Η Μαρία η Μαγδαληνή έστρεψε το βλέμμα της στον ουρανό, σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια της. Ο αγαπητός της Κύριος κρεμόταν στο ξύλο του βασανισμού. Ήταν μια ανοιξιάτικη μέρα, γύρω στο μεσημέρι, «και εντούτοις έπεσε σκοτάδι πάνω σε όλη τη γη»! (Λουκάς 23:44, 45) Πέρασε το ρούχο της γύρω από τους ώμους της και πλησίασε τις άλλες γυναίκες που βρίσκονταν εκεί, και μαζεύτηκαν η μία κοντά στην άλλη. Το τρίωρο σκοτάδι δεν θα μπορούσε να οφείλεται σε έκλειψη ηλίου, μιας και αυτή διαρκεί μόνο λίγα λεπτά. Η Μαρία και οι άλλοι που στέκονταν κοντά στον Ιησού ίσως άρχισαν να ακούν διάφορα νυκτόβια ζώα, τα οποία κανονικά δεν ακούγονται τη μέρα. Μερικοί από τους παρόντες «φοβήθηκαν πάρα πολύ και είπαν: “Σίγουρα αυτός ήταν Γιος του Θεού”». (Ματθαίος 27:54) Οι ακόλουθοι του Ιησού, καθώς και άλλοι, ίσως σκέφτηκαν ότι ο ίδιος ο Ιεχωβά εκδήλωνε τη λύπη του και τη δυσαρέσκειά του για τη βάναυση μεταχείριση του Γιου του.

Η Μαρία η Μαγδαληνή δεν μπορούσε να αντέξει το θέαμα, αλλά δεν μπορούσε και να φύγει. (Ιωάννης 19:25, 26) Ο Ιησούς πρέπει να πονούσε απερίγραπτα. Αλλά και η μητέρα του Ιησού χρειαζόταν παρηγοριά και στήριξη.

Ο Ιησούς είχε κάνει τόσο πολλά για τη Μαρία τη Μαγδαληνή, και εκείνη ένιωθε την υποχρέωση να κάνει ό,τι μπορούσε για αυτόν. Κάποτε ήταν μια αξιοθρήνητη και καταφρονημένη γυναίκα, αλλά ο Ιησούς τα άλλαξε όλα. Της χάρισε αξιοπρέπεια και σκοπό στη ζωή. Τώρα ήταν μια πολύ πιστή γυναίκα. Πώς έγινε αυτό; Και τι μπορεί να μας διδάξει σήμερα η πίστη της;

Η ιστορία της Μαρίας της Μαγδαληνής στη Γραφή αρχίζει με ένα δώρο. Ο Ιησούς της χάρισε την ελευθερία της από τα εφιαλτικά της δεσμά. Εκείνη την εποχή, η δαιμονική επιρροή ήταν πολύ διαδεδομένη. Τα πονηρά πνεύματα έκαναν επιθέσεις σε πολλούς ανθρώπους και μάλιστα έμπαιναν μέσα σε κάποιους για να τους ελέγχουν. Δεν γνωρίζουμε τι προκαλούσαν οι δαίμονες στην καημένη τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Γνωρίζουμε μόνο ότι την εξουσίαζαν εφτά τέτοιοι μοχθηροί, διεστραμμένοι εκφοβιστές. Και ο Ιησούς Χριστός τούς εξέβαλε όλους!—Λουκάς 8:2.

Βρίσκοντας επιτέλους την ελευθερία της και νιώθοντας απέραντη ανακούφιση, η Μαρία είχε τώρα μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Πώς θα έδειχνε την ευγνωμοσύνη της; Έγινε όσια ακόλουθος του Ιησού. Επίσης, ανταποκρίθηκε σε μια ανάγκη που πρόσεξε. Ο Ιησούς και οι απόστολοί του χρειάζονταν φαγητό, ρούχα και καταλύματα για να διανυκτερεύουν. Δεν ήταν πλούσιοι ούτε εργάζονταν εκείνο το διάστημα. Για να είναι επικεντρωμένοι στο κήρυγμα και στη διδασκαλία, χρειάζονταν υλική υποστήριξη.

