Βιβλίο της Γραφής Αριθμός 13—1 Χρονικών

Συγγραφέας: Έσδρας

Τόπος Συγγραφής: Ιερουσαλήμ (;)

Χρόνος Συγγραφής: περ. 460 Π.Κ.Χ.

Καλύπτει την Περίοδο: Μετά το 1 Χρονικών 9:44: 1077-1037 Π.Κ.Χ.

1. Για ποιους λόγους είναι ουσιώδες και ωφέλιμο μέρος του θεϊκού υπομνήματος το Πρώτο Χρονικών;

 ΜΗΠΩΣ το Πρώτο Χρονικών είναι απλώς ένας ξερός κατάλογος γενεαλογιών; Μήπως δεν είναι παρά επανάληψη των βιβλίων Σαμουήλ και Βασιλέων; Ούτε κατά διάνοια! Σ’ αυτό το βιβλίο βρίσκεται ένα διαφωτιστικό και ουσιώδες μέρος του θεϊκού υπομνήματος—την εποχή που γράφτηκε ήταν ουσιώδες για την αναδιοργάνωση του έθνους και της λατρείας του, και ήταν ουσιώδες και ωφέλιμο για να δώσει ένα πρότυπο της λατρείας προς τον Θεό, το οποίο θα ήταν χρήσιμο σε μετέπειτα καιρούς, περιλαμβανομένης και αυτής της σημερινής εποχής. Το Πρώτο Χρονικών περιέχει μερικές από τις ωραιότερες εκφράσεις αίνου για τον Ιεχωβά που βρίσκονται σε όλη τη Γραφή. Παρέχει θαυμάσιες προαναλαμπές της δίκαιης Βασιλείας του Ιεχωβά, και όλοι όσοι ελπίζουν σ’ αυτή τη Βασιλεία θα ωφεληθούν αν το μελετήσουν. Στους αιώνες που πέρασαν, τα 2 βιβλία Χρονικών θεωρούνταν πολύτιμα τόσο από τους Ιουδαίους όσο και από τους Χριστιανούς. Ο μεταφραστής της Αγίας Γραφής Ιερώνυμος είχε τα βιβλία Πρώτο και Δεύτερο Χρονικών σε τόσο μεγάλη εκτίμηση που τα θεωρούσε «επιτομή της Παλαιάς Διαθήκης» και ισχυριζόταν ότι «έχουν τόσο μεγάλη βαρύτητα και σπουδαιότητα ώστε εκείνος που νομίζει ότι γνωρίζει τα ιερά συγγράμματα και δεν γνωρίζει αυτά, απλώς κοροϊδεύει τον εαυτό του». *

2. Γιατί γράφτηκε το βιβλίο Χρονικών;

² Τα 2 βιβλία των Χρονικών προφανώς ήταν στην αρχή ένα βιβλίο, ή ρόλος, που αργότερα διαιρέθηκε για λόγους ευκολίας. Γιατί γράφτηκε το βιβλίο Χρονικών; Σκεφτείτε ποια κατάσταση επικρατούσε τότε. Η εξορία στη Βαβυλώνα είχε λήξει πριν από 77 έτη περίπου. Οι Ιουδαίοι είχαν εγκατασταθεί ξανά στη γη τους. Ωστόσο, υπήρχε μια επικίνδυνη τάση απομάκρυνσης από τη λατρεία του Ιεχωβά που ασκούνταν στον ανοικοδομημένο ναό της Ιερουσαλήμ. Ο βασιλιάς της Περσίας είχε εξουσιοδοτήσει τον Έσδρα να διορίσει κριτές και δασκάλους του νόμου του Θεού (καθώς και των νόμων του βασιλιά) και να καλλωπίσει τον οίκο του Ιεχωβά. Ήταν απαραίτητο να υπάρχουν ακριβείς γενεαλογικοί κατάλογοι προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι στο ιερατείο υπηρετούσαν μόνο τα άτομα που έπρεπε και προκειμένου να επιβεβαιωθούν οι φυλετικές κληρονομιές από τις οποίες συντηρούνταν το ιερατείο. Λόγω των προφητειών του Ιεχωβά σχετικά με τη Βασιλεία, ήταν επίσης ζωτικό να υπάρχει ένα σαφές και αξιόπιστο υπόμνημα της γενεαλογίας του Ιούδα και του Δαβίδ.

3. (α) Τι επιθυμούσε ο Έσδρας να κάνει τους Ιουδαίους να συνειδητοποιήσουν; (β) Γιατί έδωσε έμφαση στην ιστορία του Ιούδα, και πώς τόνισε τη σπουδαιότητα της αγνής λατρείας;

