Βιβλίο της Γραφής Αριθμός 59—Ιακώβου

Συγγραφέας: Ιάκωβος

Τόπος Συγγραφής: Ιερουσαλήμ

Ολοκλήρωση Συγγραφής: Πριν από το 62 Κ.Χ.

1. Ποιο γεγονός εγείρει ερωτήματα για το αν ήταν ο Ιάκωβος ο συγγραφέας του βιβλίου που φέρει αυτό το όνομα;

 ‘ΕΧΕΙ χάσει τα λογικά του’. Αυτή ήταν η γνώμη που είχαν οι συγγενείς του Ιησού γι’ αυτόν. Τον καιρό της επίγειας διακονίας του, ‘οι αδελφοί του δεν πίστευαν σ’ αυτόν’, και ο Ιάκωβος δεν περιλαμβανόταν στους πρώτους μαθητές του Ιησού, πράγμα που ίσχυε και για τον Ιωσήφ, τον Σίμωνα και τον Ιούδα. (Μάρκ. 3:21, ΜΝΚ· Ιωάν. 7:5· Ματθ. 13:55) Με βάση τι, λοιπόν, μπορεί να λεχθεί ότι ο Ιάκωβος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, έγραψε το βιβλίο της Γραφής που φέρει αυτό το όνομα;

2. Ποια στοιχεία δείχνουν ότι συγγραφέας της επιστολής Ιακώβου ήταν ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού;

² Το υπόμνημα δείχνει ότι ο αναστημένος Ιησούς εμφανίστηκε στον Ιάκωβο, και αυτό αναμφίβολα τον έπεισε πραγματικά ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. (1 Κορ. 15:7) Τα εδάφια Πράξεις 1:12-14 λέγουν ότι ακόμη και πριν από την Πεντηκοστή, η Μαρία και οι αδελφοί του Ιησού συγκεντρώθηκαν για να προσευχηθούν μαζί με τους αποστόλους σ’ ένα ανώγειο στην Ιερουσαλήμ. Δεν έγραψε, όμως, την επιστολή ένας από τους αποστόλους που ονομαζόταν Ιάκωβος; Όχι, γιατί από την αρχή ο συγγραφέας λέει ότι είναι, όχι απόστολος, αλλά ‘δούλος του Κυρίου Ιησού Χριστού’. Επιπλέον, τα εισαγωγικά λόγια της επιστολής του Ιούδα, που είναι παρόμοια μ’ εκείνα της επιστολής του Ιακώβου, αναφέρουν και τον Ιούδα ως ‘δούλο Ιησού Χριστού, αδελφόν δε Ιακώβου’. (Ιακ. 1:1· Ιούδα 1) Απ’ αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε με σιγουριά ότι ο Ιάκωβος και ο Ιούδας, οι σαρκικοί ετεροθαλείς αδελφοί του Ιησού, έγραψαν τα βιβλία της Γραφής που φέρουν το όνομά τους.

3. Γιατί ήταν κατάλληλος ο Ιάκωβος για να γράψει την επιστολή;

³ Ο Ιάκωβος ήταν πάρα πολύ κατάλληλος για να γράψει μια επιστολή με συμβουλές προς τη Χριστιανική εκκλησία. Ήταν πολύ σεβαστός ως επίσκοπος στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Ο Παύλος λέει ότι ο ‘Ιάκωβος ο αδελφός του Κυρίου’ ήταν ένας από τους ‘στύλους’ στην εκκλησία μαζί με τον Κηφά και τον Ιωάννη. (Γαλ. 1:19· 2:9) Το ότι ο Ιάκωβος ήταν διακεκριμένο πρόσωπο φαίνεται από το γεγονός ότι ο Πέτρος, αμέσως μετά την αποφυλάκισή του, έστειλε μήνυμα στον «Ιάκωβον και τους αδελφούς». Και δεν ήταν ο Ιάκωβος εκείνος που μίλησε εκ μέρους ‘των αποστόλων και των πρεσβυτέρων’ όταν ο Παύλος και ο Βαρνάβας πήγαν στην Ιερουσαλήμ για να ζητήσουν να βγει μια απόφαση σχετικά με την περιτομή; Παρεμπιπτόντως, αυτή η απόφαση και η επιστολή του Ιακώβου αρχίζουν και οι δυο με τον ίδιο χαιρετισμό, τη λέξη «χαίρειν»—κάτι που είναι μια ακόμη ένδειξη του ότι είχαν κοινό συγγραφέα.—Πράξ. 12:17· 15:13, 22, 23· Ιακ. 1:1.