Η Μαρία και αρκετές άλλες γυναίκες συνέβαλλαν στην κάλυψη αυτών των αναγκών. «Τους υπηρετούσαν από τα υπάρχοντά τους». (Λουκάς 8:1, 3) Κάποιες μπορεί να ήταν ευκατάστατες. Η Γραφή δεν αναφέρει αν ετοίμαζαν το φαγητό, αν έπλεναν τα ρούχα ή αν τους έβρισκαν κατάλυμα καθώς πήγαιναν από χωριό σε χωριό. Πάντως, έκαναν πρόθυμα υποστηρικτικές εργασίες για χάρη αυτής της ομάδας που περιόδευε με τον Ιησού, η οποία μπορεί να αριθμούσε γύρω στα 20 άτομα. Οι κόποι αυτών των γυναικών ασφαλώς επέτρεπαν στον Ιησού και στους αποστόλους του να αφοσιώνονται απερίσπαστα στο έργο κηρύγματος. Φυσικά, η Μαρία ήξερε ότι δεν θα μπορούσε με τίποτα να ανταποδώσει στον Ιησού το καλό που της είχε κάνει—αλλά πόσο χαιρόταν που έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε!

Σήμερα, πολλοί περιφρονούν εκείνους που κάνουν ταπεινές εργασίες για χάρη άλλων. Ο Θεός όμως δεν νιώθει έτσι. Φανταστείτε πόσο πολύ χαιρόταν παρατηρώντας τη Μαρία να θυσιάζεται κάνοντας ό,τι μπορούσε για να υποστηρίζει τον Ιησού και τους αποστόλους του! Και στην εποχή μας, πολλοί πιστοί Χριστιανοί προσφέρουν μετά χαράς ταπεινές υπηρεσίες προς όφελος άλλων. Μερικές φορές, ακόμη και μια εξυπηρέτηση ή έστω μια καλοσυνάτη κουβέντα μπορεί να έχει μεγάλη επίδραση σε κάποιον. Ο Ιεχωβά εκτιμάει τέτοιου είδους πρωτοβουλίες.—Παροιμίες 19:17· Εβραίους 13:16.

Η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν ανάμεσα στις πολλές γυναίκες που ακολούθησαν τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα του 33 Κ.Χ. (Ματθαίος 27:55, 56) Όταν έμαθε ότι ο Ιησούς είχε συλληφθεί και δικαστεί κατά τη διάρκεια της νύχτας, σίγουρα θα τρομοκρατήθηκε. Και ύστερα, άκουσε το χειρότερο: ο κυβερνήτης Πόντιος Πιλάτος υπέκυψε στην πίεση των Ιουδαίων θρησκευτικών ηγετών και του πλήθους που χειραγωγούσαν εκείνοι, και καταδίκασε τον Ιησού σε βάναυσο θάνατο πάνω στο ξύλο. Η Μαρία μπορεί κάλλιστα να είδε τον Κύριό της, καταματωμένο και εξαντλημένο πια, να κουβαλάει με κόπο μέσα στους δρόμους τον μακρύ πάσσαλο για την εκτέλεσή του.—Ιωάννης 19:6, 12, 15-17.

Στον τόπο της εκτέλεσης, μέσα στο σκοτάδι που είχε καλύψει τη γη το καταμεσήμερο, η Μαρία η Μαγδαληνή και οι άλλες γυναίκες στέκονταν «κοντά στο ξύλο του βασανισμού του Ιησού». (Ιωάννης 19:25) Η Μαρία, η οποία έμεινε εκεί μέχρι το τέλος, είδε και άκουσε τον Ιησού να εμπιστεύεται τη μητέρα του στη φροντίδα του αγαπητού του αποστόλου Ιωάννη. Άκουσε την αγωνιώδη κραυγή του προς τον Πατέρα του. Τελικά, άκουσε τα θριαμβευτικά λόγια που είπε τη στιγμή που πέθαινε: «Έχει επιτελεστεί». Ο πόνος της ήταν πολύ μεγάλος. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι έμεινε εκεί ακόμη και μετά τον θάνατο του Ιησού. Αργότερα, παρέμεινε δίπλα στο καινούριο μνήμα όπου τοποθέτησε ο πλούσιος Ιωσήφ από την Αριμαθαία το σώμα του Ιησού.—Ιωάννης 19:30· Ματθαίος 27:45, 46, 57-61.

