Ποια εδάφια επηρεάζουν τη στάση που κρατούν οι Χριστιανοί απέναντι στην εξουσία των κοσμικών κυβερνήσεων;

Ρωμ. 13:1, 5-7: «Κάθε ψυχή ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες [στους κυβερνητικούς άρχοντες], γιατί δεν υπάρχει εξουσία παρά μόνο από τον Θεό . . . Υπάρχει, λοιπόν, επιτακτική  ανάγκη να υποτάσσεστε, όχι μόνο λόγω αυτής της οργής, αλλά και λόγω της συνείδησής σας. . . . Να αποδίδετε σε όλους αυτά που τους οφείλονται, σε εκείνον που ζητάει το φόρο, το φόρο· σε εκείνον που ζητάει τα τέλη, τα τέλη· σε εκείνον που ζητάει το φόβο, το φόβο· σε εκείνον που ζητάει την τιμή, την τιμή». (Καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να υπάρχει αν δεν το επέτρεπε ο Θεός. Άσχετα με το ποια είναι η προσωπική διαγωγή των αξιωματούχων, οι αληθινοί Χριστιανοί δείχνουν σε αυτούς σεβασμό λόγω του αξιώματος που κατέχουν. Για παράδειγμα, άσχετα με το πώς χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις τα χρήματα των φόρων, οι λάτρεις του Ιεχωβά πληρώνουν έντιμα τους φόρους τους σε ανταπόδοση για τις κοινωφελείς υπηρεσίες.)

Μάρκ. 12:17: «Τότε ο Ιησούς είπε: “Αποδώστε αυτά που είναι του Καίσαρα στον Καίσαρα, αλλά αυτά που είναι του Θεού στον Θεό”». (Επομένως, οι Χριστιανοί ανέκαθεν αναγνώριζαν ότι, όχι μόνο πρέπει να “αποδίδουν” στην κυβέρνηση τους φόρους, αλλά πρέπει επίσης να εκπληρώνουν τις ανώτερες υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στον Θεό.)

Πράξ. 5:28, 29: «[Ένας εκπρόσωπος του Ιουδαϊκού ανώτατου δικαστηρίου] είπε [στους αποστόλους]: “Σας προστάξαμε κατηγορηματικά να μη διδάσκετε με βάση αυτό το όνομα [του Ιησού Χριστού], και εντούτοις ορίστε! έχετε γεμίσει την Ιερουσαλήμ με τη διδασκαλία σας και είστε αποφασισμένοι να φέρετε το αίμα αυτού του ανθρώπου πάνω μας”. Απαντώντας ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι είπαν: “Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους”». (Όταν οι διαταγές των ανθρώπινων αρχόντων έρχονται σε άμεση σύγκρουση με τις απαιτήσεις του Θεού, οι αληθινοί Χριστιανοί μιμούνται το παράδειγμα των αποστόλων θέτοντας σε πρώτη θέση την υπακοή τους στον Θεό.)

Ποια εδάφια επηρέαζαν ανέκαθεν τη στάση των αληθινών Χριστιανών όσον αφορά τη συμμετοχή στους πολέμους;

Ματθ. 26:52: «Ο Ιησούς τού είπε: “Επίστρεψε το σπαθί σου στη θέση του, γιατί όλοι εκείνοι που παίρνουν σπαθί θα αφανιστούν από σπαθί”». (Θα μπορούσε να υπάρξει υψηλότερο ιδανικό από το να πολεμήσει κανείς για να προστατέψει τον Γιο  του Θεού; Και όμως, ο Ιησούς εδώ έδειξε ότι οι μαθητές δεν έπρεπε να καταφύγουν σε όπλα κατά γράμμα πολέμου.)

Ησ. 2:2-4: «Στο τελικό διάστημα των ημερών το βουνό του οίκου του Ιεχωβά θα στερεωθεί πάνω από την κορυφή των βουνών . . . Και αυτός θα αποδώσει κρίση ανάμεσα στα έθνη και θα τακτοποιήσει τα ζητήματα όσον αφορά πολλούς λαούς. Και θα σφυρηλατήσουν τα σπαθιά τους σε υνιά και τα δόρατά τους σε δρεπάνια. Δεν θα σηκώσει σπαθί έθνος εναντίον έθνους ούτε θα μάθουν πια τον πόλεμο». (Οι άνθρωποι όλων των εθνών πρέπει προσωπικά να αποφασίσουν ποια πορεία θα επιδιώξουν. Όσοι δίνουν προσοχή στην κρίση του Ιεχωβά αποδεικνύουν ότι αυτός είναι ο Θεός τους.)

