Νότια Αφρική

ΑΝ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΤΕ σε έναν πολυσύχναστο δρόμο μιας πόλης στη Νότια Αφρική, μπορείτε να παρατηρήσετε ποικιλία χρωμάτων δέρματος, από πολύ σκούρο μαύρο έως πολύ ανοιχτό λευκό. Ταυτόχρονα με τη φασαρία των διερχόμενων οχημάτων, ακούτε αποσπασματικά συζητήσεις σε πάμπολλες γλώσσες. Πανύψηλα κτίρια γραφείων σάς προφυλάσσουν από τον καυτό ήλιο καθώς περνάτε δίπλα από πωλητές φρούτων, σουβενίρ και ρούχων. Αν θέλετε, μπορείτε να κάνετε μια στάση για κούρεμα στο πεζοδρόμιο.

Μέσα σε αυτή την ποικιλομορφία των 44 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων, είναι δύσκολο να εντοπίσετε κάποιον χαρακτηριστικό τύπο Νοτιοαφρικανού. Οι αυτόχθονες μαύροι, οι οποίοι συνιστούν περίπου το 75 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού, αποτελούνται από τους Ζουλού, τους Κόζα, τους Σούτου, τους Πέντι και τους Τσουάνα, καθώς και από διάφορες άλλες μικρότερες ομάδες. Ο πληθυσμός των λευκών απαρτίζεται κυρίως από αγγλόφωνους και από εκείνους που μιλούν την αφρικάανς. Σε αυτούς περιλαμβάνονται απόγονοι Ολλανδών αποίκων που κατέφθασαν στα μέσα του 17ου αιώνα και Γάλλων Ουγενότων οι οποίοι ακολούθησαν. Οι Άγγλοι άποικοι ήρθαν στις αρχές του 19ου αιώνα.

Υπάρχει επίσης μια μεγάλη κοινότητα Ινδών, οι οποίοι είναι απόγονοι εργατών που δούλευαν στις φυτείες ζαχαροκάλαμου στο Νατάλ (τώρα Κουαζούλου-Νατάλ). Λόγω αυτής της ανάμειξης φυλών και πολιτισμών, η Νότια Αφρική αποκαλείται εύστοχα Κράτος του Ουράνιου Τόξου.

Στο παρελθόν, οι σχέσεις μεταξύ των φυλών ήταν προβληματικές. Η πολιτική του απαρτχάιντ επέφερε τη διεθνή κατακραυγή. Τα πρόσφατα χρόνια, δόθηκε ευνοϊκή δημοσιότητα στην κατάργηση του απαρτχάιντ και στην εγκατάσταση μιας κυβέρνησης που είναι εκλεγμένη με δημοκρατικές διαδικασίες.

Τώρα όλες οι φυλές μπορούν να συνυπάρχουν ελεύθερα—μπορούν να πηγαίνουν σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο, όπως  κινηματογράφο ή εστιατόριο. Σε οποιαδήποτε φυλή και αν ανήκει κάποιος, μπορεί να ζήσει όπου επιλέξει, αρκεί να έχει τα οικονομικά μέσα.

Παρ’ όλα αυτά, αφού καταλάγιασε ο αρχικός ενθουσιασμός, εγέρθηκαν αναπόφευκτα ερωτήματα. Σε ποιο βαθμό θα αποκαθιστούσε η νέα κυβέρνηση τις αδικίες του απαρτχάιντ; Πόσος χρόνος θα απαιτούνταν; Έπειτα από μία και πλέον δεκαετία, υπάρχουν ακόμη σοβαρά προβλήματα. Μεταξύ των μεγάλων προβλημάτων τα οποία αντιμετωπίζει η κυβέρνηση είναι το αυξανόμενο έγκλημα, το ποσοστό ανεργίας που φτάνει το 41 τοις  εκατό και, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, τα πέντε εκατομμύρια άτομα που είναι θετικά στον ιό HIV. Πολλοί άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει ότι καμία ανθρώπινη κυβέρνηση δεν μπορεί να εξαλείψει αυτά τα δεινά και έχουν στραφεί αλλού για λύσεις.

ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΟΠΙΟ

Παρά τα προβλήματα που υπάρχουν στη χώρα, οι τουρίστες εξακολουθούν να αιχμαλωτίζονται από τη φυσική της ομορφιά. Τα πολλά τουριστικά αξιοθέατα περιλαμβάνουν πανέμορφες  ηλιόλουστες ακρογιαλιές, επιβλητικές οροσειρές και μεγάλη ποικιλία από ορειβατικά μονοπάτια. Στις πόλεις, θα βρείτε καταστήματα και εστιατόρια παγκόσμιας κλάσης. Το ήπιο κλίμα συμβάλλει στη γοητεία της Νότιας Αφρικής.

Κύριο πόλο έλξης αποτελεί η ποικιλία της άγριας ζωής. Η χώρα διαθέτει περίπου 200 είδη θηλαστικών, 800 είδη πουλιών και 20.000 είδη ανθοφόρων φυτών. Οι άνθρωποι συρρέουν σε καταφύγια θηραμάτων, όπως το περίφημο Εθνικό Πάρκο Κρούγκερ. Εκεί μπορείτε να δείτε να κυκλοφορούν ελεύθερα τα «πέντε μεγάλα είδη» της Αφρικής: ελέφαντες, ρινόκεροι, λιοντάρια, λεοπαρδάλεις και βουβάλια.

Αξέχαστη εμπειρία είναι η επίσκεψη σε ένα από τα αρκετά δάση με ενδημικά είδη της Νότιας Αφρικής. Σε ένα τέτοιο γαλήνιο καταφύγιο, μπορείτε να θαυμάσετε ασυνήθιστες φτέρες, λειχήνες και λουλούδια, καθώς και εξωτικά πουλιά και έντομα. Σηκώνοντας το κεφάλι σας για να κοιτάξετε τον ποδόκαρπο, ένα μεγαλοπρεπές δέντρο, μένετε έκθαμβοι από το γεγονός ότι αυτός ο γίγαντας αναπτύσσεται από έναν μικροσκοπικό σπόρο. Μερικά από αυτά τα δέντρα μπορεί να φτάσουν σε ύψος τα 50 μέτρα και να είναι ηλικίας χιλίων ετών.

Επί έναν αιώνα, όμως, κάποιο διαφορετικό είδος σπόρου φυτεύεται και καλλιεργείται σε αυτή τη χώρα. Είναι τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού, τα οποία σπέρνονται στις καρδιές των ανθρώπων. Ο ψαλμωδός παρομοίασε τα δεκτικά άτομα με μεγάλα δέντρα όταν έγραψε: «Ο δίκαιος θα ανθίσει σαν το φοίνικα· σαν τον κέδρο του Λιβάνου θα μεγαλώσει». (Ψαλμ. 92:12) Τέτοια δίκαια άτομα θα ζήσουν περισσότερο από τους αρχαιότερους ποδόκαρπους, διότι ο Ιεχωβά τούς έχει υποσχεθεί αιώνια ζωή.—Ιωάν. 3:16.

ΑΥΞΗΣΗ ΑΠΟ ΛΙΓΟΥΣ ΣΠΟΡΟΥΣ

Το 19ο αιώνα, η κατάσταση στη χώρα ήταν έκρυθμη εξαιτίας του πολέμου και των πολιτικών συγκρούσεων. Η ανακάλυψη διαμαντιών και χρυσού προς το τέλος εκείνου του αιώνα είχε εκτεταμένες συνέπειες. Στο βιβλίο Ο Νους της Νότιας Αφρικής (The Mind of South Africa), ο Άλιστερ Σπαρκς εξηγεί: «Μέσα σε μία νύχτα [αυτή η ανακάλυψη] μετέτρεψε την ποιμενική αυτή  χώρα σε βιομηχανική, οδηγώντας πλήθη κατοίκων της υπαίθρου στην πόλη και αλλάζοντας τη ζωή τους».

Το 1902 οι πρώτοι σπόροι της Γραφικής αλήθειας έφτασαν στη Νότια Αφρική με τις αποσκευές ενός κληρικού από την Ολλανδία. Ένα από τα κιβώτιά του περιείχε μερικά έντυπα των Σπουδαστών της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτά τα έντυπα έπεσαν στα χέρια του Φρανς Έμπερσον και του Στόφελ Φουρί, στο Κλάρκσντορπ. Αυτοί αντιλήφθηκαν ότι όσα διάβασαν ήταν η αλήθεια και άρχισαν να δίνουν  μαρτυρία σε άλλους. Πάνω από 80 συγγενείς της οικογένειας Φουρί, που ανήκουν σε πέντε γενιές, καθώς και αρκετοί απόγονοι της οικογένειας Έμπερσον έγιναν αφιερωμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά. Ένας απόγονος του Φουρί υπηρετεί τώρα στο Μπέθελ της Νότιας Αφρικής.

Το 1910, ο Γουίλιαμ Γ. Τζόνστον από τη Γλασκώβη της Σκωτίας ήρθε στη Νότια Αφρική έχοντας οδηγίες να ιδρύσει γραφείο τμήματος των Σπουδαστών της Γραφής. Ο αδελφός Τζόνστον, ο οποίος πιθανότατα ήταν λίγο πάνω από 30 ετών τότε, ήταν συνετό και αξιόπιστο άτομο. Το γραφείο τμήματος που ίδρυσε αποτελούνταν από ένα μικρό δωμάτιο σε κάποιο κτίριο στο Ντέρμπαν. Σε αυτό το γραφείο ανατέθηκε η επίβλεψη ενός τεράστιου τομέα, ουσιαστικά ολόκληρης της Αφρικής νότια του ισημερινού.

Εκείνα τα πρώτα χρόνια, τα καλά νέα ρίζωναν κυρίως στις κοινότητες των λευκών. Τότε, τα έντυπα των Σπουδαστών της Γραφής ήταν διαθέσιμα  μόνο στην ολλανδική και στην αγγλική, και χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να μεταφραστούν ορισμένα έντυπα στις τοπικές γλώσσες. Με τον καιρό, το έργο προόδευσε σε τέσσερις αγρούς—των λευκών, των μαύρων, των έγχρωμων a και των Ινδών.

Από το 1911 και έπειτα, σύμφωνα με τα διαθέσιμα αρχεία, άρχισε να σημειώνεται πρόοδος ανάμεσα στις κοινότητες των μαύρων της χώρας. Ο Γιοχάνες Τσιάγκε επέστρεψε στη γενέτειρά του, το Ντουέντουε, κοντά στο Ντέρμπαν. Είχε κάποια γνώση της Γραφικής αλήθειας, την οποία μετέδιδε και σε άλλους. Διεξήγε τακτικά Γραφικές μελέτες με έναν μικρό όμιλο, χρησιμοποιώντας τη σειρά βιβλίων Γραφικαί Μελέται στην αγγλική. Αυτός ο όμιλος αποτέλεσε προφανώς την πρώτη εκκλησία μαύρων στη Νότια Αφρική.

Ο όμιλος τράβηξε την προσοχή του τοπικού κλήρου. Μέλη της Μεθοδιστικής Εκκλησίας του Γουέσλι τούς έκαναν ερωτήσεις για να διαπιστώσουν αν προσκολλούνταν στις διδασκαλίες της εκκλησίας. Οι αδελφοί του ομίλου απάντησαν πως δίδασκαν ό,τι έλεγε η Γραφή. Ύστερα από πολλές συζητήσεις, η εκκλησία αφόρισε τα μέλη αυτού του ομίλου. Ο αδελφός Τζόνστον ερχόταν σε επαφή με τον όμιλο και τον επισκεπτόταν τακτικά για να διεξάγει συναθροίσεις και να παρέχει βοήθεια. Παρότι οι Σπουδαστές της Γραφής ήταν λίγοι, γινόταν πολύ έργο κηρύγματος. Μια έκθεση του 1912 έδειξε ότι είχαν διανεμηθεί  συνολικά 61.808 φυλλάδια. Επίσης, γύρω στα τέλη του 1913, 11 εφημερίδες στη Νότια Αφρική δημοσίευαν σε τέσσερις γλώσσες τα κηρύγματα του Κ. Τ. Ρώσσελ, ενός ηγετικού στελέχους των Σπουδαστών της Γραφής.

ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Το έτος 1914 ήταν σημαντικό για τη μικρή ομάδα των υπηρετών του Ιεχωβά στη Νότια Αφρική, όπως ήταν και για το λαό του Θεού παγκόσμια. Πολλοί ανέμεναν να λάβουν την ουράνια ανταμοιβή τους τότε. Στην ετήσια έκθεση που έστειλε ο αδελφός Τζόνστον στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, έγραψε: «Στην τελευταία ετήσια έκθεση, εξέφρασα την ελπίδα ότι την επόμενη φορά θα στέλναμε έκθεση στα κεντρικά γραφεία πέρα από το καταπέτασμα. Αυτή η ελπίδα δεν έχει πραγματοποιηθεί». Εντούτοις, πρόσθεσε: «Το περασμένο έτος ήταν το πιο πολυάσχολο στην ιστορία του έργου θερισμού στην Αφρική». Οι περισσότεροι κατανοούσαν ότι υπήρχε περισσότερο έργο να γίνει και χαίρονταν να συμμετέχουν σε αυτό. Η αυξημένη ώθηση αντανακλούνταν στην έκθεση για το έτος 1915, σύμφωνα με την οποία είχαν διανεμηθεί 3.141 αντίτυπα των Γραφικών Μελετών, περίπου διπλάσια ποσότητα από το προηγούμενο έτος.

Ένα άτομο που βρήκε την αλήθεια εκείνον τον καιρό ήταν ο Γιάπι Τερόν, ικανός δικηγόρος. Διάβασε ένα άρθρο σε εφημερίδα του Ντέρμπαν σχετικά με τα έντυπα που είχαν εκδώσει οι Σπουδαστές της Γραφής δεκαετίες νωρίτερα. Το άρθρο της εφημερίδας έδειχνε ότι τα γεγονότα που εκτυλίσσονταν από το 1914 και έπειτα είχαν προειπωθεί στη σειρά των βιβλίων Γραφικαί Μελέται, η οποία εξηγούσε Βιβλικές προφητείες. Ο Γιάπι έγραψε: «Έπρεπε να βρω οπωσδήποτε αυτά τα βιβλία, και αφού έψαξα σε όλα τα βιβλιοπωλεία χωρίς αποτέλεσμα, απέκτησα τελικά μια σειρά βιβλίων γράφοντας στη διεύθυνση του γραφείου τμήματος στο Ντέρμπαν. Τι αποκάλυψη! Πόσο χαιρόμουν για το ότι κατανοούσα “κρυμμένα πράγματα” καταγραμμένα στη Γραφή!» Τελικά, ο Γιάπι βαφτίστηκε και μετέδιδε με ζήλο τη Γραφική αλήθεια σε άλλους μέχρι τον πρόωρο θάνατό του λόγω ασθένειας το 1921.

 Τον Απρίλιο του 1914, διεξάχθηκε η πρώτη Συνέλευση των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής στη Νότια Αφρική, στο Γιοχάνεσμπουργκ. Από τους 34 παρόντες, βαφτίστηκαν 16.

Το 1916 έφτασε το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας» και υπήρξε καλή ανταπόκριση σε όλη τη χώρα. Η εφημερίδα Κέιπ Άργκους (Cape Argus) ανέφερε: «Η επιτυχία που σημείωσε η παραγωγή αυτής της υπέροχης σειράς Γραφικών Ταινιών δικαιώνει πλήρως το Διεθνή Σύλλογο Σπουδαστών της Γραφής για το εγχείρημά του και την προνοητικότητα που έδειξε φέρνοντας τη σειρά σε τούτη τη χώρα». Η επίδραση που είχε το «Φωτόδραμα» στον αγρό δεν έγινε αμέσως αντιληπτή, αλλά η παρουσίαση έλκυσε μεγάλα πλήθη και έδωσε καλή μαρτυρία σε μια εκτεταμένη περιοχή μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο αδελφός Τζόνστον διένυσε σχεδόν 8.000 χιλιόμετρα σε όλη τη χώρα για να το παρουσιάσει.

Ο θάνατος του αδελφού Ρώσσελ το ίδιο εκείνο έτος προκάλεσε προσωρινή κάμψη στο έργο κηρύγματος στη Νότια Αφρική, όπως και αλλού. Μερικοί δυσανασχέτησαν με τις αλλαγές που έπρεπε να γίνουν μετά το θάνατό του και έσπειραν διχόνοια στις εκκλησίες με τις οποίες ήταν συνταυτισμένοι. Παραδείγματος χάρη, στο Ντέρμπαν η πλειονότητα της εκκλησίας αποσπάστηκε και διεξήγε ξεχωριστές συναθροίσεις. Αυτοαποκαλούνταν «Ενωμένοι Σπουδαστές της Γραφής». Μόνο 12 άτομα παρέμειναν στην αρχική εκκλησία, ως επί το πλείστον αδελφές. Αυτό έφερε σε δύσκολη θέση έναν νεοβαφτισμένο έφηβο, τον Χένρι Μέρνταλ. Ο πατέρας του είχε προσχωρήσει στους αντιφρονούντες, ενώ η μητέρα του παρέμεινε με την αποδυναμωμένη εκκλησία. Ύστερα από προσεκτική σκέψη και προσευχή, ο Χένρι αποφάσισε να παραμείνει στην εκκλησία. Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, η ομάδα που αποσπάστηκε δεν είχε πολύ μεγάλη διάρκεια.

Το 1917 το γραφείο τμήματος μεταφέρθηκε από το Ντέρμπαν στο Κέιπ Τάουν. Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων σημείωνε  σταθερή αύξηση. Ως το τέλος εκείνης της χρονιάς, υπολογιζόταν ότι υπήρχαν 200 με 300 Σπουδαστές της Γραφής ευρωπαϊκής καταγωγής καθώς και κάποιες ακμάζουσες εκκλησίες μεταξύ του πληθυσμού των μαύρων.

Το 1917 το γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής ανέφερε: «Παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε έντυπα στις τοπικές γλώσσες, η κατανόηση που έχουν αυτοί οι ντόπιοι αδελφοί για την παρούσα αλήθεια είναι εκπληκτική. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι: “Από τον Ιεχωβά έχει γίνει αυτή· είναι θαυμαστή στα μάτια μας”». Αδελφοί από τη Νυασαλάνδη (τώρα Μαλάουι) ήρθαν να εργαστούν στη Νότια Αφρική και βοήθησαν πολλά άτομα στον αγρό των μαύρων να γίνουν μαθητές. Μεταξύ αυτών των αδελφών ήταν ο Τζέιμς Ναπίρ και ο Μακ-Κόφι Ενγκούλου.

ΑΦΟΒΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Εκείνα τα πρώτα χρόνια, η μικρή ομάδα ευαγγελιστών υπεράσπιζαν άφοβα την αλήθεια. Στο Νέιλστρουμ, στο Βόρειο Τράνσβααλ (τώρα Επαρχία Λιμπόπο), δύο μαθητές σχολείου διάβασαν το βιβλιάριο Τι Διδάσκουσιν Αι Γραφαί Περί Άδου; Συγκινήθηκαν μαθαίνοντας την αλήθεια για τους νεκρούς. Ένας από αυτούς, ο Πολ Σμιτ, b είπε: «Στο Νέιλστρουμ έγινε σάλος, λες και το έπληξε κυκλώνας, καθώς εμείς, δύο παιδιά του σχολείου, γνωστοποιούσαμε με ξεκάθαρο τρόπο ότι τα δόγματα της εκκλησίας ήταν εσφαλμένα. Μέσα σε λίγο καιρό, κάθε είδους άνθρωποι μιλούσαν για αυτή τη νέα θρησκεία. Οι κληρικοί, φυσικά, έπαιξαν τον πασίγνωστο ρόλο τους κακοπαριστάνοντας και διώκοντας το λαό του Θεού. Τα εβδομαδιαία κηρύγματά τους επικεντρώνονταν επί μήνες, ακόμη και επί χρόνια, σε αυτή την “ψεύτικη θρησκεία”». Μολαταύτα, το 1924 υπήρχε μια μικρή ομάδα 13 δραστήριων ευαγγελιζομένων στο Νέιλστρουμ.

Το 1917, ο Πιτ ντε Γιάχερ σπούδαζε θεολογία στο πανεπιστήμιο του Στέλεμπος. Κάποιος συμφοιτητής του διάβαζε τα έντυπα που εξέδιδαν οι Σπουδαστές της Γραφής και μιλούσε για αυτά. Ως εκ τούτου οι εκκλησιαστικές αρχές θορυβήθηκαν και ζήτησαν  από τον Πιτ να μιλήσει σε αυτόν το φοιτητή και να τον προσκαλέσει να παρευρεθεί σε κάποια εβδομαδιαία μελέτη της Γραφής που οργάνωνε ο Σύλλογος Χριστιανών Φοιτητών. Η κατάληξη δεν ήταν αυτή που είχαν υπόψη τους οι αρχές. Ο ίδιος ο Πιτ δέχτηκε την αλήθεια. Έπειτα από άκαρπες συζητήσεις με τους καθηγητές του για την ψυχή, την κόλαση και άλλα ζητήματα, εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο.

Αργότερα, διευθετήθηκε μια δημόσια συζήτηση μεταξύ του Πιτ και ενός καθηγητή θεολογίας της Ολλανδικής Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας, του Ντουάιτ Σνέιμαν, μπροστά σε ακροατήριο 1.500 φοιτητών. Ο αδελφός Άτι Σμιτ περιέγραψε τα τεκταινόμενα: «Ο Πιτ αποστόμωσε αυτόν τον πολυμαθή καθηγητή σε όλα τα σημεία και απέδειξε από τη Γραφή ότι η εκκλησία είχε αντιγραφικά δόγματα. Ένας φοιτητής συνόψισε ως εξής τη δική του άποψη: “Αν δεν ήμουν πεπεισμένος ότι ο Πιτ ντε Γιάχερ είχε λάθος, θα ορκιζόμουν ότι είχε δίκιο επειδή αποδείκνυε το καθετί από τη Γραφή με εδάφια!”»

ΣΠΟΡΑ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Όταν επισκέφτηκε την κωμόπολη του Φράνσχουκ, κοντά στο Στέλεμπος, ο αδελφός Τζόνστον ήρθε σε επαφή με κάποια μέλη της κοινότητας των έγχρωμων που ζούσαν εκεί. Χρόνια νωρίτερα, ένας ντόπιος δάσκαλος, ο Άνταμ φαν Ντίμεν, είχε αποχωρήσει από την Ολλανδική Μεταρρυθμισμένη Εκκλησία και είχε σχηματίσει μια μικρή θρησκευτική ομάδα. Ο αδελφός Τζόνστον τον επισκέφτηκε και ο κ. Φαν Ντίμεν πήρε έντυπα για τον ίδιο καθώς και για τους φίλους του.

Ο Φαν Ντίμεν και μερικοί φίλοι του δέχτηκαν την αλήθεια και μετέδιδαν δραστήρια τη γνώση τους σε άλλους. Αυτό έθεσε καλή βάση για την εξάπλωση των καλών νέων της Βασιλείας  στον αγρό των έγχρωμων. Ο Γκ. Α. Ντάνιελς, ο οποίος ήταν τότε 17 ετών, γνώρισε την αλήθεια εκείνον τον καιρό και αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή του στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Τα μετέπειτα χρόνια ο Ντέιβιντ Τέιλορ, ένας έγχρωμος αδελφός, συμμετείχε και αυτός με ζήλο στη διάδοση της Γραφικής αλήθειας στο συγκεκριμένο αγρό. Άρχισε να μελετάει τη Γραφή με τους Σπουδαστές της Γραφής σε ηλικία 17 ετών. Το 1950 διορίστηκε επίσκοπος περιοχής και του ανέθεσαν να επισκέπτεται όλες τις εκκλησίες και τους απομονωμένους ομίλους των έγχρωμων που υπήρχαν στη χώρα—συνολικά 24 μέχρι τότε. Αυτό συνεπαγόταν πολλά ταξίδια με τρένο και λεωφορείο.

ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟΣ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Το 1918, ανατέθηκε στον αδελφό Τζόνστον η επίβλεψη του έργου κηρύγματος της Βασιλείας στην Αυστραλία και ζητήθηκε από τον Χένρι Άνκετιλ να υπηρετήσει ως επίσκοπος τμήματος στη Νότια Αφρική. Προηγουμένως υπήρξε μέλος του νομοθετικού σώματος στο Νατάλ. Συνταξιοδοτήθηκε και, παρότι δεν ήταν πια νέος, εκπλήρωσε καλά το διορισμό του τα επόμενα έξι χρόνια.

Παρά τα ταραχώδη χρόνια του πολέμου και τις οργανωτικές προσαρμογές, η αύξηση συνεχιζόταν καθώς πολλοί ανταποκρίνονταν ενθουσιωδώς στη Γραφική αλήθεια. Το 1921 ο Κριστιάαν Φέντερ, ο επιστάτης μιας ομάδας αντρών που εργάζονταν στη συντήρηση σιδηροδρόμων, παρατήρησε ένα κομμάτι  χαρτί σφηνωμένο κάτω από μια σιδηροτροχιά. Ήταν ένα φυλλάδιο που είχε εκδοθεί από τους Σπουδαστές της Γραφής. Το διάβασε και πήγε τρέχοντας στο γαμπρό του, τον Άμπραχαμ Σελίερς, και του είπε: «Άμπραχαμ, σήμερα βρήκα την αλήθεια!» Οι δύο άντρες απέκτησαν περισσότερα Γραφικά έντυπα και τα μελέτησαν με επιμέλεια. Και οι δύο έγιναν αφιερωμένοι Μάρτυρες και βοήθησαν πολλούς να μάθουν την αλήθεια. Εκατό και πλέον απόγονοί τους είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

Το 1924 είχε ήδη σταλεί ένα πιεστήριο στο Κέιπ Τάουν. Επίσης, ήρθαν δύο αδελφοί από τη Βρετανία για να βοηθήσουν—ο Τόμας Γουάλντερ, ο οποίος έγινε επίσκοπος τμήματος, και ο Τζορτζ Φίλιπς, c ο οποίος τον διαδέχθηκε ως επίσκοπος τμήματος λίγα χρόνια αργότερα. Ο αδελφός Φίλιπς υπηρέτησε με αυτή την ιδιότητα σχεδόν 40 χρόνια και συνέβαλε σημαντικά στην προώθηση και εδραίωση του έργου της Βασιλείας στη Νότια Αφρική.

Περαιτέρω ώθηση στο ευαγγελιστικό έργο δόθηκε το 1931 με την απόφαση υιοθέτησης του ονόματος Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τότε εκδόθηκε το βιβλιάριο Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου, το οποίο περιείχε ολόκληρο το κείμενο της απόφασης. Διανεμήθηκε σε όλη τη χώρα και καταβλήθηκε προσπάθεια για να δοθεί ένα αντίτυπο σε κάθε κληρικό, πολιτικό και επιφανή επιχειρηματία στον τομέα.

ΝΕΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Το 1933 το γραφείο τμήματος μεταφέρθηκε σε μεγαλύτερες ενοικιαζόμενες εγκαταστάσεις στο Κέιπ Τάουν και παρέμεινε εκεί μέχρι το 1952. Η οικογένεια Μπέθελ είχε φτάσει τότε τα 21 μέλη. Εκείνοι οι πρώτοι Μπεθελίτες έμεναν σε σπίτια αδελφών και διένυαν κάποια απόσταση καθημερινά για να πάνε στο γραφείο και στο τυπογραφείο. Κάθε πρωί πριν από την εργασία, συναντιούνταν στα αποδυτήρια του τυπογραφείου για να εξετάσουν το εδάφιο της ημέρας. Κατόπιν, ανέπεμπαν με μια φωνή το «Πάτερ Ημών».

 Μερικοί έμεναν πολύ μακριά και δεν μπορούσαν να επιστρέφουν για μεσημεριανό στο σπίτι όπου έμεναν. Τους έδιναν 15 σεντς Νότιας Αφρικής για να αγοράσουν φαγητό. Με αυτά τα χρήματα μπορούσαν να αγοράσουν ένα πιάτο πουρέ και ένα μικρό λουκάνικο στην καφετέρια του σιδηροδρομικού σταθμού ή μπορούσαν να αγοράσουν ένα καρβέλι ψωμί και μερικά φρούτα.

Το 1935, ο Άντριου Τζακ, ικανός τυπογράφος, στάλθηκε για να βοηθήσει στο έργο εκτύπωσης στο γραφείο τμήματος στο Κέιπ Τάουν. Ήταν ένας λεπτοκαμωμένος και πάντα χαμογελαστός Σκωτσέζος. Προηγουμένως είχε συμμετάσχει στην ολοχρόνια υπηρεσία στις Βαλτικές χώρες της Λιθουανίας, της Λετονίας  και της Εσθονίας. Αφού έφτασε στη Νότια Αφρική, ο Άντριου προμηθεύτηκε και άλλον εκτυπωτικό εξοπλισμό, και προτού περάσει πολύς καιρός το τυπογραφείο, που το χειριζόταν μόνο ένα άτομο, λειτουργούσε στη μέγιστη ταχύτητα. Η εγκατάσταση του πρώτου αυτόματου πιεστηρίου, μάρκας Φρόντεξ, έγινε το 1937. Επί 40 και πλέον χρόνια, αυτό τύπωνε εκατομμύρια φυλλάδια και υπηρεσιακά έντυπα, καθώς και περιοδικά στην αφρικάανς.

Ο Άντριου υπηρέτησε στο Μπέθελ της Νότιας Αφρικής το υπόλοιπο της ζωής του. Ακόμη και όταν βρισκόταν σε προχωρημένη ηλικία, έθετε έξοχο παράδειγμα για την οικογένεια Μπέθελ, έχοντας τακτικά πλήρη συμμετοχή στη διακονία αγρού. Ο Άντριου, ένας πιστός χρισμένος αδελφός, τελείωσε την επίγεια πορεία του το 1984 σε ηλικία 89 ετών, έπειτα από 58 χρόνια αφιερωμένης υπηρεσίας.

ΜΕΓΑΛΗ ΑΥΞΗΣΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν επηρέασε τη Νότια Αφρική τόσο έντονα όσο επηρέασε την Ευρώπη, παρότι πολλοί Νοτιοαφρικανοί πολέμησαν στην Αφρική και στην Ιταλία. Δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα στον πόλεμο για να εξασφαλιστεί η λαϊκή υποστήριξη και να προσελκυστούν νεοσύλλεκτοι. Παρά το έντονο πατριωτικό πνεύμα που διέπνεε τους ανθρώπους εκείνον τον καιρό, στο τέλος του υπηρεσιακού έτους 1940 υπήρξε νέος ανώτατος αριθμός 881 ευαγγελιζομένων—αύξηση 58,7 τοις εκατό επί του ανώτατου αριθμού των 555 ευαγγελιζομένων του προηγούμενου έτους!

Τον Ιανουάριο του 1939, εκδόθηκε για πρώτη φορά το περιοδικό Παρηγορία (τώρα Ξύπνα!) στην αφρικάανς. Αυτό ήταν επίσης το πρώτο περιοδικό που τυπώθηκε από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νότια Αφρική. Η στοιχειοθέτηση αυτού του περιοδικού γινόταν με το χέρι, μια πολύ αργή διαδικασία. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αποφασίστηκε να εκδίδεται το περιοδικό Σκοπιά στην αφρικάανς. Μολονότι οι αδελφοί δεν το συνειδητοποιούσαν τότε, αυτή ήταν μια επίκαιρη απόφαση ενόψει των όσων έμελλαν να συμβούν στην Ευρώπη. Έγινε η εγκατάσταση μιας λινοτυπικής και μιας διπλωτικής μηχανής. Το πρώτο τεύχος εμφανίστηκε την 1η Ιουνίου 1940.

 Μέχρι τότε, οι αδελφοί λάβαιναν την ολλανδική Σκοπιά από την Ολλανδία για τους αναγνώστες που μιλούσαν αφρικάανς, εφόσον οι δύο γλώσσες μοιάζουν. Αλλά το Μάιο του 1940, εξαιτίας της εισβολής του Χίτλερ στην Ολλανδία, το γραφείο τμήματος έκλεισε ξαφνικά. Εντούτοις, η εκτύπωση του περιοδικού Σκοπιά στην αφρικάανς είχε αρχίσει στη Νότια Αφρική, και έτσι οι αδελφοί δεν έχασαν κανένα τεύχος. Κάθε μήνα διανέμονταν μέχρι και 17.000 περιοδικά.

ΠΡΟΟΔΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ

Η πίεση που ασκούσαν οι θρησκευτικοί ηγέτες του Χριστιανικού κόσμου και η ανησυχία η οποία επικρατούσε στην κυβέρνηση λόγω της ουδέτερης στάσης μας είχαν ως αποτέλεσμα να κατασχεθούν από τις λογοκριτικές αρχές τα αντίτυπα των συνδρομητών της Σκοπιάς και της Παρηγορίας το 1940. Έγινε μια επίσημη ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία απαγορεύονταν αυτά τα έντυπα. Τα περιοδικά και τα βιβλία που στέλνονταν από το εξωτερικό κατάσχονταν κατά την άφιξή τους.