4. Ποια πράγματα υποδηλώνουν ότι η επιστολή του Ιακώβου γράφτηκε λίγο πριν από το 62 Κ.Χ.;

⁴ Ο ιστορικός Ιώσηπος μας λέει ότι ο αρχιερέας Άνανος (Ανανίας), ένας Σαδδουκαίος, ήταν υπεύθυνος για το θάνατο του Ιακώβου με λιθοβολισμό. Ο λιθοβολισμός αυτός συνέβη μετά το θάνατο του Ρωμαίου κυβερνήτη Φήστου, περίπου το 62 Κ.Χ., και πριν να αναλάβει ο διάδοχός του, ο Αλβίνος. * Αλλά πότε έγραψε ο Ιάκωβος την επιστολή του; Ο Ιάκωβος απηύθυνε την επιστολή του, την οποία έγραψε από την Ιερουσαλήμ, προς «τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας», κατά λέξη, «ταις εν τη διασπορά». (Ιακ. 1:1, Κείμενο) Θα είχε χρειαστεί να περάσει καιρός για να διαδοθεί η Χριστιανοσύνη μετά την έκχυση του αγίου πνεύματος το 33 Κ.Χ. και θα είχε χρειαστεί, επίσης, να περάσει καιρός για να δημιουργηθούν οι ανησυχητικές συνθήκες που αναφέρονται στην επιστολή. Επιπλέον, η επιστολή αφήνει να εννοηθεί ότι οι Χριστιανοί δεν αποτελούσαν πλέον μικρούς ομίλους, αλλά ότι ήταν οργανωμένοι σε εκκλησίες με ώριμους «πρεσβυτέρους», οι οποίοι μπορούσαν να προσεύχονται για τους αδυνάτους και να τους υποστηρίζουν. Επιπρόσθετα, είχε περάσει αρκετός χρόνος, εφόσον είχε διεισδύσει ως ένα βαθμό στην εκκλησία η αδιαφορία και η τυπολατρία. (2:1-4· 4:1-3· 5:14· 1:26, 27) Είναι πιθανότατο, λοιπόν, να έγραψε ο Ιάκωβος την επιστολή του, όχι τα πρώτα χρόνια, αλλά ίσως λίγο πριν από το 62 Κ.Χ., αν είναι σωστή η αφήγηση του Ιώσηπου για τα γεγονότα που  σχετίζονται με το θάνατο του Φήστου και αν είναι ακριβείς οι πηγές που τοποθετούν το θάνατο του Φήστου περίπου το 62 Κ.Χ.

5. Τι αποδεικνύει την αυθεντικότητα της επιστολής του Ιακώβου;

⁵ Όσον αφορά την αυθεντικότητά της, η επιστολή του Ιακώβου περιέχεται στο Βατικανό Χειρόγραφο Αρ. 1209, στο Σιναϊτικό Χειρόγραφο και στο Αλεξανδρινό Χειρόγραφο. Περιλαμβάνεται σε 10 τουλάχιστον αρχαίους καταλόγους που καταρτίστηκαν πριν από τη Σύνοδο της Καρχηδόνας το 397 Κ.Χ. * Οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς των πρώτων αιώνων παρέθεταν εκτενώς απ’ αυτή την επιστολή. Στο σύγγραμμα του Ιακώβου είναι καταφανής η βαθιά, εσωτερική αρμονία με την υπόλοιπη θεόπνευστη Γραφή.

