Κουρασάο

Τα νησιά Αρούμπα, Μπονέρ και Κουρασάο βρίσκονται στα ανοιχτά των ακτών της Βενεζουέλας. Η ομορφιά τους είναι μοναδική. Δεν πρόκειται για την ομορφιά των άλλων καταπράσινων νησιών της Καραϊβικής, αλλά για την ομορφιά της ερήμου—μυστηριώδεις σκιές τη νύχτα, και ζωηρά χρώματα που δημιουργούν αντιθέσεις την ημέρα.

Επειδή οι βροχοπτώσεις είναι λιγοστές, αφθονούν οι γιγαντιαίοι κάκτοι οι οποίοι δεσπόζουν στο τοπίο—ο ωραιότερος από όλους είναι ο κάκτος καντούσι. Το δέντρο ντίβι-ντίβι, που ξεχωρίζει από την περίεργη ασύμμετρη κορυφή του, ευδοκιμεί επίσης εδώ. Σαν σιωπηλοί φρουροί, με φόντο τον καταγάλανο ουρανό, τα σπίτια μέσα στις φυτείες θυμίζουν την εποχή του αποικισμού. Οι κατσίκες γυρίζουν ελεύθερες στην ύπαιθρο και τρέχουν εδώ και εκεί στους δρόμους.

Η Αρούμπα και το Μπονέρ είναι περήφανα για τον ακμάζοντα τουρισμό τους, ενώ το εισόδημα του Κουρασάο βασίζεται κυρίως στη διύλιση πετρελαίου και σε ξένες εταιρίες. Σε κάθε νησί διακρίνεται χαρακτηριστικά μια μονάδα αφαλάτωσης, η οποία επεξεργάζεται το νερό της θάλασσας για να προμηθεύει πόσιμο νερό, καθώς και ατμό για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος.

Τα νησιά αυτά, τα οποία έχουν τώρα σχεδόν 250.000 κατοίκους, ανακαλύφτηκαν το 15ο αιώνα από τους Ισπανούς. Αργότερα, τα πήραν στην κατοχή τους οι Ολλανδοί, και παρότι περιήλθαν για κάποια σύντομα διαστήματα στα χέρια των Γάλλων και των Άγγλων, επιστράφηκαν στους Ολλανδούς το 1815. Από το 1954, η ομοσπονδία των Ολλανδικών Αντιλών, την οποία στην  αρχή αποτελούσαν τα τρία αυτά νησιά καθώς και τρία από τα Υπήνεμα Νησιά, είναι αυτόνομη ως προς τις εσωτερικές υποθέσεις. Το 1986, όμως, παραχωρήθηκε στην Αρούμπα στάτους απάρτε, δηλαδή χωριστό καθεστώς.

Πολιτισμός και Γλώσσα

Υπό την ολλανδική κυβέρνηση, επικρατεί στα νησιά ένα κλίμα ανεξιθρησκείας. Οι κάτοικοι είναι κυρίως Ρωμαιοκαθολικοί, αλλά υπάρχουν και μεγάλες ομάδες Προτεσταντών. Στο Κουρασάο υπάρχει επίσης μια ισχυρή εβραϊκή κοινότητα. Άνθρωποι από 40 έως 50 έθνη του κόσμου ζουν μαζί ειρηνικά έχοντας αφομοιωθεί σε μια πολυφυλετική κοινωνία. Αν και έχουν μια κοινή γλώσσα, το κάθε νησί διατηρεί τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα. Σε αυτή την πολύμορφη κοινωνία ρίζωσε η Γραφική αλήθεια και συνεχίζει να ευδοκιμεί.

Οι άνθρωποι μιλούν πολλές γλώσσες και συχνά ξεχνούν σε ποια γλώσσα έχουν αρχίσει να μιλούν, εφόσον θεωρείται πολύ φυσιολογικό να μεταπηδάει κανείς από τη μια γλώσσα στην άλλη. Παρότι η ολλανδική είναι η επίσημη γλώσσα, και η αγγλική καθώς και η ισπανική χρησιμοποιούνται ευρέως στον επιχειρηματικό τομέα, η γλώσσα των ντόπιων είναι η παπιαμέντο. Σύμφωνα  με μια θεωρία, η παπιαμέντο δημιουργήθηκε στα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου της Δυτικής Αφρικής πριν από το 17ο αιώνα. Οι Πορτογάλοι χρησιμοποιούσαν αυτά τα νησιά ως βάση για τις επιδρομές τους στην Αφρική, και για να μπορούν να συνεννοούνται με τους Αφρικανούς ήρθε σε ύπαρξη μια καινούρια κρεολή γλώσσα—κράμα αφρικανικών γλωσσών και της πορτογαλικής. Μια τέτοια γλώσσα που επιτρέπει την επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών γλωσσικών ομάδων ονομάζεται γλώσσα συνεννόησης (lingua franca). Αργότερα, δούλοι που πουλήθηκαν στα νησιά έφεραν εκεί αυτή τη γλώσσα, η οποία, καθώς περνούσαν τα χρόνια, δεχόταν επιδράσεις από την ολλανδική, την ισπανική, την αγγλική και τη γαλλική. Η παπιαμέντο, η γλώσσα που προέκυψε τελικά, είναι ένα μείγμα όλων αυτών των γλωσσών.

Η γλώσσα συνεννόησης που ανέπτυξαν οι δούλοι και η οποία εισάχθηκε στα νησιά ήταν στην ουσία ένας τρόπος για να γεφυρωθεί το χάσμα επικοινωνίας και να υπάρξει ενοποίηση. Ωστόσο, υιοθετήθηκε και μια άλλη γλώσσα συνεννόησης. Πρόκειται για τη γλώσσα που αναφέρεται στο εδάφιο Σοφονίας 3:9: «Τότε θα αλλάξω τη γλώσσα των λαών και θα την κάνω καθαρή, για να επικαλούνται όλοι το όνομα του Ιεχωβά, για να τον υπηρετούν ώμο προς ώμο». Αυτή η «καθαρή» γλώσσα όχι μόνο ενοποίησε μερικούς νησιώτες μεταξύ τους—δίνοντάς τους τη δυνατότητα να υπερπηδήσουν τις κοινωνικές, τις φυλετικές και μερικές φορές τις εθνικές διαφορές—αλλά τους ένωσε επίσης με την παγκόσμια αδελφότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έτσι λοιπόν, μολονότι υπάρχουν ξεχωριστές εκκλησίες των Μαρτύρων στην παπιαμέντο, στην αγγλική, στην ισπανική και στην ολλανδική, αυτή η γλώσσα συνεννόησης, η γλώσσα της Γραφικής αλήθειας, συνδέει τους αδελφούς με έναν στενό δεσμό αγάπης.

Οι Πρώτες Αναλαμπές της Αλήθειας

Δεν είναι ακριβώς γνωστό πώς σπάρθηκαν οι πρώτοι σπόροι της αλήθειας στα νησιά. Το φως της αλήθειας άρχισε σχεδόν ανεπαίσθητα να λάμπει και να διαλύει το σκοτάδι που κάλυπτε τα νησιά, τα οποία ήταν επί πολύ καιρό προπύργια του Ρωμαιοκαθολικισμού. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και στη δεκαετία του  1930, διάφορα άτομα κήρυξαν εδώ. Επιπλέον, ένας μικροπωλητής ο οποίος πουλούσε θρησκευτικά βιβλία έσπειρε ακούσια τους σπόρους της αλήθειας, εφόσον ανάμεσα στα βιβλία του υπήρχαν και έντυπα που εκδίδονταν από την οργάνωση του Θεού. Οι δύο κόρες αυτού του μικροπωλητή, η Περλ και η Ρούμπι, εργάζονταν μαζί του, και έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά έπειτα από χρόνια. Και οι δύο παραμένουν πιστές μέχρι σήμερα.

Το 1940 ο αδελφός Μπράουν από το Τρινιδάδ, ο οποίος εργαζόταν στα διυλιστήρια πετρελαίου, έκανε το πρώτο βάφτισμα στο Κουρασάο—βάφτισε πέντε άτομα με τα οποία είχε μελετήσει τη Γραφή. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Μάρτιν και η Βιλελμίνα Νάαρεντορπ, καθώς και ο Εντουάρτ φαν Μαρλ, οι οποίοι κατάγονταν όλοι από το Σουρινάμ.

Η Ανίτα Λιμπρέτο, κόρη του ζεύγους Νάαρεντορπ, αναπολεί: «Το 1940 ήμουν έξι χρονών. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου μελετούσαν με έναν αγγλόφωνο αδελφό. Εκείνοι μιλούσαν μόνο την ολλανδική και μόλις που καταλάβαιναν την αγγλική, αλλά αγωνίστηκαν σκληρά και σε έξι μήνες βαφτίστηκαν. Οι συναθροίσεις γίνονταν στο σπίτι μας, αλλά δεν ήταν τόσο καλά οργανωμένες όσο τώρα. Μερικές βραδιές μελέτης τελείωναν μετά τα μεσάνυχτα, γιατί οι γονείς μου αγωνίζονταν να καταλάβουν τα βιβλία, τα οποία ήταν γραμμένα στην αγγλική». Στο κήρυγμα χρησιμοποιούνταν κυρίως η αγγλική, επειδή η μικρή ομάδα δεν ήξερε καλά την παπιαμέντο και δεν υπήρχαν διαθέσιμα έντυπα σε εκείνη τη γλώσσα.

Σε γενικές γραμμές, οι ντόπιοι δεν είχαν συνηθίσει να διαβάζουν την Αγία Γραφή, επειδή η Καθολική Εκκλησία τούς το απαγόρευε. Όταν οι ιερείς έβρισκαν Γραφές δεν ήταν ασυνήθιστο να  τις κατάσχουν. Στην αρχή κάποιος ιερέας ακολουθούσε τους αδελφούς, χτυπώντας τα πόδια του κάτω και φωνάζοντας: «Αφήστε το ποίμνιό μου ήσυχο!»

Οι Σπόροι Σπέρνονται στην Αρούμπα και στο Μπονέρ

Το 1943, ο Τζον Ιπολίτ, πρώην Αντβεντιστής, και ο Μάρτιν Νάαρεντορπ πήγαν στην Αρούμπα και πέρασαν τις διακοπές τους κηρύττοντας τα καλά νέα. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, αυτοί ήταν οι πρώτοι που κήρυξαν τα καλά νέα εκεί. Όταν επέστρεψαν στο Κουρασάο, ο αδελφός Ιπολίτ έγραψε στα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν ζητώντας βοήθεια για τον αγρό. Έπειτα από τρία χρόνια στάλθηκαν ιεραπόστολοι, αλλά δυστυχώς ο αδελφός αυτός πέθανε προτού έρθουν. Ωστόσο, θαρραλέοι αδελφοί στο Κουρασάο, σαν τον Τζον Ιπολίτ, είχαν ακολουθήσει τη συμβουλή του εδαφίου Εκκλησιαστής 11:6 και είχαν σπείρει άφθονο σπόρο, ο οποίος αργότερα ρίζωσε και αναπτύχθηκε.

Το 1944, ο Έντμουντ Κάμινγκς από τη Γρενάδα και ο Γούντγουορθ Μιλς από το Τρινιδάδ έφτασαν στην Αρούμπα. Άρχισαν να εργάζονται στο διυλιστήριο πετρελαίου του Σεν Νίκολας. Η  πόλη Σεν Νίκολας, στο ανατολικό άκρο του νησιού, ήταν γεμάτη μετανάστες που είχαν έρθει από όλα τα μέρη των Δυτικών Ινδιών για να εργαστούν στο διυλιστήριο. Ο αδελφός Μιλς, του οποίου οι δημόσιες ομιλίες ήταν ιδιαίτερα υποκινητικές, έδωσε τρομερή ώθηση στο κήρυγμα των καλών νέων. Στις 8 Μαρτίου 1946, ο αδελφός Μιλς μαζί με τον αδελφό Κάμινγκς ίδρυσαν την πρώτη αγγλόφωνη εκκλησία στο Σεν Νίκολας. Η εκκλησία αυτή είχε 11 ευαγγελιζομένους και ο αδελφός Μιλς ήταν ο υπηρέτης ομάδας (εκκλησίας).

Το πρώτο βάφτισμα εκεί έγινε στις 9 Ιουνίου 1946. Μεταξύ των τεσσάρων που βαφτίστηκαν ήταν ο Τίμοθι Τζ. Κάμπελ και ο Γουίλφρεντ Ρότζερς, μέχρι το τέλος δε του 1946 ο αριθμός των ευαγγελιζομένων είχε διπλασιαστεί. Αργότερα, Μάρτυρες μετανάστες—οι οικογένειες Μπέιτενμαν, Ντε Φρέιτας, Κάμπελ, Σκοτ, Πότερ, Μάιερ, Τιτρ, Φόστιν και άλλες—συνταυτίστηκαν με εκείνη την εκκλησία.

 Ο αδελφός Μιλς είχε σημαντική επιτυχία στην ανεπίσημη μαρτυρία, και μια στενογράφος συνάδελφός του ονόματι Όρις ανταποκρίθηκε ευνοϊκά. Βαφτίστηκε τον Ιανουάριο του 1947. Ο αδελφός Μιλς δεν κέρδισε μόνο μια αδελφή αλλά βρήκε και σύζυγο, εφόσον ο ίδιος και η Όρις αργότερα παντρεύτηκαν. Το 1956 προσκλήθηκαν να παρακολουθήσουν την 27η τάξη της Γαλαάδ και διορίστηκαν στη Νιγηρία.

Μέχρι το 1950, το περισσότερο κήρυγμα στην Αρούμπα γινόταν στο Σεν Νίκολας, επειδή οι άνθρωποι εκεί μιλούσαν κυρίως την αγγλική, οι δε αδελφοί μιλούσαν ελάχιστα την παπιαμέντο. Ως τότε κανένας Αρουμπανός δεν είχε γνωρίσει την αλήθεια. Η αδιάκοπη εναντίωση από την Καθολική Εκκλησία είχε στρέψει τους κατά κανόνα φιλικούς Αρουμπανούς εναντίον των Μαρτύρων και επιβράδυνε την πρόοδο. Τον πρώτο καιρό, ήταν αρκετά συχνό φαινόμενο να εξαγριώνονται οι οικοδεσπότες και να κυνηγάνε τους Μάρτυρες με μεγάλα μαχαίρια. Μερικές φορές έριχναν στους αδελφούς καυτό νερό ή έδιναν εντολή στο σκύλο να τους επιτεθεί. Σε άλλες περιπτώσεις οι οικοδεσπότες καλούσαν τους αδελφούς μέσα στο σπίτι αλλά έφευγαν και τους άφηναν να περιμένουν. Στα νησιά είναι προσβολή να μην περιποιείται κάποιος τους επισκέπτες.

