Ο Ηλίας μόλις έμαθε τα νέα: ο βασιλιάς Αχαάβ είναι νεκρός. Φανταστείτε τον ηλικιωμένο προφήτη να χαϊδεύει σκεφτικός τα γένια του με βλέμμα απλανές καθώς ξαναφέρνει στον νου του τις επαφές που είχε επί δεκαετίες με εκείνον τον πονηρό βασιλιά. Ο Ηλίας είχε υπομείνει πάρα πολλά! Ο Αχαάβ και η γυναίκα του, η βασίλισσα Ιεζάβελ, τον απείλησαν, τον κυνήγησαν, προσπάθησαν μάλιστα και να τον σκοτώσουν! Ο βασιλιάς δεν είχε κάνει τίποτα για να αποτρέψει την Ιεζάβελ όταν εκείνη διέταξε να σφαγιαστούν πολλοί προφήτες του Ιεχωβά. Οι δυο τους, από καθαρή απληστία, ενορχήστρωσαν τη δολοφονία ενός αθώου και δίκαιου ανθρώπου, του Ναβουθέ, καθώς και των γιων του. Τότε ήταν που ο Ηλίας μετέφερε στον Αχαάβ την καταδικαστική κρίση του Ιεχωβά εναντίον του ίδιου και ολόκληρης της δυναστείας του. Τώρα, τα λόγια του Θεού έβγαιναν αληθινά. Ο Αχαάβ πέθανε με τον τρόπο με τον οποίο είχε προείπει ο Ιεχωβά.—1 Βασιλέων 18:4· 21:1-26· 22:37, 38· 2 Βασιλέων 9:26.

Παρ’ όλα αυτά, ο Ηλίας ήξερε ότι έπρεπε να συνεχίσει να υπομένει. Η Ιεζάβελ ήταν ακόμη ζωντανή και συνέχιζε να ασκεί την απαίσια επιρροή της στην οικογένειά της και στο έθνος. Ο Ηλίας θα αντιμετώπιζε και άλλες δυσκολίες και είχε να διδάξει πολλά ακόμη στον συνεργάτη και διάδοχό του, τον Ελισαιέ. Ας εξετάσουμε λοιπόν τρεις από τους τελευταίους διορισμούς του Ηλία. Καθώς θα βλέπουμε πώς τον βοήθησε η πίστη του να υπομείνει, ίσως κατανοήσουμε καλύτερα πώς μπορούμε να ενισχύσουμε τη δική μας πίστη στους ταραχώδεις καιρούς στους οποίους ζούμε.

Βασιλιάς του Ισραήλ ήταν πλέον ο Οχοζίας, ο γιος του Αχαάβ και της Ιεζάβελ. Αντί να διδαχτεί όμως από την ανοησία των γονιών του, αυτός ακολουθούσε πιστά τα χνάρια τους στην κακία. (1 Βασιλέων 22:52) Λάτρευε όπως και εκείνοι τον Βάαλ. Ο Βααλισμός ήταν μια θρησκεία που εκφύλιζε όποιον ακουμπούσε. Προωθούσε την ιεροδουλία στους ναούς, ακόμη και τις θυσίες παιδιών. Ήταν άραγε δυνατόν να πειστεί με κάποιον τρόπο ο Οχοζίας να αλλάξει πορεία και να αποτραβήξει τον λαό του από αυτή τη χονδροειδή ανοσιότητα προς τον Ιεχωβά;

Ξαφνικά, μια τραγωδία βρήκε τον αλαζόνα νεαρό βασιλιά. Έπεσε από το δικτυωτό πλαίσιο που υπήρχε στο δάπεδο του ανωγείου του και τραυματίστηκε σοβαρά, σε βαθμό που κινδύνευε η ζωή του. Και πάλι, όμως, δεν στράφηκε στον Ιεχωβά για βοήθεια. Έστειλε αγγελιοφόρους στην εχθρική φιλισταϊκή πόλη Ακκαρών για να ρωτήσει τον θεό Βάαλ-ζεβούλ αν υπήρχε ελπίδα να αναρρώσει. Ο Ιεχωβά εξοργίστηκε. Έστειλε έναν άγγελο στον Ηλία λέγοντάς του να εμποδίσει τους αγγελιοφόρους. Ο προφήτης τούς έστειλε πίσω στον βασιλιά με ένα καυστικό άγγελμα. Ο Οχοζίας είχε αμαρτήσει πολύ σοβαρά ενεργώντας σαν να μην υπήρχε Θεός στον Ισραήλ. Ο Ιεχωβά είχε αποφασίσει ότι ο Οχοζίας δεν θα σηκωνόταν ποτέ από το κρεβάτι της αρρώστιας του.—2 Βασιλέων 1:2-4.

