Πώς διαφέρει ο θάνατος του Ιησού Χριστού από το θάνατο άλλων που πέθαναν μαρτυρικά;

Ο Ιησούς ήταν τέλειος άνθρωπος. Γεννήθηκε χωρίς κανένα ψεγάδι αμαρτίας και διατήρησε αυτή την τελειότητα σε όλη του τη ζωή. «Αυτός δεν διέπραξε αμαρτία». Ήταν «αμόλυντος, χωρισμένος από τους αμαρτωλούς».​—1 Πέτρ. 2:22· Εβρ. 7:26.

Ήταν ο μονογενής Γιος του Θεού. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε μαρτυρία για αυτό με φωνή από τον ουρανό. (Ματθ. 3:17· 17:5) Ο Γιος αυτός είχε ζήσει προηγουμένως στον ουρανό· μέσω αυτού ο Θεός είχε φέρει σε ύπαρξη όλα τα άλλα δημιουργημένα πρόσωπα και πράγματα που υπάρχουν σε ολόκληρο το σύμπαν. Για να διεκπεραιώσει ο Θεός το θέλημά Του, είχε μεταφέρει θαυματουργικά τη ζωή αυτού του Γιου στη μήτρα μιας παρθένας κοπέλας ώστε να μπορέσει αυτός να γεννηθεί ως άνθρωπος. Για να τονίσει ο Ιησούς ότι πραγματικά είχε γίνει άνθρωπος, αναφέρθηκε στον εαυτό του ως Γιο του ανθρώπου.​—Κολ. 1:15-20· Ιωάν. 1:14· Λουκ. 5:24.

Δεν ήταν ανίσχυρος ενώπιον των εκτελεστών του. Είπε: «Εγώ παραδίδω την ψυχή μου . . . Κανείς δεν την έχει αφαιρέσει από εμένα, αλλά εγώ την παραδίδω με δική μου πρωτοβουλία». (Ιωάν. 10:17, 18) Δεν θέλησε να ζητήσει να παρέμβουν για χάρη του αγγελικές δυνάμεις. (Ματθ. 26:53, 54) Αν και επιτράπηκε σε πονηρούς ανθρώπους να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους για να τον θανατώσουν, ο θάνατός του ήταν πραγματικά θυσιαστικός.

Το χυμένο αίμα του έχει την αξία που απαιτείται για να απελευθερώσει άλλους. «Ο Γιος του ανθρώπου ήρθε, όχι για να τον διακονήσουν,  αλλά για να διακονήσει και να δώσει την ψυχή του λύτρο σε αντάλλαγμα για πολλούς». (Μάρκ. 10:45) Συνεπώς, ο θάνατός του ήταν κάτι πολύ περισσότερο από το μαρτυρικό θάνατο κάποιου ο οποίος αρνείται να συμβιβάσει την πίστη του.

Βλέπε επίσης σελίδες 60-62, στο λήμμα «Ανάμνηση».

Γιατί ήταν αναγκαίο να δοθεί το λύτρο με αυτόν τον τρόπο προκειμένου να έχουμε εμείς αιώνια ζωή;

Ρωμ. 5:12: «Μέσω ενός ανθρώπου [του Αδάμ] μπήκε η αμαρτία στον κόσμο και μέσω της αμαρτίας ο θάνατος, και έτσι ο θάνατος απλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους, επειδή όλοι είχαν αμαρτήσει». (Άσχετα με το πόσο δίκαια μπορεί να ζούμε, όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί εκ γενετής. [Ψαλμ. 51:5] Δεν υπάρχει τρόπος να κερδίσουμε το δικαίωμα να ζούμε για πάντα.)

Ρωμ. 6:23: «Ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος».