Το παράδειγμα της Μαρίας μάς υπενθυμίζει τι μπορούμε να κάνουμε και εμείς όταν οι ομόπιστοί μας περνούν μεγάλες δοκιμασίες. Ίσως να μην έχουμε τη δύναμη να αποτρέψουμε μια τραγωδία ή να απαλείψουμε τον πόνο των θυμάτων. Μπορούμε όμως να δείξουμε συμπόνια και να δώσουμε κουράγιο. Και μόνο η παρουσία ενός συμπονετικού φίλου μπορεί να δώσει μεγάλη βοήθεια στις δύσκολες στιγμές. Όταν συμπαραστεκόμαστε σε έναν φίλο μας στα δύσκολα, φανερώνουμε το βάθος της πίστης μας και γινόμαστε πηγή μεγάλης παρηγοριάς.—Παροιμίες 17:17.

Αφού το σώμα του Ιησού τοποθετήθηκε στο μνήμα, η Μαρία πήγε μαζί με κάποιες άλλες γυναίκες να αγοράσουν επιπλέον μυρωδικά για να το αλείψουν αργότερα. (Μάρκος 16:1, 2· Λουκάς 23:54-56) Και μόλις πέρασε το Σάββατο, σηκώθηκε πρωί πρωί. Τη φανταζόμαστε να περπατάει στους σκοτεινούς δρόμους μαζί με τις άλλες γυναίκες. Καθ’ οδόν, αναρωτιούνταν πώς θα κατάφερναν να κυλήσουν τη βαριά πέτρα που σφράγιζε την είσοδο. (Ματθαίος 28:1· Μάρκος 16:1-3) Ωστόσο, δεν γύρισαν πίσω. Η πίστη τους τις ωθούσε να κάνουν αυτό που μπορούσαν και να εμπιστευτούν τα υπόλοιπα στον Ιεχωβά.

Η Μαρία ίσως έφτασε στο μνήμα πιο γρήγορα από τις υπόλοιπες. Εκεί, έπαθε μεγάλο σοκ—η πέτρα είχε μετακινηθεί και το μνήμα ήταν άδειο! Ως δυναμική γυναίκα που ήταν, πήγε τρέχοντας πίσω για να αναφέρει στον Πέτρο και στον Ιωάννη αυτό που είδε. Φανταστείτε την να αναφωνεί λαχανιασμένη: «Πήραν τον Κύριο από το μνήμα και δεν ξέρουμε πού τον έχουν βάλει»! Ο Πέτρος και ο Ιωάννης πήγαν γρήγορα στο μνήμα και διαπίστωσαν και οι ίδιοι ότι ήταν άδειο. Ύστερα γύρισαν στα σπίτια τους. *—Ιωάννης 20:1-10.

Η Μαρία επέστρεψε στο μνήμα, και απέμεινε εκεί μοναχή. Ήταν ακόμη πολύ νωρίς το πρωί και, με τη σιγή του άδειου μνήματος να την πλακώνει, ξέσπασε σε κλάματα. Έσκυψε ξανά να κοιτάξει μέσα στο μνήμα, μην μπορώντας ακόμη να πιστέψει ότι ο αγαπημένος της Κύριος είχε χαθεί, και τότε είδε κάτι συγκλονιστικό. Μέσα κάθονταν δύο άγγελοι ντυμένοι στα λευκά! «Γιατί κλαις;» τη ρώτησαν. Εκείνη σαστισμένη επανέλαβε ό,τι είχε πει στους αποστόλους: «Πήραν τον Κύριό μου και δεν ξέρω πού τον έχουν βάλει».—Ιωάννης 20:11-13.

Γυρίζοντας το κεφάλι της, είδε έναν άντρα να στέκεται πίσω της. Δεν τον αναγνώρισε, οπότε υπέθεσε ότι ήταν ο κηπουρός που φρόντιζε τον χώρο. Ο άντρας τη ρώτησε καλοσυνάτα: «Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον ψάχνεις;» Η Μαρία αποκρίθηκε: «Αν εσύ τον μετέφερες αλλού, κύριε, πες μου πού τον έβαλες και εγώ θα τον πάρω». (Ιωάννης 20:14, 15) Για σκεφτείτε λίγο αυτό που είπε. Θα μπορούσε άραγε μόνη της να σηκώσει και να μεταφέρει το σώμα του Ιησού Χριστού, που ήταν δυνατός και ρωμαλέος άντρας; Η Μαρία δεν κάθισε να σκεφτεί τις λεπτομέρειες. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της.