Η Εντουίνα Στρουπ, σκαπάνισσα στην Αρούμπα, θυμάται: «Οι  ιερείς τρομοκρατούσαν τους ανθρώπους λέγοντάς τους ότι θα τους καταριούνταν αν εγκατέλειπαν την εκκλησία». Αυτό, όμως, δεν ελάττωσε το ζήλο των αδελφών, η αγάπη των οποίων για τον Ιεχωβά και τον πλησίον τους τούς ενθάρρυνε να εγκαρτερούν.

Οι σπόροι μερικών φυτών της ερήμου μένουν σε αδράνεια επί δεκαετίες μέχρις ότου η σωστή ποσότητα βροχής τούς δώσει τη δυνατότητα να φυτρώσουν και τελικά να βγάλουν όμορφα άνθη. Κάτι παρόμοιο συνέβη στην περίπτωση του Γιακόμπο Ρέινα, ενός τελωνειακού στο Μπονέρ ο οποίος πήρε ένα αντίτυπο του βιβλίου Δημιουργία το 1928. Παρότι είχε γεννηθεί σε Ρωμαιοκαθολική οικογένεια, είχε εξετάσει τις Προτεσταντικές θρησκείες αλλά δεν είχε μείνει ικανοποιημένος. Όταν διάβασε το βιβλίο Δημιουργία, αντιλήφθηκε ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Το βιβλίο περιείχε έναν κατάλογο με τους τίτλους άλλων βιβλίων που ήταν εκδόσεις των υπηρετών του Ιεχωβά, αλλά ο Γιακόμπο δεν μπόρεσε να τα βρει. Έπειτα από 19 ολόκληρα χρόνια, όταν επισκέφτηκε τη σαρκική του αδελφή στο Κουρασάο το 1947, συνάντησε μια ιεραπόστολο η οποία έκανε μελέτη μαζί της. Τη ρώτησε αν είχε τα βιβλία ενός καταλόγου τον οποίο είχε κρατήσει στο πορτοφόλι του όλα εκείνα τα χρόνια. Πήρε όλα τα έντυπα που υπήρχαν στην τσάντα της, τουλάχιστον 7 βιβλία και 13 βιβλιάρια, και γράφτηκε συνδρομητής στα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Η πνευματική του όρεξη που είχε ανοίξει πριν από πολύ καιρό επρόκειτο τελικά να ικανοποιηθεί. Ναι, οι σπόροι της αλήθειας οι οποίοι είχαν μείνει σε αδράνεια τόσα χρόνια θα τροφοδοτούνταν τώρα με το νερό που χρειάζονταν για να αναπτυχθούν.

 Οι Πρώτοι Ιεραπόστολοι Φτάνουν στο Κουρασάο

Στις 16 Μαΐου 1946, ο Τόμας Ράσελ Γέιτς και η σύζυγός του η Χέιζελ, απόφοιτοι της έκτης τάξης της Γαλαάδ, έφτασαν στο Κουρασάο, έναν σχεδόν ανέπαφο τομέα. Ο αδελφός Γέιτς επρόκειτο να ασκήσει τρομερή επίδραση στο έργο σε αυτά τα νησιά, καθώς έμεινε στο διορισμό του 50 και πλέον χρόνια μέχρι το θάνατό του το 1999. Εκτός από μια σύντομη διακοπή, είχε την επίβλεψη του τμήματος από το 1950 μέχρι το 1994. Ήταν άνθρωπος με αστείρευτο χιούμορ, απεριόριστη αισιοδοξία και ακλόνητη πίστη, και είχε το προνόμιο να δει το έργο κηρύγματος της Βασιλείας να γνωρίζει μεγάλη επέκταση.

Η Χέιζελ, η οποία υποστήριξε όσια το σύζυγό της, παραμένει πιστή στο διορισμό της μέχρι σήμερα και αποτελεί πηγή ενθάρρυνσης για όλους. Θυμάται την ημέρα που έφτασαν στο αεροδρόμιο και τους υποδέχτηκαν εγκάρδια ο αδελφός Νάαρεντορπ και ο αδελφός Φαν Μαρλ μαζί με τον Κλέμεντ Φλέμινγκ, έναν ενδιαφερόμενο.

Ο Κλέμεντ είχε πάρει το βιβλίο Τέκνα (Children), το είχε διαβάσει και είχε πειστεί ότι βρήκε την αλήθεια. Όταν ήταν νεαρός, είχε εγκαταλείψει τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επειδή δεν συμφωνούσε με πολλές από τις διδασκαλίες της. Αργότερα, άρχισε να συναναστρέφεται τους Μάρτυρες, γι’ αυτό και βρέθηκε εκεί να  καλωσορίσει τους πρώτους ιεραποστόλους. Τον Ιούλιο του 1946, ο καινούριος ιεραπόστολος Ράσελ Γέιτς τον βάφτισε. Ο αδελφός Φλέμινγκ είναι ακόμη ευαγγελιζόμενος της Βασιλείας και λέει: «Παρά τα 93 μου χρόνια, ελπίζω ακόμη ότι θα είμαι μεταξύ εκείνων που θα περάσουν από τον Αρμαγεδδώνα στο νέο σύστημα χωρίς να χρειαστεί να πεθάνουν». Τι θαυμάσιο παράδειγμα πίστης και υπομονής!

Η αδελφή Γέιτς λέει: «Μας πήραν από το αεροδρόμιο και μας πήγαν σε κάποιο διαμέρισμα δύο δωματίων, πάνω από ένα μαγαζί που πουλούσε ουρές γουρουνιών και παστά ψάρια. Το διαμέρισμα δεν είχε ούτε έπιπλα ούτε λουτρό, και έτσι τους επόμενους έξι μήνες έπρεπε να κάνουμε μπάνιο στο ισόγειο μέχρι να βρούμε καλύτερο σπίτι». Παρότι η Χέιζελ προσβλήθηκε από απανωτά κρούσματα δυσεντερίας, δεν αποθαρρύνθηκε ούτε εκείνη ούτε ο Ράσελ. Έπειτα από χρόνια, ο αδελφός Γέιτς έγραψε: «Αυτό που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερα για τους διακόνους του Ιεχωβά, δεν είναι ούτε οι συνθήκες ούτε το τοπίο ούτε και η γλώσσα, αλλά οι άνθρωποι. Και ανθρώπους έχει κανείς σε κάθε διορισμό».

 Ενόσω μάθαιναν τη γλώσσα των ντόπιων, την παπιαμέντο, αυτοί οι θαρραλέοι ιεραπόστολοι έπρεπε να διδάσκουν την καθαρή γλώσσα, τη γλώσσα συνεννόησης της αλήθειας, στους ανθρώπους του Κουρασάο. Ένας από αυτούς ήταν ο Καμίλιο Γκιριγκόρια, ο πρώτος ντόπιος που βαφτίστηκε, το 1950. Καθώς εργαζόταν σε κάποιο διυλιστήριο πετρελαίου, ήρθε σε επαφή με την αλήθεια μιλώντας με διάφορους αδελφούς, στους οποίους περιλαμβανόταν και ο Ενρίκους Χάσελ, ένας ζηλωτής κήρυκας των καλών νέων. Ο Καμίλιο, 78 ετών τώρα, είναι πρεσβύτερος και έχει βοηθήσει 24 άτομα να φτάσουν στο βήμα της αφιέρωσης. Το 1946 οι ιεραπόστολοι οργάνωσαν την πρώτη αγγλόφωνη εκκλησία στο Κουρασάο, αλλά η πρώτη εκκλησία στην παπιαμέντο ιδρύθηκε το 1954.

Η Αρούμπα Συνεχίζει να Βλέπει το Φως της Αλήθειας

Τον Ιούλιο του 1949 ο Χένρι και η Άλις Τουίντ, Καναδοί από τη 12η τάξη της Γαλαάδ, πήγαν στην Αρούμπα, όπου θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη διδασκαλία της καθαρής γλώσσας. Ο Χένρι ήταν ένας ψηλόλιγνος άντρας, γνωστός για τον καλοσυνάτο και ευγενικό χαρακτήρα του, η δε Άλις για την ετοιμολογία της και την αμείωτη ενεργητικότητά της στην υπηρεσία. Ήταν οι μόνοι ιεραπόστολοι που έζησαν και υπηρέτησαν και στα τρία νησιά, και έπειτα από δεκαετίες οι αδελφοί εξακολουθούν  να θυμούνται με αγάπη το αυτοθυσιαστικό τους πνεύμα και το ζήλο τους.

Το 1950, ο Γουίλιαμ Γέιτς (εξάδελφος του Ράσελ) και η σύζυγός του Μαίρη αποφοίτησαν από τη 14η τάξη της Γαλαάδ και διορίστηκαν στο Κουρασάο. Το 1953 πήγαν στην Αρούμπα. Ύστερα από 50 σχεδόν χρόνια, συνεχίζουν να βρίσκονται στο διορισμό τους—λαμπρά παραδείγματα πίστης και εγκαρτέρησης. Καθώς περνούσε ο καιρός, η Μαίρη διέπρεψε με τον εξαιρετικό ζήλο της στη διακονία. Βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή του έργου μαρτυρίας, ενώ ο Μπιλ επικέντρωσε τις προσπάθειές του στη μετάφραση Γραφικών εντύπων. Μέχρι να έρθουν ο Μπιλ και η Μαίρη, οι δύο αγγλικές εκκλησίες είχαν σημειώσει ελάχιστη πρόοδο όσον αφορά τους ντόπιους. Με υπομονή και μεθοδικότητα, ο Μπιλ και η Μαίρη άρχισαν να σπέρνουν τους σπόρους της αλήθειας στους Αρουμπανούς που μιλούσαν την παπιαμέντο. Σιγά σιγά οι προσπάθειές τους ανταμείφθηκαν. Ο Μπιλ θυμάται: «Αρχίσαμε να διεξάγουμε Μελέτες της Σκοπιάς κάτω από το μεγάλο δέντρο κουίχι στην αυλή του ιεραποστολικού οίκου. Μερικές φορές οι παρόντες έφταναν τους 100. Καθόμασταν σε πάγκους που τους είχε πετάξει στα σκουπίδια η Καθολική Εκκλησία». Το 1954 τηρήθηκε η Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού και, ύστερα από αυτό, οργανώθηκε μια Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας στην παπιαμέντο.

 Ο Πρώτος Αρουμπανός που Γνώρισε τη Γραφική Αλήθεια

Ως νεαρός, ο Γκαμπριέλ Ενρίκες έπινε μερικές φορές τόσο πολύ τα σαββατοκύριακα ώστε δεν μπορούσε να πάει στη δουλειά του στο διυλιστήριο τη Δευτέρα το πρωί. Ο εργοδότης του ήθελε να βελτιώσει ο Γκαμπριέλ τον τρόπο της ζωής του και έτσι, αν και ο ίδιος ήταν αθεϊστής, του έκανε δώρο μια συνδρομή στο Ξύπνα! επειδή πίστευε ότι αυτό θα τον βοηθούσε. Αργότερα, ο Γκαμπριέλ ήρθε σε επαφή με το ζεύγος Τουίντ, οι οποίοι έκαναν Γραφική μελέτη με τον πεθερό του. Επειδή το βιβλίο μελέτης ήταν στην ισπανική, ο Γκαμπριέλ μετέφραζε στον πεθερό του. Σύντομα, αυξήθηκε και το δικό του ενδιαφέρον, και έτσι το 1953, ο Μπιλ και η Μαίρη Γέιτς άρχισαν μελέτη μαζί του. Ο Γκαμπριέλ λέει: «Επιτέλους, μπόρεσα να βρω απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις μου». Το 1954, αφιέρωσε τη ζωή του στον Ιεχωβά και ήταν ο πρώτος Αρουμπανός που βαφτίστηκε.

Η πρώτη εκκλησία στην παπιαμέντο οργανώθηκε το 1956, με 16 ευαγγελιζομένους, και, στο τέλος του υπηρεσιακού έτους 1957, 26 άτομα έδωσαν έκθεση έργου. Μόλις οι Αρουμπανοί διακρίνουν τις ψεύτικες διδασκαλίες της “Βαβυλώνας της Μεγάλης” και πάψουν να φοβούνται ανθρώπους, αγαπούν την αλήθεια και γίνονται ζηλωτές διαγγελείς των καλών νέων. (Αποκ. 17:5) Ένα τέτοιο άτομο ήταν ο Ντάνιελ Γουέμπ. Αυτός και η σύζυγός του, η Νινίτα, η οποία ήταν στην αρχή εναντιούμενη, δέχτηκαν την αλήθεια και έγιναν και οι δύο ένθερμοι κήρυκες της Βασιλείας. Θα ακολουθούσαν άλλοι το παράδειγμά τους;

Πολλοί άλλοι, όπως ο Ντάνιελ, γνώρισαν την αλήθεια και την άφησαν να διαμορφώσει τόσο τη δική τους ζωή όσο και τη  ζωή της οικογένειάς τους. Ένα τέτοιο άτομο που άρχισε να μελετάει ήταν ο Πέντρο Ραμάν. Μια ημέρα, επιστρέφοντας στο σπίτι του, ο Πέντρο διαπίστωσε ότι η μητέρα του, η Μαρία, η οποία ήταν πολύ πιστή Καθολική, του είχε καταστρέψει τα βιβλία που μελετούσε. Μη έχοντας ντυθεί ακόμη τη νέα προσωπικότητα, εκείνος της έσπασε τις εικόνες για αντίποινα. Αναστατωμένη από αυτό που έκανε ο Πέντρο, η Μαρία παραπονέθηκε στον ιερέα, ο οποίος της είπε πως ο Πέντρο είχε δίκιο να πιστεύει ότι οι εικόνες δεν έχουν αξία! Αγανακτισμένη τότε εκείνη έδιωξε τον ιερέα και αποφάσισε να ερευνήσει τη Γραφή. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Μαρία και ο σύζυγός της, ο Χενάρο, αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Ιεχωβά. Οι ίδιοι και τα 11 παιδιά τους, τα 26 εγγόνια τους και ένα δισέγγονο—συνολικά 40 άτομα—υπηρετούν όλοι τον Ιεχωβά!

