Ποια είναι η σημασία της Ανάμνησης;

Ο Ιησούς είπε στους πιστούς του αποστόλους: «Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου». (Λουκ. 22:19) Όταν έγραψε στα μέλη της γεννημένης από το πνεύμα Χριστιανικής εκκλησίας, ο απόστολος Παύλος πρόσθεσε: «Όποτε τρώτε αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το ποτήρι, εξακολουθείτε να εξαγγέλλετε το θάνατο του Κυρίου, ωσότου αυτός έρθει». (1 Κορ. 11:26) Έτσι λοιπόν, η Ανάμνηση εφιστά πρωτίστως την προσοχή στη σπουδαιότητα που είχε ο θάνατος του Ιησού Χριστού στην επεξεργασία του σκοπού του Ιεχωβά. Τονίζει τη σημασία του θυσιαστικού θανάτου του Ιησού ιδιαίτερα σε σχέση με τη νέα διαθήκη και με τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζει ο θάνατός του εκείνους που θα είναι συγκληρονόμοι του στην ουράνια Βασιλεία.​—Ιωάν. 14:2, 3· Εβρ. 9:15.

Η Ανάμνηση είναι επίσης μια υπενθύμιση του ότι ο θάνατος του Ιησού και ο τρόπος με τον οποίο συνέβη, σε αρμονία με το σκοπό του Θεού ο οποίος αναφέρεται στο εδάφιο Γένεση 3:15 και  σε άλλα σημεία μετέπειτα, αγίασαν το όνομα του Ιεχωβά. Διακρατώντας ακεραιότητα στον Ιεχωβά μέχρι το θάνατό του, ο Ιησούς απέδειξε ότι η αμαρτία του Αδάμ δεν οφειλόταν σε κάποιο ελάττωμα στο σχεδιασμό του ανθρώπου από τον Δημιουργό, αλλά ότι είναι δυνατόν να διακρατήσει ένας άνθρωπος τέλεια αφοσίωση στον Θεό ακόμη και κάτω από σφοδρή πίεση, και έτσι ο Ιησούς δικαίωσε τον Ιεχωβά Θεό ως Δημιουργό και Παγκόσμιο Κυρίαρχο. Εκτός αυτού, σκοπός του Ιεχωβά ήταν να προμηθεύσει ο θάνατος του Ιησού την τέλεια ανθρώπινη θυσία που ήταν αναγκαία για την απολύτρωση των απογόνων του Αδάμ, έτσι ώστε τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που θα ασκούσαν πίστη να έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν για πάντα σε μια παραδεισένια γη, προκειμένου να εκπληρωθεί ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά και να εκδηλωθεί η μεγάλη του αγάπη για την ανθρωπότητα.​—Ιωάν. 3:16· Γέν. 1:28.

Τι τεράστιο φορτίο είχε στους ώμους του ο Ιησούς την τελευταία νύχτα που ήταν πάνω στη γη ως άνθρωπος! Γνώριζε ποιος ήταν ο σκοπός του ουράνιου Πατέρα του για αυτόν, αλλά γνώριζε επίσης ότι έπρεπε να αποδειχτεί πιστός κάτω από δοκιμασία. Αν αποτύχαινε, τι όνειδος θα σήμαινε αυτό για τον Πατέρα του και τι απώλεια για την ανθρωπότητα! Λόγω όλων αυτών που θα επιτελούνταν μέσω του θανάτου του, ήταν πολύ κατάλληλο που ο Ιησούς έδωσε οδηγίες να τηρείται η ανάμνησή του.

Ποια είναι η σημασία του ψωμιού και του κρασιού που προσφέρονται στην Ανάμνηση;

Ο Ιησούς είπε τα εξής σχετικά με το άζυμο ψωμί που έδωσε στους αποστόλους του όταν θέσπισε την Ανάμνηση: «Αυτό σημαίνει το σώμα μου». (Μάρκ. 14:22) Εκείνο το ψωμί συμβόλιζε το αναμάρτητο σάρκινο σώμα του. Αυτό το σώμα θα έδινε ο Ιησούς για να έχει η ανθρωπότητα την προοπτική μελλοντικής ζωής, και στη συγκεκριμένη περίσταση η προσοχή συγκεντρώνεται ιδιαίτερα στην προοπτική ζωής την οποία αυτό το σώμα καθιστά εφικτή για όσους θα εκλέγονταν να συμμετάσχουν μαζί με τον Ιησού στην ουράνια Βασιλεία.

