1 Σαμουήλ 25:1-44
25 ᾿Απέθανε δὲ ὁ Σαμουήλ· καὶ συνήχθησαν πᾶς ὁ Ἰσραήλ καὶ ἔκλαυσαν αὐτόν, καὶ ἐνεταφίασαν αὐτὸν ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ ἐν Ῥαμά. Καὶ ἐσηκώθη ὁ Δαβὶδ καὶ κατέβη εἰς τὴν ἔρημον Φαράν.
2 Ἦτο δὲ ἄνθρωπός τις ἐν Μαών, τοῦ ὁποίου τὰ κτήματα ἦσαν ἐν τῷ Καρμήλῳ, καὶ ὁ ἄνθρωπος ἦτο μέγας σφόδρα καὶ εἶχε τρισχίλια πρόβατα καὶ χιλίας αἶγας· καὶ ἐκούρευε τὰ πρόβατα αὑτοῦ ἐν τῷ Καρμήλῳ.
3 Τὸ δὲ ὄνομα τοῦ ἀνθρώπου ἦτο Νάβαλ· καὶ τὸ ὄνομα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ ᾿Αβιγαία· καὶ ἡ μὲν γυνή ἦτο καλή εἰς τὴν σύνεσιν καὶ ὡραία τὴν ὄψιν· ὁ ἄνθρωπος ὅμως σκληρός, καὶ κακὸς εἰς τὰς πράξεις αὑτοῦ· ἦτο δὲ ἐκ τῆς γενεᾶς τοῦ Χάλεβ.
4 Καὶ ἤκουσεν ὁ Δαβὶδ ἐν τῇ ἐρήμῳ, ὅτι ὁ Νάβαλ ἐκούρευε τὰ πρόβατα αὑτοῦ.
5 Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ δέκα νέους, καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τοὺς νέους, ᾿Ανάβητε εἰς τὸν Κάρμηλον καὶ ὑπάγετε πρὸς τὸν Νάβαλ καὶ χαιρετήσατε αὐτὸν ἐξ ὀνόματός μου.
6 καὶ θέλετε εἰπεῖ, Νὰ ἦσαι πολυχρόνιος· εἰρήνη καὶ εἰς σέ, εἰρήνη καὶ εἰς τὸν οἶκόν σου, εἰρήνη καὶ εἰς πάντα ὅσα ἔχεις·
7 καὶ τώρα ἤκουσα ὅτι ἔχεις κουρευτάς· ἰδού, τοὺς ποιμένας σου, οἵτινες ἦσαν μεθ᾿ ἡμῶν, δὲν ἐβλάψαμεν αὐτούς, οὐδὲ ἐχάθη τι εἰς αὐτούς, καθ᾿ ὅλον τὸν καιρὸν καθ᾿ ὅν ἦσαν ἐν τῷ Καρμήλῳ·
8 ἐρώτησον τοὺς νέους σου, καὶ θέλουσι σοὶ εἰπεῖ· ἄς εὕρωσι λοιπὸν οἱ νέοι οὗτοι χάριν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς σου· διότι εἰς ἡμέραν καλήν ἤλθομεν· δός, παρακαλοῦμεν, ὅ, τι ἔλθῃ εἰς τὴν χεῖρά σου πρὸς τοὺς δούλους σου καὶ πρὸς τὸν υἱὸν σου τὸν Δαβίδ.
9 Καὶ ἐλθόντες οἱ νέοι τοῦ Δαβὶδ ἐλάλησαν πρὸς τὸν Νάβαλ κατὰ πάντας τοὺς λόγους τούτους ἐν ὀνόματι τοῦ Δαβίδ, καὶ ἔπαυσαν.
10 ᾿Αλλ᾿ ὁ Νάβαλ ἀπεκρίθη πρὸς τοὺς δούλους τοῦ Δαβὶδ καὶ εἶπε, Τίς εἶναι ὁ Δαβὶδ; καὶ τίς ὁ υἱὸς τοῦ Ἰεσσαί; πολλοὶ εἶναι τὴν σήμερον οἱ δοῦλοι, οἵτινες ἀποσκιρτῶσιν ἕκαστος ἀπὸ τοῦ κυρίου αὑτοῦ·
11 θέλω λάβει λοιπὸν τὸν ἄρτον μου καὶ τὸ ὕδωρ μου καὶ τὸ σφακτὸν μου, τὸ ὁποῖον ἔσφαξα διὰ τοὺς κουρευτὰς μου, καὶ δώσει εἰς ἀνθρώπους τοὺς ὁποίους δὲν γνωρίζω πόθεν εἶναι;
12 Καὶ ἐστράφησαν οἱ νέοι τοῦ Δαβὶδ εἰς τὴν ὁδὸν αὑτῶν καὶ ἀνεχώρησαν καὶ ἐλθόντες ἀπήγγειλαν πρὸς αὐτὸν πάντας τοὺς λόγους τούτους.