Παρ’ όλα αυτά, οι αδελφοί εξακολουθούσαν να λαβαίνουν την πνευματική τους τροφή έγκαιρα. Πάντοτε βρισκόταν τρόπος ώστε ένα αντίτυπο της Σκοπιάς στην αγγλική να φτάνει στο γραφείο τμήματος, όπου στοιχειοθετούνταν και τυπωνόταν. Ο Τζορτζ Φίλιπς έγραψε: «Ενόσω διαρκούσε η απαγόρευσις, είχαμε . . . τις πιο θαυμαστές αποδείξεις της φιλαγάθου φροντίδος και προστασίας του Ιεχωβά επί του λαού του. Ποτέ δεν εχάσαμε ούτε ένα τεύχος του περιοδικού “Σκοπιά”. Πολλές φορές, ένα μόνο αντίτυπο από ένα τεύχος μπόρεσε να περάση. Ενίοτε κάποιος συνδρομητής κάτοικος μιας από τις Ροδεσίες [τώρα Ζάμπια και Ζιμπάμπουε] ή της Πορτογαλικής Ανατολικής Αφρικής [τώρα Μοζαμβίκη], ή ενός μεμονωμένου αγροκτήματος της Νοτίου Αφρικής ή ένας επισκέπτης από πλοίο που προσήγγιζε στο λιμάνι της Πόλεως του Ακρωτηρίου [Κέιπ Τάουν], επρομήθευαν ό,τι εχρειάζετο».

Τον Αύγουστο του 1941 κατασχέθηκε όλη η εξερχόμενη αλληλογραφία του γραφείου τμήματος χωρίς εξηγήσεις από τις λογοκριτικές αρχές. Αργότερα το ίδιο έτος, ο υπουργός εσωτερικών εξέδωσε ένα ένταλμα για να κατασχεθούν όλα τα έντυπα  της οργάνωσης στη χώρα. Κάποιο πρωί στις δέκα η ώρα, άντρες από το Ανακριτικό Γραφείο έφτασαν στο γραφείο τμήματος με φορτηγά για να πάρουν όλα τα έντυπα. Ο αδελφός Φίλιπς έλεγξε το διάταγμα και παρατήρησε ότι δεν εναρμονιζόταν απόλυτα με τους κανονισμούς. Τα βιβλία δεν αναφέρονταν με τον τίτλο τους, κάτι που απαιτούνταν σύμφωνα με την Εφημερίδα της Κυβέρνησης (Government Gazette).

Ο αδελφός Φίλιπς ζήτησε κατόπιν από τους αξιωματικούς του Ανακριτικού Γραφείου να περιμένουν ενώ στο μεταξύ εκείνος επικοινώνησε με κάποιον δικηγόρο και έκανε μια επείγουσα αίτηση στο ανώτατο δικαστήριο για να μην επιτραπεί στον υπουργό εσωτερικών να προβεί σε κατάσχεση των εντύπων. Η αίτησή του είχε επιτυχία. Το μεσημέρι εκδόθηκε η σχετική απόφαση και οι αστυνομικοί έφυγαν με άδεια χέρια. Πέντε μέρες αργότερα ο υπουργός απέσυρε το ένταλμα και πλήρωσε τα νομικά μας έξοδα.

Η νομική μάχη που αφορούσε την απαγόρευση των εντύπων μας συνεχίστηκε για μερικά χρόνια. Οι αδελφοί έκρυβαν τα έντυπα στα σπίτια τους. Αν και είχαν λιγότερα έντυπα για τον αγρό, τα χρησιμοποιούσαν σοφά. Δάνειζαν βιβλία σε όσους ήθελαν να μελετήσουν τη Γραφή. Πολλοί δέχτηκαν την αλήθεια εκείνη την περίοδο.

 Προς το τέλος του 1943, διορίστηκε νέος υπουργός εσωτερικών. Υποβλήθηκε αίτηση για άρση της απαγόρευσης και είχε επιτυχία. Στις αρχές του 1944, άρθηκε η απαγόρευση και το μεγάλο απόθεμα εντύπων που είχε κατασχεθεί από τις αρχές παραδόθηκε στο γραφείο τμήματος.

Πόση επιτυχία είχαν οι ενάντιοι της αληθινής λατρείας στις προσπάθειες που κατέβαλλαν για να σταματήσουν το έργο κηρύγματος της Βασιλείας; Οι αριθμοί για το υπηρεσιακό έτος 1945 δείχνουν ότι ο Ιεχωβά ευλόγησε την αφοσιωμένη υπηρεσία του πιστού λαού του και το έργο προχώρησε σταθερά όσο ποτέ προηγουμένως. Κατά μέσο όρο 2.991 ευαγγελιζόμενοι έδωσαν 370.264 έντυπα και διεξήγαγαν 4.777 Γραφικές μελέτες. Πρόκειται για αξιοσημείωτο αριθμό, αν συγκριθεί με τον ανώτατο αριθμό των 881 ευαγγελιζομένων το 1940.

 ΟΦΕΛΗ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Η Σειρά Μαθημάτων εν τη Θεοκρατική Διακονία (τώρα ονομάζεται Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας) που άρχισε να λειτουργεί το 1943 παρείχε εκπαίδευση η οποία έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς αδελφούς να αποκτήσουν τα προσόντα ώστε να γίνουν δημόσιοι ομιλητές. Βοήθησε επίσης περισσότερα άτομα να είναι αποτελεσματικά στη διακονία αγρού. Μέχρι το 1945 υπήρχε ήδη επαρκής αριθμός εκπαιδευμένων ομιλητών, και άρχισε μια εκστρατεία Δημόσιων Συναθροίσεων. Οι αδελφοί διαφήμιζαν τις ομιλίες χρησιμοποιώντας φυλλάδια και πλακάτ.

Ο Πιτ Βέντζελ d ήταν νεαρός σκαπανέας τότε. Αναπολώντας εκείνα τα πρώτα χρόνια, θυμάται: «Μεταφέρθηκα στο Φερίνιχιν μαζί με τον Φρανς Μούλερ, το συνεργάτη μου στο σκαπανικό. Πριν ξεκινήσουμε την εκστρατεία Δημόσιων Συναθροίσεων τον Ιούλιο του 1945, προετοίμασα δύο από τις τέσσερις ομιλίες που επρόκειτο να εκφωνηθούν. Κατέβαινα στο ποτάμι κάθε μέρα την ώρα του μεσημεριανού και επί μία ώρα μιλούσα στο ποτάμι και στα δέντρα, κάνοντας πρόβα στις ομιλίες μου επί έναν ολόκληρο μήνα μέχρι να αποκτήσω αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να απευθυνθώ σε ακροατήριο». Όταν εκφωνήθηκε η πρώτη ομιλία στο Φερίνιχιν, παρευρέθηκαν 37 ενδιαφερόμενα άτομα. Ως εκ τούτου, τέθηκε το θεμέλιο για την εκκλησία που σχηματίστηκε αργότερα.

Αφού υπηρέτησε πολλά χρόνια ως περιοδεύων επίσκοπος, ο Πιτ και η σύζυγός του, η Λίνα, προσκλήθηκαν στο Μπέθελ. Ο ίδιος, τώρα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος, έχει διατηρήσει το ζήλο του για τη διακονία και εξακολουθεί να είναι ένθερμος σπουδαστής της Γραφής. Η Λίνα πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου 2004, έπειτα από 59 χρόνια στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά.

ΠΑΡΟΧΗ ΣΤΟΡΓΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ

Μια άλλη εξέλιξη που έλαβε χώρα υπό την κατεύθυνση των κεντρικών γραφείων στο Μπρούκλιν ήταν ο διορισμός των λεγόμενων υπηρετών των αδελφών. Αυτοί ήταν οι πρόδρομοι των σημερινών επισκόπων περιοχής. Όσοι διορίζονταν ήταν άγαμοι  άντρες με καλή υγεία και σφρίγος ώστε να τα βγάζουν πέρα με το βαρύ πρόγραμμα.

Αρχικά, στις μεγαλύτερες εκκλησίες γίνονταν επισκέψεις δύο ή τριών ημερών και στους μικρούς ομίλους μονοήμερες. Συνεπώς, οι διορισμένοι αδελφοί ταξίδευαν πολύ. Χρησιμοποιούσαν κυρίως δημόσια μέσα μεταφοράς, και πολλές φορές έπαιρναν τρένο και λεωφορείο σε άβολες ώρες. Στη διάρκεια των επισκέψεών τους έλεγχαν προσεκτικά τα αρχεία των εκκλησιών. Κύριος στόχος τους, όμως, ήταν να δαπανούν χρόνο στον αγρό με τους αδελφούς και να τους εκπαιδεύουν στη διακονία.

Ένα άτομο που διορίστηκε υπηρέτης των αδελφών το 1943 ήταν ο Χερτ Νελ, ο οποίος είχε γνωρίσει την αλήθεια το 1934 ενόσω δίδασκε σε κάποιο σχολείο στο Βόρειο Τράνσβααλ. Βοήθησε πολλούς ευαγγελιζόμενους και αρκετοί θυμούνται ακόμη την πιστή υπηρεσία του. Αυτός ο αδελφός, ο οποίος ήταν ψηλός, αδύνατος και με κάπως βλοσυρό παρουσιαστικό, υπήρξε ζηλωτής μαχητής υπέρ της αλήθειας. Ήταν γνωστός για την αξιοθαύμαστη  μνήμη του, αλλά είχε επίσης μεγάλη αγάπη για τους ανθρώπους. Ασχολούνταν με την υπηρεσία από τις εφτά το πρωί μέχρι τις εφτά ή οχτώ το βράδυ, χωρίς να κάνει διάλειμμα. Όταν ταξίδευε ως περιοδεύων επίσκοπος, επιβιβαζόταν σε τρένα οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας, δαπανούσε λίγες μέρες με κάποια εκκλησία, ανάλογα με το μέγεθός της, και κατόπιν πήγαινε στην επόμενη. Με αυτόν τον τρόπο συνέχιζε τη μία εβδομάδα μετά την άλλη. Προσκλήθηκε στο Μπέθελ το 1946 για να εργαστεί ως μεταφραστής στην αφρικάανς, και συνέχισε να υπηρετεί εκεί πιστά μέχρι το θάνατό του το 1991. Ήταν ο τελευταίος από τους χρισμένους αδελφούς που υπηρέτησαν στο Μπέθελ της Νότιας Αφρικής. Μεταξύ του 1982 και του 1985, κάποιοι άλλοι πιστοί χρισμένοι—ο Τζορτζ Φίλιπς, ο Άντριου Τζακ και ο Τζέραλντ Γκέραρντ—τερμάτισαν την επίγεια πορεία τους.

ΠΡΟΣΦΕΡΑΝ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ

Οι υπηρέτες του Ιεχωβά εκτιμούν τις υπηρεσίες των περιοδευόντων επισκόπων και των συζύγων τους, οι οποίοι δίνουν απλόχερα από τον εαυτό τους καθώς ενισχύουν πνευματικά τις εκκλησίες. Παραδείγματος χάρη, ο Λουκ Ντλάντλα, ο οποίος διορίστηκε επίσκοπος περιοχής το 1965 και τώρα είναι τακτικός σκαπανέας, είπε: «Σήμερα, το 2006, είμαι 81 ετών και η σύζυγός μου είναι 68 ετών, αλλά μπορούμε ακόμη να ανεβοκατεβαίνουμε βουνά και να διασχίζουμε ποτάμια για να διαδώσουμε τα καλά νέα στον τομέα μας. Έχουμε αφιερώσει περισσότερα από 50 χρόνια στον αγρό».

Ο Άντριου Μασόντο, ο οποίος διορίστηκε επίσκοπος περιοχής το 1954, είπε: «Το 1965, διορίστηκα στην Μποτσουάνα, κάτι που έμοιαζε με  ιεραποστολικό διορισμό. Υπήρχε πείνα στη χώρα, εφόσον δεν είχε βρέξει επί τρία χρόνια. Η σύζυγός μου, η Τζορτζίνα, και εγώ καταλάβαμε τι σημαίνει να πέφτεις για ύπνο χωρίς βραδινό γεύμα και να πηγαίνεις στη διακονία αγρού το πρωί χωρίς πρωινό. Συνήθως τρώγαμε μόνο μεσημεριανό».

»Όταν επέστρεψα στη Νότια Αφρική, διορίστηκα επίσκοπος περιφερείας και εκπαιδεύτηκα από τον Έρνεστ Πάντατσουκ. Τα αποχαιρετιστήρια λόγια του ήταν τα εξής: “Ποτέ μη σηκώσεις το κεφάλι σου πάνω από τους αδελφούς, αλλά να είσαι σαν στάχυ που λυγίζει όταν είναι ώριμο, δείχνοντας την πλούσια καρποφορία του”».

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Τον Απρίλιο του 1947 διεξάχθηκε η πρώτη συνέλευση περιοχής στη Νότια Αφρική, στο Ντέρμπαν. Ο Μίλτον Μπάρτλετ, ο οποίος ήταν απόφοιτος της πέμπτης τάξης της Γαλαάδ και ο πρώτος ιεραπόστολος που ήρθε στη Νότια Αφρική, περιγράφει τις εντυπώσεις του για τους αδελφούς που παρακολούθησαν εκείνη τη συνέλευση: «Ήταν συγκινητική εμπειρία να βλέπεις τη στάση των μαύρων Μαρτύρων. Ήταν πολύ καθαροί, ήσυχοι, ευπρεπισμένοι, πολύ ειλικρινείς και πρόθυμοι να μάθουν περισσότερα για την αλήθεια, πολύ πρόθυμοι για την υπηρεσία αγρού».

Καθώς συνέχισε να αυξάνει το ενδιαφέρον ανάμεσα στον πληθυσμό των μαύρων, δόθηκε περισσότερη βοήθεια. Το πρώτο τεύχος της Σκοπιάς στη ζουλού είχε ημερομηνία 1 Ιανουαρίου 1949. Τυπώθηκε με έναν μικρό χειροκίνητο πολύγραφο στο γραφείο τμήματος στο Κέιπ Τάουν. Το περιοδικό δεν ήταν πολύχρωμο και ελκυστικό όπως είναι σήμερα, αλλά παρείχε πολύτιμη πνευματική τροφή. Το 1950 οργανώθηκαν μαθήματα ανάγνωσης και γραφής σε έξι γλώσσες. Αυτά τα μαθήματα εξάρτισαν εκατοντάδες πρόθυμους αδελφούς και αδελφές ώστε να διαβάζουν μόνοι τους το Λόγο του Θεού.

Καθώς το ευαγγελιστικό έργο προόδευε, παρουσιάστηκε ανάγκη για κατάλληλους χώρους συναθροίσεων. Το 1948 ένας σκαπανέας διορίστηκε στο Στραντ κοντά στο Κέιπ Τάουν, όπου είχε το προνόμιο να οργανώσει την οικοδόμηση της πρώτης Αίθουσας Βασιλείας στη Νότια Αφρική. Μια ντόπια αδελφή υποστήριξε  οικονομικά το οικοδομικό έργο. Ο Τζορτζ Φίλιπς ανέφερε: «Μακάρι να μπορούσα να βάλω την καινούρια αίθουσα πάνω σε ρόδες και να την περιφέρω στη χώρα ώστε να παρακινηθούν οι αδελφοί να οικοδομήσουν περισσότερες Αίθουσες Βασιλείας». Θα απαιτούνταν αρκετά ακόμη χρόνια μέχρι να οργανωθεί η οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας σε όλη τη χώρα.

ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Ανάμεσα στα έτη 1860 και 1911, ήρθαν από την Ινδία άτομα για να εργαστούν βάσει συμβολαίου στις φυτείες ζαχαροκάλαμου στο Νατάλ. Πολλοί παρέμειναν μετά τη λήξη του συμβολαίου τους και μεγάλος αριθμός Ινδών—τώρα ξεπερνάει το ένα εκατομμύριο—εγκαταστάθηκε στη χώρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, το ενδιαφέρον για τη Γραφική αλήθεια άρχισε να αναπτύσσεται μεταξύ των ινδικών κοινοτήτων.

Ο Βελού Νάικερ γεννήθηκε το 1915 και ήταν ο τέταρτος γιος μιας οικογένειας με εννιά παιδιά. Οι γονείς του εργάζονταν σε μια φυτεία ζαχαροκάλαμου και ήταν αφοσιωμένοι Ινδουιστές. Τα μαθήματα Βιβλικής αγωγής στο σχολείο κέντρισαν το ενδιαφέρον του Βελού, και όταν ήταν νεαρός, κάποιος του έδωσε μια Αγία Γραφή. Τη διάβαζε κάθε μέρα και την ολοκλήρωσε σε τέσσερα χρόνια. Ο ίδιος έγραψε: «Το εδάφιο Ματθαίος 5:6 μου τράβηξε την προσοχή. Όταν το διάβασα, συνειδητοποίησα ότι ο Θεός χαίρεται αν κάποιος πεινάει για την αλήθεια και για τη δικαιοσύνη».

 Ο Βελού ήρθε τελικά σε επαφή με κάποιον Μάρτυρα και άρχισε να μελετάει τη Γραφή. Βαφτίστηκε το 1954 και ήταν ένας από τους πρώτους Ινδούς στη Νότια Αφρική που βαφτίστηκαν. Η ινδουιστική κοινότητα όπου ζούσε αυτός τότε, στο Άκτονβιλ, στην περιοχή του Χαουτέγκ, εναντιωνόταν πολύ στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και κάποιο επιφανές άτομο απείλησε μάλιστα να αφαιρέσει τη ζωή του Βελού. Ο Βελού έχασε την εργασία που είχε ως διευθυντής σε στεγνοκαθαριστήριο λόγω της σταθερής του στάσης υπέρ της Γραφικής αλήθειας. Μολαταύτα, συνέχισε να υπηρετεί πιστά τον Ιεχωβά μέχρι το θάνατό του το 1981. Το καλό του παράδειγμα απέφερε καρπούς, καθώς 190 και πλέον μέλη της οικογένειάς του (περιλαμβανομένων και εξ αγχιστείας συγγενών του), τα οποία ανήκουν σε τέσσερις γενιές, υπηρετούν τώρα τον Ιεχωβά.

Ο Γκοπάλ Κούπσαμι ήταν 14 ετών όταν πρωτοάκουσε την αλήθεια από το θείο του, τον Βελού. «Ο Βελού μιλούσε για τη Γραφή με κάποιους από εμάς τους νεαρούς, παρότι εγώ δεν έκανα Γραφική μελέτη», θυμάται ο ίδιος. «Η Γραφή ήταν άγνωστο βιβλίο για  εμένα, έναν Ινδουιστή. Αλλά μερικά από αυτά που διάβασα φαίνονταν λογικά. Κάποια μέρα είδα τον Βελού να πηγαίνει στη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας. Τον ρώτησα αν θα μπορούσα να πάω μαζί του. Εκείνος συμφώνησε, και από τότε μέχρι σήμερα παρακολουθώ τις συναθροίσεις. Ήθελα να αυξήσω τη Γραφική μου γνώση, γι’ αυτό πήγα στη δημόσια βιβλιοθήκη και βρήκα μερικά έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Υπήρχε πολλή εναντίωση από την οικογένειά μου, αλλά θυμόμουν πάντοτε τα λόγια του εδαφίου Ψαλμός 27:10: “Ακόμη και αν ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εγκαταλείψουν, ο Ιεχωβά θα με δεχτεί”. Βαφτίστηκα το 1955 σε ηλικία 15 ετών».

Ο Γκοπάλ είναι προεδρεύων επίσκοπος στην εκκλησία όπου υπηρετεί τώρα, μαζί με τη σύζυγό του, τη Σουσίλα. Έχουν βοηθήσει περίπου 150 άτομα να γίνουν αφιερωμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά. Όταν ρωτήθηκε πώς το πέτυχαν αυτό, εξήγησε: «Υπήρχαν πολλοί συγγενείς που ζούσαν στην περιοχή μας και μπόρεσα να τους δώσω μαρτυρία. Κάποιοι από αυτούς ανταποκρίθηκαν ευνοϊκά. Είχα επίσης δική μου επιχείρηση και αυτό μου παρείχε κάποιον ελεύθερο χρόνο για να αφιερώνω στη διακονία. Έκανα σκαπανικό τέσσερα χρόνια. Εργαζόμουν σκληρά στη διακονία και καλλιεργούσα επιμελώς οποιοδήποτε ενδιαφέρον έβρισκα».

Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΑΠΟΦΕΡΟΥΝ ΚΑΡΠΟ

Η Ντορίν Κίλγκορ και η Ισαμπέλα Έλερεϊ αποφοίτησαν από τη Γαλαάδ το 1956 και το 1957 αντίστοιχα. Υπηρέτησαν 24 χρόνια στην ινδική κοινότητα στο Τσάτσγουερθ, προάστιο του Ντέρμπαν.

Η Ντορίν περιέγραψε πώς ήταν το έργο στον τομέα: «Χρειαζόταν να κάνουμε υπομονή. Μερικοί δεν είχαν ακούσει ποτέ για τον Αδάμ και την Εύα. Οι άνθρωποι ήταν φιλόξενοι. Οι Ινδουιστές πιστεύουν ότι είναι εσφαλμένο να σε αφήνουν να στέκεσαι στην πόρτα. Έλεγαν συνήθως: “Πιείτε ένα τσάι και φεύγετε”, που σήμαινε ότι έπρεπε να πιούμε τσάι προτού πάμε στο επόμενο σπίτι. Έπειτα από λίγη ώρα νιώθαμε σαν να κολυμπάμε στο τσάι. Για εμάς, ήταν θαύμα κάθε φορά που ένας Ινδός εγκατέλειπε τις βαθιά εδραιωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις του και γινόταν λάτρης του Ιεχωβά».

 Η Ισαμπέλα αφηγήθηκε την εξής εμπειρία: «Καθώς συμμετείχαμε στη διακονία αγρού, μίλησα σε κάποιον κύριο ο οποίος δέχτηκε τα περιοδικά. Μαζί του ήταν η σύζυγός του η Νταρίσνι, η οποία μόλις είχε έρθει από την εκκλησία και κρατούσε το μωρό τους. Κάναμε μια ευχάριστη συζήτηση και διευθέτησα να τους επανεπισκεφτώ. Εντούτοις, η Νταρίσνι δεν ήταν ποτέ στο σπίτι. Αργότερα, μου είπε ότι ο πάστοράς της είχε πει πως έπρεπε να φεύγει όταν την επισκεπτόμουν. Αυτό, κατά τη γνώμη του, θα με έκανε να πιστέψω ότι εκείνη δεν ενδιαφερόταν. Όταν πήγα στην Αγγλία για να επισκεφτώ την οικογένειά μου, συνέχισα να σκέφτομαι την Νταρίσνι. Όταν επέστρεψα στη Νότια Αφρική, πήγα να τη δω. Εκείνη με ρώτησε πού βρισκόμουν, και είπε: “Ήμουν βέβαιη ότι πίστεψες πως δεν ενδιαφερόμουν. Χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω”. Αρχίσαμε να μελετάμε, μολονότι ο σύζυγός της δεν συμμετείχε. Ήταν ενθουσιώδης σπουδάστρια και αργότερα βαφτίστηκε.

»Η θρησκεία της δίδασκε ότι η παντρεμένη γυναίκα πρέπει να φοράει κίτρινο περιλαίμιο με ένα χρυσό κόσμημα πάνω του. Αυτό ονομάζεται τάλι. Λέγεται ότι πρέπει να το βγάλει μόνο αν πεθάνει ο σύζυγός της. Όταν η Νταρίσνι ήθελε να αρχίσει να συμμετέχει στο έργο κηρύγματος, κατανόησε ότι έπρεπε να βγάλει το τάλι. Με ρώτησε τι έπρεπε να κάνει. Τη συμβούλεψα να ρωτήσει το σύζυγό της πρώτα και να δει ποια θα ήταν η αντίδρασή του. Όντως τον ρώτησε, αλλά εκείνος δεν ήθελε να το βγάλει η Νταρίσνι από πάνω της. Της είπα να κάνει υπομονή, να περιμένει λίγο καιρό και όταν εκείνος θα είχε καλή διάθεση, να τον ξαναρωτήσει. Τελικά εκείνος συμφώνησε. Παροτρύναμε τους σπουδαστές μας της Γραφής να είναι διακριτικοί και να δείχνουν σεβασμό για τις ινδουιστικές διδασκαλίες παίρνοντας παράλληλα θέση υπέρ της Γραφικής αλήθειας. Απέφευγαν έτσι να πληγώσουν άσκοπα τα αισθήματα φίλων και συγγενών, οι οποίοι με τη σειρά τους δέχονταν πιο εύκολα την αλλαγή θρησκείας των σπουδαστών της Γραφής».

Όταν ρωτήθηκαν τι ήταν αυτό που τις βοήθησε να υπομείνουν πολλά χρόνια ως ιεραπόστολοι, η Ντορίν είπε: «Αναπτύξαμε  αγάπη για τους ανθρώπους. Αφοσιωνόμασταν στο διορισμό μας και τον απολαμβάναμε πλήρως». Η Ισαμπέλα πρόσθεσε: «Κάναμε πολλούς αγαπητούς φίλους. Λυπηθήκαμε που αφήσαμε το διορισμό μας, αλλά η υγεία μας δεν είναι πια καλή. Δεχτήκαμε με ευγνωμοσύνη την καλοσυνάτη πρόσκληση να υπηρετήσουμε στο Μπέθελ». Η Ισαμπέλα πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου 2003.

Οι άλλοι ιεραπόστολοι που υπηρέτησαν στο Τσάτσγουερθ διαπίστωσαν παρόμοια ότι, λόγω προχωρημένης ηλικίας, δεν μπορούσαν να συνεχίσουν στους διορισμούς τους και να συντηρούν τον ιεραποστολικό οίκο, γι’ αυτό διορίστηκαν και εκείνοι στο Μπέθελ. Αυτοί ήταν ο Έρικ και η Μερτλ Κουκ, η Μορίν Στέινμπερχ και ο Ρον Στίβενς, ο οποίος έχει πεθάνει.

ΜΕΓΑΛΟ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΟ ΕΡΓΟ

Όταν ο Νάθαν Νορ και ο Μίλτον Χένσελ, οι οποίοι υπηρετούσαν στα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν, επισκέφτηκαν τη Νότια Αφρική το 1948, αποφασίστηκε η αγορά ενός οικοπέδου στο Ίλαντσφοντέιν, κοντά στο Γιοχάνεσμπουργκ, για να στεγαστεί ο οίκος Μπέθελ και το τυπογραφείο. Το οικοδομικό έργο ολοκληρώθηκε το 1952. Για πρώτη φορά, τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ θα μπορούσαν να ζουν μαζί κάτω από την ίδια στέγη. Έγινε εγκατάσταση πολλών ακόμη εκτυπωτικών μηχανημάτων, περιλαμβανομένου και ενός επίπεδου πιεστηρίου. Η Σκοπιά εκδιδόταν σε οχτώ γλώσσες και το Ξύπνα! σε τρεις.

Το 1959 έγινε επέκταση στον οίκο Μπέθελ και στο τυπογραφείο. Η προσθήκη ήταν μεγαλύτερη από το αρχικό κτίριο. Εγκατέστησαν ένα καινούριο πιεστήριο Τίμσον, το πρώτο περιστροφικό πιεστήριο στο γραφείο τμήματος.

Ο αδελφός Νορ ζήτησε από τέσσερις νεαρούς αδελφούς από τον Καναδά να μετακομίσουν στη Νότια Αφρική για να βοηθήσουν στη λειτουργία του τυπογραφείου. Αυτοί ήταν ο Μπιλ Μακλέλαν, ο Ντένις Λιτς, ο Κεν Νόρνταν και ο Τζον Κίκοτ, οι οποίοι έφτασαν το Νοέμβριο του 1959. Ο Μπιλ Μακλέλαν και η σύζυγός του, η Μέριλιν, υπηρετούν ακόμη στο Μπέθελ της Νότιας Αφρικής, ενώ ο Τζον Κίκοτ και η σύζυγός του,  η Λόρα, υπηρετούν τώρα στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη. Ο Κεν Νόρνταν και ο Ντένις Λιτς παρέμειναν στη Νότια Αφρική, παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένειες. Συνέχισαν να συμβάλλουν σημαντικά στην προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας. Και τα δυο παιδιά του Κεν υπηρετούν στο Μπέθελ της Νότιας Αφρικής.

Το διευρυμένο Μπέθελ και τα νέα μηχανήματα χρησιμοποιούνταν πλήρως για τη φροντίδα του αυξανόμενου ενδιαφέροντος που υπήρχε στη χώρα. Το 1952 ο αριθμός των ευαγγελιζομένων στη Νότια Αφρική ξεπέρασε τους 10.000. Το 1959, αυτός ο αριθμός είχε φτάσει τους 16.776.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΥΠΟ ΤΟ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ

Για να κατανοήσουμε τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι αδελφοί υπό το σύστημα του απαρτχάιντ, είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε πώς επιβλήθηκε αυτό. Ο νόμος επέτρεπε σε μαύρους, λευκούς (ευρωπαϊκής καταγωγής), σε έγχρωμους (μιγάδες) και σε Ινδούς να εργάζονται μέσα στις πόλεις στα ίδια κτίρια, όπως εργοστάσια, γραφεία και εστιατόρια. Αλλά τη νύχτα κάθε φυλετική ομάδα έπρεπε να επιστρέφει στο δικό της προάστιο. Έτσι λοιπόν, οι φυλές κρατούνταν χωρισμένες όσον αφορά τον τόπο διαμονής. Όλα τα κτίρια έπρεπε να έχουν ξεχωριστές αίθουσες εστίασης και τουαλέτες για λευκούς και για αλλόφυλους.

Όταν χτίστηκε το πρώτο γραφείο τμήματος στο Ίλαντσφοντέιν, οι αρχές δεν επέτρεψαν σε μαύρους, έγχρωμους και Ινδούς αδελφούς να μείνουν στα ίδια κτίρια με τους λευκούς αδελφούς. Εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι Μπεθελίτες ήταν λευκοί επειδή ήταν δύσκολο να δοθεί άδεια σε αλλόφυλους για να εργαστούν στην πόλη. Υπήρχαν, όμως, 12 μαύροι και έγχρωμοι αδελφοί και αδελφές στο Μπέθελ, κυρίως μεταφραστές στις τοπικές γλώσσες. Η κυβέρνηση έδωσε άδεια να κατασκευαστούν πέντε δωμάτια στο πίσω μέρος και ξεχωριστά από το κεντρικό κτίριο κατοικιών ώστε να μείνουν αυτοί οι αδελφοί. Η άδεια ανακλήθηκε αργότερα όταν εφαρμόστηκαν πιο αυστηρά οι κανόνες του απαρτχάιντ και οι αδελφοί μας αναγκάζονταν να ταξιδεύουν ως την πλησιέστερη αφρικανική συνοικία, περίπου 20 χιλιόμετρα μακριά, και να μένουν σε ξενώνα αντρών. Οι  δύο μαύρες αδελφές φιλοξενούνταν σε ιδιωτικά σπίτια Μαρτύρων στη συνοικία.

Ο νόμος δεν επέτρεπε σε αυτούς τους Μπεθελίτες ούτε καν να τρώνε μαζί με τους λευκούς αδελφούς τους στην κύρια τραπεζαρία, ενώ επιθεωρητές από τον τοπικό δήμο παρακολουθούσαν για τυχόν παραβιάσεις του νόμου. Ωστόσο, οι λευκοί αδελφοί δεν μπορούσαν να αποδεχτούν την ιδέα των ξεχωριστών γευμάτων. Γι’ αυτό, αντικατέστησαν τα διάφανα τζάμια της τραπεζαρίας με αδιαφανή ώστε να μπορεί ολόκληρη η οικογένεια να γευματίζει μαζί ανεμπόδιστα.

 Το 1966, ο Τζορτζ Φίλιπς έκρινε απαραίτητο να φύγει από το Μπέθελ λόγω της κακής υγείας της συζύγου του, της Στέλλας. Ο Χάρι Άρνοτ, ένας ικανός αδελφός, διορίστηκε επίσκοπος τμήματος και υπηρέτησε με αυτή την ιδιότητα επί δύο χρόνια. Από το 1968 μέχρι σήμερα, ο Φρανς Μούλερ e έχει υπηρετήσει ως επίσκοπος τμήματος και αργότερα ως συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος.

Η ΜΠΛΕ ΒΟΜΒΑ ΠΥΡΟΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ

Το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή τέθηκε σε κυκλοφορία στη συνέλευση περιφερείας το 1968. Αυτό το βιβλίο, που το χαρακτήριζαν «μπλε βόμβα», είχε υποκινητική επίδραση στον αγρό. Το Τμήμα Αποστολής συνήθως έστελνε περίπου 90.000 βιβλία στον αγρό ετησίως, αλλά το υπηρεσιακό έτος 1970 έστειλε 447.000 βιβλία.

Το 1971, ο αδελφός Νορ επισκέφτηκε ξανά τη Νότια Αφρική. Εκείνον τον καιρό, το Μπέθελ ήταν για άλλη μια φορά πολύ μικρό. Υπήρχαν τώρα 68 μέλη στην οικογένεια. Έγιναν σχέδια για επέκταση και οι αδελφοί πρόσφεραν πρόθυμα τις υπηρεσίες τους ή συνεισέφεραν χρήματα για το έργο. Η οικοδόμηση ολοκληρώθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1972. Άλλη μία επέκταση τελείωσε το 1978. Όλη αυτή η επέκταση παρείχε ενθαρρυντική διαβεβαίωση για την υποστήριξη του Ιεχωβά, διότι τότε ο λαός του Θεού αντιμετώπιζε αυξανόμενη πίεση από τις κυβερνητικές αρχές.

 ΔΟΚΙΜΗ ΤΗΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ

Η Νότια Αφρική αποχώρησε από τη Βρετανική Κοινοπολιτεία και έγινε δημοκρατία το Μάιο του 1961. Ήταν ένας καιρός πολιτικής αναταραχής και αυξημένης βίας στη χώρα. Προσπαθώντας να αποκτήσει τον έλεγχο της κατάστασης, η εκάστοτε κυβέρνηση τροφοδοτούσε το πνεύμα του εθνικισμού, και αυτό δημιούργησε δυσκολίες στους Μάρτυρες του Ιεχωβά τα επόμενα χρόνια.