2 Κορ. 10:3, 4: «Αν και περπατάμε με σάρκα, δεν διεξάγουμε πόλεμο σύμφωνα με αυτό που είμαστε στη σάρκα. Διότι τα όπλα του πολέμου μας δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά από τον Θεό για ανατροπή ισχυρά οχυρωμένων πραγμάτων». (Ο Παύλος εδώ αναφέρει ότι ποτέ δεν κατέφυγε σε σαρκικά όπλα, όπως η απάτη, η πομπώδης γλώσσα ή τα πολεμικά όπλα, για να προστατέψει την εκκλησία από τις ψευδείς διδασκαλίες.)

Λουκ. 6:27, 28: «[Εγώ ο Ιησούς Χριστός] λέω σε εσάς που ακούτε: Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε καλό σε εκείνους που σας μισούν, να ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται, να προσεύχεστε για εκείνους που σας προσβάλλουν».

Δεν είναι αλήθεια ότι ο Ιεχωβά επέτρεπε στον αρχαίο Ισραήλ να μετέχει σε πολέμους;

Ο Ιεχωβά έδωσε εντολή στον αρχαίο Ισραήλ να πολεμήσει για να κυριεύσει τη γη την οποία Αυτός είχε καθορίσει ως κληρονομιά τους και για να εκτελέσει εκείνους των οποίων οι εξαχρειωτικές πράξεις και η περιφρόνηση για τον αληθινό Θεό έκαναν τον Ιεχωβά να μην τους θεωρεί πια άξιους να ζουν. (Δευτ. 7:1, 2, 5· 9:5· Λευιτ. 18:24, 25) Παρ’ όλα αυτά, δείχτηκε έλεος στη Ραάβ και στους Γαβαωνίτες επειδή έδειξαν πίστη στον Ιεχωβά. (Ιησ. Ναυή 2:9-13· 9:24-27) Στη διαθήκη του Νόμου, ο Θεός έθεσε κανόνες για τους πολέμους που θα επιδοκίμαζε, όρισε ποια άτομα θα μπορούσαν να πάρουν απαλλαγή και όρισε επίσης τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να διεξάγονται αυτοί οι πόλεμοι. Πραγματικά, αυτοί ήταν άγιοι πόλεμοι του Ιεχωβά. Αυτό δεν ισχύει για τους πολέμους κανενός έθνους σήμερα.

 Με την ίδρυση της Χριστιανικής εκκλησίας, μια νέα κατάσταση ήρθε σε ύπαρξη. Οι Χριστιανοί δεν υπόκεινται στο Μωσαϊκό Νόμο. Οι ακόλουθοι του Χριστού έπρεπε να κάνουν μαθητές από όλα τα έθνη. Επομένως, με τον καιρό, λάτρεις του αληθινού Θεού θα βρίσκονταν σε όλα αυτά τα έθνη. Ωστόσο, ποιο είναι το κίνητρο αυτών των εθνών όταν πηγαίνουν στον πόλεμο; Είναι η επιτέλεση του θελήματος του Δημιουργού όλης της γης ή μήπως είναι η προώθηση κάποιου εθνικιστικού συμφέροντος; Αν οι αληθινοί Χριστιανοί ενός έθνους πήγαιναν να πολεμήσουν εναντίον ενός άλλου έθνους, θα πολεμούσαν εναντίον ομοπίστων τους, εναντίον ατόμων που προσεύχονταν για βοήθεια στον ίδιο Θεό στον οποίο προσεύχονταν και αυτοί. Εύλογα, ο Χριστός έδωσε στους ακολούθους του την εντολή να αφήσουν στην άκρη το σπαθί. (Ματθ. 26:52) Ο ίδιος, από την ένδοξη θέση του στους ουρανούς, θα αναλάμβανε στο εξής να εκτελέσει όσους έδειχναν περιφρόνηση για τον αληθινό Θεό και το θέλημά Του.​—2 Θεσ. 1:6-8· Αποκ. 19:11-21.

