Ψαλμός 109:1-31
Εἰς τὸν πρῶτον μουσικόν. Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.
109 Θεὲ τῆς αἰνέσεώς μου, μή σιωπήσῃς·
2 διότι στόμα ἀσεβοῦς καὶ στόμα δολίου ἠνοίχθησαν ἐπ᾿ ἐμέ·ἐλάλησαν κατ᾿ ἐμοῦ μὲ γλῶσσαν ψευδῆ·
3 καὶ μὲ λόγους μίσους μὲ περιεκύκλωσανκαὶ μὲ ἐπολέμησαν ἀναιτίως.
4 ᾿Αντὶ τῆς ἀγάπης μου εἶναι ἀντίδικοι εἰς ἐμέ·ἐγὼ δὲ προσεύχομαι.
5 Καὶ ἀνταπέδωκαν εἰς ἐμὲ κακὸν ἀντὶ καλοῦ,καὶ μῖσος ἀντὶ τῆς ἀγάπης μου.
6 Κατάστησον ἀσεβῆ ἐπ᾿ αὐτόν·καὶ διάβολος ἄς στέκῃ ἐκ δεξιῶν αυτοῦ.
7 Ὅταν κρίνηται, ἄς ἐξέλθῃ καταδεδικασμένος·καὶ ἡ προσευχή αὐτοῦ ἄς γείνῃ εἰς ἁμαρτίαν.
8 Ἄς γείνωσιν αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ὀλίγαι·ἄλλος ἄς λάβῃ τὴν ἐπισκοπήν αὐτοῦ.
9 Ἄς γείνωσιν οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ὀρφανοὶκαὶ ἡ γυνή αὐτοῦ χήρα.
10 Καὶ ἄς περιπλανῶνται πάντοτε οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ ἄς γείνωσιν ἐπαῖται,καὶ ἄς ζητῶσιν ἐκ τῶν ἐρειπίων αὑτῶν.
11 Ἄς παγιδεύσῃ ὁ δανειστής πάντα τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ·καὶ ἄς διαρπάσωσιν οἱ ξένοι τοὺς κόπους αὐτοῦ.
12 Ἄς μή ὑπάρχῃ ὁ ἐλεῶν αὐτόν,καὶ ἄς μή ἦναι ὁ οἰκτείρων τὰ ὀρφανὰ αὐτοῦ.
13 Ἄς ἐξολοθρευθῶσιν οἱ ἔκγονοι αὐτοῦ·ἐν τῇ ἐπερχομένῃ γενεᾷ ἄς ἐξαλειφθῇ τὸ ὄνομα αὐτῶν.
14 Ἄς ἔλθῃ εἰς ἐνθύμησιν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ἡ ἀνομία τῶν πατέρων αὐτοῦ·καὶ ἡ ἁμαρτία τῆς μητρὸς αὐτοῦ ἄς μή ἐξαλειφθῇ·
15 Ἄς ἦναι πάντοτε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου,διὰ νὰ ἐκκόψῃ ἀπὸ τῆς γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶν.
16 Διότι δὲν ἐνεθυμήθη νὰ κάμῃ ἔλεος·ἀλλὰ κατέτρεξεν ἄνθρωπον πένητα καὶ πτωχόν,διὰ νὰ θανατώσῃ τὸν συντετριμμένον τὴν καρδίαν.
17 ᾿Επειδή ἠγάπησε κατάραν, ἄς ἔλθῃ ἐπ᾿ αὐτόν·ἐπειδή δὲν ἠθέλησεν εὐλογίαν, ἄς ἀπομακρυνθῇ ἀπ᾿ αὐτοῦ.
18 ᾿Επειδή ἐνεδύθη κατάραν ὡς ἱμάτιον αὑτοῦ,ἄς εἰσέλθῃ ὡς ὕδωρ εἰς τὰ ἐντόσθια αὐτοῦκαὶ ὡς ἔλαιον εἰς τὰ ὀστᾶ αὐτοῦ·
19 Ἄς γείνῃ εἰς αὐτὸν ὡς τὸ ἱμάτιον, τὸ ὁποῖον ἐνδύεταικαὶ ὡς ἡ ζώνη, τὴν ὁποίαν πάντοτε περιζώννυται.
20 Αὕτη ἄς ἦναι τῶν ἀντιδίκων μου ἡ ἀμοιβή παρὰ τοῦ Κυρίου,καὶ τῶν λαλούντων κακὰ κατὰ τῆς ψυχῆς μου.
21 ᾿Αλλὰ σύ, Κύριε Θεέ, ἐνέργησον μετ᾿ ἐμοῦ διὰ τὸ ὄνομά σου·ἐπειδή εἶναι ἀγαθὸν τὸ ἔλεός σου, λύτρωσόν με.
22 Διότι πτωχὸς καὶ πένης εἶμαι,καὶ ἡ καρδία μου εἶναι πεπληγωμένη ἐντὸς μου.
23 Παρῆλθον ὡς σκιά, ὅταν ἐκκλίνῃ·ἐκτινάζομαι ὡς ἡ ἀκρίς.
24 Τὰ γόνατά μου ἠτόνησαν ἀπὸ τῆς νηστείαςκαὶ ἡ σὰρξ μου ἐξέπεσεν ἀπὸ τοῦ πάχους αὑτῆς.
25 Καὶ ἐγὼ ἔγεινα ὄνειδος εἰς αὐτούς·ὅτε μὲ εἶδον, ἐκίνησαν τὰς κεφαλὰς αὑτῶν.
26 Βοήθησόν μοι, Κύριε ὁ Θεὸς μου·σῶσον με κατὰ τὸ ἔλεός σου·
27 καὶ ἄς γνωρίσωσιν ὅτι ἡ χεὶρ σου εἶναι τοῦτο·ὅτι σύ, Κύριε, ἔκαμες αὐτό.
28 Αὐτοὶ θέλουσι καταρᾶσθαι, σὺ δὲ θέλεις εὐλογεῖ·θέλουσι σηκωθῆ, πλήν θέλουσι καταισχυνθῆ· ὁ δὲ δοῦλός σου θέλει εὐφραίνεσθαι.
29 Ἄς ἐνδυθῶσιν ἐντροπήν οἱ ἀντίδικοί μου·καὶ ἄς φορέσωσιν ὡς ἐπένδυμα τὴν αἰσχύνην αὑτῶν.
30 Θέλω δοξολογεῖ σφόδρα τὸν Κύριον διὰ τοῦ στόματός μου,καὶ ἐν μέσῳ πολλῶν θέλω ὑμνολογεῖ αὐτόν·
31 Διότι ἵσταται ἐν τῇ δεξιᾷ τοῦ πτωχοῦ,διὰ νὰ λυτρόνῃ αὐτὸν ἐκ τῶν καταδικαζόντων τὴν ψυχήν αὐτοῦ.