13 Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τοὺς ἄνδρας αὑτοῦ, Ζώσθητε ἕκαστος τὴν ῥομφαίαν αὑτοῦ. Καὶ ἐζώσθησαν ἕκαστος τὴν ῥομφαίαν αὑτοῦ· καὶ ὁ Δαβὶδ ὁμοίως ἐζώσθη τὴν ῥομφαίαν αὑτοῦ· καὶ ἀνέβησαν κατόπιν τοῦ Δαβὶδ ἕως τετρακόσιοι ἄνδρες· διακόσιοι δὲ ἔμειναν πλησίον τῆς ἀποσκευῆς.
14 Εἷς δὲ ἐκ τῶν νέων ἀπήγγειλε πρὸς τὴν ᾿Αβιγαίαν, τὴν γυναῖκα τοῦ Νάβαλ, λέγων, Ἰδού, ὁ Δαβὶδ ἀπέστειλε μηνυτὰς ἐκ τῆς ἐρήμου διὰ νὰ χαιρετήσῃ τὸν κύριον ἡμῶν, καὶ ἐκεῖνος ἀπεδίωξεν αὐτούς·
15 οἱ ἄνδρες ὅμως ἐστάθησαν πολὺ καλοὶ πρὸς ἡμᾶς καὶ δὲν ἐβλάφθημεν οὐδὲ ἐχάσαμεν οὐδὲν, ὅσον καιρὸν συνανεστράφημεν μετ᾿ αὐτῶν, ὅτε ἤμεθα ἐν τοῖς ἀγροῖς·
16 ἦσαν ὡς τεῖχος πέριξ ἡμῶν καὶ νύκτα καὶ ἡμέραν, καθ᾿ ὅλον τὸν καιρὸν καθ᾿ ὅν ἤμεθα μετ᾿ αὐτῶν βόσκοντες τὰ πρόβατα·
17 τώρα λοιπόν, γνώρισον καὶ ἰδὲ τί θέλεις κάμει σύ· διότι κακὸν ἀπεφασίσθη κατὰ τοῦ κυρίου ἡμῶν, καὶ κατὰ παντὸς τοῦ οἴκου αὐτοῦ· ἐπειδή εἶναι ἄνθρωπος δύστροπος, ὥστε οὐδεὶς δύναται νὰ ὁμιλήσῃ πρὸς αὐτόν.
18 Τότε ἔσπευσεν ἡ ᾿Αβιγαία, καὶ ἔλαβε διακοσίους ἄρτους, καὶ δύο ἀγγεῖα οἴνου, καὶ πέντε πρόβατα ἡτοιμασμένα, καὶ πέντε μέτρα σίτου πεφρυγανισμένου, καὶ ἑκατὸν δέσμας σταφίδος, καὶ διακοσίας πήττας σύκων, καὶ ἔθεσεν αὐτὰ ἐπὶ ὄνων.
19 Καὶ εἶπε πρὸς τοὺς νέους αὑτῆς, Προπορεύεσθε ἔμπροσθέν μου· ἰδού, ἐγὼ ἔρχομαι κατόπιν σας· πρὸς τὸν Νάβαλ ὅμως τὸν ἄνδρα αὑτῆς δὲν ἐφανέρωσε τοῦτο.
20 Καὶ καθὼς αὐτή, καθημένη ἐπὶ τοῦ ὄνου, κατέβαινεν ὑπὸ τὴν σκέπην τοῦ ὄρους, ἰδού, ὁ Δαβὶδ καὶ οἱ ἄνδρες αὐτοῦ κατέβαινον πρὸς αὐτήν· καὶ συνήντησεν αὐτούς.
21 εἶχε δὲ εἰπεῖ ὁ Δαβίδ, Ματαίως τῳόντι ἐφύλαξα πάντα ὅσα εἶχεν οὗτος ἐν τῇ ἐρήμῳ, καὶ δὲν ἐχάθη οὐδὲν ἐκ πάντων τῶν κτημάτων αὐτοῦ· καὶ ἀνταπέδωκεν εἰς ἐμὲ κακὸν ἀντὶ καλοῦ·
22 οὕτω νὰ κάμῃ ὁ Θεὸς εἰς τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Δαβὶδ καὶ οὕτω νὰ προσθέσῃ, ἐὰν ἕως τὸ πρωΐ ἀφήσω ἐκ πάντων τῶν πραγμάτων αὐτοῦ οὐροῦντα εἰς τοῖχον.