³ Ο Έσδρας επιθυμούσε πάρα πολύ να αφυπνίσει τους αποκαταστημένους Ιουδαίους, να τους βγάλει από την απάθειά τους και να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί ήταν πράγματι οι κληρονόμοι της στοργικής καλοσύνης που έδειχνε ο Ιεχωβά μέσω διαθήκης. Γι’ αυτό, το βιβλίο Χρονικών τούς παρουσιάζει μια πλήρη αφήγηση για την ιστορία του έθνους και για την προέλευση του ανθρώπινου γένους, ανατρέχοντας ως τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ. Αφού το κεντρικό σημείο ήταν η βασιλεία του Δαβίδ, ο Έσδρας έδωσε έμφαση στην ιστορία του Ιούδα και παρέλειψε σχεδόν εντελώς το απολύτως άθλιο υπόμνημα του δεκάφυλου βασιλείου. Περιέγραψε το πώς οι μεγαλύτεροι βασιλιάδες του Ιούδα επιδόθηκαν στην οικοδόμηση ή την αποκατάσταση του ναού και το πώς ανέλαβαν με ζήλο την ηγεσία στη λατρεία του Θεού. Κατέδειξε ποια ήταν τα θρησκευτικά αμαρτήματα που οδήγησαν στην ανατροπή του βασιλείου, ενώ παράλληλα έδωσε έμφαση στις υποσχέσεις του Θεού για αποκατάσταση. Τόνισε τη σπουδαιότητα της αγνής λατρείας συγκεντρώνοντας την προσοχή στις πολλές λεπτομέρειες που σχετίζονταν με το ναό, τους ιερείς του, τους Λευίτες, τους αρχιψαλτωδούς, κτλ. Θα πρέπει να ήταν πολύ ενθαρρυντικό για τους Ισραηλίτες να έχουν ένα ιστορικό υπόμνημα που ασχολούνταν κυρίως με το λόγο για τον οποίον επέστρεψαν αυτοί από την εξορία—για την αποκατάσταση της λατρείας του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ.

4. Ποιες αποδείξεις υποστηρίζουν ότι συγγραφέας του βιβλίου Χρονικών ήταν ο Έσδρας;

⁴ Ποιες αποδείξεις υπάρχουν ότι ο Έσδρας έγραψε το βιβλίο Χρονικών; Τα 2 τελευταία εδάφια του βιβλίου Δεύτερο Χρονικών είναι όμοια με τα 2 πρώτα του βιβλίου του Έσδρα 1:1, 2, και το Δεύτερο Χρονικών τελειώνει στη μέση μιας πρότασης η οποία ολοκληρώνεται στο εδάφιο Έσδρας 1:3. Επομένως, ο συγγραφέας του βιβλίου Χρονικών πρέπει να ήταν και συγγραφέας του βιβλίου του Έσδρα. Αυτό επιβεβαιώνεται, επίσης, από το γεγονός ότι και στο βιβλίο Χρονικών και στο βιβλίο του Έσδρα, το ύφος, η γλώσσα, η σύνταξη και η ορθογραφία είναι ίδια. Μερικές εκφράσεις που υπάρχουν στα 2 αυτά βιβλία δεν εμφανίζονται σε κανένα άλλο βιβλίο της Γραφής. Ο Έσδρας, που έγραψε το ομώνυμο βιβλίο, πρέπει να έχει γράψει και το βιβλίο Χρονικών. Η Ιουδαϊκή παράδοση υποστηρίζει αυτό το συμπέρασμα.

5. Ποια ήταν τα πνευματικά και τα κοσμικά προσόντα του Έσδρα;

 ⁵ Κανένας δεν είχε περισσότερα προσόντα από τον Έσδρα για να συντάξει αυτή την αυθεντική και ακριβή ιστορία. Και αυτό γιατί ‘ο Έσδρας είχεν ετοιμάσει την καρδίαν αυτού εις το να εκζητή τον νόμον του Ιεχωβά, και να εκτελή και να διδάσκη εις τον Ισραήλ διατάγματα και κρίσεις’. (Έσδρ. 7:10) Ο Ιεχωβά τον βοήθησε μέσω του αγίου πνεύματος. Ο Πέρσης παγκόσμιος κυβερνήτης αναγνώρισε ότι ο Έσδρας είχε τη σοφία του Θεού και του ανέθεσε εκτεταμένες κυβερνητικές αρμοδιότητες στη διοικητική περιφέρεια της Ιουδαίας. (Έσδρ. 7:12-26) Έτσι, επειδή του είχε δοθεί θεϊκή και αυτοκρατορική εξουσία, ο Έσδρας μπορούσε να συντάξει την αφήγησή του χρησιμοποιώντας τα καλύτερα διαθέσιμα έγγραφα.

6. Γιατί μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ορθότητα του βιβλίου Χρονικών;

⁶ Ο Έσδρας υπήρξε καταπληκτικός ερευνητής. Ερεύνησε παλιότερα υπομνήματα της ιουδαϊκής ιστορίας, τα οποία είχαν συντάξει αξιόπιστοι προφήτες σύγχρονοι με τα γεγονότα, καθώς και εκείνα που είχαν συντάξει οι επίσημοι χρονικογράφοι και αυτοί που τηρούσαν τα δημόσια αρχεία. Μερικά από τα συγγράμματα που συμβουλεύτηκε μπορεί να ήταν κρατικά έγγραφα, τόσο του Ισραήλ όσο και του Ιούδα, γενεαλογικά αρχεία, ιστορικά έργα γραμμένα από προφήτες και έγγραφα που είχαν οι κεφαλές φυλών ή οικογενειών. Ο Έσδρας αναφέρει 20 τουλάχιστον τέτοιες πηγές πληροφοριών. * Κάνοντας αυτές τις συγκεκριμένες αναφορές, ο Έσδρας έδωσε με εντιμότητα την ευκαιρία στους συγχρόνους του να ελέγξουν αν ήθελαν τις πηγές πληροφοριών που χρησιμοποιούσε, και αυτό υποστηρίζει αρκετά πειστικά την αξιοπιστία και την αυθεντικότητα των όσων λέει. Κι εμείς σήμερα μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ορθότητα του βιβλίου Χρονικών, για το λόγο που ήταν σίγουροι γι’ αυτό και οι Ιουδαίοι της εποχής του Έσδρα.

