Ρεϊνιόν

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ άνθρωποι που είδαν το νησί Ρεϊνιόν—πιθανότατα Άραβες έμποροι—βρήκαν έναν τροπικό παράδεισο. Σαν πράσινο πετράδι στο βαθυγάλανο Ινδικό Ωκεανό, η Ρεϊνιόν είναι προικισμένη με φυσική ομορφιά και ποικιλία που συναγωνίζεται την ομορφιά και την ποικιλία ολόκληρων ηπείρων. Παραλίες με ηφαιστειακή άμμο, αμέτρητοι καταρράκτες, βροχερά δάση, άφθονα αγριολούλουδα, βαθιές κοιλάδες, απότομες ηφαιστειακές κορυφές, κατάφυτες καλδέρες με διάμετρο πολλών χιλιομέτρων και ένα ενεργό ηφαίστειο—αυτές είναι μερικές μόνο από τις ομορφιές του νησιού.

Αν και ζουν σε αυτό το μαγευτικό νησί, πολλοί άνθρωποι στη Ρεϊνιόν έχουν εκτιμήσει κάτι ακόμη πιο όμορφο από αυτό που βλέπει απλώς το μάτι. Έχουν αγαπήσει τις πολύτιμες αλήθειες του Λόγου του Θεού. Ο ιεραπόστολος Ρόμπερτ Νίσμπετ, ο οποίος είχε διοριστεί στο γειτονικό Μαυρίκιο, ήταν ο πρώτος διαγγελέας της Βασιλείας που πάτησε το πόδι του στη Ρεϊνιόν. Στη διάρκεια της ολιγοήμερης παραμονής του το Σεπτέμβριο του 1955, ο Ρόμπερτ κέντρισε το ενδιαφέρον πολλών για την Αγία Γραφή, δίνοντας μεγάλο αριθμό εντύπων και κάνοντας κάποιες συνδρομές στο Ξύπνα! Διατήρησε την επαφή με τα ενδιαφερόμενα άτομα μέσω αλληλογραφίας.

Μεταξύ των ετών 1955 και 1960, ο Ρόμπερτ και ο επίσκοπος ζώνης Χάρι Άρνοτ έκαναν μερικές σύντομες επισκέψεις στο νησί. Το 1959, το γραφείο τμήματος της Γαλλίας ζήτησε από τον Άνταμ Λιζιάκ, έναν Γάλλο σκαπανέα και συνταξιούχο ανθρακωρύχο πολωνικής καταγωγής ο οποίος υπηρετούσε στη Μαδαγασκάρη, να επισκεφτεί τη Ρεϊνιόν. Ο Άνταμ δαπάνησε ολόκληρο το Δεκέμβριο του 1959 στο νησί. Ο ίδιος έγραψε: «Το 90 τοις εκατό του πληθυσμού είναι ένθερμοι Καθολικοί, αλλά πολλοί θέλουν να μάθουν περισσότερα για το Λόγο του Θεού και το νέο κόσμο. Οι ιερείς προσπαθούν να σταματήσουν την  εξάπλωση της αλήθειας. Κάποιος είπε σε έναν συνδρομητή του Ξύπνα! ότι ο τοπικός ιερέας ήθελε να δανειστεί το βιβλίο μας “Έστω ο Θεός Αληθής”. “Αν έρθει ο ίδιος, μπορεί να το δανειστεί”, απάντησε ο συνδρομητής. Ο ιερέας δεν ήρθε ποτέ».

ΚΑΤΑΦΘΑΝΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Το γραφείο τμήματος της Γαλλίας, το οποίο εκείνη την εποχή φρόντιζε για το έργο, προσκάλεσε ευαγγελιζομένους με τα κατάλληλα προσόντα να μετακομίσουν στη Ρεϊνιόν. Η οικογένεια Πεγκού—ο Αντρέ, η Ζανίν και ο εξάχρονος γιος τους Κριστιάν—μαζί με μια συγγενή τους, τη Νοεμί Ντιρέ, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση. Έφτασαν με πλοίο τον Ιανουάριο του 1961. Η Νοεμί, γνωστή ως Μιμί, υπηρέτησε ως ειδική σκαπάνισσα δύο χρόνια και έπειτα επέστρεψε στη Γαλλία.

Ευθύς εξαρχής, βρήκαν πολύ ενδιαφέρον και μάλιστα διεξήγαν συναθροίσεις στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου έμεναν  στην πρωτεύουσα, το Σεν-Ντενί. Μόλις η οικογένεια μετακόμισε σε σπίτι, διεξήγαν συναθροίσεις εκεί. Περίπου έναν χρόνο αργότερα, ο νεοσύστατος όμιλος στο Σεν-Ντενί νοίκιασε μια μικρή αίθουσα που χωρούσε περίπου 30 άτομα. Ήταν ένα ξύλινο κτίριο με στέγη από αυλακωτή λαμαρίνα, δύο παράθυρα με παντζούρια και μία πόρτα. Οι αδελφοί, αφού πήραν τη σχετική άδεια, γκρέμισαν τους εσωτερικούς τοίχους, έφτιαξαν μια μικρή εξέδρα και τοποθέτησαν ξύλινους πάγκους χωρίς πλάτη.

Τα ανέφελα, τροπικά πρωινά της Κυριακής, η σιδερένια στέγη τραβούσε πολλή ζέστη, και σύντομα όλοι οι παρόντες—ιδιαίτερα εκείνοι που στέκονταν στην εξέδρα, με τα κεφάλια τους να απέχουν λίγα μόλις εκατοστά από την οροφή—γίνονταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Επίσης, επειδή η αίθουσα ήταν συνήθως κατάμεστη, πολλοί στέκονταν έξω και άκουγαν από τα παράθυρα και την πόρτα, κάνοντας τον ήδη κακό εξαερισμό ακόμη χειρότερο.

“ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑΦΟΡΤΩΜΕΝΟΙ!”

Παρά την έλλειψη άνεσης, όλοι ένιωθαν καλοδεχούμενοι στις συναθροίσεις, και στο τέλος της πρώτης χρονιάς περίπου 50 άτομα παρευρίσκονταν τακτικά. Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων της Βασιλείας έφτασε τους εφτά, ενώ διεξάγονταν 47 Γραφικές μελέτες! Μερικά καινούρια άτομα μελετούσαν δύο φορές την εβδομάδα. «Νιώθουμε χαρούμενοι, πολύ χαρούμενοι, αλλά είμαστε κάπως παραφορτωμένοι», έγραψαν οι αδελφοί.

Μια καινούρια σπουδάστρια της Γραφής ήταν και η Μιριάμ Αντριέν, η οποία είχε αρχίσει μελέτη στη Μαδαγασκάρη το 1961. Η Μιριάμ θυμάται ότι η προαναφερθείσα αίθουσα χρησίμευε κατά κάποιον τρόπο και ως Αίθουσα Συνελεύσεων. Οι αδελφοί πρόσθεσαν απλώς ένα υπόστεγο από φοινικόκλαδα. Σε εκείνες τις πρώτες, μεγαλύτερες συνάξεις παρευρίσκονταν ως και 110 άτομα.

Ανάμεσα στους βαφτισθέντες σε κάποια συνέλευση στο Μαυρίκιο τον Οκτώβριο του 1961 ήταν ο Νταβίντ Σουρί, η Μαριάν Λανγκού και ο Λισιέν Βεσό, οι οποίοι βοήθησαν πολύ στο έργο κηρύγματος. Τη δεύτερη χρονιά, οι ευαγγελιζόμενοι αυξήθηκαν σε 32, ενώ οι σκαπανείς διεξήγαν μέχρι και 30 Γραφικές μελέτες ο καθένας! Οι παρόντες στις συναθροίσεις της Κυριακής  έφταναν τους 100 και προέρχονταν από ποικίλες εθνικές ομάδες.

Πολλοί ανάμεσα στον ινδικό πληθυσμό της Ρεϊνιόν ασκούν ένα κράμα δύο θρησκειών—του Καθολικισμού και του Ινδουισμού. Μερικοί χρειάστηκε να κάνουν αγώνα για να εγκαταλείψουν τις παλιές τους συνήθειες. Αλλά η υπομονή, η καλοσύνη και η σταθερότητα των αδελφών για ό,τι είναι ορθό είχαν πολλές φορές καλά αποτελέσματα. Λόγου χάρη, κάποια γυναίκα που μελετούσε με μια σκαπάνισσα επί δύο χρόνια εξακολουθούσε να ασκεί την ψεύτικη θρησκεία, να λέει τη μοίρα και να συζεί με κάποιον. Η σκαπάνισσα αποφάσισε να δώσει τη μελέτη σε μια άλλη αδελφή για να δει μήπως μπορούσε εκείνη να βοηθήσει. «Έπειτα από λίγους μήνες», γράφει αυτή η αδελφή, «η εκτίμηση της γυναίκας άρχισε να αυξάνεται και, προς μεγάλη μου χαρά, σταμάτησε τις πνευματιστικές της συνήθειες. Αλλά δεν είχε νομιμοποιήσει ακόμη το γάμο της. Όπως έλεγε η ίδια, ο σύντροφός της δεν ήθελε να δεσμευτεί. Τελικά, αποφάσισε να εξακολουθήσει να συζεί με αυτόν, και έτσι εγώ δεν είχα άλλη επιλογή από το να σταματήσω τη μελέτη.

»Μια μέρα, συνάντησα τη γυναίκα στο δρόμο, και αυτή μου ζήτησε να ξαναρχίσουμε τη μελέτη. Δέχτηκα, υπό την προϋπόθεση ότι θα έδειχνε την ειλικρίνειά της εφαρμόζοντας τα πράγματα που είχε ήδη μάθει. Τη συμβούλεψα να προσευχηθεί στον Ιεχωβά για αυτό το ζήτημα, και εκείνη το έκανε. Κατόπιν, βρήκε το θάρρος και μίλησε ανοιχτά στο σύντροφό της. Προς μεγάλη της χαρά, εκείνος συμφώνησε να την παντρευτεί. Εκτός αυτού, άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις με τη σύζυγό του».