Επί πολλά χρόνια δεν απαιτούνταν να εκτελούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στρατιωτική υπηρεσία. Αυτό άλλαξε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 όταν η χώρα άρχισε να αναμειγνύεται ολοένα και περισσότερο σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Ναμίμπια και στην Ανγκόλα. Η καινούρια νομοθεσία απαιτούσε να εκτελούν στρατιωτική υπηρεσία όλοι οι νεαροί, λευκοί, υγιείς άντρες. Οι αδελφοί οι οποίοι αρνούνταν καταδικάζονταν σε εγκλεισμό 90 ημερών στις στρατιωτικές φυλακές.

Ο Μάικ Μαρξ και κάποιοι άλλοι αδελφοί που ήταν κρατούμενοι διατάχθηκαν να φορέσουν στρατιωτικές στολές και κράνη. Ο ίδιος θυμάται: «Επειδή δεν θέλαμε να ταυτιστούμε με το στρατό, αρνηθήκαμε. Ο διοικητής, ο οποίος είχε το βαθμό του λοχαγού, διέταξε τότε στέρηση προνομίων, εγκλεισμό σε απομόνωση και μειωμένο συσσίτιο». Αυτό σήμαινε ότι οι αδελφοί δεν μπορούσαν να γράψουν ή να λάβουν γράμματα, να δέχονται επισκέπτες ή να έχουν στην κατοχή τους οποιαδήποτε αναγνωστική ύλη εκτός της Γραφής. Το μειωμένο συσσίτιο—που υποτίθεται ότι προοριζόταν για απείθαρχους κρατούμενους—αποτελούνταν από νερό και μισό καρβέλι ψωμί καθημερινά για δύο μέρες, κατόπιν κανονικό στρατιωτικό συσσίτιο για μία εβδομάδα, και τέλος άλλες δύο μέρες ψωμί και νερό. Ακόμη και το αποκαλούμενο κανονικό συσσίτιο πολλές φορές υστερούσε σε ποιότητα και ποσότητα.

Με κάθε τρόπο, επιχειρούσαν να διαρρήξουν την ακεραιότητα  των αδελφών. Κλείδωναν τον καθέναν σε ένα μικρό κελί. Σε κάποια φάση, τους απαγόρευαν να χρησιμοποιούν τις ντουσιέρες. Αντί για αυτό, έδιναν σε κάθε αδελφό έναν κουβά για τουαλέτα και έναν άλλον για να πλένεται. Έπειτα από κάποιο διάστημα, τους επέτρεπαν και πάλι να χρησιμοποιούν τις ντουσιέρες.

«Κάποια μέρα», θυμάται ο Κιθ Γουίγκλ, «αφού κάναμε κρύο ντους μέσα στο καταχείμωνο, οι φύλακες πήραν τα στρώματα και τις κουβέρτες μας. Δεν μας επέτρεψαν να φορέσουμε τα πολιτικά μας ρούχα, γι’ αυτό μείναμε μόνο με το σορτς και τη φανέλα. Κοιμηθήκαμε πάνω σε υγρή πετσέτα στο παγωμένο τσιμεντένιο πάτωμα. Το πρωί ο λοχίας έμεινε έκπληκτος βλέποντας πόσο χαρούμενοι και υγιείς ήμασταν. Παραδέχτηκε ότι ο Θεός μας μάς είχε φροντίσει κατά τη διάρκεια εκείνης της παγερής χειμωνιάτικης νύχτας».

Λίγο προτού συμπληρώσουν οι αδελφοί την 90ήμερη ποινή τους, σύρονταν πάλι στο δικαστήριο είτε επειδή δεν φορούσαν τη στολή είτε επειδή δεν εκπαιδεύονταν μαζί με τους άλλους στρατιωτικούς κρατούμενους. Έπειτα στέλνονταν πίσω στις στρατιωτικές φυλακές. Οι αρχές δήλωσαν ξεκάθαρα ότι σκόπευαν να καταδικάζουν τους αδελφούς ξανά και ξανά μέχρι την ηλικία των 65 ετών, οπότε δεν θα ήταν πια ικανοί για στρατιωτική υπηρεσία.

Το 1972, ύστερα από έντονη λαϊκή αλλά και πολιτική πίεση, ο νόμος άλλαξε. Οι αδελφοί καταδικάζονταν μόνο μία φορά σε φυλάκιση της οποίας η διάρκεια ήταν αντίστοιχη με εκείνη της στρατιωτικής εκπαίδευσης. Η ποινή ήταν αρχικά 12 με 18 μήνες. Αργότερα αυξήθηκε σε τρία χρόνια και τελικά σε έξι χρόνια. Με τον καιρό, οι αρχές έκαναν κάποιες παραχωρήσεις και επιτρεπόταν στους αδελφούς να διεξάγουν μία εβδομαδιαία συνάθροιση.

Αν και οι αδελφοί βρίσκονταν στις στρατιωτικές φυλακές, δεν ξεχνούσαν την εντολή του Χριστού να κάνουν μαθητές. (Ματθ. 28:19, 20) Μιλούσαν στους συγκρατουμένους τους, σε άτομα που είχαν θέσεις εξουσίας και σε άλλους με τους οποίους έρχονταν σε επαφή. Για κάποιο διάστημα τους επιτράπηκε να  χρησιμοποιούν τα απογεύματα του Σαββάτου για να μεταδίδουν τα καλά νέα μέσω επιστολών.

Κάποτε οι στρατιωτικές αρχές διέταξαν τους 350 Μάρτυρες να γευματίζουν μαζί με τους 170 στρατιωτικούς κρατούμενους. Οι στρατιωτικές φυλακές έγιναν το μοναδικό μέρος στο οποίο οι 2 στους 3 ήταν Μάρτυρες, και οι αρχές αποφάσισαν σύντομα ότι οι αδελφοί έπρεπε να γευματίζουν μόνοι τους.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ

Πώς αντέδρασαν οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου στο ζήτημα της υποχρεωτικής στρατιωτικής υπηρεσίας; Το Νοτιοαφρικανικό Συμβούλιο Εκκλησιών εξέδωσε ένα ψήφισμα σχετικά με την αντίρρηση συνείδησης τον Ιούλιο του 1974. Ωστόσο, αντί το περιεχόμενο του ψηφίσματος να περιοριστεί στο θρησκευτικό ζήτημα, είχε εμφανείς πολιτικές προεκτάσεις. Υποστήριζε την αντίρρηση συνείδησης με το σκεπτικό ότι ο στρατός υπεράσπιζε μια «άδικη και μεροληπτική κοινωνία» και επομένως διεξήγε άδικο πόλεμο. Οι εκκλησίες αυτών που μιλούσαν την αφρικάανς, καθώς και άλλες εκκλησιαστικές ομάδες, δεν ήταν υπέρ του ψηφίσματος του Νοτιοαφρικανικού Συμβουλίου Εκκλησιών.

Η Ολλανδική Μεταρρυθμισμένη Εκκλησία υποστήριζε την κυβέρνηση στους στρατιωτικούς της στόχους. Απέρριψε το ψήφισμα του Νοτιοαφρικανικού Συμβουλίου Εκκλησιών θεωρώντας το παραβίαση του 13ου κεφαλαίου της επιστολής προς Ρωμαίους. Κάποια άλλη ομάδα που εναντιώθηκε στη θέση του Νοτιοαφρικανικού Συμβουλίου Εκκλησιών ήταν εκείνη των στρατιωτικών ιερέων οι οποίοι υπηρετούσαν στις Ένοπλες Δυνάμεις της Νότιας Αφρικής, μεταξύ δε αυτών ήταν και κληρικοί εκκλησιών οι οποίες ήταν μέλη του Νοτιοαφρικανικού Συμβουλίου Εκκλησιών. Σε κοινή τους δήλωση, οι στρατιωτικοί ιερείς των αγγλόφωνων εκκλησιών καταδίκασαν το ψήφισμα και διακήρυξαν: «Εμείς . . . παροτρύνουμε όλα τα μέλη των εκκλησιών μας και ιδιαίτερα τους νεαρούς άντρες να συμβάλουν ατομικά στην άμυνα της χώρας».

Επιπλέον, η κάθε εκκλησία ξεχωριστά, από αυτές που ανήκαν στο Νοτιοαφρικανικό Συμβούλιο Εκκλησιών, δεν πήρε ξεκάθαρη  θέση στο ζήτημα της ουδετερότητας. Το βιβλίο Πόλεμος και Συνείδηση στη Νότια Αφρική (War and Conscience in South Africa) παραδέχεται: «Οι περισσότερες εκκλησίες . . . δεν κατάφεραν να διασαφηνίσουν τις θέσεις τους στα μέλη τους, πόσο μάλλον να τα παροτρύνουν να γίνουν αντιρρησίες συνείδησης». Το βιβλίο δείχνει ότι η έντονη αντίδραση της κυβέρνησης στο ψήφισμα του Νοτιοαφρικανικού Συμβουλίου Εκκλησιών, σε συνδυασμό με την αυστηρή νομοθεσία, έκανε τις εκκλησίες να διστάζουν να εκφράσουν τις πεποιθήσεις τους: «Οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν ώστε η εκκλησία να δεσμευτεί να αναλάβει επωφελή δράση απέτυχαν».

Απεναντίας, το συγκεκριμένο βιβλίο αναγνωρίζει: «Η συντριπτική πλειονότητα των αντιρρησιών συνείδησης οι οποίοι φυλακίστηκαν ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά», και προσθέτει: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έστρεφαν την προσοχή στο ότι κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να αντιτίθεται σε όλους τους πολέμους λόγω συνείδησης».

Η στάση των Μαρτύρων ήταν αυστηρώς θρησκευτική. Αν και οι Μάρτυρες αναγνωρίζουν ότι «οι υπάρχουσες εξουσίες βρίσκονται τοποθετημένες στις σχετικές τους θέσεις από τον Θεό», παραμένουν πολιτικά ουδέτεροι. (Ρωμ. 13:1) Η αφοσίωσή τους ανήκει πρωτίστως στον Ιεχωβά, ο οποίος αποκαλύπτει στο Λόγο του, την Αγία Γραφή, ότι οι αληθινοί λάτρεις του δεν πρέπει να έχουν καμία συμμετοχή σε κατά γράμμα πολέμους.—Ησ. 2:2-4· Πράξ. 5:29.

Έπειτα από κάποια χρόνια εφαρμογής αυτού του συστήματος κράτησης, ήταν ξεκάθαρο ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα εγκατέλειπαν την ουδέτερη στάση τους για να αποφύγουν τη σκληρή μεταχείριση. Επίσης, στις στρατιωτικές φυλακές επικρατούσε συνωστισμός και δινόταν αρνητική δημοσιότητα. Ασκούνταν πίεση από κάποιους αξιωματούχους για να στέλνονται οι αδελφοί σε πολιτικές φυλακές.

Κάποια στελέχη των στρατιωτικών αρχών που ήταν φιλικά διακείμενοι διαφωνούσαν. Σέβονταν τους νεαρούς αδελφούς μας για τους υψηλούς ηθικούς κανόνες τους. Αν οι αδελφοί στέλνονταν σε πολιτική φυλακή, θα είχαν βεβαρημένο ποινικό μητρώο. Θα εκτίθονταν επίσης στα χειρότερα στοιχεία της  κοινωνίας και θα έρχονταν αντιμέτωποι με την απειλή του βιασμού. Γι’ αυτό, έγιναν διευθετήσεις ώστε να εκτελούν οι αδελφοί κοινωνική υπηρεσία σε κρατικούς φορείς οι οποίοι δεν σχετίζονταν με το στρατό. Όταν άλλαξε το πολιτικό κλίμα της χώρας στη δεκαετία του 1990, η υποχρεωτική στρατιωτική υπηρεσία καταργήθηκε.

Πώς επηρεάστηκαν οι νεαροί αδελφοί μας από την κράτησή τους επί μεγάλο χρονικό διάστημα σε τόσο κρίσιμη περίοδο της ζωής τους; Πολλοί δημιούργησαν καλό υπόμνημα όσιας υπηρεσίας στον Ιεχωβά και χρησιμοποιούσαν αυτή την ευκαιρία σοφά για να μελετούν το Λόγο του Θεού και για να αναπτύσσονται πνευματικά. «Η παραμονή μου στις στρατιωτικές φυλακές αποτέλεσε σημείο στροφής στη ζωή μου», λέει ο Κλιφ Γουίλιαμς. «Οι ξεκάθαρες αποδείξεις για την προστασία και την ευλογία του Ιεχωβά στη διάρκεια της κράτησής μου με υποκίνησαν να κάνω περισσότερα για την προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας. Λίγο μετά την αποφυλάκισή μου, το 1973, άρχισα το τακτικό σκαπανικό, και τον επόμενο χρόνο μπήκα στο Μπέθελ, όπου συνεχίζω να υπηρετώ μέχρι σήμερα».

Ο Στίβεν Φέντερ, ο οποίος ήταν 17 ετών όταν πήγε στις στρατιωτικές φυλακές, είπε: «Ήμουν αβάφτιστος ευαγγελιζόμενος με περιορισμένη γνώση της αλήθειας. Η πνευματική υποστήριξη την οποία λάβαινα από την καθημερινή εξέταση του εδαφίου της ημέρας—κάτι που γινόταν το πρωί ενόσω γυαλίζαμε τα πατώματα—οι τακτικές συναθροίσεις και η Γραφική μελέτη που διεξήγε μαζί μου ένας πιο έμπειρος αδελφός με βοήθησαν να αντέξω. Μολονότι υπήρξαν άσχημες στιγμές, το εκπληκτικό είναι ότι δεν τις θυμάμαι και πολύ! Μάλιστα, τα τρία χρόνια στις στρατιωτικές φυλακές ήταν ίσως τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Αυτή η εμπειρία με βοήθησε να περάσω από την παιδική ηλικία στην ανδρική. Γνώρισα τον Ιεχωβά, και αυτό με υποκίνησε να αναλάβω την ολοχρόνια υπηρεσία».

Η άδικη κράτηση των αδελφών μας εξυπηρέτησε έναν καλό σκοπό. Ο Γκίντεον Μπενάντι, ο οποίος επισκεπτόταν τους αδελφούς στις στρατιωτικές φυλακές, έγραψε: «Αναλογιζόμενοι το παρελθόν, συνειδητοποιούμε πόσο δυναμική μαρτυρία δόθηκε». Η υπομονή των αδελφών μας και τα πολλά δημοσιεύματα για τις  δοκιμασίες τους και τις ποινές τους άφησαν ανεξίτηλο υπόμνημα της ουδέτερης στάσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, το οποίο εντυπωσίασε τόσο τους στρατιωτικούς όσο και όλη τη χώρα.

Η ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ

Τα πρώτα χρόνια μετά την εφαρμογή του απαρτχάιντ, οι μαύροι αδελφοί δεν αντιμετώπιζαν τις ίδιες δοκιμασίες ουδετερότητας με εκείνες που αντιμετώπιζαν οι λευκοί αδελφοί. Παραδείγματος χάρη, οι μαύροι δεν καλούνταν για στρατιωτική υπηρεσία. Εντούτοις, όταν πολιτικές ομάδες μαύρων άρχισαν να αμφισβητούν το καθεστώς του απαρτχάιντ, οι μαύροι αδελφοί υπέστησαν σφοδρές δοκιμασίες. Μερικοί θανατώθηκαν, άλλοι ξυλοκοπήθηκαν και άλλοι τράπηκαν σε φυγή καθώς τα σπίτια και τα αποκτήματά τους τυλίχτηκαν στις φλόγες—όλα αυτά επειδή αρνούνταν να παραβιάσουν την ουδετερότητά τους. Ναι, ήταν αποφασισμένοι να υπακούν στην εντολή του Ιησού να “μην είναι μέρος του κόσμου”.—Ιωάν. 15:19.

Μερικές πολιτικές ομάδες απαιτούσαν να αγοράσουν όλοι στην περιοχή τους κάρτα του κόμματος. Εκπρόσωποι αυτών των ομάδων πήγαιναν στα σπίτια των ανθρώπων αξιώνοντας χρήματα για όπλα ή για τα έξοδα κηδείας των συντρόφων τους οι οποίοι είχαν πεθάνει στις μάχες με τις δυνάμεις ασφαλείας των λευκών. Επειδή οι μαύροι αδελφοί αρνούνταν με σεβασμό να πληρώσουν αυτά τα χρήματα, κατηγορούνταν ως κατάσκοποι της κυβέρνησης του απαρτχάιντ. Ενώ συμμετείχαν στην υπηρεσία αγρού, μερικοί αδελφοί και αδελφές δέχτηκαν επίθεση και κατηγορήθηκαν ότι διέδιδαν την προπαγάνδα των λευκών αφρικάνερς.

Πάρτε για παράδειγμα τον Ιλάιτζα Ντλόντλο, ο οποίος εγκατέλειψε μια πολλά υποσχόμενη σταδιοδρομία στον αθλητισμό για να γίνει αφιερωμένος υπηρέτης του Ιεχωβά. Δύο εβδομάδες πριν από τις πρώτες δημοκρατικές εκλογές της Νότιας Αφρικής, επικρατούσε μεγάλη ένταση ανάμεσα στις αντίπαλες κοινότητες μαύρων. Η εκκλησία στην οποία ανήκε ο Ιλάιτζα αποφάσισε να καλύψει ένα τμήμα του τομέα της που καλλιεργούνταν σπάνια και βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα μακριά. Ο Ιλάιτζα, ο οποίος ήταν μόνο δύο μήνες βαφτισμένος, διορίστηκε να  συνεργαστεί με δύο αγόρια που ήταν αβάφτιστοι ευαγγελιζόμενοι. Ενόσω μιλούσαν με κάποια κυρία στην πόρτα της, ήρθαν αντιμέτωποι με μια ομάδα νεαρών, μέλη ενός πολιτικού κινήματος. Ο αρχηγός τους κρατούσε σιάμποκ, ένα βαρύ δερμάτινο μαστίγιο. «Τι συμβαίνει εδώ;» ρώτησε επιτακτικά.

«Μιλάμε για την Αγία Γραφή», απάντησε η οικοδέσποινα.

Αγνοώντας την, ο εξαγριωμένος άντρας είπε στον Ιλάιτζα και στους δύο συντρόφους του: «Εσείς οι τρεις ελάτε μαζί μας. Τώρα δεν είναι καιρός για την Αγία Γραφή. Τώρα είναι καιρός να πολεμήσουμε για τα δικαιώματά μας».

Ο Ιλάιτζα απάντησε με τόλμη: «Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό επειδή εργαζόμαστε για τον Ιεχωβά».

Τότε, εκείνος έσπρωξε τον Ιλάιτζα και άρχισε να τον χτυπάει με το σιάμποκ. Με κάθε χτύπημα φώναζε: «Ελάτε μαζί μας!» Μετά το πρώτο χτύπημα, ο Ιλάιτζα δεν ένιωθε πια πόνο. Αντλούσε δύναμη από τα λόγια του αποστόλου Παύλου, ο οποίος είπε ότι όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί «θα υποστούν διωγμό».—2 Τιμ. 3:12.

Ο αρχηγός τελικά κουράστηκε και σταμάτησε. Κατόπιν, ένας από τους επιτιθέμενους άρχισε να επικρίνει εκείνον που είχε το μαστίγιο, λέγοντας ότι ο Ιλάιτζα δεν ήταν από την κοινότητά τους. Η ομάδα χωρίστηκε και άρχισαν να καβγαδίζουν μεταξύ τους ενώ ο αρχηγός τους δέχτηκε γερό χτύπημα με το ίδιο του το μαστίγιο. Στο μεταξύ, ο Ιλάιτζα και οι δύο σύντροφοί του διέφυγαν. Αυτή η δοκιμασία ενίσχυσε την πίστη του Ιλάιτζα, ο οποίος συνέχισε να σημειώνει πρόοδο ως άφοβος κήρυκας των καλών νέων. Σήμερα, είναι παντρεμένος, έχει παιδιά και υπηρετεί ως πρεσβύτερος στην εκκλησία του.

Οι μαύρες αδελφές μας έδειχναν επίσης μεγάλο θάρρος παρά την πίεση που αντιμετώπιζαν για να σταματήσουν να κηρύττουν. Εξετάστε το παράδειγμα της Φλόρα Μαλίντα. Η βαφτισμένη κόρη της, η Μάκι, κάηκε ζωντανή από έναν όχλο νεαρών επειδή προσπάθησε να υπερασπιστεί  τον αδελφό της ο οποίος είχε αρνηθεί να συμμετάσχει στο πολιτικό τους κίνημα. Παρά την τραγική απώλεια, η Φλόρα δεν ανέπτυξε πικρία αλλά συνέχισε να διαδίδει το Λόγο του Θεού στην κοινότητά της. Κάποια μέρα, εκπρόσωποι του πολιτικού κινήματος που είχε δολοφονήσει την κόρη της την απείλησαν ότι αν δεν προσχωρούσε στο κίνημά τους θα υφίστατο τις συνέπειες. Οι γείτονες πρόστρεξαν σε βοήθειά της, εξηγώντας ότι αυτή δεν υποστήριζε καμιά πολιτική παράταξη αλλά ήταν πολυάσχολη βοηθώντας ανθρώπους να μελετούν τη Γραφή. Αυτό κατέληξε σε αντιλογία μεταξύ των ακτιβιστών, και αποφάσισαν τελικά να αφήσουν τη Φλόρα να φύγει. Σε όλη τη διάρκεια εκείνης της δύσκολης περιόδου και μέχρι τώρα, η Φλόρα συνεχίζει πιστά να υπηρετεί ως τακτική σκαπάνισσα.

Ένας τακτικός σκαπανέας περιγράφει τι του συνέβη καθώς ταξίδευε με λεωφορείο προς τον τομέα του. Κάποιος νεαρός ακτιβιστής τον έσπρωξε και τον ρώτησε γιατί μετέφερε έντυπα που παρήγαν οι Αφρικάνερς και τα πουλούσε στους μαύρους. Ο αδελφός εξηγεί τι ακολούθησε: «Μου ζήτησε να πετάξω τα έντυπα από το παράθυρο του λεωφορείου. Επειδή αρνήθηκα, με χαστούκισε και έσβησε το τσιγάρο του στο μάγουλό μου. Δεν αντέδρασα. Κατόπιν, άρπαξε την τσάντα μου με τα έντυπα και την πέταξε από το παράθυρο. Μου έβγαλε επίσης τη γραβάτα, λέγοντας ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ντύνονται οι λευκοί. Συνέχισε να με προσβάλλει και να με κοροϊδεύει, λέγοντας ότι άνθρωποι σαν εμένα θα έπρεπε να καίγονται ζωντανοί. Ο Ιεχωβά με έσωσε επειδή κατάφερα να κατεβώ από το λεωφορείο χωρίς περαιτέρω βλάβη. Αυτή η εμπειρία δεν με εμπόδισε να συνεχίσω να κηρύττω».

Το γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής λάβαινε πολλές επιστολές από άτομα και εκκλησίες που περιέγραφαν την ακεραιότητα των μαύρων αδελφών. Μια τέτοια επιστολή ήρθε από έναν πρεσβύτερο κάποιας  εκκλησίας στο Κουαζούλου-Νατάλ και έλεγε τα εξής: «Σας γράφουμε αυτή την επιστολή για να σας αναφέρουμε την απώλεια του προσφιλούς μας αδελφού Μόουζες Νιαμουσούα. Εργαζόταν ως οξυγονοκολλητής σε συνεργείο αυτοκινήτων. Σε κάποια περίπτωση, μέλη μιας πολιτικής παράταξης του ζήτησαν να κολλήσει τα αυτοσχέδια όπλα τους, πράγμα που αρνήθηκε να κάνει. Έπειτα, στις 16 Φεβρουαρίου 1992, είχαν ένα πολιτικό συλλαλητήριο, όπου συγκρούστηκαν βίαια με οπαδούς της αντίπαλης παράταξης. Το απόγευμα της ίδιας μέρας καθώς επέστρεφαν από τη μάχη τους, συνάντησαν τον αδελφό καθώς πήγαινε στο εμπορικό κέντρο. Εκεί τον σκότωσαν με τις λόγχες τους. Ποιος ήταν ο λόγος τον οποίο επικαλέστηκαν; “Αρνήθηκες να κολλήσεις τα όπλα μας και τώρα οι σύντροφοί μας πέθαναν στη μάχη”. Αυτό ήταν πολύ μεγάλο σοκ για τους αδελφούς, αλλά εξακολουθούμε να επιτελούμε τη διακονία μας».

ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Προβλήματα δημιουργούνταν στα σχολεία των συνοικιών επειδή τα παιδιά που ήταν Μάρτυρες δεν συμμετείχαν σε προσευχές και σε θρησκευτικούς ύμνους κατά τις πρωινές συγκεντρώσεις. Αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα σε σχολεία με λευκούς μαθητές. Οι γονείς έπρεπε απλώς να γράψουν μια επιστολή εξηγώντας τη στάση τους, και τα παιδιά τους απαλλάσσονταν. Στα σχολεία των μαύρων, όμως, η άρνηση συμμετοχής σε θρησκευτικές τελετές θεωρούνταν πράξη απείθειας κατά της σχολικής αρχής. Οι δάσκαλοι δεν ήταν συνηθισμένοι σε αυτό το είδος αντίστασης. Όταν οι γονείς πήγαιναν να εξηγήσουν τη θέση των Μαρτύρων, οι δάσκαλοι δήλωναν ότι δεν επρόκειτο να γίνουν καθόλου εξαιρέσεις.

Οι σχολικές αρχές επέμεναν ότι τα παιδιά των Μαρτύρων του Ιεχωβά έπρεπε να είναι παρόντα στην πρωινή συγκέντρωση επειδή γίνονταν ανακοινώσεις σχετικά με σχολικά ζητήματα.  Τα παιδιά παρευρίσκονταν αλλά στέκονταν ήσυχα στη διάρκεια του ύμνου και της προσευχής, χωρίς να συμμετέχουν. Μερικοί δάσκαλοι περνούσαν ανάμεσα στις σειρές των μαθητών για να ελέγχουν αν τα παιδιά έκλειναν τα μάτια τους στις προσευχές και αν έψελναν τους θρησκευτικούς ύμνους. Ήταν συγκινητικό να γνωρίζει κάποιος ότι αυτά τα παιδιά, μερικά από τα οποία ήταν πολύ μικρά, διακρατούσαν θαρραλέα την ακεραιότητά τους.

Αφού πολλά παιδιά αποβλήθηκαν από τα σχολεία, οι αδελφοί αποφάσισαν να φέρουν το ζήτημα ενώπιον του δικαστηρίου. Στις 10 Αυγούστου 1976 το Ανώτατο Δικαστήριο του Γιοχάνεσμπουργκ εξέδωσε απόφαση για μια σημαντική υπόθεση που αφορούσε 15 μαθητές ενός σχολείου. Τα πρακτικά ανέφεραν: «Οι εναγόμενοι . . . αναγνώρισαν το δικαίωμα που έχουν τα παιδιά των αιτούντων να απέχουν από τις προσευχές και τους ύμνους και . . . παραδέχτηκαν ότι οι αποβολές . . . δεν ήταν νόμιμες». Επρόκειτο για σημαντική νομική νίκη, και τελικά αυτό το ζήτημα τακτοποιήθηκε σε όλα τα σχολεία που εμπλέκονταν.

ΑΛΛΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Πολλά παιδιά Μαρτύρων που πήγαιναν σε σχολεία για λευκούς αντιμετώπισαν διαφορετική δοκιμασία της ακεραιότητάς τους η οποία είχε ως αποτέλεσμα να αποβληθούν από τα σχολεία. Η κυβέρνηση του απαρτχάιντ ήθελε να κινητοποιήσει τους λευκούς νεαρούς για να υποστηρίξουν την ιδεολογία της. Το 1973, η κυβέρνηση εισήγαγε ένα πρόγραμμα με την ονομασία Νεολαία σε Ετοιμότητα. Αυτό περιλάμβανε παρελάσεις, μαθήματα αυτοάμυνας και άλλες πατριωτικές δραστηριότητες.

Ορισμένοι Μάρτυρες γονείς αναζήτησαν νομικές συμβουλές, και το θέμα τέθηκε ενώπιον του υπουργού παιδείας αλλά χωρίς επιτυχία. Ο υπουργός ισχυριζόταν ότι η φύση του προγράμματος Προετοιμασία Νεολαίας ήταν εξ ολοκλήρου εκπαιδευτική. Η κυβέρνηση δυσφήμισε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σχετικά με αυτό το ζήτημα. Σε μερικά σχολεία οι διευθυντές ήταν απροκατάληπτοι και απάλλασσαν τα παιδιά από αντιγραφικές πτυχές του προγράμματος, ενώ σε άλλα σχολεία τα παιδιά αποβάλλονταν.

 Λίγοι Χριστιανοί γονείς είχαν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία. Μερικοί γονείς διευθέτησαν ώστε τα παιδιά τους να κάνουν μαθήματα μέσω αλληλογραφίας. Μάρτυρες που ήταν δάσκαλοι παρείχαν εκπαίδευση κατ’ οίκον. Μολαταύτα, πολλά από τα αποβληθέντα παιδιά δεν ολοκλήρωσαν τη βασική σχολική τους εκπαίδευση. Ωφελούνταν, όμως, από τη Γραφική εκπαίδευση στο σπίτι και στις εκκλησίες τους. (Ησ. 54:13) Κάποια μάλιστα ξεκίνησαν την ολοχρόνια υπηρεσία. Αυτά τα θαρραλέα νεαρά άτομα ήταν χαρούμενα που υπέμειναν υπό δοκιμασία, θέτοντας την απόλυτη εμπιστοσύνη τους στον Ιεχωβά. (2 Πέτρ. 2:9) Τελικά, το πολιτικό κλίμα στη χώρα άλλαξε και τα παιδιά μας δεν αποβάλλονταν πλέον από το σχολείο λόγω άρνησης συμμετοχής σε πατριωτικές δραστηριότητες.

ΤΟ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΜΑΣ

Για να συμμορφώνονται με το νόμο που ίσχυε στη Νότια Αφρική, οι αδελφοί ήταν αναγκασμένοι να διοργανώνουν ξεχωριστές συνελεύσεις για κάθε φυλετική ομάδα. Η πρώτη φορά που συγκεντρώθηκαν όλες οι φυλές σε μία τοποθεσία ήταν στην πανεθνική συνέλευση η οποία διεξάχθηκε στο Στάδιο Γουέμπλεϊ του Γιοχάνεσμπουργκ το 1952. Τότε οι αδελφοί Νορ και Χένσελ επισκέφτηκαν τη Νότια Αφρική και εκφώνησαν ομιλίες σε εκείνη τη συνέλευση. Σύμφωνα με τους κανονισμούς του απαρτχάιντ, οι διαφορετικές φυλετικές ομάδες υποχρεούνταν να κάθονται χωριστά. Οι λευκοί κάθονταν στη δυτική εξέδρα, οι μαύροι  στην ανατολική και οι έγχρωμοι και οι Ινδοί στη βόρεια. Για την καφετέρια έπρεπε επίσης να γίνονται διευθετήσεις ώστε να εξυπηρετούνται χωριστά οι φυλές. Παρ’ όλους αυτούς τους περιορισμούς, ο αδελφός Νορ έγραψε σχετικά με εκείνη τη συνέλευση: «Το ευχάριστο ήταν ότι ήμεθα όλοι μαζί στο ίδιο στάδιο λατρεύοντας τον Ιεχωβά εν αγία παρατάξει».

Τον Ιανουάριο του 1974 διεξάχθηκαν τρεις συνελεύσεις στο Γιοχάνεσμπουργκ, μία για τους μαύρους, μία για τους έγχρωμους και τους Ινδούς και μία για τους λευκούς. Ωστόσο, έγινε ειδική διευθέτηση για την τελευταία μέρα της συνέλευσης: Όλες οι φυλές θα βρίσκονταν μαζί στο Στάδιο Ραντ στο Γιοχάνεσμπουργκ για το απογευματινό πρόγραμμα. Συνολικά 33.408 άτομα κατέκλυσαν το στάδιο. Τι χαρωπή περίσταση ήταν αυτή! Τούτη τη φορά όλες οι φυλές αναμείχθηκαν ελεύθερα και κάθησαν μαζί. Παρευρέθηκαν επίσης πολλοί επισκέπτες από την Ευρώπη, πράγμα που έκανε την περίσταση ακόμη πιο αξιομνημόνευτη. Πώς καταστάθηκε αυτό δυνατό; Χωρίς να το συνειδητοποιήσουν τότε, οι διοργανωτές της συνέλευσης είχαν κλείσει ένα στάδιο που προοριζόταν αποκλειστικά για διεθνείς, διαφυλετικές εκδηλώσεις, και δεν χρειαζόταν άδεια για το συγκεκριμένο πρόγραμμα.

ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ

Πριν από μερικά χρόνια, έγιναν διευθετήσεις για μια πανεθνική συνέλευση στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ωστόσο, ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος από την Πρετόρια επισκέφτηκε τα κυβερνητικά γραφεία στο Γιοχάνεσμπουργκ που χειρίζονταν τις υποθέσεις των Μπάντου (των μαύρων) και παρατήρησε από τα πρακτικά της συνάντησής τους ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν κλείσει το Μοφόλο Παρκ για μια συνέλευση που θα φιλοξενούσε τους μαύρους αδελφούς.

Το ανέφερε αυτό στα κεντρικά γραφεία στην Πρετόρια και το Υπουργείο Υποθέσεων των Μπάντου ακύρωσε αμέσως την κράτηση, δηλώνοντας ότι οι Μάρτυρες δεν αποτελούν «αναγνωρισμένη θρησκεία». Οι λευκοί αδελφοί είχαν κλείσει ταυτόχρονα για τη συνέλευσή τους τον Εκθεσιακό Χώρο Μίλνερ Παρκ στο κέντρο του Γιοχάνεσμπουργκ, και οι έγχρωμοι  αδελφοί επρόκειτο να συγκεντρωθούν στο Στάδιο Γιούνιον, στα δυτικά προάστια της πόλης.