Ψαλμ. 49:6-9: «Εκείνοι που εμπιστεύονται στο βιος τους και καυχιούνται για τα άφθονα πλούτη τους, κανείς τους δεν μπορεί με οποιονδήποτε τρόπο να απολυτρώσει αδελφό, ούτε και να δώσει στον Θεό λύτρο για αυτόν (και το αντίτιμο για την απολύτρωση της ψυχής τους είναι τόσο πολύτιμο ώστε έχει εκλείψει στον αιώνα), προκειμένου να παραμείνει ζωντανός για πάντα και να μη δει το λάκκο». (Κανένας ατελής άνθρωπος δεν μπορεί να προμηθεύσει το μέσο που απαιτείται για να ελευθερωθεί κάποιος από την αμαρτία και το θάνατο. Τα χρήματά του δεν μπορούν να αγοράσουν αιώνια ζωή, αλλά και η παράδοση της ψυχής του στο θάνατο​—εφόσον αυτός είναι ο μισθός που θα λάβαινε ούτως ή άλλως εξαιτίας της αμαρτίας—​δεν έχει καμιά αξία για την απελευθέρωση οποιουδήποτε ατόμου.)

Γιατί δεν αποφάσισε απλώς ο Θεός να πεθάνουν μεν ο Αδάμ και η Εύα για το στασιασμό τους, αλλά όλοι οι απόγονοί τους που θα υπάκουαν στον Θεό να έχουν τη δυνατότητα να ζουν για πάντα;

Επειδή ο Ιεχωβά «αγαπάει τη δικαιοσύνη και την κρίση». (Ψαλμ. 33:5· Δευτ. 32:4· Ιερ. 9:24) Επομένως, ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε την κατάσταση υποστήριξε τη δικαιοσύνη του, ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του απόλυτου δικαίου και,  συγχρόνως, μεγάλυνε την αγάπη του και το έλεός του. Πώς έγινε αυτό;

(1) Ο Αδάμ και η Εύα δεν είχαν αποκτήσει παιδιά πριν από την αμαρτία τους, άρα κανένα από τα παιδιά τους δεν γεννήθηκε τέλειο. Όλοι οι απόγονοι του Αδάμ γεννήθηκαν στην αμαρτία, και η αμαρτία οδηγεί στο θάνατο. Αν ο Ιεχωβά είχε απλώς παραβλέψει αυτό το γεγονός, κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με άρνηση των δικών του δίκαιων κανόνων. Ο Θεός δεν μπορούσε να το κάνει αυτό γιατί έτσι θα γινόταν συνεργός στην αδικία. Δεν παραμέρισε τις απαιτήσεις του απόλυτου δικαίου, γι’ αυτό και κανένα νοήμον πλάσμα δεν θα μπορούσε ποτέ να τον επικρίνει δικαιολογημένα όσον αφορά αυτό το ζήτημα.​—Ρωμ. 3:21-26.

(2) Χωρίς να αγνοηθούν οι απαιτήσεις της δικαιοσύνης, πώς θα μπορούσε να υπάρξει κάποια προμήθεια για την απελευθέρωση όσων απογόνων του Αδάμ θα υπάκουαν στον Ιεχωβά από αγάπη; Αν γινόταν να πεθάνει θυσιαστικά ένας τέλειος άνθρωπος, τότε η δικαιοσύνη θα μπορούσε να επιτρέψει σε αυτή την τέλεια ζωή να καλύψει τις αμαρτίες εκείνων που θα δέχονταν με πίστη αυτή την προμήθεια. Αφού η αμαρτία ενός ανθρώπου (του Αδάμ) ήταν η αιτία για την οποία όλα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας έγιναν αμαρτωλοί, το χυμένο αίμα ενός άλλου τέλειου ανθρώπου (στην ουσία, ενός δεύτερου Αδάμ), επειδή θα είχε ισοδύναμη αξία, θα μπορούσε να ισορροπήσει την πλάστιγγα της δικαιοσύνης. Εφόσον ο Αδάμ ήταν εκούσιος αμαρτωλός, δεν θα μπορούσε ο ίδιος να ωφεληθεί· αλλά επειδή η ποινή που όλο το ανθρώπινο γένος όφειλε να πληρώσει για την αμαρτία θα ξεπληρωνόταν με αυτόν τον τρόπο από κάποιον άλλον, οι απόγονοι του Αδάμ θα μπορούσαν να ελευθερωθούν. Ωστόσο, δεν υπήρχε τέτοιος τέλειος άνθρωπος. Το ανθρώπινο γένος δεν θα μπορούσε ποτέ να ανταποκριθεί σε αυτές τις απαιτήσεις του απόλυτου δικαίου. Έτσι λοιπόν, εκφράζοντας θαυμαστή αγάπη και με μεγάλη προσωπική δαπάνη, ο ίδιος ο Ιεχωβά έκανε αυτή την προμήθεια. (1 Κορ. 15:45· 1 Τιμ. 2:5, 6· Ιωάν. 3:16· Ρωμ. 5:8) Ο μονογενής Γιος του Θεού ήταν πρόθυμος να συμβάλει σε αυτό. Αφού άφησε ταπεινά την ουράνια δόξα του και έγινε τέλειος άνθρωπος, ο Ιησούς πέθανε για το ανθρώπινο γένος.​—Φιλιπ. 2:7, 8.