Το υπηρεσιακό έτος 1963 σημειώθηκαν 11 ανώτατοι αριθμοί στους ευαγγελιζομένους της Βασιλείας, με τον τελευταίο από αυτούς να ανέρχεται στους 93. Η Ρεϊνιόν είχε τώρα δύο εκκλησίες και έναν όμιλο. Την πρώτη φορά που έγινε βάφτισμα εκεί, το Δεκέμβριο του 1962 στην παραλία του Σεν-Ζιλ-λε Μπεν, βαφτίστηκαν 20 καινούρια άτομα. Τη δεύτερη, τον Ιούνιο του 1963, βαφτίστηκαν 38 άτομα. Το 1961, η Ρεϊνιόν είχε 1 ευαγγελιζόμενο σε κάθε 41.667 κατοίκους. Τρία χρόνια αργότερα, η αναλογία ήταν 1 στους 2.286. Ναι, ο Ιεχωβά «έκανε [το λόγο] να αυξάνει» σε αυτό το πνευματικά εύφορο νησί.—1 Κορ. 3:6.

 ΤΟ ΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΦΤΑΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ

Το 1965—μόλις τέσσερα χρόνια μετά την άφιξη της πρώτης οικογένειας Μαρτύρων—η εκκλησία του Σεν-Ντενί είχε ξεπεράσει τους 110 ευαγγελιζομένους, οι οποίοι κάλυπταν τον τοπικό τομέα κάθε τρεις εβδομάδες! Ωστόσο, άλλες περιοχές παρέμεναν σχεδόν ανέπαφες. Ποια ήταν η λύση; Οι αδελφοί νοίκιαζαν λεωφορεία και κήρυτταν σε άλλες παράκτιες πόλεις, περιλαμβανομένων των Σεν-Λι, Σεν-Φιλίπ και Σεν-Πιερ.

Για να φτάσουν σε μερικούς τομείς απαιτούνταν πολλές ώρες. Έτσι λοιπόν, οι αδελφοί ξεκινούσαν νωρίς το πρωί και ταξίδευαν σε δρόμους που συχνά ήταν στενοί, απότομοι και γεμάτοι στροφές. Η διαδρομή από το Σεν-Ντενί στην πόλη Λε Πορ, η οποία σήμερα διαρκεί 15 λεπτά, ήταν μια δίωρη δοκιμασία. «Απαιτούνταν πίστη για να ταξιδέψει κανείς σε αυτόν το δρόμο», θυμάται ένας αδελφός. Ακόμη και ο καινούριος δρόμος κρύβει κινδύνους, εξαιτίας των κατολισθήσεων. Σε μερικά σημεία, τα βουνά ορθώνονται σχεδόν κατακόρυφα πάνω από το δρόμο, ενώ οι δυνατές βροχές προκαλούν ορισμένες φορές πτώσεις βράχων, μερικοί από τους οποίους ζυγίζουν πολλούς τόνους. Στο πέρασμα των ετών, αρκετοί άνθρωποι έχουν σκοτωθεί.

«Όταν ήμουν περίπου οχτώ χρονών», λέει ο Κριστιάν Πεγκού, «η ομάδα μας έδινε 400 ως 600 περιοδικά Ξύπνα! σε  απομονωμένους τομείς. Η Σκοπιά ήταν απαγορευμένη. Σε μερικούς μη ομόπιστους αλλά φιλικούς συζύγους άρεσαν αυτές οι ημερήσιες εξορμήσεις, και έτσι συνόδευαν τις συζύγους τους χωρίς όμως να συμμετέχουν στην επίδοση μαρτυρίας. Μετά την υπηρεσία αγρού τρώγαμε στην εξοχή, κάτι που άρεσε πάρα πολύ σε εμάς τα παιδιά. Είναι βέβαιο ότι αυτές οι ξεχωριστές δραστηριότητες άσκησαν βαθιά επίδραση στη ζωή μου».

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ ΔΙΝΟΥΝ ΩΘΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ

Το Μάιο του 1963, ο Μίλτον Τζ. Χένσελ ήταν ο πρώτος εκπρόσωπος από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία που επισκέφτηκε τη Ρεϊνιόν. Εκφώνησε μια ειδική ομιλία σε ένα ακροατήριο 155 ατόμων. Ως αποτέλεσμα της επίσκεψής του, τέσσερα άτομα διορίστηκαν ειδικοί σκαπανείς για να βοηθήσουν στη φροντίδα των εκκλησιών και να κάνουν έργο σε περιοχές όπου τα καλά νέα δεν είχαν κηρυχτεί ακόμη. Ο Νταβίντ Σουρί διορίστηκε στο Λε Πορ, ο Λισιέν Βεσό στην πόλη του Σεν-Αντρέ, και η Μαριάν Λανγκού με τη Νοεμί Ντιρέ (τώρα Τισράν) στο Σεν-Πιερ.

Την 1η Μαΐου 1964, η επίβλεψη του έργου μετατέθηκε από τη Γαλλία στο Μαυρίκιο. Επιπλέον, δημιουργήθηκε μια αποθήκη εντύπων στη Ρεϊνιόν. Στο μεταξύ, οι ευαγγελιζόμενοι κλήθηκαν να κηρύξουν σε περισσότερους μη ανατεθειμένους τομείς,  ενώ οι άρρενες αδελφοί παροτρύνθηκαν να επιδιώξουν εκκλησιαστικές ευθύνες έτσι ώστε τα καινούρια άτομα που συνέρρεαν στην αλήθεια να λαβαίνουν καλή φροντίδα. Πράγματι, στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1964, βαφτίστηκαν 57 άτομα—21 σε μία και μόνο συνέλευση!

Την προηγούμενη χρονιά, ο όμιλος στο Σεν-Αντρέ είχε υποβάλει αίτηση για να γίνει εκκλησία. Η αίτηση έλεγε: «Στα τέλη Ιουνίου του 1963, θα υπάρχουν 12 βαφτισμένοι ευαγγελιζόμενοι, και ίσως προστεθούν 5 ή 6 καινούριοι μέσα στους επόμενους δύο μήνες. Οι αδελφοί διεξάγουν 30 Γραφικές μελέτες». Η αίτηση εγκρίθηκε, και δύο αδελφοί ανέλαβαν τη φροντίδα της εκκλησίας—ο Ζαν Νασό ως υπηρέτης εκκλησίας, δηλαδή προεδρεύων επίσκοπος, και ο Λισιέν Βεσό ως βοηθός του. Και οι δυο ήταν στην αλήθεια λιγότερο από δύο χρόνια.

Ο 38χρονος Ζαν, ένας μεγαλόκαρδος και μεγαλόσωμος άντρας, δίδασκε σε τεχνική σχολή και ήταν έμπειρος οικοδόμος. Είχε βαφτιστεί το 1962, και διέθετε τόσο τα προσόντα όσο και την ικανότητα να επιτελεί πράγματα για την προώθηση του έργου της Βασιλείας. Μάλιστα, έχτισε τη δεύτερη Αίθουσα Βασιλείας στη Ρεϊνιόν με δικά του έξοδα και σε δική του γη στο Σεν-Αντρέ. Η αίθουσα, μια γερή, όμορφη ξύλινη κατασκευή, μπορούσε να χωρέσει άνετα πάνω από 50 άτομα. Έκτοτε, έχουν δημιουργηθεί οχτώ εκκλησίες στον τομέα που βρισκόταν αρχικά υπό τη φροντίδα του ομίλου στο Σεν-Αντρέ. Ο Ζαν πέθανε πιστός στον Ιεχωβά το 1997.

Ο τρίτος όμιλος που δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ήταν στο λιμάνι Λε Πορ, και περιλάμβανε ενδιαφερόμενα άτομα από το Σεν-Πολ, περίπου οχτώ χιλιόμετρα νοτιότερα. Το Λε Πορ αποτελούνταν από απλά ξύλινα σπίτια που περιστοιχίζονταν από κάποιο κακτοειδές φυτό, ένα είδος ευφόρβιας χωρίς αγκάθια. Ο Νταβίντ Σουρί νοίκιασε ένα σπίτι και διεξήγε τις συναθροίσεις εκεί. Το Δεκέμβριο του 1963, ο όμιλος υπέβαλε αίτηση για να γίνει εκκλησία. Υπήρχαν 16 ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας, 8 από τους οποίους ήταν βαφτισμένοι, και αφιέρωναν κατά μέσο όρο 22,5 ώρες το μήνα στην υπηρεσία αγρού. Ο Νταβίντ και ο βοηθός του μόνο διεξήγαν  38 Γραφικές μελέτες! Όταν ο επίσκοπος περιοχής έκανε την επίσκεψή του τον ίδιο εκείνον μήνα, εκφώνησε τη δημόσια ομιλία σε ένα ακροατήριο 53 ατόμων.

Στο Λε Πορ είχαν διοριστεί και οι ειδικοί σκαπανείς Κριστιάν και Ζοζέτ Μπονκάς. Ο Κριστιάν είχε βαφτιστεί στη Γαλλική Γουιάνα και ήρθε στη Ρεϊνιόν στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ανύπαντρος τότε, ήταν το μόνο μέλος της οικογένειάς του που είχε γνωρίσει την αλήθεια. Ο αδελφός Σουρί είχε την καλοσύνη να μετακομίσει σε άλλο σπίτι για να μπορούν να μείνουν ο Κριστιάν και η Ζοζέτ στο σπίτι όπου διεξάγονταν οι συναθροίσεις. Ωστόσο, με τον καιρό η εκκλησία αυξήθηκε τόσο πολύ ώστε και αυτό το αντρόγυνο χρειάστηκε να μετακομίσει αλλού!

Στο μεταξύ, ο κλήρος σε εκείνη την κατεξοχήν Καθολική περιοχή άρχισε να στρέφει τους ανθρώπους εναντίον των Μαρτύρων. Στη διάρκεια της ημέρας, κάποια παιδιά και νεαροί πετούσαν συχνά πέτρες στους ευαγγελιζομένους, ενώ τη νύχτα εκτόξευαν πέτρες στις στέγες των σπιτιών των αδελφών.

Η Ραφαέλα Ορό, μια καινούρια σπουδάστρια της Γραφής, γνώριζε μερικούς από αυτούς τους νεαρούς. Έπειτα από ένα τέτοιο περιστατικό, ακολούθησε τους δράστες ως το σπίτι τους. «Αν συνεχίσετε να πετάτε πέτρες στον αδελφό μου», είπε, «θα έχετε να κάνετε μαζί μου».