7. Πότε γράφτηκε το βιβλίο Χρονικών, ποιοι το θεωρούσαν αυθεντικό, και ποια χρονική περίοδο καλύπτει;

⁷ Αφού ο Έσδρας «ανέβη από της Βαβυλώνος» το 7ο έτος του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη του Μακρόχειρα, δηλαδή το 468 Π.Κ.Χ., και δεν αναφέρει πουθενά στο υπόμνημα τη σημαντική άφιξη του Νεεμία το 455 Π.Κ.Χ., το βιβλίο Χρονικών πρέπει να ολοκληρώθηκε μεταξύ αυτών των χρονολογιών, πιθανόν γύρω στο 460 Π.Κ.Χ., στην Ιερουσαλήμ. (Έσδρ. 7:1-7· Νεεμ. 2:1-18) Οι Ιουδαίοι των ημερών του Έσδρα δέχτηκαν ότι το βιβλίο Χρονικών αποτελούσε γνήσιο τμήμα ‘όλης της Γραφής που είναι θεόπνευστη και ωφέλιμη’. Το ονόμαζαν Ντιμπρέ Χαγιαμίμ, που σημαίνει «Οι Υποθέσεις των Ημερών», δηλαδή η ιστορία των ημερών ή των χρόνων. Περίπου 200 έτη αργότερα, οι μεταφραστές της ελληνικής Μετάφρασης των Εβδομήκοντα περιέλαβαν το βιβλίο Χρονικών στα κανονικά βιβλία. Διαίρεσαν το βιβλίο σε 2 μέρη και, επειδή υπέθεσαν ότι αυτό συμπλήρωνε τα βιβλία Σαμουήλ και Βασιλέων, δηλαδή ολόκληρη την Αγία Γραφή εκείνης της εποχής, το ονόμασαν Παραλειπομένων, που σημαίνει «Όσα Δεν Ειπώθηκαν· Όσα Παραλείφθηκαν». Αν και το όνομα αυτό δεν είναι πολύ κατάλληλο, ωστόσο η ενέργειά τους αυτή δείχνει ότι θεωρούσαν το βιβλίο Χρονικών αυθεντικό και θεόπνευστο. Καθώς προετοίμαζε τη λατινική Βουλγάτα, ο Ιερώνυμος πρότεινε τα εξής: «Μπορούμε πιο κατάλληλα να [τα] ονομάσουμε το Χρονικό ολόκληρης της θεϊκής ιστορίας». Απ’ αυτό φαίνεται ότι προήλθε ο τίτλος «Χρονικών». Χρονικό είναι η αφήγηση γεγονότων με τη σειρά με την οποία αυτά έλαβαν χώρα. Το Πρώτο Χρονικών καταγράφει πρώτα γενεαλογίες και μετά ασχολείται κυρίως με την εποχή του Βασιλιά Δαβίδ, από το 1077 Π.Κ.Χ. ως το θάνατό του.

ΤΙ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΩΤΟ ΧΡΟΝΙΚΩΝ

8. Σε ποια 2 μέρη χωρίζεται το Πρώτο Χρονικών;

⁸ Το Πρώτο Χρονικών χωρίζεται φυσιολογικά στα εξής 2 μέρη: τα πρώτα 9 κεφάλαια, που ασχολούνται κυρίως με γενεαλογίες, και τα τελευταία 20 κεφάλαια που καλύπτουν γεγονότα τα οποία συνέβησαν στη διάρκεια των 40 ετών που μεσολάβησαν από το θάνατο του Σαούλ μέχρι το τέλος της βασιλείας του Δαβίδ.

9. Γιατί δεν υπάρχει λόγος να κλίνουμε υπέρ της άποψης ότι το βιβλίο Χρονικών γράφτηκε σε κάποια μεταγενέστερη χρονολογία;

⁹ Οι γενεαλογίες (1:1–9:44). Τα κεφάλαια αυτά αναφέρουν τη γενεαλογία από τον Αδάμ μέχρι και τη γενεαλογική γραμμή του Ζοροβάβελ. (1:1· 3:19-24) Οι αποδόσεις πολλών μεταφράσεων αναφέρουν τη γενεαλογική γραμμή του Ζοροβάβελ μέχρι τη 10η γενεά. Εφόσον ο Ζοροβάβελ γύρισε στην Ιερουσαλήμ το 537 Π.Κ.Χ., δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να γεννηθούν τόσο πολλές γενεές μέχρι το 460 Π.Κ.Χ., τότε που, όπως φαίνεται, ολοκλήρωσε ο Έσδρας το σύγγραμμα αυτό. Όμως, το εβραϊκό κείμενο δεν είναι ολοκληρωμένο σ’ αυτό το τμήμα, και δεν μπορεί να καθοριστεί πόσοι απ’ αυτούς που αναφέρονται συγγένευαν με τον Ζοροβάβελ. Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να κλίνουμε υπέρ της άποψης που έχουν μερικοί ότι το βιβλίο Χρονικών γράφτηκε σε κάποια μεταγενέστερη χρονολογία.

