ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας που διεξάχθηκε σε γονείς οι οποίοι θεωρούνταν επιτυχημένοι​—με παιδιά ηλικίας άνω των 21 ετών, που «ήταν όλα τους παραγωγικοί ενήλικοι οι οποίοι, όπως έδειχναν τα πράγματα, εξελίσσονταν σε συγκροτημένα μέλη της κοινωνίας». Η ερώτηση που τέθηκε ήταν η εξής: “Μιλώντας εκ πείρας, ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που θα δίνατε σε άλλους γονείς;”  Οι πιο συχνές απαντήσεις ήταν: “Να αγαπάτε πολύ”, “να διαπαιδαγωγείτε εποικοδομητικά”, “να περνάτε χρόνο μαζί”, “να διδάσκετε τα παιδιά σας πώς να διακρίνουν το ορθό από το εσφαλμένο”, “να καλλιεργείτε αμοιβαίο σεβασμό”, “να τα ακούτε πραγματικά”, “να προσφέρετε καθοδήγηση αντί να τους κάνετε κήρυγμα” και “να είστε ρεαλιστές”.

Ωστόσο, οι γονείς δεν είναι μόνοι στην προσπάθειά τους να αναθρέψουν παιδιά που θα γίνουν συγκροτημένοι νεαροί ενήλικοι. Και οι εκπαιδευτικοί επίσης συμβάλλουν σημαντικά σε αυτό. Ένας έμπειρος σχολικός σύμβουλος παρατήρησε: «Ο πρώτιστος στόχος της σχολικής εκπαίδευσης είναι να υποστηρίξει τους γονείς στην ανατροφή υπεύθυνων νεαρών ενηλίκων, πλήρως αναπτυγμένων διανοητικά, σωματικά και συναισθηματικά».

Επομένως, τόσο οι γονείς όσο και οι εκπαιδευτικοί έχουν έναν κοινό στόχο​—να εκπαιδεύσουν παιδιά που αργότερα θα γίνουν ώριμοι και ισορροπημένοι ενήλικοι, θα απολαμβάνουν τη ζωή και θα βρουν τη θέση τους στην κοινωνία.

Ωστόσο, ανακύπτουν προβλήματα όταν οι γονείς δεν συνεργάζονται με τους εκπαιδευτικούς. Μερικοί γονείς, για παράδειγμα, δείχνουν πλήρη αδιαφορία για την εκπαίδευση των παιδιών τους ενώ άλλοι προσπαθούν να ανταγωνιστούν τους δασκάλους. Σχολιάζοντας αυτή την κατάσταση, ένα γαλλικό περιοδικό έγραψε: «Ο δάσκαλος δεν είναι πια ο μοναδικός καπετάνιος στο πλοίο. Ορισμένοι γονείς, στους οποίους έχει γίνει έμμονη ιδέα η επιτυχία των παιδιών τους, διυλίζουν τα σχολικά βιβλία, κρίνουν και επικρίνουν τις μεθόδους διδασκαλίας και αντιδρούν ακαριαία μόλις το βλαστάρι τους πάρει τον πρώτο του χαμηλό βαθμό». Ενεργώντας έτσι, οι γονείς μπορεί να παρέμβουν στον ρόλο και στις αρμοδιότητες των δασκάλων.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι τα παιδιά ωφελούνται περισσότερο όταν οι γονείς συνεργάζονται με τους εκπαιδευτικούς, δείχνοντας ενεργό, εποικοδομητικό ενδιαφέρον για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Θεωρούν δε ότι αυτή η συνεργασία είναι ιδιαίτερα σημαντική δεδομένου ότι το έργο σας ως εκπαιδευτικού γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο.

Ως αντανάκλαση της εκάστοτε κοινωνίας, τα σχολεία δεν είναι απρόσβλητα από τα γενικότερα προβλήματα που την πλήττουν. Τα τελευταία χρόνια, ορισμένα κοινωνικά προβλήματα σημειώνουν ραγδαία επιδείνωση. Περιγράφοντας τις συνθήκες σε κάποιο σχολείο των Ηνωμένων Πολιτειών, η εφημερίδα The New York Times ανέφερε: «Οι μαθητές κοιμούνται στην τάξη, απειλούν ο ένας τον άλλον στους γεμάτους με γκράφιτι διαδρόμους, ταπεινώνουν τους καλούς μαθητές. . . . Σχεδόν όλοι οι μαθητές έχουν να αντιμετωπίσουν προβλήματα όπως το να φροντίσουν ένα μωρό, να διαχειριστούν τη φυλάκιση ενός γονέα ή να επιβιώσουν από τη βία των συμμοριών. Κάθε μέρα, περίπου το ένα πέμπτο των μαθητών απουσιάζει».

 Ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό πρόβλημα που εντείνεται διεθνώς είναι η βία στα σχολεία. Οι περιστασιακοί καβγάδες όπου οι μαθητές έσπρωχναν και απωθούσαν ο ένας τον άλλον έχουν αντικατασταθεί από πυροβολισμούς και μαχαιρώματα που είναι πλέον ρουτίνα. Η χρήση όπλων έχει γίνει πιο συνηθισμένη και οι επιθέσεις πιο άγριες, ενώ τα παιδιά καταφεύγουν στη βία πιο εύκολα και σε πιο μικρή ηλικία.

Ασφαλώς δεν επικρατούν σε όλες τις χώρες τέτοιες ζοφερές συνθήκες. Ωστόσο, πολλοί εκπαιδευτικοί ανά τον κόσμο αντιμετωπίζουν την κατάσταση που αναφέρει το εβδομαδιαίο γαλλικό περιοδικό Le Point: «Τον δάσκαλο δεν τον σέβονται πια. Έχει χάσει την εξουσία του».

Αυτή η έλλειψη σεβασμού για την εξουσία συνιστά πραγματικό κίνδυνο για όλα τα παιδιά. Γι’ αυτό, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούν να ενσταλάξουν στα παιδιά τους τις ιδιότητες της υπακοής και του σεβασμού για την εξουσία, οι οποίες συχνά απουσιάζουν από τη σχολική ζωή σήμερα.