 «Συγνώμη, κ. Ορό», απάντησαν αυτοί. «Δεν ξέραμε ότι ήταν αδελφός σας».

Η Ραφαέλα και οι τρεις κόρες της γνώρισαν την αλήθεια, και μια από αυτές, η Γιολέν, παντρεύτηκε τον Λισιέν Βεσό.

Παρά την υποκινούμενη από τον κλήρο προκατάληψη, ο ζήλος των αδελφών και η ευλογία του Θεού είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια γεμάτη ζήλο εκκλησία στο Λε Πορ, και η αίθουσα σύντομα γέμισε ασφυκτικά. Στην πραγματικότητα, εκείνοι που άκουγαν απέξω ήταν πολλές φορές περισσότεροι από όσους βρίσκονταν μέσα. Καρέκλες τοποθετούνταν σε κάθε πιθανό σημείο, ακόμη και στην εξέδρα, και μια σειρά από παιδιά κάθονταν στην άκρη της εξέδρας κοιτώντας προς το ακροατήριο. Τελικά, οι αδελφοί έχτισαν μια υπέροχη Αίθουσα Βασιλείας, και σήμερα υπάρχουν στην περιοχή έξι εκκλησίες.

ΟΙ ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ

Μία από τις πρώτες σκαπάνισσες στη Ρεϊνιόν ήταν η Ανίκ Λαπιέρ. «Η Ανίκ μελετούσε με τη μητέρα μου και με εμένα», θυμάται η Μιριάμ Τομά. «Με παρότρυνε να εργάζομαι σκληρά στη διακονία, και εγώ της έλεγα ότι ήθελα να γίνω σκαπάνισσα. Βαφτίστηκα έπειτα από έξι μήνες. Εκείνον τον καιρό, τομέας μας ήταν ολόκληρο το νησί, και συνήθως μετακινούμασταν με τα πόδια, επειδή δεν υπήρχαν λεωφορεία και τα αυτοκίνητα ήταν  πολύ λίγα. Ο αδελφός Νασό, όμως, είχε αυτοκίνητο, και μας έπαιρνε στην υπηρεσία όποτε ήταν δυνατόν. Το έργο κηρύγματος ήταν απολαυστικό, και όλοι μας είχαμε ισχυρή επιθυμία να συμμετέχουμε».

Ο Ανρί-Λισιέν Γκροντέν, ένας οικογενειάρχης, θυμάται: «Πάντοτε ενθαρρύναμε τα παιδιά να κάνουν σκαπανικό. Οι επίσκοποι περιοχής μάς τόνιζαν πόσο σπουδαίο είναι να δίνουμε στον Ιεχωβά το καλύτερο που έχουμε. Ο Ανρί-Φρεντ, ο μεγαλύτερος γιος μας, είναι τώρα 40 ετών και έχει κάνει σταδιοδρομία του την ολοχρόνια υπηρεσία».

«Στην εκκλησία μας υπήρχε μια μεγάλη ομάδα ζηλωτών νεαρών ατόμων», θυμάται ο Ανρί-Φρεντ. «Μερικοί ήταν βαφτισμένοι, ενώ άλλοι, όπως εγώ, δεν ήταν. Στη διάρκεια των σχολικών μας διακοπών, δαπανούσαμε όλοι 60 ώρες στη διακονία. Ποτέ δεν ξεχάσαμε τους πνευματικούς μας στόχους, και εγώ σήμερα υπηρετώ στο έργο περιοχής μαζί με τη σύζυγό μου, την Εβλίν».

ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Ο πνευματισμός είναι κάτι το συνηθισμένο στη Ρεϊνιόν. «Στο χωριό Λα Μοντάν», θυμάται η Ζανίν Κορίνο (πρώην Πεγκού), «συνάντησα κάποιον άντρα που είπε ότι θα με καταριόταν μπήγοντας καρφίτσες σε μια κούκλα. Δεν κατάλαβα για ποιο πράγμα μιλούσε, και έτσι ζήτησα από τη γυναίκα με την οποία έκανα Γραφική μελέτη να μου εξηγήσει. “Ο άντρας αυτός είναι μάγος-γιατρός”, είπε εκείνη, “και θα επικαλεστεί τα πνεύματα για να σου κάνουν κακό”. Τη διαβεβαίωσα ότι ο Ιεχωβά προστατεύει όσους τον εμπιστεύονται πλήρως. Περιττό να πω ότι δεν έπαθα τίποτα».

Κάποιος αδελφός θυμάται πως, όταν ήταν παιδί, η οικογένειά του έκανε πνευματιστικές συγκεντρώσεις. Το 1969 γνώρισε Μάρτυρες του Ιεχωβά και άρχισε να μελετάει τη Γραφή. Ωστόσο, οι δαίμονες προσπάθησαν να τον αποθαρρύνουν αφαιρώντας του την ακοή όταν πήγαινε στις συναθροίσεις. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος, όχι μόνο συνέχισε να έρχεται, αλλά και φρόντιζε να παίρνει τις ομιλίες ηχογραφημένες ώστε να μπορεί να τις ακούει  στο σπίτι. Σύντομα, οι δαίμονες τον άφησαν στην ησυχία του, και λίγο καιρό αργότερα άρχισε να συμμετέχει στην υπηρεσία αγρού.—Ιακ. 4:7.

Το 1996, η Ροζέντα Καρό, μια Πεντηκοστιανή, άρχισε να μελετάει τη Γραφή με τους Μάρτυρες. Είχε χάσει την όρασή της επειδή άκουσε τη συμβουλή των φίλων της στην εκκλησία και σταμάτησε να παίρνει φάρμακα για το διαβήτη. Ο σύζυγός της, ο Κλεντό, μέλος του τοπικού κομμουνιστικού κόμματος, ήταν φόβητρο στην τοπική κοινωνία εξαιτίας του βίαιου χαρακτήρα του. Επίσης, ασκούσε μαγεία, συμμετείχε σε Ινδουιστικές τελετές και αργότερα έγινε Πεντηκοστιανός.

Όταν η Ροζέντα άρχισε να μελετάει, ο Κλεντό τής εναντιώθηκε και μάλιστα απείλησε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας. Αλλά η Ροζέντα δεν δείλιασε. Λίγους μήνες αργότερα, ο Κλεντό μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου έπεσε σε κώμα. Όταν ανέκτησε τελικά τις αισθήσεις του, δύο αδελφές τού πήγαν λίγη σούπα, αλλά εκείνος νόμιζε πως ήταν για τη γυναίκα του.

«Όχι, κ. Καρό, η σούπα είναι για εσάς!» είπαν οι αδελφές.

«Αυτό με άγγιξε βαθιά», θυμάται ο Κλεντό. «Κανένας  Πεντηκοστιανός δεν με είχε επισκεφτεί, αλλά δύο γυναίκες από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά—εκείνους ακριβώς στους οποίους εναντιωνόμουν σφοδρά—μου έφεραν φαγητό. “Ο Ιεχωβά, ο Θεός της συζύγου μου, υπάρχει πραγματικά”, είπα μέσα μου.  Έπειτα προσευχήθηκα σιωπηλά, ζητώντας να είμαστε η Ροζέντα και εγώ ενωμένοι στην πίστη».

Ο Κλεντό δεν υπέβαλε αυτό το ταπεινό αίτημα υπό την παρόρμηση της στιγμής. Προτού αρρωστήσει, η στάση του είχε μαλακώσει κάπως και είχε επιτρέψει στη σύζυγό του να μελετάει στο σπίτι κάποιας γειτόνισσας. Αργότερα μια μέρα, είπε στη Ροζέντα και στην αδελφή που μελετούσε μαζί της: «Δεν είναι καλό να μελετάτε εκεί. Ελάτε στο σπίτι μας». Έτσι και έκαναν. Αλλά χωρίς να το γνωρίζουν εκείνες, ο Κλεντό αφουγκραζόταν από το διπλανό δωμάτιο και αυτά που άκουγε του άρεσαν. Αν και ήταν αγράμματος, όταν ανέρρωσε από την αρρώστια του έκανε μελέτη δύο φορές την εβδομάδα και βαφτίστηκε το 1998. Παρά τα προβλήματα υγείας που συνοδεύουν συνήθως τα γηρατειά, ο Κλεντό και η Ροζέντα εξακολουθούν να υπηρετούν πιστά τον Θεό.

ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΝΔΟΧΩΡΑ

Ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού της Ρεϊνιόν ζει μακριά από την ακτή, σε βαθιές κοιλάδες που περιβάλλονται από απότομα βουνά με υψόμετρο περίπου 1.200 μέτρα ή και περισσότερο. Άλλοι ζουν ψηλά στις τεράστιες, κατάφυτες καλδέρες ενός πολύ μεγάλου, αλλά σβησμένου, ηφαιστείου. Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους σπάνια, αν όχι ποτέ, βλέπουν τον ωκεανό. Η καλδέρα Σιρκ ντε Μαφάτ, για παράδειγμα, είναι προσβάσιμη μόνο με τα πόδια ή με ελικόπτερο.

Ο Λουί Νελόπ, απόγονος Αφρικανών σκλάβων, μεγάλωσε στο Σιρκ ντε Μαφάτ. Όταν ήταν νεαρός, βοηθούσε στη μεταφορά του Καθολικού ιερέα με ανάκλιντρο. Ο Λουί μετακόμισε αργότερα στο Σεν-Ντενί, όπου γνώρισε την αλήθεια. Όπως ήταν φυσικό, ήθελε να μεταδώσει τις νέες του πεποιθήσεις στους συγγενείς του. Μια μέρα, λοιπόν, το 1968, ο Λουί και η σύζυγός του, η Αν, καθώς και δύο άλλες αδελφές, ηλικίας 15 και 67 χρονών, ξεκίνησαν με τα πόδια για την ενδοχώρα. Πήραν μαζί τους ένα σακίδιο μαζί με μια βαλίτσα και μια τσάντα γεμάτη έντυπα.