Χωρίς ίχνος μετάνοιας, ο Οχοζίας ρώτησε: «Πώς ήταν ο άνθρωπος που ήρθε και σας είπε αυτά τα λόγια;» Οι αγγελιοφόροι τού απάντησαν περιγράφοντας το απλό ρούχο του προφήτη, και ο Οχοζίας είπε αμέσως: “Ο Ηλίας ήταν”. (2 Βασιλέων 1:7, 8) Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η ζωή του Ηλία ήταν τόσο απλή και εστιασμένη στην υπηρεσία του ώστε και μόνο η περιγραφή του τρίχινου ρούχου του αρκούσε για να καταλάβει κανείς ποιος ήταν. Ο Ηλίας δεν ζούσε όπως ο Οχοζίας και οι γονείς του, που ήταν άπληστοι και υλιστές. Το παράδειγμά του θυμίζει σε εμάς σήμερα ότι πρέπει να εφαρμόζουμε τη συμβουλή του Ιησού να κρατάμε τη ζωή μας απλή και τα μάτια μας εστιασμένα σε ό,τι έχει πραγματική αξία.—Ματθαίος 6:22-24.

Διψασμένος για εκδίκηση, ο Οχοζίας έστειλε μια ομάδα 50 στρατιωτών με τον αρχηγό τους για να συλλάβουν τον Ηλία. Όταν εκείνοι βρήκαν τον Ηλία “να κάθεται στην κορυφή του βουνού”, * ο πεντηκόνταρχος τον διέταξε αυστηρά εν ονόματι του βασιλιά να “κατεβεί”—πιθανότατα για να τον πάρουν για εκτέλεση. Για σκεφτείτε! Παρότι ήξεραν ότι ο Ηλίας ήταν “άνθρωπος του αληθινού Θεού”, θεώρησαν ότι είχαν το δικαίωμα να τον εκφοβίσουν και να τον απειλήσουν. Πόσο μεγάλο λάθος έκαναν! Ο Ηλίας είπε στον πεντηκόνταρχο: «Αν εγώ είμαι άνθρωπος του Θεού, να πέσει φωτιά από τους ουρανούς και να καταφάει εσένα και τους 50 άντρες σου». Και ο Θεός το έκανε! «Κατέβηκε φωτιά από τους ουρανούς και κατέφαγε εκείνον και τους 50 άντρες του». (2 Βασιλέων 1:9, 10) Το τραγικό τέλος εκείνων των στρατιωτών αποτελεί ισχυρή υπενθύμιση για το ότι ο Ιεχωβά δεν παίρνει στα ελαφρά την περιφρόνηση ή την έλλειψη σεβασμού που δείχνουν οι άνθρωποι στους υπηρέτες του.—1 Χρονικών 16:21, 22.

Ο Οχοζίας έστειλε άλλον έναν πεντηκόνταρχο με τους άντρες του. Αυτός ο δεύτερος αρχηγός ήταν ακόμη πιο άμυαλος από τον πρώτο. Κατ’ αρχάς, δεν έμαθε τίποτα από τον θάνατο εκείνων των 51 αντρών, αν και οι στάχτες τους μάλλον θα βρίσκονταν ακόμη στην πλαγιά του βουνού. Επιπλέον, όχι μόνο επανέλαβε τη γεμάτη περιφρόνηση διαταγή του προηγούμενου πεντηκόνταρχου στον Ηλία “να κατεβεί”, αλλά πρόσθεσε και τη λέξη «γρήγορα»! Τι ανοησία! Τόσο αυτός όσο και οι άντρες του έχασαν τη ζωή τους ακριβώς όπως η πρώτη ομάδα. Αλλά ο πιο ξεροκέφαλος από όλους ήταν ο βασιλιάς, ο οποίος έστειλε ασυγκίνητος μια τρίτη ομάδα στρατιωτών. Ευτυχώς, ο τρίτος πεντηκόνταρχος ήταν σοφότερος. Πλησίασε ταπεινά τον Ηλία και τον ικέτευσε να λυπηθεί τον ίδιο και τους άντρες του. Η απάντηση που έδωσε ο Ηλίας, ο οποίος ήταν άνθρωπος του Θεού, σε εκείνον τον ταπεινό πεντηκόνταρχο αναμφίβολα αντανακλούσε το έλεος του Ιεχωβά. Ο άγγελος του Ιεχωβά είπε στον Ηλία να πάει μαζί με εκείνους τους στρατιώτες. Ο Ηλίας υπάκουσε και στη συνέχεια επανέλαβε την εξαγγελία του Ιεχωβά στον πονηρό βασιλιά. Σε επαλήθευση των λόγων του Θεού, ο Οχοζίας πέθανε, έχοντας κυβερνήσει δύο μόλις χρόνια.—2 Βασιλέων 1:11-17.