 Παράδειγμα: Ένας οικογενειάρχης μπορεί να γίνει εγκληματίας και να καταδικαστεί σε θάνατο. Τα παιδιά του μπορεί να μείνουν πάμφτωχα, βουτηγμένα στα χρέη. Ας πούμε τώρα ότι ο καλός τους παππούς παρεμβαίνει και διευθετεί μέσω ενός γιου που ζει μαζί του να πληρωθούν τα χρέη τους και να τους δοθεί η δυνατότητα να κάνουν μια καινούρια αρχή. Φυσικά, για να ωφεληθούν τα παιδιά, πρέπει να δεχτούν τη διευθέτηση, και ο παππούς μπορεί εύλογα να απαιτήσει ορισμένα πράγματα ως εγγύηση για το ότι τα παιδιά δεν θα μιμηθούν την πορεία του πατέρα τους.

Ποιοι ωφελήθηκαν πρώτα από την αξία της θυσίας του Ιησού, και για ποιον αντικειμενικό σκοπό;

Ρωμ. 1:16: «Τα καλά νέα [σχετικά με τον Ιησού Χριστό και το ρόλο του στο σκοπό του Ιεχωβά] . . . είναι δύναμη Θεού για σωτηρία στον καθένα που έχει πίστη, στον Ιουδαίο πρώτα καθώς και στον Έλληνα». (Η πρόσκληση να ωφεληθούν από την προμήθεια για σωτηρία μέσω του Χριστού δόθηκε πρώτα στους Ιουδαίους και μετά στους μη Ιουδαίους.)

Εφεσ. 1:11-14: «Σε ενότητα με [τον Χριστό] διοριστήκαμε [οι Ιουδαίοι, περιλαμβανομένου και του αποστόλου Παύλου] επίσης κληρονόμοι [Κληρονόμοι τίνος πράγματος; Της ουράνιας Βασιλείας] . . . για να υπηρετούμε για τον αίνο της δόξας του, εμείς που ήμασταν οι πρώτοι που ελπίσαμε στον Χριστό. Αλλά και εσείς [οι Χριστιανοί που πάρθηκαν από τα έθνη, οι οποίοι ήταν πολλοί στην Έφεσο] ελπίσατε σε αυτόν αφού πρώτα ακούσατε το λόγο της αλήθειας, τα καλά νέα σχετικά με τη σωτηρία σας. Μέσω αυτού, επίσης, αφού πρώτα πιστέψατε, σφραγιστήκατε με το υποσχεμένο άγιο πνεύμα, το οποίο είναι προκαταβολική εγγύηση της κληρονομιάς μας, με σκοπό την απελευθέρωση της ιδιοκτησίας του Θεού με λύτρο, για τον ένδοξο αίνο του». (Η κληρονομιά αυτή, όπως φαίνεται από το εδάφιο 1 Πέτρου 1:4, είναι φυλαγμένη στους ουρανούς. Τα εδάφια Αποκάλυψη 14:1-4 δείχνουν ότι εκείνοι που μετέχουν σε αυτήν αριθμούν 144.000. Μαζί με τον Χριστό, αυτοί θα υπηρετήσουν το ανθρώπινο γένος ως βασιλιάδες και ιερείς επί 1.000 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ο σκοπός του Θεού να γίνει η γη παράδεισος που να κατοικείται από τέλειους απογόνους του πρώτου ανθρώπινου ζευγαριού θα εκπληρωθεί.)

 Ποιοι άλλοι ωφελούνται στην εποχή μας από τη θυσία του Ιησού;

1 Ιωάν. 2:2: «Αυτός [ο Ιησούς Χριστός] είναι εξιλαστήρια θυσία για τις αμαρτίες μας [τις αμαρτίες του αποστόλου Ιωάννη και των άλλων χρισμένων με το πνεύμα Χριστιανών], και όχι μόνο για τις δικές μας αλλά και για όλου του κόσμου [των άλλων ανθρώπων, εκείνων για τους οποίους καθίσταται με αυτόν τον τρόπο εφικτή η προοπτική αιώνιας ζωής στη γη]».