10. (α) Ποιες γενεές αναφέρονται πρώτα-πρώτα; (β) Από την αρχή του 2ου κεφαλαίου, ποια γενεαλογία καταγράφεται, όπως και ήταν λογικό να γίνει; (γ) Ποιοι άλλοι κατάλογοι ακολουθούν, και τι αναφέρεται τελικά;

¹⁰ Πρώτα, δίνονται οι 10 γενεές από τον Αδάμ μέχρι τον Νώε και έπειτα οι 10 γενεές μέχρι τον Αβραάμ. Καταγράφονται επίσης οι γιοι του Αβραάμ και οι απόγονοί τους· οι απόγονοι του Ησαύ και του Σηείρ, που έζησαν στην ορεινή περιοχή του Σηείρ· και οι πρώτοι βασιλιάδες του Εδώμ. Ωστόσο, από το 2ο κεφάλαιο, το υπόμνημα ασχολείται με τους απογόνους του Ισραήλ, ή αλλιώς Ιακώβ, από τον οποίον ακολουθείται πρώτα η γενεαλογική γραμμή μέσω του Ιούδα και καταγράφονται οι 10 γενεές μέχρι τον Δαβίδ. (2:1-14) Κατάλογος υπάρχει και για τις άλλες φυλές, επίσης, γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στη φυλή Λευί και στους αρχιερείς· τέλος, αναφέρεται η γενεαλογία της φυλής Βενιαμίν για να οδηγηθούμε στον Βασιλιά Σαούλ, έναν Βενιαμίτη με τον οποίον αρχίζει αυτή καθαυτή η ιστορική αφήγηση. Μερικές φορές μπορεί να φαίνεται ότι υπάρχουν αντιφάσεις μεταξύ των γενεαλογιών που αναφέρει ο Έσδρας και άλλων Βιβλικών περικοπών. Ωστόσο, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι ορισμένα άτομα ήταν γνωστά και με άλλα ονόματα, ότι η γλώσσα μεταβάλλεται και ότι με το πέρασμα του χρόνου ήταν δυνατόν να αλλάξει η προφορά μερικών ονομάτων. Οι περισσότερες δυσκολίες παραμερίζονται με την προσεκτική μελέτη.

11. Δώστε παραδείγματα άλλων χρήσιμων πληροφοριών που παρεμβάλλονται στο υπόμνημα των γενεαλογιών.

 ¹¹ Στις γενεαλογίες του, ο Έσδρας παρεμβάλλει εδώ κι εκεί διάφορες ιστορικές και γεωγραφικές πληροφορίες, που είναι διευκρινιστικές και υπενθυμίζουν μερικά σημαντικά πράγματα. Για παράδειγμα, στον κατάλογο των απογόνων του Ρουβήν, ο Έσδρας προσθέτει μια σπουδαία πληροφορία: «Οι δε υιοί του Ρουβήν πρωτοτόκου του Ισραήλ, διότι ούτος ήτο ο πρωτότοκος· επειδή όμως εμίανε την κοίτην του πατρός αυτού, τα πρωτοτόκια αυτού εδόθησαν εις τους υιούς του Ιωσήφ, υιού του Ισραήλ· πλην ουχί δια να έχη τα πρωτοτόκια ως προς την γενεαλογίαν· διότι ο Ιούδας υπερίσχυσεν υπέρ τους αδελφούς αυτού, ώστε εξ αυτού να εξέλθη ο ηγούμενος· τα πρωτοτόκια όμως ήσαν του Ιωσήφ». (5:1, 2) Τα λίγα αυτά λόγια εξηγούν πολλά πράγματα. Επιπλέον, μόνο από το βιβλίο Χρονικών μαθαίνουμε ότι ο Ιωάβ, ο Αμασά και ο Αβισαί ήταν όλοι ανιψιοί του Δαβίδ, πράγμα που μας βοηθάει να κατανοήσουμε τα διάφορα γεγονότα που σχετίζονται μ’ αυτούς.—2:16, 17.

12. Κάτω από ποιες περιστάσεις πεθαίνει ο Σαούλ;

¹² Η απιστία του Σαούλ επιφέρει το θάνατό του (10:1-14). Η αφήγηση αρχίζει με τους Φιλισταίους να προβαίνουν σε επίθεση στη μάχη που γίνεται στο Όρος Γελβουέ. Τρεις γιοι του Σαούλ, περιλαμβανομένου και του Ιωνάθαν, σκοτώνονται. Έπειτα τραυματίζεται ο Σαούλ. Αυτός, επειδή δεν θέλει να τον πιάσει ο εχθρός, παρακινεί τον οπλοφόρο του με τα εξής λόγια: «Σύρε την ρομφαίαν σου και διαπέρασόν με δι’ αυτής, δια να μη έλθωσιν ούτοι οι απερίτμητοι και με εμπαίξωσι». Όταν ο οπλοφόρος του αρνείται να το κάνει αυτό, ο Σαούλ αυτοκτονεί. Έτσι πεθαίνει ο Σαούλ, ‘δια την ανομίαν αυτού την οποίαν ηνόμησεν [επειδή ενήργησε με απιστία, ΜΝΚ] εις τον Ιεχωβά, εναντίον του λόγου του Ιεχωβά, τον οποίον δεν εφύλαξε· και έτι διότι εζήτησεν άνθρωπον έχοντα πνεύμα μαντείας, δια να ερωτήση, και δεν ηρώτησε τον Ιεχωβά’. (10:4, 13, 14) Ο Ιεχωβά δίνει τη βασιλεία στον Δαβίδ.