Ο Ντάνιελ φαν ντερ Λίντε, ένας γαμπρός της Μαρίας, βαφτίστηκε παρότι τον αποκήρυξαν οι γονείς του. Τον έδιωξαν από το σπίτι, και ένας Καθολικός ιερέας τον χτύπησε, αλλά ο Ντάνιελ υπέμεινε επειδή ήταν βέβαιος ότι είχε την αλήθεια. Παρά την εναντίωση, ο Ντάνιελ θεωρεί τον εαυτό του ευλογημένο, εφόσον ο Ιεχωβά τον έχει χρησιμοποιήσει για να βοηθήσει πολλά άτομα να γνωρίσουν τη Γραφική αλήθεια.  Η κόρη του η Πρισκέλα και ο σύζυγός της ο Μανουέλ πηγαίνουν στο γραφείο τμήματος του Κουρασάο και υπηρετούν στο Μεταφραστικό Τμήμα. Ένας άλλος γαμπρός της Μαρίας, ο Τόνι, έπρεπε και αυτός να δείξει μεγάλη πίστη στον Ιεχωβά και στις υποσχέσεις Του ότι θα μας στηρίζει, όταν αρρώστησε και χρειάστηκε να κάνει πέντε εγχειρήσεις. Ο Τόνι λέει: «Οι γιατροί δεν έχουν πια ελπίδες ότι θα θεραπευτώ, αλλά εγώ συνεχίζω να προσεύχομαι στον Ιεχωβά για δύναμη. Οι σαρκικοί μου αδελφοί, οι οποίοι λίγο πολύ με έχουν αποκηρύξει, βλέπουν ότι έχω χιλιάδες πνευματικούς αδελφούς σε όλο τον κόσμο».—Μάρκ. 10:29, 30.

Πρόοδος στα Νησιά

Το 1965, ο Άλμπερτ Σουρ, απόφοιτος της 20ής τάξης της Γαλαάδ, αναγκάστηκε να φύγει από το Κουρασάο λόγω προβλημάτων υγείας, αλλά άφησε πίσω του εξαίρετες «συστατικές επιστολές». (2 Κορ. 3:1, 2) Μία από αυτές, η Όλιβ Ρότζερς, έγινε τακτική σκαπάνισσα το Σεπτέμβριο του 1951. Η Όλιβ είχε συζήσει με κάποιον 17 χρόνια. Ωστόσο, όταν έμαθε τους υψηλούς κανόνες του Ιεχωβά, εγκατέλειψε αυτόν τον άντρα, ο οποίος κατόπιν εορτής τής ζήτησε να τον παντρευτεί. Εκείνη αρνήθηκε, βαφτίστηκε, και μπήκε στις τάξεις των σκαπανέων, όπου παρέμεινε σχεδόν 40 χρόνια μέχρι τον καιρό που αρρώστησε. Την αδελφή Ρότζερς την έβλεπε κανείς παντού καθώς «χτένιζε» γεμάτη χαρά τον τομέα. Σήμερα, ακούγονται συναρπαστικές ιστορίες για αυτήν. Το ακατάβλητο πνεύμα της και η επιμονή της τής έδωσαν τη δυνατότητα να βοηθήσει πολλά άτομα, καθώς και μεγάλες οικογένειες, να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά.

Σήμερα, υπάρχουν πολλές σκληρά εργαζόμενες οικογένειες που υπηρετούν  τον Ιεχωβά στις Αντίλες και στην Αρούμπα. Μεγάλες οικογένειες, όπως οι οικογένειες Μάρτα, Κρους, Ντέικοφ, Ραμάν, Λίκετ, Φόστιν, Οστιάνα και Ρούμερ, αποτελούν τον πυρήνα των εκκλησιών και συμβάλλουν πολύ στη σταθερότητά τους.

Ο καλοσυνάτος Γιουτζίν Ρίτσαρντσον άρχισε να διδάσκεται από τον Ιεχωβά όταν ήταν 15 ετών. Παρότι δεν έκανε κανονική Γραφική μελέτη, σημείωσε σταθερή πρόοδο παρακολουθώντας όλες τις συναθροίσεις και βαφτίστηκε σε ηλικία 17 ετών. Το 1956 διορίστηκε τακτικός σκαπανέας και αντιμετώπισε ένα πρόβλημα το οποίο του φαινόταν μεγάλο—δεν είχε μεταφορικό μέσο. Ο ίδιος λέει: «Ο τομέας που μου ανατέθηκε απείχε 20 χιλιόμετρα από το σπίτι μου, και έτσι για να λύσω το πρόβλημα της μεταφοράς πούλησα το πιάνο μου και αγόρασα ένα ποδήλατο. Αυτό φάνηκε τρομερό στην οικογένειά μου, η οποία έπειτα από 40 χρόνια συνεχίζει να το συζητάει. Ωστόσο, για εμένα αποδείχτηκε πολύ πρακτικό, ιδιαίτερα όταν, ύστερα από τέσσερις μήνες, διορίστηκα να υπηρετώ ως ειδικός σκαπανέας στο μη ανατεθειμένο τομέα του Μπάντα Αμπαού».

Ανοίγονται Καινούριοι Τομείς

Η περιοχή Μπάντα Αμπαού, γνωστή στους ντόπιους ως κουνούκου, βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Κουρασάο και περιλαμβάνει σχεδόν το μισό νησί. Το έδαφός της είναι κάπως λοφώδες και υπάρχει λίγο περισσότερο πράσινο από ό,τι στο υπόλοιπο νησί. Επειδή τα σπίτια απέχουν αρκετά το ένα από το άλλο, χρειάζεται κανείς πολύ χρόνο για να τα επισκεφτεί. Ο Κλίντον Γουίλιαμς, ένας άλλος νεαρός ζηλωτής σκαπανέας, συνόδευσε τον Γιουτζίν, και άρχισαν μαζί να ανοίγουν αυτόν τον καινούριο τομέα. Ο Γιουτζίν θυμάται: «Δεν ήταν εύκολος τομέας σε σύγκριση με το υπόλοιπο νησί. Οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και κάναμε  ευχάριστες συζητήσεις, αλλά συνήθως δεν προχωρούσαν πέρα από αυτό. Ωστόσο, υπηρετήσαμε δύο χρόνια εκεί και είχαμε θαυμάσιες εμπειρίες. Τον πρώτο μήνα, συνάντησα κάποιον ο οποίος είπε πως, αν μπορούσαμε να του αποδείξουμε ότι η Βασιλεία του Θεού ιδρύθηκε το 1914, θα γινόταν Μάρτυρας. Και πράγματι έγινε, τόσο ο ίδιος όσο και η σύζυγός του και τα παιδιά του. Αργότερα, μίλησα σε κάποια γυναίκα η οποία είπε ότι ο ανιψιός της ενδιαφερόταν πολύ για τη Γραφή. Το ίδιο εκείνο βράδυ, έκανα την επανεπίσκεψη και του έδωσα μαρτυρία. Το όνομά του ήταν Σίρο Χάιντε».

Ο Σίρο, ένας εκδηλωτικός άνθρωπος, διηγείται την ιστορία όπως την έζησε ο ίδιος: «Ήμουν πολύ πιστός Καθολικός και ήξερα την κατήχηση τόσο καλά που μπορούσα να τη διδάξω και σε σχολείο. Αλλά υπήρχε κάτι που με προβλημάτιζε ανέκαθεν. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αυτός που χάνει τη λειτουργία γίνεται ένοχος θανάσιμης αμαρτίας και θα πάει στον πύρινο άδη αν δεν εξομολογηθεί γρήγορα. Μια ημέρα ήρθε στην πόρτα κάποιος νεαρός με ένα ποδήλατο και μίλησε στη θεία μου για τη Γραφή. Γνωρίζοντας ότι εγώ ενδιαφερόμουν για τη θρησκεία, εκείνη τον κάλεσε να ξανάρθει όταν θα ήμουν στο σπίτι. Ανυπομονούσα να τον συναντήσω, γιατί πίστευα ότι εγώ ήξερα περισσότερα για τη θρησκεία από ό,τι εκείνος. Το ίδιο βράδυ, ο Γιουτζίν εμφανίστηκε στην πόρτα μου.  Έμεινα εμβρόντητος όταν μου έδειξε ότι το Αποστολικό Σύμβολο της Πίστης, το οποίο επαναλάμβανα κάθε ημέρα, έλεγε ότι ο Ιησούς πήγε στον άδη. Επειδή το επαναλάμβανα παπαγαλιστί, χωρίς να το σκέφτομαι, δεν είχα συλλάβει το νόημα. Εκείνο που με εντυπωσίασε πιο πολύ από όλα ήταν ότι ο Γιουτζίν χρησιμοποίησε τη Γραφή για να μου εξηγήσει το καθετί, ενώ εγώ δεν μπορούσα να βρω ούτε ένα εδάφιο. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, η ζωή μου άλλαξε δραστικά, γιατί άρχισα αμέσως να μελετάω». Ο Σίρο βαφτίστηκε αργότερα παρά την εναντίωση της συζύγου του. Τελικά, το καλό του παράδειγμα την υποκίνησε να αφιερώσει και εκείνη τη ζωή της στον Ιεχωβά. Υπηρετούν όσια τον Ιεχωβά 30 χρόνια, και ο Σίρο είναι πρεσβύτερος εδώ και 25 χρόνια.

Ο Γιουτζίν παρακολούθησε τη Σχολή Γαλαάδ το 1958 και διορίστηκε ξανά στο Μπάντα Αμπαού, όπου εξακολουθούσε να υπάρχει πρόβλημα μεταφοράς. Ο ίδιος αφηγείται: «Όταν βγαίναμε στην υπηρεσία αγρού, μαζευόμασταν μερικές φορές 13 αδελφοί και είχαμε μόνο ένα αυτοκίνητο—το δικό μου. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κάνω δύο δρομολόγια μετ’ επιστροφής για μια απόσταση 30 χιλιομέτρων. Άφηνα τον πρώτο όμιλο στον τομέα και γύριζα γρήγορα για να πάρω το δεύτερο όμιλο. Αργά  το απόγευμα, με την ίδια διαδικασία όπως και το πρωί, έφερνα τους αδελφούς πίσω. Ωστόσο, δαπανούσαμε όλη την ημέρα στο έργο. Ήταν κουραστικό, αλλά πόσο χαρούμενοι ήμασταν!» Ο  Γιουτζίν είχε επίσης το προνόμιο να υπηρετήσει κάποια χρόνια στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου.

Αλλαγές στο Κουνούκου

Το 1959, ο Κλίντον Γουίλιαμς, ο οποίος είχε επίσης αποφοιτήσει τότε από τη Σχολή Γαλαάδ, συνέχισε να υπηρετεί στο κουνούκου. Αργότερα παντρεύτηκε την Ιζενί, μια ζηλώτρια σκαπάνισσα, αγαπητή σε πολλούς λόγω του καλοσυνάτου χαρακτήρα της. Το 1970, σχηματίστηκε μια εκκλησία 17 ευαγγελιζομένων στο χωριό Ζόρχφλιτ μπέι Γιαν Κοκ, και οι συναθροίσεις διεξάγονταν στο σπίτι της οικογένειας Πίτερς Κούερς. Η Γουάνα Πίτερς Κούερς και η κόρη της, η Έστερ, που ήταν ειδικές σκαπάνισσες, καθώς και οι οικογένειες Μίνγκελ και Κουέμαν, εργάστηκαν σκληρά για να εποικοδομήσουν την εκκλησία. Το 1985 οι ευαγγελιζόμενοι της εκκλησίας είχαν φτάσει τους 76 και τις συναθροίσεις παρακολουθούσαν 125 άτομα. Εκείνη τη χρονιά, αδελφοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες υποκινήθηκαν από αγάπη να εργαστούν εθελοντικά για να κατασκευαστεί μια Αίθουσα Βασιλείας στο Πάνεκουκ, η δε παλιά Αίθουσα Βασιλείας μετατράπηκε σε ιεραποστολικό οίκο. Μέσα σε δύο χρόνια ο αριθμός των ευαγγελιζομένων έφτασε τους 142, και έτσι το 1987 σχηματίστηκε η Εκκλησία Τέρα Κορά.

Η εξεύρεση στέγης για τους σκαπανείς ήταν μόνιμο πρόβλημα, και ο Γιουτζίν θυμάται κάποια φορά που χρειάστηκε να ανακαινίσει ένα ακατοίκητο σπίτι στο οποίο ζούσαν κατσίκες. Εβδομάδες ολόκληρες προσπαθούσε να το καθαρίσει από το «άρωμά» τους. Το κατσικίσιο κρέας θεωρείται εκλεκτό έδεσμα από τους ντόπιους. Επί χρόνια, όταν ετοίμαζαν φαγητό στις συνελεύσεις, το συνηθισμένο πιάτο ήταν κατσικίσιο κρέας, και οι αδελφοί περνούσαν ωραία τα μεσημέρια απολαμβάνοντας το νόστιμο πικάντικο φαγητό. Μερικές φορές, όμως, το κρέας ήταν χαλασμένο, με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι διαδρομές προς την τουαλέτα.

Στον Ράσελ Γέιτς άρεσε να λέει μια ιστορία για κάποια κατσίκα που τη φώναζαν Μίμι. Κάποτε, η κατσίκα αυτή έφαγε τρεις Γραφές, αρκετά υμνολόγια, άλλα βιβλία και ένα σωρό περιοδικά. Η ιδιοκτήτριά της, η Ρίτα Μάθιους, είπε: «Έφαγε τόσο πολλά  έντυπά μας ώστε την ονομάσαμε αγία κατσίκα». Η Μίμι πουλήθηκε.

Οι Συνελεύσεις Συμβάλλουν σε ένα Πνεύμα Αγάπης και Ενότητας

Επί χρόνια, η εξεύρεση κατάλληλων χώρων για τις συναθροίσεις—ιδιαίτερα για τις συνελεύσεις—αποτελούσε πρόβλημα. Ο Μαξ Γκάρι, απόφοιτος της πέμπτης τάξης της Γαλαάδ, οργάνωσε την οικοδόμηση της πρώτης ιδιόκτητης Αίθουσας Βασιλείας στην Μπουένα Βίστα του Κουρασάο. Οι αδελφοί έβαλαν όλη τους την ψυχή στην οικοδόμηση αυτής της αίθουσας και ήταν κατενθουσιασμένοι όταν ολοκληρώθηκε. Το 1961 σχηματίστηκε στο Κουρασάο η δεύτερη παπιαμέντο εκκλησία, η οποία συναθροιζόταν στην όμορφη καινούρια αίθουσα. Υπηρέτης εκκλησίας  ήταν ο Βίκτορ Μανουέλ, ο οποίος τώρα είναι ευαγγελιζόμενος επί 50 σχεδόν χρόνια. Ο Νάθαν Ο. Νορ, από το Μπέθελ του Μπρούκλιν, έκανε την αφιέρωση αυτής της αίθουσας στις 28 Μαρτίου 1962.