Σχετικά με την υπηρεσία στις ένοπλες δυνάμεις, τι αποκαλύπτει η ιστορία για τη στάση των πρώτων Χριστιανών;

«Μια προσεκτική ανασκόπηση όλων των πληροφοριών που υπάρχουν στη διάθεσή μας δείχνει ότι, μέχρι την εποχή του Μάρκου Αυρήλιου [Ρωμαίου αυτοκράτορα από το 161 ως το 180 Κ.Χ.], κανένας Χριστιανός δεν έγινε στρατιώτης· και κανένας στρατιώτης, αφού έγινε Χριστιανός, δεν παρέμεινε σε στρατιωτική υπηρεσία».​—Η Άνοδος της Χριστιανοσύνης ([The Rise of Christianity] Λονδίνο, 1947), Έ. Γ. Μπαρνς, σ. 333.

“Εμείς οι γεμάτοι πόλεμο και αλληλοσφαγές και κάθε κακία μεταβάλαμε σε όλη τη γη τα πολεμικά όργανα, «τα μαχαίρια σε άροτρα και τις λόγχες σε γεωργικά εργαλεία», και καλλιεργούμε ευσέβεια, δικαιοσύνη, φιλανθρωπία, πίστη, ελπίδα”.​—Ιουστίνος ο Μάρτυρας στο έργο «Διάλογος προς Τρύφωνα Ιουδαίον» (2ος αιώνας Κ.Χ.), Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Απολογηταί​–1–​Ιουστίνος (110, 3), Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη, 1985.

«Αρνούνταν να έχουν οποιοδήποτε ενεργό μέρος στην πολιτική διοίκηση ή στη στρατιωτική άμυνα της αυτοκρατορίας. . . . Ήταν αδύνατο για τους Χριστιανούς να γίνουν στρατιώτες,  δικαστές ή άρχοντες χωρίς να απαρνηθούν ένα ιερότερο καθήκον».​—Ιστορία της Χριστιανοσύνης ([History of Christianity] Νέα Υόρκη, 1891), Έντουαρντ Γκίμπον, σ. 162, 163.

Ας σημειωθεί επίσης ότι η Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία, ένα σύγγραμμα της Ορθόδοξης θεολογίας, κάνει λόγο περί «αρνήσεως [των πρώτων Χριστιανών] να στρατεύωνται».​—Αθ. Μαρτίνου, Τόμ. 5, (Αθήνα, 1964), στ. 122.

Ποια εδάφια επηρέαζαν ανέκαθεν τη στάση των αληθινών Χριστιανών σχετικά με την ανάμειξη σε πολιτικά ζητήματα και δραστηριότητες;

Ιωάν. 17:16: «Δεν είναι μέρος του κόσμου, όπως εγώ [ο Ιησούς] δεν είμαι μέρος του κόσμου».

Ιωάν. 6:15: «Ο Ιησούς, λοιπόν, γνωρίζοντας ότι [οι Ιουδαίοι] επρόκειτο να έρθουν και να τον αρπάξουν για να τον κάνουν βασιλιά, αποσύρθηκε ξανά στο βουνό ολομόναχος». Αργότερα, είπε στο Ρωμαίο κυβερνήτη: «Η βασιλεία μου δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου. Αν η βασιλεία μου ήταν μέρος αυτού του κόσμου, οι υπηρέτες μου θα είχαν αγωνιστεί για να μην παραδοθώ στους Ιουδαίους. Τώρα όμως, η βασιλεία μου δεν έχει αυτή την προέλευση».​—Ιωάν. 18:36.

Ιακ. 4:4: «Μοιχαλίδες, δεν γνωρίζετε ότι η φιλία με τον κόσμο είναι έχθρα με τον Θεό; Όποιος, λοιπόν, θέλει να είναι φίλος του κόσμου καθιστά τον εαυτό του εχθρό του Θεού». (Γιατί το ζήτημα είναι τόσο σοβαρό; Επειδή, όπως λέει το εδάφιο 1 Ιωάννη 5:19, «ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται στην εξουσία του πονηρού». Στο εδάφιο Ιωάννης 14:30, ο Ιησούς χαρακτήρισε τον Σατανά “άρχοντα του κόσμου”. Συνεπώς, όποια κοσμική παράταξη και να υποστηρίξει κάποιος, κάτω από τίνος τον έλεγχο θα έρθει στην πραγματικότητα;)