23 Καὶ καθὼς εἶδεν ἡ ᾿Αβιγαία τὸν Δαβίδ, ἔσπευσε καὶ κατέβη ἀπὸ τοῦ ὄνου καὶ ἔπεσεν ἐνώπιον τοῦ Δαβὶδ κατὰ πρόσωπον καὶ προσεκύνησεν ἕως ἐδάφους.
24 Καὶ προσέπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ εἶπεν, ᾿Επ᾿ ἐμέ, ἐπ᾿ ἐμέ, κύριέ μου, ἄς ἦναι αὕτη ἡ ἀδικία· καὶ ἄς λαλήσῃ, παρακαλῶ, ἡ δούλη σου εἰς τὰ ὦτά σου, καὶ ἄκουσον τοὺς λόγους τῆς δούλης σου.
25 Ἄς μή δώσῃ ὁ κύριός μου, παρακαλῶ, οὐδεμίαν προσοχήν εἰς τοῦτον τὸν δύστροπον ἄνθρωπον, τὸν Νάβαλ· διότι κατὰ τὸ ὄνομα αὐτοῦ, τοιοῦτος εἶναι· Νάβαλ τὸ ὄνομα αὐτοῦ, καὶ ἀφροσύνη μετ᾿ αὐτοῦ· ἐγὼ δὲ ἡ δούλη σου δὲν εἶδον τοὺς νέους τοῦ κυρίου μου, τοὺς ὁποίους ἀπέστειλας.
26 Τώρα λοιπὸν, κύριε μου, ζῇ Κύριος καὶ ζῇ ἡ ψυχή σου, ὁ Κύριος βεβαίως σὲ ἐκράτησεν ἀπὸ τοῦ νὰ ἐμβῇς εἰς αἷμα καὶ νὰ ἐκδικηθῇς διὰ τῆς χειρὸς σου· τώρα δὲ οἱ ἐχθροὶ σου καὶ οἱ ζητοῦντες κακὸν εἰς τὸν κύριόν μου, ἄς ἦναι ὡς ὁ Νάβαλ.
27 Καὶ τώρα αὕτη ἡ προσφορά, τὴν ὁποίαν ἡ δούλη σου ἔφερε πρὸς τὸν κύριόν μου, ἄς δοθῇ εἰς τοὺς νέους τοὺς ἀκολουθοῦντας τὸν κύριόν μου.
28 Συγχώρησον, παρακαλῶ, τὸ ἁμάρτημα τῆς δούλης σου· διότι ὁ Κύριος θέλει βεβαίως κάμει εἰς τὸν κύριόν μου οἶκον ἀσφαλῆ, ἐπειδή μάχεται ὁ κύριός μου τὰς μάχας τοῦ Κυρίου, καὶ κακία δὲν εὑρέθη ἐν σοὶ πώποτε.
29 Ἄν καὶ ἐσηκώθη ἄνθρωπος καταδιώκων σε καὶ ζητῶν τὴν ψυχήν σου, ἡ ψυχή ὅμως τοῦ κυρίου μου θέλει εἶσθαι δεδεμένη εἰς τὸν δεσμὸν τῆς ζωῆς πλησίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου· τὰς δὲ ψυχὰς τῶν ἐχθρῶν σου, ταύτας θέλει ἐκσφενδονίσει ἐκ μέσου τῆς σφενδόνης.
30 Καὶ ὅταν κάμῃ ὁ Κύριος εἰς τὸν κύριόν μου κατὰ πάντα τὰ ἀγαθὰ τὰ ὁποῖα ἐλάλησε περὶ σοῦ, καὶ σὲ καταστήσῃ κυβερνήτην ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ,
31 δὲν θέλει εἶσθαι τοῦτο σκάνδαλον εἰς σὲ οὐδὲ πρόσκομμα καρδίας εἰς τὸν κύριόν μου, ἤ ὅτι ἔχυσας αἷμα ἀναίτιον, ἤ ὅτι ὁ κύριός μου ἐξεδίκησεν αὐτὸς ἑαυτόν· πλήν ὅταν ὁ Κύριος ἀγαθοποιήσῃ τὸν κύριόν μου, τότε ἐνθυμήθητι τὴν δούλην σου.
32 Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὴν ᾿Αβιγαίαν, Εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὅστις σὲ ἀπέστειλε τὴν ἡμέραν ταύτην εἰς συνάντησίν μου·
33 καὶ εὐλογημένη ἡ βουλή σου καὶ εὐλογημένη σύ, ἥτις μὲ ἐφύλαξας τὴν ἡμέραν ταύτην ἀπὸ τοῦ νὰ ἐμβῶ εἰς αἵματα καὶ νὰ ἐκδικηθῶ διὰ τῆς χειρὸς μου·
34 διότι ἀληθῶς, ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὅστις μὲ ἐμπόδισεν ἀπὸ τοῦ νὰ σὲ κακοποιήσω, ἐὰν δέν ἤθελες σπεύσει νὰ ἔλθῃς εἰς συνάντησίν μου, δὲν ἤθελε μείνει εἰς τὸν Νάβαλ ἕως τῆς αὐγῆς οὐρῶν εἰς τοῖχον.