Τη δεκαετία του 1970, οι αδελφοί ισοπέδωσαν ένα κομμάτι γης δίπλα στην αίθουσα της Μπουένα Βίστα και έφτιαξαν ένα τσιμεντένιο δάπεδο και μια εξέδρα. Αυτός ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για συνελεύσεις περιφερείας και περιοχής επί πολλά χρόνια, και επειδή οι βροχές είναι σπάνιες στο Κουρασάο, δεν δημιουργούνταν πολλά προβλήματα από το ότι οι συνελεύσεις γίνονταν χωρίς να υπάρχει στέγαστρο. Ωστόσο, μερικές φορές μια ξαφνική μπόρα έβρισκε τους αδελφούς απροετοίμαστους και έκανε μούσκεμα  τα ρούχα και τα βιβλία τους, παρότι δεν τους πτοούσε ποτέ. Απλώς άνοιγαν τις ομπρέλες τους και συνέχιζαν να παρακολουθούν το πρόγραμμα με αμέριστη προσοχή. Παλιότερα, οι συνελεύσεις αυτές γίνονταν σε δύο γλώσσες: μερικές ομιλίες εκφωνούνταν στην αγγλική και μεταφράζονταν, ενώ για άλλες υπήρχε μια περίληψη στην παπιαμέντο. Οι συνελεύσεις περιφερείας διεξάγονταν εναλλάξ, πότε στην Αρούμπα και πότε στο Κουρασάο, οι δε εκπρόσωποι πήγαιναν στο νησί στο οποίο γινόταν η συνέλευση, άλλοι με μισθωμένο αεροπλάνο και άλλοι με πλοίο. Σε κάποια περίπτωση, μια μεγάλη ομάδα αδελφών που ταξίδευαν για τη συνέλευση με το πλοίο Νιαγάρας έπαθαν όλοι ναυτία. Παρά το πρόβλημα αυτό, ο ενθουσιασμός τους για το επικείμενο πνευματικό συμπόσιο παρέμεινε αμείωτος.

Η Ίνγκριντ Σελάσα, η οποία ήταν τότε 16 χρονών, θυμάται ότι η γιαγιά της πούλησε ένα γουρούνι ώστε να έχουν χρήματα για το ταξίδι. Οι εκπρόσωποι έμειναν στα σπίτια των αδελφών και μάλιστα κοιμήθηκαν στο πάτωμα. Δημιουργήθηκαν ισχυρές φιλίες και επικρατούσε ένα χαρούμενο πνεύμα αγάπης και ενότητας. Το 1959, έγινε η πρώτη συνέλευση περιφερείας στην παπιαμέντο, στο σπίτι που υπήρχε στη φυτεία της Σάντα Κρουζ στο Μπάντα Αμπαού. Η Ίνγκριντ θυμάται: «Φορτώσαμε μερικά λεωφορεία με τρόφιμα, ράντσα και διάφορα υλικά και ξεκινήσαμε για τη συνέλευση. Το πρόγραμμα ήταν ένα πνευματικό συμπόσιο, και τα βράδια παίζαμε Γραφικά παιχνίδια και ψέλναμε ύμνους της Βασιλείας κάτω από το νυχτερινό ουρανό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις τρεις μέρες που μείναμε εκεί, όπου αισθανθήκαμε πραγματικά ότι ήμασταν μέλη μιας αδελφότητας». Διεθνείς συνάξεις ενισχυτικές για την πίστη, όπως η Διεθνής Συνέλευση «Επί Γης Ειρήνη» το 1969, συνέβαλαν επίσης στην προώθηση του πνεύματος της αγάπης και της ενότητας μεταξύ των αδελφών.

Καινούριες Αίθουσες Συνελεύσεων

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο χώρος στην Μπουένα Βίστα αποδεικνυόταν όλο και πιο μικρός, αλλά με τις γενναιόδωρες συνεισφορές των εκκλησιών, οι αδελφοί μπόρεσαν να αγοράσουν ένα κτίριο που ανήκε στα διυλιστήρια πετρελαίου. Έγινε μια  ανακαίνιση στο κτίριο αυτό, το οποίο βρισκόταν στην περιοχή του Σκέλπγουακ, και επί πολλά χρόνια οι συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας διεξάγονταν εκεί. Πρόσφατα, το γραφείο τμήματος έλαβε έγκριση να το κατεδαφίσει και να οικοδομήσει μια διπλή Αίθουσα Βασιλείας η οποία θα μπορεί να λειτουργεί επίσης ως Αίθουσα Συνελεύσεων 720 θέσεων. Η προμήθεια αυτή έχει ενθουσιάσει τους αδελφούς.

Πριν από το 1968, οι συνελεύσεις στην Αρούμπα διεξάγονταν σε νοικιασμένες αίθουσες, αλλά λόγω της αύξησης προέκυψε η ανάγκη να βρεθεί μια μόνιμη Αίθουσα Συνελεύσεων. Γι’ αυτό, αποφασίστηκε να οικοδομηθεί μια Αίθουσα Βασιλείας που θα ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να χρησιμοποιείται για συνελεύσεις. Το 1968 οι ντόπιοι αδελφοί κατασκεύασαν με σκληρή εργασία και αυτοθυσία μια όμορφη αίθουσα για να αινούν τον Ιεχωβά. Ενώ χτιζόταν η αίθουσα, μια σειρά από ψηλούς κάκτους έκρυβε το εργοτάξιο από τη θέα των περαστικών. Την εβδομάδα που θα γινόταν η πρώτη συνέλευση, η κυβέρνηση έδωσε εντολή να κοπούν οι κάκτοι. Έτσι λοιπόν, εμφανίστηκε ξαφνικά η αίθουσα ως εκ θαύματος—τουλάχιστον έτσι φαινόταν! Οι ντόπιοι το θεώρησαν όντως θαύμα, και πολλοί νόμισαν ότι η αίθουσα είχε χτιστεί πράγματι μέσα σε μια νύχτα. Αλλά αυτό το φαινόμενο θα παρουσιαζόταν αργότερα με τις αίθουσες ταχείας ανέγερσης.

Το Έργο Παίρνει Σάρκα και Οστά στο Μπονέρ

Το 1949, ο Τζόσουα Στίλμαν, ειδικός εκπρόσωπος των κεντρικών γραφείων του Μπρούκλιν, επισκέφτηκε το Μπονέρ, όπου κήρυτταν δραστήρια τότε ο Γιακόμπο Ρέινα και ένας γεωργός, ο Ματίς Μπερναμπέλα. Κανένας από τους δύο δεν είχε βαφτιστεί. Έγιναν διευθετήσεις να εκφωνηθεί η πρώτη δημόσια ομιλία στο Μπονέρ. Ήρθαν περίπου 100 άτομα, αλλά μόνο 30 μπήκαν στην αίθουσα. Οι άλλοι 70 είχαν σταλεί από τον τοπικό Καθολικό ιερέα για να διαταράξουν τη συνάθροιση. Ο Ράσελ Γέιτς είπε κάποτε: «Οι πέτρες που άρχισαν να πετούν στη λαμαρίνα της στέγης έπεφταν όπως το χαλάζι στην Αίγυπτο. Έριχναν επίσης πυροτεχνήματα και χτυπούσαν κουβάδες». Αυτή η προσπάθεια δεν είχε επιτυχία, γιατί οι σπόροι της αλήθειας  σκορπίστηκαν και ρίζωσαν. Το επόμενο έτος, ο Γιακόμπο και ο Ματίς, οι πρώτοι Μάρτυρες στο Μπονέρ, βαφτίστηκαν στο Κουρασάο.

Το 1951, ο Ράσελ και ο Μπιλ Γέιτς οργάνωσαν συναθροίσεις στο σπίτι του αδελφού Μπερναμπέλα και, το 1952, διορίστηκε στο Μπονέρ ο Κλίντον Γουίλιαμς προκειμένου να αρχίσει να λειτουργεί η καινούρια εκκλησία σε μια νοικιασμένη αίθουσα στο Κράλενταϊκ. Οι προσπάθειες του αδελφού επέσυραν την οργή του Καθολικού ιερέα, ο οποίος επιχείρησε να προκαλέσει την απέλασή του. Ο ιερέας προσπάθησε να πείσει κάποια γυναίκα που έκανε μελέτη με τον αδελφό Γουίλιαμς να τον κατηγορήσει ότι της έκανε ανήθικες προτάσεις, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Βλέποντας τα σχέδιά του να ματαιώνονται, άρχισε να αποκαλεί τον αδελφό Γουίλιαμς γουάρα-γουάρα, όπως λένε ένα αρπακτικό πουλί που ζει στα νησιά, και να τον κατηγορεί ότι του αρπάζει το ποίμνιο. Αλλά με το πνεύμα του Ιεχωβά ο αδελφός Γουίλιαμς συνέχισε να ενισχύει τη νεοϊδρυμένη εκκλησία, μέχρις ότου διορίστηκε και πάλι στο Κουρασάο. Το 1954 έγινε η πρώτη συνέλευση περιοχής, και από τότε και έπειτα οι συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας έχουν παίξει ζωτικό ρόλο στην πνευματική ζωή των αδελφών στο Μπονέρ. Συγκεντρώνονταν επίσης πλήθη για να δουν τις ταινίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, πράγμα που ήγειρε το ενδιαφέρον, αλλά η πρόοδος ήταν μικρή μέχρι που στάλθηκαν το 1969 δύο ειδικές σκαπάνισσες, η Πέτρα Σελάσα με την κόρη της, την Ίνγκριντ.

 Όταν έφτασαν η Πέτρα και η Ίνγκριντ, δεν είχαν αυτοκίνητο, αλλά παρ’ όλα αυτά κάλυψαν σχεδόν ολόκληρο το νησί με τα πόδια. Πολλά από τα άτομα με τα οποία μελέτησαν τη Γραφή βαφτίστηκαν αργότερα. Οι δυο αδελφές διεξήγαν όλες τις συναθροίσεις, καθιστές και με το κεφάλι καλυμμένο. Μια φορά το μήνα ερχόταν αεροπορικώς ένας αδελφός από το Κουρασάο για να συνεργαστεί μαζί τους και να εκφωνήσει μια δημόσια ομιλία. Αργότερα, όταν η Πέτρα αναγκάστηκε να φύγει, μια άλλη ειδική σκαπάνισσα, η Κλοντέτ Τεσοΐντα, συντρόφευσε την Ίνγκριντ, και συνέχισαν να βοηθούν τους ανθρώπους να μάθουν τη Γραφική αλήθεια.

Σύζυγος Πολιτικού Βρίσκει την Τέλεια Κυβέρνηση

Μεταξύ εκείνων που έμαθαν την καθαρή γλώσσα ήταν και η σύζυγος κάποιου εξέχοντος πολιτικού. Η Καριδάδ Άμπραχαμ, την οποία όλοι αποκαλούν χαϊδευτικά Δα, ήταν σύζυγος ενός υπουργού του Μπονέρ. Οι δύο γιοι της και ο γαμπρός της ασχολούνταν και αυτοί ενεργά με την πολιτική. Η ίδια η Δα οργάνωνε με ζήλο εκστρατείες για την προβολή του συζύγου της. Τη γνώριζαν και τη σέβονταν όλοι. Ένας Προτεστάντης ιερέας που ήταν ανάδοχος ενός από τα παιδιά της τής είπε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Επειδή ο άνθρωπος  αυτός ήταν φίλος της, αλλά και ιερέας, εκείνη πίστεψε αυτό το εσφαλμένο σχόλιο.

Μετά το θάνατο του συζύγου της, η Δα μετακόμισε στην Ολλανδία, και εκεί συγκλονίστηκε όταν είδε δύο Προτεστάντες ιερείς να ομολογούν δημόσια στην τηλεόραση ότι ήταν ομοφυλόφιλοι. Απογοητευμένη από τη θρησκεία, σταμάτησε να πηγαίνει στην εκκλησία. Αργότερα, δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη, έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά και επέστρεψε στο Μπονέρ. Η Δα είπε: «Η αλήθεια ήταν τόσο υπέροχη ώστε έπρεπε να γυρίσω και να τη μεταδώσω στους συμπατριώτες μου». Τώρα, αντί να  υποστηρίζει μια ανθρώπινη κυβέρνηση ως τη λύση στα προβλήματα του Μπονέρ, άρχισε να κηρύττει την πραγματική και μόνιμη λύση—τη Βασιλεία του Θεού μέσω του Ιησού Χριστού. Νομίζοντας ότι είχε έρθει για να προωθήσει προεκλογικά το γιο της, οι άνθρωποι της άνοιγαν την πόρτα και έμεναν έκπληκτοι από το άγγελμα που άκουγαν. Ωστόσο, επειδή η Δα ήταν τόσο γνωστή, πολλοί οι οποίοι προηγουμένως δεν ήθελαν να ακούσουν άλλους Μάρτυρες άρχισαν να προσέχουν το άγγελμα της Βασιλείας.

