Οι σπόροι της πικραλίδας συγκαταλέγονται στους δεινούς αεροπόρους της φύσης. Όταν ο άνεμος φυσάει τον καρπό μιας πικραλίδας, δεκάδες μικροσκοπικοί σπόροι απογειώνονται σαν λιλιπούτεια αλεξίπτωτα. Παρ’ όλο που βρίσκονται κοντά στο έδαφος όταν τους παρασύρει ο άνεμος, μερικοί ταξιδεύουν με το φύσημα του αέρα έως και ένα χιλιόμετρο μακριά ή ακόμη περισσότερο. Πώς καταφέρνουν να αιωρούνται για τόσο μεγάλη απόσταση; Πρόσφατα ανακαλύφτηκε ότι η πτήση τους ακολουθεί ένα μοτίβο και είναι τέσσερις φορές πιο αποτελεσματική από την πτήση ενός συμβατικού αλεξίπτωτου, καθώς επίσης και πιο σταθερή.

 Σκεφτείτε: Κάθε σπόρος είναι προσκολλημένος σε έναν μίσχο που έχει πάνω του ένα λοφίο από λεπτά σαν χνούδι τριχίδια, το οποίο ονομάζεται πάππος. Λειτουργώντας σαν ένα είδος αλεξίπτωτου, ο πάππος δημιουργεί αεροδυναμική αντίσταση που βοηθάει τον σπόρο να αιωρείται.

 Αλλά περιλαμβάνονται πολύ περισσότερα από την αεροδυναμική αντίσταση που προκαλείται από τα τριχίδια του πάππου. Καθώς ο αέρας περνάει μέσα και γύρω από το χνουδωτό λοφίο, δημιουργείται μια δακτυλιοειδής δίνη στον αέρα από πάνω του. Η κυκλική ροή του αέρα στη δίνη δημιουργεί μια περιοχή χαμηλής πίεσης, η οποία ανυψώνει τον πάππο και καθυστερεί περαιτέρω την προσγείωσή του.

 Ουσιαστικά, τα καλά διατεταγμένα τριχίδια κάνουν τον πάππο να λειτουργεί σαν διαπερατό από τον άνεμο αλεξίπτωτο, αλλά πολύ πιο αποτελεσματικό και σταθερό. Και όλα αυτά ενώ το 90 τοις εκατό του πάππου είναι κενός χώρος! Επομένως, χρησιμοποιεί ελάχιστη ποσότητα ύλης.

 Οι επιστήμονες αναζητούν τρόπους για να αντιγράψουν την πτήση του σπόρου της πικραλίδας. Πιθανές εφαρμογές περιλαμβάνουν μικροσκοπικά drones που απαιτούν λίγη ή καθόλου επιπρόσθετη ενέργεια, μειώνοντας έτσι την κατανάλωση ενέργειας. Τέτοια drones θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για ποικίλους σκοπούς, όπως για τον έλεγχο της μόλυνσης του αέρα.

 Ποια είναι η άποψή σας; Είναι ο εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος πτήσης του σπόρου της πικραλίδας προϊόν εξέλιξης; Ή μήπως είναι προϊόν σχεδιασμού;