Θα μπορούσαμε εμείς να μιμηθούμε τη Μαρία τη Μαγδαληνή αν έρθουμε αντιμέτωποι με πικρές καταστάσεις και εμπόδια που φαίνονται ανυπέρβλητα; Αν επικεντρωθούμε μόνο στη δική μας αδυναμία και στους περιορισμούς μας, μπορεί και να παραλύσουμε από τον φόβο και την αβεβαιότητα. Αν όμως είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν από τη μεριά μας και να εμπιστευτούμε τα υπόλοιπα στον Θεό μας, μπορεί να καταφέρουμε πολύ περισσότερα από όσα ίσως φανταζόμαστε. (2 Κορινθίους 12:10· Φιλιππησίους 4:13) Και το σημαντικότερο, θα ευαρεστούμε τον Ιεχωβά. Η Μαρία αναμφίβολα τον ευαρέστησε, και εκείνος την αντάμειψε με τον πιο απροσδόκητο τρόπο.

Ο άνθρωπος που είχε μπροστά της η Μαρία δεν ήταν κηπουρός. Κάποτε ήταν ξυλουργός, αργότερα δάσκαλος, και ύστερα έγινε ο πολυαγαπημένος της Κύριος. Εκείνη όμως δεν τον αναγνώρισε και πήγε να φύγει. Η Μαρία δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί τι είχε συμβεί: ο Ιησούς είχε αναστηθεί ως ισχυρό πνευματικό πλάσμα. Με αυτή την ιδιότητα, είχε υλοποιηθεί ως άνθρωπος, αλλά όχι με το σώμα που είχε θυσιάσει. Στις συνταρακτικές μέρες μετά την ανάστασή του, συνήθως δεν τον αναγνώριζαν ούτε και οι πιο στενοί του γνώριμοι.—Λουκάς 24:13-16· Ιωάννης 21:4.

Πώς βοήθησε ο Ιησούς τη Μαρία να τον καταλάβει; Με τον τρόπο με τον οποίο πρόφερε μία και μόνο λέξη: «Μαρία!» Εκείνη στράφηκε αμέσως πίσω και, χρησιμοποιώντας την οικεία εβραϊκή λέξη με την οποία ασφαλώς τον είχε προσφωνήσει αμέτρητες φορές, είπε δυνατά: «Ραββουνί!» Ήταν ο αγαπητός της Δάσκαλος! Πλημμυρισμένη από χαρά, τον έπιασε γερά και δεν τον άφηνε με τίποτα.—Ιωάννης 20:16.

Ο Ιησούς ήξερε τι σκεφτόταν η Μαρία. «Μη γαντζώνεσαι πάνω μου», είπε. Μπορούμε να τον φανταστούμε να λέει αυτά τα λόγια καλοσυνάτα, ίσως και με ένα ζεστό χαμόγελο καθώς της άνοιγε τα χέρια για να τον αφήσει. Κατόπιν, την καθησύχασε λέγοντας: «Δεν έχω ανεβεί ακόμη στον Πατέρα». Δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα να αναληφθεί στον ουρανό. Είχε και άλλο έργο να κάνει στη γη, και ήθελε τη βοήθεια της Μαρίας. Η Μαρία φυσικά ήταν όλη αφτιά. Ο Ιησούς τής είπε: «Πήγαινε . . . στους αδελφούς μου και πες τους: “Ανεβαίνω στον Πατέρα μου και Πατέρα σας και στον Θεό μου και Θεό σας”».—Ιωάννης 20:17.