Όταν ο Ιησούς έδωσε το κρασί στους πιστούς αποστόλους του, είπε: «Αυτό σημαίνει το “αίμα μου της διαθήκης”, το οποίο θα χυθεί για χάρη πολλών». (Μάρκ. 14:24) Εκείνο το κρασί συμβόλιζε το αίμα της ζωής του. Μέσω του χυμένου αίματός του, θα  ήταν δυνατόν να συγχωρηθούν οι αμαρτίες εκείνων που θα έθεταν πίστη σε αυτό. Σε αυτή την περίσταση, ο Ιησούς έδωσε έμφαση στον καθαρισμό από την αμαρτία τον οποίο το αίμα του θα καθιστούσε εφικτό για τους μελλοντικούς συγκληρονόμους του. Τα λόγια του δείχνουν επίσης ότι μέσω εκείνου του αίματος θα τίθετο σε ισχύ η νέα διαθήκη μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και της χρισμένης με το πνεύμα Χριστιανικής εκκλησίας.

Βλέπε επίσης σελίδες 210-213, στο λήμμα «Θεία Ευχαριστία».

Ποιοι πρέπει να λαβαίνουν από το ψωμί και το κρασί;

Ποιοι έλαβαν από αυτά όταν θέσπισε ο Ιησούς το Δείπνο του Κυρίου λίγο πριν πεθάνει; Έντεκα πιστοί του ακόλουθοι στους οποίους ο Ιησούς είπε: «Εγώ κάνω διαθήκη με εσάς, όπως ο Πατέρας μου έχει κάνει διαθήκη με εμένα, για μια βασιλεία». (Λουκ. 22:29) Ήταν όλοι τους άτομα τα οποία προσκαλούνταν να συμμετάσχουν με τον Χριστό στην ουράνια Βασιλεία του. (Ιωάν. 14:2, 3) Όλοι όσοι λαβαίνουν από το ψωμί και το κρασί σήμερα πρέπει επίσης να είναι άτομα τα οποία φέρνει ο Χριστός σε αυτή τη “διαθήκη για βασιλεία”.

Πόσοι είναι αυτοί που λαβαίνουν από το ψωμί και το κρασί; Ο Ιησούς είπε ότι μόνο σε ένα «μικρό ποίμνιο» θα δινόταν η ουράνια Βασιλεία ως αμοιβή. (Λουκ. 12:32) Ο πλήρης αριθμός θα ήταν 144.000. (Αποκ. 14:1-3) Η ομάδα αυτή άρχισε να εκλέγεται το 33 Κ.Χ. Λογικά, θα πρέπει να υπάρχει μόνο ένας μικρός αριθμός που λαβαίνει τώρα από το ψωμί και το κρασί.

Δείχνουν τα εδάφια Ιωάννης 6:53, 54 ότι μόνο εκείνοι που λαβαίνουν από το ψωμί και το κρασί θα αποκτήσουν αιώνια ζωή;

Ιωάν. 6:53, 54: «Ο Ιησούς τούς είπε: “Αληθινά, αληθινά σας λέω: Αν δεν φάτε τη σάρκα του Γιου του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε ζωή μέσα σας. Αυτός που τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου έχει αιώνια ζωή, και εγώ θα τον αναστήσω την τελευταία ημέρα”».

Προφανώς, αυτή η βρώση και η πόση θα έπρεπε να γίνουν με μεταφορικό τρόπο, διαφορετικά θα παραβιαζόταν ο νόμος του Θεού. (Γέν. 9:4· Πράξ. 15:28, 29) Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι η δήλωση του Ιησού στα εδάφια Ιωάννης 6:53, 54 δεν έγινε σε  σχέση με την εγκαινίαση του Δείπνου του Κυρίου. Κανένας από όσους τον άκουσαν τότε δεν είχε ιδέα για κάποιον εορτασμό με ψωμί και κρασί που αντιπροσωπεύουν τη σάρκα και το αίμα του Χριστού. Η διευθέτηση αυτή θεσπίστηκε έναν περίπου χρόνο αργότερα, και η αφήγηση του αποστόλου Ιωάννη για το Δείπνο του Κυρίου στο ομώνυμο Ευαγγέλιο αρχίζει εφτά και πλέον κεφάλαια παρακάτω (Ιωάν. 14).