Πώς κατάφερε ο Ηλίας να υπομείνει παρότι είχε να κάνει με ανθρώπους πεισματάρηδες και στασιαστές; Αυτό είναι κάτι που ενδιαφέρει και εμάς, δεν συμφωνείτε; Στενοχωρηθήκατε ποτέ επειδή κάποιος για τον οποίο νοιάζεστε δεν άκουσε τη φωνή της λογικής και συνέχισε να ακολουθεί επιζήμια πορεία; Πώς θα υπομείνουμε τέτοιες απογοητεύσεις; Μαθαίνουμε κάτι από το γεγονός ότι ο Ηλίας ήταν «στην κορυφή του βουνού» όταν τον βρήκαν οι στρατιώτες. Δεν μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα γιατί ήταν εκεί, αλλά είμαστε σίγουροι ότι, ως άνθρωπος προσευχής, ένιωθε πως στο ήσυχο αυτό μέρος είχε την ευκαιρία να πλησιάσει περισσότερο τον Θεό του που αγαπούσε τόσο πολύ. (Ιακώβου 5:16-18) Παρόμοια, μπορούμε και εμείς να βρίσκουμε τακτικά χρόνο για να είμαστε κάπου μόνοι μας με τον Θεό, για να τον επικαλούμαστε με το όνομά του και να του εμπιστευόμαστε τα προβλήματα και τις ανησυχίες μας. Αυτό θα μας βοηθάει να υπομένουμε όταν οι γύρω μας ενεργούν απερίσκεπτα και αυτοκαταστροφικά.

Είχε έρθει πλέον ο καιρός να αποσυρθεί ο Ηλίας από τον επίσημο διορισμό του. Παρατηρήστε τι έκανε. Καθώς έφευγε με τον Ελισαιέ από τα Γάλγαλα, τον πρότρεψε να μείνει εκεί ενώ ο ίδιος θα πήγαινε μόνος του στη Βαιθήλ, η οποία απείχε περίπου 11 χιλιόμετρα. Ο Ελισαιέ απάντησε σταθερά: «Όσο βέβαιο είναι ότι ζει ο Ιεχωβά και ότι ζεις εσύ, δεν θα σε αφήσω». Όταν έφτασαν στη Βαιθήλ, ο Ηλίας είπε στον Ελισαιέ ότι θα ταξίδευε μόνος του για την Ιεριχώ, η οποία απείχε γύρω στα 22 χιλιόμετρα. Ο Ελισαιέ έδωσε την ίδια σταθερή απάντηση. Η ίδια σκηνή εκτυλίχθηκε και τρίτη φορά, στην Ιεριχώ, προτού πάνε στον Ιορδάνη Ποταμό, περίπου 8 χιλιόμετρα μακριά. Και πάλι ο νεότερος άντρας ήταν αμετάπειστος. Δεν ήθελε με τίποτα να αφήσει τον Ηλία!—2 Βασιλέων 2:1-6.

Ο Ελισαιέ εκδήλωσε μια ζωτική ιδιότητα, την όσια αγάπη. Αυτό το είδος αγάπης έδειξε και η Ρουθ στη Ναομί, την αγάπη που προσκολλάται σταθερά στον αποδέκτη της και δεν τον εγκαταλείπει. (Ρουθ 1:15, 16) Αυτή η ιδιότητα είναι απαραίτητη για όλους τους υπηρέτες του Θεού—και μάλιστα σήμερα περισσότερο από ποτέ. Τη θεωρούμε εμείς τόσο σημαντική όσο ο Ελισαιέ;

Πόσο θα συγκινήθηκε ο Ηλίας όταν είδε την όσια αγάπη του νεαρού συνεργάτη του! Χάρη σε αυτή την αγάπη, ο Ελισαιέ είχε το προνόμιο να δει το τελευταίο θαύμα του Ηλία. Από την όχθη του Ιορδάνη Ποταμού, ο οποίος σε κάποια σημεία είναι ορμητικός και βαθύς, ο Ηλίας χτύπησε το νερό με το επίσημο ρούχο του. Τα νερά χωρίστηκαν στη μέση! Το θαύμα το είδαν και «50 από τους γιους των προφητών», που προφανώς ανήκαν σε μια σχολή προφητών στην οποία όλο και περισσότεροι εκπαιδεύονταν για να προάγουν την αγνή λατρεία στη χώρα. (2 Βασιλέων 2:7, 8) Πιθανότατα ο Ηλίας επέβλεπε αυτό το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Πριν από μερικά χρόνια, ο Ηλίας πίστευε ότι ήταν ο μόνος πιστός που είχε απομείνει στη χώρα. Ο Ιεχωβά όμως αντάμειψε την υπομονή του, επιτρέποντάς του να δει μεγάλη πρόοδο όσον αφορά τη λατρεία Του.—1 Βασιλέων 19:10.