Σχετικά με την ανάμειξη στην πολιτική, τι αναφέρουν οι ιστορικοί για τη στάση των πρώτων Χριστιανών;

«Οι ηγέτες του ειδωλολατρικού κόσμου έδειχναν πολύ λίγη κατανόηση και εύνοια στην πρώτη Χριστιανοσύνη. . . . Οι Χριστιανοί αρνούνταν να συμμετάσχουν σε ορισμένα καθήκοντα των Ρωμαίων πολιτών. . . . Δεν δέχονταν να αναλάβουν κανένα πολιτικό αξίωμα».​—Στο Δρόμο για τον Πολιτισμό​—Μια Παγκόσμια Ιστορία ([On the Road to Civilization,  A World History] Φιλαδέλφεια, 1937), Α. Χέκελ και Τζ. Σίγκμαν, σ. 237, 238.

«Η δυσπιστία έναντί τους [έναντι των πρώτων Χριστιανών] εντεινόταν από την χωριστή ζωή τους και την απροθυμία τους να υπηρετήσουν στην αυτοκρατορική διοίκηση και στον στρατό».​—Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος, Τόμ. 61, σ. 269.

«Οι Χριστιανοί παρέμεναν αμέτοχοι και χωρισμένοι από το κράτος, ως ιερατική και πνευματική τάξη, και η Χριστιανοσύνη φαίνεται πως μπορούσε να επηρεάσει τη ζωή των πολιτών μόνο με τον τρόπο εκείνον που, ομολογουμένως, είναι ο πιο αγνός, προσπαθώντας ουσιαστικά να ενσταλάξει όλο και περισσότερο ένα αίσθημα ευσέβειας στους πολίτες του κράτους».​—Γενική Ιστορία της Χριστιανικής Θρησκείας και Εκκλησίας (Allgemeine Geschichte der christlichen Religion und Kirche), του Αύγουστου Νέανδρου, 1842, Τόμ. 1, σ. 467.

Ποια εδάφια επηρέαζαν ανέκαθεν τη στάση των αληθινών Χριστιανών σχετικά με τις τελετές που περιλαμβάνουν σημαίες και εθνικούς ύμνους;

1 Κορ. 10:14: «Να φεύγετε από την ειδωλολατρία». (Επίσης Έξοδος 20:4, 5)

1 Ιωάν. 5:21: «Παιδάκια μου, φυλαχτείτε από τα είδωλα».

Λουκ. 4:8: «Απαντώντας ο Ιησούς τού είπε: “Είναι γραμμένο: «Τον Ιεχωβά τον Θεό σου πρέπει να λατρεύεις και σε αυτόν μόνο πρέπει να αποδίδεις ιερή υπηρεσία»”».

Βλέπε επίσης Δανιήλ 3:1-28.

Έχουν πράγματι θρησκευτική σημασία τα πατριωτικά σύμβολα και οι τελετές;

«Ο [ιστορικός] Κάρλτον Χέις τόνισε πριν από πολύ καιρό ότι η τελετή για τη λατρεία της σημαίας και την ορκωμοσία σε ένα αμερικανικό σχολείο είναι θρησκευτική τελετή. . . . Το γεγονός ότι αυτές οι καθημερινές τελετές είναι θρησκευτικές έχει εν τέλει επιβεβαιωθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο σε μια σειρά υποθέσεων».​—Ο Χαρακτήρας της Αμερικής ([The American Character] Νέα Υόρκη, 1956), Ντ. Γ. Μπρόγκαν, σ. 163, 164.

 «Οι πρώτες σημαίες είχαν σχεδόν εξ ολοκλήρου θρησκευτικό χαρακτήρα. . . . Η εθνική σημαία της Αγγλίας επί αιώνες​—ο ερυθρός σταυρός του Αγ. Γεωργίου​—ήταν θρησκευτική· στην πραγματικότητα φαίνεται ότι ανέκαθεν χρειαζόταν η βοήθεια της θρησκείας για να προσθέτει αγιότητα στις εθνικές σημαίες, η δε προέλευση πολλών από αυτές μπορεί να αναχθεί σε κάποιο ιερό λάβαρο».​—Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα ([Encyclopædia Britannica] 1946), Τόμ. 9, σ. 343.

