Αμώς 8:1-14
8 Οὕτως ἔδειξεν εἰς ἐμὲ Κύριος ὁ Θεός· καὶ ἰδού, κάνιστρον καρποῦ θερινοῦ.
2 Καὶ εἶπε, Τὶ βλέπεις σύ, ᾿Αμώς; Καὶ εἶπα, Κάνιστρον καρποῦ θερινοῦ. Τότε εἶπε Κύριος πρὸς ἐμέ, Ἦλθε τὸ τέλος ἐπὶ τὸν λαὸν μου Ἰσραήλ· δὲν θέλω πλέον παρατρέξει αὐτὸν τοῦ λοιποῦ.
3 Καὶ τὰ άσματα τοῦ ναοῦ θέλουσιν εἶσθαι ὀλολυγμοὶ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, λέγει Κύριος ὁ Θεός· πολλὰ πτώματα θέλουσιν εἶσθαι ἐν παντὶ τόπῳ· θέλουσιν ἐκρίψει αὐτὰ ἐν σιωπῇ.
4 ᾿Ακούσατε τοῦτο, οἱ ῥοφοῦντες τοὺς πένητας καὶ οἱ ἀφανίζοντες τοὺς πτωχοὺς τοῦ τόπου,
5 λέγοντες, Πότε θέλει παρέλθει ὁ μήν, διὰ νὰ πωλήσωμεν γεννήματα; καὶ τὸ σάββατον, διὰ νὰ ἀνοίξωμεν σῖτον, σμικρύνοντες τὸ ἐφὰ καὶ μεγαλύνοντες τὸν σίκλον καὶ νοθεύοντες τὰ ζύγια τῆς ἀπάτης;
6 διὰ νὰ ἀγοράσωμεν τοὺς πτωχοὺς μὲ ἀργύριον καὶ τὸν πένητα διὰ ζεῦγος ὑποδημάτων, καὶ νὰ πωλήσωμεν τὰ σκύβαλα τοῦ σίτου;
7 Ὁ Κύριος ὥμοσεν εἰς τὴν δόξαν τοῦ Ἰακώβ, λέγων, Βεβαίως δὲν θέλω λησμονήσει ποτὲ οὐδὲν ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν.
8 Ἡ γῆ δὲν θέλει ταραχθῆ διὰ τοῦτο καὶ πενθήσει πᾶς ὁ κατοικῶν ἐν αὐτῇ; καὶ δὲν θέλει ὑπερεκχειλίσει ὅλη ὡς ποταμὸς καὶ δὲν θέλει ἀπορριφθῆ καὶ καταποντισθῆ ὡς ὑπὸ τοῦ ποταμοῦ τῆς Αἰγύπτου;
9 Καὶ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, λέγει Κύριος ὁ Θεός, θέλω κάμει τὸν ἥλιον νὰ δύσῃ ἐν καιρῷ μεσημβρίας καὶ θέλω συσκοτάσει τὴν γῆν ἐν φωτεινῇ ἡμέρᾳ.
10 Καὶ θέλω μεταστρέψει τὰς ἑορτὰς σας εἰς πένθος καὶ πάντα τὰ άσματά σας εἰς θρῆνον, καὶ θέλω ἀναβιβάσει σάκκον ἐπὶ πᾶσαν ὀσφὺν καὶ φαλάκρωμα ἐπὶ πᾶσαν κεφαλήν, καὶ θέλω καταστήσει αὐτὸν ὡς τὸν πενθοῦντα υἱὸν μονογενῆ καὶ τὸ τέλος αὐτοῦ θέλει εἶσθαι ὡς ἡμέρα πικρίας.
11 Ἰδού, ἔρχονται ἡμέραι, λέγει Κύριος ὁ Θεός, καὶ θέλω ἐξαποστείλει πεῖναν ἐπὶ τὴν γῆν· οὐχὶ πεῖναν ἄρτου οὐδὲ δίψαν ὕδατος, ἀλλ᾿ ἀκροάσεως τῶν λόγων τοῦ Κυρίου.
12 Καὶ θέλουσι περιπλανᾶσθαι ἀπὸ θαλάσσης ἕως θαλάσσης, καὶ ἀπὸ βορρᾶ ἕως ἀνατολῆς θέλουσι περιτρέχει, ζητοῦντες τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, καὶ δὲν θέλουσιν εὑρεῖ.
13 ᾿Εν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ θέλουσι λιποθυμήσει αἱ ὡραῖαι παρθένοι καὶ οἱ νεανίσκοι ὑπὸ δίψης,
14 οἱ ὁμνύοντες εἰς τὴν ἁμαρτίαν τῆς Σαμαρείας καὶ οἱ λέγοντες, Ζῇ ὁ Θεὸς σου, Δάν, καί, Ζῇ ἡ ὁδὸς τῆς Βηρσαβεέ, καὶ θέλουσι πέσει καὶ δὲν θέλουσι σηκωθῆ πλέον.