Δύο αδελφοί από το Μπέθελ πήγαν να δουν τον αρμόδιο υπουργό, ο οποίος κατά σύμπτωση ήταν πρώην κληρικός της Ολλανδικής Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας. Οι αδελφοί ανέφεραν ότι οι Μάρτυρες διεξήγαν συνελεύσεις στο Μοφόλο Παρκ επί πολλά χρόνια και ότι οι λευκοί καθώς και οι έγχρωμοι αδελφοί διεξήγαν και αυτοί τις συνελεύσεις τους, συνεπώς γιατί να στερηθούν οι μαύροι αδελφοί το δικαίωμα της σύναξης; Ο υπουργός δεν άλλαξε γνώμη.

Εφόσον το Μοφόλο Παρκ βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Γιοχάνεσμπουργκ, αυτοί οι δύο αδελφοί αποφάσισαν να προσπαθήσουν να κάνουν διευθετήσεις ώστε να διεξαχθεί η συνέλευση στην ανατολική πλευρά του Γιοχάνεσμπουργκ, όπου υπήρχαν επίσης μεγάλες συνοικίες μαύρων. Επισκέφτηκαν τον υπεύθυνο, αλλά δεν του είπαν για τη συνάντηση με τον υπουργό στην Πρετόρια. Εκείνος ήταν πολύ φιλικός όταν του ζήτησαν χώρο για τη συνέλευση. Διευθέτησε ώστε να χρησιμοποιήσουν το Στάδιο Γουάτβιλ. Αυτές οι εγκαταστάσεις είχαν εξέδρες, κάτι που δεν υπήρχε στο Μοφόλο Παρκ.

Όλοι οι αδελφοί πληροφορήθηκαν αμέσως για την αλλαγή τοποθεσίας. Διεξήγαγαν μια επιτυχημένη συνέλευση με περίπου 15.000 παρόντες και χωρίς παρέμβαση από την Πρετόρια. Επί μερικά χρόνια από τότε και έπειτα, οι αδελφοί συνέχισαν να διεξάγουν συνελεύσεις στο Στάδιο Γουάτβιλ χωρίς κανένα πρόβλημα.

ΙΔΡΥΕΤΑΙ ΝΟΜΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ

Στις 24 Ιανουαρίου 1981, υπό την κατεύθυνση του Κυβερνώντος Σώματος, σχηματίστηκε ένα 50μελές νομικό σωματείο: Μάρτυρες του Ιεχωβά Νότιας Αφρικής. Αυτό το νομικό πρόσωπο συνέβαλε στην προώθηση των πνευματικών συμφερόντων με διάφορους τρόπους.

Επί χρόνια οι αδελφοί από το γραφείο τμήματος προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να πάρουν άδεια ώστε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να έχουν τους δικούς τους λειτουργούς γάμων. Ο Φρανς Μούλερ θυμάται: «Κάθε φορά, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι  απέρριπταν το αίτημά μας, δείχνοντας έτσι ότι πίστευαν πως η θρησκεία μας δεν είχε ούτε την υπόσταση ούτε τη σταθερότητα ώστε να έχουμε τους δικούς μας λειτουργούς γάμων».

Επιπλέον, η απουσία νομικού σωματείου καθιστούσε αδύνατη την απόκτηση άδειας για την οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας σε συνοικίες μαύρων. Οι αδελφοί αντιμετώπιζαν πάντοτε την απόρριψη επειδή οι αρχές έλεγαν: «Δεν είστε αναγνωρισμένη θρησκεία».

Ωστόσο, λίγο μετά το σχηματισμό του σωματείου, δόθηκε άδεια στους αδελφούς να έχουν λειτουργούς γάμων. Τους επιτράπηκε επίσης να οικοδομήσουν Αίθουσες Βασιλείας στις συνοικίες των μαύρων. Η Νότια Αφρική έχει τώρα 100 και πλέον πρεσβυτέρους οι οποίοι υπηρετούν ως λειτουργοί γάμων. Αυτοί μπορούν να διεξάγουν τη γαμήλια τελετή στην Αίθουσα Βασιλείας, οπότε δεν είναι απαραίτητο να προηγείται η τέλεση πολιτικού γάμου ενώπιον δικαστηρίου.

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΤΥΠΩΣΗ

Οι εκτυπωτικές μέθοδοι εξελίσσονταν ραγδαία, και ο εκτυπωτικός εξοπλισμός γινόταν απαρχαιωμένος. Επιπλέον, τα ανταλλακτικά ήταν σπάνια και ακριβά. Γι’ αυτό, αποφασίστηκε ότι ήταν καιρός για στροφή στην ηλεκτρονική φωτοστοιχειοθέτηση και στην εκτύπωση όφσετ. Αποκτήθηκαν ανεξάρτητες μονάδες για εισαγωγή δεδομένων και για φωτοστοιχειοθέτηση και το 1979 εγκαταστάθηκε ένα περιστροφικό πιεστήριο όφσετ TKS—δώρο το οποίο πρόσφερε γενναιόδωρα το γραφείο τμήματος της Ιαπωνίας.

Επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παράγουν έντυπα σε τόσο πολλές γλώσσες, διέκριναν τα πλεονεκτήματα που θα υπήρχαν αν ανέπτυσσαν το δικό τους σύστημα φωτοστοιχειοθέτησης. Το 1979, αδελφοί στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης άρχισαν να εργάζονται σε αυτό που μετέπειτα ονομάστηκε MEPS (αρκτικόλεξο που μεταφρασμένο σημαίνει «πολυγλωσσικό ηλεκτρονικό φωτοστοιχειοθετικό σύστημα»). Η εγκατάσταση του MEPS στη Νότια Αφρική έγινε το 1984. Η χρήση κομπιούτερ στη μετάφραση και στη φωτοστοιχειοθέτηση κατέστησε δυνατό να εκδίδονται έντυπα ταυτόχρονα σε διάφορες γλώσσες.

 ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΓΙΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΥΞΗΣΗ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, το συγκρότημα του Μπέθελ στο Ίλαντσφοντέιν ήταν πια πολύ μικρό για να καλύψει τις αυξανόμενες ανάγκες του αγρού. Κατά συνέπεια, έγινε αγορά γης στην περιοχή Κρούγκερσντορπ, η οποία απέχει περίπου 30 λεπτά με το αυτοκίνητο από το κέντρο του Γιοχάνεσμπουργκ. Αυτή η έκταση των 870 στρεμμάτων βρίσκεται σε ωραία, λοφώδη περιοχή, δίπλα στην οποία ρέει ένα όμορφο ρυάκι. Πολλοί αδελφοί άφησαν τη δουλειά τους για να εργαστούν στο πρόγραμμα οικοδόμησης, ενώ άλλοι χρησιμοποίησαν το χρόνο των διακοπών τους για να βοηθήσουν. Μερικοί εθελοντές ήρθαν από άλλες χώρες, όπως η Νέα Ζηλανδία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, και η κατασκευή ολοκληρώθηκε σε έξι χρόνια.

Εξακολουθούσε να είναι δύσκολη η εξασφάλιση άδειας για τη διαμονή μαύρων Μαρτύρων, κυρίως μεταφραστών, στο χώρο. Η άδεια χορηγήθηκε, αλλά μόνο για 20 άτομα, και χρειάστηκε να κατασκευαστούν ξεχωριστά καταλύματα για αυτούς. Αργότερα, όμως, η κυβέρνηση ακολούθησε πιο ήπια τακτική όσον αφορά την πολιτική του απαρτχάιντ και οι αδελφοί όλων των φυλών μπορούσαν να μένουν σε δωμάτια οπουδήποτε στο Μπέθελ.

Η οικογένεια ήταν ενθουσιασμένη με το καλοχτισμένο Μπέθελ και τα ευρύχωρα, καλοσχεδιασμένα δωμάτια. Το τριώροφο κτίριο που είναι επενδυμένο με κόκκινα τούβλα περιβάλλεται από όμορφους κήπους. Όταν άρχισε η οικοδόμηση στο Κρούγκερσντορπ, υπήρχαν 28.000 δραστήριοι Μάρτυρες στη Νότια Αφρική. Όταν έγινε η αφιέρωση, στις 21 Μαρτίου 1987, ο αριθμός είχε ανέλθει στους 40.000. Μολαταύτα, μερικοί αναρωτιούνταν αν ήταν πραγματικά απαραίτητο να οικοδομηθούν τόσο μεγάλες εγκαταστάσεις. Ένας όροφος με γραφεία δεν χρησιμοποιούνταν και μία πτέρυγα κατοικιών ήταν κενή. Οι αδελφοί είχαν προσπαθήσει να είναι προνοητικοί στο σχεδιασμό τους και ήταν πεπεισμένοι ότι είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα για μελλοντική αύξηση.

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΖΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ

Υπήρχε επιτακτική ανάγκη για περισσότερες Αίθουσες Βασιλείας λόγω του αυξανόμενου αριθμού των εκκλησιών. Οι αδελφοί  στις περιοχές όπου υπήρχαν ως επί το πλείστον μαύροι διεξήγαν συναθροίσεις υπό δύσκολες συνθήκες. Χρησιμοποιούσαν γκαράζ, αποθήκες και αίθουσες σχολείων, όπου κάθονταν σε μικρά παιδικά θρανία. Ήταν επίσης αναγκασμένοι να έρχονται αντιμέτωποι με άλλες θρησκευτικές ομάδες που χρησιμοποιούσαν αίθουσες του ίδιου σχολείου, έψελναν δυνατά και χτυπούσαν τα τύμπανά τους, δημιουργώντας εκκωφαντικό θόρυβο.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης άρχισαν να δοκιμάζουν καινούριες μεθόδους οικοδόμησης ώστε να επιταχυνθεί η κατασκευή Αιθουσών Βασιλείας. Το 1992, 11 Καναδοί Μάρτυρες με πείρα στα προγράμματα ταχείας ανέγερσης προσφέρθηκαν εθελοντικά να βοηθήσουν στην οικοδόμηση μιας διπλής Αίθουσας Βασιλείας—ενός διώροφου κτιρίου—στο Χίλμπροου του Γιοχάνεσμπουργκ. Αυτοί οι άντρες μεταβίβασαν τις εξειδικευμένες γνώσεις τους στους ντόπιους αδελφούς και τους βοήθησαν να βελτιώσουν τις μεθόδους οικοδόμησης που χρησιμοποιούσαν.

Η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας ταχείας ανέγερσης οικοδομήθηκε στο Ντίπκλουεφ, στο Σοβέτο, το 1992. Οι αδελφοί προσπαθούσαν να αποκτήσουν χώρο για Αίθουσα Βασιλείας σε αυτή την περιοχή από το 1962. Ο Ζεκαράια Σεντίμπε, ο οποίος συμμετείχε στην προσπάθεια για την απόκτηση ενός τέτοιου χώρου, ήταν παρών στην αφιέρωση της Αίθουσας Βασιλείας που έγινε στις 11 Ιουλίου 1992. Ο ίδιος είπε με πλατύ χαμόγελο: «Νομίζαμε ότι δεν θα αποκτούσαμε ποτέ Αίθουσα Βασιλείας. Ήμασταν νέοι τότε. Τώρα είμαι συνταξιούχος αλλά να που έχουμε την αίθουσά μας, την πρώτη που χτίστηκε στο Σοβέτο μέσα σε λίγες μέρες».

Τώρα υπάρχουν 600 Αίθουσες Βασιλείας σε χώρες που βρίσκονται υπό την επίβλεψη του γραφείου τμήματος της Νότιας Αφρικής. Αυτές οι αίθουσες αποτελούν κέντρα της αγνής λατρείας του Ιεχωβά. Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν περίπου 300 εκκλησίες των 30 ή περισσότερων ευαγγελιζομένων οι οποίες χρειάζονται τη δική τους Αίθουσα Βασιλείας.

Οι 25 Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης, εργαζόμενες υπό την κατεύθυνση του γραφείου τμήματος, δίνουν πρακτική  βοήθεια σε εκκλησίες που θέλουν να οικοδομήσουν αίθουσα. Οι εκκλησίες μπορούν να παίρνουν άτοκα δάνεια για να υποστηρίζουν οικονομικά τα οικοδομικά τους προγράμματα. Ο Πίτερ Μπατ, ο οποίος βοηθάει στην οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας επί 18 και πλέον χρόνια, είναι εισηγητής της Περιφερειακής Επιτροπής Οικοδόμησης του Χαουτέγκ. Τόνισε ότι οι αδελφοί σε αυτές τις επιτροπές είναι συνήθως εργαζόμενοι οικογενειάρχες, αλλά θυσιάζουν χαρούμενα πολύ χρόνο για χάρη των αδελφών τους.

Ένα άλλο μέλος περιφερειακής επιτροπής, ο Γιάκομπ Ρότενμπαχ, εξήγησε ότι τα μέλη της επιτροπής συνήθως εργάζονται στο εργοτάξιο καθ’ όλη τη διάρκεια της οικοδόμησης. Επιπρόσθετα, συμμετέχουν σε όλο το σχεδιασμό που προηγείται της οικοδόμησης. Ο ίδιος περιγράφει με ενθουσιασμό το χαρούμενο και συνεργατικό πνεύμα που επικρατεί μεταξύ των εθελοντών. Ταξιδεύουν στο μέρος όπου γίνεται η οικοδόμηση, διανύοντας μερικές φορές μεγάλες αποστάσεις, με δικά τους έξοδα.

Ο Γιάκομπ είπε ότι πολλοί άλλοι αδελφοί προσφέρουν με χαρά το χρόνο και τους πόρους τους για το έργο οικοδόμησης Αιθουσών Βασιλείας και ανέφερε το εξής παράδειγμα: «Δύο σαρκικές αδελφές, οι οποίες έχουν δική τους μεταφορική εταιρία, διευθετούν να μεταφέρεται το 13 μέτρων εμπορευματοκιβώτιο με τον εξοπλισμό μας σε εργοτάξια παντού στη χώρα—ακόμη δε και σε γειτονικές χώρες—και το κάνουν αυτό από το 1993. Αυτό ισοδυναμεί με μεγάλη δωρεά! Πολλές εταιρίες με τις οποίες συναλλασσόμαστε υποκινούνται να συνεισφέρουν ή να κάνουν εκπτώσεις όταν βλέπουν το έργο μας».

Ύστερα από προσεκτικό σχεδιασμό και οργάνωση των ομάδων εργασίας, οι αδελφοί οικοδομούν συνήθως την αίθουσα μέσα σε τρεις μέρες. Ως εκ τούτου, κερδίζουν το σεβασμό πολλών παρατηρητών. Όταν η πρώτη μέρα οικοδόμησης σε κάποιο εργοτάξιο πλησίαζε στο τέλος της, δύο άντρες οι οποίοι είχαν πιει υπερβολικά σε κοντινή μπιραρία πλησίασαν τους αδελφούς. Τους εξήγησαν ότι συνήθως περνούσαν μέσα από ένα άδειο οικόπεδο για να πάνε σπίτι τους, αλλά τώρα υπήρχε μια αίθουσα σε αυτό. Επειδή ήταν βέβαιοι ότι είχαν χαθεί, ζήτησαν οδηγίες για να βρουν το δρόμο τους.

 ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Οι πολιτικές αλλαγές στις αρχές της δεκαετίας του 1990 δεν έφεραν ειρήνη και σταθερότητα. Αντίθετα, η βία πήρε διαστάσεις άνευ προηγουμένου. Η κατάσταση ήταν περίπλοκη, αναφέρθηκαν δε πολλοί λόγοι για την αυξανόμενη βία, οι περισσότεροι εκ των οποίων σχετίζονταν με την πολιτική αντιπαλότητα και την οικονομική δυσαρέσκεια.

Ωστόσο, η οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας συνεχίστηκε. Εθελοντές από διάφορες φυλές έμπαιναν στις συνοικίες συνοδευόμενοι από τους ντόπιους αδελφούς. Μερικοί εθελοντές δέχτηκαν επίθεση από εξαγριωμένους όχλους. Κατά την οικοδόμηση μιας αίθουσας στο Σοβέτο το 1993, ένας βίαιος όχλος πετροβόλησε τρεις λευκούς αδελφούς καθώς πήγαιναν στο χώρο της Αίθουσας Βασιλείας με οικοδομικά υλικά. Όλα τα τζάμια του οχήματος έσπασαν και οι αδελφοί τραυματίστηκαν. Κατάφεραν να συνεχίσουν να οδηγούν και να φτάσουν στο χώρο. Τότε οι ντόπιοι αδελφοί τούς μετέφεραν εσπευσμένα στο νοσοκομείο μέσω ασφαλέστερης διαδρομής.

Οι οικοδομικές εργασίες δεν καθυστέρησαν. Λήφθηκαν προληπτικά μέτρα και εκατοντάδες άτομα από όλες τις φυλές εργάστηκαν στο εργοτάξιο το επόμενο σαββατοκύριακο. Ντόπιοι σκαπανείς συμμετείχαν στο έργο δρόμου στην περιοχή γύρω από την αίθουσα. Αν εντόπιζαν κάποιο πρόβλημα, προειδοποιούσαν τους αδελφούς στο εργοτάξιο. Λίγες μέρες αργότερα, οι τραυματισμένοι αδελφοί ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση για να εργαστούν ξανά στην αίθουσα.

Οι εκκλησίες εκτιμούν την αφοσίωση και τις θυσίες των αδελφών που προσφέρονται εθελοντικά να εργαστούν στην οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας. Μέσα σε 15 χρόνια, ο Φάνι και η Ιλέιν Σμιτ, οι οποίοι διένυαν πολλές φορές μακρινές αποστάσεις με δικά τους έξοδα, έχουν βοηθήσει 46 εκκλησίες να οικοδομήσουν τη δική τους Αίθουσα Βασιλείας.

Μια εκκλησία στο Κουαζούλου-Νατάλ έγραψε στην Περιφερειακή Επιτροπή Οικοδόμησης: «Χάσατε τον ύπνο σας, την ευχάριστη συντροφιά της οικογένειάς σας, την αναψυχή σας—και πολύ περισσότερα—για να έρθετε εδώ και να μας χτίσετε  την αίθουσα. Εκτός αυτού, ξέρουμε ότι θυσιάσατε επίσης πολλά από τα χρήματά σας για να επιτύχει το πρόγραμμα οικοδόμησης. Είθε ο Ιεχωβά να σας θυμάται “για καλό”.—Νεεμίας 13:31».

Όταν μια εκκλησία έχει τη δική της Αίθουσα Βασιλείας, η επίδραση είναι θετική στη γειτονιά. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο σχόλιο από μία εκκλησία: «Η αύξηση στον αριθμό των παρόντων μετά την οικοδόμηση της Αίθουσας Βασιλείας ήταν τέτοια ώστε χρειάζεται να χωρίζεται η εκκλησία σε δύο ομάδες για τη δημόσια ομιλία και τη Μελέτη Σκοπιάς. Θα πρέπει να γίνει και άλλη εκκλησία σε λίγο».

Μερικές φορές κάποιες μικρές εκκλησίες σε αγροτικές περιοχές δυσκολεύονται να υποστηρίξουν οικονομικά την οικοδόμηση μιας αίθουσας. Ωστόσο, πολλοί έχουν βρει τρόπους για την εξεύρεση χρημάτων. Σε μια εκκλησία, οι αδελφοί πούλησαν γουρούνια. Όταν χρειάστηκαν περισσότερα χρήματα, πούλησαν ένα βόδι και ένα άλογο. Κατόπιν πούλησαν 15 πρόβατα, άλλο ένα βόδι και άλλο ένα άλογο. Μια αδελφή προσφέρθηκε να αγοράσει όλες τις μπογιές, κάποια άλλη αγόρασε τη μοκέτα και κάποια πλήρωσε τις κουρτίνες. Τελικά, πούλησαν άλλο ένα βόδι και πέντε ακόμη πρόβατα για να αγοράσουν τις καρέκλες.

Αφού ολοκληρώθηκε η Αίθουσα Βασιλείας τους, μια εκκλησία στο Χαουτέγκ έγραψε: «Για δύο τουλάχιστον εβδομάδες μετά την οικοδόμηση της αίθουσας, περνούσαμε από εκεί μετά την υπηρεσία αγρού για να τη θαυμάσουμε. Δεν μπορούσαμε να πάμε σπίτι μετά την υπηρεσία αγρού χωρίς να δούμε πρώτα την Αίθουσα Βασιλείας μας».

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΝ

Οι τοπικές κοινότητες παρατηρούν συνήθως τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για να έχουν κατάλληλους τόπους λατρείας. Η εκκλησία στο Ουμλάζι, στο Κουαζούλου-Νατάλ, έλαβε μια επιστολή που ανέφερε εν μέρει: «Ο Σύλλογος “Διατηρήστε το Ντέρμπαν Όμορφο” εκτιμάει τις προσπάθειες που καταβάλλετε για να διατηρείτε την περιοχή σας καθαρή και σας παροτρύνει να συνεχίσετε να το κάνετε αυτό. Χάρη στην επιμέλειά σας, το μέρος αυτό έχει εξωραϊστεί. Ο σύλλογός μας έχει αφοσιωθεί στην εξάλειψη των σκουπιδιών  και στη διατήρηση του περιβάλλοντός μας καθαρού. Πιστεύουμε ότι ένας καθαρός χώρος συμβάλλει στο να υπάρχει καλή υγεία στην περιοχή. Να γιατί επαινούμε τους πολίτες μας που διατηρούν την περιοχή μας καθαρή. Σας ευχαριστούμε που δίνετε το καλό παράδειγμα. Σε όλες σας τις δραστηριότητες, σας παροτρύνουμε να διατηρείτε την περιοχή του Ουμλάζι καθαρή».

Μια εκκλησία έγραψε: «Όταν ένας γνωστός διαρρήκτης εισέβαλε στην καινούρια μας Αίθουσα Βασιλείας, οι γείτονες του επιτέθηκαν. Είπαν ότι έκανε βανδαλισμούς στην “εκκλησία τους”, εφόσον είναι το μόνο θρησκευτικό κτίριο στην περιοχή. Τον ξυλοκόπησαν και μετά τον παρέδωσαν στην αστυνομία».

ΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΓΙΑ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

Το 1999, η οργάνωση του Ιεχωβά έθεσε σε ισχύ μια διευθέτηση για την οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας σε χώρες με περιορισμένους πόρους. Ένα Περιφερειακό Γραφείο Αιθουσών Βασιλείας ιδρύθηκε στο γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής για να οργανώσει αυτό το έργο σε διάφορες χώρες της Αφρικής. Ένας εκπρόσωπος από αυτό το γραφείο στάλθηκε σε κάθε γραφείο τμήματος ώστε να βοηθήσει τους αδελφούς στη δημιουργία Γραφείου Οικοδόμησης Αιθουσών Βασιλείας, το οποίο έχει την ευθύνη για την αγορά οικοπέδου και για την οργάνωση Ομάδων Οικοδόμησης Αιθουσών Βασιλείας. Στάλθηκαν επίσης διεθνείς υπηρέτες για να βοηθήσουν και να εκπαιδεύσουν τους ντόπιους αδελφούς.

Το Περιφερειακό Γραφείο της Νότιας Αφρικής έχει ιδρύσει 25 Γραφεία Οικοδόμησης Αιθουσών Βασιλείας στην Αφρική, τα οποία φροντίζουν για την οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας σε 37 χώρες. Από το Νοέμβριο του 1999, έχουν χτιστεί 7.207 Αίθουσες Βασιλείας σε χώρες όπου εφαρμόζεται αυτή η διευθέτηση. Στα μέσα του 2006, διαπιστώθηκε ότι υπάρχει ανάγκη για άλλες 3.305 Αίθουσες Βασιλείας σε αυτές τις χώρες.

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Η αυξανόμενη δυσαρέσκεια απέναντι στην πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης όσον αφορά τις φυλές ενέτεινε τις  αναταραχές και τη βία, και ορισμένοι Μάρτυρες του Ιεχωβά επηρεάστηκαν άμεσα. Άγριες μάχες μαίνονταν στις συνοικίες των μαύρων και πολλοί άνθρωποι πέθαναν. Εντούτοις, οι περισσότεροι αδελφοί έδειξαν σύνεση και συνέχισαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά πιστά στη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου. Αργά μια νύχτα, κάποιοι έριξαν αυτοσχέδια βόμβα στο σπίτι ενός αδελφού και της οικογένειάς του ενόσω αυτοί κοιμούνταν. Η οικογένεια κατάφερε να διαφύγει, και ο αδελφός έγραψε αργότερα στο γραφείο τμήματος: «Η οικογένειά μου και εγώ έχουμε ισχυρότερη πίστη τώρα. Χάσαμε όλα τα υλικά αποκτήματά μας, αλλά έχουμε έρθει πιο κοντά στον Ιεχωβά και στο λαό του. Οι αδελφοί μάς βοήθησαν από υλική άποψη. Αποβλέπουμε στο τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων και ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για τον πνευματικό μας παράδεισο».

Στις 10 Μαΐου 1994, ορκίστηκε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος, ο Νέλσον Μαντέλα. Ήταν επίσης ο πρώτος πρόεδρος της χώρας ο οποίος εκλέχθηκε δημοκρατικά, και αυτή ήταν η πρώτη φορά που δόθηκε σε μαύρους η ευκαιρία να ψηφίσουν. Επικράτησε πνεύμα εθνικισμού και ευφορίας. Αυτό δημιούργησε δυσκολίες διαφορετικού είδους για μερικούς αδελφούς μας.

Δυστυχώς, ορισμένοι από το λαό του Ιεχωβά παραβίασαν τη Χριστιανική τους ουδετερότητα, αλλά δεν συνέβη αυτό με τους περισσότερους. Πολλοί από εκείνους που συμβιβάστηκαν διέκριναν το λάθος τους, έδειξαν ειλικρινή μετάνοια και ανταποκρίθηκαν στη Γραφική ενθάρρυνση.

ΑΥΞΗΣΗ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Η προμήθεια περισσότερων Αιθουσών Βασιλείας αποδεικνύει την ευλογία του Ιεχωβά, αλλά η αύξηση που είναι όντως θαυματουργική λαβαίνει χώρα στις καρδιές των ανθρώπων. (2 Κορ. 3:3) Άτομα με διαφορετικό υπόβαθρο ελκύονται στην αλήθεια. Εξετάστε ορισμένα παραδείγματα.

Ο Ράλσον Μουλόντζι φυλακίστηκε το 1986 και καταδικάστηκε σε θάνατο για φόνο. Βρήκε τη διεύθυνση του γραφείου τμήματος σε ένα από τα ειδικά βιβλιάριά μας και έγραψε ζητώντας βοήθεια προκειμένου να μάθει για τη Γραφή. Ο Λες Λι, ειδικός σκαπανέας, έλαβε την άδεια να τον επισκεφτεί και ξεκίνησε  Γραφική μελέτη. Ο Ράλσον άρχισε σύντομα να μιλάει σε συγκρατουμένους του και στους φύλακες σχετικά με όσα μάθαινε. Βαφτίστηκε στη φυλακή τον Απρίλιο του 1990. Ο Ράλσον δέχεται τακτικές επισκέψεις από μέλη της τοπικής εκκλησίας και του επιτρέπεται να βγαίνει από το κελί του μία ώρα κάθε μέρα. Δαπανά αυτόν το χρόνο κηρύττοντας σε συγκρατουμένους του. Ο Ράλσον έχει βοηθήσει τρία άτομα να φτάσουν στο βάφτισμα και τώρα διεξάγει δύο Γραφικές μελέτες. Η θανατική του ποινή έχει μετατραπεί σε ισόβια κάθειρξη με την πιθανότητα αποφυλάκισης υπό όρους.

Άλλοι οι οποίοι ελκύονται στον Ιεχωβά έχουν πολύ διαφορετικό παρελθόν. Η Κουίνι Ρουσό, μια ενδιαφερόμενη, παρακολούθησε τη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας και ζήτησε από τον επίσκοπο μελέτης βιβλίου να επισκεφτεί το 18χρονο γιο της, ο οποίος προετοιμαζόταν για να μπει σε θεολογική σχολή. Ο αδελφός είχε μια καλή συζήτηση με τον νεαρό, ο οποίος άρχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις μαζί με τη μητέρα του. Κατόπιν η μητέρα ζήτησε από τον αδελφό να επισκεφτεί το σύζυγό της τον Γιάνι, πρεσβύτερο στην Ολλανδική Μεταρρυθμισμένη Εκκλησία και εισηγητή στο εκκλησιαστικό συμβούλιο, ο οποίος ήθελε να θέσει ορισμένες ερωτήσεις. Ο αδελφός μίλησε στο σύζυγο, ο οποίος συμφώνησε να κάνει Γραφική μελέτη.

Αυτή ήταν η εβδομάδα της συνέλευσης περιφερείας, και ο αδελφός προσκάλεσε την Κουίνι να παρευρεθεί. Προς έκπληξη του αδελφού, ήρθε και ο Γιάνι ο οποίος παρακολούθησε και τις τέσσερις μέρες. Το πρόγραμμα της συνέλευσης και η αγάπη μεταξύ των Μαρτύρων τού έκαναν μεγάλη εντύπωση. Ο 18χρονος γιος τους και ο μεγαλύτερος γιος τους, ο οποίος ήταν διάκονος στην εκκλησία, άρχισαν τώρα να παρευρίσκονται στη Γραφική μελέτη.

Όλοι αυτοί παραιτήθηκαν από την εκκλησία και άρχισαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις ευθύς αμέσως. Παρακολούθησαν επίσης μια συνάθροιση για υπηρεσία αγρού. Ο αδελφός εξήγησε στον Γιάνι ότι δεν μπορούσε να συμμετέχει στην υπηρεσία αγρού με τους Μάρτυρες επειδή δεν είχε ακόμη τα προσόντα για να είναι αβάφτιστος ευαγγελιζόμενος. Με δάκρυα να  κυλούν στο πρόσωπό του, είπε ότι η αλήθεια ήταν αυτό που αναζητούσε όλη του τη ζωή και δεν μπορούσε πια να μη μιλάει για αυτήν.

Η οικογένεια Ρουσό είχε άλλον έναν γιο, 22 ετών, ο οποίος ήταν τριτοετής φοιτητής θεολογίας. Ο Γιάνι έγραψε σε αυτόν το γιο και του ζήτησε να γυρίσει στο σπίτι, εφόσον εκείνος δεν θα πλήρωνε πια τις σπουδές του γιου του. Την τρίτη μέρα μετά την επιστροφή του γιου του, ο Γιάνι και οι τρεις γιοι του εργάστηκαν μαζί με την εκκλησία για μία μέρα στο συγκρότημα του Μπέθελ στο Κρούγκερσντορπ. Ο φοιτητής θεολογίας εντυπωσιάστηκε από όσα είδε στο Μπέθελ, και γι’ αυτό συμφώνησε να μελετήσει τη Γραφή μαζί με τα αδέλφια του. Αφού μελέτησε  για κάποιο χρονικό διάστημα, είπε ότι είχε μάθει περισσότερα για τη Γραφή μέσα σε έναν μήνα από ό,τι στα δυόμισι χρόνια στο πανεπιστήμιο.

Τελικά ολόκληρη η οικογένεια βαφτίστηκε. Ο πατέρας είναι τώρα πρεσβύτερος και μερικοί από τους γιους του είναι πρεσβύτεροι ή διακονικοί υπηρέτες. Μία κόρη είναι τακτική σκαπάνισσα.

 «ΜΑΚΡΥΝΕ ΤΑ ΣΧΟΙΝΙΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΣΟΥ»

Παρότι στο παρελθόν καταβλήθηκαν προσπάθειες ώστε να καλυφτεί επαρκώς η ανάγκη για μελλοντική επέκταση του Μπέθελ, μόλις 12 χρόνια μετά την αφιέρωση που έγινε για το συγκρότημα στο Κρούγκερσντορπ χρειάστηκαν μεγάλες προσθήκες. (Ησ. 54:2) Σε εκείνο το διάστημα, υπήρξε αύξηση 62 τοις εκατό στους ευαγγελιζομένους της Νότιας Αφρικής και των χωρών που βρίσκονταν υπό την επίβλεψη του γραφείου τμήματος. Οικοδομήθηκαν μια αποθήκη και τρία νέα κτίρια κατοικιών. Προσθήκες έγιναν επίσης στο χώρο των πλυντηρίων και στο κτίριο των γραφείων, ενώ δημιουργήθηκε και δεύτερη τραπεζαρία. Στις 23 Οκτωβρίου 1999 έγινε η αφιέρωση όλων αυτών των προσθηκών στον Ιεχωβά. Ο Ντάνιελ Σίντλικ, μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, εκφώνησε την ομιλία αφιέρωσης.

Πιο πρόσφατα, προστέθηκε στο τυπογραφείο μια επέκταση 8.000 τετραγωνικών μέτρων. Αυτός ο χώρος στεγάζει το καινούριο περιστροφικό πιεστήριο ΜΑΝ Ρόλαντ Λίθομαν. Το γραφείο τμήματος απέκτησε επίσης μηχανήματα για αυτόματο ξάκρισμα, μέτρημα και στοίβασμα των περιοδικών. Το γραφείο τμήματος της Γερμανίας πρόσφερε μια γραμμή βιβλιοδεσίας, δίνοντας στη Νότια Αφρική τη δυνατότητα να παράγει βιβλία και Γραφές με μαλακό εξώφυλλο για όλη την υποσαχάρια Αφρική.

 ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΧΩΡΟΙ ΓΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Έχουν σχεδιαστεί πολλά οικοδομικά έργα ώστε να καλυφτούν οι ανάγκες για Αίθουσες Συνελεύσεων. Η πρώτη οικοδομήθηκε στο Έικενοφ, νότια του Γιοχάνεσμπουργκ, και η αφιέρωσή της έγινε το 1982. Άλλη μία Αίθουσα Συνελεύσεων οικοδομήθηκε στο Μπέλβιλ του Κέιπ Τάουν, και ο αδελφός Μίλτον Χένσελ εκφώνησε την ομιλία αφιέρωσης το 1996. Το 2001 ολοκληρώθηκε μία ακόμη αίθουσα στο Μίντραντ, μεταξύ της Πρετόρια και του Γιοχάνεσμπουργκ.

Οι γείτονες που στην αρχή εναντιώθηκαν στο πρόγραμμα οικοδόμησης στο Μίντραντ άλλαξαν στάση καθώς άρχισαν να γνωρίζουν τους αδελφούς και να βλέπουν όσα έκαναν. Ένας γείτονας πρόσφερε κούτες με φρούτα και λαχανικά κάθε δύο εβδομάδες επί έναν και πλέον χρόνο. Μερικές εταιρίες υποκινήθηκαν να συνεισφέρουν. Μία εταιρία πρόσφερε δωρεάν οργανικό λίπασμα για τους κήπους. Κάποια άλλη δώρισε στους αδελφούς επιταγή αξίας 10.000 ραντ (1.200 ευρώ) για το οικοδομικό έργο. Φυσικά, και οι αδελφοί επίσης συνεισέφεραν γενναιόδωρα για την Αίθουσα Συνελεύσεων.

Η αίθουσα είναι ένα όμορφο, καλοσχεδιασμένο κτίριο. Ο Γκάι Πιρς, μέλος του Κυβερνώντος Σώματος ο οποίος εκφώνησε την ομιλία αφιέρωσης, τόνισε πού έγκειται η πραγματική ομορφιά της αίθουσας—στο ότι χρησιμοποιείται για να τιμάει τον Μεγαλειώδη Θεό μας, τον Ιεχωβά.—1 Βασ. 8:27.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΠΟΙΗΤΟΙ ΝΟΜΟΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΖΟΥΝ

Επί πολλά χρόνια ήταν δύσκολη η εξασφάλιση κατάλληλων χώρων για συνελεύσεις σε μέρη όπου κατοικούσαν μαύροι. Στην Επαρχία Λιμπόπο, οι αδελφοί έμεναν σε μια περιοχή που ήταν απαγορευμένη για τους λευκούς. Ο επίσκοπος περιφερείας, ο Κόρι Σίεχερς, δεν μπορούσε να πάρει άδεια για να μπει στην περιοχή, ούτε μπορούσε να βρει χώρο για τη διεξαγωγή της συνέλευσης.

Ο αδελφός Σίεχερς πλησίασε κάποιον κύριο του οποίου το αγρόκτημα ήταν δίπλα στην απαγορευμένη περιοχή, αλλά εκείνος δεν ήθελε να γίνει η συνέλευση στο κτήμα του. Εντούτοις, επέτρεψε στον αδελφό Σίεχερς να σταθμεύσει το τροχόσπιτό του εκεί. Τελικά, οι αδελφοί διεξήγαγαν τη συνέλευση σε ένα  ξέφωτο στην απαγορευμένη περιοχή, το οποίο συνόρευε με το αγρόκτημα και ανάμεσά τους υπήρχε ένας φράχτης από αγκαθωτό συρματόπλεγμα. Ο αδελφός Σίεχερς στάθμευσε το τροχόσπιτό του στο αγρόκτημα δίπλα στο ξέφωτο και εκφωνούσε τις ομιλίες του από εκεί. Ο φράχτης χώριζε τους αδελφούς από το «βήμα», αλλά αυτοί διεξήγαγαν το πρόγραμμα της συνέλευσης και ο αδελφός Σίεχερς μπορούσε να απευθύνεται στους αδελφούς χωρίς να παραβιάζει το νόμο.

ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΩΦΕΛΕΙ ΤΟΝ ΑΓΡΟ

Με την κατεύθυνση του Κυβερνώντος Σώματος, από το 2000 και έπειτα, όλες οι εκκλησίες στη Νότια Αφρική θα περιλαμβάνονταν στη διευθέτηση που αφορούσε τη δωρεάν διανομή εντύπων σε όλους όσους δείχνουν γνήσιο ενδιαφέρον. Οι ευαγγελιζόμενοι θα ζητούσαν από τα άτομα να κάνουν μια μικρή συνεισφορά για το παγκόσμιο ευαγγελιστικό μας έργο.

Η εν λόγω διευθέτηση περί προαιρετικών συνεισφορών έχει αποδειχτεί ωφέλιμη, όχι μόνο για τα άτομα στον αγρό, αλλά και για τους αδελφούς. Προηγουμένως, πολλοί δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώνουν τα έντυπα που χρησιμοποιούνται στη Μελέτη Σκοπιάς και στη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας. Σε μερικές εκκλησίες των 100 ευαγγελιζομένων, μόνο γύρω στα 10 άτομα είχαν δικά τους αντίτυπα της Σκοπιάς. Τώρα ο καθένας μπορεί να έχει το προσωπικό του αντίτυπο.

Η εργασία του Τμήματος Εξαγωγών στο Μπέθελ έχει αυξηθεί σημαντικά τα πρόσφατα χρόνια. Το Μάιο του 2002, στάλθηκε συνολικά ύλη 432 τόνων σε άλλες αφρικανικές χώρες, και το μεγαλύτερο μέρος της αποτελούνταν από Γραφικά έντυπα.

Το γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής αποθηκεύει τώρα έντυπα για τα γραφεία τμήματος της Ζάμπιας, της Ζιμπάμπουε, της Μαλάουι και της Μοζαμβίκης. Σε αυτά περιλαμβάνονται όλα τα έντυπα στις διάφορες γλώσσες που χρησιμοποιούνται στις συγκεκριμένες χώρες. Οι παραγγελίες για κάθε εκκλησία τοποθετούνται στα φορτηγά με τέτοιον τρόπο ώστε, όταν παραδίδονται στα γραφεία τμήματος, να μπορούν να μεταφέρονται κατευθείαν στα οχήματα του εκάστοτε γραφείου τμήματος για να γίνεται η παράδοση στις αποθήκες εντύπων.

 Από τότε που τέθηκε σε ισχύ η διευθέτηση περί συνεισφορών, η ζήτηση εντύπων έχει αυξηθεί πολύ. Η παραγωγή περιοδικών στη Νότια Αφρική έχει εκτοξευτεί από ένα εκατομμύριο σε 4,4 εκατομμύρια το μήνα. Οι παραγγελίες εντύπων έχουν ανέλθει στους 3.800 τόνους το χρόνο, ενώ το 1999 ήταν 200 τόνοι.

Επίσης, αποστέλλονται οικοδομικά υλικά σε άλλες αφρικανικές χώρες. Επιπρόσθετα, η Νότια Αφρική έχει οργανώσει την παροχή υλικής βοήθειας σε αδελφούς που βρίσκονται σε ανάγκη. Δόθηκε επανειλημμένα βοήθεια στους αδελφούς στη Μαλάουι οι οποίοι εξαιτίας του σφοδρού διωγμού είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και είχαν εγκατασταθεί σε στρατόπεδα. Στάλθηκαν προμήθειες στην Ανγκόλα, η οποία πλήγηκε από μια τρομερή ξηρασία το 1990. Ο εμφύλιος πόλεμος σε εκείνη τη χώρα οδήγησε επίσης πολλούς αδελφούς στην ανέχεια, και τους προσφέρθηκαν φορτία με τρόφιμα και ρούχα. Το έτος 2000, δόθηκε βοήθεια στους αδελφούς στη Μοζαμβίκη ύστερα από μια μεγάλη πλημμύρα. Πάνω από 800 τόνοι καλαμποκιού στάλθηκαν στους αδελφούς στη Ζιμπάμπουε οι οποίοι πλήγηκαν από μια τρομερή ξηρασία το 2002 και στις αρχές του 2003.

ΠΡΟΟΔΟΣ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Το γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής έχει μεγάλο Μεταφραστικό Τμήμα. Πριν από μερικά χρόνια διευρύνθηκε για να αντεπεξέλθει στην αυξανόμενη ανάγκη για τη μετάφραση της Γραφής. Υπάρχουν τώρα 102 μεταφραστές οι οποίοι εργάζονται για την παραγωγή εντύπων σε 13 γλώσσες.

Η Μετάφραση Νέου Κόσμου είναι τώρα διαθέσιμη σε εφτά τοπικές γλώσσες. Αναφορικά με τη Γραφή στην τσουάνα, ένας αδελφός είπε: «Είναι ευανάγνωστη και ευχάριστη στο μάτι και στο αφτί. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά και την κατευθυνόμενη από το πνεύμα οργάνωσή του για τον τρόπο με τον οποίο τρεφόμαστε πνευματικά».

Η σύγχρονη τεχνολογία έχει χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά για τη βοήθεια των μεταφραστών. Το  Κυβερνών Σώμα ανέθεσε σε αδελφούς στα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν να αναπτύξουν ένα λογισμικό για τη βοήθεια των μεταφραστών. Αργότερα, ζητήθηκε και από το τμήμα της Νότιας Αφρικής να συμβάλει σε αυτή την προσπάθεια. Οι συνδυασμένες προσπάθειες παρήγαγαν αυτό που τώρα ονομάζεται Μεταφραστικό Σύστημα της Σκοπιάς, και οι ανά τον κόσμο μεταφραστές εφαρμόζουν αποτελεσματικά αυτό το πρόγραμμα.

Οι αδελφοί δεν προσπάθησαν να δημιουργήσουν προγράμματα κομπιούτερ που θα έκαναν την καθαυτό μετάφραση, πράγμα το οποίο προσπάθησαν μερικές εταιρίες με περιορισμένη επιτυχία. Αντίθετα, συγκέντρωσαν την προσοχή τους στην παροχή εργαλείων για τους μεταφραστές. Παραδείγματος χάρη, έγιναν διαθέσιμες κάποιες Γραφές σε ηλεκτρονική μορφή. Οι μεταφραστές μπορούν επίσης να συντάσσουν τα δικά τους ηλεκτρονικά μεταφραστικά λεξικά. Αυτά είναι πολύτιμα εφόσον σε μερικές τοπικές γλώσσες δεν υπάρχουν επαρκή λεξικά.

ΣΠΟΡΑ ΣΕ «ΣΙΩΠΗΛΟ» ΑΓΡΟ

Οι ευαγγελιζόμενοι του αγγέλματος της Βασιλείας προσπαθούν να πλησιάσουν όλους τους ανθρώπους. Η επικοινωνία με τα κουφά άτομα έχει αποδειχτεί πρόκληση, αλλά τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά. Τη δεκαετία του 1960, η Τζουν Κάρικας άρχισε Γραφική μελέτη με μια κουφή κυρία. Η κυρία και ο σύζυγός της, ο οποίος ήταν επίσης κουφός, προόδευσαν και βαφτίστηκαν.

Έκτοτε ολοένα και περισσότεροι κουφοί έχουν δεχτεί την αλήθεια, και έχουν μάλιστα σχηματιστεί όμιλοι για τους κουφούς σε διάφορες πόλεις παντού στη χώρα. Οι αδελφοί έχουν συνηθίσει την ύπαρξη τμήματος νοηματικής στις συνελεύσεις. Αποτελεί συγκινητική εμπειρία να βλέπει κανείς κάποιους από τους παρόντες να ψέλνουν τους ύμνους χρησιμοποιώντας τη νοηματική γλώσσα και να «χειροκροτούν» μαζί με το υπόλοιπο ακροατήριο κουνώντας τα χέρια τους στον αέρα.

Ο πρώτος όμιλος για τους κουφούς σχηματίστηκε στην Εκκλησία Μπρίξτον στο Γιοχάνεσμπουργκ υπό την επίβλεψη του συζύγου της Τζουν, του Τζορτζ, ο οποίος είναι πρεσβύτερος. Πρόθυμοι αδελφοί της εκκλησίας, μεταξύ αυτών και μερικοί Μπεθελίτες, έλαβαν εκπαίδευση στη νοηματική γλώσσα. Υπάρχει τώρα  μία εκκλησία νοηματικής και πέντε όμιλοι στον τομέα που βρίσκεται υπό τη φροντίδα του γραφείου τμήματος της Νότιας Αφρικής.

ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ

Το γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής επιβλέπει το ευαγγελιστικό έργο σε πέντε άλλες χώρες. Ακολουθεί μια σύντομη περίληψη της προόδου του έργου της Βασιλείας σε αυτούς τους αγρούς.

Ναμίμπια

Αυτή η χώρα εκτείνεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό ως τα δυτικά σύνορα της Μποτσουάνα. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ναμίμπια περιήλθε υπό τη διακυβέρνηση της Νότιας Αφρικής με εντολή της Κοινωνίας των Εθνών. Τελικά, έπειτα από μεγάλη αναταραχή και αιματοχυσία, η Ναμίμπια απέκτησε ανεξαρτησία το 1990. Αν και η χώρα είναι ως επί το πλείστον άγονη και αραιοκατοικημένη, έχει επίσης μέρη με εκπληκτική φυσική ομορφιά καθώς και πολλά άγρια ζώα και ασυνήθιστη βλάστηση. Η έρημος Ναμίμπ προσελκύει πολυάριθμους επισκέπτες, οι οποίοι ίσως μένουν έκπληκτοι βλέποντας την αξιοθαύμαστη ποικιλία των άγριων ζώων τα οποία καταφέρνουν να επιβιώνουν από τις σκληρές συνθήκες. Εκτός από τα εκπληκτικά τοπία της Ναμίμπια, εξίσου εντυπωσιακή  είναι και η ποικιλία των λαών της, οι οποίοι μιλούν εννιά εθνικές γλώσσες.

Οι πρώτες προσπάθειες για την εξάπλωση του αγγέλματος της Βασιλείας στη Ναμίμπια έγιναν το 1928. Εκείνο το έτος το γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής έστειλε ταχυδρομικώς μια μεγάλη ποσότητα Γραφικών εντύπων σε ανθρώπους τους οποίους δεν μπορούσαν να πλησιάσουν προσωπικά. Την  ίδια εποχή, το πρώτο άτομο που έγινε αφιερωμένος Χριστιανός στη Ναμίμπια έμαθε την αλήθεια με ασυνήθιστο τρόπο. Ο Μπέρναρντ Μπάαντε αγόρασε αβγά τυλιγμένα σε σελίδες που είχαν σκιστεί από κάποιο έντυπό μας. Διάβασε τις σελίδες με ενθουσιασμό, χωρίς να γνωρίζει την προέλευσή τους. Τελικά, ένα αβγό ήταν τυλιγμένο στην τελευταία σελίδα του εντύπου, η οποία ανέφερε τη διεύθυνση του γραφείου τμήματος της Γερμανίας. Ο Μπέρναρντ έγραψε ζητώντας περισσότερα έντυπα. Κάποιος επίσκοπος περιοχής που επισκέφτηκε αργότερα την εκκλησία στην οποία ανήκε ο Μπέρναρντ επισήμανε ότι, όλα αυτά τα χρόνια μέχρι το θάνατό του, ο Μπέρναρντ δεν άφησε να περάσει ούτε ένας μήνας χωρίς να συμμετάσχει στη διακονία.

Το 1929, η Λιένι Τερόν στάλθηκε στο Βίντχουκ, την πρωτεύουσα της Ναμίμπια. Αυτή η σκαπάνισσα έδωσε μαρτυρία σε όλες τις κύριες κωμοπόλεις της Ναμίμπια, ταξιδεύοντας με τρένο και ταχυδρομική άμαξα. Μέσα σε τέσσερις μήνες έδωσε 6.388 βιβλία και βιβλιάρια στην αγγλική, στην αφρικάανς και στη γερμανική. Παρότι κατά περιόδους κήρυτταν σκαπανείς στη Ναμίμπια, κανένας δεν παρέμεινε για να καλλιεργήσει το ενδιαφέρον. Τα πράγματα άλλαξαν το 1950, όταν έφτασαν μερικοί ιεραπόστολοι. Μεταξύ αυτών ήταν ο Γκας Έρικσον, ο Φρεντ Χέιχερστ και ο Τζορτζ Κουτ, οι οποίοι δημιούργησαν θαυμάσιο υπόμνημα πιστής υπηρεσίας μέχρι το θάνατό τους.

Το 1953, υπήρχαν οχτώ ιεραπόστολοι στη χώρα, περιλαμβανομένου του Ντικ Γουόλντρον και της συζύγου του, της Κόραλι. f Αυτοί χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν ισχυρή εναντίωση από τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου καθώς και από τις τοπικές αρχές. Παρότι το ζεύγος Γουόλντρον ήθελαν να μεταδώσουν το Γραφικό άγγελμα στους αυτόχθονες, έπρεπε να έχουν κυβερνητική άδεια για να μπουν στις περιοχές των μαύρων. Ο Ντικ έκανε αίτηση αλλά μάταια.

Μετά τη γέννηση της κόρης τους το 1955, το ζεύγος Γουόλντρον αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την ιεραποστολική υπηρεσία, αλλά ο Ντικ συνέχισε το σκαπανικό για λίγο. Το 1960, ο Ντικ πήρε επιτέλους άδεια για να μπει σε μία από τις συνοικίες  των μαύρων, την Κατουτούρα. Ο ίδιος θυμάται: «Υπήρξε τεράστιο ενδιαφέρον». Μέσα σε λίγο καιρό, κάποιοι από αυτή τη συνοικία άρχισαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις. Τώρα, 50 και πλέον χρόνια αργότερα, ο Ντικ και η Κόραλι συνεχίζουν να υπηρετούν πιστά στη Ναμίμπια. Η συμβολή τους στην προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας σε αυτόν τον αγρό έχει αποδειχτεί πολύτιμη.

Η μετάδοση Γραφικών αληθειών στις διάφορες φυλετικές ομάδες της Ναμίμπια είχε δυσκολίες. Δεν υπήρχαν καθόλου Γραφικά έντυπα στις τοπικές γλώσσες, όπως τη χερέρο, την κουανγκάλι και την ντόνγκα. Στην αρχή, μορφωμένοι ντόπιοι οι οποίοι μελετούσαν τη Γραφή μετέφραζαν μερικά φυλλάδια και ειδικά βιβλιάρια υπό την επίβλεψη των ντόπιων Μαρτύρων. Η Έστερ Μπόρμαν, η οποία ήταν τότε ειδική σκαπάνισσα, άρχισε να μαθαίνει την κουανιάμα, και με τον καιρό μπορούσε να μιλάει αυτήν καθώς και μια άλλη  τοπική γλώσσα. Η ίδια και η Άινα Νεκουάγια, μια αδελφή που μιλούσε την ντόνγκα, μετέφραζαν τη Σκοπιά, η οποία εκδίδεται εν μέρει στην κουανιάμα και εν μέρει στην ντόνγκα. Και οι δύο αυτές γλώσσες χρησιμοποιούνται στο Οβάμπολαντ και τις καταλαβαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι εκεί.

Το 1990 ιδρύθηκε ένα καλά εξοπλισμένο μεταφραστικό γραφείο στο Βίντχουκ. Προστέθηκαν και άλλοι μεταφραστές, και έτσι εκτός από τις προαναφερθείσες γλώσσες, μεταφράζονται τώρα έντυπα στη χερέρο, στην κουανγκάλι, στην χοεχοεγκογουάμπ και στην εμπουκούσου. Ο Άντρε Μπόρμαν και ο Στίβεν Γιάνσεν έχουν αναλάβει την επίβλεψη αυτού του γραφείου.

Η Ναμίμπια είναι μια από τις κυριότερες χώρες παραγωγής διαμαντιών. Σε αυτό αναφερόταν η Σκοπιά 15 Ιουλίου 1999, στο άρθρο της «Υπάρχουν Ζωντανά Πετράδια στη Ναμίμπια!» Εκείνο το άρθρο παρομοίαζε τα άτομα που έχουν ειλικρινή καρδιά με «ζωντανά πετράδια» και ανέφερε ότι, αν και είχε γίνει πολύ ευαγγελιστικό έργο, μερικές περιοχές της χώρας  ήταν ουσιαστικά ανέπαφες. Στο άρθρο απευθυνόταν η εξής πρόσκληση: «Είστε σε θέση να υπηρετήσετε εκεί όπου η ανάγκη για ζηλωτές διαγγελείς της Βασιλείας είναι μεγάλη; Τότε, παρακαλούμε, περάστε στη Ναμίμπια και βοηθήστε μας να βρούμε και να στιλβώσουμε και άλλα πνευματικά πολύτιμα πετράδια».

Η ανταπόκριση ήταν συγκινητική. Υπήρξαν 130 αιτήσεις για πληροφορίες που υποβλήθηκαν από αδελφούς διαφόρων χωρών, όπως η Αυστραλία, η Γερμανία και η Ιαπωνία, καθώς και μερικές χώρες της Νότιας Αμερικής. Ως αποτέλεσμα, 83 Μάρτυρες επισκέφτηκαν τη Ναμίμπια, 18 εκ των οποίων παρέμειναν εκεί. Δεκαέξι από αυτούς ήταν τακτικοί σκαπανείς όταν έφτασαν, και με τον καιρό, μερικοί διορίστηκαν ειδικοί σκαπανείς. Το πνεύμα που εκδήλωσαν αυτοί οι εθελοντές εργάτες ήταν μεταδοτικό. Ακόμη και τώρα, το γραφείο τμήματος λαβαίνει επιστολές μέσω των οποίων ζητούνται πληροφορίες σχετικά με την πρόσκληση που δημοσιεύτηκε στη Σκοπιά. Ο Γουίλιαμ και η Έλεν Χέιντελ υπηρετούν ως ιεραπόστολοι στη βόρεια Ναμίμπια από το 1989. Έπρεπε να μάθουν τη γλώσσα ντόνγκα που χρησιμοποιείται από τους Οβάμπο, οι οποίοι ζουν σε εκείνη την περιοχή. Η υπομονή και το σκληρό τους έργο σε αυτόν τον ασυνήθιστο τομέα τούς έχει φέρει πλούσιες ανταμοιβές. Ο Γουίλιαμ παρατηρεί: «Έχουμε δει αγόρια, με ορισμένα από τα οποία μελετούσαμε τη Γραφή, να γίνονται πνευματικοί άντρες. Μερικοί υπηρετούν ως πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέτες στην εκκλησία. Τους καμαρώνουμε όταν τους βλέπουμε να εκφωνούν ομιλίες σε συνελεύσεις».

Τα πρόσφατα χρόνια κάποιοι απόφοιτοι της Σχολής Διακονικής Εκπαίδευσης στάλθηκαν στη Ναμίμπια και έχουν επιτελέσει καλό έργο καθώς καλλιεργούν το ενδιαφέρον και υπηρετούν τις εκκλησίες. Το 2006 υπήρχαν 1.264 ευαγγελιζόμενοι στη Ναμίμπια, αύξηση 3 τοις εκατό επί του προηγούμενου έτους.

Λεσότο

Η μικρή χώρα του Λεσότο, η οποία έχει πληθυσμό 2,4 εκατομμύρια κατοίκους, περιβάλλεται ολόκληρη από τη Νότια Αφρική. Βρίσκεται στα όρη Ντράκενσμπεργκ, τα οποία προσφέρουν μαγευτική θέα στους τολμηρούς ορειβάτες.

Παρά την ηρεμία που επικρατεί συνήθως, η χώρα δεν έχει  μείνει απρόσβλητη από πολιτικές αναταραχές. Το 1998, οι διενέξεις σχετικά με κάποια εκλογική αναμέτρηση οδήγησαν σε μάχες μεταξύ του στρατού και της αστυνομίας στην πρωτεύουσα, τη Μαζίρου. Ο Βέιο Κέισμιν και η σύζυγός του, η Σίρπα, ήταν τότε ιεραπόστολοι εκεί. Ο Βέιο θυμάται: «Ευτυχώς, λίγοι αδελφοί υπέστησαν βλάβη στη διάρκεια της διαμάχης, και εμείς οργανώσαμε την παροχή βοήθειας για όσους δεν είχαν βασικά είδη διατροφής και καύσιμα. Αυτό ενίσχυσε τους δεσμούς ενότητας στην εκκλησία και ο αριθμός των παρόντων στις συναθροίσεις αυξήθηκε σε όλη τη χώρα».

Η οικονομία του Λεσότο βασίζεται κυρίως στη γεωργία. Εξαιτίας της κακής οικονομικής κατάστασης, πολλοί από τους άντρες είναι μετανάστες εργάτες σε ορυχεία της Νότιας Αφρικής. Παρότι η χώρα είναι φτωχή από υλική άποψη, μπορούν να βρεθούν πολύτιμα πνευματικά πλούτη σε αυτό το ορεινό βασίλειο, και πολλοί άνθρωποι έχουν ανταποκριθεί στη Γραφική αλήθεια. Το 2006, υπήρχαν 3.101 διαγγελείς της Βασιλείας, αύξηση 2 τοις εκατό επί του προηγούμενου έτους. Τρία ζευγάρια ιεραποστόλων—τα ζεύγη Χούτινγκερ, Νάιγκρεν και Πάρις—υπηρετούν τώρα στη Μαζίρου.

Ο Έιμπελ Μουντίμπα υπηρέτησε ως επίσκοπος περιοχής στο Λεσότο μεταξύ του 1974 και του 1978. Τώρα είναι στο Μπέθελ της Νότιας Αφρικής μαζί με τη σύζυγό του, τη Ρεμπέκα. Ο ίδιος αφηγείται με τον ήρεμο τρόπο του και τον αργό ρυθμό του ορισμένες εντυπώσεις από το Λεσότο: «Στις περισσότερες αγροτικές περιοχές δεν υπήρχαν δρόμοι. Περπατούσα μερικές φορές επί εφτά ώρες για να φτάσω σε κάποιον απομονωμένο όμιλο ευαγγελιζομένων. Οι αδελφοί έφερναν συνήθως άλογα, ένα για να μεταφέρει εμένα και ένα για τις αποσκευές μου. Μάλιστα, μερικές φορές μεταφέραμε μια μηχανή προβολής σλάιντς και μια μπαταρία των 12 βολτ. Αν κάποιο ποτάμι υπερχείλιζε, περιμέναμε λίγες μέρες μέχρι να υποχωρήσει. Σε κάποια χωριά ο αρχηγός προσκαλούσε όλους τους χωρικούς να έρθουν στη δημόσια ομιλία.

»Μερικοί έπρεπε να περπατούν πολλές ώρες προκειμένου να πάνε στη συνάθροιση, και γι’ αυτό, την εβδομάδα της επίσκεψης του επισκόπου περιοχής, όσοι έρχονταν από πολύ μακριά έμεναν συνήθως στους αδελφούς που ζούσαν κοντά στην Αίθουσα Βασιλείας. Επρόκειτο, λοιπόν, για ειδική περίσταση. Τα βράδια συγκεντρώνονταν  για να πουν εμπειρίες και να ψάλουν ύμνους της Βασιλείας. Την επομένη, έβγαιναν στη διακονία αγρού».

Ο Περ-όλα και η Μπιργκίτα Νάιγκρεν υπηρετούν ως ιεραπόστολοι στη Μαζίρου από το 1993. Η Μπιργκίτα αφηγείται την εξής εμπειρία που δείχνει τη σπουδαιότητα που έχουν τα περιοδικά για την υποβοήθηση των ανθρώπων: «Το 1997, ξεκίνησα μελέτη με κάποια γυναίκα ονόματι Μαπαλέσα. Αυτή άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις. Αλλά δεν ήταν πάντοτε στο σπίτι για τη μελέτη και πολλές φορές κρυβόταν. Σταμάτησα να μελετώ μαζί της αλλά συνέχισα να την περιλαμβάνω στο δρομολόγιο περιοδικών που είχα. Χρόνια αργότερα, εμφανίστηκε σε κάποια συνάθροιση. Εξήγησε ότι κάποια μέρα διάβασε ένα άρθρο στη Σκοπιά σχετικά με τον έλεγχο του θυμού. Πίστευε ότι ήταν η απάντηση του Ιεχωβά στο πρόβλημά της, εφόσον αυτή και οι συγγενείς της μάλωναν συνεχώς. Η μελέτη ξεκίνησε πάλι και δεν έχει χάσει καμία συνάθροιση από τότε. Άρχισε επίσης να συμμετέχει δραστήρια στη διακονία αγρού».

Επί πολλά χρόνια οι αδελφοί στο Λεσότο χρησιμοποιούσαν πρόχειρες κατασκευές για τις Αίθουσες Βασιλείας τους. Τα πρόσφατα χρόνια, όμως, το γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής υποστήριξε οικονομικά τις εκκλησίες στο Λεσότο σε σχέση με την οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας.

Η Αίθουσα Βασιλείας στην κωμόπολη Μοχότλογκ, η οποία είναι χτισμένη σε υψόμετρο 3.000 μέτρων περίπου, βρίσκεται πιο ψηλά από κάθε άλλη στην Αφρική. Για να χτιστεί αυτή η αίθουσα, ήρθαν εθελοντές εργάτες από μακρινά μέρη, όπως η Αυστραλία και η Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Αδελφοί από την Επαρχία Κουαζούλου-Νατάλ της Νότιας Αφρικής πρόσφεραν οικονομική υποστήριξη, καθώς επίσης οχήματα για τη μεταφορά εξοπλισμού και υλικών στο εργοτάξιο. Οι συνθήκες διαβίωσης για τους εθελοντές εργάτες ήταν πρωτόγονες. Χρειαζόταν να φέρουν δικά τους κλινοσκεπάσματα και μαγειρικό εξοπλισμό. Η αίθουσα ολοκληρώθηκε σε δέκα μέρες. Κάποιος ηλικιωμένος ντόπιος αδελφός, ο οποίος γεννήθηκε το 1910, βρισκόταν στο εργοτάξιο κάθε μέρα για να παρατηρεί τα τεκταινόμενα. Περίμενε για μια αίθουσα από τότε που έγινε υπηρέτης του Ιεχωβά τη δεκαετία του 1920, και ήταν χαρούμενος με την πρόοδο της Αίθουσας Βασιλείας «του».

 Το 2002 ξέσπασε πείνα στο Λεσότο. Καλαμποκάλευρο και άλλα αγαθά μεταφέρθηκαν με φορτηγά και διανεμήθηκαν σε Μάρτυρες στις πληγείσες περιοχές. Μια επιστολή εκτίμησης ανέφερε: «Όταν ήρθαν οι αδελφοί στο σπίτι μου για να φέρουν καλαμποκάλευρο, έμεινα έκπληκτος. Πώς ήξεραν τι χρειαζόμουν; Ευχαρίστησα τον Ιεχωβά για τη βοήθεια την οποία δεν είχα καν ονειρευτεί. Αυτό ενίσχυσε την πίστη μου στον Ιεχωβά Θεό και στην οργάνωσή του, και είμαι αποφασισμένος να τον υπηρετώ ολόψυχα».

Μποτσουάνα

Αυτή η χώρα περιλαμβάνει μεγάλο μέρος της ερήμου Καλαχάρι και έχει πληθυσμό 1,7 και πλέον εκατομμύρια κατοίκους. Το κλίμα είναι γενικά θερμό και ξηρό. Τα πολυάριθμα εθνικά πάρκα και καταφύγια άγριων ζώων αποτελούν πόλο έλξης για τους επισκέπτες. Το γραφικό Δέλτα του Οκαβάνγκο είναι δημοφιλές για την αδιατάρακτη γαλήνη του και τα πολλά άγρια ζώα του. Το παραδοσιακό μεταφορικό μέσο κατά μήκος των υδάτινων οδών στο δέλτα είναι το μοκόρο, ένα μονόξυλο κανό φτιαγμένο από ενδημικά δέντρα. Η Μποτσουάνα έχει ανθηρή οικονομία, κυρίως λόγω της εξόρυξης διαμαντιών. Από τότε που ανακαλύφτηκαν διαμάντια στην έρημο Καλαχάρι το 1967, η Μποτσουάνα είναι ένας από τους κύριους εξαγωγείς διαμαντιών στον κόσμο.

Φαίνεται ότι το άγγελμα της Βασιλείας του Θεού έφτασε στην Μποτσουάνα για πρώτη φορά το 1929, όταν κάποιος αδελφός συμμετείχε στο έργο κηρύγματος εκεί επί μερικούς μήνες. Ο Τζόσουα Τονγκοάνα διορίστηκε επίσκοπος περιοχής στην Μποτσουάνα το 1956. g Θυμάται ότι εκείνον τον καιρό, τα έντυπα που τύπωναν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν απαγορευμένα εκεί.

Ενθουσιώδεις ιεραπόστολοι έχουν θερίσει καλά αποτελέσματα σε αυτόν τον παραγωγικό τομέα. Ο Μπλέικ και η Γκουέν Φρίσμπι μαζί με τον Τιμ και τη Βιρτζίνια Κράουτς έχουν προσπαθήσει σκληρά να μάθουν τη γλώσσα τσουάνα. Στα βόρεια, ο Βέιο και η Σίρπα Κούισμιν παρείχαν με ενθουσιασμό πνευματική βοήθεια στους ανθρώπους.

 Στο νότιο τμήμα της χώρας, ο Χιου και η Κάρολ Κόρμικαν εκδηλώνουν ένθερμο ιεραποστολικό πνεύμα. Ο Χιου αφηγείται: «Υπάρχει ένας 12χρονος αδελφός ονόματι Έντι στην εκκλησία μας. Από πολύ μικρή ηλικία, ήθελε να μάθει να διαβάζει ώστε να μπορεί να εγγραφεί στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και να συμμετέχει στη διακονία αγρού. Μόλις απέκτησε τα προσόντα να γίνει αβάφτιστος ευαγγελιζόμενος, αφιέρωνε πολύ χρόνο στον αγρό και άρχισε Γραφική μελέτη με έναν συμμαθητή του. Από το βάφτισμά του και έπειτα, ο Έντι υπηρετεί συχνά ως βοηθητικός σκαπανέας».

