Ψαλμός 62:1-12
Εἰς τὸν πρῶτον μουσικόν, διὰ Ἰεδουθούν. Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.
62 ᾿Επὶ τὸν Θεὸν βεβαίως ἀναπαύεται ἡ ψυχή μου·ἐξ αὐτοῦ πηγάζει ἡ σωτηρία μου.
2 Αὐτὸς βεβαίως εἶναι πέτρα μου καὶ σωτηρία μου·προπύργιον μου· δὲν θέλω σαλευθῆ πολύ.
3 Ἕως πότε θέλετε ἐπιβουλεύεσθαι ἐναντίον ἀνθρώπου;σεῖς πάντες θέλετε φονευθῆ·εἶσθε ὡς τοῖχος κεκλιμένος καὶ φραγμὸς ἑτοιμόρροπος.
4 Δὲν συμβουλεύονται παρὰ νὰ ῥίψωσι αὐτὸν ἀπὸ τοῦ ὕψους αὐτοῦ·ἀγαπῶσι τὸ ψεῦδος·διὰ μὲν τοῦ στόματος αὑτῶν εὐλογοῦσι, διὰ δὲ τῆς καρδίας αὑτῶν καταρῶνται. Διάψαλμα.
5 ᾿Αλλὰ σύ, ὦ ψυχή μου, ἐπὶ τὸν Θεὸν ἀναπαύου,διότι ἐξ αὐτοῦ κρέμαται ἡ ἐλπὶς μου.
6 Αὐτὸς βεβαίως εἶναι πέτρα μου καὶ σωτηρία μου·προπύργιόν μου· δέν θέλω σαλευθῆ.
7 ᾿Εν τῷ Θεῷ εἶναι ἡ σωτηρία μου καὶ ἡ δόξα μου·ἡ πέτρα τῆς δυνάμεώς μου, τὸ καταφύγιόν μου, εἶναι ἐν τῷ Θεῷ.
8 ᾿Ελπίζετε ἐπ᾿ αὐτὸν ἐν παντὶ καιρῷ·ἀνοίγετε, λαοί, ἐνώπιον αὐτοῦ τὰς καρδίας σας·ὁ Θεὸς εἶναι καταφύγιον εἰς ἡμᾶς. Διάψαλμα.
9 Οἱ κοινοὶ ἄνθρωποι βεβαίως εἶναι ματαιότης, οἱ ἄρχοντες ψεῦδος·ἐν τῇ πλάστιγγι πάντες ὁμοῦ εἶναι ἐλαφρότεροι αὐτῆς τῆς ματαιότητος.
10 Μή ἐλπίζετε ἐπὶ ἀδικίανκαὶ ἐπὶ ἁρπαγήν μή ματαιόνεσθε·πλοῦτος ἐὰν ῥέῃ, μή προσηλόνετε τὴν καρδίαν σας.
11 Ἃπαξ ἐλάλησεν ὁ Θεός,δὶς ἤκουσα τοῦτο,ὅτι ἡ δύναμις εἶναι τοῦ Θεοῦ·
12 καὶ σοῦ εἶναι, Κύριε, τὸ ἔλεος·Διότι σὺ θέλεις ἀποδώσει εἰς ἕκαστον κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.