35 Καὶ ἔλαβεν ὁ Δαβὶδ ἐκ τῆς χειρὸς αὐτῆς τὰ ὅσα ἔφερε πρὸς αὐτόν· καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν, ᾿Ανάβα πρὸς τὸν οἶκόν σου ἐν εἰρήνῃ· βλέπε, εἰσήκουσα τῆς φωνῆς σου καὶ ἐτίμησα τὸ πρόσωπόν σου.
36 Καὶ ἦλθεν ἡ ᾿Αβιγαία πρὸς τὸν Νάβαλ· καὶ ἰδοὺ, εἶχε συμπόσιον ἐν τῷ οἴκῳ αὑτοῦ, ὡς συμπόσιον βασιλέως· καὶ ἡ καρδία τοῦ Νάβαλ ἦτο εὔθυμος ἐν αὐτῷ, καὶ ἦτο εἰς ἄκρον μεθυσμένος· ὅθεν δὲν ἀπήγγειλε πρὸς αὐτὸν οὐδέν, μικρὸν μέγα, ἕως τῆς αὐγῆς.
37 Τὸ πρωΐ ὅμως, ἀφοῦ ὁ Νάβαλ ἐξεμέθυσεν, ἐφανέρωσε πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή αὐτοῦ τὰ πράγματα ταῦτα· καὶ ἐνεκρώθη ἡ καρδία αὐτοῦ ἐντὸς αὐτοῦ καὶ ἔγεινεν ὡς λίθος.
38 Καὶ μετὰ δέκα ἡμέρας περίπου ἐπάταξεν ὁ Κύριος τὸν Νάβαλ, καὶ ἀπέθανε.
39 Καὶ ὅτε ἤκουσεν ὁ Δαβὶδ ὅτι ἀπέθανεν ὁ Νάβαλ, εἶπεν, Εὐλογητὸς Κύριος, ὅστις ἔκρινε τὴν κρίσιν μου περὶ τοῦ ὀνειδισμοῦ μου τοῦ γενομένου παρὰ τοῦ Νάβαλ, καὶ ἠμπόδισε τὸν δοῦλον αὑτοῦ ἀπὸ κακοῦ· καὶ τὴν κακίαν τοῦ Νάβαλ ἔστρεψεν ὁ Κύριος κατὰ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ. Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ καὶ ἐλάλησε πρὸς τὴν ᾿Αβιγαίαν, διὰ νὰ λάβῃ αὐτήν γυναῖκα εἰς ἑαυτόν.
40 Καὶ ἐλθόντες οἱ δοῦλοι τοῦ Δαβὶδ πρὸς τὴν ᾿Αβιγαίαν εἰς τὸν Κάρμηλον, ἐλάλησαν πρὸς αὐτήν, λέγοντες, Ὁ Δαβὶδ ἀπέστειλεν ἡμᾶς πρὸς σέ, διὰ νὰ σὲ λάβῃ γυναῖκα εἰς ἑαυτόν.
41 Καὶ ἐσηκώθη καὶ προσεκύνησε κατὰ πρόσωπον ἕως ἐδάφους καὶ εἶπεν, Ἰδού, ἄς ἦναι ἡ δούλη σου θεράπαινα διὰ νὰ πλύνῃ τοὺς πόδας τῶν δούλων τοῦ κυρίου μου.
42 Καὶ ἔσπευσεν ἡ ᾿Αβιγαία καὶ ἐσηκώθη καὶ ἀνέβη ἐπὶ τοῦ ὄνου, μετὰ πέντε κορασίων αὑτῆς ἀκολουθούντων ὀπίσω αὐτῆς· καὶ ὑπῆγε κατόπιν των ἀπεσταλμένων τοῦ Δαβὶδ καὶ ἔγεινε γυνή αὐτοῦ.
43 Ἔλαβεν ὁ Δαβὶδ καὶ τὴν ᾿Αχινοὰμ ἀπὸ Ἰεζραέλ· καὶ ἦσαν ἀμφότεραι γυναῖκες αὐτοῦ.
44 Ὁ δὲ Σαοὺλ εἶχε δώσει Μιχάλ, τὴν θυγατέρα αὑτοῦ, τὴν γυναῖκα τοῦ Δαβίδ, εἰς τὸν Φαλτὶ τὸν υἱὸν τοῦ Λαείς, τὸν ἀπὸ Γαλλείμ.