13. Πώς ευοδώνεται ο Δαβίδ στη βασιλεία;

¹³ Η βασιλεία του Δαβίδ στερεώνεται (11:1–12:40). Αργότερα, οι 12 φυλές συγκεντρώνονται στο πλευρό του Δαβίδ στη Χεβρών και τον χρίουν βασιλιά όλου του Ισραήλ. Ο Δαβίδ κυριεύει τη Σιών και εξακολουθεί να ‘μεγαλύνεται επειδή ο Ιεχωβά των δυνάμεων είναι μαζί του’. (11:9) Υπεύθυνοι του στρατού διορίζονται ισχυροί άντρες, μέσω των οποίων ο Ιεχωβά φέρνει ‘σωτηρία μεγάλη’. (11:14) Όλοι ενωμένοι υποστηρίζουν τον Δαβίδ, καθώς οι πολεμιστές συγκεντρώνονται σαν ένας άνθρωπος με πλήρη καρδιά για να τον κάνουν βασιλιά. Στον Ισραήλ κάνουν συμπόσια και ευφραίνονται.

14. Πώς τα πάει ο Δαβίδ στις μάχες με τους Φιλισταίους, και ποια περίσταση που εμπνέει πίστη γίνεται αιτία για χαρούμενους ύμνους;

¹⁴ Ο Δαβίδ και η κιβωτός του Ιεχωβά (13:1–16:36). Ο Δαβίδ συμβουλεύεται τους ηγέτες του έθνους, και αυτοί συμφωνούν να μεταφέρουν την Κιβωτό από την Κιριάθ-ιαρείμ, όπου βρίσκεται εδώ και 70 έτη περίπου, στην Ιερουσαλήμ. Στο δρόμο, ο Ουζά πεθαίνει γιατί αγνοεί με ανευλάβεια τις οδηγίες του Θεού, και την κιβωτό την αφήνουν για ένα διάστημα στο σπίτι του Ωβήδ-εδώμ. (Αριθ. 4:15) Οι Φιλισταίοι ξαναρχίζουν τις επιδρομές τους, αλλά ο Δαβίδ κερδίζει 2 συντριπτικές νίκες εναντίον τους, στο Βάαλ-φερασείμ και στη Γαβαών. Κατόπιν οδηγιών του Δαβίδ, οι Λευίτες ακολουθούν τώρα τη θεοκρατική διαδικασία για την ασφαλή μεταφορά της Κιβωτού στην Ιερουσαλήμ, όπου τη βάζουν μέσα σε μια σκηνή, την οποία έστησε ο Δαβίδ για την Κιβωτό, ενώ ταυτόχρονα γίνονται χοροί και μεγάλες χαρές. Προσφέρεται θυσία και ψέλνονται ύμνοι, και ο ίδιος ο Δαβίδ συνθέτει έναν ύμνο ευχαριστίας προς τον Ιεχωβά για την περίσταση αυτή. Το μεγαλειώδες αποκορύφωμα αυτού του ύμνου εκφράζεται με το εξής θέμα: ‘Ας ευφραίνωνται οι ουρανοί, και ας αγάλλεται η γη· και ας λέγωσι μεταξύ των εθνών, ο Ιεχωβά βασιλεύει!’ (1 Χρον. 16:31) Τι συγκινητική περίσταση που εμπνέει πίστη! Αργότερα, αυτός ο ύμνος του Δαβίδ διασκευάζεται και χρησιμοποιείται ως βάση για καινούριους ύμνους, ένας από τους οποίους είναι ο Ψαλμός 96. Ένας άλλος καταγράφεται στα πρώτα 15 εδάφια του Ψαλμού 105.

15. Με ποια υπέροχη υπόσχεση απαντάει ο Ιεχωβά στην επιθυμία που έχει ο Δαβίδ να οικοδομήσει έναν οίκο για ενοποιημένη λατρεία;