“Κύριο έμβλημα των σημαιών ήταν ο σταυρός, ο οποίος μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης έγινε το πολιτικό και θρησκευτικό έμβλημα των υποταχθέντων Ελλήνων. . . . Αλλά και απλές εικόνες αγίων χρησιμοποιήθηκαν ως σημαίες”.​—Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία (Π. Δρανδάκη, Εκδοτικός Οργανισμός Φοίνιξ, Β΄ Έκδοση), Τόμ. ΚΑ΄, σ. 720.

Σχετικά με τις πατριωτικές τελετές, τι λέει η ιστορία για τη στάση των πρώτων Χριστιανών;

«Οι Χριστιανοί αρνούνταν να . . . προσφέρουν θυσία στο πνεύμα του αυτοκράτορα​—κάτι περίπου ισοδύναμο σήμερα με την άρνηση χαιρετισμού της σημαίας ή επανάληψης του όρκου υποταγής. . . . Ελάχιστοι από τους Χριστιανούς αποκήρυξαν την πίστη τους, μολονότι μέσα στην αρένα υπήρχε συνήθως ένας βωμός με φωτιά για να τους διευκολύνει. Το μόνο που είχε να κάνει ο κρατούμενος ήταν να ρίξει ελάχιστο θυμίαμα στη φλόγα. Τότε του δινόταν ένα Πιστοποιητικό Θυσίας και τον άφηναν ελεύθερο. Του εξηγούσαν επίσης προσεκτικά ότι δεν απέδιδε λατρεία στον αυτοκράτορα​—απλώς αναγνώριζε το θεϊκό χαρακτήρα του ως κεφαλής του ρωμαϊκού Κράτους. Και όμως, σχεδόν κανένας Χριστιανός δεν επωφελούνταν από την ευκαιρία να γλιτώσει».​—Οι Μελλοθάνατοι ([Those About to Die] Νέα Υόρκη, 1958), Ντ. Π. Μάνιξ, σ. 135, 137.

«Η πράξη λατρείας στον αυτοκράτορα αποτελούνταν από το σκόρπισμα λίγου θυμιάματος ή λίγων σταγόνων κρασιού πάνω σε έναν βωμό ο οποίος βρισκόταν μπροστά από μια εικόνα του αυτοκράτορα. Σήμερα, κοιτώντας την πράξη αυτή από τόσο μεγάλη απόσταση, ίσως να μην τη βλέπουμε να διαφέρει από . . . το να σηκώσει κανείς το χέρι για να χαιρετίσει τη σημαία ή κάποιο διακεκριμένο άρχοντα του κράτους, δηλαδή μια πράξη φιλοφροσύνης, σεβασμού και πατριωτισμού. Πιθανόν πολλοί  άνθρωποι τον πρώτο αιώνα να αισθάνονταν ακριβώς έτσι, αλλά δεν συνέβαινε το ίδιο και με τους Χριστιανούς. Αυτοί έβλεπαν το όλο θέμα ως θέμα θρησκευτικής λατρείας, ότι παραδέχονταν δηλαδή τον αυτοκράτορα ως θεότητα και επομένως γίνονταν άπιστοι στον Θεό και στον Χριστό, και αρνούνταν να το κάνουν αυτό».​—Οι Απαρχές της Χριστιανικής Θρησκείας ([The Beginnings of the Christian Religion] Νιου Χέιβεν, Κονέκτικατ· 1958), Μ. Φ. Έλερ, σ. 208, 209.

Μήπως η ουδετερότητα των Χριστιανών σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρονται για την ευημερία των συνανθρώπων τους;

Ασφαλώς όχι. Γνωρίζουν καλά και προσπαθούν ευσυνείδητα να εφαρμόζουν την εντολή που επανέλαβε ο Ιησούς: «Πρέπει να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». (Ματθ. 22:39) Επίσης, τη συμβουλή που έγραψε ο απόστολος Παύλος: «Ας εργαζόμαστε το καλό προς όλους αλλά κυρίως προς εκείνους με τους οποίους είμαστε συγγενείς στην πίστη». (Γαλ. 6:10) Είναι πεπεισμένοι πως το μεγαλύτερο καλό που μπορούν να κάνουν για τους συνανθρώπους τους είναι να τους μεταδώσουν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού, η οποία θα λύσει μόνιμα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα και θέτει ενώπιον αυτών που τη δέχονται τη θαυμαστή προοπτική της αιώνιας ζωής.