Αρχικά, περπάτησαν δίπλα σε κάποιο ποτάμι και έπειτα σε ένα στενό, ελικοειδές ορεινό μονοπάτι. Σε μερικά σημεία, υπήρχε απότομος βράχος από τη μία πλευρά και γκρεμός από την  άλλη. Κήρυτταν σε κάθε κατοικία που συναντούσαν. «Εκείνη τη νύχτα», λέει ο Λουί, «ο Ιεχωβά φρόντισε για τις ανάγκες μας μέσω του μοναδικού καταστηματάρχη που υπήρχε στην περιοχή. Αυτός μας παραχώρησε μια καλύβα δύο δωματίων, με κρεβάτια και κουζίνα. Το πρωί ξεκινήσαμε ξανά, περπατώντας σε μονοπάτι στην απόκρημνη πλαγιά ενός βουνού με ύψος 1.400 μέτρα, και καταλήξαμε στην καλδέρα, ένα τεράστιο, φυσικό αμφιθέατρο.

»Τελικά, φτάσαμε στο σπίτι ενός παλιού φίλου, ο οποίος μας φιλοξένησε. Την επόμενη μέρα, του αφήσαμε κάποιες αποσκευές και συνεχίσαμε για τον προορισμό μας, τρώγοντας μικρούς καρπούς γκουάβα που κόβαμε από άγρια δέντρα και κηρύττοντας σε ταπεινούς ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν ακούσει ποτέ προηγουμένως το άγγελμα της Βασιλείας. Φτάσαμε στο σπίτι κάποιας συγγενούς μας στις 6:00 μ.μ. Χάρηκε που μας είδε και ετοίμασε ένα νόστιμο γεύμα με κοτόπουλο, θυμίζοντάς μας τον Αβραάμ και τη Σάρρα, οι οποίοι πρόσφεραν τροφή σε αγγέλους του Θεού. (Γέν. 18:1-8) Φυσικά, ενώ εκείνη μαγείρευε εμείς της δίναμε μαρτυρία. Τελικά, στις 11:00 μ.μ., φάγαμε.

»Την επόμενη μέρα, την Πέμπτη, περπατήσαμε γύρω από την καλδέρα, φάγαμε γκουάβα και επισκεφτήκαμε όλα τα σπίτια που ήταν δυνατόν να βρούμε. Ένας ευγενικός κύριος μας πρόσφερε καφέ, και μπορέσαμε να ξεκουράσουμε λίγο τα πόδια μας—όχι όμως και τη γλώσσα μας! Στην πραγματικότητα, αυτός ο άνθρωπος έμεινε τόσο ευχαριστημένος από τη Γραφική μας συζήτηση ώστε μας συνόδευσε σε όλα τα σπίτια σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου από το δικό του, παίζοντας φυσαρμόνικα καθώς περπατούσαμε.

»Τελικά, επιστρέψαμε στο μέρος όπου είχαμε αφήσει τις αποσκευές μας και διανυκτερεύσαμε εκεί. Όταν φτάσαμε στα σπίτια μας αργά την Παρασκευή, οι τέσσερίς μας—περιλαμβανομένης και της αγαπητής 67χρονης αδελφής μας—είχαμε διανύσει με τα πόδια περίπου 150 χιλιόμετρα, είχαμε επισκεφτεί 60 σπίτια και είχαμε δώσει πάνω από 100 έντυπα. Είναι αλήθεια ότι είχαμε κουραστεί σωματικά, αλλά από πνευματική άποψη είχαμε αναζωογονηθεί. Για εμένα, βέβαια, το μακρύ και επίπονο ταξίδι στο Σιρκ ντε Μαφάτ αποτέλεσε επίσης επιστροφή στις ρίζες μου».

 ΑΠΟ ΔΥΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ ΠΕΝΤΕ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

Το 1974, ο Κριστιάν Πεγκού και η μητέρα του μετακόμισαν στην πόλη Λα Ριβιέρ, στα νότια, όπου δεν υπήρχε τότε εκκλησία. «Χρησιμοποιούσαμε το γκαράζ μας για τις συναθροίσεις, και σύντομα άρχισαν να παρευρίσκονται 30 άτομα», λέει ο Κριστιάν, ο οποίος ήταν πια 20 χρονών. «Άρχισα μελέτη με μια κυρία και με την κόρη της, τη Σελίν, η οποία ήταν αρραβωνιασμένη με τον Ιλίς Γκροντέν. Ο Ιλίς, ένας μαχητικός κομμουνιστής, δεν ήθελε να μελετάει η μνηστή του μαζί μας. Η Σελίν, όμως, τον έπεισε να μας ακούσει, και η μητέρα μου επισκέφτηκε αυτόν και τους γονείς του. Προς μεγάλη μας χαρά, εκείνοι έδωσαν προσοχή στη μητέρα μου και τους άρεσαν αυτά που άκουσαν. Ολόκληρη η οικογένεια άρχισε μελέτη, και το 1975 ο Ιλίς και η Σελίν βαφτίστηκαν και παντρεύτηκαν. Αργότερα, ο Ιλίς διορίστηκε πρεσβύτερος».

Ο Κριστιάν συνεχίζει: «Εκτός από το Λα Ριβιέρ, ο τομέας μας περιλάμβανε τις κοινότητες Σιλάος, Λεζ Αβιρόν, Λε Μακ και Λ’Ετάν-Σαλέ, στην ενδοχώρα. Βρήκαμε μεγάλο ενδιαφέρον στο Λε Μακ. Πάνω από το χωριό βρίσκεται το Λε Καπ, ένα τμήμα του χείλους κάποιου σβησμένου ηφαιστείου. Από εκεί, τα ανέφελα πρωινά, μπορεί κάποιος να δει ένα τεράστιο, κατάφυτο φυσικό αμφιθέατρο τριακόσια και πλέον μέτρα πιο κάτω».

Μια οικογένεια με το όνομα Πουντρού ζούσε σε ένα μικρό κτήμα κοντά στους πρόποδες του Λε Καπ. Ο πρωτότοκος, ο Ζαν-Κλοντ, θυμάται: «Οι τέσσερις αδελφοί μου, οι πέντε αδελφές μου και εγώ βοηθούσαμε τον πατέρα μας να καλλιεργεί λαχανικά για να τα πουλάει στην αγορά. Επίσης, ο πατέρας μας καλλιεργούσε γεράνια και έβγαζε απόσταγμα από αυτά για να παράγει ένα αιθέριο έλαιο που χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία. Περπατούσαμε πέντε χιλιόμετρα για να πάμε στο σχολείο στο τοπικό χωριό, συχνά μεταφέροντας κηπευτικά. Επιστρέφοντας στο σπίτι, μερικές φορές κουβαλούσαμε γύρω στα 10 κιλά τρόφιμα—όλα πάνω στο κεφάλι μας.

»Ο πατέρας μας ήταν πολύ εργατικός, και τον σεβόμασταν για αυτό. Αλλά όπως και πολλοί άλλοι, έπινε υπερβολικά και υπό την επήρεια του αλκοόλ γινόταν βίαιος. Τα αδέλφια μου  και εγώ ήμασταν πολλές φορές μάρτυρες δυσάρεστων σκηνών στο σπίτι, και φοβόμασταν για το μέλλον της οικογένειάς μας».

Ο Ζαν Κλοντ συνεχίζει: «Το 1974 ένας σκαπανέας ήρθε σε επαφή μαζί μου. Εργαζόμουν ως δάσκαλος στο Λα Ριβιέρ. Λόγω της υποκρισίας και των αδικιών που είχα δει στις εκκλησίες, ήμουν κατά κάποιον τρόπο άθεος. Ωστόσο, εντυπωσιάστηκα όταν ο αδελφός χρησιμοποίησε τη Γραφή για να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματά μου. Η σύζυγός μου, η Νικόλ, και εγώ αρχίσαμε μελέτη. Επίσης, επισκεπτόμασταν την οικογένειά μου προκειμένου να τους μιλήσουμε για τη Γραφική αλήθεια, συζητώντας συχνά ως αργά τη νύχτα με τα αδέλφια μου. Μερικές φορές άκουγαν και οι γονείς μου.

»Σύντομα, τρία από τα αδέλφια μου, ο Ζαν-Μαρί, ο Ζαν-Μισέλ και η Ροζλίν, άρχισαν να έρχονται τακτικά στο σπίτι μας και να παρακολουθούν τη μελέτη μας. Κάναμε όλοι πνευματική πρόοδο, γίναμε ευαγγελιζόμενοι και βαφτιστήκαμε μαζί το 1976. Δυστυχώς, ο πατέρας μου με κατηγόρησε ότι επηρέαζα αρνητικά τα αδέλφια μου και σταμάτησε να μου μιλάει. Έγινε μάλιστα επιθετικός, μέχρι του σημείου να πρέπει να τον αποφεύγω μπροστά στον κόσμο!

»Η μητέρα μου, αν και δεν ήξερε γράμματα, άρχισε να μελετάει. Και χαίρομαι που μπορώ να πω ότι η στάση του πατέρα μου τελικά μαλάκωσε. Μάλιστα το 2002 άρχισε Γραφική μελέτη. Σήμερα, 26 μέλη της οικογένειάς μας είναι βαφτισμένα. Σε αυτά περιλαμβάνονται τα εννιά αδέλφια μου και εγώ, οι γαμήλιοι σύντροφοί μας και η μητέρα μας, η οποία διατηρεί το ζήλο της παρά την προχωρημένη ηλικία της. Ο Ζαν-Μισέλ και ο Ζαν-Ιβ υπηρέτησαν για ένα διάστημα ως επίσκοποι περιοχής, αλλά αναγκάστηκαν να σταματήσουν για λόγους υγείας. Και οι δύο είναι πρεσβύτεροι, ενώ ο Ζαν-Ιβ είναι και σκαπανέας, μαζί με τη σύζυγό του, τη Ροζέντα. Ο μεγαλύτερος γιος μου και εγώ υπηρετούμε ως πρεσβύτεροι».