Τα Έντυπα Γίνονται Διαθέσιμα στην Τοπική Γλώσσα

Η αλήθεια αγγίζει τις καρδιές γρηγορότερα όταν οι άνθρωποι μπορούν να διαβάσουν τα Γραφικά έντυπα στη μητρική τους γλώσσα. Αλλά όταν ήρθαν οι πρώτοι ιεραπόστολοι, δεν υπήρχαν Γραφικά έντυπα στην παπιαμέντο. Οι συναθροίσεις διεξάγονταν σε ένα κράμα αγγλικής και παπιαμέντο, με αγγλικά, ισπανικά και ολλανδικά έντυπα, και έτσι οι αδελφοί έπρεπε να αγωνίζονται σκληρά για να κατανοήσουν την αλήθεια. Υπήρχε λοιπόν πραγματική ανάγκη να μεταφραστούν έντυπα. Ωστόσο, το λεξιλόγιο της παπιαμέντο ήταν φτωχό, δεν υπήρχαν λεξικά, και ούτε δύο άνθρωποι δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σχετικά με το πώς έπρεπε να γράφεται η παπιαμέντο. Έπειτα από χρόνια, ο Μπιλ Γέιτς, ένας παλιός μεταφραστής, έγραψε: «Για να παρουσιάσουμε το άγγελμα της Βασιλείας σε έντυπη μορφή, έπρεπε να πούμε και να γράψουμε πράγματα που δεν είχαν ούτε ειπωθεί ούτε γραφτεί προηγουμένως στην παπιαμέντο. Ήταν δύσκολο να τεθούν οι κανόνες που θα ακολουθούσαμε». Και βέβαια ήταν δύσκολο! Το 1948, οι αδελφοί μετέφρασαν το πρώτο βιβλιάριο, Η Χαρά Όλων των Λαών. Το 1959, ολοκληρώθηκε η μετάφραση του βιβλίου «Έστω ο Θεός Αληθής». Ακολούθησε η μετάφραση και άλλων βιβλίων, καθώς και η τακτική μετάφραση του περιοδικού Τόρεν ντι Βιχιλάνσια, δηλαδή της  Σκοπιάς στην παπιαμέντο, και του περιοδικού Σπιέρτα, δηλαδή του Ξύπνα! Σταδιακά, η σιδηρά λαβή της εκκλησίας πάνω στους ντόπιους άρχισε να χαλαρώνει καθώς αυτοί άρχισαν να διαβάζουν και να κατανοούν την αλήθεια του Λόγου του Θεού στη δική τους γλώσσα.

Η μετάφραση επηρέασε επίσης και την υμνολογία στις συναθροίσεις. Όταν οι Αντιλέζοι ψάλλουν, ψάλλουν ενθουσιωδώς και δυνατά. Ωστόσο, τον πρώτο καιρό, αυτός ο ενθουσιασμός ήταν κάπως μειωμένος επειδή τα υμνολόγια ήταν στην ισπανική. Αλλά όταν οι αδελφοί έλαβαν υμνολόγια στην παπιαμέντο το 1986, οι αίθουσες αντήχησαν από φωνές που υψώνονταν καθαρές και δυνατές. Επιτέλους, μπορούσαν να εκφράσουν πλήρως με τους ύμνους τα αισθήματά τους για τον μεγάλο Θεό τους, τον Ιεχωβά. Η Μαρία Μπρίτεν ανέφερε: «Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ στην πρώτη μου επίσκεψη στην Αίθουσα Βασιλείας ήταν η υμνολογία. Ήταν τόσο ωραία που τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα».—Ησ. 42:10.

Καθώς προχωρούσε το έργο, χρειάζονταν περισσότεροι μεταφραστές, και δύο νεαροί ζηλωτές σκαπανείς—ο Ρέιμοντ Πίτερς και η Ζανίν Κονσεπσιόν—άρχισαν να ασχολούνται με το μεταφραστικό έργο. Σήμερα υπάρχει μια ομάδα εννιά ατόμων στο Μεταφραστικό Τμήμα. Το 1989, έγινε η παραλαβή κομπιούτερ που λειτουργούσαν με το πρόγραμμα MEPS, ένα πολύτιμο εργαλείο για την υποβοήθηση των μεταφραστών, το οποίο τελικά κατέστησε δυνατή την ταυτόχρονη έκδοση της Σκοπιάς στην παπιαμέντο—πράγμα που ωφέλησε εξαιρετικά το έργο κηρύγματος.

 Περισσότερη Βοήθεια από Ιεραποστόλους

Το 1962, ο Τζον Φράι, από την 37η τάξη της Γαλαάδ, διορίστηκε επίσκοπος τμήματος για να αντικαταστήσει τον Ράσελ Γέιτς, ο οποίος θα παρακολουθούσε την επαναληπτική σειρά μαθημάτων της Σχολής Γαλαάδ. Όταν η αδελφή Φράι έμεινε έγκυος, έπειτα από 18 μήνες, το ζεύγος Φράι επέστρεψε στην Αγγλία και ο αδελφός Γέιτς ανέλαβε και πάλι το έργο του τμήματος. Στις 31 Δεκεμβρίου 1964, έφτασε στα νησιά ο Άκε φαν Ντάλφσεν από την Ολλανδία, μετά την αποφοίτησή του από την 39η τάξη της Γαλαάδ. Μόλις έφτασε στο Κουρασάο τον καλωσόρισαν φωτοβολίδες και πυροτεχνήματα που δημιουργούσαν ένα υπέρλαμπρο θέαμα και αντηχούσαν εκκωφαντικά στο νυχτερινό ουρανό. Μη νομίσετε ότι του έκαναν υποδοχή οι νησιώτες. Αντίθετα, ήταν το ετήσιο έθιμο που τηρούν οι ντόπιοι για να διώχνουν τα κακά πνεύματα και τη γρουσουζιά του παλιού χρόνου και να υποδέχονται τον καινούριο. Ο αδελφός Φαν Ντάλφσεν, νέος και δραστήριος, ανέλαβε το έργο περιοχής και τελικά το έργο περιφερείας. Όπως οι περισσότεροι ιεραπόστολοι, αγάπησε το καινούριο του  σπίτι και λέει: «Οι άνθρωποι είναι θερμοί, φιλόξενοι και ειλικρινείς. Απολαμβάνω και θεωρώ προνόμιο το διορισμό μου εδώ».

Το 1974 ο Άκε παντρεύτηκε την Τζούλι, μια αδελφή από το Τρινιδάδ, η οποία τον συνόδευσε στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου.  Η Τζούλι θυμάται: «Μου έκανε εντύπωση η φιλικότητα και η ανεκτικότητα των ανθρώπων. Δεν μιλούσα καθόλου την παπιαμέντο, αλλά το κήρυγμα γινόταν απολαυστικό επειδή εκείνοι με βοηθούσαν. Ήταν εύκολο να λέω “Κον τα μπάι;” (Τι κάνετε;) και να ρωτάω για το κάθε μέλος της οικογένειας, σύμφωνα με το τοπικό έθιμο. Ήταν εύκολο επίσης να δίνω έντυπα. Το δύσκολο ήταν να κουβαλάω μια βαριά τσάντα με έντυπα σε τέσσερις γλώσσες καθώς προσπαθούσα να φυλαχτώ από τη σκόνη και τον αέρα! Το θεωρούσα όμως μεγάλη χαρά». Το 1980, ο Άκε και η Τζούλι πήγαν στην Ολλανδία για να φροντίσουν τον πατέρα του Άκε, ο οποίος έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, αλλά επέστρεψαν στο Κουρασάο το 1992.

Ο Ρομπέρτος Μπέρκερς και η σύζυγός του, η Γκέιλ, απόφοιτοι της 67ης τάξης της Γαλαάδ, συνέχισαν το έργο περιοχής ενόσω έλειπε το ζεύγος Φαν Ντάλφσεν και δημιούργησαν μεγάλο ενθουσιασμό για την ολοχρόνια διακονία. Το 1986, ήρθαν στο Κουρασάο από τη Γαλαάδ ο Ότο Κλόστερμαν και η σύζυγός του, η Υβόν, και ο αδελφός Κλόστερμαν διορίστηκε συντονιστής του τμήματος το 1994. Επέστρεψαν στην Ολλανδία το 2000. Το Μάρτιο του 2000 ο αδελφός Φαν Ντάλφσεν διορίστηκε στην Επιτροπή του Τμήματος και προσκλήθηκε μαζί με τη σύζυγό του στο Μπέθελ, όπου υπηρετούν τώρα. Το 1997, ο Γκρέγκορι Ντούχον από το γραφοτεχνικό τμήμα του Μπρούκλιν και η σύζυγός του, η Σάρον, διορίστηκαν στο Κουρασάο ως Μπεθελίτες σε Υπηρεσία στο Εξωτερικό. Η Σάρον, πτυχιούχος νοσοκόμα, και άλλοι πρόσφεραν ανεκτίμητη βοήθεια στη φροντίδα του αδελφού Ράσελ Γέιτς, τον καιρό που αυτός βρισκόταν στο τελικό στάδιο του καρκίνου. Το Μάρτιο του 2000 ο αδελφός Ντούχον διορίστηκε συντονιστής της επιτροπής του τμήματος και η καλοσυνάτη και προσιτή του προσωπικότητα χαίρει μεγάλης εκτίμησης από όλους. Στην Επιτροπή του Τμήματος υπηρετούν τώρα ο Γκρέγκορι Ντούχον, ο Κλίντον Γουίλιαμς και ο Άκε φαν Ντάλφσεν.

Το Σκαπανικό Φέρνει Πλούσιες Ανταμοιβές

Όταν η Μάργκαρετ Πίτερς άρχισε να μελετάει τη Γραφή, ήταν ικανοποιημένη με τη θρησκεία της. Η ίδια θυμάται: «Στην αρχή  δεν είχα πρόθεση να αλλάξω τη θρησκεία μου. Ήμουν ενεργό μέλος στην Καθολική Εκκλησία, στη Λεγεώνα της Μαρίας και στην εκκλησιαστική χορωδία. Αλλά αφού μελέτησα τη Γραφή αντιλήφθηκα ότι αυτά που είχα διδαχτεί ήταν εσφαλμένα. Δεν περίμενα να με καλέσουν για να συμμετάσχω στη διακονία αγρού, ζήτησα μόνη μου να πάω. Ήθελα να βγουν και άλλοι από την ψεύτικη θρησκεία και να λάβουν τη στάση τους υπέρ της αλήθειας». Βαφτίστηκε το 1974 και είναι τακτική σκαπάνισσα εδώ και 25 χρόνια.

Ο Ιεχωβά ευλόγησε τη Μάργκαρετ, όπως δείχνει μία από τις πολλές εμπειρίες της. Της σύστησαν μια νεαρή κοπέλα ονόματι Μέλβα Κουμς, και η Μάργκαρετ της πρότεινε να ρωτήσει τον πατέρα της αν της επέτρεπε να κάνει μελέτη. Εντυπωσιασμένος από το σεβασμό που του έδειξε η Μάργκαρετ, ο κ. Κουμς είπε ότι δεν επρόκειτο να κάνει μελέτη μόνο η κόρη του αλλά και ολόκληρη η οικογένειά του—εφτά άτομα! Η Μάργκαρετ είχε τη χαρά να τους δει όλους να βαφτίζονται, και ένας από τους γιους έγινε αργότερα πρεσβύτερος.

Μια άλλη σκαπάνισσα η οποία γεύτηκε την αγαθότητα του Ιεχωβά είναι η Μπλανς φαν Χάιντορν. Βαφτίστηκε το 1961, ο δε σύζυγός της ο Χανς το 1965. Η Μπλανς είναι σκαπάνισσα εδώ και 35 χρόνια. Στο διάστημα αυτό μεγάλωσε έξι παιδιά, δύο από τα οποία κάνουν τώρα τακτικό σκαπανικό. Αυτό δεν θα ήταν εφικτό αν δεν τη βοηθούσε ενεργά και δεν την υποστήριζε συναισθηματικά  ο Χανς. Και οι δυο μαζί έχουν βοηθήσει 65 άτομα να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά.

Μια από τις πολλές εμπειρίες της Μπλανς αφορά κάποια γειτόνισσά της, τη Σεραφίνα. Η Μπλανς είχε αρχίσει μελέτη με τη Σεραφίνα, αλλά ο σύζυγός της, ο Τέο, εναντιώθηκε σφοδρά. Έκαψε τα βιβλία της Σεραφίνα και απαγόρευσε στην Μπλανς να μπαίνει στο σπίτι τους, λέγοντας μάλιστα σε όλους ότι ακόνιζε ένα μεγάλο μαχαίρι για αυτήν. Ο Χανς ανακάλυψε ποια ήταν η αιτία που ο Τέο εναντιωνόταν τόσο πολύ. Είχε, όπως φάνηκε, κάποιον φίλο του οποίου η σύζυγος είχε αρχίσει να μελετάει με έναν ιερέα μιας τοπικής θρησκείας. Αργότερα, αυτή δημιούργησε δεσμό με τον ιερέα και έφυγε μαζί του. Ο Τέο, λοιπόν, φοβόταν μην κάνει και η σύζυγός του το ίδιο. Χρησιμοποιώντας το εδάφιο Εβραίους 13:4, ο Χανς τού εξήγησε την άποψή μας για το γάμο. Καθησυχασμένος ο Τέο τής επέτρεψε να συνεχίσει τη μελέτη. Η Σεραφίνα βαφτίστηκε και έπειτα από λίγο καιρό έκανε το ίδιο και ο Τέο. Και οι δύο υπηρετούν τώρα πιστά τον Ιεχωβά.

Η Μπλανς αφηγείται ότι κάποια ημέρα διεξήγαγε μια Γραφική μελέτη στις 11.00 π.μ., γύρισε στο σπίτι για το μεσημεριανό φαγητό, και ύστερα από δύο ώρες γέννησε το γιο της τον Λούσεν! Συνεχίζει να θεωρεί πολύτιμο το προνόμιο που έχει να είναι σκαπάνισσα. Η Μπλανς λέει: «Το σκαπανικό σε παρακινεί να προετοιμάζεσαι και να μελετάς συνεχώς και σου δίνει ικανοποίηση η οποία δεν μπορεί να βρεθεί πουθενά αλλού».

Δύναμη που Ξεπερνάει το Φυσιολογικό

Η Μάριον Κλέιφστρα έχει βρει επίσης μεγάλη ικανοποίηση καθώς υπηρετεί ολοχρόνια τον Ιεχωβά. Άρχισε να ενδιαφέρεται για την αλήθεια όταν ήταν έφηβη, ενώ διάβαζε τα περιοδικά στην τυφλή γιαγιά της. Αφιέρωσε τη ζωή της στον Ιεχωβά το 1955, και το 1970 έγινε τακτική σκαπάνισσα. Ο γιος της ο Άλμπερτ ακολούθησε τα βήματά της και είναι και αυτός σκαπανέας τα τελευταία 18 χρόνια.

Η Μάριον έκανε μελέτη με τη Γιοχάνα Μαρτίνα, μια μητέρα εννιά παιδιών. Ο σύζυγος της Γιοχάνα, ο Αντόνιο, ήταν πολύ εναντιούμενος, και η Μάριον δεν μπορούσε να κάνει τη μελέτη όταν  ήταν εκείνος στο σπίτι. Η Γιοχάνα έδενε ένα κουρέλι στην αυλόπορτα όταν εκείνος ήταν εκεί, για να το βλέπει η Μάριον και να ξαναπηγαίνει αργότερα. Με την υπομονή της Μάριον και την εγκαρτέρηση της Γιοχάνα, γνώρισε την αλήθεια όχι μόνο η Γιοχάνα αλλά και ο Αντόνιο, και βαφτίστηκαν μαζί. Βοήθησαν οχτώ από τα εννιά παιδιά τους να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά.

