Παροιμίες 14:1-35
14 Αἱ σοφαὶ γυναῖκες οἰκοδομοῦσι τὸν οἶκον αὑτῶν·ἡ δὲ ἄφρων κατασκάπτει αὐτὸν διὰ τῶν χειρῶν αὑτῆς.
2 Ὁ περιπατῶν ἐν τῇ εὐθύτητι αὑτοῦ φοβεῖται τὸν Κύριον·ὁ δὲ σκολιὸς τὰς ὁδοὺς αὑτοῦ καταφρονεῖ αὐτόν.
3 ᾿Εν στόματι ἄφρονος εἶναι ἡ ῥάβδος τῆς ὑπερηφανίας·τὰ δὲ χείλη τῶν σοφῶν θέλουσι φυλάττει αὐτούς.
4 Ὅπου δὲν εἶναι βόες, ἡ ἀποθήκη εἶναι κενή·ἡ δὲ ἀφθονία τῶν γεννημάτων εἶναι ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ βοός.
5 Ὁ ἀληθής μάρτυς δὲν θέλει ψεύδεσθαι·ὁ δὲ ψευδής μάρτυς ἐκχέει ψεύδη.
6 Ὁ χλευαστής ζητεῖ σοφίαν καὶ δὲν εὑρίσκει·εἰς δὲ τὸν συνετὸν εἶναι εὔκολος ἡ μάθησις.
7 Ὕπαγε κατέναντι τοῦ ἄφρονος ἀνθρώπουκαὶ δὲν θέλεις εὑρεῖ χείλη συνέσεως.
8 Ἡ σοφία τοῦ φρονίμου εἶναι νὰ γνωρίζῃ τὴν ὁδὸν αὑτοῦ·ἡ δὲ μωρία τῶν ἀφρόνων ἀποπλάνησις.
9 Οἱ ἄφρονες γελῶσιν εἰς τὴν ἀνομίαν·ἐν μέσῳ δὲ τῶν εὐθέων εἶναι χάρις.
10 Ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου γνωρίζει τὴν πικρίαν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ·καὶ ξένος δὲν συμμετέχει τῆς χαρᾶς αὐτῆς.
11 Ἡ οἰκία τῶν ἀσεβῶν θέλει ἀφανισθῆ·ἡ δὲ σκηνή τῶν εὐθέων θέλει ἀνθεῖ.
12 Ὑπάρχει ὁδός, ἥτις φαίνεται ὀρθή εἰς τὸν ἄνθρωπον,ἀλλὰ τὰ τέλη αὐτῆς φέρουσιν εἰς θάνατον.
13 Ἔτι καὶ εἰς τὸν γέλωτα πονεῖ ἡ καρδία·καὶ τὸ τέλος τῆς χαρᾶς εἶναι λύπη.
14 Ὁ διεφθαρμένος τὴν καρδίαν θέλει ἐμπλησθῆ ἀπὸ τῶν ὁδῶν αὑτοῦ·ὁ δὲ ἀγαθὸς ἄνθρωπος ἀφ᾿ ἑαυτοῦ.
15 Ὁ ἁπλοῦς πιστεύει εἰς πάντα λόγον·ὁ δὲ φρόνιμος προσέχει εἰς τὰ βήματα αὑτοῦ.
16 Ὁ σοφὸς φοβεῖται καὶ φεύγει ἀπὸ τοῦ κακοῦ·ἀλλ᾿ ὁ ἄφρων προχωρεῖ καὶ θρασύνεται.
17 Ὁ ὀξύθυμος πράττει ἀστοχάστως·καὶ ὁ κακόβουλος ἄνθρωπος εἶναι μισητός.
18 Οἱ ἄφρονες κληρονομοῦσι μωρίαν·οἱ δὲ φρόνιμοι στεφανοῦνται σύνεσιν.
19 Οἱ κακοὶ ὑποκλίνουσιν ἔμπροσθεν τῶν ἀγαθῶν,καὶ οἱ ἀσεβεῖς εἰς τὰς πύλας τῶν δικαίων.
20 Ὁ πτωχὸς μισεῖται καὶ ὑπὸ τοῦ πλησίον αὑτοῦ·τοῦ δὲ πλουσίου οἱ φίλοι πολλοί.
21 Ὁ καταφρονῶν τὸν πλησίον αὑτοῦ ἁμαρτάνει·ὁ δὲ ἐλεῶν τοὺς πτωχοὺς εἶναι μακάριος.
22 Δὲν πλανῶνται οἱ βουλευόμενοι κακόν;ἔλεος ὅμως καὶ ἀλήθεια θέλει εἶσθαι εἰς τοὺς βουλευομένους ἀγαθόν.
23 ᾿Εν παντὶ κόπῳ ὑπάρχει κέρδος·ἡ δὲ φλυαρία τῶν χειλέων φέρει μόνον εἰς ἔνδειαν.
24 Τὰ πλούτη τῶν σοφῶν εἶναι στέφανος εἰς αὐτούς·τῶν δὲ ἀφρόνων ἡ ὑπεροχή μωρία.
25 Ὁ ἀληθής μάρτυς ἐλευθερόνει ψυχάς·ὁ δὲ δόλιος ἐκχέει ψεύδη.
26 ᾿Εν τῷ φόβῳ τοῦ Κυρίου εἶναι ἐλπὶς ἰσχυρά·καὶ εἰς τὰ τέκνα αὐτοῦ θέλει ὑπάρχει καταφύγιον.
27 Ὁ φόβος τοῦ Κυρίου εἶναι πηγή ζωῆς,ἀπομακρύνων ἀπὸ παγίδων θανάτου.
28 ᾿Εν τῷ πλήθει τοῦ λαοῦ εἶναι ἡ δόξα τοῦ βασιλέως·ἐν δὲ τῇ ἐλλείψει τοῦ λαοῦ ὁ ἀφανισμὸς τοῦ ἡγεμονεύοντος.
29 Ὁ μακρόθυμος ἔχει μεγάλην φρόνησιν·ὁ δὲ ὀξύθυμος ἀνεγείρει τὴν ἀφροσύνην αὑτοῦ.
30 Ἡ ὑγιαίνουσα καρδία εἶναι ζωή τῆς σαρκός·ὁ δὲ φθόνος σαπρία τῶν ὀστέων.
31 Ὁ καταθλίβων τὸν πένητα ὀνειδίζει τὸν Ποιητήν αὐτοῦ·ὁ δὲ τιμῶν αὐτὸν ἐλεεῖ τὸν πτωχόν.
32 Ὁ ἀσεβής ἐκτινάσσεται ἐν τῇ ἀσεβείᾳ αὑτοῦ·ὁ δὲ δίκαιος καὶ ἐν τῷ θανάτῳ αὑτοῦ ἔχει ἐλπίδα.
33 ᾿Εν τῇ καρδίᾳ τοῦ συνετοῦ ἐπαναπαύεται σοφία·ἐν μέσῳ δὲ τῶν ἀφρόνων φανεροῦται.
34 Ἡ δικαιοσύνη ὑψόνει ἔθνος·ἡ δὲ ἁμαρτία εἶναι ὄνειδος λαῶν.
35 Εὔνοια τοῦ βασιλέως εἶναι πρὸς φρόνιμον δοῦλον·θυμὸς δὲ αὐτοῦ πρὸς τὸν προξενοῦντα αἰσχύνην.