Όταν ο Κριστιάν Πεγκού και η μητέρα του έφτασαν το 1974, το Λα Ριβιέρ και οι γειτονικές πόλεις δεν είχαν εκκλησίες, αλλά τώρα υπάρχουν πέντε. Μία βρίσκεται στην πόλη Σιλάος, ψηλά στο Σιρκ ντε Σιλάος, η οποία είναι πασίγνωστη για  τις ορεινές πηγές και τα θερμά λουτρά της. Πώς ξεκίνησε η Εκκλησία Σιλάος; Κάθε Πέμπτη από το 1975 ως το 1976, ευαγγελιζόμενοι από το Λα Ριβιέρ ταξίδευαν 37 χιλιόμετρα σε έναν στενό, γεμάτο στροφές δρόμο—περιβόητο για τις κατολισθήσεις του—προκειμένου να φτάσουν στο Σιλάος, και κήρυτταν περίπου ως τις 5 μ.μ. Οι προσπάθειές τους απέφεραν καρπούς, καθώς τώρα υπάρχουν περίπου 30 ευαγγελιζόμενοι στην πόλη, οι οποίοι έχουν τη δική τους Αίθουσα Βασιλείας.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟΣ ΣΤΟ ΝΟΤΟ

Δικαιολογημένα, οι ντόπιοι αποκαλούν το νότιο τμήμα της Ρεϊνιόν «άγριο νότο». Τεράστια κύματα σκάνε αφρισμένα στη σχετικά άγονη ακτή, πάνω από την οποία υψώνεται το ενεργό ηφαίστειο της Ρεϊνιόν, το Πιτόν ντε λα Φουρνέζ (Κορυφή της Καμίνου). Το Σεν-Πιερ είναι η μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή. Οι ειδικές σκαπάνισσες Ντενίζ Μελό και Λιλιάν Πιέπσικ διορίστηκαν εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Αργότερα, καθώς το ενδιαφέρον μεγάλωνε, πήγαν να υπηρετήσουν μαζί με τις δύο αδελφές ο ειδικός σκαπανέας Μισέλ Ριβιέρ και η σύζυγός του, η Ρενέ.

Από τους πρώτους σπουδαστές της Γραφής στην περιοχή ήταν ο Κλεό Λαπιέρ, ένας οικοδόμος που γνώρισε την αλήθεια το 1968. «Η πρώτη συνάθροιση που παρακολούθησα έγινε κάτω από ένα μεγάλο δέντρο», λέει ο Κλεό. «Η “Αίθουσα Βασιλείας”—ένα υπόστεγο τρία επί τρία—κατεδαφιζόταν ώστε να κατασκευαστεί στη θέση της ένα μεγαλύτερο κτίριο, στην οικοδόμηση του οποίου μπόρεσα να εργαστώ και εγώ».

Την ίδια χρονιά ο Κλεό, ο οποίος περιλαμβανόταν στους καταλόγους των εφέδρων, κλήθηκε για στρατιωτική υπηρεσία. «Με τη λίγη Γραφική γνώση που είχα», αφηγείται ο Κλεό, «έγραψα στις αρχές, εξηγώντας την ουδέτερη θέση που διακρατούσα τώρα. Εκείνοι δεν απάντησαν, και γι’ αυτό πήγα στη στρατιωτική βάση στο Σεν-Ντενί, στην άλλη άκρη του νησιού, για να διερευνήσω το ζήτημα. Κάποιος αξιωματικός μού είπε να επιστρέψω στο σπίτι μου αλλά να ετοιμαστώ  για τη φυλακή. Γι’ αυτό λοιπόν, προσευχόμουν συχνά και μελετούσα με επιμέλεια. Σύντομα με ξανακάλεσαν στη βάση. Όταν έφτασα, ζήτησα από τον αδελφό που με συνόδευε να περιμένει μια ώρα. “Αν δεν επιστρέψω μέχρι τότε”, του είπα, “το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ξανάρθω. Σε αυτή την περίπτωση, σε παρακαλώ πούλησε το αυτοκίνητό μου και δώσε τα χρήματα στη γυναίκα μου”.

»Όταν μπήκα μέσα, είδα κάποιους αξιωματικούς να συζητούν έντονα τι θα έκαναν με εμένα. Έπειτα από 45 λεπτά περίπου, με πλησίασε ένας λοχίας.

»“Εξαφανίσου από μπροστά μου!” είπε. “Πήγαινε σπίτι σου”.

 »Είχα προχωρήσει γύρω στα 50 μέτρα όταν με ξαναφώναξε. Με αλλαγμένο τόνο, είπε: “Σας θαυμάζω. Άκουσα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γαλλία, αλλά εσύ είσαι ο πρώτος που γνωρίζω από κοντά”.

»Εκείνον τον καιρό, ήμουν ο μόνος αδελφός στο Σεν-Πιερ, και έτσι διεξήγα όλες τις συναθροίσεις. Από καιρό σε καιρό,  όμως, λάβαινα βοήθεια, ενώ το 1979 έφτασε ένα ζευγάρι ιεραποστόλων, ο Αντουάν και η Ζιλμπέρ Μπρανκά».

ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΑΙΘΟΥΣΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Αρχικά, οι εκκλησίες και οι όμιλοι συναθροίζονταν συνήθως σε κατάλληλα διαμορφωμένα σπίτια και ιδιωτικές κατοικίες. Εξαιτίας των συχνών κυκλώνων, όμως, ήταν απαραίτητα πιο ανθεκτικά κτίρια. Αλλά οι κανονικές οικοδομές είναι ακριβές, και η ανέγερσή τους απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο. Ωστόσο, το χέρι του Ιεχωβά δεν είναι μικρό, και σιγά σιγά άρχισαν να εμφανίζονται τέτοιες Αίθουσες Βασιλείας στη Ρεϊνιόν.—Ησ. 59:1.

 Στην πόλη Σεν-Λουί, λόγου χάρη, ένας νεαρός αδελφός έκανε μαθήματα οικοδομικής όταν η εκκλησία έλαβε τα σχέδια για την καινούρια τους Αίθουσα Βασιλείας. Ο αδελφός έδωσε μαρτυρία στον καθηγητή του, του μίλησε για την αίθουσα και του εξήγησε ότι θα χτιζόταν από εθελοντές. Πώς αντέδρασε ο καθηγητής; Έφερε τους μαθητές στο εργοτάξιο για λίγη πρακτική εξάσκηση! Οι μαθητές βοήθησαν σκάβοντας τα πέλματα, και ο καθηγητής δώρισε αργότερα σίδερα για τα θεμέλια.

Οι αδελφοί διευθέτησαν να ρίξουν την τσιμεντένια πλάκα των 190 τετραγωνικών μέτρων κατά τη διάρκεια μιας αργίας, και πάνω από εκατό πρόθυμοι εθελοντές έφτασαν νωρίς το πρωί για εργασία. Για κάποιον λόγο, όμως, ο δήμος είχε κόψει την παροχή νερού! Παίρνοντας την πρωτοβουλία, ένας αδελφός που ήξερε τον αρχηγό του πυροσβεστικού σώματος εξήγησε σε αυτόν τον ευγενικό κύριο τη δύσκολη θέση τους, και εκείνος έστειλε αμέσως ένα όχημα με αρκετό νερό για να γίνει η εργασία.

Όταν ολοκληρώθηκε η Αίθουσα Βασιλείας, ένας νεοενδιαφερόμενος, εντυπωσιασμένος από τους αδελφούς και το έργο τους, έβγαλε το βιβλιάριο των επιταγών του και συνεισέφερε ένα ποσό που σχεδόν αρκούσε για την αγορά καινούριου ηχητικού συστήματος. Στα πλαίσια μιας επίσκεψης που έκανε ο Κάρεϊ Μπάρμπερ από το Κυβερνών Σώμα στο Μαυρίκιο το Δεκέμβριο του 1988, ήρθε στη Ρεϊνιόν για να εκφωνήσει την ομιλία αφιέρωσης. Η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας ταχείας ανέγερσης ολοκληρώθηκε το 1996 στο Σεν-Ζιλ-λε Μπεν. Σήμερα, το νησί έχει 17 Αίθουσες Βασιλείας που εξυπηρετούν 34 εκκλησίες.

 ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΕΞΑΓΟΝΤΑΝ ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ;

Το έργο στη Ρεϊνιόν είχε τόσο καλό ξεκίνημα ώστε ήταν δύσκολο να βρεθούν μέρη αρκετά μεγάλα για τη διεξαγωγή συνελεύσεων περιοχής. Το 1964, οι αδελφοί προγραμμάτισαν την πρώτη τους τοπική συνέλευση περιοχής. Έπειτα από μήνες έρευνας, όμως, μπόρεσαν να βρουν μόνο ένα μέρος—κάποιο εστιατόριο που βρισκόταν σε όροφο ενός κτιρίου, στο Σεν-Ντενί. Το κτίριο ήταν παλιό, το ενοίκιό του ακριβό, και ήταν κατασκευασμένο από ξύλο. Οι ιδιοκτήτες είπαν ότι μπορούσε να σηκώσει  το βάρος 200 και πλέον ατόμων—όσος ήταν ο αναμενόμενος αριθμός παρόντων.

Μη έχοντας άλλη επιλογή, οι αδελφοί νοίκιασαν το εστιατόριο, ενώ ένας ευνοϊκά διακείμενος κύριος δώρισε το ηχητικό σύστημα. Όταν έφτασε η μέρα και οι αδελφοί συνέρρεαν στο κτίριο, το πάτωμα άρχισε να τρίζει, αλλά άντεξε. Οι παρόντες την Κυριακή ήταν 230, και βαφτίστηκαν 21 άτομα.

Λίγο αργότερα, ο Λουί Νελόπ, ο αδελφός που είχε μεγαλώσει στο Σιρκ ντε Μαφάτ, είχε την καλοσύνη να προσφέρει χώρο μέσα στο δικό του κτήμα στο Σεν-Ντενί για την οικοδόμηση μιας προσωρινής Αίθουσας Συνελεύσεων. Αυτή η απλή κατασκευή, που ήταν ανοιχτή στα πλάγια, είχε ξύλινο σκελετό, σιδερένια στέγη και τοίχους από πλεγμένα φοινικόκλαδα.