Πώς τότε μπορεί κάποιος “να φάει τη σάρκα του Γιου του ανθρώπου και να πιει το αίμα του” με μεταφορικό τρόπο αν δεν λαβαίνει από το ψωμί και το κρασί στην Ανάμνηση; Προσέξτε ότι ο Ιησούς είπε πως εκείνοι που θα συμμετείχαν σε αυτή τη βρώση και την πόση θα είχαν «αιώνια ζωή». Πιο πριν, στο εδάφιο 40, όταν εξήγησε τι έπρεπε να κάνουν οι άνθρωποι για να έχουν αιώνια ζωή, ποιο είπε ότι ήταν το θέλημα του Πατέρα του; «Να έχει αιώνια ζωή όποιος βλέπει τον Γιο και ασκεί πίστη σε αυτόν». Λογικά, λοιπόν, συμπεραίνουμε ότι η “βρώση της σάρκας του και η πόση του αίματός του” με μεταφορική έννοια γίνονται με την άσκηση πίστης στην απολυτρωτική δύναμη της σάρκας και του αίματός του που κατατέθηκαν ως θυσία. Τέτοια άσκηση πίστης απαιτείται από όλους όσους θα αποκτήσουν την πληρότητα της ζωής, είτε στον ουρανό με τον Χριστό είτε στον επίγειο Παράδεισο.

Πόσο συχνά πρέπει να γιορτάζεται η Ανάμνηση, και πότε;

Ο Ιησούς δεν ανέφερε συγκεκριμένα πόσο συχνά έπρεπε να γιορτάζεται. Απλώς είπε: «Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου». (Λουκ. 22:19) Ο Παύλος είπε: «Διότι όποτε [ὁσάκις, Κείμενο] τρώτε αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το ποτήρι, εξακολουθείτε να εξαγγέλλετε το θάνατο του Κυρίου, ωσότου αυτός έρθει». (1 Κορ. 11:26) Η λέξη ὁσάκις δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην πολλές φορές το χρόνο​—μπορεί να σημαίνει ετησίως επί περίοδο πολλών ετών. Αν εσείς κάνετε κάποια γιορτή προς ανάμνηση ενός σπουδαίου γεγονότος, παραδείγματος χάρη μια επέτειο γάμου, ή αν ένα έθνος κάνει κάποια γιορτή προς ανάμνηση ενός σπουδαίου γεγονότος της ιστορίας του, πόσο συχνά γίνεται αυτό; Μία φορά το χρόνο στην ημερομηνία της επετείου. Αυτό θα ήταν επίσης σύμφωνο με το γεγονός ότι το Δείπνο του Κυρίου θεσπίστηκε την ημερομηνία του Ιουδαϊκού Πάσχα, ενός  ετήσιου εορτασμού που δεν χρειαζόταν πια να τηρείται από τους Ιουδαίους οι οποίοι είχαν γίνει Χριστιανοί.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούν την Ανάμνηση μετά τη δύση του ήλιου στις 14 Νισάν, σύμφωνα με το Ιουδαϊκό ημερολόγιο που χρησιμοποιούνταν κοινώς τον πρώτο αιώνα. Η Ιουδαϊκή ημέρα αρχίζει με τη δύση του ήλιου και διαρκεί μέχρι την επόμενη δύση. Συνεπώς, ο Ιησούς πέθανε την ίδια ημέρα του Ιουδαϊκού ημερολογίου κατά την οποία θέσπισε την Ανάμνηση. Ο μήνας Νισάν άρχιζε όταν έδυε ο ήλιος και γινόταν ορατή στην Ιερουσαλήμ η πιο κοντινή προς την εαρινή ισημερία νέα σελήνη. Η ημερομηνία της Ανάμνησης είναι 14 ημέρες μετά. (Επομένως, η ημερομηνία της Ανάμνησης μπορεί να μη συμπίπτει με την ημερομηνία του Πάσχα που τηρούν οι σημερινοί Εβραίοι. Γιατί; Επειδή η έναρξη των μηνών του δικού τους ημερολογίου έχει ρυθμιστεί να συμπίπτει με την αστρονομική νέα σελήνη, όχι με τη νέα σελήνη που είναι ορατή στην Ιερουσαλήμ, πράγμα που μπορεί να συμβεί 18 με 30 ώρες αργότερα. Επίσης, οι περισσότεροι Εβραίοι σήμερα τηρούν το Πάσχα στις 15 Νισάν, και όχι στις 14 όπως έκανε ο Ιησούς σύμφωνα με αυτά που αναφέρονταν στο Μωσαϊκό Νόμο.)