6. (α) Ποιες συνθήκες κατέστησαν αναγκαίο να γράψει την επιστολή του ο Ιάκωβος; (β) Πώς συμπληρώνει ο Ιάκωβος τα επιχειρήματα του Παύλου για την πίστη, αντί να αντιφάσκει μ’ αυτά;

⁶ Γιατί έγραψε ο Ιάκωβος αυτή την επιστολή; Η προσεκτική εξέταση της επιστολής αποκαλύπτει ότι διάφορες εσωτερικές καταστάσεις προκαλούσαν δυσκολίες ανάμεσα στους αδελφούς. Τα Χριστιανικά πρότυπα είχαν υποβιβαστεί, ορισμένοι μάλιστα τα αγνοούσαν, κι έτσι μερικοί είχαν γίνει πνευματικές μοιχαλίδες όσον αφορά τη φιλία με τον κόσμο. Σπεύδοντας να επινοήσουν δήθεν αντιφάσεις, μερικά άτομα έχουν ισχυριστεί ότι η επιστολή του Ιακώβου, η οποία ενθαρρύνει την πίστη με έργα, ακυρώνει τα γραφόμενα του Παύλου, σύμφωνα με τα οποία η σωτηρία έρχεται μέσω πίστης και όχι μέσω έργων. Ωστόσο, τα συμφραζόμενα της επιστολής αποκαλύπτουν ότι ο Ιάκωβος αναφέρεται στην πίστη που υποστηρίζεται από έργα, όχι μόνο από λόγια, ενώ ο Παύλος εννοεί σαφώς τα έργα του Νόμου. Στην πραγματικότητα, ο Ιάκωβος συμπληρώνει τα επιχειρήματα του Παύλου και προχωράει ένα βήμα πιο πέρα με το να διασαφηνίσει πώς εκδηλώνεται η πίστη. Οι συμβουλές του Ιακώβου είναι πάρα πολύ πρακτικές, εφόσον καλύπτουν τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Χριστιανός.

7. Πώς αντιγράφει ο Ιάκωβος τις μεθόδους διδασκαλίας του Ιησού, και με ποιο αποτέλεσμα;

⁷ Διάφορα παραδείγματα από την καθημερινή ζωή, που περιλαμβάνουν ζώα, πλοία, γεωργούς και βλάστηση, υποστηρίζουν παραστατικά τα επιχειρήματα του Ιακώβου για την πίστη, την υπομονή και την εγκαρτέρηση. Αυτό που κάνει εξαιρετικά δυνατές τις συμβουλές του Ιακώβου είναι το ότι αυτός αντιγράφει τις επιτυχημένες μεθόδους διδασκαλίας του Ιησού. Εντυπωσιάζεται κανείς καθώς βλέπει σ’ αυτή την επιστολή την οξεία διορατικότητα που έχει ο Ιάκωβος όσον αφορά τα κίνητρα τα οποία ωθούν τα άτομα να κάνουν κάποια πράξη.

ΤΙ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

8. Ποιο αποτέλεσμα θα έχει η υπομονετική εγκαρτέρηση, αλλά τι θα προκύψει από την εσφαλμένη επιθυμία;

⁸ Οι «εκτελεσταί του λόγου» εγκαρτερούν υπομονετικά (1:1-27). Ο Ιάκωβος αρχίζει με λόγια ενθάρρυνσης: «Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς [δοκιμασίες, ΜΝΚ]». Μέσω υπομονετικής εγκαρτέρησης αυτοί θα γίνουν ολοκληρωμένοι. Αν κάποιος έχει έλλειψη σοφίας, θα πρέπει να συνεχίσει να ζητάει σοφία από τον Θεό, χωρίς ‘δισταγμό’—σαν να είναι κύμα της θάλασσας που το πάει πέρα-δώθε ο άνεμος—αλλά με πίστη. Ο ταπεινός θα εξυψωθεί, αλλά ο πλούσιος θα μαραθεί σαν το λουλούδι που αφανίζεται. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που υπομένει δοκιμασία, γιατί ‘θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Ιεχωβά εις τους αγαπώντας αυτόν’. Ο Θεός δεν υποβάλλει σε πειρασμό τον άνθρωπο, χρησιμοποιώντας κακά πράγματα προκειμένου να προκαλέσει την πτώση του. Η εσφαλμένη επιθυμία κάποιου είναι αυτή που συλλαμβάνει και γεννά την αμαρτία, και αυτή η αμαρτία, στη συνέχεια, φέρνει το θάνατο.—1:2, 12, 22.