Η πρώτη συνέλευση που διεξάχθηκε εκεί ήταν μια τριήμερη συνέλευση περιφερείας. «Το πρώτο πρωί», θυμάται η εκπρόσωπος Μιριάμ Αντριέν, «βγήκαμε στην υπηρεσία και επιστρέψαμε για ένα καυτερό γεύμα—ένα αυθεντικό κρεολικό φαγητό με ρύζι, φασόλια, κοτόπουλο και καυτερές πιπεριές τσίλι. Για όσους δεν ήταν μαθημένοι στις καυτερές πιπεριές, οι μάγειροι ετοίμασαν ένα φαγητό με ήπια γεύση που ονομαζόταν ρουτζέλ μαρμάιγ.»

Η Αίθουσα Συνελεύσεων επεκτάθηκε καθώς οι παρόντες αυξάνονταν, και χρησιμοποιήθηκε επίσης ως Αίθουσα Βασιλείας. Αργότερα, οι οικογένειες που νοίκιαζαν σπίτια στον ίδιο χώρο έφυγαν, και ο Λουί δώρισε όλη εκείνη την έκταση στην εκκλησία. Εκεί υπάρχει σήμερα μια όμορφη Αίθουσα Βασιλείας χτισμένη με τούβλα, όπου συναθροίζονται δύο εκκλησίες του Σεν-Ντενί.

Το 1997 ολοκληρώθηκε μια Αίθουσα Συνελεύσεων στην πόλη Λα Ποζεσιόν σε οικόπεδο που είχε αγοραστεί πέντε χρόνια νωρίτερα. Το κτίριο είναι ανοιχτό στα πλάγια, ενώ στην εξέδρα υπάρχει μια πισίνα για βάφτισμα. Μπορεί να χωρέσει 1.600 άτομα και χρησιμοποιείται τουλάχιστον 12 φορές το χρόνο για συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας. Δίπλα του βρίσκεται ένας ιεραποστολικός οίκος όπου μπορούν να μείνουν εννιά άτομα. Περιλαμβάνει αποθήκη εντύπων και γραφείο για τη φροντίδα του αγρού της Ρεϊνιόν.

 ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΕΞΑΓΟΝΤΑΝ ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ;

Προτού οι αδελφοί αποκτήσουν τη δική τους Αίθουσα Συνελεύσεων, νοίκιαζαν το Ολυμπιακό Στάδιο στο Σεν-Πολ για τις συνελεύσεις περιφερείας. Ωστόσο, πολλές φορές χρειαζόταν να πηγαίνουν αλλού την τελευταία στιγμή εξαιτίας αθλητικών ή πολιτιστικών εκδηλώσεων στις οποίες δινόταν προτεραιότητα. Αργότερα, ο δήμος ζήτησε από τους αδελφούς να χρησιμοποιούν τον εκθεσιακό χώρο δίπλα στο στάδιο. Αυτός ο χώρος δεν έχει καθίσματα ούτε στέγαστρο και έτσι οι εκπρόσωποι έπρεπε να φέρνουν δικές τους καρέκλες και ομπρέλες για τον ήλιο. Ως αποτέλεσμα, οι αδελφοί στην εξέδρα, αντί να βλέπουν μια θάλασσα από προσηλωμένα πρόσωπα, έβλεπαν μια μάζα από πολύχρωμες ομπρέλες.

«Σε κάποια περίπτωση, ο δήμος νοίκιασε τις εγκαταστάσεις τόσο σε εμάς όσο και σε κάποιους άλλους», γράφει το γραφείο της Ρεϊνιόν. «Οι άλλοι ήταν ένα μουσικό συγκρότημα από τη Μαρτινίκα οι οποίοι έπαιζαν μουσική ζουκ—ένας συνδυασμός αφρικανικών ρυθμών, ρέγκε και καλίψο. Ευνοώντας το συγκρότημα της μουσικής ζουκ, οι υπεύθυνοι μας πρόσφεραν έναν χώρο αναψυχής που ονομάζεται Η Σπηλιά των Πρώτων Γάλλων, το μέρος όπου εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι Γάλλοι άποικοι. Το σκηνικό ήταν όμορφο, με φόντο ψηλά βράχια και πολλά σκιερά δέντρα, αλλά δεν υπήρχαν ούτε καθίσματα ούτε εξέδρα, και οι τουαλέτες ήταν πολύ λίγες.

»Αυτή τη φορά, όμως, χαρήκαμε που ήμασταν εκεί, επειδή στη διάρκεια της συνέλευσης, το απόγευμα του Σαββάτου, ξέσπασε καταιγίδα και οι αστραπές κατέστρεψαν ολόκληρο το ηλεκτρικό σύστημα του σταδίου, βάζοντας τέλος στη συναυλία. Εμείς, που βρισκόμασταν πέντε χιλιόμετρα πιο πέρα, δεν επηρεαστήκαμε  καθόλου. Οι ντόπιοι έλεγαν μάλιστα ότι επρόκειτο για “θεία δίκη”».

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΒΕΛΤΙΩΣΕΙΣ

Στις 22 Ιουνίου 1967, ιδρύθηκε το νομικό σωματείο Σύλλογος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το Φεβρουάριο του 1969, το νησί δέχτηκε την πρώτη επίσκεψη από τοπικό επίσκοπο περιοχής, τον Ανρί Ζαμί, ο οποίος γεννήθηκε στην Αλγερία και μεγάλωσε στη Γαλλία. Η περιοχή του περιλάμβανε τις έξι εκκλησίες της Ρεϊνιόν και τις τέσσερις του Μαυρίκιου, καθώς και αρκετούς απομονωμένους ομίλους. Σήμερα, η Ρεϊνιόν και μόνο έχει δύο περιοχές.

Το 1975 άρθηκε η 22χρονη απαγόρευση της Σκοπιάς στη Γαλλία, και οι αδελφοί άρχισαν αμέσως να χρησιμοποιούν αυτό το περιοδικό στον αγρό της Ρεϊνιόν. Μέχρι τότε, χρησιμοποιούσαν το έντυπο Μπιλτέν εντεριέρ. Αυτό τυπωνόταν στη Γαλλία και περιείχε τις ίδιες πληροφορίες που δημοσιεύονταν στη Σκοπιά αλλά δεν διανεμόταν στο κοινό. Τον Ιανουάριο του 1980, το γραφείο τμήματος της Γαλλίας άρχισε να τυπώνει μια γαλλική έκδοση της Διακονίας Μας της Βασιλείας, προσαρμοσμένη στις ανάγκες της Ρεϊνιόν και άλλων νησιών εκείνης της περιοχής. Επίσης, προς όφελος των ανθρώπων που μιλούν την κρεολή της Ρεϊνιόν, ορισμένα έντυπα—περιλαμβανομένων φυλλαδίων, ειδικών βιβλιαρίων και των βιβλίων Γνώση που Οδηγεί στην Αιώνια Ζωή και Λατρέψτε τον Μόνο Αληθινό Θεό—έχουν μεταφραστεί σε αυτή τη γλώσσα. Τέτοιες έξοχες πνευματικές προμήθειες έχουν συμβάλει στην προώθηση των καλών νέων σε αυτό το απομακρυσμένο μέρος του κόσμου.

Ναι, μέσα στην απεραντοσύνη του Ινδικού Ωκεανού, η Ρεϊνιόν είναι μια απλή κουκκίδα. Αλλά τι δυναμική κραυγή αίνου ανεβαίνει στον Θεό από εκεί! Αυτό φέρνει στο νου τα λόγια του προφήτη Ησαΐα: «Ας εξαγγείλουν τον αίνο του [Ιεχωβά] στα νησιά»! (Ησ. 42:10, 12) Είθε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Ρεϊνιόν να εξαγγέλλουν αυτόν τον αίνο σταθερά και πιστά, σαν τα μεγάλα γαλάζια κύματα που κατακλύζουν ασταμάτητα τις ηφαιστειακές ακτές του νησιού.

 [Πλαίσιο/​Χάρτες στη σελίδα 228, 229]

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ Ρεϊνιόν

Χώρα

Η Ρεϊνιόν, με περίπου 65 χιλιόμετρα μήκος και 50 χιλιόμετρα πλάτος, είναι το μεγαλύτερο από τα νησιά Μασκαρίν—το Μαυρίκιο, τη Ρεϊνιόν και το Ροντρίγκες. Προς το κέντρο του νησιού υπάρχουν τρεις κατοικημένες καταπράσινες καλδέρες, δηλαδή κοιλότητες με απότομα τοιχώματα, οι οποίες σχηματίστηκαν από την κατάρρευση ενός τεράστιου, αρχαίου ηφαιστείου.

Κάτοικοι

Οι 785.200 κάτοικοι είναι κυρίως μεικτής καταγωγής, προερχόμενοι από την Αφρική, τη Γαλλία, την Ινδία, την Κίνα και τη Νοτιοανατολική Ασία. Περίπου το 90 τοις εκατό είναι Καθολικοί.

Γλώσσα

Επίσημη γλώσσα είναι η γαλλική, αλλά η κρεολή της Ρεϊνιόν είναι η γλώσσα που μιλιέται περισσότερο.

Πόροι διαβίωσης

Η οικονομία βασίζεται κυρίως στο ζαχαροκάλαμο και στα προϊόντα του, όπως η μελάσα και το ρούμι, καθώς και στον τουρισμό.

Τροφή

Βασικά είδη διατροφής είναι το ρύζι, το κρέας, το ψάρι, τα φασόλια και οι φακές. Εκτός από το ζαχαροκάλαμο, καλλιεργούνται καρύδες, καρποί λιτσί, παπάγιες, ανανάδες, λάχανα, μαρούλια, ντομάτες και βανίλιες.

Κλίμα

Εφόσον η Ρεϊνιόν βρίσκεται λίγο πιο πάνω από τον Τροπικό του Αιγόκερω, έχει τροπικό και υγρό κλίμα με τοπικές διακυμάνσεις στις βροχοπτώσεις και στη θερμοκρασία. Οι κυκλώνες αποτελούν συνηθισμένο φαινόμενο.