 Πολλές από τις εκκλησίες στην Μποτσουάνα βρίσκονται μέσα ή κοντά στην ακμάζουσα πρωτεύουσα, την Γκαμπορόνε, η οποία δεν απέχει πολύ από τα ανατολικά σύνορα. Εκείνη η περιοχή της χώρας είναι πυκνοκατοικημένη. Ο υπόλοιπος πληθυσμός ζει σε χωριά στα δυτικά και στην έρημο Καλαχάρι, όπου εξακολουθούν να περιπλανιούνται λίγες οικογένειες Σαν, οι οποίες συντηρούνται από τη γη και κυνηγούν με τόξα και βέλη. Οι ευαγγελιζόμενοι έχουν καταβάλει μεγάλη προσπάθεια μέσω ειδικών εκστρατειών κηρύγματος σε απομονωμένους τομείς, διανύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα για να μεταδώσουν τις Γραφικές αλήθειες σε νομάδες εκτροφείς βοοειδών στις αγροτικές περιοχές. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολυάσχολοι καθώς καλλιεργούν τη γη, χτίζουν στέγαστρα από τοπικά υλικά και αναζητούν καυσόξυλα. Δεν μένει και πολύς χρόνος για άλλες δραστηριότητες. Ωστόσο, όταν φτάνει κάποιος άγνωστος με το αναζωογονητικό άγγελμα της Γραφής, συμφωνούν αμέσως να γίνει μια υπαίθρια συνάθροιση στη μαλακή άμμο της ερήμου.

Ο Στίβεν Ρόμπινς, μέλος μιας ομάδας από έξι προσωρινούς ειδικούς σκαπανείς, παρατήρησε: «Οι άνθρωποι εδώ βρίσκονται πάντα εν κινήσει. Φαίνεται ότι διασχίζουν τα σύνορα όπως εμείς διασχίζουμε το δρόμο. Συναντήσαμε έναν από τους σπουδαστές μας της Γραφής, τον Μαρκς, σε κάποιο φέριμποτ καθώς διασχίζαμε τον ποταμό Οκαβάνγκο. Χαρήκαμε όταν ακούσαμε ότι είχε πάρει άδεια από την εργασία του για να μπορέσει να ταξιδέψει και να μεταδώσει τις Γραφικές αλήθειες σε φίλους και συγγενείς του. Ο Μαρκς αφιερώνει όλο τον ελεύθερο χρόνο του στο ευαγγελιστικό έργο».

Υπάρχει ενθαρρυντική ανταπόκριση στα καλά νέα στην Μποτσουάνα. Το 2006, υπήρχαν 1.497 ευαγγελιζόμενοι που συμμετείχαν στο έργο κηρύγματος, αύξηση 6 τοις εκατό επί του προηγούμενου έτους.

Σουαζιλάνδη

Αυτή η μικρή μοναρχία έχει πληθυσμό περίπου 1,1 εκατομμύρια κατοίκους. Είναι κυρίως αγροτική κοινωνία, παρότι πολλοί άντρες αναζητούν εργασία στη Νότια Αφρική. Η Σουαζιλάνδη είναι γραφική χώρα με αρκετά καταφύγια θηραμάτων. Οι Σουάζι είναι φιλικοί άνθρωποι και τηρούν ακόμη πολλές από τις παραδόσεις τους.

 Ο προηγούμενος βασιλιάς, ο Σομπούζα Β΄, ήταν ευνοϊκά διακείμενος στους Μάρτυρες του Ιεχωβά και είχε πολλά έντυπά μας. Κάθε χρόνο προσκαλούσε στη βασιλική κατοικία του, όχι μόνο τους κληρικούς, αλλά επίσης έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά προκειμένου να μιλήσει για τη Γραφή. Το 1956, ο προσκεκλημένος Μάρτυρας μίλησε για το δόγμα της αθανασίας της ψυχής καθώς και για τη χρήση τιμητικών τίτλων μεταξύ των θρησκευτικών ηγετών. Κατόπιν, ο βασιλιάς ρώτησε τους θρησκευτικούς  ηγέτες αν όσα είχαν ειπωθεί ήταν αλήθεια. Εκείνοι δεν μπορούσαν να αντικρούσουν τα λεγόμενα του αδελφού.

Οι αδελφοί μας έπρεπε να πάρουν σταθερή θέση κατά των εθίμων περί πένθους τα οποία βασίζονταν στην προγονολατρία. Σε κάποια μέρη της Σουαζιλάνδης, οι φύλαρχοι έδιωχναν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά από τα ίδια τους τα σπίτια επειδή αρνούνταν να ακολουθήσουν τα παραδοσιακά έθιμα περί πένθους. Οι πνευματικοί αδελφοί τους σε άλλες περιοχές τούς φρόντιζαν πάντοτε. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Σουαζιλάνδης αποφάνθηκε υπέρ των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε αυτό το ζήτημα και δήλωσε ότι έπρεπε να τους επιτραπεί να επιστρέψουν στα σπίτια τους και στη γη τους.

Ο Τζέιμς και η Ντόουν Χόκετ είναι ιεραπόστολοι στην πρωτεύουσα της Σουαζιλάνδης, την Εμπαμπάνε. Αποφοίτησαν από τη Γαλαάδ το 1971 και το 1970 αντίστοιχα. Ο Τζέιμς χρησιμοποίησε το ακόλουθο παράδειγμα για να δείξει πώς έπρεπε να προσαρμόζονται οι ιεραπόστολοι σε διαφορετικά έθιμα: «Καθώς εργαζόμασταν σε μη ανατεθειμένο τομέα, ένας αρχηγός ήθελε να εκφωνήσω δημόσια ομιλία και γι’ αυτό συγκέντρωσε τον κόσμο. Καθόμασταν σε ένα μέρος όπου γίνονταν οικοδομικές εργασίες και υπήρχαν τσιμεντόλιθοι τριγύρω. Το έδαφος ήταν υγρό, και έτσι βρήκα έναν τσιμεντόλιθο για να καθήσω και η Ντόουν κάθησε δίπλα μου στον ίδιο τσιμεντόλιθο. Μια αδελφή Σουάζι πλησίασε την Ντόουν και της ζήτησε να πάει να καθήσει δίπλα της. Η Ντόουν τής είπε ότι είχε βολευτεί εκεί που ήταν, αλλά η αδελφή επέμενε. Αργότερα μας εξήγησαν ότι, επειδή μερικοί άντρες κάθονταν στο έδαφος, οι γυναίκες δεν μπορούσαν να κάθονται ψηλότερα από τους άντρες. Έτσι συνηθίζεται στις αγροτικές περιοχές».

Ο Τζέιμς και η Ντόουν επισκέφτηκαν ένα σχολείο για να μιλήσουν σε κάποια δασκάλα η οποία είχε δείξει προηγουμένως ενδιαφέρον. Εκείνη έστειλε έναν μαθητή να τους πει ότι δεν ήταν κατάλληλη ώρα για να της μιλήσουν. Αυτοί αποφάσισαν να μιλήσουν στο μαθητή, τον Πάτρικ, και να τον ρωτήσουν αν γνώριζε γιατί είχαν έρθει εκεί. Αφού συζήτησαν, του έδωσαν το βιβλίο Οι Νεαροί Ρωτούν—Αποτελεσματικές Απαντήσεις  και άρχισαν Γραφική μελέτη μαζί του. Ο Πάτρικ ήταν ορφανός και έμενε σε ένα δωμάτιο που επικοινωνούσε με το σπίτι του θείου του. Έπρεπε να φροντίζει τον εαυτό του, να ετοιμάζει το δικό του φαγητό και να εργάζεται μερικές ώρες για να πληρώνει τα σχολικά του δίδακτρα. Σημείωσε καλή πρόοδο, βαφτίστηκε και τώρα υπηρετεί ως πρεσβύτερος στην εκκλησία.

Υπάρχει ενθαρρυντική ανταπόκριση στο ευαγγελιστικό έργο στη Σουαζιλάνδη από τότε που ξεκίνησε αυτό τη δεκαετία του 1930. Το 2006, υπήρχαν 2.292 άτομα τα οποία συμμετείχαν ενεργά στη διάδοση των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού σε αυτόν τον τομέα και διεξάχθηκαν 2.911 Γραφικές μελέτες.

Αγία Ελένη

Αυτό το νησάκι, μήκους 17 χιλιομέτρων και πλάτους 10 χιλιομέτρων, βρίσκεται δυτικά της νοτιοδυτικής ακτής της Αφρικής. Γενικά επικρατεί ήπιο και ευχάριστο κλίμα. Ο πληθυσμός της Αγίας Ελένης είναι περίπου 4.000 κάτοικοι, ένα μείγμα ανθρώπων με ευρωπαϊκές, ασιατικές και αφρικανικές καταβολές. Η αγγλική μιλιέται με ιδιάζουσα προφορά. Δεν υπάρχει αεροδρόμιο. Μια ναυτιλιακή εταιρία πραγματοποιεί δρομολόγια προς και από τη Νότια Αφρική και την Αγγλία. Η τηλεόραση έγινε διαθέσιμη μόλις στα μέσα της δεκαετίας του 1990, μέσω δορυφορικής σύνδεσης.

Τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού πρωτοέφτασαν στην Αγία Ελένη στις αρχές της δεκαετίας του 1930, όταν δύο σκαπανείς έκαναν μια σύντομη επίσκεψη. Ο Τομ Σκίπιο, ο οποίος ήταν αστυνομικός και διάκονος στην εκκλησία των Βαπτιστών, προμηθεύτηκε μερικά έντυπα από αυτούς. Άρχισε να μιλάει σε άλλους σχετικά με όσα μάθαινε, και από τον άμβωνα διασαφήνισε ότι δεν υπάρχει Τριάδα ούτε κόλαση ούτε αθάνατη ψυχή. Ως εκ τούτου, ζητήθηκε από αυτόν και από άλλους οι οποίοι τάχθηκαν υπέρ της Γραφικής αλήθειας να φύγουν από την εκκλησία. Σύντομα ο Τομ και μια μικρή ομάδα συμμετείχαν στη διακονία αγρού με τη βοήθεια τριών φωνογράφων. Κάλυψαν το νησί με τα πόδια και με γαϊδούρια. Ο Τομ έδωσε επίσης στη μεγάλη του οικογένεια με τα έξι παιδιά ένα γερό θεμέλιο στην αλήθεια.

 Το 1951, ο Γιακούεμπος φαν Στάντεν στάλθηκε από τη Νότια Αφρική για να ενθαρρύνει και να βοηθήσει την ομάδα των όσιων Μαρτύρων του νησιού. Τους βοήθησε να είναι πιο αποτελεσματικοί στη διακονία και οργάνωσε τακτικές συναθροίσεις. Ο Τζορτζ Σκίπιο, h ένας από τους γιους του Τομ, θυμάται μια από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν για να τους μεταφέρουν όλους στις συναθροίσεις: «Υπήρχαν μόνο δύο αυτοκίνητα για όλους τους ενδιαφερομένους. Το έδαφος είναι ανώμαλο και γεμάτο λόφους, και την εποχή εκείνη ήταν λίγοι οι καλοί δρόμοι. . . . Μερικοί ξεκινούσαν με τα πόδια νωρίς το πρωί. Εγώ έπαιρνα τρία άτομα με το μικρό μου αυτοκίνητο και τα άφηνα παρακάτω στο δρόμο. Εκείνα συνέχιζαν περπατώντας. Γύριζα πίσω και έπαιρνα άλλα τρία άτομα, τα πήγαινα αρκετό δρόμο με το αυτοκίνητο, τα άφηνα και επέστρεφα. Τελικά όλοι έρχονταν στη συνάθροιση με αυτόν τον τρόπο». Αργότερα, μολονότι ο Τζορτζ παντρεύτηκε και απέκτησε τέσσερα παιδιά, κατάφερε να κάνει σκαπανικό επί 14 χρόνια. Τρεις από τους γιους του υπηρετούν ως πρεσβύτεροι.

Ο Γιάνι Μούλερ επισκέφτηκε μερικές φορές την Αγία Ελένη ως επίσκοπος περιοχής τη δεκαετία του 1990, μαζί με τη σύζυγό του, την Ανελίζ. Ο Γιάνι λέει: «Όταν συνοδεύεις έναν ευαγγελιζόμενο στον αγρό, εκείνος σου λέει πάντα ποιος μένει στο επόμενο σπίτι και ποια θα είναι η αντίδραση. Όταν επισκεφτήκαμε το νησί και διανείμαμε το φυλλάδιο Νέα της Βασιλείας με τίτλο «Θα Είναι Ποτέ Όλοι οι Άνθρωποι Αγαπημένοι;» ολόκληρο το νησί καλύφτηκε σε μία μέρα, από τις 8:30 π.μ. ως τις 3:00 μ.μ.».

Ο Γιάνι θυμάται ιδιαίτερα τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις τους. «Όταν έφτανε το καράβι», λέει αυτός, «οι περισσότεροι αδελφοί συγκεντρώνονταν στην προκυμαία για να μας καλωσορίσουν. Αποκαλούσαν τη μέρα που φεύγαμε μέρα δακρύων, και  πράγματι αυτό συνέβαινε όταν τους βλέπαμε όλους να στέκονται στη προκυμαία αποχαιρετώντας μας».

Το 2006, υπήρχαν 125 άτομα τα οποία συμμετείχαν στη διάδοση της Γραφικής αλήθειας σε όλο το νησί. Οι παρόντες στην Ανάμνηση ήταν 239. Η αναλογία ευαγγελιζομένων στο νησί σε σχέση με τον πληθυσμό είναι 1 προς 30, η καλύτερη στον κόσμο.

ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

Στη σκιά των φυλετικών διενέξεων στη Νότια Αφρική, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά από όλες τις φυλές απολαμβάνουν έναν μοναδικό “δεσμό ενότητας”. (Κολ. 3:14) Και άλλοι το έχουν σχολιάσει αυτό. Το 1993 πολλοί επισκέπτες ήρθαν από το εξωτερικό για τις διεθνείς συνελεύσεις. Περίπου 2.000 Μάρτυρες πήγαν στο αεροδρόμιο στο Ντέρμπαν για να καλωσορίσουν τους εκπροσώπους από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία. Έψαλλαν ύμνους της Βασιλείας όταν εμφανίστηκαν οι επισκέπτες. Οι αδελφοί καλωσόριζαν ένθερμα ο ένας τον άλλον και αγκαλιάζονταν. Μεταξύ εκείνων που παρατηρούσαν ήταν ένας επιφανής πολιτικός ηγέτης. Συζητώντας με κάποιους αδελφούς, είπε: «Αν είχαμε το ίδιο πνεύμα ενότητας με εσάς, θα είχαμε λύσει τα προβλήματά μας προ πολλού».

Οι Διεθνείς Συνελεύσεις 2003 «Δώστε Δόξα στον Θεό» έδωσαν πνευματική ώθηση σε όλους τους παρόντες. Η Νότια Αφρική φιλοξένησε διεθνείς συνελεύσεις στα σημαντικά κέντρα της, ενώ διεξάχθηκαν και πολλές μικρότερες συνελεύσεις περιφερείας. Δύο μέλη του Κυβερνώντος Σώματος, ο Σάμιουελ Χερντ και ο Ντέιβιντ Σπλέιν, υπηρέτησαν στις διεθνείς συνελεύσεις. Παρευρέθηκαν εκπρόσωποι από 18 χώρες. Μερικοί φορούσαν τις παραδοσιακές τους ενδυμασίες, κάτι που συνέβαλε στο διεθνή χαρακτήρα της συνέλευσης. Οι παρόντες σε όλες τις συνελεύσεις ήταν 166.873 και βαφτίστηκαν 2.472 άτομα.

Η Τζανίν, η οποία παρευρέθηκε στη διεθνή συνέλευση στο Κέιπ Τάουν, εξέφρασε την εκτίμησή της για την κυκλοφορία του εντύπου Μάθε από τον Μεγάλο Δάσκαλο: «Δεν βρίσκω λόγια να  περιγράψω πόσο πολύ εκτιμώ αυτό το δώρο. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι σχεδιασμένο να αγγίζει την καρδιά των παιδιών μας. Ο Ιεχωβά γνωρίζει τι χρειάζεται ο λαός του, και ο Ιησούς, η Κεφαλή της εκκλησίας, βλέπει τον αγώνα που κάνουμε σε αυτόν τον ασεβή κόσμο. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά και τους υπηρέτες του εδώ στη γη με όλη μου την καρδιά».

Όταν ανατρέχουμε στην ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νότια Αφρική κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα, χαιρόμαστε με το υπόμνημα υπομονής και σταθερότητας των πιστών. Το 2006, υπήρχαν 78.877 ευαγγελιζόμενοι οι οποίοι διεξήγαν 84.903 Γραφικές μελέτες. Οι παρόντες στην Ανάμνηση για το 2006 ήταν 189.108. Υπάρχουν ενδείξεις ότι τα λόγια του Ιησού εξακολουθούν να εφαρμόζονται σε αυτό το μέρος του παγκόσμιου αγρού: «Σας λέω: Σηκώστε τα μάτια σας και δείτε τους αγρούς, ότι είναι λευκοί για θερισμό». (Ιωάν. 4:35) Απομένει ακόμη να γίνει πολύ έργο. Οι άφθονες αποδείξεις της κατεύθυνσης που παρέχει ο Ιεχωβά μάς υποκινούν να αναφωνήσουμε, μαζί με τους αδελφούς μας σε κάθε γωνιά της γης: «Αλαλάξτε θριαμβευτικά προς τον Ιεχωβά, όλοι οι άνθρωποι της γης. Υπηρετήστε τον Ιεχωβά με χαρά»!—Ψαλμ. 100:1, 2.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 174]

Η Αγία Ελένη έχει αναλογία ευαγγελιζομένων σε σχέση με τον πληθυσμό 1 προς 30, την καλύτερη στον κόσμο

[Πλαίσιο στη σελίδα 68, 69]

Τι Ήταν το Απαρτχάιντ;

Η λέξη «απαρτχάιντ» σημαίνει κυριολεκτικά «διαχωρισμός» και χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από το Εθνικό Κόμμα κατά τη διάρκεια των πολιτικών εκλογών του 1948. Αυτό το κόμμα κέρδισε τις εκλογές εκείνο το έτος, και ο αυστηρός διαχωρισμός των διαφόρων φυλετικών ομάδων στη Νότια Αφρική έγινε επίσημη κυβερνητική τακτική με τη σταθερή υποστήριξη της Ολλανδικής Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας. Αυτή η τακτική, η οποία υπαγορευόταν από τη βούληση για διασφάλιση της λευκής κυριαρχίας, οδήγησε σε νόμους που καθόριζαν βασικούς τομείς της ζωής—τη διαμονή, την εργασία, την εκπαίδευση, τις δημόσιες εγκαταστάσεις και την πολιτική.

Οι βασικές φυλετικές ομάδες κατηγοριοποιήθηκαν ως εξής: λευκοί, Μπάντου (μαύροι Αφρικανοί), έγχρωμοι (μιγάδες) και Ασιάτες (Ινδοί). Οι υποστηρικτές του απαρτχάιντ διατείνονταν ότι οι φυλές έπρεπε να έχουν τις δικές τους καθορισμένες περιοχές όπου θα μπορούσαν να ζουν και να αναπτύσσονται σε αρμονία με τον πολιτισμό και τις συνήθειές τους. Αυτό που μπορεί να φαινόταν εφικτό για μερικούς στη θεωρία ήταν ανέφικτο στην πράξη. Υπό την απειλή όπλων, δακρυγόνων και άγριων σκυλιών, πολλοί μαύροι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους με τα λιγοστά υπάρχοντά τους και μετακόμισαν σε άλλες περιοχές. Οι περισσότερες δημόσιες εγκαταστάσεις, όπως οι τράπεζες και τα ταχυδρομεία, είχαν ξεχωριστά τμήματα για λευκούς και μη λευκούς. Τα εστιατόρια και οι κινηματογράφοι προορίζονταν μόνο για λευκούς.

Οι λευκοί εξακολουθούσαν βέβαια να βασίζονται στη φτηνή εργασία των μαύρων, τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τα σπίτια τους. Αυτό οδήγησε στη διαίρεση οικογενειών. Παραδείγματος χάρη, επιτρεπόταν να πηγαίνουν οι μαύροι άντρες στις πόλεις για να εργαστούν σε ορυχεία ή εργοστάσια και να μένουν σε ξενώνες αντρών, ενώ οι γυναίκες τους έπρεπε να μένουν στις καθορισμένες τους περιοχές. Αυτό διατάραξε την οικογενειακή ζωή και οδήγησε σε πολλή ανηθικότητα. Οι μαύροι υπηρέτες οι οποίοι εργάζονταν σε σπίτια λευκών έμεναν συνήθως σε ένα δωμάτιο μέσα στο κτήμα του εργοδότη. Οι οικογένειές τους δεν μπορούσαν να ζουν σε προάστια λευκών, και γι’ αυτό οι γονείς δεν έβλεπαν τις οικογένειές τους επί μεγάλα διαστήματα. Οι μαύροι έπρεπε να έχουν πάντοτε μαζί τους βιβλιάρια ταυτότητας.

Το απαρτχάιντ επισκίασε πολλούς τομείς της ζωής, περιλαμβανομένης της εκπαίδευσης, του γάμου, της εργασίας και της κατοχής ιδιοκτησίας. Αν και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν πασίγνωστοι για τη φυλετική τους αρμονία, υπάκουαν στους κυβερνητικούς νόμους με την προϋπόθεση ότι αυτοί δεν τους εμπόδιζαν να αποδίδουν ιερή υπηρεσία στον Θεό. (Ρωμ. 13:1, 2) Επιζητούσαν ευκαιρίες για να συναναστραφούν με συλλάτρεις τους από διάφορες φυλετικές ομάδες όταν μπορούσαν.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και έπειτα, η κυβέρνηση έκανε κάποιες μεταρρυθμίσεις, εφαρμόζοντας λιγότερο περιοριστική τακτική σε σχέση με τις φυλές. Στις 2 Φεβρουαρίου 1990, ο τότε Πρόεδρος Φ. Γ. ντε Κλερκ ανακοίνωσε μέτρα για την κατάργηση του απαρτχάιντ, όπως την επίσημη αναγνώριση των πολιτικών οργανώσεων των μαύρων και την αποφυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα. Με τη δημοκρατική εκλογή κυβέρνησης που αποτελούνταν στην πλειοψηφία της από μαύρους το 1994, καταργήθηκε επισήμως το απαρτχάιντ.

 [Πλαίσιο/​Χάρτες στη σελίδα 72, 73]

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ Νότια Αφρική

Χώρα

Η παράκτια περιοχή της Νότιας Αφρικής είναι μια πεδινή ζώνη, στις παρυφές της οποίας υψώνονται βουνά που καταλήγουν σε ένα αχανές υψίπεδο στην ενδοχώρα, το οποίο και καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Το υψίπεδο έχει μεγαλύτερο ύψος στα ανατολικά, στην πλευρά η οποία βρέχεται από τον Ινδικό Ωκεανό, όπου η οροσειρά Ντράκενσμπεργκ ξεπερνάει τα 3.400 μέτρα. Η Νότια Αφρική καταλαμβάνει τετραπλάσια έκταση από αυτή των Βρετανικών Νησιών.

Κάτοικοι

Οι καταβολές των 44 εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας ποικίλλουν. Το 2003 η κυβέρνηση δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας απογραφής στην οποία οι πολίτες χωρίστηκαν στις ακόλουθες τέσσερις ομάδες: μαύροι Αφρικανοί 79 τοις εκατό, λευκοί 9,6 τοις εκατό, έγχρωμοι 8,9 τοις εκατό, και Ινδοί ή Ασιάτες 2,5 τοις εκατό.

Γλώσσα

Υπάρχουν 11 επίσημες γλώσσες, παρότι πολλοί μιλούν την αγγλική. Αρχίζοντας από αυτήν που έχει τους περισσότερους χρήστες, οι γλώσσες είναι η ζουλού, η κόζα, η αφρικάανς, η σεπέντι, η αγγλική, η τσουάνα, η σεσούτου, η τσόνγκα, η σισουάτι, η βέντα και η ντεμπέλε.

Πόροι διαβίωσης

Η χώρα έχει πάρα πολλούς φυσικούς πόρους και παράγει τη μεγαλύτερη ποσότητα χρυσού και λευκόχρυσου στον κόσμο. Εκατομμύρια Νοτιοαφρικανοί εργάζονται σε ορυχεία, σε αγροκτήματα ή σε εργοστάσια που παράγουν τρόφιμα, αυτοκίνητα, μηχανήματα, υφάσματα και άλλα προϊόντα.

Κλίμα

Το νότιο άκρο της χώρας, περιλαμβανομένου και του Κέιπ Τάουν, έχει μεσογειακό κλίμα με υγρούς χειμώνες και ξηρά καλοκαίρια. Στο υψίπεδο της ενδοχώρας επικρατούν διαφορετικές καιρικές συνθήκες—οι καταιγίδες φέρνουν αναζωογονητική δροσιά το καλοκαίρι, ενώ το χειμώνα, οι μέρες είναι σχετικά ζεστές και ο ουρανός ανέφελος.

 [Χάρτες]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΝΑΜΙΜΠΙΑ

ΕΡΗΜΟΣ ΝΑΜΙΜΠ

Κατουτούρα

ΒΙΝΤΧΟΥΚ

ΜΠΟΤΣΟΥΑΝΑ

ΕΡΗΜΟΣ ΚΑΛΑΧΑΡΙ

ΓΚΑΜΠΟΡΟΝΕ

ΣΟΥΑΖΙΛΑΝΔΗ

ΕΜΠΑΜΠΑΝΕ

ΛΕΣΟΤΟ

ΜΑΖΙΡΟΥ

Τεγιατέγιανεγκ

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ

Εθνικό Πάρκο Κρούγκερ

Νέιλστρουμ

Μπούσμπαγκριτζ

ΠΡΕΤΟΡΙΑ

Γιοχάνεσμπουργκ

Κλάρκσντορπ

Νταντί

Ντουέντουε

Πιτερμάριτσμπερχ

Ντέρμπαν

ΟΡΗ ΝΤΡΑΚΕΝΣΜΠΕΡΓΚ

Στραντ

Κέιπ Τάουν

ΠΡΕΤΟΡΙΑ

Μίντραντ

Κρούγκερσντορπ

Καχίσο

Γιοχάνεσμπουργκ

Ίλαντσφοντέιν

Σοβέτο

Έικενοφ

Χάιντελμπεργκ

[Εικόνες]

Κέιπ Τάουν

Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας

 [Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 80, 81]

Η Πρώτη μου Προσπάθεια να Γίνω Μάρτυρας

ΑΜΠΕΝΤΝΙΓΚΟ ΡΑΝΤΕΜΠΕ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1911

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1939

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Υπηρέτησε στην πρώτη εκκλησία μαύρων στο Πιτερμάριτσμπερχ, στο Κουαζούλου-Νατάλ, και πέθανε πιστός το 1995.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ και μεγάλωσα κοντά στο Πιτερμάριτσμπερχ. Ο πατέρας μου ήταν Μεθοδιστής ιεροκήρυκας. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, πήρα μερικά έντυπα που εξέδιδαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Παρότι συμφωνούσα με όσα διάβαζα, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να συνταυτιστώ με τους Μάρτυρες.

Κάποιος στον ξενώνα όπου έμενα μου έδωσε το βιβλιάριο Ουρανός και Καθαρτήριον. Δεν είχα διαβάσει κάτι παρόμοιο ποτέ προηγουμένως. Αυτό με βοήθησε να κατανοήσω όσα λέει η Γραφή για την ανάσταση και την επίγεια ελπίδα. Έγραψα στο γραφείο τμήματος στο Κέιπ Τάουν και παρήγγειλα μερικά βιβλία.

Δίσταζα να πλησιάσω τους Μάρτυρες που έβλεπα στην πόλη. Ο λαός μου είχε την εξής αρχή: «Μην πλησιάζεις πρώτος έναν λευκό. Περίμενε να σε πλησιάσει αυτός».

Κάποιο βράδυ, όταν γύρισα από τη δουλειά, είδα το αυτοκίνητο των Μαρτύρων με τα μεγάφωνα σταθμευμένο έξω από τον ξενώνα όπου έμενα. Μόλις έφτασα στην πόρτα, με πλησίασε ένας γεροδεμένος ηλικιωμένος κύριος ο οποίος φορούσε καλοκαιρινό κουστούμι. Συστήθηκε ως Ντάνιελ Γιάνσεν. Θεώρησα ότι τώρα  ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να γνωρίσω τους Μάρτυρες, και γι’ αυτό ζήτησα να ακούσω μία από τις ομιλίες του αδελφού Ρόδερφορντ. Συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος. Όταν τελείωσε η ομιλία, ο Γιάνσεν έβαλε ένα μικρόφωνο στο χέρι μου και είπε: «Πες σε αυτούς τους ανθρώπους στη ζουλού τι έλεγε η ηχογραφημένη ομιλία ώστε να ωφεληθούν και αυτοί».

Εγώ απάντησα: «Δεν μπορώ να θυμηθώ όλα όσα είπε ο ομιλητής».

Ο Γιάνσεν είπε: «Πες μόνο όσα θυμάσαι».

Με το χέρι μου να τρέμει, τραύλισα λίγες λέξεις στο μικρόφωνο. Αυτή ήταν η πρώτη μου προσπάθεια να γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο Γιάνσεν με προσκάλεσε κατόπιν να τον συνοδεύσω στο έργο κηρύγματος. Στην αρχή προσπάθησε να εξακριβώσει πόση κατανόηση είχα για θεμελιώδεις πεποιθήσεις ώστε να διακρίνει αν εναρμονιζόμουν πλήρως με τις Γραφικές διδασκαλίες. Έμεινε ικανοποιημένος και εγώ συνταυτίστηκα για τέσσερα χρόνια με μια ομάδα, δηλαδή εκκλησία, λευκών, στην οποία ήμουν το μοναδικό μαύρο άτομο. Ήμασταν μικρή ομάδα και συναθροιζόμασταν στο σπίτι ενός αδελφού.

Εκείνες τις μέρες, έδιναν στον κάθε ευαγγελιζόμενο μια κάρτα μαρτυρίας για να παρουσιάζει το άγγελμα της Γραφής στον οικοδεσπότη. Μεταφέραμε επίσης έναν φωνογράφο, μερικές ηχογραφημένες τετράλεπτες ομιλίες και μια τσάντα με έντυπα.

Για να κερδίσει χρόνο ο ευαγγελιζόμενος, είχε το φωνογράφο κουρδισμένο και έτοιμο με καινούρια βελόνα. Όταν ο οικοδεσπότης άνοιγε την πόρτα, ο ευαγγελιζόμενος τον χαιρετούσε και πρόσφερε την κάρτα, η οποία εισήγε την ηχογραφημένη ομιλία. Όταν η ηχογραφημένη ομιλία έφτανε περίπου στη μέση, ο ευαγγελιζόμενος άνοιγε την τσάντα του ώστε, αφού τελειώσει η ομιλία, να μπορεί να προσφέρει το σχετικό βιβλίο στον οικοδεσπότη.

 [Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 88, 89]

Παράδειγμα Πίστης

 ΤΖΟΡΤΖ ΦΙΛΙΠΣ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1898

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1912

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Έγινε τακτικός σκαπανέας το 1914. Υπηρέτησε ως επίσκοπος τμήματος στη Νότια Αφρική επί σχεδόν 40 χρόνια και πέθανε πιστός το 1982.

Ο ΤΖΟΡΤΖ ΦΙΛΙΠΣ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γλασκώβη της Σκωτίας. Ξεκίνησε το σκαπανικό το 1914, σε ηλικία 16 ετών. Το 1917 φυλακίστηκε επειδή διακρατούσε Χριστιανική ουδετερότητα. Το 1924, ο αδελφός Ρόδερφορντ του απηύθυνε προσωπική πρόσκληση να υπηρετήσει στη Νότια Αφρική, λέγοντας: «Τζορτζ, μπορεί να είναι για έναν χρόνο ή μπορεί να είναι για λίγο παραπάνω».

Ο Τζορτζ περιέγραψε ως εξής τις εντυπώσεις που είχε όταν έφτασε στη Νότια Αφρική: «Σε σύγκριση με τη Βρετανία, οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές και καθετί που σχετιζόταν με το έργο ήταν πολύ μικρότερης κλίμακας. Εκείνη την εποχή, υπήρχαν μόνο 6 άτομα στην ολοχρόνια υπηρεσία και το πολύ 40 άτομα είχαν κάποια μικρή συμμετοχή στην υπηρεσία. Ο τομέας μας περιλάμβανε όλη την περιοχή από το Ακρωτήριο ως την Κένυα. Πώς θα καλυπτόταν και πώς θα δινόταν αποτελεσματική μαρτυρία μέσα σε έναν χρόνο; Αλλά γιατί να ανησυχώ; Εκείνο που έπρεπε να κάνω ήταν να συνεχίσω τις προσπάθειες, να χρησιμοποιώ τα διαθέσιμα εργαλεία και να αφήνω τα αποτελέσματα στον Ιεχωβά.

»Η Νότια Αφρική είναι πολυσύνθετη χώρα με πολλές διαφορετικές φυλές και γλώσσες. Χαιρόμουν πραγματικά να γνωρίζω αυτούς τους διαφορετικούς λαούς. Δεν ήταν εύκολο να οργανώσει κάποιος το έργο σε αυτόν τον τεράστιο αγρό και να θέσει τα απαραίτητα θεμέλια πάνω στα οποία να χτίσει.

