Παροιμίες 16:1-33
16 Τοῦ ἀνθρώπου εἶναι αἱ προπαρασκευαὶ τῆς καρδίας·παρὰ δὲ τοῦ Κυρίου ἡ ἀπόκρισις τῆς γλώσσης.
2 Πᾶσαι αἱ ὁδοὶ τοῦ ἀνθρώπου φαίνονται ὀρθαὶ εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ·πλήν ὁ Κύριος σταθμίζει τὰ πνεύματα.
3 ᾿Αφιέρονε τὰ ἔργα σου εἰς τὸν Κύριον,καὶ αἱ βουλαὶ σου θέλουσι στερεωθῆ.
4 Ὁ Κύριος ἔκαμε τὰ πάντα δι᾿ ἑαυτόν,ἔτι καὶ τὸν ἀσεβῆ διὰ τὴν ἡμέραν τὴν κακήν.
5 Βδέλυγμα εἰς τὸν Κύριον εἶναι πᾶς ὑψηλοκάρδιος·καὶ χεὶρ μὲ χεῖρα ἄν συνάπτηται, δὲν θέλει μένει ἀτιμώρητος.
6 Διὰ χάριτος καὶ ἀληθείας καθαρίζεται ἡ ἀνομία·καὶ διὰ τοῦ φόβου τοῦ Κυρίου ἐκκλίνουσιν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τοῦ κακοῦ.
7 Ὅταν ὁ Κύριος ἀρέσκηται εἰς τὰς ὁδοὺς τοῦ ἀνθρώπου,καὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ εἰρηνεύει μετ᾿ αὐτοῦ.
8 Καλήτερον ὀλίγον μετὰ δικαιοσύνης,παρὰ εἰσοδήματα μεγάλα μετὰ ἀδικίας.
9 Ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου βουλεύεται τὴν ὁδὸν αὐτοῦ·ἀλλ᾿ ὁ Κύριος διευθύνει τὰ βήματα αὐτοῦ.
10 Χρησμὸς εἶναι εἰς τὰ χείλη τοῦ βασιλέως·τὸ στόμα αὐτοῦ δὲν σφάλλει ἐν τῇ κρίσει.
11 Δικαία στάθμη καὶ πλάστιγξ εἶναι τοῦ Κυρίου·πάντα τὰ ζύγια τοῦ σακκίου εἶναι ἔργον αὐτοῦ.
12 Βδέλυγμα εἶναι εἰς τοὺς βασιλεῖς νὰ πράττωσιν ἀνομίαν·διότι ὁ θρόνος στερεόνεται μετὰ τῆς δικαιοσύνης.
13 Τὰ δίκαια χείλη εἶναι εὐπρόσδεκτα εἰς τοὺς βασιλεῖς,καὶ ἀγαπῶσι τὸν λαλοῦντα ὀρθά.
14 Θυμὸς βασιλέως εἶναι ἄγγελος θανάτου·ἀλλ᾿ ὁ σοφὸς ἄνθρωπος καταπραϋνει αὐτόν.
15 Εἰς τὸ φῶς τοῦ προσώπου τοῦ βασιλέως εἶναι ζωή·καὶ ἡ εὔνοια αὐτοῦ εἶναι ὡς νέφος ὀψίμου βροχῆς.
16 Πόσον καλητέρα εἶναι ἡ ἀπόκτησις τῆς σοφίας παρὰ τὸ χρυσίονκαὶ προκριτωτέρα ἡ ἀπόκτησις τῆς συνέσεως παρὰ τὸ ἀργύριον!
17 Ἡ ὁδὸς τῶν εὐθέων εἶναι νὰ ἐκκλίνωσιν ἀπὸ τοῦ κακοῦ·ὅστις φυλάττει τὴν ὁδὸν αὑτοῦ, διατηρεῖ τὴν ψυχήν αὑτοῦ.
18 Ἡ ὑπερηφανία προηγεῖται τοῦ ὀλέθρου,καὶ ὑψηλοφροσύνη τοῦ πνεύματος προηγεῖται τῆς πτώσεως.
19 Καλήτερον νὰ ἦναι τις ταπεινόφρων μετὰ τῶν ταπεινῶν,παρὰ νὰ μοιράζῃ λάφυρα μετὰ τῶν ὑπερηφάνων.
20 Ὁ συνετὸς εἰς τὰ πράγματα θέλει εὑρεῖ καλόν·καὶ ὁ ἐλπίζων ἐπὶ τὸν Κύριον εἶναι μακάριος.
21 Ὁ σοφὸς τὴν καρδίαν θέλει ὀνομάζεσθαι φρόνιμος·καὶ ἡ γλυκύτης τῶν χειλέων προσθέτει μάθησιν.
22 Ἡ σύνεσις εἶναι πηγή ζωῆς εἰς τὸν ἔχοντα αὐτήν·ἡ δὲ παιδεία τῶν ἀφρόνων μωρία.
23 Ἡ καρδία τοῦ σοφοῦ συνετίζει τὸ στόμα αὐτοῦ,καὶ εἰς τὰ χείλη αὐτοῦ προσθέτει μάθησιν.
24 Κηρήθρα μέλιτος οἱ εὐάρεστοι λόγοι·γλυκύτης εἰς τὴν ψυχήν καὶ ἴασις εἰς τὰ ὀστᾶ.
25 Ὑπάρχει ὁδὸς ἥτις φαίνεται ὀρθή εἰς τὸν ἄνθρωπον,ἀλλὰ τὰ τέλη αὐτῆς εἶναι ὁδοὶ θανάτου.
26 Ὁ ἐργαζόμενος ἐργάζεται δι᾿ ἑαυτόν·διότι τὸ στόμα αὐτοῦ ἀναγκάζει αὐτόν.
27 Ὁ ἀχρεῖος ἄνθρωπος σκάπτει κακόν·καὶ εἰς τὰ χείλη αὐτοῦ εἶναι ὡς πῦρ καῖον.
28 Ὁ διεστραμμένος ἄνθρωπος διασπείρει ἔριδας·καὶ ὁ ψιθυριστής διαχωρίζει τοὺς στενωτέρους φίλους.
29 Ὁ βίαιος ἄνθρωπος ἀποπλανᾷ τὸν πλησίον αὑτοῦκαὶ φέρει αὐτὸν εἰς ὁδὸν οὐχὶ καλήν·
30 κλείων τους ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ μηχανᾶται διεστραμμένα·δαγκάνων τὰ χείλη αὑτοῦ ἐκτελεῖ τὸ κακόν.
31 Ἡ πολιὰ εἶναι στέφανος δόξης,εὑρισκομένη ἐν τῇ ὁδῷ τῆς δικαιοσύνης.
32 Καλήτερος ὁ μακρόθυμος παρὰ τὸν δυνατόν·καὶ ὁ ἐξουσιάζων τὸ πνεῦμα αὑτοῦ παρὰ τὸν ἐκπορθοῦντα πόλιν.
33 Ὁ κλῆρος ῥίπτεται εἰς τὴν κάλπην·ὅλη ὅμως ἡ κρίσις αὐτοῦ εἶναι παρὰ Κυρίου.