 [Χάρτες]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Μαδαγασκάρη

Ροντρίγκες

Μαυρίκιος

Ρεϊνιόν

ΡΕΪΝΙΟΝ

ΣΕΝ-ΝΤΕΝΙ

Λα Μοντάν

Λα Ποζεσιόν

Λε Πορ

Σεν-Πολ

Σεν-Ζιλ-λε Μπεν

ΣΙΡΚ ΝΤΕ ΜΑΦΑΤ

ΣΙΡΚ ΝΤΕ ΣΑΛΑΖΙ

Σιλάος

ΣΙΡΚ ΝΤΕ ΣΙΛΑΟΣ

Σεν-Λι

Λε Καπ

Λε Μακ

Λεζ Αβιρόν

Λ’Ετάν-Σαλέ

Λα Ριβιέρ

Σεν-Λουί

Σεν-Πιερ

Σεν-Φιλίπ

Πιτόν ντε λα Φουρνέζ

Σεν-Μπενουά

Σεν-Αντρέ

[Εικόνες]

Φωτογραφία τραβηγμένη από το διάστημα

Ροή λάβας

Σεν-Ντενί

[Πλαίσιο στη σελίδα 232, 233]

Συνοπτική Ιστορία της Ρεϊνιόν

Οι πρώτοι Άραβες ναυτικοί αποκαλούσαν το νησί Ντίνα Μόργκαμπιν (Δυτικό Νησί). Όταν οι Πορτογάλοι θαλασσοπόροι ανακάλυψαν το μέχρι τότε ακατοίκητο νησί στις αρχές του 16ου αιώνα, το ονόμασαν Σάντα Απολόνια. Ο Γάλλος Ζακ Προνί έκανε τη Σάντα Απολόνια κτήση της Γαλλίας το 1642 όταν εξόρισε εκεί 12 άτομα από τη Μαδαγασκάρη που είχαν εμπλακεί σε ανταρσία. Το 1649 μετονομάστηκε σε Νησί Μπουρμπόν, από την ονομασία του βασιλικού οίκου της Γαλλίας. Όταν ο Οίκος των Βουρβόνων έπεσε το 1793 στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, το νησί ονομάστηκε Ρεϊνιόν (που σημαίνει επανασύνδεση), προς ανάμνηση της ένωσης της Εθνοφρουράς του Παρισιού με τους επαναστάτες της Μασσαλίας. Έπειτα από επιπρόσθετες αλλαγές, η ονομασία Ρεϊνιόν υιοθετήθηκε ξανά το 1848. Το 1946, το νησί έγινε υπερπόντιος νομός της Γαλλίας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1660, η Γαλλία ίδρυσε αποικία στο νησί και δημιούργησε φυτείες καφέ και ζάχαρης όπου εργάζονταν σκλάβοι από την Ανατολική Αφρική. Μετά την κατάργηση της δουλείας το 1848, η Γαλλία έφερνε εργάτες βάσει συμβάσεων, ως επί το πλείστον από την Ινδία και τη Νοτιανατολική Ασία. Ο μεικτός πληθυσμός που υπάρχει τώρα στο νησί προέρχεται κυρίως από αυτές τις ομάδες. Στις αρχές του 19ου αιώνα μειώθηκε η καλλιέργεια του καφέ, και το ζαχαροκάλαμο έγινε το κύριο εξαγώγιμο προϊόν.

 [Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 236, 237]

Από το Μποντιμπίλντινγκ στο Ειδικό Σκαπανικό

ΛΙΣΙΕΝ ΒΕΣΟ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1937

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1961

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Κάποτε ήταν γνωστός αθλητής του μποντιμπίλντινγκ. Υπηρέτησε ως ειδικός σκαπανέας από το 1963 ως το 1968 ενώ από το 1975 υπηρετεί ως πρεσβύτερος.

ΚΑΠΟΙΑ αξέχαστη μέρα του 1961, πήγα στο σπίτι ενός φίλου μου, του Ζαν, για να τον «γλιτώσω» από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μου το είχε ζητήσει η γυναίκα του Ζαν, επειδή φοβόταν μήπως οι ψευδοπροφήτες, όπως αποκαλούσε τους Μάρτυρες, γίνουν εριστικοί και κάνουν κακό στο σύζυγό της!

“Αν σηκώσουν χέρι πάνω του”, είπα μέσα μου, “θα τους χτυπήσω”. Αλλά εκείνοι ήταν ευχάριστοι και λογικοί, χωρίς ίχνος επιθετικότητας. Μέσα σε λίγη ώρα, απορροφήθηκα σε μια συζήτηση για το σταυρό, στη διάρκεια της οποίας οι Μάρτυρες έδειξαν καθαρά από τη Γραφή ότι ο Ιησούς είχε πεθάνει σε έναν απλό πάσσαλο, ένα ξύλο.

Αργότερα, ρώτησα τι εννοούσε ο προφήτης Δανιήλ όταν είπε ότι ο Μιχαήλ ο αρχάγγελος «στέκεται» υπέρ του λαού του Θεού. (Δαν. 12:1) Οι Μάρτυρες εξήγησαν από τις Γραφές ότι ο Μιχαήλ είναι στην πραγματικότητα ο Ιησούς Χριστός και ότι «στέκεται», δηλαδή κυβερνάει ως Βασιλιάς της Βασιλείας του Θεού, από το έτος 1914. (Ματθ. 24:3-7· Αποκ. 12:7-10) Εντυπωσιάστηκα με αυτές τις απαντήσεις και με τη γνώση των Μαρτύρων γύρω από τη Γραφή. Έκτοτε, οποτεδήποτε έρχονταν οι Μάρτυρες στην περιοχή, έβρισκα την ευκαιρία να συζητώ το Λόγο του Θεού μαζί τους. Τους ακολουθούσα μάλιστα από πόρτα σε πόρτα και συμμετείχα στις συζητήσεις τους. Σύντομα, συνταυτίστηκα με τον απομονωμένο όμιλο που συναθροιζόταν στο Σεν-Αντρέ.

  Στην πρώτη μου συνάθροιση, αν και δεν μπορούσα να διαβάζω καλά, διάβασα μερικές παραγράφους από το έντυπο Μπιλτέν εντεριέρ, το οποίο χρησιμοποιούσαμε τότε αντί της Σκοπιάς. Έπειτα, αμέσως μετά το βάφτισμά μου, μου ζητήθηκε να διεξάγω τη μελέτη βιβλίου επειδή δεν υπήρχαν άλλοι άρρενες αδελφοί. “Πώς, όμως, να διεξάγω τη μελέτη βιβλίου;” αναρωτιόμουν. Καταλαβαίνοντας την ανησυχία και την αβεβαιότητά μου, η Ζανίν Πεγκού πρότεινε με καλοσύνη να διαβάζει εκείνη τις παραγράφους και εγώ να υποβάλλω τις τυπωμένες ερωτήσεις μελέτης. Αυτό και κάναμε, και η μελέτη πήγαινε καλά.

Όταν ο Μίλτον Χένσελ επισκέφτηκε τη Ρεϊνιόν το 1963, παρότρυνε όσους είχαν τις προϋποθέσεις να σκεφτούν την υπηρεσία ειδικού σκαπανέα. Ήθελα να δώσω τα πάντα στον Ιεχωβά, και έτσι συμπλήρωσα την αίτηση η οποία έγινε δεκτή. Διορισμός μου ήταν η πόλη του Σεν-Αντρέ, όπου με τον καιρό διεξήγα εννιά Γραφικές μελέτες.

Η νεοσύστατη εκκλησία συναθροιζόταν στο σπίτι του Ζαν Νασό. Όταν ο Ζαν έσπασε το γοφό του σε αυτοκινητικό δυστύχημα, φρόντιζα την εκκλησία επί έξι μήνες. Αυτό περιλάμβανε την εκφώνηση ομιλιών, τη διεξαγωγή της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας και της Συνάθροισης Υπηρεσίας και τη σύνταξη εκθέσεων για το γραφείο τμήματος—όλα αυτά μου πρόσθεσαν πολύτιμη πείρα.

Στον τομέα, έπρεπε να υπερπηδούμε δεισιδαιμονίες, οι οποίες προέρχονταν από ένα συγκεχυμένο μείγμα Καθολικισμού και Ινδουισμού. Ωστόσο, οι άνθρωποι ανταποκρίνονταν στα καλά νέα. Μάλιστα, σε μία οικογένεια, τουλάχιστον 20 μέλη γνώρισαν την αλήθεια. Σήμερα υπάρχουν πέντε εκκλησίες στην περιοχή του Σεν-Αντρέ.

[Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 238]

Η Πίστη μου Δοκιμάστηκε από το Χλευασμό

ΜΙΡΙΑΜ ΤΟΜΑ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1937

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1965

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Κάνει σκαπανικό από το 1966.

ΟΤΑΝ ο ξάδελφός μου, ο Λουί Νελόπ, και εγώ αρχίσαμε να κηρύττουμε το 1962, σχεδόν σε κάθε πόρτα μάς έλεγαν να περάσουμε μέσα. Οι άνθρωποι μας κερνούσαν καφέ, λεμονάδα, ακόμη και ρούμι! Σύντομα, όμως, ο κλήρος επηρέασε πολλούς ώστε να αλλάξουν στάση. Ορισμένοι οικοδεσπότες μάς κορόιδευαν, μερικές φορές παραποιώντας εσκεμμένα το όνομα του Θεού. Σε μια πόλη, οι άνθρωποι μας πέταξαν πέτρες.

Ως αποτέλεσμα, μερικοί από εμάς σταμάτησαν να χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού στη διακονία. Ο επίσκοπος περιοχής το πρόσεξε αυτό και ρώτησε να μάθει το γιατί. Όταν του εξηγήσαμε τους λόγους μας, νιώσαμε κάποια ντροπή. Εκείνος, όμως, μας συμβούλεψε και μας παρότρυνε με καλοσύνη να είμαστε πιο θαρραλέοι. Το εκτιμήσαμε βαθιά αυτό, θεωρώντας τα λόγια του διαπαιδαγώγηση από τον Ιεχωβά. (Εβρ. 12:6) Πραγματικά, χωρίς την υπομονή, το έλεος και το άγιο πνεύμα του Θεού, θα είχα σταματήσει το σκαπανικό προ πολλού. Τουναντίον, έχω κατορθώσει να δαπανήσω πάνω από 40 πολύτιμα χρόνια στην υπηρεσία σκαπανέα.

 [Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 246, 247]

Ο Ιεχωβά με Στήριξε στις Δοκιμασίες

ΣΟΥΛΙ ΕΣΠΑΡΟΝ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1947

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1964

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Από τους πρώτους που βαφτίστηκαν στη Ρεϊνιόν. Πέρασε τρία χρόνια στη φυλακή επειδή δεν κατατάχθηκε στο στρατό.