Αφού διέσχισαν τον Ιορδάνη, ο Ηλίας είπε στον Ελισαιέ: «Πες μου τι θέλεις να κάνω για εσένα προτού παρθώ μακριά σου». Ο Ηλίας ήξερε ότι είχε έρθει ο καιρός για την αναχώρησή του. Δεν ένιωθε πικρία για τα προνόμια και την αναγνώριση που θα γευόταν ο νεότερος φίλος του. Αντιθέτως, ήταν πρόθυμος να τον βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο. Ο Ελισαιέ ζήτησε μόνο ένα πράγμα: «Θα μπορούσα, σε παρακαλώ, να λάβω διπλό μερίδιο από το πνεύμα σου;» (2 Βασιλέων 2:9) Με αυτό δεν εννοούσε ότι ήθελε διπλάσιο άγιο πνεύμα από το πνεύμα που είχε λάβει ο Ηλίας. Απεναντίας, ζητούσε κληρονομιά αντίστοιχη με του πρωτότοκου γιου, ο οποίος σύμφωνα με τον νόμο λάβαινε το μεγαλύτερο, δηλαδή διπλό, μερίδιο της κληρονομιάς ανάλογα με τις νέες ευθύνες που αναλάμβανε ως κεφαλή της οικογένειας. (Δευτερονόμιο 21:17) Ως πνευματικός κληρονόμος του Ηλία, ο Ελισαιέ διέκρινε προφανώς πόσο αναγκαίο ήταν να έχει το θαρραλέο πνεύμα του Ηλία για να φέρει σε πέρας το έργο του.

Ο Ηλίας άφησε ταπεινά την απάντηση στα χέρια του Ιεχωβά. Αν ο Ιεχωβά επέτρεπε στον Ελισαιέ να δει τον Ηλία καθώς Εκείνος θα έπαιρνε μακριά τον ηλικιωμένο προφήτη, τότε η απάντηση του Θεού στο αίτημα του Ελισαιέ θα ήταν ναι. Σε λίγο, καθώς αυτοί οι δύο άνθρωποι που συνδέονταν με μακρόχρονη φιλία «προχωρούσαν συζητώντας», συνέβη κάτι εκπληκτικό!—2 Βασιλέων 2:10, 11.

Μια παράξενη λάμψη φώτισε τον ουρανό και άρχισε να πλησιάζει όλο και περισσότερο. Ας φανταστούμε το βουητό και το σφύριγμα της ανεμοθύελλας που σηκώθηκε ξαφνικά φέρνοντας με ορμή προς το μέρος τους ένα φωτεινό αντικείμενο, το οποίο μπήκε ανάμεσά τους αναγκάζοντάς τους να χωρίσουν, ίσως δε και να πισωπατήσουν από δέος. Αυτό που είδαν ήταν ένα όχημα, ένα άρμα, που άστραφτε σαν να ήταν πύρινο. Ο Ηλίας κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα που περίμενε. Άραγε ανέβηκε στο άρμα; Η αφήγηση δεν μας λέει. Όπως και να έχει, όμως, ένιωσε να ανεβαίνει ψηλά, πολύ ψηλά στον αέρα, καθώς τον μετέφερε η ανεμοθύελλα!

Ο Ελισαιέ παρατηρούσε έκθαμβος. Εφόσον μπορούσε να δει αυτό το φοβερό θέαμα, κατάλαβε ότι ο Ιεχωβά θα του έδινε όντως «διπλό μερίδιο» από το θαρραλέο πνεύμα του Ηλία. Ωστόσο, ήταν τόσο λυπημένος που δεν το σκεφτόταν αυτό. Δεν ήξερε πού πήγαινε ο ηλικιωμένος φίλος του που τόσο αγαπούσε, αλλά πιθανότατα δεν περίμενε ότι θα τον ξαναδεί. Φώναξε δυνατά: «Πατέρα μου, πατέρα μου! Το άρμα του Ισραήλ και οι ιππείς του!» Στάθηκε εκεί με το βλέμμα καρφωμένο στον αγαπημένο του μέντορα που σιγά σιγά εξαφανιζόταν, και ύστερα έσκισε τα ρούχα του από τη θλίψη.—2 Βασιλέων 2:12.