 Δυστυχώς, ο Αντόνιο σκοτώθηκε αργότερα σε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα. Ύστερα από μερικά χρόνια, δύο παιδιά της Γιοχάνα σκοτώθηκαν με τον ίδιο τρόπο, και ένα τρίτο παιδί πέθανε υπό άλλες τραγικές συνθήκες. Αλλά παρ’ όλα αυτά, η Γιοχάνα έμεινε σταθερή, εμπιστευόμενη στον Ιεχωβά για να της δίνει «δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό». (2 Κορ. 4:7) Η ισχυρή πίστη τη στήριξε ώστε, όχι μόνο να υπομείνει σε περιόδους σχεδόν αβάσταχτης θλίψης, αλλά και να συνεχίσει το σκαπανικό τα τελευταία 25 χρόνια. Η Γιοχάνα είναι τώρα 81 ετών και λέει: «Ο Ιεχωβά είναι μεγάλος, και αυτός είναι εκείνος που με στηρίζει. Τον ικετεύω συνεχώς, και ποτέ δεν με απογοητεύει».

Αυτά είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα των όσιων, σκληρά εργαζόμενων σκαπανέων οι οποίοι αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των περισσότερων εκκλησιών, εμπλουτίζοντάς τες. Όταν έγινε προσαρμογή στον αναμενόμενο αριθμό ωρών για τους σκαπανείς το 1998, δόθηκε η δυνατότητα να εισέλθουν πολλά άλλα άτομα σε αυτόν τον τομέα υπηρεσίας. Οι σκαπανείς έχουν εκφράσει βαθιά εκτίμηση για τη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα, η οποία τους έχει βοηθήσει πάρα πολύ καθώς εκπαιδεύονται για να γίνουν καλύτεροι διάκονοι. Οι ζηλωτές ευαγγελιζόμενοι προσθέτουν και αυτοί τις δικές τους κραυγές αίνου προς τον Ιεχωβά και μερικοί από αυτούς έχουν πολύ καλά αποτελέσματα στην ανεπίσημη μαρτυρία, όπως φαίνεται από την ακόλουθη εμπειρία.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Άλμπερτ Χιθ, ένας νεαρός γιατρός από τη Γουιάνα, παρέδιδε μαθήματα σε κάποιο πανεπιστήμιο στην Τζακάρτα της Ινδονησίας. Εκεί άρχισε να μαθαίνει ένα διαφορετικό είδος θεραπείας. Ως οφθαλμίατρος, μπόρεσε να εκτιμήσει το «κολλύριο» για το οποίο μίλησε ο Ιησούς στους Λαοδικείς, όπως αναφέρεται στο εδάφιο Αποκάλυψη 3:18. Ο Άλμπερτ αποφάσισε ότι αυτό ήταν το «κολλύριο» που ήθελε να δίνει ως συνταγή. Το 1964 μετακόμισε με την οικογένειά του στο Κουρασάο, και συνέχισε να μαθαίνει το πρόγραμμα πνευματικής θεραπείας το οποίο εμπιστεύτηκε ο Ιησούς στην τάξη του δούλου του στη γη. (Ματθ. 24:45) Το 1969, ο Άλμπερτ και ο γιος του  βαφτίστηκαν στην ίδια συνέλευση. Στην κλινική του έδινε μεγάλη μαρτυρία τόσο σε ασθενείς όσο και σε υπαλλήλους. Ο Άλμπερτ έγινε η αιτία να οδηγηθούν πολλοί στα νερά της αλήθειας, μερικοί από τους οποίους είναι σήμερα πρεσβύτεροι.

Μια Απρόσμενη Αναστάτωση

Η ζωή ήταν ανέκαθεν ήσυχη στο Κουρασάο. Επί πολλά χρόνια, δεν είχε συμβεί τίποτα για να διαταράξει τη σχεδόν ειδυλλιακή ειρήνη. Αλλά προέκυψαν εξελίξεις οι οποίες θα έφερναν δραστικές αλλαγές. Στις αρχές Μαΐου του 1969, ο επίσκοπος ζώνης Ρόμπερτ Τρέισι προειδοποίησε για τον κίνδυνο που υπήρχε να εφησυχάσει κανείς και να χαλαρώσει έχοντας μια ψευδαίσθηση ασφάλειας εξαιτίας της φαινομενικής γαλήνης του νησιού. Κάτι επρόκειτο σύντομα να ταράξει αυτή τη γαλήνη. Σε λίγες εβδομάδες, στις 30 Μαΐου, κάποιες εργατικές κινητοποιήσεις έγιναν βίαιες. Ξέσπασαν λεηλασίες και πυρκαγιές, και η άλλοτε ήσυχη κοινότητα μετατράπηκε σε μια δίνη πολιτικής αναταραχής. Ο Κλίντον Γουίλιαμς θυμάται: «Ένας άντρας, γυμνός από τη μέση και πάνω, όρμησε προς το αυτοκίνητό μου με μάτια που πετούσαν σπίθες από το θυμό. Ξαφνικά, κάποιος με τον οποίο είχα κάνει μελέτη στο παρελθόν ήρθε να με σώσει φωνάζοντας: “Όχι αυτόν! Αυτός είναι καλός άνθρωπος”. Ο άντρας προχώρησε, έριξε στο κάθισμα του αυτοκινήτου μου μερικές κονσέρβες που είχε μόλις αρπάξει από το σούπερ μάρκετ, και έφυγε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ευχαρίστησα τον Ιεχωβά που με προστάτεψε».

Μέσα στη σύγχυση και στην αβεβαιότητα εκείνης της δύσκολης εποχής, ο λαός του Ιεχωβά παρέμεινε ήρεμος, νιώθοντας ασφαλής καθώς γνώριζε ότι στο προσεχές μέλλον η Βασιλεία του Θεού θα δώσει σε όλους τέλεια κυβέρνηση. Τότε ο Ιεχωβά θα χορτάσει την επιθυμία «κάθε ζωντανού πλάσματος». (Ψαλμ. 145:16) Σήμερα, οι άνθρωποι θεωρούν την 30ή Μαΐου 1969 σημείο στροφής στην ιστορία του νησιού.

Καινούρια Γραφεία Τμήματος

Ο Νάθαν Ο. Νορ, ο οποίος υπηρέτησε ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά μέχρι το θάνατό  του το 1977, έδειχνε πάντα μεγάλο ενδιαφέρον για τους ιεραποστόλους και ταξίδευε συχνά στο εξωτερικό για να ενισχύει τους αδελφούς. Το 1956, άρχισαν επίσης να επισκέπτονται τους αδελφούς σε όλο τον κόσμο οι επίσκοποι ζώνης, και αυτά τα «δώρα σε μορφή ανθρώπων» έχουν γίνει «ενισχυτική βοήθεια», η οποία έδωσε μεγάλη ώθηση στο έργο σε αυτά τα τρία νησιά. (Εφεσ. 4:8· Κολ. 4:11) Το 1950, ο αδελφός Νορ έκανε την πρώτη του επίσκεψη εδώ και ενώ βρισκόταν στο Κουρασάο διευθέτησε να ιδρυθεί ένα καινούριο γραφείο τμήματος με υπηρέτη τμήματος τον Ράσελ Γέιτς. Σχετικά με την ομιλία του αδελφού Νορ, με τίτλο «Ελευθερία στους Δεσμίους», ο αδελφός Γέιτς έγραψε: «Ήταν σαν να είχε καλέσει τους παρόντες έναν έναν  στο βήμα και να τους έδινε προσωπική συμβουλή». Το 1955 ο αδελφός Νορ ήρθε ξανά και έκανε μια ομιλία στη μισοτελειωμένη Αίθουσα Βασιλείας της Οράνιεσταντ στην Αρούμπα. Στη συνέχεια πήγε στο Κουρασάο για κάποια συνέλευση, συνοδευόμενος από μια ομάδα αδελφών. Στην τελευταία του επίσημη επίσκεψη το 1962, έκανε την αφιέρωση μιας Αίθουσας Βασιλείας στην Μπουένα Βίστα του Κουρασάο και ενθάρρυνε πάρα πολύ τους αδελφούς με τις επίκαιρες ομιλίες του. Έδωσε επίσης έγκριση για να οικοδομηθεί καινούριο γραφείο τμήματος το οποίο θα περιλάμβανε έναν ιεραποστολικό οίκο και μια Αίθουσα Βασιλείας στο Όστερμπέκστραατ, λίγο πιο έξω από το Βίλεμσταντ.

Ο πατέρας του αρχιτέκτονα που σχεδίασε το κτίριο ήταν Εβραίος και είχε ζήσει σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης μαζί με Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτός ο άνθρωπος είπε στη Χέιζελ Γέιτς: «Υπάρχει μόνο μία αληθινή θρησκεία—οι Μάρτυρες του Ιεχωβά». Η αφιέρωση εκείνου του γραφείου τμήματος έγινε το 1964, και το 1978 ακολούθησε μια επέκταση καθ’ υπόδειξη του Άλμπερτ Ντ. Σρόντερ, επισκόπου ζώνης. Το 1990, έγινε φανερό ότι χρειάζονταν μεγαλύτερες εγκαταστάσεις και οι αδελφοί προσπάθησαν να βρουν μια καινούρια τοποθεσία για να χτίσουν, αλλά χωρίς επιτυχία.

Το Νοέμβριο του 1998, αποφασίστηκε να αγοραστεί ένα ήδη υπάρχον κτίριο το οποίο, με κάποιες μετατροπές, θα στέγαζε το τμήμα. Οι αδελφοί διάλεξαν ένα συγκρότημα διαμερισμάτων που βρίσκεται σε βολική τοποθεσία, στην οδό Σέιρου Λόραγουεχ, λίγο πιο έξω από το Βίλεμσταντ, και το αγόρασαν στις 4 Δεκεμβρίου. Η ταχύτητα και η ευκολία με την οποία έγιναν όλα διαβεβαίωσε τους αδελφούς ότι ο Ιεχωβά ευλογούσε αυτή την προσπάθεια, σε αρμονία με το εδάφιο Ψαλμός 127:1. Τα ανακαινισμένα κτίρια είναι όμορφα και άνετα και συμβάλλουν στην απόδοση τιμής και δόξας στο όνομα του Ιεχωβά.

Στις 20 Νοεμβρίου 1999, έγινε η αφιέρωση του καινούριου τμήματος στην αυλή του τμήματος, και παρευρέθηκαν 273 άτομα. Ο Γκέριτ Λος από το Κυβερνών Σώμα παρέθεσε λόγια του  προφήτη Ησαΐα για να δείξει πώς θα χρησιμοποιούνταν τα καινούρια κτίρια για το μεγαλειώδη σκοπό του Ιεχωβά. Την επομένη, 2.588 άτομα παρακολούθησαν ένα ειδικό πρόγραμμα στο στάδιο, το οποίο για πολλούς ήταν το σημαντικότερο γεγονός του υπηρεσιακού έτους 2000.

Το Ζήτημα του Αίματος Λαβαίνει Δημοσιότητα από το Ραδιόφωνο

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αγαπούν τη ζωή και τη θεωρούν δώρο από τον Θεό. Σε αρμονία με το εδάφιο Πράξεις 15:29, απέχουν από αίμα. Η άρνησή τους να δεχτούν μεταγγίσεις αίματος, η οποία βασίζεται στη Γραφή, έχει παρεξηγηθεί από καλοπροαίρετους γιατρούς και κρατικούς αξιωματούχους. Το 1983, ένας δικαστής στο Κουρασάο αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη θεόδοτη γονική εξουσία του Έσμοντ και της Βίβιαν Γκιμπς και διέταξε να γίνει μετάγγιση αίματος στο μωρό τους. Τα μέσα ενημέρωσης κάλυψαν ευρέως την υπόθεση και ακολούθησε πολλή αρνητική δημοσιότητα. Κάποιος ραδιοφωνικός σταθμός παρουσίασε ένα πρόγραμμα για να διευκρινίσει τα πράγματα. Σε αυτό μια ομάδα εφτά ατόμων—μεταξύ των οποίων ο Χούμπερτ Μαργκαρίτα με τη σύζυγό του, τη Λένα, καθώς και ο Ρομπέρτος Μπέρκερς, ο επίσκοπος περιοχής—συζήτησαν το θέμα επί τρεις ώρες. Οι αδελφοί εξήγησαν με επιδεξιότητα το νόμο της Γραφής για το αίμα, και το πρόγραμμα κατάφερε να απαλύνει την ένταση που επικρατούσε, καθώς και να βοηθήσει το κοινό να κατανοήσει τις απαιτήσεις του Ιεχωβά.

Υπάρχουν επίσης γιατροί οι οποίοι σέβονται το δικαίωμα που έχει ο ασθενής να αρνηθεί τη μετάγγιση αίματος. Παραδείγματος χάρη, η Χέρντα Φερμπίστ, δασκάλα, έπαθε ένα σοβαρό αυτοκινητικό δυστύχημα και χρειαζόταν επειγόντως χειρουργική επέμβαση. Αιμορραγούσε τόσο πολύ που η αιμοσφαιρίνη της είχε πέσει στο δύο. Ο χειρουργός αποφάσισε να γίνει η εγχείρηση σε δύο φάσεις για να μη χάσει η Χέρντα περισσότερο αίμα. Η εγχείρηση ήταν επιτυχής. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ευγνώμονες σε τέτοιους επιδέξιους και αφοσιωμένους γιατρούς, οι οποίοι, παρότι μερικές φορές χρειάζεται να παλέψουν με τη συνείδησή τους,  είναι αρκετά θαρραλέοι αλλά και ακέραιοι ώστε να σεβαστούν το δικαίωμα που έχει ο ασθενής να αρνηθεί το αίμα.

