Ψαλμός 104:1-35
104 Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον.Κύριε Θεὲ μου, ἐμεγαλύνθης σφόδρα·τιμήν καὶ μεγαλοπρέπειαν εἶσαι ἐνδεδυμένος·
2 ὁ περιτυλιττόμενος τὸ φῶς ὡς ἱμάτιον,ὁ ἐκτείνων τὸν οὐρανὸν ὡς καταπέτασμα·
3 ὁ στεγάζων μὲ ὕδατα τὰ ὑπερῷα αὑτοῦ·ὁ ποιῶν τὰ νέφη ἅμαξαν αὑτοῦ·ὁ περιπατῶν ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων·
4 ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὑτοῦ πνεύματα,τοὺς λειτουργοὺς αὑτοῦ πυρὸς φλόγα·
5 ὁ θεμελιῶν τὴν γῆν ἐπὶ τὴν βάσιν αὐτῆς,διὰ νὰ μή σαλευθῇ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
6 Μὲ τὴν ἄβυσσον, ὡς μὲ ἱμάτιον, ἐκάλυψας αὐτήν·τὰ ὕδατα ἐστάθησαν ἐπὶ τῶν ὀρέων·
7 ἀπὸ ἐπιτιμήσεώς σου ἔφυγον·ἀπὸ τῆς φωνῆς τῆς βροντῆς σου ἐσύρθησαν ἐν βίᾳ·
8 ἀνέβησαν εἰς τὰ ὄρη, κατέβησαν εἰς τὰς κοιλάδας,εἰς τόπον, τὸν ὁποῖον διώρισας δι᾿ αὐτά·
9 ἔθεσας ὅριον, τὸ ὁποῖον δὲν θέλουσιν ὑπερβῆοὐδὲ θέλουσιν ἐπιστρέψει διὰ νὰ σκεπάσωσι τὴν γῆν.
10 Ὁ ἐξαποστέλλων πηγὰς εἰς τὰς φάραγγας,διὰ νὰ ῥέωσιν ἀναμέσον τῶν ὀρέων·
11 ποτίζουσι πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ·οἱ ἄγριοι ὄνοι σβύνουσι τὴν δίψαν αὑτῶν·
12 πλησίον αὐτῶν τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνοῦσι,καὶ ἀναμέσον τῶν κλάδων κελαδοῦσιν.
13 Ὁ ποτίζων τὰ ὄρη ἐκ τῶν ὑπερῴων αὑτοῦ·ἀπὸ τοῦ καρποῦ τῶν ἔργων σου χορταίνει ἡ γῆ.
14 Ὁ ἀναδίδων χόρτον διὰ τὰ κτήνηκαὶ βοτάνην πρὸς χρῆσιν τοῦ ἀνθρώπου,διὰ νὰ ἐξάγῃ τροφήν ἐκ τῆς γῆς,
15 καὶ οἶνον εὐφραίνοντα τὴν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου,ἔλαιον διὰ νὰ λαμπρύνῃ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ,καὶ ἄρτον στηρίζοντα τὴν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου.
16 ᾿Εχορτάσθησαν τὰ δένδρα τοῦ Κυρίου·αἱ κέδροι τοῦ Λιβάνου, τὰς ὁποίας ἐφύτευσεν·
17 Ὅπου τὰ πετεινὰ κάμνουσι φωλεάς·αἱ πεῦκαι εἶναι ἡ κατοικία τοῦ πελαργοῦ.
18 Τὰ ὄρη τὰ ὑψηλὰ εἶναι διὰ τὰς δορκάδας·αἱ πέτραι καταφυγή εἰς τοὺς δασύποδας.
19 Ἔκαμε τὴν σελήνην διὰ τοὺς καιρούς·ὁ ἥλιος γνωρίζει τὴν δύσιν αὑτοῦ.
20 Φέρεις σκότος, καὶ γίνεται νύξ·ἐν αὐτῇ περιφέρονται πάντα τὰ θηρία τοῦ δάσους·
21 οἱ σκύμνοι βρυχῶνται διὰ νὰ ἁρπάσωσι,καὶ νὰ ζητήσωσι παρὰ τοῦ Θεοῦ τὴν τροφήν αὑτῶν.
22 Ὁ ἥλιος ἀνατέλλει· συνάγονταικαὶ πλαγιάζουσιν ἐν τοῖς σπηλαίοις αὑτῶν·
23 ἐξέρχεται ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸ ἔργον αὑτοῦκαὶ εἰς τὴν ἐργασίαν αὑτοῦ ἕως ἑσπέρας.
24 Πόσον μεγάλα εἶναι τὰ ἔργα σου, Κύριε·τὰ πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας·ἡ γῆ εἶναι πλήρης τῶν ποιημάτων σου·
25 αὕτη ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη καὶ εὐρύχωρος.᾿Εκεῖ εἶναι ἑρπετὰ ἀναρίθμητα,ζῶα μικρὰ μετὰ μεγάλων·
26 ἐκεῖ διατρέχουσι τὰ πλοῖα·ἐκεῖ ὁ Λευϊάθαν οὗτος, τὸν ὁποῖον ἔπλασας διὰ νὰ παίζῃ ἐν αὐτῇ.
27 Πάντα ταῦτα ἐπὶ σὲ ἐλπίζουσι,διὰ νὰ δώσῃς ἐν καιρῷ τὴν τροφήν αὐτῶν.
28 Δίδεις εἰς αὐτά, συνάγουσιν·ἀνοίγεις τὴν χεῖρά σου, χορταίνουσιν ἀγαθά.
29 ᾿Αποστρέφεις τὸ πρόσωπόν σου, ταράττονται·σηκόνεις τὴν πνοήν αὐτῶν, ἀποθνήσκουσικαὶ εἰς τὸ χῶμα αὑτῶν ἐπιστρέφουσιν·
30 ἐξαποστέλλεις τὸ πνεῦμά σου, κτίζονται,καὶ ἀνανεόνεις τὸ πρόσωπον τῆς γῆς.
31 Ἡ δόξα τοῦ Κυρίου ἔστω εἰς τὸν αἰῶνα·ἄς εὐφραίνεται ὁ Κύριος εἰς τὰ ἔργα αὑτοῦ·
32 ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ κάμνων αὐτήν νὰ τρέμῃ·ἐγγίζει τὰ ὄρη, καὶ καπνίζουσι.
33 Θέλω ψάλλει εἰς τὸν Κύριον ἐνόσῳ ζῶ·θέλω ψαλμωδεῖ εἰς τὸν Θεὸν μου ἐνόσῳ ὑπάρχω.
34 Ἡ εἰς αὐτὸν μελέτη μου θέλει εἶσθαι γλυκεῖα·ἐγὼ θέλω εὐφραίνεσθαι εἰς τὸν Κύριον.
35 Ἄς ἐκλείψωσιν οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ τῆς γῆςκαὶ οἱ ἀσεβεῖς ἄς μή ὑπάρχωσι πλέον.Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον.᾿Αλληλούϊα.