Κεφάλαιο Εφτά

Τι Μπορείτε να Μάθετε για τον Δημιουργό από ένα Βιβλίο;

ΠΡΟΦΑΝΩΣ συμφωνείτε ότι ένα πληροφοριακό, ενδιαφέρον βιβλίο έχει πραγματική αξία. Η Αγία Γραφή είναι τέτοιο βιβλίο. Σε αυτήν θα βρείτε συναρπαστικές βιογραφίες που αποκαλύπτουν υψηλές ηθικές αξίες. Επίσης, θα βρείτε ζωηρές περιγραφές σημαντικών αληθειών. Ένας από τους συγγραφείς της ο οποίος φημιζόταν για τη σοφία του είπε ότι «ζήτησε να βρει ευχάριστα λόγια, καθώς και να γράψει ορθά λόγια αλήθειας».—Εκκλησιαστής 12:10.

Το βιβλίο που αποκαλούμε «Αγία Γραφή» στην πραγματικότητα αποτελεί συλλογή 66 μικρότερων βιβλίων των οποίων η συγγραφή διήρκεσε πάνω από 1.500 χρόνια. Παραδείγματος χάρη, μεταξύ των ετών 1513 και 1473 Π.Κ.Χ., ο Μωυσής έγραψε τα πρώτα πέντε βιβλία, ξεκινώντας από τη Γένεση. Ο Ιωάννης, ένας από τους αποστόλους του Ιησού, ήταν ο τελευταίος από τους Βιβλικούς συγγραφείς. Αυτός κατέγραψε μια ιστορική αφήγηση της ζωής του Ιησού (το Ευαγγέλιο του Ιωάννη), καθώς και μικρότερες επιστολές και το βιβλίο Αποκάλυψη, το οποίο εμφανίζεται τελευταίο στις περισσότερες Άγιες Γραφές.

Στη διάρκεια των 1.500 χρόνων από τον Μωυσή ως τον Ιωάννη, περίπου 40 άτομα συνέβαλαν στη συγγραφή της Αγίας Γραφής. Αυτοί ήταν ειλικρινείς, ευσεβείς άντρες που ήθελαν να βοηθήσουν άλλους να μάθουν για τον Δημιουργό μας. Μέσω των συγγραμμάτων τους μπορούμε να αποκτήσουμε ενόραση για την προσωπικότητα του Θεού και μαθαίνουμε πώς να τον ευαρεστούμε. Η Αγία Γραφή μάς δίνει, επίσης, τη δυνατότητα να κατανοήσουμε γιατί αφθονεί η πονηρία και πώς θα τερματιστεί. Οι Βιβλικοί συγγραφείς έστρεψαν την προσοχή στον καιρό κατά τον οποίο η ανθρωπότητα θα ζει υπό τη διακυβέρνηση του Θεού με πιο άμεσο τρόπο και περιέγραψαν μερικές από τις εξαίσιες  συνθήκες που θα μπορούμε να απολαμβάνουμε τότε.—Ψαλμός 37:10, 11· Ησαΐας 2:2-4· 65:17-25· Αποκάλυψη 21:3-5.

Γνωρίζετε πιθανώς ότι πολλοί απορρίπτουν την Αγία Γραφή θεωρώντας την ένα αρχαίο βιβλίο ανθρώπινης σοφίας. Αλλά εκατομμύρια άνθρωποι έχουν την πεποίθηση ότι ο Θεός είναι ο πραγματικός Εμπνευστής της συγγραφής της, ότι αυτός καθοδήγησε τη σκέψη των ανθρώπων που έγραψαν το κείμενό της. (2 Πέτρου 1:20, 21) Πώς μπορείτε να καθορίσετε αν τα όσα έγραψαν οι Βιβλικοί συγγραφείς προέρχονται πράγματι από τον Θεό;

Υπάρχουν αρκετοί συγκλίνοντες αποδεικτικοί συλλογισμοί που θα μπορούσατε να εξετάσετε. Πολλά άτομα ενήργησαν έτσι προτού συμπεράνουν ότι η Αγία Γραφή δεν είναι απλώς ένα ανθρώπινο βιβλίο, ότι έχει υπερανθρώπινη προέλευση. Ας το δείξουμε αυτό χρησιμοποιώντας ένα και μόνο είδος απόδειξης. Κάνοντάς το αυτό, μπορούμε να μάθουμε περισσότερα για τον Δημιουργό του σύμπαντός μας, την Πηγή της ανθρώπινης ζωής.