9. Τι περιλαμβάνεται στο να είναι κανείς ‘εκτελεστής του λόγου’, και ποια μορφή λατρείας επιδοκιμάζει ο Θεός;

⁹ Από πού προέρχονται όλα τα καλά δώρα; Από τον ‘Πατέρα των φώτων’, στον οποίον ποτέ δεν υπάρχει αλλοίωση. «Εξ ιδίας αυτού θελήσεως εγέννησεν ημάς δια του λόγου της αληθείας, δια να ήμεθα ημείς απαρχή τις των κτισμάτων αυτού», λέει ο Ιάκωβος. Οι Χριστιανοί, λοιπόν, θα πρέπει να είναι ταχείς ως προς το να ακούν, βραδείς ως προς το να μιλούν, βραδείς ως προς την οργή, και θα πρέπει να αποβάλουν όλη τη ρυπαρότητα και την ηθική κακία και να δεχτούν να φυτευτεί μέσα τους ο λόγος της σωτηρίας. «Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου και μη μόνον ακροαταί». Επειδή όποιος εγκύπτει στον όμοιο με καθρέφτη νόμο της ελευθερίας και εμμένει σ’ αυτόν θα είναι «μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού». Η τυπική λατρεία του ανθρώπου ο οποίος δεν χαλιναγωγεί τη γλώσσα του είναι μάταιη, αλλά «θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου».—1:17, 18, 22, 25, 27.

10. (α) Ποιες διακρίσεις πρέπει να αποφεύγουν εντελώς οι αδελφοί; (β) Ποια σχέση υπάρχει μεταξύ των έργων και της πίστης;

¹⁰ Η πίστη τελειοποιείται με δίκαια έργα (2:1-26). Οι αδελφοί κάνουν διακρίσεις, προτιμώντας τους πλούσιους από τους φτωχούς. Αλλά, δεν αληθεύει ότι «εξέλεξεν ο Θεός τους πτωχούς του κόσμου τούτου πλουσίους εν πίστει και κληρονόμους της βασιλείας»; Δεν είναι οι πλούσιοι καταδυνάστες; Οι αδελφοί θα πρέπει να εφαρμόζουν το βασιλικό νόμο, δηλαδή το «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν», και θα πρέπει να αποφεύγουν εντελώς την προσωποληψία. Ας ασκούν επίσης έλεος, γιατί όσον αφορά το Νόμο, όποιος παραβαίνει ένα σημείο του, παραβαίνει ολόκληρο το Νόμο. Η πίστη χωρίς έργα δεν έχει νόημα, όπως δεν έχει νόημα και το να λέει κανείς σ’ έναν αδελφό ή μια αδελφή που έχει ανάγκη ‘να θερμαίνεται και να χορτάζεται’ χωρίς να δίνει πρακτική βοήθεια. Χωρίς έργα μπορεί να καταδειχθεί η ύπαρξη της πίστης; Δεν τελειοποιήθηκε η πίστη του Αβραάμ μέσω των έργων του, όταν πρόσφερε τον Ισαάκ στο θυσιαστήριο; Παρόμοια, και η Ραάβ η πόρνη «εδικαιώθη [ανακηρύχθηκε δίκαιη, ΜΝΚ] εξ έργων». Η πίστη λοιπόν χωρίς έργα είναι νεκρή.—2:5, 8, 16, 19, 25.