Ο Γκιλγιέρμο Ράμα, εισηγητής της Επιτροπής Προσέγγισης Νοσοκομείων στο Κουρασάο, αναφέρει: «Ζητείται κατά κανόνα η βοήθειά μας στις κρίσιμες περιπτώσεις. Χωρίς την επιτροπή, θα υπήρχαν πολύ περισσότερα προβλήματα». Ο Αλφρέντο Μίλερ, εισηγητής στην Αρούμπα, έχει την ίδια γνώμη. Επισημαίνει πως, μολονότι αρχικά υπήρχε κάποια αντίδραση στην Αρούμπα, οι περισσότεροι γιατροί τώρα συνεργάζονται με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Η Στοργική Υπηρεσία των Επισκόπων Περιοχής

Αν και στην αρχή η αύξηση ήταν πολύ αργή στα τρία νησιά, ήταν  πάντοτε σταθερή, και μπορούσε κανείς να δίνει έντυπα εύκολα. Το 1964, υπήρχαν τέσσερις εκκλησίες με 379 ευαγγελιζομένους, και το 1980 οι εκκλησίες ανήλθαν σε 16 με 1.077 ευαγγελιζομένους. Μεταξύ του 1981 και του 2000, οι ευαγγελιζόμενοι ανήλθαν σε 2.154, και όταν προστέθηκαν δύο ολλανδικές και δύο ισπανικές εκκλησίες, ο αριθμός των εκκλησιών έφτασε τις 29, ενώ οι παρόντες στην Ανάμνηση τους 6.176.

Για να υπηρετούνται οι διάφορες γλωσσικές ομάδες, χρειάζονταν επίσκοποι περιοχής οι οποίοι θα μπορούσαν να μιλούν τουλάχιστον τρεις γλώσσες, και τέτοιοι αδελφοί δεν είναι πάντοτε εύκολο να βρεθούν. Ωστόσο, τα τρία αυτά νησιά έχουν ευλογηθεί με περιοδεύοντες επισκόπους, οι οποίοι, σαν τον Παύλο, ευαρεστήθηκαν να μεταδώσουν τις ίδιες τους τις ψυχές. (1 Θεσ. 2:8) Σε αυτό το έργο υπηρέτησαν ο Χάμφρι και η Λουντμίλα Ερμάνους, οι οποίοι είναι τώρα ιεραπόστολοι στο Σουρινάμ, και ο Έντσελ και η Κλοντέτ Μαργκαρίτα, ντόπιοι σκαπανείς. Ο Φράνκι και η Μαρία Χερμς, σκαπανείς από την Αρούμπα, υπηρέτησαν επίσης στο έργο περιοχής μέχρις ότου προσκλήθηκαν στο Μπέθελ, όπου τώρα υπηρετούν ως μέλη της μεταφραστικής ομάδας.

Το 1997, ο Μαρκ και η Έντιτ Μίλεν, οι οποίοι είχαν υπηρετήσει στο έργο περιοχής στο Βέλγιο, ταξίδεψαν πολύ μακριά από την πατρίδα τους για να ενισχύσουν τους αδελφούς. Όπως όλοι οι καινούριοι ιεραπόστολοι, το ζεύγος Μίλεν έπρεπε να μάθει τη γλώσσα, ένα δύσκολο εγχείρημα το οποίο μερικές φορές έχει πολύ διασκεδαστικά αποτελέσματα. Ο αδελφός Μίλεν θυμάται ότι μια φορά προσπαθούσε να πει πως ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι σαν το στρατιώτη που κρύβεται στο χαράκωμα (μπουράκου) και αντί για αυτό είπε ότι δεν πρέπει να είναι σαν το στρατιώτη που κρύβεται στο γαϊδούρι (μπουρίκου)! Παρά τις δυσκολίες, ο Μαρκ και η Έντιτ συνέχισαν. Τώρα που μιλούν καλά τη γλώσσα, υπηρετούν χαρούμενοι τις ολλανδικές και τις παπιαμέντο εκκλησίες. Το 2000, ο Πολ και η Μάρσα Τζόνσον ήταν το πρώτο ζευγάρι που συμμετείχε σε μια νέα διευθέτηση στην οποία ένας επίσκοπος περιοχής από το Πόρτο Ρίκο υπηρετεί τις τοπικές αγγλικές και ισπανικές εκκλησίες.

 Αίθουσες Βασιλείας Ταχείας Ανέγερσης

Το 1985, 294 αδελφοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και από την Αλάσκα, ήρθαν να χτίσουν μια Αίθουσα Βασιλείας στο Πάνεκουκ του Κουρασάο. Η καινούρια αίθουσα, η οποία ολοκληρώθηκε σε εννιά μέρες, προκάλεσε τεράστια δημοσιότητα, και έδωσε θαυμάσια μαρτυρία, αποδεικνύοντας επίσης την αγάπη και την ενότητα στην πράξη. Οι άνθρωποι εκπλήσσονταν καθώς έβλεπαν άντρες, γυναίκες και παιδιά να βοηθούν πρόθυμα τους εθελοντές που είχαν έρθει από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Ραμίρο Μίλερ λέει: «Υπήρχαν τεχνικά προβλήματα ως συνήθως, αλλά ξεπεράστηκαν, και το πνεύμα του Ιεχωβά ενήργησε δυναμικά στην οικοδόμηση της αίθουσας. Την Κυριακή το βράδυ, οι αδελφοί  μπόρεσαν να λατρέψουν τον Ιεχωβά σε μια ολοκαίνουρια αίθουσα, προς μεγάλη κατάπληξη των δύσπιστων οι οποίοι έλεγαν ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να γίνει».

Φαίνεται πως το επίτευγμα αυτό κατέπληξε επίσης τον τοπικό κλήρο, γιατί κάποιο πρωί μετά την αναγγελία του γεγονότος από την τηλεόραση, ένα αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά στην αίθουσα. Ποιος βγήκε από το αυτοκίνητο; Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, ήταν ο επίσκοπος του Κουρασάο και τρεις ιερείς—τα άσπρα τους ράσα ανέμιζαν στο αεράκι, καθώς κουνούσαν το κεφάλι τους από προφανή έκπληξη και δυσπιστία.

Ο χρόνος δεν θα μας φτάσει αν συνεχίσουμε να αφηγούμαστε όλες τις ανιδιοτελείς πράξεις που έχουν κάνει οι αδελφοί:  οι πρώτοι ιεραπόστολοι—όπως τα ζεύγη Φαν Άικ, Χόρνβελτ και Φελπς, καθώς και ο Κορ Τένισεν—που άφησαν τα σπίτια τους για να υπηρετήσουν τους αδελφούς εδώ· ο Πέντρο Γκιριγκόρι, ο οποίος δεν ήξερε ούτε να διαβάζει ούτε να γράφει αλλά κατηύθυνε πολλούς στην αλήθεια· ο Θίοντορ Ρίτσαρντσον, ο «Ψηλός», που «όργωνε» τους δρόμους του Σερ Ασέλ κάνοντας αναρίθμητες επανεπισκέψεις· οι ζηλώτριες σκαπάνισσες Μαρία Σελάσα, Έντνα Αρβάσιο, Ισένια «Τσέινα» Μανουέλ και Βερόνικα Γουάλ· η χαρούμενη Σεφερίτα Ντολορίτα, η οποία είναι τυφλή και πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, και ωστόσο εγκαρτερεί στο κήρυγμα και δεν παραλείπει ποτέ να ενθαρρύνει εκείνους που πηγαίνουν να την ενθαρρύνουν. Η εικόνα αυτών των πιστών αδελφών, καθώς και άλλων, οι οποίοι πρόσφεραν ολόψυχα τον εαυτό τους, είναι βαθιά χαραγμένη στο νου και στην καρδιά των αδελφών που ζουν στα τρία αυτά νησιά.

Η Έρημος Ανθεί

Στη δεκαετία του 1980, η Αρούμπα γνώρισε τρομερή οικονομική ανάπτυξη. Υπερσύγχρονα ξενοδοχεία είναι τώρα χτισμένα  κατά μήκος των κατάλευκων ακτών, και λαμπρά φωτισμένα καζίνο προσελκύουν τα μέλη του διεθνούς τζετ-σετ. Αναπόφευκτα, αυτό επιδρά στη νοοτροπία των κατοίκων, καθώς ο υλισμός έχει προβάλει όμορφα καμουφλαρισμένος για να επηρεάσει πολλούς—ακόμη και μερικούς μέσα στην εκκλησία. Ωστόσο, υπάρχει μεγάλη επιτυχία από πνευματική άποψη, ειδικά στον ισπανικό αγρό, και επιτακτική ανάγκη για αδελφούς ικανούς να αναλάβουν την ηγεσία.

Από την άλλη πλευρά, το Κουρασάο περνάει σοβαρή οικονομική κρίση, και πολλοί κάτοικοι μετακομίζουν στην Ολλανδία. Η φυγή πολλών αδελφών από το νησί έχει επηρεάσει τις εκκλησίες, και τόσο στο Κουρασάο όσο και στο Μπονέρ η αύξηση ήταν μικρή τα τελευταία χρόνια.

Ωστόσο, καθώς προχωρούμε στον 21ο αιώνα, υπάρχουν λόγοι για να σηκώσουμε το κεφάλι μας και να χαρούμε. Η ένδοξη Βασιλεία του Θεού είναι πολύ κοντά, και ο λαός του Θεού συνεχίζει να διδάσκει την αλήθεια σε όλους όσους έχουν «τη σωστή διάθεση». (Πράξ. 13:48) Αυτή η άλλοτε άνυδρη πνευματική έρημος έχει εμποτιστεί με τα νερά της αλήθειας.

 [Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 72]

Φλαμίγκοι και Γαϊδούρια

Στο ήσυχο και ανέγγιχτο Μπονέρ, η εξαγωγή αλατιού από τη θάλασσα είναι μια σημαντική βιομηχανική δραστηριότητα και πηγή εισοδήματος για τους νησιώτες. Οι φλαμίγκοι τρώνε τροφές που περιέχουν πολύ αλάτι. Τέτοια τροφή αφθονεί στις αλυκές του νησιού, πράγμα που κάνει το Μπονέρ ένα από τα λίγα μέρη στον κόσμο όπου υπάρχουν ιδεώδεις συνθήκες για τον πολλαπλασιασμό αυτών των ζωηρόχρωμων πουλιών. Τα ημιάγρια γαϊδούρια, που τα είχαν φέρει αρχικά στο νησί για να δουλεύουν στις αλυκές, αφέθηκαν εγκαταλειμμένα όταν τα αντικατέστησαν οι μηχανές. Τώρα γυρίζουν αδέσποτα στην ύπαιθρο. Για την προστασία τους οργανώθηκε στο νησί ένα καταφύγιο, και οι κάτοικοι παροτρύνονται να φροντίζουν από ένα γαϊδουράκι.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 87]

Τα Αετώματα και η Πλωτή Γέφυρα του Κουρασάο

Το Βίλεμσταντ, η πρωτεύουσα του Κουρασάο, είναι μια ιδιόρρυθμη, γραφική πόλη. Τα αετώματα των κτιρίων θυμίζουν το Άμστερνταμ, μόνο που είναι βαμμένα με έντονα χρώματα. Το κέντρο της πόλης χωρίζεται στα δύο από τον κόλπο της Αγίας Άννας. Η πλωτή γέφυρα Κουίν Έμα συνδέει τα δύο μέρη της πόλης και ανοίγει σε ελάχιστο χρόνο όταν μπαίνουν μεγάλα πλοία στο βαθύ λιμάνι. Στην αρχή, πλήρωνε κανείς διόδια για να διασχίσει τη γέφυρα, εκτός και αν ήταν ξυπόλητος, πράγμα που έδειχνε ότι ήταν φτωχός. Έτσι λοιπόν, οι φτωχοί δανείζονταν παπούτσια για να μη θεωρούνται φτωχοί και οι πλούσιοι έκρυβαν αυτά που φορούσαν για να μην πληρώνουν διόδια!

[Πλαίσιο στη σελίδα 93]

Θα Χαιρετήσουμε Πρώτα τον Ιερέα;

«Η θέση του ιερέα είναι τόσο υψηλή και αξιοσέβαστη ώστε, αν συναντήσουμε στο δρόμο έναν ιερέα και έναν άγγελο, θα χαιρετήσουμε πρώτα τον ιερέα».—Μετάφραση από την εβδομαδιαία Καθολική εφημερίδα Λα Ουνιόν, 10 Αυγούστου 1951, Κουρασάο.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 95]

Το Καλό Όνομα Είναι Πολύτιμο

Το Σεπτέμβριο του 1986, ο Ράσελ Γέιτς πήγε να παραλάβει ένα δέμα που είχε σταλεί από την Τζαμάικα στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Όταν το άνοιξε μπροστά στους επιθεωρητές του ταχυδρομείου, ξαφνιάστηκε, γιατί κάτω από μια στοίβα περιοδικών υπήρχε ένα πακέτο που περιείχε τέσσερα κιλά μαριχουάνα! Αμέσως η αστυνομία τον έθεσε υπό κράτηση. Ωστόσο, ο διευθυντής του ταχυδρομείου του Κουρασάο έδωσε καλές συστάσεις για τον αδελφό Γέιτς, λέγοντας ότι ήταν αδύνατον να έχει αυτός ο άνθρωπος σχέση με ναρκωτικά. Αν ο διευθυντής δεν εγγυόταν τόσο κατηγορηματικά, ο αδελφός Γέιτς θα είχε φυλακιστεί. Λόγω αυτής της εξέλιξης, αφέθηκε γρήγορα ελεύθερος. Οι τοπικές εφημερίδες έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα στο γεγονός. Μία από αυτές αποκάλεσε τον αδελφό Γέιτς «πολύ αξιοπρεπή και έντιμο άνθρωπο» ο οποίος «ενδιαφέρεται πάρα πολύ για το κήρυγμα των καλών νέων σε όλους». Η εμπειρία αυτή τονίζει πόσο πολύτιμο είναι το καλό όνομα.

 [Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 96]

Ένα Ασυνήθιστο Χαρακτηριστικό του Έργου της Βασιλείας

Κάθε χρόνο δίνονται στο έργο πάρα πολλά αντίτυπα του βιβλιαρίου Καθημερινή Εξέταση των Γραφών. Εδώ και μερικά χρόνια, οι σκαπανείς δίνουν εκατοντάδες τέτοια βιβλιάρια. Η Τζιζέλε Χάιντε μπήκε για νοσηλεία στο νοσοκομείο και χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να δώσει ανεπίσημη μαρτυρία στις άλλες ασθενείς. Μία από αυτές, η Νινόσκα, ανταποκρίθηκε ευνοϊκά και ρώτησε την Τζιζέλε αν είχε «το μικρό βιβλίο». Στην αρχή η Τζιζέλε δεν κατάλαβε ποιο βιβλίο εννοούσε, αλλά τελικά αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για το βιβλιάριο Καθημερινή Εξέταση των Γραφών. Από τότε συζητούσαν το εδάφιο κάθε πρωί. Διευθέτησαν να κάνουν Γραφική μελέτη όταν θα έβγαιναν από το νοσοκομείο. Σε λιγότερο από ένα έτος, η Νινόσκα βαφτίστηκε. Τώρα, ο σύζυγός της και τα παιδιά της μελετούν τη Γραφή με τους Μάρτυρες.