Τι φοβερό διορισμό της έδωσε ο Κύριός της! Η Μαρία ήταν από τους πρώτους μαθητές που είχαν το προνόμιο να δουν τον αναστημένο Ιησού, και τώρα της δινόταν το προνόμιο να μεταδώσει η ίδια αυτά τα καλά νέα. Σκεφτείτε με τι χαρά και ζήλο θα έψαξε να βρει τους μαθητές. Φανταστείτε την λαχανιασμένη να αρθρώνει τις λέξεις που πρέπει να αντηχούσαν στο μυαλό της και στο μυαλό των μαθητών για πολύ καιρό ύστερα από αυτό: «Είδα τον Κύριο!» Κατενθουσιασμένη, άρχισε να τους λέει σαν χείμαρρος όλα όσα είχε πει ο Ιησούς. (Ιωάννης 20:18) Η αναφορά της ήρθε ως συμπλήρωμα όσων είχαν ήδη ακούσει οι μαθητές από τις άλλες γυναίκες που πήγαν στο άδειο μνήμα του Ιησού.—Λουκάς 24:1-3, 10.

Πώς αντέδρασαν οι άντρες; Όχι και πολύ θετικά στην αρχή. Η αφήγηση λέει: «Αυτά τα λόγια τούς φάνηκαν ανοησίες και δεν τις πίστευαν». (Λουκάς 24:11) Εκείνοι οι άντρες δεν είχαν κακό κίνητρο, απλώς είχαν μεγαλώσει σε μια κοινωνία όπου οι γυναίκες δεν θεωρούνταν αξιόπιστες γενικά. Κατά τη ραβινική παράδοση, οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να καταθέτουν στο δικαστήριο. Πιθανόν οι απόστολοι να είχαν επηρεαστεί από τον πολιτισμό τους πιο βαθιά από ό,τι νόμιζαν. Αλλά ο Ιησούς και ο Πατέρας του δεν επηρεάζονται από τέτοιες προκαταλήψεις. Τι σπουδαίο προνόμιο χορήγησαν σε αυτή την πιστή γυναίκα!

Η Μαρία είναι βέβαιο ότι δεν ενοχλήθηκε από την αντίδραση των αντρών. Ήξερε ότι ο Κύριός της την εμπιστευόταν, και αυτό της αρκούσε. Ο Ιησούς έχει εμπιστευτεί παρόμοια σε όλους όσους τον ακολουθούν τη μετάδοση ενός αγγέλματος. Η Γραφή αποκαλεί αυτό το άγγελμα «τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού». (Λουκάς 8:1) Ο Ιησούς δεν υποσχέθηκε στους ακολούθους του ότι όλοι θα τους πίστευαν ή ότι θα εκτιμούσαν το έργο τους. Το αντίθετο μάλιστα. (Ιωάννης 15:20, 21) Γι’ αυτό, οι Χριστιανοί χρειάζεται να θυμούνται τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Ούτε και η δυσπιστία των ίδιων των πνευματικών αδελφών της δεν μπόρεσε να διαβρώσει τη χαρά με την οποία μετέδωσε τα καλά νέα σχετικά με τον αναστημένο Ιησού!

Τελικά, ο Ιησούς εμφανίστηκε στους αποστόλους του και μετέπειτα σε όλο και περισσότερους ακολούθους του. Σε μια περίπτωση εμφανίστηκε σε πάνω από 500 άτομα! (1 Κορινθίους 15:3-8) Η πίστη της Μαρίας αναμφίβολα αυξανόταν κάθε φορά που τον έβλεπε ή που άκουγε ότι εμφανίστηκε σε κάποιους. Η Μαρία η Μαγδαληνή ίσως ήταν μια από τις γυναίκες που αναφέρει η Γραφή ότι βρίσκονταν σε εκείνη τη συνάθροιση στην Ιερουσαλήμ την ημέρα της Πεντηκοστής όταν εκχύθηκε άγιο πνεύμα στους ακολούθους του Ιησού.—Πράξεις 1:14, 15· 2:1-4.

Όπως και αν έχουν τα πράγματα, έχουμε άφθονους λόγους να πιστεύουμε ότι η Μαρία η Μαγδαληνή έμεινε πιστή ως το τέλος. Είθε να είναι ο καθένας από εμάς αποφασισμένος να κάνει το ίδιο! Θα μιμούμαστε την πίστη της Μαρίας της Μαγδαληνής αν εκδηλώνουμε ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχει κάνει για εμάς ο Ιησούς και αν υπηρετούμε ταπεινά τους άλλους καθώς εμπιστευόμαστε στον Θεό για βοήθεια.