»Στο διάβα των ετών, οι στοργικές προμήθειες του Ιεχωβά για όλες μου τις ανάγκες, η προστασία του, η καθοδηγία του και η ευλογία του ήταν πάντοτε ολοφάνερες. Έχω μάθει ότι “η θεοσεβής αφοσίωση μαζί με αυτάρκεια είναι μέσο για την απόκτηση μεγάλου κέρδους” καθώς και ότι για να παραμείνει κάποιος “στο μυστικό τόπο του Υψίστου” πρέπει να προσκολλάται στενά στην οργάνωσή του και να εργάζεται σκληρά για να κάνει το έργο Του με το δικό Του τρόπο».—1 Τιμ. 6:6· Ψαλμ. 91:1.

 [Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 92-94]

Βοηθώ την Οικογένειά μου Πνευματικά

ΤΖΟΣΕΦΑΤ ΜΠΟΥΣΑΝΕ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1908

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1942

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Οικογενειάρχης ο οποίος έμαθε την αλήθεια ενόσω εργαζόταν στο Γιοχάνεσμπουργκ, μακριά από το σπίτι του στη Ζουλουλάνδη, στο Κουαζούλου-Νατάλ.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στη Ζουλουλάνδη της Νότιας Αφρικής το 1908. Παρότι η οικογένειά μου ήταν ικανοποιημένη με την απλή αγροτική ζωή, σε ηλικία 19 ετών εγώ άρχισα να εργάζομαι ως υπάλληλος σε ένα κατάστημα στην πόλη Νταντί. Αργότερα άκουσα ότι πολλοί νέοι κέρδιζαν αρκετά χρήματα στο Γιοχάνεσμπουργκ, το κέντρο της βιομηχανίας εξόρυξης χρυσού στη Νότια Αφρική. Έτσι λοιπόν, μετακόμισα εκεί και εργάστηκα επί πολλά χρόνια ως αφισοκολλητής. Εντυπωσιάστηκα όταν είδα τα θέλγητρα και τις ευκαιρίες που υπήρχαν, αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι η ζωή της πόλης υπέσκαπτε τις παραδοσιακές ηθικές αξίες του λαού μου. Αν και πολλοί νέοι ξέχασαν τις οικογένειές τους οι οποίες ζούσαν στις αγροτικές περιοχές, εγώ ποτέ δεν ξέχασα τη δική μου και τακτικά τους έστελνα χρήματα. Το 1939, παντρεύτηκα μια κοπέλα από τη Ζουλουλάνδη ονόματι Κλοντίνα. Μολονότι ήμουν παντρεμένος, συνέχισα να εργάζομαι 400 χιλιόμετρα μακριά, στο Γιοχάνεσμπουργκ. Τα περισσότερα άτομα της ηλικίας μου έκαναν το ίδιο. Αν και ήταν οδυνηρό να αποχωρίζομαι την οικογένειά μου για μεγάλες περιόδους, ένιωθα την υποχρέωση να τους βοηθάω να απολαμβάνουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο.

Στο Γιοχάνεσμπουργκ, ο φίλος μου, ο Έλιας, και εγώ αποφασίσαμε να αναζητήσουμε την αληθινή θρησκεία. Επισκεφτήκαμε τις εκκλησίες στη γειτονιά μας αλλά δεν μείναμε ικανοποιημένοι με καμία από αυτές. Κατόπιν, ο Έλιας συνάντησε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Άρχισα να συναναστρέφομαι τακτικά με την πρώτη εκκλησία μαύρων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Γιοχάνεσμπουργκ μαζί  με τον Έλιας. Το 1942, αφού αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά, βαφτίστηκα στο Σοβέτο. Όταν επέστρεφα στο σπίτι μου στη Ζουλουλάνδη, προσπαθούσα να μεταδώσω τις πεποιθήσεις μου στην Κλοντίνα, αλλά εκείνη ήταν βαθιά αναμειγμένη σε δραστηριότητες του Χριστιανικού κόσμου.

Ωστόσο, άρχισε να συγκρίνει τα έντυπά μας με την Αγία Γραφή της και η αλήθεια του Λόγου του Θεού άγγιξε σταδιακά την καρδιά της. Βαφτίστηκε το 1945. Έγινε ζηλώτρια Χριστιανή διάκονος, μεταδίδοντας τη Γραφική αλήθεια στους γείτονές της και ενσταλάζοντάς την στην καρδιά των παιδιών μας. Στο μεταξύ, στο Γιοχάνεσμπουργκ, είχα το προνόμιο να βοηθήσω μερικά άτομα να γνωρίσουν τη Γραφική αλήθεια. Το 1945 υπήρχαν τέσσερις εκκλησίες με μαύρους αδελφούς στην περιοχή του Γιοχάνεσμπουργκ, και εγώ υπηρέτησα ως υπηρέτης ομάδας της Εκκλησίας Σμολ Μάρκετ. Αργότερα, δόθηκε Γραφική κατεύθυνση στους παντρεμένους άντρες οι οποίοι εργάζονταν μακριά από τα σπίτια τους να επιστρέψουν στις οικογένειές τους και να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στις ευθύνες που είχαν ως κεφαλές οικογενειών.—Εφεσ. 5:28-31· 6:4.

Γι’ αυτό, το 1949 άφησα τη δουλειά μου στο Γιοχάνεσμπουργκ προκειμένου να φροντίσω την οικογένειά μου έτσι όπως θέλει ο Ιεχωβά. Όταν επέστρεψα στο σπίτι, έπιασα δουλειά ως βοηθός σε έναν κτηνίατρο, βυθίζοντας ζώα σε δεξαμενή με παρασιτοκτόνα. Ήταν δύσκολο να συντηρώ οικογένεια με έξι παιδιά με τον πενιχρό μισθό που έπαιρνα. Έτσι λοιπόν, για να αντεπεξέρχομαι στα έξοδα, πουλούσα επίσης λαχανικά και καλαμπόκι τα οποία καλλιεργούσαμε στο σπίτι. Αν και η οικογένειά μας δεν ήταν πλούσια από υλική άποψη, είχαμε πνευματικούς θησαυρούς επειδή δίναμε προσοχή στην κατεύθυνση του Ιησού που είναι καταγραμμένη στα εδάφια Ματθαίος 6:19, 20.

Η απόκτηση αυτών των πνευματικών θησαυρών απαιτεί σκληρή εργασία, σαν και αυτήν που απαιτείται όταν σκάβει κανείς για χρυσό στα ορυχεία γύρω από το Γιοχάνεσμπουργκ. Κάθε βράδυ διάβαζα ένα Γραφικό εδάφιο με τα παιδιά μου και ζητούσα από το καθένα να μου πει τι είχε μάθει. Τα σαββατοκύριακα τα έπαιρνα εκ περιτροπής στο έργο κηρύγματος. Καθώς περπατούσαμε από αγρόκτημα σε αγρόκτημα, συζητούσα μαζί τους Γραφικά θέματα και προσπαθούσα να εντυπώσω στην καρδιά τους τούς υψηλούς ηθικούς κανόνες της Αγίας Γραφής.—Δευτ. 6:6, 7.

Επί πολλά χρόνια η οικογένειά μας ήταν η μόνη που είχε τη δυνατότητα να παράσχει φιλοξενία στους περιοδεύοντες επισκόπους. Αυτοί οι αδελφοί και οι σύζυγοί τους άσκησαν θαυμάσια επίδραση στα παιδιά μας και τους εμφύτευσαν την επιθυμία να γίνουν ολοχρόνιοι διάκονοι. Συνολικά, αποκτήσαμε πέντε αγόρια και ένα κορίτσι. Και τα έξι παιδιά είναι τώρα ενήλικα και ισχυρά από πνευματική άποψη. Πόσο ευγνώμων είμαι για την κατεύθυνση της οργάνωσης του Ιεχωβά η οποία ενθάρρυνε άτομα σαν και εμένα να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή στις πνευματικές ανάγκες των οικογενειών μας! Οι ευλογίες που έχουν προκύψει είναι πολύ ανώτερες από οτιδήποτε μπορεί να αγοραστεί με χρήματα.—Παρ. 10:22.

Ο αδελφός Τζόσεφατ Μπουσάνε συνέχισε να υπηρετεί τον Ιεχωβά πιστά μέχρι το θάνατό του το 1998. Τα εν ζωή ενήλικα παιδιά του εξακολουθούν και αυτά να θεωρούν πολύτιμη την πνευματική τους κληρονομιά. Ένας γιος τους, ο Θεόφιλος, υπηρετεί ως περιοδεύων επίσκοπος. Περισσότερες λεπτομέρειες για τον αδελφό Μπουσάνε μπορείτε να διαβάσετε στο «Ξύπνα!» 8 Οκτωβρίου 1993, σελίδες 19 ως 22.

 [Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 96, 97]

«Η Υπηρεσία της Βασιλείας με Έχει Βοηθήσει να Πλησιάσω τον Ιεχωβά»

ΤΟΜΑΣ ΣΚΟΣΑΝΑ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1894

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1941

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Έμαθε πέντε γλώσσες για να μπορεί να βοηθάει ανθρώπους από πνευματική άποψη στους διορισμούς που είχε ως σκαπανέας.

ΤΟ 1938 ένας δάσκαλος μου έδωσε μερικά βιβλιάρια που εξέδιδαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τότε ήμουν ιεροκήρυκας στη Μεθοδιστική Εκκλησία του Ντέλμας, περίπου 60 χιλιόμετρα ανατολικά του Γιοχάνεσμπουργκ. Από παλιά ενδιαφερόμουν βαθιά για τη Γραφή. Η εκκλησία δίδασκε ότι η ψυχή είναι αθάνατη και ότι οι πονηροί βασανίζονται στην κόλαση. Αλλά εκείνα τα βιβλιάρια έδειχναν μέσα από τη Γραφή ότι δεν συνέβαινε αυτό. (Ψαλμ. 37:38· Ιεζ. 18:4) Μπόρεσα επίσης να διακρίνω ότι, αντί να πηγαίνουν στον ουρανό, οι περισσότεροι από τους θεοσεβείς ανθρώπους θα αποκτήσουν αιώνια ζωή στη γη.—Ψαλμ. 37:29· Ματθ. 6:9, 10.

Χαιρόμουν πολύ που μάθαινα αυτές τις αλήθειες και ήθελα να τις κηρύττω στο εκκλησίασμά μου, αλλά οι υπόλοιποι ιεροκήρυκες εναντιώθηκαν και σχεδίαζαν να με αποβάλουν. Γι’ αυτό, εγκατέλειψα την εκκλησία και άρχισα να συναναστρέφομαι με το μικρό όμιλο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ντέλμας. Βαφτίστηκα το 1941 και άρχισα το σκαπανικό το 1943.

Μετακόμισα στο Ράστενμπερχ, όπου υπήρχε ανάγκη για διαγγελείς της Βασιλείας. Επειδή ήμουν άγνωστος, χρειαζόταν να κάνω αίτηση στον τοπικό αρχηγό για κατάλυμα και άδεια παραμονής. Αυτός είπε ότι έπρεπε να πληρώσω 12 λίρες για την άδεια. Δεν είχα τη δυνατότητα να πληρώσω το ποσό, αλλά κάποιος  καλοσυνάτος λευκός αδελφός εκεί πλήρωσε τα χρήματα και με βοήθησε οικονομικά ώστε να μπορέσω να συνεχίσω την υπηρεσία σκαπανέα. Ένας από τους ανθρώπους με τους οποίους μελετούσα σημείωσε καλή πρόοδο, και αφότου έφυγα από αυτόν το διορισμό, διορίστηκε υπηρέτης στην εκκλησία.

Κατόπιν μετακόμισα δυτικότερα στο Λίχτενμπερχ. Αυτή τη φορά έπρεπε να υποβάλω αίτηση σε κάποιον λευκό διοικητή της αστυνομίας ώστε να μείνω στην περιοχή της πόλης όπου ζούσαν οι μαύροι. Εκείνος αρνήθηκε να μου δώσει άδεια. Παρακάλεσα έναν λευκό σκαπανέα αδελφό στο Μάφικενγκ, το οποίο δεν ήταν πολύ μακριά, να με βοηθήσει. Επισκεφτήκαμε το διοικητή μαζί, αλλά εκείνος είπε: «Δεν σας θέλω εδώ. Εσείς διδάσκετε ότι δεν υπάρχει κόλαση. Πώς, λοιπόν, μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν το σωστό αν δεν έχουν το φόβο της κόλασης;»

Εξαιτίας αυτής της άρνησης, μετακόμισα στο Μάφικενγκ, όπου υπηρετώ ακόμη ως τακτικός σκαπανέας. Η γλώσσα μου είναι η ζουλού, αλλά λίγο καιρό αφότου γνώρισα την αλήθεια, αποφάσισα ότι έπρεπε να μάθω αγγλικά ώστε να διαβάζω όλα τα έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτό με βοήθησε να αναπτυχθώ πνευματικά.

Για να είμαι αποτελεσματικός στη διακονία μου, έμαθα επίσης να μιλάω σεσούτου, κόζα, τσουάνα και λίγα αφρικάανς. Στο διάβα των ετών, είχα το προνόμιο να βοηθήσω πολλούς να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά, περιλαμβανομένων και τεσσάρων ατόμων που είναι τώρα πρεσβύτεροι. Η ολοχρόνια υπηρεσία με έχει ωφελήσει επίσης στην υγεία μου.

Ευχαριστώ τον Ιεχωβά που μου επέτρεψε να φτάσω σε καλά γηρατειά στην υπηρεσία του. Δεν οφειλόταν στη δική μου δύναμη το ότι απέκτησα γνώση και είχα επιτυχία στον αγρό. Ο Ιεχωβά με έχει βοηθήσει, μέσω του αγίου του πνεύματος. Πάνω από όλα, η τακτική, ολοχρόνια υπηρεσία της Βασιλείας με έχει βοηθήσει να πλησιάσω τον Ιεχωβά και έχω μάθει να βασίζομαι σε αυτόν.

Η παραπάνω συνέντευξη δόθηκε το 1982. Ως χρισμένος του Θεού, ο αδελφός Σκοσάνα συνέχισε την πιστή του πορεία. Πέθανε το 1992.

 [Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 100, 101]

Ο Πρώτος Επίσκοπος Περιφερείας της Νότιας Αφρικής

ΜΙΛΤΟΝ ΜΠΑΡΤΛΕΤ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1923

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1939

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Ο πρώτος ιεραπόστολος της Γαλαάδ που διορίστηκε στη Νότια Αφρική. Εργάστηκε σκληρά για να προωθήσει τα συμφέροντα της Βασιλείας, ιδιαίτερα στις κοινότητες των μαύρων.

ΤΟ Δεκέμβριο του 1946, ο Μίλτον Μπάρτλετ έφτασε στο Κέιπ Τάουν ως ο πρώτος ιεραπόστολος της Γαλαάδ που υπηρέτησε στη Νότια Αφρική. Ο διορισμός του ήταν να φροντίσει για την έναρξη του έργου περιοχής και περιφερείας, κάτι που έκανε. Εκείνον τον καιρό, ο αδελφός Μπάρτλετ υπηρετούσε ως ο μόνος επίσκοπος περιφερείας. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι περιοδεύοντες επίσκοποι έκαναν πολλά για να προωθήσουν τα συμφέροντα της Βασιλείας στη Νότια Αφρική, ιδιαίτερα μεταξύ του πληθυσμού των μαύρων.

Ο Μίλτον ήταν πολύ αγαπητός στους αδελφούς της Νότιας Αφρικής. Ήταν υπομονετικό άτομο που άκουγε προσεκτικά όταν οι αδελφοί συζητούσαν τα προβλήματά τους μαζί του. Γι’ αυτό, ήταν σε θέση να στέλνει στο γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής λεπτομερείς και ακριβείς εκθέσεις σχετικά με προβλήματα που είχαν ευρύτερες προεκτάσεις. Αυτό συνέβαλε στο να εναρμονιστεί περισσότερο η διαγωγή και ο τρόπος λατρείας των αδελφών με τις Γραφικές αρχές.

Ο Μίλτον μπορούσε να προσφέρει τέτοιου είδους βοήθεια στους αδελφούς του διότι ήταν καλά εξοικειωμένος με τις Γραφές και επιδέξιος δάσκαλος. Είχε επίσης το χάρισμα της αποφασιστικότητας και της επιμονής, ιδιότητες απαραίτητες για έναν λευκό όπως εκείνος προκειμένου να παίρνει από αξιωματούχους του απαρτχάιντ άδεια εισόδου στις συνοικίες των μαύρων. Οι προκατειλημμένοι  αξιωματούχοι συνήθως αρνούνταν να του δώσουν άδεια και ο Μίλτον προσέγγιζε για βοήθεια τις ανώτερες αρχές, όπως τα δημοτικά συμβούλια. Έπειτα έπρεπε να περιμένει μέχρι να διεξαχθεί η επόμενη σύσκεψη του συμβουλίου και να αναιρέσει τις δυσμενείς αποφάσεις. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, απέκτησε πρόσβαση στις περισσότερες περιοχές των μαύρων.

Κατά καιρούς, έστελναν μυστικούς αστυνομικούς για να παρακολουθήσουν το περιεχόμενο των ομιλιών του Μίλτον. Ένας λόγος για αυτό ήταν ότι οι διάκονοι του Χριστιανικού κόσμου κατηγορούσαν ψευδώς τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ως ταραχοποιούς κομμουνιστές. Κάποτε έστειλαν έναν μαύρο αστυνομικό για να παρακολουθήσει κάποια συνέλευση. «Αυτό ήταν παρά Θεού», έγραψε ο Μίλτον περίπου 20 χρόνια αργότερα, «εφόσον ο συγκεκριμένος αστυνομικός δέχτηκε την αληθινή λατρεία με βάση τα όσα άκουσε εκείνο το σαββατοκύριακο και εξακολουθεί να είναι πολύ δραστήριος».

Όταν ο Μίλτον, 23χρονος και άγαμος, έφτασε στη χώρα, υπήρχαν 3.867 ευαγγελιζόμενοι. Αφού ο Μίλτον υπηρέτησε στη Νότια Αφρική επί 26 χρόνια, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων είχε φτάσει τους 24.005. Το 1973, ο Μίλτον και η σύζυγός του, η Σίλα, καθώς και ο ενός έτους γιος τους, ο Τζέισον, αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες για να φροντίσουν τους ηλικιωμένους γονείς του Μίλτον. Η εικόνα σε αυτή τη σελίδα δείχνει τον Μίλτον και τη Σίλα στη Νότια Αφρική το 1999, όταν παρακολούθησαν την αφιέρωση που έγινε για την επέκταση του γραφείου τμήματος της Νότιας Αφρικής. Πόσο συγκινημένοι ήταν για το ότι—ύστερα από απουσία 26 χρόνων—ξανάσμιξαν με πολλούς παλαίμαχους οι οποίοι θυμούνταν τους κόπους που κατέβαλαν εκείνοι με αγάπη!

[Εικόνα]

Ο Μίλτον και η Σίλα Μπάρτλετ, 1999

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 107]

Μοναδικό Φόντο

Το όρος Τέιμπλ (τραπέζι), ένα εντυπωσιακό αξιοθέατο, αποτελεί υπέροχο φόντο για την πόλη του Κέιπ Τάουν. Ορισμένοι θεωρούν το Κέιπ Τάουν την ομορφότερη πόλη της Αφρικής.

Το καλοκαίρι το υψίπεδο μπορεί ενίοτε να καλύπτεται ομοιόμορφα από ένα πυκνό σύννεφο που αποκαλείται εύστοχα «το τραπεζομάντιλο». Αυτό συμβαίνει εξαιτίας των ισχυρών ανέμων που πνέουν στις πλαγιές του βουνού ωθούμενοι προς τα πάνω, με αποτέλεσμα να συμπυκνώνεται η υγρασία δημιουργώντας ένα πυκνό σύννεφο που επικάθεται στο όρος Τέιμπλ.

 [Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 114-117]

Διατήρηση Ακεραιότητας στη Διάρκεια της Κράτησης

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΟΥΕΝ ΜΠΡΟΥΚΣ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1952

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1969

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Βρισκόταν υπό κράτηση από το Δεκέμβριο του 1970 ως το Μάρτιο του 1973 λόγω Χριστιανικής ουδετερότητας. Άρχισε το τακτικό σκαπανικό το 1973 και πήγε στο Μπέθελ το 1974. Τώρα είναι μέλος της Επιτροπής του Τμήματος.

Πώς ήταν οι συνθήκες στις στρατιωτικές φυλακές;

Οι στρατιωτικές φυλακές ήταν κτίρια μεγάλου μήκους και το καθένα από αυτά αποτελούνταν από δύο σειρές με 34 κελιά, μπροστά από τα οποία υπήρχε ένας διάδρομος που είχε αυλάκι στη μέση για την απορροή των βρόχινων νερών. Βρισκόμασταν σε απομόνωση, ο καθένας στο δικό του κελί διαστάσεων 2 επί 1,8 μέτρα. Μας άφηναν να βγαίνουμε από τα κελιά μας μόνο δύο φορές την ημέρα: το πρωί για να πλυθούμε, να ξυριστούμε και να καθαρίσουμε τους κουβάδες που χρησιμοποιούσαμε για τουαλέτα και το απόγευμα για να κάνουμε ντους. Δεν μπορούσαμε ούτε να γράφουμε ούτε να λαβαίνουμε γράμματα. Δεν επιτρεπόταν να έχουμε άλλα βιβλία εκτός της Γραφής ούτε στυλούς ή μολύβια. Δεν μπορούσαμε να δεχόμαστε κανέναν επισκέπτη.

Πριν μπουν στις στρατιωτικές φυλακές οι περισσότεροι αδελφοί είχαν δέσει τη Γραφή τους με άλλα βιβλία, όπως το Βοήθημα για Κατανόηση της Βίβλου (Aid to Bible Understanding). Οι φύλακες δεν καταλάβαιναν τίποτα επειδή τα δεμένα βιβλία έμοιαζαν με τις μεγάλες, παλιές οικογενειακές τους Γραφές στην αφρικάανς ή στην ολλανδική.

Μπορούσατε να προμηθεύεστε Γραφικά έντυπα;

Ναι, περνούσαμε τα έντυπα κρυφά όταν μπορούσαμε. Όλα μας τα αποκτήματα βρίσκονταν μέσα σε βαλίτσες σε ένα από τα άδεια κελιά. Εκεί υπήρχαν και είδη προσωπικής υγιεινής. Μία φορά το μήνα ένας φύλακας μας άφηνε να πηγαίνουμε εκεί όπου ήταν οι βαλίτσες  μας για να εφοδιαζόμαστε με είδη προσωπικής υγιεινής. Είχαμε και έντυπα σε αυτές τις βαλίτσες.

Καθώς ένας από εμάς αποσπούσε την προσοχή του φύλακα μιλώντας του, κάποιος άλλος αδελφός έκρυβε ένα βιβλίο στο σορτς ή στη φανέλα του. Στο κελί, χωρίζαμε το βιβλίο σε κομμάτια, τα οποία μπορούσαμε να κρύψουμε πιο εύκολα. Τα δίναμε ο ένας στον άλλον ώστε να μπορούν να τα διαβάσουν όλοι. Βρήκαμε πολλές κρυψώνες. Μερικά από τα κελιά ήταν παραμελημένα και υπήρχαν τρύπες παντού.

Στα κελιά μας γινόταν έρευνα τακτικά, μερικές φορές μέσα στη νύχτα. Οι φύλακες έβρισκαν πάντα κάποια από τα έντυπά μας αλλά ποτέ δεν τα έβρισκαν όλα. Ένας από τους πιο φιλικούς στρατιώτες συνήθως μας προειδοποιούσε όταν επρόκειτο να γίνει έρευνα. Τότε τυλίγαμε τα έντυπα με πλαστικό και τα στριμώχναμε μέσα στους σωλήνες αποχέτευσης. Κάποια μέρα ξέσπασε μεγάλη καταιγίδα και, προς απογοήτευσή μας, ένα από αυτά τα πακέτα παρασύρθηκε από τα νερά και έφτασε μέσω του αυλακιού στην πτέρυγα των κελιών. Μερικοί από τους στρατιωτικούς κρατούμενους άρχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο με αυτό. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας φύλακας και τους διέταξε να επιστρέψουν στα κελιά τους. Προς ανακούφισή μας κανένας δεν έδωσε περαιτέρω σημασία στο πακέτο, και έτσι μπορέσαμε να το ξαναπάρουμε όταν μας άφησαν να βγούμε από τα κελιά μας λίγο αργότερα.

Δοκιμαζόταν η ακεραιότητά σας όταν ήσασταν υπό κράτηση;

Συνεχώς. Οι αξιωματούχοι της φυλακής δοκίμαζαν πάντα διάφορα τεχνάσματα. Παραδείγματος χάρη, σε κάποιες φάσεις ήταν πολύ καλοί μαζί μας—μας έδιναν παραπάνω φαγητό, μας έβγαζαν έξω για να ασκούμαστε και μάλιστα μας άφηναν να ξαπλώνουμε στον ήλιο. Κατόπιν, ύστερα από λίγες μέρες, μας διέταζαν ξαφνικά να φορέσουμε τις χακί στρατιωτικές στολές. Όταν αρνούμασταν, μας συμπεριφέρονταν με αυστηρότητα, όπως και προηγουμένως.

Αργότερα, μας είπαν να φορέσουμε πλαστικά στρατιωτικά κράνη, κάτι που αρνηθήκαμε να κάνουμε. Ο λοχαγός εξοργίστηκε τόσο πολύ ώστε έκτοτε δεν μας επέτρεπε να κάνουμε ούτε ντους. Έδωσαν στον καθέναν μας από έναν κουβά ώστε να μπορούμε να πλενόμαστε στα κελιά μας.

Δεν είχαμε παπούτσια. Τα πόδια μερικών αδελφών αιμορραγούσαν, γι’ αυτό φτιάχναμε εμείς παπούτσια. Μαζεύαμε κομμάτια από παλιές κουβέρτες οι οποίες χρησιμοποιούνταν για το γυάλισμα των  πατωμάτων. Κατόπιν βρίσκαμε ένα κομμάτι χάλκινο σύρμα, πιέζαμε το ένα άκρο του ώστε να γίνει επίπεδο και ακονίζαμε το άλλο. Κάναμε τρύπα στο επίπεδο άκρο με καρφίτσα και χρησιμοποιούσαμε αυτό το σύρμα ως βελόνα ραψίματος. Τραβούσαμε κλωστές από τις κουβέρτες μας και ράβαμε μοκασίνια από τα κομμάτια της κουβέρτας.

Εντελώς απροειδοποίητα, κάποια φορά μας διέταξαν να μπούμε ανά τρεις στα κελιά. Παρότι ήμασταν στριμωγμένοι, αυτό αποδείχτηκε επωφελές. Φροντίσαμε ώστε οι πνευματικά αδύναμοι αδελφοί να μπουν με πιο έμπειρους. Διεξήγαμε Γραφικές μελέτες και κάναμε πρόβες για την υπηρεσία αγρού. Προς απογοήτευση του λοχαγού, το ηθικό μας ενισχύθηκε.

Ο λοχαγός, όταν αντιλήφθηκε ότι αυτή η τακτική είχε αποτύχει, διέταξε να μοιράζεται ο κάθε Μάρτυρας το κελί του με δύο κρατουμένους που δεν ήταν Μάρτυρες. Μολονότι αυτά τα άτομα είχαν ρητές οδηγίες να μη μας μιλούν, άρχισαν να κάνουν ερωτήσεις και είχαμε άφθονες ευκαιρίες για να δίνουμε μαρτυρία. Ως αποτέλεσμα, ένας ή δύο από εκείνους τους κρατουμένους αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε ορισμένες στρατιωτικές δραστηριότητες. Σύντομα ήμασταν ξανά ένας σε κάθε κελί.

Μπορούσατε να διεξάγετε συναθροίσεις;

Διεξήγαμε τις συναθροίσεις μας τακτικά. Πάνω από την πόρτα κάθε κελιού υπήρχε ένα παράθυρο με συρματόπλεγμα και εφτά κάθετες ράβδους. Δέναμε κόμπο τις δύο άκρες μιας κουβέρτας γύρω από δύο κάθετες ράβδους και φτιάχναμε μια μικρή αιώρα στην οποία μπορούσαμε να καθόμαστε. Από εκεί είχαμε τη δυνατότητα να βλέπουμε τον αδελφό στο απέναντι κελί και μπορούσαμε να μιλάμε δυνατά και να μας ακούν οι άλλοι στο κτίριο. Εξετάζαμε καθημερινά το εδάφιο της ημέρας και, αν είχαμε το περιοδικό, διεξήγαμε τη Μελέτη Σκοπιάς. Κλείναμε κάθε μέρα, αναπέμποντας εκ περιτροπής μια δημόσια προσευχή. Μάλιστα ετοιμάζαμε το δικό μας πρόγραμμα συνέλευσης περιοχής.

Δεν ήμασταν βέβαιοι για το αν κάποιος πρεσβύτερος θα μπορούσε να πάρει άδεια ώστε να έρθει και να γιορτάσει την Ανάμνηση μαζί μας. Γι’ αυτό, κάναμε τις δικές μας προετοιμασίες. Φτιάχναμε κρασί μουλιάζοντας στο νερό μερικές σταφίδες ενώ συμπιέζαμε και αποξηραίναμε λίγο από το ψωμί που μας αναλογούσε. Σε κάποια περίπτωση μας δόθηκε άδεια να παραλάβουμε ένα μικρό μπουκάλι κρασί και λίγο άζυμο ψωμί από τους έξω αδελφούς.

 Άλλαξαν με τον καιρό οι συνθήκες;

Με τον καιρό, οι συνθήκες πράγματι βελτιώθηκαν. Ο νόμος άλλαξε και η δική μας ομάδα αφέθηκε ελεύθερη. Έκτοτε οι θρησκευτικοί αντιρρησίες εξέτιαν ποινή καθορισμένης διάρκειας, χωρίς να καταδικάζονται ξανά. Αργότερα, αφού αφέθηκε ελεύθερη η δική μας ομάδα η οποία αποτελούνταν από 22 αδελφούς, παραχωρήθηκαν στους υπόλοιπους 88 αδελφούς που βρίσκονταν ακόμη υπό κράτηση τα συνηθισμένα προνόμια των φυλακισμένων. Μπορούσαν να δέχονται μία επίσκεψη το μήνα καθώς και να γράφουν και να λαβαίνουν γράμματα.

Όταν αφεθήκατε ελεύθεροι, δυσκολευτήκατε να προσαρμοστείτε;

Ναι, χρειάστηκε χρόνος για να προσαρμοστούμε στη ζωή έξω. Παραδείγματος χάρη, νιώθαμε αμηχανία όταν ερχόμασταν σε επαφή με πολλούς ανθρώπους. Οι γονείς μας και οι αδελφοί μάς βοηθούσαν με καλοσύνη να αναλαμβάνουμε σταδιακά περισσότερες ευθύνες στην εκκλησία.

Αν και εκείνοι ήταν δύσκολοι καιροί, ωφεληθήκαμε από αυτή την εμπειρία. Οι δοκιμασίες της πίστης μάς ενίσχυσαν πνευματικά και μας δίδαξαν την υπομονή. Εκτιμήσαμε πραγματικά τη Γραφή και μάθαμε πόση αξία έχει το να τη διαβάζουμε και να κάνουμε στοχασμούς γύρω από αυτήν κάθε μέρα. Και μάθαμε ασφαλώς να εμπιστευόμαστε στον Ιεχωβά. Ύστερα από τόσες θυσίες που κάναμε για να παραμείνουμε πιστοί στον Ιεχωβά, ήμασταν αποφασισμένοι να συνεχίσουμε τον αγώνα, δίνοντας το καλύτερο που μπορούσαμε σε αυτόν και αναλαμβάνοντας, αν ήταν δυνατόν, την ολοχρόνια υπηρεσία.

 [Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 126-128]

Εμπιστευτήκαμε στον Ιεχωβά σε Επικίνδυνους Καιρούς

ΖΕΜΠΛΟΝ ΚΟΥΜΑΛΟ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1960

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1985

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Ήταν Ρασταφαριανός προτού μάθει την αλήθεια. Λίγο μετά το βάφτισμά του, ξεκίνησε την ολοχρόνια υπηρεσία. Τώρα υπηρετεί ως επίσκοπος περιοχής, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του, τη Νομούσα.

ΑΦΟΥ βοηθήσαμε στην οικοδόμηση του Μπέθελ στο Κρούγκερσντορπ, ο συνεργάτης μου στο σκαπανικό και εγώ διοριστήκαμε να υπηρετήσουμε εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη, στη συνοικία Κουαντενκέζι κοντά στο λιμάνι του Ντέρμπαν. Λίγες μέρες μετά την άφιξή μας, μια πολιτική ομάδα έστειλε πέντε άτομα από τη νεολαία της στο σπίτι μας για εξακρίβωση των στοιχείων μας. Μας ζήτησαν να τους υποστηρίξουμε στην προστασία της συνοικίας από μια αντίπαλη πολιτική ομάδα. Η εχθρότητα μεταξύ αυτών των δύο ομάδων που μιλούσαν τη ζουλού είχε προκαλέσει πολλή αιματοχυσία σε εκείνη την περιοχή της Νότιας Αφρικής. Τους ρωτήσαμε ποια νόμιζαν οι ίδιοι ότι ήταν η λύση για αυτές τις βιαιότητες. Είπαν ότι η κύρια αιτία ήταν η διακυβέρνηση των λευκών. Αναφερθήκαμε σε άλλες σπαρασσόμενες από τον πόλεμο χώρες της Αφρικής των οποίων οι πολίτες πλήττονταν από τη φτώχεια. Κατόπιν, τους υπενθυμίσαμε το ρητό: Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Συμφώνησαν ότι το έγκλημα, η βία και η αρρώστια θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν ακόμη και αν οι μαύροι αναλάμβαναν τη διακυβέρνηση της χώρας. Στη συνέχεια ανοίξαμε τη Γραφή και τους δείξαμε ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η μόνη κυβέρνηση που μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας.