Άκουσε άραγε ο Ηλίας ανεβαίνοντας στον ουρανό την απεγνωσμένη κραυγή του νεαρού του φίλου, και βούρκωσε και αυτός; Ό,τι και να έγινε, ασφαλώς ήξερε πως αυτή η φιλία τον είχε βοηθήσει να υπομείνει σε δύσκολους καιρούς. Ας διδαχτούμε και εμείς από το παράδειγμα του Ηλία και ας κάνουμε φιλίες με άτομα που αγαπούν τον Θεό και επιζητούν να κάνουν το θέλημά του!

Πού πήγε στη συνέχεια ο Ηλίας; Μερικές θρησκείες διδάσκουν ότι πάρθηκε στον ουρανό για να είναι μαζί με τον Θεό. Αλλά αυτό είναι αδύνατον. Αιώνες αργότερα, ο Ιησούς Χριστός δήλωσε ότι κανείς δεν είχε ανεβεί στον ουρανό πριν από τη δική του εποχή. (Ιωάννης 3:13) Έτσι λοιπόν, όταν διαβάζουμε ότι «ο Ηλίας ανέβηκε στους ουρανούς μέσα στην ανεμοθύελλα», πρέπει να αναρωτηθούμε: “Σε ποιους ουρανούς;” (2 Βασιλέων 2:11) Η Γραφή χρησιμοποιεί τον όρο «ουρανοί», όχι μόνο για τον τόπο στον οποίο κατοικεί ο Ιεχωβά, αλλά και για την ατμόσφαιρα της γης, εκεί όπου αιωρούνται τα σύννεφα και πετούν τα πουλιά. (Ψαλμός 147:8) Σε αυτούς τους ουρανούς ανέβηκε ο Ηλίας. Αλλά τι έγινε μετά;

Ο Ιεχωβά απλώς μετέφερε τον αγαπημένο του προφήτη σε έναν νέο διορισμό, αυτή τη φορά στο γειτονικό βασίλειο του Ιούδα. Στο Γραφικό υπόμνημα ο Ηλίας εμφανίζεται να υπηρετεί εκεί ίσως και πάνω από εφτά χρόνια αργότερα. Εκείνον τον καιρό κυβερνούσε στον Ιούδα ο πονηρός βασιλιάς Ιωράμ. Αυτός είχε παντρευτεί την κόρη του Αχαάβ και της Ιεζάβελ, οπότε η κακή επιρροή τους ήταν ακόμη σε δράση. Ο Ιεχωβά ανέθεσε στον Ηλία να γράψει μια επιστολή με την οποία εξήγγειλε κρίση κατά του Ιωράμ. Όπως προειπώθηκε, ο Ιωράμ είχε φρικτό θάνατο. Το χειρότερο όμως ήταν αυτό που λέει μετά η αφήγηση: «Κανείς δεν λυπήθηκε όταν πέθανε».—2 Χρονικών 21:12-20.

Τι αντίθεση ανάμεσα σε αυτόν τον κακό άνθρωπο και στον Ηλία! Μολονότι δεν ξέρουμε πώς ή πότε πέθανε ο Ηλίας, ξέρουμε ότι δεν πέθανε όπως ο Ιωράμ, χωρίς να λυπηθεί κανείς για τον θάνατό του. Ο Ελισαιέ πόνεσε που έχασε τον φίλο του. Το ίδιο ασφαλώς και οι άλλοι πιστοί προφήτες. Ο Ιεχωβά επίσης, περίπου 1.000 χρόνια αργότερα, έδειξε πόσο εκτιμούσε τον Ηλία χρησιμοποιώντας τη μορφή εκείνου του αγαπητού προφήτη στο όραμα της μεταμόρφωσης. (Ματθαίος 17:1-9) Θέλετε εσείς να διδαχτείτε από τον Ηλία και να αναπτύξετε πίστη που αντέχει στις δυσκολίες; Αν ναι, φροντίστε να κάνετε φιλίες με άτομα που αγαπούν τον Θεό, να κρατάτε τη ζωή σας εστιασμένη στα πνευματικά πράγματα και να προσεύχεστε τακτικά από καρδιάς. Είθε να βρείτε και εσείς μόνιμη θέση στη γεμάτη αγάπη καρδιά του Ιεχωβά!