¹⁵ Ο Δαβίδ και ο οίκος του Ιεχωβά (16:37–17:27). Τώρα στον Ισραήλ υπάρχει μια παράδοξη κατάσταση. Η κιβωτός της διαθήκης βρίσκεται σε μια σκηνή στην Ιερουσαλήμ, όπου υπηρετούν ο Ασάφ και οι αδελφοί του, ενώ μερικά χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ιερουσαλήμ, ο αρχιερέας Σαδώκ και οι αδελφοί του εξακολουθούν να κάνουν τις καθιερωμένες θυσίες στη σκηνή του μαρτυρίου, που βρίσκεται στη Γαβαών. Ο Δαβίδ, ο οποίος πάντα ενδιαφέρεται για την εξύψωση και την ενοποίηση της λατρείας του Ιεχωβά, εκδηλώνει την επιθυμία να οικοδομήσει έναν οίκο για την κιβωτό της διαθήκης του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά όμως δηλώνει ότι, όχι ο Δαβίδ, αλλά ο γιος του θα οικοδομήσει οίκο γι’ Αυτόν και ότι Αυτός ‘θέλει στερεώσει το θρόνο αυτού έως αιώνος’, δείχνοντας στοργική καλοσύνη σαν κι αυτή που δείχνει ένας πατέρας στο γιο του. (17:11-13) Αυτή η υπέροχη υπόσχεση του Ιεχωβά—η διαθήκη για μια αιώνια βασιλεία—κατασυγκινεί την καρδιά του Δαβίδ. Αυτός ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη καθώς ικετεύει να αποδειχθεί το όνομα του Ιεχωβά ‘πιστό και να μεγαλύνεται επ’ αόριστον’, καθώς επίσης να υπάρχει η ευλογία Του πάνω στον οίκο του.—17:24, ΜΝΚ.

16. Ποια υπόσχεση πραγματοποιεί ο Ιεχωβά μέσω του Δαβίδ, αλλά πώς αμαρτάνει ο Δαβίδ;

¹⁶ Οι κατακτήσεις του Δαβίδ (18:1–21:17). Μέσω του Δαβίδ, ο Ιεχωβά πραγματοποιεί τώρα την υπόσχεσή Του να δώσει ολόκληρη τη Γη της Επαγγελίας στο σπέρμα του Αβραάμ. (18:3) Με μια σειρά αστραπιαίων εκστρατειών, ο Ιεχωβά ‘σώζει τον Δαβίδ’ οπουδήποτε πηγαίνει. (18:6) Με συντριπτικές στρατιωτικές νίκες, ο Δαβίδ καθυποτάσσει τους Φιλισταίους, πατάσσει τους Μωαβίτες, νικάει τους Σωβαΐτες, υποχρεώνει τους Συρίους να πληρώνουν φόρο υποτέλειας και νικάει τον Εδώμ και τον Αμμών, καθώς επίσης και τον Αμαλήκ. Ωστόσο, ο Σατανάς ωθεί τον Δαβίδ να αριθμήσει τον Ισραήλ, κι έτσι να αμαρτήσει. Ο Ιεχωβά στέλνει για τιμωρία ένα λοιμό, αλλά από έλεος τερματίζει τη συμφορά στο αλώνι του Ορνάν, αφού έχουν εκτελεστεί 70.000 άτομα.

17. Ποια προετοιμασία κάνει ο Δαβίδ για την οικοδόμηση του οίκου του Ιεχωβά, και πώς ενθαρρύνει τον Σολομώντα;

 ¹⁷ Η προετοιμασία που κάνει ο Δαβίδ για το ναό (21:18–22:19). Ο Δαβίδ παίρνει αγγελική ειδοποίηση μέσω του Γαδ ‘να στήση θυσιαστήριον εις τον Ιεχωβά εν τω αλωνίω του Ορνάν του Ιεβουσαίου’. (21:18) Αφού αγοράζει τον τόπο αυτό από τον Ορνάν, ο Δαβίδ υπάκουα προσφέρει εκεί θυσίες και επικαλείται τον Ιεχωβά, ο οποίος του απαντάει «αποστείλας εξ ουρανού πυρ επί το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως». (21:26) Ο Δαβίδ συμπεραίνει ότι ο Ιεχωβά θέλει να κτίσουν εκεί τον οίκο Του, γι’ αυτό αρχίζει την εργασία, ετοιμάζοντας και συγκεντρώνοντας τα υλικά, και λέει τα εξής: ‘Σολομών ο υιός μου είναι νέος και απαλός· ο δε οίκος όστις μέλλει να οικοδομηθή εις τον Ιεχωβά πρέπει να ήναι εις άκρον μεγαλοπρεπής, ονομαστός και ένδοξος καθ’ όλην την οικουμένην· θέλω λοιπόν κάμει ετοιμασίαν δι’ αυτόν’. (22:5) Εξηγεί στον Σολομώντα ότι ο Ιεχωβά δεν του επέτρεψε να οικοδομήσει τον οίκο επειδή ήταν άντρας πολέμων και αιμάτων. Προτρέπει το γιο του να είναι θαρραλέος και δυνατός σ’ αυτό το εγχείρημα, λέγοντας: ‘Σηκώθητι και κάμνε· και ο Ιεχωβά έστω μετά σου’.—22:16.

18. Για ποιο σκοπό γίνεται απογραφή;

¹⁸ Ο Δαβίδ διοργανώνει τη λατρεία του Ιεχωβά (23:1–29:30). Γίνεται μια απογραφή, που αυτή τη φορά είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, προκειμένου να αναδιοργανωθούν οι υπηρεσίες των ιερέων και των Λευιτών. Οι υπηρεσίες των Λευιτών περιγράφονται με περισσότερες λεπτομέρειες εδώ παρά οπουδήποτε αλλού στη Γραφή. Έπειτα, περιγράφονται οι διαιρέσεις για την υπηρεσία προς το βασιλιά.