Ιωάν. 10:16: «Και άλλα πρόβατα έχω, που δεν είναι από αυτή τη μάντρα· και εκείνα πρέπει να τα φέρω, και θα ακούσουν τη φωνή μου και θα γίνουν ένα ποίμνιο, ένας ποιμένας». (Αυτά τα «άλλα πρόβατα» έρχονται κάτω από τη στοργική φροντίδα του Ιησού Χριστού ενόσω το υπόλοιπο του “μικρού ποιμνίου” των κληρονόμων της Βασιλείας είναι ακόμη στη γη· επομένως, τα «άλλα πρόβατα» μπορούν να είναι συνδεδεμένα με τους κληρονόμους της Βασιλείας αποτελώντας μέρος του “ενός ποιμνίου”. Τα οφέλη που απολαμβάνουν όλοι αυτοί από τη θυσία του Ιησού είναι σε μεγάλο βαθμό ίδια, αλλά όχι πανομοιότυπα, επειδή έχουν διαφορετικούς προορισμούς.)

Αποκ. 7:9, 14: «Έπειτα από αυτά, είδα ένα μεγάλο πλήθος, το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να αριθμήσει, από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες . . . “Αυτοί είναι που έρχονται από τη μεγάλη θλίψη, και έπλυναν τις στολές τους και τις έκαναν λευκές με το αίμα του Αρνιού”». (Άρα, τα μέλη αυτού του μεγάλου πλήθους είναι εν ζωή όταν αρχίζει η μεγάλη θλίψη και έχουν καθαρή υπόσταση ενώπιον του Θεού επειδή ασκούν πίστη στο λύτρο. Η δικαιοσύνη που τους καταλογίζεται ως αποτέλεσμα τούτου είναι αρκετή για να διαφυλαχτούν ζωντανοί στη γη μέσα από τη μεγάλη θλίψη.)

Ποιες μελλοντικές ευλογίες θα έρθουν ως αποτέλεσμα του λύτρου;

Αποκ. 5:9, 10: «Ψάλλουν έναν νέο ύμνο, λέγοντας: “Άξιος είσαι [το Αρνί, ο Ιησούς Χριστός] να πάρεις το ρόλο και να ανοίξεις τις σφραγίδες του, επειδή σφάχτηκες και με το αίμα σου αγόρασες άτομα για τον Θεό από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος, και τους έκανες να είναι βασιλεία και ιερείς στον Θεό μας, και αυτοί θα κυβερνήσουν τη γη ως βασιλιάδες”». (Το λύτρο  αποτέλεσε ζωτικό παράγοντα στη διάνοιξη του δρόμου προς την ουράνια ζωή για εκείνους που θα κυβερνήσουν με τον Χριστό. Σύντομα, όλοι οι άρχοντες της νέας κυβέρνησης της γης θα βρίσκονται στους ουράνιους θρόνους τους.)

Αποκ. 7:9, 10: «Είδα ένα μεγάλο πλήθος, το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να αριθμήσει, από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες, οι οποίοι στέκονταν ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνιού [του Ιησού Χριστού που πέθανε σαν αρνί θυσίας], ντυμένοι με λευκές στολές· και είχαν φοινικόκλαδα στα χέρια τους. Και κραυγάζουν με δυνατή φωνή, λέγοντας: “Τη σωτηρία την οφείλουμε στον Θεό μας, που κάθεται στο θρόνο, και στο Αρνί”». (Η πίστη στη θυσία του Χριστού αποτελεί βασικό παράγοντα για την επιβίωση αυτού του μεγάλου πλήθους από τη μεγάλη θλίψη.)