ΟΤΑΝ γνώρισα την αλήθεια σε ηλικία 15 χρονών, οι γονείς μου με έδιωξαν από το σπίτι. Αλλά αυτό δεν κλόνισε την αποφασιστικότητά μου να υπηρετώ τον Ιεχωβά. Άρχισα το τακτικό σκαπανικό το 1964 και το ειδικό σκαπανικό το 1965. Είχα επίσης το προνόμιο να βοηθήσω στην επίβλεψη των εκκλησιών στο Σεν-Αντρέ και στο Σεν-Μπενουά. Ο Ζαν-Κλοντ Φιρσί και εγώ πηγαινοερχόμασταν τακτικά με το ποδήλατο στις δύο εκκλησίες οι οποίες είχαν 12 και 6 ευαγγελιζομένους αντίστοιχα.

Το 1967 με κάλεσαν για στρατιωτική υπηρεσία. Εξήγησα ότι, ως Χριστιανός, δεν μπορούσα να πάρω όπλο. Ωστόσο, επειδή η περίπτωσή μου ήταν η πρώτη αυτού του είδους στη Ρεϊνιόν, οι αρχές ούτε κατάλαβαν ούτε δέχτηκαν τη θέση μου. Μάλιστα, ένας αξιωματικός με χτύπησε μπροστά σε 400 νεοσύλλεκτους και έπειτα με οδήγησε, ενώ εγώ κούτσαινα, στο γραφείο του. Ακούμπησε μια στολή πάνω στο γραφείο του και μου είπε να τη φορέσω, γιατί αλλιώς θα με ξαναχτυπούσε. Καθώς είχε ύψος περίπου 1,8 μέτρα και ήταν γεροδεμένος, εγώ φαινόμουν μικροσκοπικός μπροστά του. Ωστόσο, πήρα θάρρος και είπα: «Αν με ξαναχτυπήσετε, θα κάνω γραπτή καταγγελία, εφόσον η Γαλλία εγγυάται την ανεξιθρησκεία». Εξοργισμένος, ήρθε προς το μέρος μου αλλά συγκρατήθηκε. Έπειτα με πήγε στο διοικητή, ο οποίος είπε ότι θα έκανα τρία χρόνια καταναγκαστικής εργασίας στη Γαλλία.

Εξέτισα τα τρία χρόνια, αλλά στη Ρεϊνιόν. Και δεν ήταν καταναγκαστική εργασία. Όταν μου απαγγέλθηκε η ποινή, ο δικαστής με κάλεσε στο γραφείο του. Χαμογελώντας, με χαιρέτησε διά χειραψίας και εξέφρασε τη λύπη του εξηγώντας ότι, ως δικαστής, έπρεπε να εφαρμόσει το νόμο. Ο υποδιοικητής των φυλακών ήταν και αυτός φιλικός μαζί μου και φρόντισε να εργάζομαι στην αίθουσα δικαστηρίου. Μάλιστα ήρθε μαζί μου στο χώρο των επισκεπτών για να γνωρίσει τους γονείς μου και ένα μέλος της εκκλησίας.

Αρχικά, ήμουν στο ίδιο κελί μαζί με 20 ως 30 άλλους, αλλά έπειτα με έβαλαν σε ένα κελί για 2 άτομα, όπου είχα περισσότερη ελευθερία. Ζήτησα ηλεκτρική λάμπα και, προς έκπληξή μου, μου έδωσαν. Κανονικά, τα ηλεκτρικά είδη απαγορεύονται, επειδή οι κρατούμενοι μπορεί να αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν προκαλώντας ηλεκτροπληξία. Χάρη στη λάμπα μου, μπορούσα να μελετώ τη Γραφή και να κάνω μαθήματα λογιστικής δι’ αλληλογραφίας. Όταν αποφυλακίστηκα το 1970, ένας δικαστής είχε την καλοσύνη να μου βρει εργασία.

[Πλαίσιο στη σελίδα 249]

Η Απειλή των Κυκλώνων

Το Φεβρουάριο του 1962, ο κυκλώνας Τζένι σάρωσε τα νησιά Ρεϊνιόν και Μαυρίκιος, μετατρέποντας τον Ινδικό Ωκεανό που τα περιβάλλει σε ένα αφρισμένο τέρας το οποίο κατέκλυσε τις παράκτιες περιοχές, ιδιαίτερα της Ρεϊνιόν. Στο Σεν-Ντενί, κτίρια καταστράφηκαν, δέντρα απογυμνώθηκαν από τα φύλλα τους και δρόμοι γέμισαν με σπασμένα κλαδιά. Ηλεκτρικοί στύλοι έγειραν επικίνδυνα και καλώδια κρέμονταν στο έδαφος. Κατά παράδοξο τρόπο, η μικρή Αίθουσα Βασιλείας έμεινε ανέπαφη. Ο κυκλώνας άφησε πίσω του 37 νεκρούς, 250 τραυματίες και χιλιάδες αστέγους. Εκείνες τις μέρες, οι αδελφοί παρακολουθούσαν μια συνέλευση στο Μαυρίκιο, ο οποίος δεν πλήγηκε τόσο σοβαρά. Αν και δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στο σπίτι τους για λίγες μέρες, τουλάχιστον επιβίωσαν χωρίς να πάθουν κακό.

Το 2002, ο κυκλώνας Ντίνα προκάλεσε κατολίσθηση η οποία απέκλεισε το δρόμο προς το Σιλάος για τρεις εβδομάδες. Το γραφείο της Ρεϊνιόν διευθέτησε γρήγορα να σταλεί ένα τετρακίνητο φορτηγάκι φορτωμένο με προμήθειες για τους 30 αδελφούς που ζούσαν εκεί. Το φορτηγάκι ενώθηκε με μια πομπή 15 άλλων οχημάτων, με επικεφαλής την αστυνομία. Τμήματα της ασφάλτου είχαν παρασυρθεί πέφτοντας σε ένα ποτάμι, και τα οχήματα έπρεπε να περάσουν από την κοίτη του και να ξανανέβουν στο δρόμο. Πόσο χάρηκαν οι αδελφοί στο Σιλάος όταν έφτασε το φορτηγάκι!

 [Πίνακας/​Γράφημα στη σελίδα 252, 253]

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ—Ρεϊνιόν

1955 Ο Ρόμπερτ Νίσμπετ επισκέπτεται τη Ρεϊνιόν το Σεπτέμβριο.

1960

1961 Μια οικογένεια Μαρτύρων έρχεται από τη Γαλλία και συναντά μεγάλο ενδιαφέρον.

1963 Ο Μ. Τζ. Χένσελ από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία μιλάει σε ένα ακροατήριο 155 ατόμων.

1964 Η επίβλεψη του έργου μετατίθεται από τη Γαλλία στο Μαυρίκιο. Την πρώτη τοπική συνέλευση περιοχής παρακολουθούν 230 άτομα.

1967 Γίνεται η καταχώριση του νομικού σωματείου Σύλλογος των Μαρτύρων του Ιεχωβά (Association Les Témoins de Jéhovah).

1970

1975 Αίρεται η απαγόρευση της Σκοπιάς στη Γαλλία.

1980

 1985 Οι ευαγγελιζόμενοι ξεπερνούν τους 1.000.

1990

1992 Οι ευαγγελιζόμενοι ξεπερνούν τους 2.000. Το γραφείο τμήματος αγοράζει γη στην πόλη Λα Ποζεσιόν για την ανέγερση του γραφείου της Ρεϊνιόν, μιας Αίθουσας Συνελεύσεων και ενός ιεραποστολικού οίκου.

1996 Ολοκληρώνεται η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας ταχείας ανέγερσης.

1998 Διεξάγεται η πρώτη συνέλευση στην καινούρια Αίθουσα Συνελεύσεων στην πόλη Λα Ποζεσιόν.

2000

2006 Υπάρχουν περίπου 2.590 δραστήριοι ευαγγελιζόμενοι στη Ρεϊνιόν.

[Γράφημα]

(Βλέπε έντυπο)

Σύνολο Ευαγγελιζομένων

Σύνολο Σκαπανέων

3.000

2.000

1.000

1960 1970 1980 1990 2000

 [Ολοσέλιδη εικόνα στη σελίδα 223]

[Εικόνα στη σελίδα 224]

Ο Άνταμ Λιζιάκ κήρυξε στη Ρεϊνιόν για έναν μήνα, 1959

[Εικόνα στη σελίδα 224]

Η Νοεμί Ντιρέ, η Ζανίν Πεγκού και ο γιος της, ο Κριστιάν, ταξιδεύοντας προς τη Ρεϊνιόν, 1961

[Εικόνα στη σελίδα 227]

Η Αίθουσα Βασιλείας στο Λε Πορ, 1965

[Εικόνα στη σελίδα 230]

Ανοιχτά λεωφορεία νοικιάζονταν για περιοδείες κηρύγματος, 1965

[Εικόνα στη σελίδα 230]

Ζοζέτ Μπονκάς

[Εικόνα στη σελίδα 235]

Ζανίν Κορίνο

[Εικόνα στη σελίδα 235]

Επίδοση μαρτυρίας στο Σεν-Πολ, 1965

[Εικόνα στη σελίδα 243]

Κλεό Λαπιέρ

[Εικόνες στη σελίδα 244, 245]

Ο Λουί και η Αν Νελόπ έδιναν μαρτυρία σε απομονωμένα χωριά και έτρωγαν γκουάβα καθ’ οδόν

Σιρκ ντε Μαφάτ

[Εικόνα στη σελίδα 248]

Η ολοκληρωμένη Αίθουσα Βασιλείας στο Σεν-Λουί, 1988

 [Εικόνες στη σελίδα 251]

Συνελεύσεις Περιοχής και Περιφερείας

Η πρώτη τοπική συνέλευση περιοχής διεξάχθηκε σε κάποιο εστιατόριο που βρισκόταν σε όροφο ενός κτιρίου, 1964

Η Σπηλιά των Πρώτων Γάλλων, τοποθεσία συνέλευσης περιφερείας

Προσωρινός χώρος συναθροίσεων, Σεν-Ντενί, 1965