19. Με ποια λόγια αναθέτει ο Δαβίδ κάποια αποστολή στον Σολομώντα, ποια σχέδια του δίνει, και ποιο υπέροχο παράδειγμα θέτει;

¹⁹ Προς το τέλος της πολυτάραχης βασιλείας του, ο Δαβίδ συναθροίζει τους αντιπροσώπους όλου του έθνους, ‘της εκκλησίας του Ιεχωβά’. (28:8, ΜΝΚ) Ο βασιλιάς σηκώνεται όρθιος. «Ακούσατέ μου, αδελφοί μου και λαέ μου». Κατόπιν, τους μιλάει για την επιθυμία της καρδιάς του, δηλαδή ‘τον οίκο του [αληθινού, ΜΝΚ] Θεού’. Μπροστά τους, αναθέτει στον Σολομώντα την εξής αποστολή: ‘Και συ, Σολομών υιέ μου, γνώρισον τον Θεόν του πατρός σου και δούλευε αυτόν εν καρδία τελεία και εν ψυχή θελούση· διότι ο Ιεχωβά εξετάζει πάσας τας καρδίας και εξεύρει πάντας τους λογισμούς των διανοιών· εάν εκζητής αυτόν, θέλει ευρίσκεσθαι υπό σου· εάν όμως εγκαταλίπης αυτόν, θέλει σε απορρίψει δια παντός. Ιδέ τώρα ότι ο Ιεχωβά σε εξέλεξε, δια να οικοδομήσης οίκον εις αγιαστήριον· ενδυναμού και εκτέλει’. (28:2, 9, 10, 12) Ο Δαβίδ δίνει στον νεαρό Σολομώντα τα λεπτομερή αρχιτεκτονικά σχέδια, που έχει πάρει μέσω έμπνευσης από τον Ιεχωβά, και συνεισφέρει για το οικοδομικό έργο μια τεράστια προσωπική περιουσία—3.000 τάλαντα σε χρυσό και 7.000 τάλαντα σε άργυρο—την οποία είχε συγκεντρώσει γι’ αυτόν το σκοπό. Βλέποντας αυτό το υπέροχο παράδειγμα, οι άρχοντες και ο λαός ενεργούν ανάλογα, προσφέροντας χρυσό αξίας 5.000 ταλάντων και 10.000 «χρυσών [δαρεικών, ΜΝΚ]», καθώς επίσης άργυρο αξίας 10.000 ταλάντων και πολύ σίδηρο και χαλκό. * (29:3-7) Ο λαός χαίρεται γι’ αυτό το προνόμιο.

20. Σε ποια ανυπέρβλητα ύψη φτάνει η τελική προσευχή του Δαβίδ;

²⁰ Κατόπιν, ο Δαβίδ αινεί τον Ιεχωβά με προσευχή, αναγνωρίζοντας ότι όλη αυτή η πλουσιοπάροχη προσφορά προέρχεται στην πραγματικότητα από το δικό Του χέρι και ικετεύοντάς Τον να συνεχίσει να ευλογεί το λαό και τον Σολομώντα. Αυτή η τελική προσευχή του Δαβίδ φτάνει σε ανυπέρβλητα ύψη καθώς εξυψώνει τη βασιλεία του Ιεχωβά και το ένδοξο όνομά Του: ‘Ευλογητός συ, Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ, ο πατήρ ημών, από του αιώνος και έως του αιώνος. Σου, Ιεχωβά, είναι η μεγαλωσύνη και η δύναμις και η τιμή και η νίκη και η δόξα· διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης· σου η βασιλεία, Ιεχωβά, και συ είσαι ο υψούμενος ως κεφαλή υπεράνω πάντων· και ο πλούτος και η δόξα παρά σου έρχονται, και συ δεσπόζεις των απάντων· και εις την χείρα σου είναι η ισχύς και η δύναμις· και εις την χείρα σου το να μεγαλύνης και να ισχυροποιής τα πάντα. Τώρα λοιπόν, Θεέ ημών, ημείς ευχαριστούμεν σε και υμνούμεν το ένδοξον όνομά σου’.—29:10-13.

21. Με ποιο εγκωμιαστικό σχόλιο ολοκληρώνεται το Πρώτο Χρονικών;

²¹ Ο Σολομών χρίεται για 2η φορά και αρχίζει να κάθεται ‘στο θρόνο του Ιεχωβά’ στη θέση του ηλικιωμένου Δαβίδ. Έπειτα από 40 έτη βασιλείας, ο Δαβίδ πεθαίνει «εις γήρας καλόν, πλήρης ημερών, πλούτου και δόξης». (29:23, 28) Κατόπιν, ο Έσδρας ολοκληρώνει το Πρώτο Χρονικών μ’ ένα εγκωμιαστικό σχόλιο, τονίζοντας πόσο ανώτερη είναι η βασιλεία του Δαβίδ από τις βασιλείες όλων των άλλων εθνών.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΩΦΕΛΙΜΟ

22. Πώς ενθαρρύνθηκαν οι συμπατριώτες του Έσδρα, οι Ισραηλίτες, από το Πρώτο Χρονικών;

²² Οι συμπατριώτες του Έσδρα, οι Ισραηλίτες, ωφελήθηκαν πολύ από το βιβλίο του. Έχοντας αυτή την περιληπτική ιστορία, από μια καινούρια και αισιόδοξη σκοπιά, αυτοί εκτίμησαν το στοργικό έλεος που τους έδειξε ο Ιεχωβά, λόγω της οσιότητάς του στη διαθήκη περί Βασιλείας που είχε συνάψει με τον Βασιλιά Δαβίδ και χάρη του δικού Του ονόματος. Ενθαρρυμένοι, αυτοί μπόρεσαν να αναλάβουν την αγνή λατρεία του Ιεχωβά με ανανεωμένο ζήλο. Οι γενεαλογίες ενίσχυσαν την εμπιστοσύνη τους στο ιερατείο που υπηρετούσε στον ανοικοδομημένο ναό.