11. (α) Ποια παραδείγματα χρησιμοποιεί ο Ιάκωβος για να δώσει προειδοποίηση αναφορικά με τη γλώσσα; (β) Πώς εκδηλώνεται η σοφία και η κατανόηση;

¹¹ Έλεγχος της γλώσσας για να διδάσκει σοφία (3:1-18). Οι αδελφοί θα πρέπει να αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα το να γίνονται δάσκαλοι, μην τυχόν λάβουν βαρύτερη κρίση. Όλοι προσκόπτουν πολλές φορές. Όπως το χαλινάρι ελέγχει το σώμα του αλόγου και ένα μικρό πηδάλιο κυβερνάει ένα μεγάλο πλοίο, έτσι και η γλώσσα, αυτό το μικρό μέλος, έχει μεγάλη δύναμη. Είναι σαν φωτιά που μπορεί να προξενήσει πυρκαγιά σ’ ένα μεγάλο δάσος! Τα άγρια ζώα μπορούν να  δαμαστούν πιο εύκολα απ’ ό,τι η γλώσσα. Μ’ αυτήν οι άνθρωποι ευλογούν τον Ιεχωβά, αλλά ωστόσο καταριούνται το συνάνθρωπό τους. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Μήπως αναβλύζει κάποια πηγή πικρό και γλυκό νερό μαζί; Μπορεί μια συκιά να κάνει ελιές; Μπορεί ένα αμπέλι να κάνει σύκα; Μπορεί το αλμυρό νερό να παράγει γλυκό νερό; Ο Ιάκωβος ρωτάει: «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων [άνθρωπος με κατανόηση, ΜΝΚ];» Ας δείξει τα έργα του με πραότητα και ας αποφεύγει τη φιλονικία και τη ζωώδη καύχηση κατά της αλήθειας. Κι αυτό γιατί «η άνωθεν . . . σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος».—3:13, 17.

12. (α) Ποιες εσφαλμένες καταστάσεις υπάρχουν στην εκκλησία, και από πού προέρχονται; (β) Ποια στάση θα πρέπει να αποφεύγει κανείς και ποια ιδιότητα θα πρέπει να καλλιεργεί για να κερδίσει την επιδοκιμασία του Ιεχωβά;

¹² Πλήρης αποφυγή των αισθησιακών απολαύσεων και της φιλίας με τον κόσμο (4:1-17). «Πόθεν προέρχονται . . . μάχαι μεταξύ σας;» Ο Ιάκωβος απαντάει στην ερώτηση που έχει κάνει λέγοντας: «Εκ των ηδονών σας [τη λαχτάρα σας για αισθησιακή απόλαυση, ΜΝΚ]»! Τα κίνητρα μερικών ατόμων είναι εσφαλμένα. Αυτοί που θέλουν να είναι φίλοι του κόσμου είναι «μοιχαλίδες» και γίνονται εχθροί του Θεού. Γι’ αυτό, ο Ιάκωβος προτρέπει: «Αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας· πλησιάσατε εις τον Θεόν, και θέλει πλησιάσει εις εσάς». Ο Ιεχωβά θα εξυψώσει τους ταπεινούς. Οι αδελφοί, λοιπόν, θα πρέπει να σταματήσουν να κρίνουν ο ένας τον άλλον. Και επειδή κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τη ζωή του από τη μια μέρα ως την άλλη, πρέπει να λέγουν: ‘Εάν ο Ιεχωβά θελήση, και ζήσωμεν, θέλομεν κάμει τούτο ή εκείνο’. Η υπερηφάνεια είναι κάτι το κακό, και είναι αμαρτία να ξέρει κανείς τι είναι σωστό και να μην το κάνει.—4:1, 4, 7, 8, 15.