[Εικόνα]

Το βιβλιάριο «Καθημερινή Εξέταση των Γραφών» στην ολλανδική, στην αγγλική και στην παπιαμέντο

[Πλαίσιο στη σελίδα 104]

“Ζήλος για τον Θεό Αλλά Όχι Σύμφωνα με Ακριβή Γνώση”

Ένα πρωί, ο Χούμπερτ Μαργκαρίτα και η Μορέινα φαν Χάιντορν συνάντησαν στην υπηρεσία αγρού μια μαθήτρια, τη Μορέιλα. Οι εκφράσεις της Μορέιλα έδειχναν ότι είχε «ζήλο για τον Θεό αλλά όχι σύμφωνα με ακριβή γνώση». (Ρωμ. 10:2) Εξήγησε ότι διδασκόταν κάθε ημέρα το Ρωμαιοκαθολικισμό και ήταν πεπεισμένη ότι αυτός είναι ο τρόπος για να λατρεύει κανείς τον Θεό. Ο Χούμπερτ και η Μορέινα διευθέτησαν να μελετήσουν τη Γραφή μαζί της. Η συμφωνία τους ήταν η εξής: Η Μορέιλα θα πήγαινε στον ιερέα που τη δίδασκε για να επαληθεύει όσα θα μάθαινε. Αν εκείνος δεν συμφωνούσε με κάποια διδασκαλία, θα του ζητούσε να της εξηγήσει τους λόγους με βάση τη Γραφή. Αν κάποια στιγμή άρχιζε να αντιλαμβάνεται ότι οι Μάρτυρες της δίδασκαν πράγματα αντίθετα με τη Γραφή, θα σταματούσε τη μελέτη. Η Μορέιλα διαπίστωσε σύντομα ότι οι διδασκαλίες της Καθολικής Εκκλησίας ήταν αντιγραφικές. Όταν αντιλήφθηκε ότι ο ιερέας αισθανόταν κάθε φορά όλο και πιο άβολα με τις ερωτήσεις της, σταμάτησε εντελώς να παρακολουθεί τα μαθήματά του. Η Μορέιλα συνέχισε να μελετάει την αλήθεια, βαφτίστηκε και τώρα υπηρετεί πιστά τον Ιεχωβά.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 107]

Η Άμμος και οι Βράχοι της Αρούμπα

Οι γιγαντιαίοι βραχώδεις σχηματισμοί στο Κασιμπάρι και στο Άιγιο είναι ένα συναρπαστικό στοιχείο του τοπίου της Αρούμπα. Αξιοθαύμαστα είναι επίσης τα σπήλαια με τις βραχογραφίες, τις οποίες πιστεύεται ότι έφτιαξαν Ινδιάνοι Νταμπαχούρο. Οι συνεχείς λιακάδες και οι ατέλειωτες, κατάλευκες αμμουδιές προσελκύουν χιλιάδες τουρίστες που έρχονται και ξανάρχονται κάθε χρόνο στο νησί.

 [Πλαίσιο στη σελίδα 110]

«Από το Στόμα Νηπίων»

Ο Ιησούς είπε: «Από το στόμα νηπίων και βρεφών που θηλάζουν ετοίμασες αίνο». (Ματθ. 21:16) Αυτό αληθεύει και για τα παιδιά που κατοικούν σε αυτά τα τρία νησιά. Ο 15χρονος Μορίς ζει στην Αρούμπα. Όταν ο Μορίς ήταν εφτά χρονών, η μητέρα του τον έχασε σε κάποια συνέλευση περιφερείας. Άρχισε να τον ψάχνει ανήσυχη και τελικά τον βρήκε στο πίσω μέρος της αίθουσας στην οποία γινόταν η συνάθροιση για τους υποψήφιους Μπεθελίτες. Ο Μορίς ήθελε να κάνει αίτηση για το Μπέθελ. Ο αδελφός που διεξήγε τη συνάθροιση του είχε επιτρέψει να μείνει επειδή δεν ήθελε να τον αποθαρρύνει. Η έντονη επιθυμία του Μορίς να υπηρετήσει τον Ιεχωβά στο Μπέθελ δεν έχει εξασθενήσει. Βαφτίστηκε σε ηλικία 13 ετών και εργάζεται πολύ σκληρά στην εκκλησία, καθώς προετοιμάζεται καλά για κάθε διορισμό που του ανατίθεται. Η απόφασή του να υπηρετήσει στο Μπέθελ παραμένει το ίδιο σταθερή.

Στο Μπονέρ, ο εξάχρονος Ρένζο προσκλήθηκε στην Αίθουσα Βασιλείας, και η συνάθροιση του άρεσε πάρα πολύ. Άρχισε Γραφική μελέτη, και από τότε και έπειτα αρνούνταν να πηγαίνει στην Καθολική εκκλησία. Ρώτησε τους γονείς του γιατί δεν τους δίδασκαν στην εκκλησία για τον Παράδεισο. Αυτό κίνησε την περιέργειά τους και άρχισαν να μελετούν με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αργότερα, ο πατέρας και η μητέρα του Ρένζο, μαζί με ένα από τα άτομα στα οποία ο Ρένζο έκανε Γραφική μελέτη, βαφτίστηκαν. Ο Ρένζο, που είναι τώρα οχτώ χρονών, βαφτίστηκε σε μια συνέλευση περιοχής στο Μπονέρ.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 115]

Θα Φάτε Λίγο Ιγκουάνα;

Ιγκουάνα, σαν αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία, υπάρχουν πάρα πολλά στα τρία νησιά. Αυτά τα ερπετά θεωρούνται πολύτιμα, αλλά όχι ως κατοικίδια. Με το κρέας του ιγκουάνα φτιάχνουν σούπες και άλλα φαγητά. «Έχει την ίδια γεύση με το κοτόπουλο», λέει ένας ντόπιος σεφ. «Το κρέας είναι πολύ μαλακό και τρυφερό».

 [Χάρτες στη σελίδα 71]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΑΪΤΗ

ΚΑΡΑΪΒΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

ΑΡΟΥΜΠΑ

ΟΡΑΝΙΕΣΤΑΝΤ

Σεν Νίκολας

ΚΟΥΡΑΣΑΟ

ΒΙΛΕΜΣΤΑΝΤ

Σάντα Κρουζ

Μπουένα Βίστα

ΜΠΟΝΕΡ

Κράλενταϊκ

 [Ολοσέλιδη εικόνα στη σελίδα 66]

[Εικόνα στη σελίδα 68]

Άτομα από πολλές εθνικότητες συνεργάζονται ειρηνικά στην Εκκλησία Χοΐμπερχ στην Αρούμπα

[Εικόνα στη σελίδα 70]

Η Περλ Μάρλιν πουλούσε θρησκευτικά έντυπα με τον πατέρα της. Αργότερα έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 73]

Η πρώτη αγγλόφωνη εκκλησία στο Σεν Νίκολας, Αρούμπα

[Εικόνες στη σελίδα 74]

Μερικοί που μετανάστευσαν στην Αρούμπα: (1) Η Μάρθα Φόστιν σήμερα, (2) ο σύζυγός της, ο Χάμιλτον, ο οποίος έχει πεθάνει και (3) ο Ρόμπερτ και η Φαουστίνα Τιτρ

[Εικόνα στη σελίδα 75]

Ο Γούντγουορθ και η Όρις Μιλς την ημέρα του γάμου τους

[Εικόνα στη σελίδα 76]

Η Εντουίνα Στρουπ, σκαπάνισσα στην Αρούμπα

[Εικόνα στη σελίδα 77]

Ο Γιακόμπο Ρέινα πήρε το βιβλίο «Δημιουργία» το 1928 και αντιλήφθηκε ότι αυτή ήταν η αλήθεια

[Εικόνα στη σελίδα 78]

Από αριστερά προς τα δεξιά: Ο Ράσελ και η Χέιζελ Γέιτς, απόφοιτοι της 6ης τάξης της Γαλαάδ, και η Μαίρη και ο Γουίλιαμ Γέιτς, από τη 14η τάξη

[Εικόνα στη σελίδα 79]

Ο Ενρίκους Χάσελ, άκρη αριστερά, ήταν ζηλωτής κήρυκας των καλών νέων

[Εικόνα στη σελίδα 79]

Ο Καμίλιο Γκιριγκόρια ήταν ο πρώτος ντόπιος που βαφτίστηκε, το 1950

[Εικόνα στη σελίδα 80]

Την Άλις και τον Χένρι Τουίντ τούς θυμούνται με αγάπη για το αυτοθυσιαστικό πνεύμα και το ζήλο τους

[Εικόνα στη σελίδα 81]

Ο Γκαμπριέλ Ενρίκες πήρε ως δώρο μια συνδρομή στο «Ξύπνα!» Ήταν ο πρώτος Αρουμπανός που βαφτίστηκε

[Εικόνες στη σελίδα 82]

Η Νινίτα Γουέμπ αρχικά εναντιώθηκε στην αλήθεια. Αυτή και ο σύζυγός της, ο Ντάνιελ, έγιναν ζηλωτές διαγγελείς της Βασιλείας

[Εικόνα στη σελίδα 82]

Η Μαρία Ραμάν ήταν πολύ πιστή Καθολική ώσπου ο ιερέας της τής είπε ότι οι εικόνες δεν έχουν αξία

[Εικόνα στη σελίδα 83]

Ο Άλμπερτ Σουρ άφησε πίσω του εξαίρετες «συστατικές επιστολές»

[Εικόνα στη σελίδα 84]

Η Όλιβ Ρότζερς βοήθησε πολλούς να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 85]

Επάνω: Ο Γιουτζίν Ρίτσαρντσον, που βαφτίστηκε στα 17, υπηρέτησε ως ζηλωτής σκαπανέας

[Εικόνα στη σελίδα 85]

Κάτω: Ο νεαρός Κλίντον Γουίλιαμς τον συνόδευσε στις αρχικές προσπάθειες στο «κουνούκου»

[Εικόνα στη σελίδα 86]

Ιεραποστολικός οίκος στην Αρούμπα, γύρω στο 1956

[Εικόνα στη σελίδα 89]

Επάνω: Το 1962, ο Νάθαν Ο. Νορ, από το Μπέθελ του Μπρούκλιν, έκανε την αφιέρωση αυτής της Αίθουσας Βασιλείας, της πρώτης ιδιόκτητης αίθουσας στο Κουρασάο

[Εικόνα στη σελίδα 89]

Δεξιά: Ο Βίκτορ Μανουέλ, ευαγγελιζόμενος επί 50 σχεδόν χρόνια, υπηρέτησε στη δεύτερη παπιαμέντο εκκλησία

[Εικόνα στη σελίδα 90]

Επάνω: Η Διεθνής Συνέλευση «Επί Γης Ειρήνη», το 1969, στην Ατλάντα της Τζόρτζια, στις ΗΠΑ

[Εικόνα στη σελίδα 90]

Δεξιά: Ο χώρος όπου παρουσιάστηκε το πρόγραμμα αυτής της συνέλευσης στο Κουρασάο

[Εικόνα στη σελίδα 94]

Η Πέτρα Σελάσα (δεξιά) με την κόρη της την Ίνγκριντ, ειδικές σκαπάνισσες που στάλθηκαν στο Μπονέρ το 1969 για να βοηθήσουν

[Εικόνα στη σελίδα 97]

«Η Σκοπιά» στην παπιαμέντο

[Εικόνα στη σελίδα 98]

Επάνω: Η Πολίν και ο Τζον Φράι

[Εικόνα στη σελίδα 98]

Κάτω: Ο Άκε φαν Ντάλφσεν ήρθε το 1964, αφού αποφοίτησε από την 39η τάξη της Γαλαάδ

[Εικόνες στη σελίδα 99]

Επάνω: Η Ζανίν Κονσεπσιόν και ο Ρέιμοντ Πίτερς, ανήκουν στην εννιαμελή μεταφραστική ομάδα

[Εικόνα στη σελίδα 99]

Δεξιά: Η Εστρελίτα Λίκετ χρησιμοποιεί κομπιούτερ και το πρόγραμμα MEPS, πολύτιμα εργαλεία για τους μεταφραστές

[Εικόνα στη σελίδα 100]

Ο Ρομπέρτος και η Γκέιλ Μπέρκερς (αριστερά), που υπηρετούν στο έργο περιοχής, δημιούργησαν μεγάλο ενθουσιασμό για την ολοχρόνια διακονία

[Εικόνα στη σελίδα 100]

Η Τζούλι και ο Άκε φαν Ντάλφσεν (κάτω) επέστρεψαν στο Κουρασάο το 1992 και προσκλήθηκαν στο Μπέθελ το 2000

[Εικόνα στη σελίδα 100]

Ο Άκε φαν Ντάλφσεν, ο Κλίντον Γουίλιαμς και ο Γκρέγκορι Ντούχον υπηρετούν στην Επιτροπή του Τμήματος

[Εικόνα στη σελίδα 102]

Η Μπλανς και ο Χανς φαν Χάιντορν έχουν βοηθήσει 65 άτομα να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά

 [Εικόνα στη σελίδα 108]

(1) Το γραφείο τμήματος του οποίου η αφιέρωση έγινε το 1964

[Εικόνες στη σελίδα 108]

(2, 3) Το σημερινό γραφείο τμήματος, του οποίου η αφιέρωση έγινε στις 20 Νοεμβρίου 1999

[Εικόνες στη σελίδα 112]

Τα τρία αυτά νησιά έχουν ευλογηθεί με αντρόγυνα που υπηρετούν στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, όπως (επάνω) η Λουντμίλα και ο Χάμφρι Ερμάνους και (αριστερά προς τα δεξιά) ο Πολ και η Μάρσα Τζόνσον και η Έντιτ και ο Μαρκ Μίλεν

[Εικόνες στη σελίδα 114]

Πρώτοι ιεραπόστολοι: Τα ζεύγη (1) Φαν Άικ και (2) Χόρνβελτ καθώς και (3) ο Κορ Τένισεν άφησαν τα σπίτια τους για να υπηρετήσουν τους αδελφούς εδώ