23. Πώς χρησιμοποίησαν επωφελώς το Πρώτο Χρονικών ο Ματθαίος, ο Λουκάς και ο Στέφανος;

²³ Το Πρώτο Χρονικών ωφέλησε πάρα πολύ και την πρώτη Χριστιανική εκκλησία. Ο Ματθαίος και ο Λουκάς μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις γενεαλογίες που περιέχει αυτό για να αποδείξουν σαφώς ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο ‘γιος του Δαβίδ’ και ο Μεσσίας που είχε το νόμιμο δικαίωμα. (Ματθ. 1:1-16· Λουκ. 3:23-38) Ο Στέφανος, καθώς ολοκλήρωνε την τελική του μαρτυρία, αναφέρθηκε στο αίτημα του Δαβίδ να οικοδομήσει οίκο για τον Ιεχωβά και στο γεγονός ότι την οικοδόμηση την ανέλαβε ο Σολομών. Έπειτα, κατέδειξε ότι «ο Ύψιστος δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς», υποδηλώνοντας ότι ο ναός της εποχής του Σολομώντα εξεικόνιζε πολύ πιο ένδοξα ουράνια πράγματα.—Πράξ. 7:45-50.

24. Τι μπορούμε να αντιγράψουμε σήμερα από το λαμπρό παράδειγμα του Δαβίδ;

 ²⁴ Και ποια επίδραση θα πρέπει να έχει στους αληθινούς Χριστιανούς σήμερα; Το Πρώτο Χρονικών πρέπει να οικοδομεί και να διεγείρει την πίστη μας. Πολλά μπορούμε να αντιγράψουμε από το λαμπρό παράδειγμα του Δαβίδ. Πόσο διέφερε από τον άπιστο Σαούλ, αφού πάντα συμβουλευόταν τον Ιεχωβά! (1 Χρον. 10:13, 14· 14:13, 14· 17:16· 22:17-19) Με το να μεταφέρει την κιβωτό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, να συνθέσει τους ψαλμούς αίνου, να οργανώσει την υπηρεσία των Λευιτών και να ζητήσει να οικοδομήσει έναν ένδοξο οίκο για τον Ιεχωβά, ο Δαβίδ έδειξε ότι το πρώτο και κύριο ενδιαφέρον του ήταν ο Ιεχωβά και η λατρεία Του. (16:23-29) Δεν ήταν άτομο που παραπονιόταν. Δεν επιζητούσε ειδικά προνόμια για τον εαυτό του, αλλά το μόνο που επιζητούσε ήταν να κάνει το θέλημα του Ιεχωβά. Έτσι, όταν ο Ιεχωβά ανέθεσε την οικοδόμηση του οίκου στο γιο του, αυτός με όλη του την καρδιά τον καθοδήγησε και αφιέρωσε το χρόνο του, τις δυνάμεις του και τον πλούτο του στις προετοιμασίες για το έργο που θα άρχιζε μετά το θάνατό του. (29:3, 9) Ήταν πράγματι ένα υπέροχο παράδειγμα αφοσίωσης!—Εβρ. 11:32.

25. Τι είδους εκτίμηση για το όνομα και τη Βασιλεία του Ιεχωβά θα πρέπει να μας παρακινεί να έχουμε το Πρώτο Χρονικών;

²⁵ Κατόπιν, φτάνουμε στα αποκορυφωτικά κεφάλαια του επιλόγου. Η μεγαλόπρεπη γλώσσα, με την οποία αίνεσε ο Δαβίδ τον Ιεχωβά και δόξασε το «ένδοξον όνομά» Του, θα πρέπει να μας παρακινεί να δείχνουμε χαρωπά την εκτίμησή μας για το προνόμιο που έχουμε σήμερα να γνωστοποιούμε τη δόξα του Ιεχωβά και την υπό τον Χριστό Βασιλεία του. (1 Χρον. 29:10-13) Είθε η πίστη και η χαρά μας να είναι πάντα σαν του Δαβίδ, καθώς εκφράζουμε ευγνωμοσύνη για την αιώνια Βασιλεία του Ιεχωβά καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια στην υπηρεσία Του. (17:16-27) Πραγματικά, το Πρώτο Χρονικών κάνει το θέμα της Γραφής, τη Βασιλεία του Ιεχωβά μέσω του Σπέρματός του, να λαμπυρίζει με περισσότερη ομορφιά από οποτεδήποτε άλλοτε, και μας κάνει να προσδοκούμε επιπρόσθετες συναρπαστικές αποκαλύψεις των σκοπών του Ιεχωβά.

[Υποσημειώσεις]

[Ερωτήσεις Μελέτης]