Αποκ. 22:1, 2: «Και μου έδειξε ποταμό νερού ζωής, καθαρό σαν κρύσταλλο, που έρρεε από το θρόνο του Θεού και του Αρνιού στη μέση του πλατιού δρόμου της. Και από τη μία πλευρά του ποταμού και από την άλλη πλευρά υπήρχαν δέντρα ζωής που παράγουν δώδεκα σοδειές καρπών, αποδίδοντας τον καρπό τους κάθε μήνα. Και τα φύλλα των δέντρων ήταν για τη θεραπεία των εθνών». (Επομένως, η εφαρμογή της αξίας της θυσίας του Αρνιού του Θεού, του Ιησού Χριστού, αποτελεί σημαντικό μέρος της προμήθειας που έχει κάνει ο Θεός για να θεραπευτεί το ανθρώπινο γένος από όλες τις συνέπειες της αμαρτίας και για να του δοθεί η δυνατότητα να απολαύσει αιώνια ζωή.)

Ρωμ. 8:21: «Και η ίδια η δημιουργία [η ανθρωπότητα] θα ελευθερωθεί από την υποδούλωση στη φθορά και θα έχει την ένδοξη ελευθερία των παιδιών του Θεού».

Τι απαιτείται από εμάς για να έχουμε μόνιμα οφέλη από την τέλεια θυσία του Ιησού;

Ιωάν. 3:36: «Αυτός που ασκεί πίστη στον Γιο έχει αιώνια ζωή· αυτός που παρακούει τον Γιο δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή του Θεού μένει πάνω του».

Εβρ. 5:9: «Αφού πρώτα τελειοποιήθηκε [ο Ιησούς Χριστός], έγινε αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όλους εκείνους που τον υπακούν».

 Τι αποκαλύπτει η προμήθεια του λύτρου για τα αισθήματα που έχει ο Θεός για το ανθρώπινο γένος;

1 Ιωάν. 4:9, 10: «Από αυτό φανερώθηκε η αγάπη του Θεού στην περίπτωσή μας, επειδή ο Θεός απέστειλε τον μονογενή του Γιο στον κόσμο για να αποκτήσουμε εμείς ζωή μέσω αυτού. Η αγάπη συνίσταται σε αυτό: Όχι ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεό, αλλά ότι εκείνος αγάπησε εμάς και απέστειλε τον Γιο του ως εξιλαστήρια θυσία για τις αμαρτίες μας».

Ρωμ. 5:7, 8: «Μετά δυσκολίας θα πεθάνει κανείς για έναν δίκαιο· για τον αγαθό ίσως και να τολμάει κανείς να πεθάνει. Αλλά ο Θεός συστήνει τη δική του αγάπη σε εμάς με το ότι, ενώ ήμασταν ακόμη αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για εμάς».

Ποια επίδραση πρέπει να έχει αυτή η προμήθεια στο πώς χρησιμοποιούμε τη ζωή μας;

1 Πέτρ. 2:24: «Αυτός βάσταξε τις αμαρτίες μας στο σώμα του πάνω στο ξύλο, ώστε να εγκαταλείψουμε τις αμαρτίες και να ζήσουμε για τη δικαιοσύνη». (Δεδομένων όλων αυτών που έχουν κάνει ο Ιεχωβά και ο Γιος του για να μας καθαρίσουν από την αμαρτία, πρέπει να προσπαθούμε επισταμένα να υπερνικούμε τις αμαρτωλές τάσεις. Πρέπει να μας είναι εντελώς αδιανόητο να κάνουμε εσκεμμένα κάτι που γνωρίζουμε ότι είναι αμαρτία!)

Τίτο 2:13, 14: «[Ο Χριστός Ιησούς] έδωσε τον εαυτό του για εμάς, ώστε να μας ελευθερώσει από κάθε είδους ανομία και να καθαρίσει για τον εαυτό του έναν λαό αποκλειστικά δικό του, ζηλωτή για καλά έργα». (Η εκτίμηση για αυτή τη θαυμάσια προμήθεια πρέπει να μας υποκινεί να συμμετέχουμε με ζήλο στα έργα που ανέθεσε ο Χριστός στους αληθινούς ακολούθους του.)

2 Κορ. 5:14, 15: «Η αγάπη την οποία έχει ο Χριστός μάς αναγκάζει, επειδή αυτό κρίναμε: ότι ένας πέθανε για όλους· άρα λοιπόν, όλοι είχαν πεθάνει· και πέθανε για όλους ώστε εκείνοι που ζουν να μη ζουν πια για τον εαυτό τους αλλά για αυτόν που πέθανε για εκείνους και εγέρθηκε».