13. (α) Γιατί επέρχεται ουαί στους πλούσιους; (β) Πώς δείχνει παραστατικά ο Ιάκωβος την ανάγκη για υπομονή και εγκαρτέρηση, και ποια είναι τα αποτελέσματα;

¹³ Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που υπομένουν με δικαιοσύνη! (5:1-20). Ο Ιάκωβος διακηρύττει: ‘Κλάψτε και ολολύξτε, εσείς οι πλούσιοι!’ ‘Η σκουριά του πλούτου σας θα είναι μάρτυς εναντίον σας. Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έχει ακούσει τις κραυγές των θεριστών στους οποίους δεν έχετε αποδώσει τα οφειλόμενα. Έχετε ζήσει με πολυτέλεια και αισθησιακές απολαύσεις, και έχετε καταδικάσει και φονεύσει τον δίκαιο’. Ωστόσο, εφόσον είναι κοντά η παρουσία του Κυρίου, οι αδελφοί θα πρέπει να ασκούν υπομονή, όπως ο γεωργός που περιμένει να θερίσει, και θα πρέπει να συλλογίζονται το υπόδειγμα των προφητών, ‘οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά’. Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που έχουν υπομείνει! Οι αδελφοί θα πρέπει να αναλογίζονται την υπομονή του Ιώβ και την έκβαση που έδωσε ο Ιεχωβά, ‘ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων’.—5:1-6, 10, 11.

14. Ποιες τελικές συμβουλές δίνονται αναφορικά με την ομολογία των αμαρτιών και την προσευχή;

¹⁴ Ας σταματήσουν οι αδελφοί να ορκίζονται. Αντίθετα, ας είναι ‘το ναι τους, ναι’ και ‘το όχι τους, όχι’. Θα πρέπει να ομολογούν ειλικρινά τις αμαρτίες τους και να ‘εύχονται [προσεύχονται, ΜΝΚ]’ ο ένας για τον άλλον. Όπως φαίνεται από τις προσευχές του Ηλία, «πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου». Αν κάποιος παροδηγηθεί και φύγει από την αλήθεια, αυτός που τον φέρνει πίσω «θέλει σώσει [την] ψυχήν [του] εκ θανάτου και θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών».—5:12, 16, 20.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΩΦΕΛΙΜΟ

15. Πώς εφαρμόζει ο Ιάκωβος τις Εβραϊκές Γραφές; Δώστε παραδείγματα.

¹⁵ Μολονότι ο Ιάκωβος αναφέρει μόνο δυο φορές το όνομα Ιησούς (1:1· 2:1), κάνει πολλές πρακτικές εφαρμογές των διδασκαλιών του Κυρίου, όπως αποκαλύπτει η προσεκτική σύγκριση της επιστολής του Ιακώβου με την Επί του Όρους Ομιλία. Ταυτόχρονα, το όνομα του Ιεχωβά εμφανίζεται 13 φορές (Μετάφραση Νέου Κόσμου), και δίνεται έμφαση στο ότι οι υποσχέσεις του αποτελούν ανταμοιβή για τους Χριστιανούς που διακρατούν πίστη. (4:10· 5:11) Ο Ιάκωβος στρέφεται επανειλημμένα στις Εβραϊκές Γραφές για να πάρει παραδείγματα και κατάλληλες περικοπές με σκοπό να αναπτύξει τις πρακτικές του συμβουλές. Δείχνει ποια είναι η πηγή αυτών των παραθέσεων με τις εκφράσεις «Κατά την γραφήν», «Επληρώθη η γραφή» και «Η γραφή λέγει»· και στη συνέχεια εφαρμόζει αυτές τις γραφές στη Χριστιανική ζωή. (2:8, 23· 4:5) Καθώς διευκρινίζει διάφορες συμβουλές και οικοδομεί πίστη στο Λόγο του Θεού ως αρμονικό σύνολο, ο Ιάκωβος κάνει κατάλληλη αναφορά στα έργα πίστης του Αβραάμ, στην πίστη της Ραάβ που εκδηλώθηκε μέσω των έργων της, στην πιστή υπομονή του Ιώβ και στην εμπιστοσύνη που έθετε ο Ηλίας στην προσευχή.—Ιακ. 2:21-25· 5:11, 17, 18· Γέν. 22:9-12· Ιησ. Ναυή 2:1-21· Ιώβ 1:20-22· 42:10· 1 Βασ. 17:1· 18:41-45.

