βάθος χρόνου αποδεικνύεται ότι συνέβη το αντίθετο».