Λίγες νύχτες αργότερα, ακούσαμε ένα πλήθος νεαρών να ψέλνουν ύμνους της ελευθερίας και είδαμε άντρες να κρατούν όπλα.  Σπίτια πυρπολούνταν και άνθρωποι θανατώνονταν. Γεμάτοι τρόμο, προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά να μας δώσει δύναμη ώστε να μην επιτρέψουμε στις απειλές ή στον εκφοβισμό να μας αποθαρρύνουν ή να διαρρήξουν την ακεραιότητά μας. Θυμηθήκαμε επίσης εκείνους που μαρτύρησαν οι οποίοι, υπό παρόμοιες καταστάσεις, δεν απαρνήθηκαν τον Ιησού. (Ματθ. 10:32, 33) Ξαφνικά, μια ομάδα νεαρών και ενηλίκων χτύπησε την πόρτα μας. Χωρίς ούτε καν να μας χαιρετήσουν απαίτησαν χρήματα για να αγοράσουν ιντελέζι, λέξη που στη γλώσσα ζουλού δηλώνει κάποιο φάρμακο το οποίο χορηγείται από μάγο-γιατρό και υποτίθεται ότι προσφέρει προστασία. Τους παρακαλέσαμε να κάνουν υπομονή και τους ρωτήσαμε: «Πιστεύετε ότι είναι σωστό να συμβάλλουν οι μάγοι-γιατροί στους φόνους μέσω μαγείας;» Τους ρωτήσαμε επίσης: «Υποθέστε ότι ένας αγαπημένος σας συγγενής έπεφτε θύμα μαγείας. Πώς θα νιώθατε για αυτό;» Όλοι συμφώνησαν ότι θα ένιωθαν άσχημα. Τότε ανοίξαμε τη Γραφή και ζητήσαμε από τον αρχηγό τους να διαβάσει την άποψη του Θεού για τη μαγεία, όπως είναι καταγραμμένη στα εδάφια Δευτερονόμιο 18:10-12. Αφού διάβασε τα εδάφια, ζητήσαμε τη γνώμη της ομάδας. Είχαν μείνει άναυδοι. Επωφεληθήκαμε από τη σιωπή που ακολούθησε για να τους ρωτήσουμε αν θεωρούσαν σοφό να ακούσουμε τον Ιεχωβά ή αυτούς. Έφυγαν όλοι χωρίς να πουν λέξη.

Επιζήσαμε από πολλές τέτοιου είδους καταστάσεις και καταλάβαμε ότι ο Ιεχωβά ήταν με το μέρος μας. Παραδείγματος χάρη, κάποιο βράδυ ήρθε στο σπίτι μας μια άλλη ομάδα ζητώντας χρήματα για να αγοράσουν όπλα ώστε να «προστατέψουν» τους κατοίκους. Παραπονέθηκαν ότι ένιωθαν ανασφαλείς εξαιτίας της αντιμαχόμενης πολιτικής παράταξης και είπαν ότι η λύση ήταν να αντεπιτεθούν με πιο εξελιγμένα όπλα. Μας απείλησαν ότι αν δεν τους δίναμε τα χρήματα θα αντιμετωπίζαμε τις συνέπειες. Τους υπενθυμίσαμε τότε ότι η οργάνωσή τους είχε υπογράψει ένα καταστατικό το οποίο εγγυόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το σεβασμό για τη συνείδηση των άλλων. Τους ρωτήσαμε αν κάποιο άτομο πρέπει να είναι διατεθειμένο να πεθάνει παρά να στραφεί εναντίον του συντάγματος στο οποίο πίστευαν. Απάντησαν καταφατικά. Στη συνέχεια εξηγήσαμε ότι ανήκουμε στην οργάνωση του Ιεχωβά, ότι το δικό μας «σύνταγμα» είναι η Γραφή και ότι η Γραφή καταδικάζει το φόνο. Τελικά, ο αρχηγός της ομάδας είπε στους συντρόφους του: «Καταλαβαίνω τη θέση αυτών των ανθρώπων. Μας ξεκαθάρισαν ότι, αν τα χρήματα προορίζονται για την ανάπτυξη της συνοικίας μας—όπως για την οικοδόμηση ενός οίκου ευγηρίας—ή αν οι γείτονές τους χρειαστούν χρήματα για να πάνε στο νοσοκομείο, είναι πρόθυμοι να δώσουν. Αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να μας δώσουν χρήματα για να σκοτώσουμε». Τότε, τα μέλη της ομάδας σηκώθηκαν από τη θέση τους και τους αποχαιρετήσαμε διά χειραψίας, ευχαριστώντας τους για την υπομονή τους.

 [Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 131-134]

Άγαμες Αδελφές με Υπηρεσία 100 Χρόνων στο Έργο της Μετάφρασης

Ορισμένοι αδελφοί και αδελφές στην οικογένεια Μπέθελ της Νότιας Αφρικής έχουν χρησιμοποιήσει το χάρισμα της αγαμίας στην πολύτιμη υπηρεσία της Βασιλείας. (Ματθ. 19:11, 12) Οι τρεις αδελφές που αναφέρονται παρακάτω έχουν δαπανήσει συνολικά 100 χρόνια στη μετάφραση της πνευματικής τροφής από “τον πιστό και φρόνιμο δούλο”.—Ματθ. 24:45.

Μαρία Μολέπο

Γεννήθηκα στην περιοχή Μολέπο, στην Επαρχία Λιμπόπο της Νότιας Αφρικής. Η μεγαλύτερη αδελφή μου, η Αλέτα, μου δίδαξε την αλήθεια ενόσω πήγαινα ακόμη σχολείο. Μόλις τελείωσα το σχολείο, μια άλλη αδελφή μου, η οποία δεν είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά, προσφέρθηκε να πληρώσει μια τριετή σειρά μαθημάτων σε κάποιο κολέγιο ώστε να αποκτήσω τα προσόντα να γίνω δασκάλα. Απέρριψα την καλοσυνάτη προσφορά της επειδή ήθελα να υπηρετώ τον Ιεχωβά μαζί με τις δύο μεγαλύτερες αδελφές μου, την Αλέτα και την Ελίζαμπεθ, οι οποίες ήταν σκαπάνισσες. Βαφτίστηκα το 1953, και επί έξι χρόνια, έφτανα περιστασιακά το στόχο των ωρών του σκαπανικού, μέχρι που συμπλήρωσα αίτηση και διορίστηκα επίσημα τακτική σκαπάνισσα το 1959.

Το 1964, μου ζητήθηκε από το γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής να εργάζομαι μερικές ώρες στη μετάφραση της πνευματικής τροφής στη γλώσσα σεπέντι. Το έκανα αυτό ενόσω συνέχιζα το σκαπανικό. Κατόπιν το 1966, προσκλήθηκα να γίνω μέλος της οικογένειας Μπέθελ της Νότιας Αφρικής. Η υπηρεσία Μπέθελ δεν ήταν όπως τη φανταζόμουν. Μου έλειπε η καθημερινή συμμετοχή στην υπηρεσία αγρού. Σύντομα, όμως, προσάρμοσα την άποψη που είχα θεωρώντας το διάστημα από το Σάββατο το απόγευμα μέχρι την Κυριακή το βράδυ ως χρόνο σκαπανικού, παρότι δεν μπορούσα να φτάνω τις ώρες του σκαπανικού. Απολάμβανα τόσο πολύ την υπηρεσία αγρού  τα σαββατοκύριακα ώστε πολλές φορές γυρνούσα στο σπίτι αργά και δεν προλάβαινα το δείπνο του Σαββάτου ή της Κυριακής. Όταν έγινε προσαρμογή ώστε οι πιο μεγάλες σε ηλικία Μπεθελίτισσες να έχουν ελεύθερα τα πρωινά του Σαββάτου, χάρηκα πολύ που μπορούσα να χρησιμοποιώ τον επιπλέον χρόνο στην υπηρεσία αγρού.

Τα πρώτα οχτώ χρόνια που ήμουν στο Μπέθελ, έμενα στο ίδιο δωμάτιο με μια άλλη μεταφράστρια σε κάποιο κτίριο εκτός του οίκου Μπέθελ. Οι αρχές του απαρτχάιντ μας επέτρεπαν στην αρχή να μένουμε κοντά στους λευκούς αδελφούς μας, αλλά από το 1974 δεν μας το επέτρεπαν πια. Οι μαύροι μεταφραστές όπως εγώ υποχρεώθηκαν να μένουν σε περιοχές που προορίζονταν αποκλειστικά για μαύρους. Εγώ έμενα με μια οικογένεια Μαρτύρων στην Τεμπίζα και αναγκαζόμουν να διανύω μεγάλη απόσταση από και προς το Μπέθελ κάθε μέρα. Όταν οικοδομήθηκε το καινούριο Μπέθελ στο Κρούγκερσντορπ, η κυβέρνηση του απαρτχάιντ είχε ήδη αρχίσει να ασκεί πιο ήπια πολιτική και εγώ μπορούσα να μένω ξανά μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια Μπέθελ.

Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά που μου έδωσε τη δυνατότητα να συνεχίσω το έργο της μετάφρασης στο Μπέθελ μέχρι και σήμερα. Πράγματι, με έχει ευλογήσει για το ότι χρησιμοποίησα το χάρισμα της αγαμίας μου στην υπηρεσία του, μια δε από τις ευλογίες αυτές είναι ότι η μικρότερη αδελφή μου, η Άννα, επέλεξε και αυτή να παραμείνει άγαμη και απολαμβάνει το ολοχρόνιο ευαγγελιστικό έργο εδώ και 35 χρόνια.

Τσελέγκ Μοτσεκέλε

Γεννήθηκα στην κωμόπολη Τεγιατέγιανεγκ, στο Λεσότο. Η μητέρα μου ήταν θρησκευόμενη και υποχρέωνε εμένα και τα αδέλφια μου να τη συνοδεύουμε στην εκκλησία. Δεν μου άρεσε καθόλου να πηγαίνω στην εκκλησία. Εκείνη την εποχή, η θεία μου έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά και μετέδωσε την πίστη της στη μητέρα μου. Χάρηκα όταν η μητέρα μου σταμάτησε να πηγαίνει στην εκκλησία, αλλά εγώ δεν έδινα προσοχή στην αλήθεια επειδή μου άρεσε ο κόσμος και οι διασκεδάσεις του.

  Το 1960, μετακόμισα στο Γιοχάνεσμπουργκ για να τελειώσω τη σχολική μου εκπαίδευση. Όταν έφυγα από το σπίτι, η μητέρα μου με παρακάλεσε: «Σε παρακαλώ, Τσελέγκ, όταν θα είσαι στο Γιοχάνεσμπουργκ, ψάξε να βρεις Μάρτυρες και προσπάθησε να γίνεις και εσύ Μάρτυρας του Ιεχωβά». Όταν πρωτοπήγα στο Γιοχάνεσμπουργκ, εντυπωσιάστηκα από όλες τις ευκαιρίες που είχα για διασκέδαση. Ωστόσο, παρατηρώντας πιο προσεκτικά τη ζωή των ανθρώπων, συγκλονίστηκα από τη σεξουαλική ανηθικότητα που ήταν τόσο διαδεδομένη. Θυμήθηκα τότε τα λόγια της μητέρας μου και άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σοβέτο. Θυμάμαι την προσευχή που έκανα στη διάρκεια της πρώτης μου συνάθροισης: «Βοήθησέ με, Ιεχωβά, επειδή θέλω να γίνω Μάρτυράς σου». Σύντομα άρχισα να συμμετέχω στη διακονία και βαφτίστηκα τον Ιούλιο εκείνου του έτους. Αφού τελείωσα τη σχολική μου εκπαίδευση, επέστρεψα στη μητέρα μου στο Λεσότο. Την ίδια περίπου εποχή βαφτίστηκε και εκείνη.

Το 1968 μου ζήτησαν από το γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής να υπηρετήσω ως μεταφράστρια στη γλώσσα σεσούτου με πλήρες ωράριο. Επί πολλά χρόνια, έφερνα σε πέρας αυτόν το διορισμό ενόσω έμενα στο σπίτι της μητέρας μου. Σε κάποια δύσκολη περίοδο πρότεινα στην οικογένειά μου να σταματήσω την ολοχρόνια υπηρεσία και να βρω δουλειά για να τους παράσχω υποστήριξη. Εντούτοις, τόσο η μητέρα μου όσο και η μικρότερη βαφτισμένη αδελφή μου, η Λιοπέλο, δεν ήθελαν ούτε καν να ακούσουν κάτι τέτοιο. Εκτιμούσαν βαθιά το προνόμιο που είχαν να με υποστηρίζουν στο διορισμό μου ως μεταφράστριας με πλήρες ωράριο.

Το 1990, έγινα μέλος της οικογένειας Μπέθελ της Νότιας Αφρικής στις καινούριες εγκαταστάσεις του γραφείου τμήματος στο Κρούγκερσντορπ, όπου συνεχίζω να απολαμβάνω το προνόμιο του μεταφραστικού έργου. Δεν μετανιώνω για την επιλογή μου να παραμείνω άγαμη. Απεναντίας, είμαι βαθιά ευγνώμων στον Ιεχωβά που με ευλόγησε με μια τόσο ευτυχισμένη και γεμάτη νόημα ζωή.

Νερς Νκούνα

Γεννήθηκα στο βορειοανατολικό τμήμα της Νότιας Αφρικής στην κωμόπολη Μπούσμπαγκριτζ. Η μητέρα μου, ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, με μεγάλωσε στην αλήθεια ενώ παράλληλα εργαζόταν πλήρες ωράριο για να συμπληρώνει το εισόδημα του  πατέρα μου. Εκείνη με έμαθε να διαβάζω πριν ακόμη πάω στο σχολείο. Αυτό με βοήθησε να συμμετέχω στο έργο κηρύγματος τις καθημερινές με μια ηλικιωμένη αδελφή η οποία ήταν τακτική σκαπάνισσα. Η αδελφή δεν έβλεπε καλά, και έτσι η ικανότητά μου να διαβάζω τη βοηθούσε στη διακονία. Ακόμη και αφότου ξεκίνησα να πηγαίνω σχολείο, συνέχισα να συμμετέχω στην υπηρεσία αγρού μαζί της τα απογεύματα. Η συναναστροφή μου με τους ολοχρόνιους υπηρέτες ενστάλαξε μέσα μου αγάπη για τη διακονία. Το να βλέπω ανθρώπους να τάσσονται υπέρ της αλήθειας μου φέρνει χαρά. Όταν ήμουν περίπου δέκα ετών, προσευχήθηκα στον Ιεχωβά σχετικά με την επιθυμία μου να δαπανήσω τη ζωή μου στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Βαφτίστηκα το 1983 και επί μερικά χρόνια εργαζόμουν για να συμβάλλω στην κάλυψη των υλικών αναγκών της οικογένειάς μου. Για να διασφαλίσω ότι δεν θα γινόμουν φιλάργυρη, κάτι το οποίο θα με εμπόδιζε να πετύχω το στόχο που είχα να αρχίσω την ολοχρόνια υπηρεσία, ζήτησα από τη μητέρα μου να διαχειρίζεται το μισθό μου. Αργότερα, το 1987, παραιτήθηκα από την εργασία μου, όταν έγινε δεκτή η αίτησή μου να υπηρετήσω ως μεταφράστρια στη γλώσσα ζουλού και να ενταχθώ στην οικογένεια Μπέθελ της Νότιας Αφρικής.

Η υπηρεσία μου ως άγαμης αδελφής στο Μπέθελ μού έχει φέρει πολλές χαρές. Τα σχόλια που γίνονται στην πρωινή λατρεία με έχουν βοηθήσει να βελτιωθώ στη διακονία αγρού. Το να υπηρετώ σε στενή συνεργασία με συλλάτρεις μου οι οποίοι έχουν διαφορετικό υπόβαθρο με έχει βοηθήσει να βελτιώσω τη Χριστιανική μου προσωπικότητα. Είναι αλήθεια ότι δεν έχω δικά μου παιδιά, αλλά έχω πολλά πνευματικά παιδιά και εγγόνια τα οποία μπορεί να μην αποκτούσα αν είχα επιλέξει να παντρευτώ και να δημιουργήσω δική μου οικογένεια.

Παράλληλα με τη σκληρή τους εργασία για το μεταφραστικό έργο στο Μπέθελ, αυτές οι τρεις άγαμες αδελφές έχουν βοηθήσει συνολικά 36 άτομα να γίνουν αφιερωμένοι, βαφτισμένοι λάτρεις του Ιεχωβά.

[Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 146, 147]

Ορεινό Μεγαλείο

Η οροσειρά Ντράκενσμπεργκ καταλαμβάνει περίπου 1.050 χιλιόμετρα μέσα στη Νότια Αφρική. Ωστόσο, το τμήμα που αποτελεί φυσικό σύνορο ανάμεσα στο Κουαζούλου-Νατάλ και στο Λεσότο είναι το πιο εντυπωσιακό μέρος της οροσειράς. Συχνά αποκαλείται η Ελβετία της Νότιας Αφρικής.

Δυσπρόσιτες κορυφές—όπως η επιβλητική Σέντινελ, η ολισθηρή και επικίνδυνη Μανκς Κόουλ και η ύπουλη Ντέβιλς Τουθ με τις απόκρημνες πλαγιές της—προσελκύουν τους ορειβάτες που αναζητούν την περιπέτεια. Η αναρρίχηση σε τέτοια βουνά μπορεί να είναι επικίνδυνη. Αρκετά μονοπάτια προς τις απόκρημνες πλαγιές, όμως, είναι μεν απότομα αλλά ασφαλή, και δεν απαιτούν ειδικό εξοπλισμό ορειβασίας. Φυσικά, είναι βασικό να συμμορφώνεται κανείς με τους κανόνες των βουνών. Τα ζεστά ρούχα, μια σκηνή, καθώς και κάποιο απόθεμα τροφίμων είναι ζωτικής σημασίας. Στις απόκρημνες πλαγιές μπορεί να κάνει τσουχτερό κρύο, με σφοδρούς ανέμους τη νύχτα.

Κάθε χρόνο πολλές χιλιάδες πεζοπόροι, κατασκηνωτές και ορειβάτες αφήνουν πίσω τους το άγχος και τη μόλυνση των πόλεων και έρχονται εδώ για τον καθαρό βουνίσιο αέρα, την αναζωογονητική φρεσκάδα του βουνίσιου νερού και τη μεγαλοπρέπεια των μαγευτικών υψωμάτων.

[Εικόνα]

Βραχογραφίες Βουσμάνων

 [Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 158, 159]

Ελευθερώθηκα από τον Πνευματισμό και την Πολυγαμία

ΑΪΣΑΚ ΤΣΕΧΛΑ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1916

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1985

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Προτού μάθει την αλήθεια, ήταν ένας πλούσιος μάγος-γιατρός ο οποίος είχε απογοητευτεί από το Χριστιανικό κόσμο.

Ο ΑΪΣΑΚ και τρεις φίλοι του—ο Ματλαμπάνε, ο Λούκας και ο Φίλιπ—μεγάλωσαν στα όρη Σεκουκούνε τα οποία βρίσκονται στο βορειοανατολικό τμήμα της Νότιας Αφρικής. Αυτοί οι τέσσερις νεαροί αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Αποστολική Εκκλησία εξαιτίας της υποκρισίας που είδαν ανάμεσα στα μέλη της εκκλησίας. Μαζί άρχισαν να αναζητούν την αληθινή θρησκεία. Αργότερα, έχασαν την επαφή μεταξύ τους.

Τρεις από τους τέσσερις φίλους έγιναν τελικά Μάρτυρες του Ιεχωβά μαζί με τις συζύγους τους. Αλλά τι συνέβη στον Άισακ; Είχε ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του, ο οποίος ήταν φημισμένος μάγος-γιατρός. Το κίνητρο του Άισακ ήταν να βγάλει χρήματα, και όντως έγινε πλούσιος. Απέκτησε εκατό βόδια και είχε μεγάλο τραπεζικό λογαριασμό. Όπως αναμένεται κατά παράδοση από τα εύπορα άτομα, ο Άισακ είχε επίσης δύο συζύγους. Στο μεταξύ, ο Ματλαμπάνε αποφάσισε να ψάξει για τον Άισακ και να του δείξει πώς οι τρεις πρώην φίλοι του είχαν βρει την αληθινή θρησκεία.

Ο Άισακ χάρηκε που συνάντησε ξανά τον Ματλαμπάνε και ανυπομονούσε να μάθει γιατί οι παλιοί του φίλοι είχαν γίνει Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Άισακ άρχισε Γραφική μελέτη από το ειδικό βιβλιάριο Απολαύστε Ζωή στη Γη για Πάντα! Η εικόνα αριθμός 17 στην έκδοση της τοπικής γλώσσας δείχνει έναν Αφρικανό μάγο-γιατρό να ρίχνει κόκαλα στο έδαφος για να μαντέψει την απάντηση στην ερώτηση ενός πελάτη του. Ο Άισακ εξεπλάγη όταν έμαθε από τα εδάφια Δευτερονόμιο 18:10, 11, τα οποία αναφέρονται στο βιβλιάριο, ότι τέτοιες πνευματιστικές πράξεις δυσαρεστούν τον Θεό. Αναστατώθηκε από την εικόνα αριθμός 25 που δείχνει έναν πολύγαμο άντρα και τις συζύγους του. Στην εικόνα περιλαμβάνονται τα εδάφια 1 Κορινθίους 7:1-4 για να καταδειχτεί ότι ο αληθινός Χριστιανός δεν μπορεί να έχει πάνω από μία σύζυγο.

Ο Άισακ ήταν πρόθυμος να υπακούσει στις Γραφές. Σε ηλικία 68 ετών, άφησε τη δεύτερη σύζυγό του και νομιμοποίησε το γάμο του με την πρώτη, τη Φλορίνα. Σταμάτησε επίσης να εξασκεί το επάγγελμα του μάγου-γιατρού και πέταξε τα κόκαλα μαντείας του. Κάποια φορά που ο Άισακ έκανε μελέτη, ήρθαν δύο πελάτες από μακριά για να του πληρώσουν 550 ραντ (112 ευρώ τότε) τα οποία του όφειλαν για τις υπηρεσίες του ως μάγου-γιατρού. Ο Άισακ αρνήθηκε να δεχτεί τα χρήματα και έδωσε στους άντρες μαρτυρία, εξηγώντας τους ότι είχε σταματήσει το προηγούμενο επάγγελμά του και τώρα μελετούσε τη Γραφή με σκοπό να γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά. Σύντομα ο Άισακ πέτυχε το στόχο του. Το 1985, αυτός και η Φλορίνα βαφτίστηκαν, ενώ εδώ και λίγα χρόνια ο Άισακ, ο οποίος είναι τώρα 90 ετών, υπηρετεί ως πρεσβύτερος στη Χριστιανική εκκλησία.

 [Πίνακας/​Γράφημα στη σελίδα 124, 125]

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ—Νότια Αφρική

1900

1902 Φτάνουν Γραφικά έντυπα στη Νότια Αφρική.

1910 Ο Γουίλιαμ Γ. Τζόνστον ιδρύει γραφείο τμήματος στο Ντέρμπαν.

1916 Φτάνει το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας».

1917 Το γραφείο τμήματος μεταφέρεται στο Κέιπ Τάουν.

1920

1924 Αποστέλλεται πιεστήριο στο Κέιπ Τάουν.

1939 Το πρώτο περιοδικό Παρηγορία τυπώνεται στην αφρικάανς.

1940

1948 Οικοδομείται Αίθουσα Βασιλείας κοντά στο Κέιπ Τάουν.

1949 Τυπώνεται η Σκοπιά στη ζουλού.

 1952 Ολοκληρώνεται το Μπέθελ στο Ίλαντσφοντέιν.

1979 Εγκαθίσταται το περιστροφικό πιεστήριο όφσετ TKS.

1980

1987 Οικοδομείται το καινούριο Μπέθελ στο Κρούγκερσντορπ· επεκτείνεται το 1999.

1992 Οικοδομείται η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας ταχείας ανέγερσης στο Σοβέτο.

2000

2004 Το τυπογραφείο επεκτείνεται. Το πιεστήριο ΜΑΝ Ρόλαντ Λίθομαν τίθεται σε παραγωγή.

2006 Ο ανώτατος αριθμός ευαγγελιζομένων είναι 78.877.

[Γράφημα]

(Βλέπε έντυπο)

Σύνολο Ευαγγελιζομένων

Σύνολο Σκαπανέων

80.000

40.000

1900 1920 1940 1980 2000

 [Πίνακας/​Εικόνες στη σελίδα 148, 149]

Πλήθος Γλωσσών

Το τυπογραφείο της Νότιας Αφρικής παράγει το περιοδικό «Η Σκοπιά» σε 33 γλώσσες

 Ποικιλία στη Μόδα

Στην Αφρική μπορείτε να βρείτε πλούσια ποικιλία από παραδοσιακά ενδύματα, κοσμήματα και υφάσματα

Ζουλού

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ «Σανιμπόνα»

ΤΗ ΜΙΛΟΥΝ 10.677.000 i

ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ 29.000 j

Σεσούτου

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ «Ντουμέλα»

ΤΗ ΜΙΛΟΥΝ 3.555.000

ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ 10.530

Σεπέντι

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ «Τομπέλα»

ΤΗ ΜΙΛΟΥΝ 4.209.000

ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ 4.410

Τσόνγκα

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ «Σουάνι»

ΤΗ ΜΙΛΟΥΝ 1.992.000

ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ 2.540

Κόζα

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ «Μολουένι»

ΤΗ ΜΙΛΟΥΝ 7.907.000

ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ 10.590

Αφρικάανς

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ «Χαλό»

ΤΗ ΜΙΛΟΥΝ 5.983.000

ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ 7.510

Τσουάνα

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ «Ντουμέλα»

ΤΗ ΜΙΛΟΥΝ 3.677.000

ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ 4.070

Βέντα

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ «Ριαβούζα»

ΤΗ ΜΙΛΟΥΝ 1.021.800

ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ 480

[Υποσημείωση]

 [Ολοσέλιδη εικόνα στη σελίδα 66]

[Εικόνα στη σελίδα 71]

Ποδόκαρπος

[Εικόνα στη σελίδα 74]

Στόφελ Φουρί

[Εικόνα στη σελίδα 74]

«Γραφικαί Μελέται»

[Εικόνα στη σελίδα 74]

Εκκλησία Ντέρμπαν με τον Γουίλιαμ Γ. Τζόνστον, 1915

[Εικόνα στη σελίδα 74, 75]

Ο Γιοχάνες Τσιάγκε με την οικογένειά του

[Εικόνα στη σελίδα 75]

Το πρώτο γραφείο τμήματος ήταν ένα μικρό δωμάτιο σε αυτό το κτίριο

[Εικόνα στη σελίδα 77]

Γιάπι Τερόν

[Εικόνα στη σελίδα 79]

Χένρι Μέρνταλ

[Εικόνα στη σελίδα 79]

Πιτ ντε Γιάχερ

[Εικόνα στη σελίδα 82]

Χένρι Άνκετιλ, 1915

[Εικόνα στη σελίδα 82]

Γκρέις και Ντέιβιντ Τέιλορ

[Εικόνα στη σελίδα 82]

Αυτό το βιβλιάριο του 1931 περιείχε την απόφαση υιοθέτησης του ονόματος Μάρτυρες του Ιεχωβά

[Εικόνες στη σελίδα 84]

Η οικογένεια Μπέθελ στο Κέιπ Τάουν το 1931, περιλαμβανομένων του Τζορτζ και της Στέλλας Φίλιπς

[Εικόνα στη σελίδα 87]

Ηχογράφηση στη γλώσσα κόζα

[Εικόνα στη σελίδα 87]

Ο Άντριου Τζακ και το πιεστήριο Φρόντεξ, 1937

[Εικόνα στη σελίδα 87]

Τα πρώτα περιοδικά «Παρηγορία» και «Η Σκοπιά» στην αφρικάανς

[Εικόνα στη σελίδα 90]

Εκπρόσωποι Συνέλευσης, Γιοχάνεσμπουργκ, 1944

[Εικόνα στη σελίδα 90]

Διαφήμιση ομιλίας με πλακάτ, 1945

[Εικόνα στη σελίδα 90]

Φρανς Μούλερ και Πιτ Βέντζελ με φωνογράφους, 1945

[Εικόνα στη σελίδα 95]

Χερτ Νελ, υπηρέτης των αδελφών, 1943

[Εικόνα στη σελίδα 95]

Μαρτυρία σε αγροτικές περιοχές, 1948

[Εικόνα στη σελίδα 99]

Ο Άντριου Μασόντο και η δεύτερη σύζυγός του, η Άιβι

[Εικόνα στη σελίδα 99]

Λουκ και Τζόις Ντλάντλα

[Εικόνα στη σελίδα 99]

Η πρώτη «Σκοπιά» στη ζουλού

[Εικόνα στη σελίδα 102]

Το παράδειγμα του Βελού Νάικερ βοήθησε 190 συγγενείς του να δεχτούν την αλήθεια

[Εικόνες στη σελίδα 102]

Ο Γκοπάλ Κούπσαμι σε ηλικία 21 ετών και σήμερα με τη σύζυγό του, τη Σουσίλα. Έχουν βοηθήσει 150 άτομα να φτάσουν στην αφιέρωση

[Εικόνα στη σελίδα 104, 105]

Ισαμπέλα Έλερεϊ

Ντορίν Κίλγκορ

[Εικόνα στη σελίδα 108, 109]

αρχικό κτίριο, 1952

Μπέθελ, Ιλαντσφοντέιν,1972

 [Εικόνες στη σελίδα 110]

Εξέχοντα Χαρακτηριστικά από Συνελεύσεις

(Επάνω) Κυκλοφορία του βιβλίου «Τέκνα», 1942· (στη μέση) υποψήφιοι για βάφτισμα, 1959· (κάτω) χορωδία των Κόζα καλωσορίζει εκπροσώπους, 1998

3.428 άτομα βαφτίστηκαν πέρσι!

[Εικόνα στη σελίδα 120]

Ο Ιλάιτζα Ντλόντλο υπέμεινε μαστίγωμα

[Εικόνα στη σελίδα 121]

Φλόρα Μαλίντα, τακτική σκαπάνισσα. Η κόρη της δολοφονήθηκε με βαναυσότητα

[Εικόνα στη σελίδα 122]

Ο Μόουζες Νιαμουσούα δολοφονήθηκε από όχλο

 [Εικόνες στη σελίδα 140, 141]

Ταχεία Οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας

Η εκκλησία στο Καχίσο βοηθήθηκε ώστε να αποκτήσει καινούριο τόπο λατρείας

Πριν

Κατά τη διάρκεια

 Μετά

Τα μέλη της Εκκλησίας Ρατάντα στο Χάιντελμπεργκ είναι ενθουσιασμένα με την καινούρια τους Αίθουσα Βασιλείας

Σε 37 αφρικανικές χώρες, έχουν ολοκληρωθεί 7.207 αίθουσες και πρόκειται να χτιστούν άλλες 3.305!

[Εικόνα στη σελίδα 147]

Η οικογένεια Ρουσό σήμερα

[Εικόνες στη σελίδα 150]

Αίθουσα Συνελεύσεων στο Μίντραντ

[Εικόνα στη σελίδα 155]

Παροχή βοήθειας στη Ζιμπάμπουε, 2002

[Εικόνα στη σελίδα 155]

Αναπτύχθηκαν προγράμματα κομπιούτερ για τη βοήθεια των μεταφραστών

 [Εικόνες στη σελίδα 156, 157]

 Γραφείο Τμήματος της Νότιας Αφρικής, 2006

Κτίρια κατοικιών και γραφείων, νέο πιεστήριο και Τμήμα Αποστολής

[Εικόνες στη σελίδα 156, 157]

Επιτροπή του Τμήματος

Πιτ Βέντζελ

Λοΐσο Πιλίσο

Ρόουεν Μπρουκς

Ρέιμοντ Μταλάνε

Φρανς Μούλερ

Πίτερ ντε Γίερ

Γιάνι Ντίπεριγκ

[Εικόνες στη σελίδα 161, 162]

Ναμίμπια

Γουίλιαμ και Έλεν Χέιντελ

Κόραλι και Ντικ Γουόλντρον, 1951

Μεταφραστικό γραφείο της Ναμίμπια

[Εικόνες στη σελίδα 167]

Λεσότο

(Επάνω) Έιμπελ Μουντίμπα στο έργο περιοχής· (κάτω δεξιά) άνθρωποι που ζουν σε σπηλιές συγκεντρώνονται γύρω από έναν ιεραπόστολο· (κάτω αριστερά) Περ-όλα και Μπιργκίτα Νάιγκρεν

 [Εικόνες στη σελίδα 168]

Μποτσουάνα

Το ζεύγος Τονγκοάνα δίνει μαρτυρία σε πλανόδιο πωλητή

Κήρυγμα από καλύβα σε καλύβα

[Εικόνες στη σελίδα 170]

Σουαζιλάνδη

Τζέιμς και Ντόουν Χόκετ

Μετάδοση της αλήθειας σε αγορά χειροτεχνημάτων, Εμπαμπάνε

[Εικόνες στη σελίδα 170]

Αγία Ελένη

Η εκστρατεία με τα «Νέα της Βασιλείας» ολοκληρώθηκε σε μία μέρα· (κάτω) λιμάνι του Τζεϊμστάουν

[Εικόνα στη σελίδα 175]

Διεθνής συνέλευση, 1993