16. Ποιες συμβουλές και ποιες προειδοποιήσεις δίνει ο Ιάκωβος, και από πού προέρχεται αυτή η πρακτική σοφία;

¹⁶ Είναι ανεκτίμητες οι συμβουλές που δίνει ο Ιάκωβος λέγοντας να είμαστε εκτελεστές του λόγου και όχι μόνο ακροατές, να συνεχίζουμε να αποδεικνύουμε την πίστη μας με έργα δικαιοσύνης, να βρίσκουμε χαρά καθώς υπομένουμε διάφορες δοκιμασίες, να συνεχίζουμε να ζητούμε σοφία από τον Θεό, πάντα να τον πλησιάζουμε με προσευχή και να εφαρμόζουμε το βασιλικό νόμο «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν». (Ιακ. 1:22· 2:24· 1:2, 5· 4:8· 5:13-18· 2:8) Είναι δυνατές οι προειδοποιήσεις που δίνει λέγοντας να μη διδάσκουμε εσφαλμένα πράγματα, να μη χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας με επιβλαβή τρόπο, να μην κάνουμε ταξικές διακρίσεις μέσα στην εκκλησία, να μη λαχταράμε αισθησιακές απολαύσεις και να μην εμπιστευόμαστε στα φθαρτά πλούτη. (3:1, 8· 2:4· 4:3, ΜΝΚ· 5:1, 5) Ο Ιάκωβος διασαφηνίζει πολύ καθαρά ότι η φιλία με τον κόσμο ισοδυναμεί με πνευματική μοιχεία και εχθρότητα με τον Θεό, και δίνει τον ορισμό της πρακτικής μορφής που πρέπει να έχει η λατρεία η οποία είναι καθαρή ενώπιον του Θεού: «Να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου». (4:4· 1:27) Όλες αυτές οι συμβουλές, οι τόσο πρακτικές και ευκολονόητες, είναι ό,τι ακριβώς θα ανέμενε κανείς από έναν ‘στύλο’ της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. (Γαλ. 2:9) Το καλοσυνάτο μήνυμά τους συνεχίζει να είναι οδηγός για τους Χριστιανούς που ζουν στους πολυτάραχους καιρούς μας, επειδή αυτές αποτελούν ‘άνωθεν σοφία’, η οποία παράγει ‘τον καρπό της δικαιοσύνης’.—3:17, 18.

17. Ποιον ισχυρό λόγο εκθέτει η επιστολή για να υπομένει κανείς κάνοντας πιστά έργα;

¹⁷ Ο Ιάκωβος ενδιαφερόταν έντονα να βοηθήσει τους αδελφούς του να πετύχουν το στόχο που είχαν να ζήσουν στη Βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτό, τους παροτρύνει με τα εξής λόγια:  «Μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας, διότι η παρουσία του Κυρίου επλησίασε». Αυτοί θα είναι ευτυχισμένοι αν συνεχίζουν να υπομένουν τις δοκιμασίες, επειδή η επιδοκιμασία του Θεού σημαίνει ότι θα λάβουν ‘τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Ιεχωβά εις τους αγαπώντας αυτόν’. (5:8· 1:12) Έτσι, δίνεται έμφαση στο ότι η υπόσχεση του Θεού για τον στέφανο της ζωής—είτε αθάνατης ζωής στον ουρανό είτε αιώνιας ζωής στη γη—είναι ισχυρός λόγος για να υπομένει κανείς κάνοντας πιστά έργα. Σίγουρα, αυτή η θαυμάσια επιστολή θα ενθαρρύνει όλους εμάς να προσπαθούμε να πετύχουμε το στόχο της αιώνιας ζωής είτε στον ουρανό είτε στο νέο κόσμο του Ιεχωβά υπό τη διακυβέρνηση του Σπέρματος της Βασιλείας, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.—2:5.

[Υποσημειώσεις]

[Ερωτήσεις Μελέτης]