Προβλέψεις που Επαληθεύτηκαν

Πολλοί Βιβλικοί συγγραφείς κατέγραψαν προφητείες. Αυτοί δεν ισχυρίστηκαν ότι μπορούσαν να προβλέψουν από μόνοι τους το μέλλον, αλλά αναγνώρισαν ότι ο Δημιουργός έκανε τις προβλέψεις. Παραδείγματος χάρη, ο Ησαΐας προσδιόρισε τον Θεό ως “Εκείνον που από την αρχή λέει το τέλος”. (Ησαΐας 1:1· 42:8, 9· 46:8-11) Η ικανότητα που είχε ο Θεός του Ησαΐα να προλέγει γεγονότα τα οποία θα συνέβαιναν ύστερα από δεκαετίες ή ακόμη και αιώνες Τον κάνει μοναδικό· αυτός δεν είναι απλώς ένα είδωλο, σαν εκείνα που λάτρευαν και εξακολουθούν να λατρεύουν διάφοροι άνθρωποι. Οι προφητείες μάς δίνουν πειστικές αποδείξεις ότι Αυτός που πραγματικά ενέπνευσε τη συγγραφή της Αγίας Γραφής δεν είναι άνθρωπος. Εξετάστε πώς επιβεβαιώνεται αυτό από το βιβλίο του Ησαΐα.

Αν συγκρίνουμε τα περιεχόμενα του Ησαΐα με τα ιστορικά δεδομένα, θα διαπιστώσουμε ότι αυτό το βιβλίο γράφτηκε  περίπου το 732 Π.Κ.Χ. Ο Ησαΐας προείπε ότι θα ερχόταν συμφορά στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα επειδή ήταν ένοχοι αιματοχυσίας και ειδωλολατρίας. Ο Ησαΐας πρόβλεψε ότι η γη θα ερημωνόταν, ότι η Ιερουσαλήμ και ο ναός της θα καταστρέφονταν, και ότι οι επιζώντες θα οδηγούνταν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα. Αλλά ο Ησαΐας προφήτευσε, επίσης, ότι ο Θεός δεν θα ξεχνούσε εκείνο το αιχμαλωτισμένο έθνος. Το βιβλίο του προείπε ότι ένας ξένος βασιλιάς ονόματι Κύρος θα κυρίευε τη Βαβυλώνα και θα ελευθέρωνε τους Ιουδαίους δίνοντάς τους τη δυνατότητα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Μάλιστα ο Ησαΐας περιγράφει τον Θεό ως “Εκείνον που λέει για τον Κύρο: «Αυτός είναι ο ποιμένας μου, και όλα όσα με ευχαριστούν θα τα εκτελέσει πλήρως»· ακόμη και το λόγο μου για την Ιερουσαλήμ: «Θα ανοικοδομηθεί», και για το ναό: «Το θεμέλιό σου θα τεθεί»”.—Ησαΐας 2:8· 24:1· 39:5-7· 43:14· 44:24-28· 45:1.

Στις ημέρες του Ησαΐα, τον όγδοο αιώνα Π.Κ.Χ., αυτές οι προβλέψεις ίσως φαίνονταν απίστευτες. Εκείνον τον καιρό η Βαβυλώνα δεν ήταν καν σημαντική στρατιωτική δύναμη. Ήταν υποτελής στην πραγματική παγκόσμια δύναμη εκείνης της εποχής, την Ασσυριακή Αυτοκρατορία. Το ίδιο παράδοξη θα πρέπει να φαινόταν η ιδέα ότι ένας κατακτημένος λαός που είχε εξοριστεί σε μια μακρινή χώρα θα απελευθερωνόταν και θα ανακτούσε τη γη του. «Ποιος άκουσε κάτι τέτοιο;» έγραψε ο Ησαΐας.—Ησαΐας 66:8.

Παρ’ όλα αυτά, τι βλέπουμε αν προχωρήσουμε δύο αιώνες αργότερα; Η μετέπειτα ιστορία των αρχαίων Ιουδαίων απέδειξε ότι η προφητεία του Ησαΐα εκπληρώθηκε λεπτομερώς. Η Βαβυλώνα πράγματι έγινε ισχυρή και κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ. Το όνομα του Πέρση βασιλιά (του Κύρου), το γεγονός ότι αυτός κυρίευσε κατόπιν τη Βαβυλώνα, καθώς και η επιστροφή των Ιουδαίων—όλα αυτά είναι παραδεκτά ιστορικά γεγονότα. Αυτές οι προφητευμένες λεπτομέρειες επαληθεύτηκαν με τέτοια ακρίβεια ώστε το 19ο αιώνα ορισμένοι κριτικοί ισχυρίστηκαν ότι το βιβλίο του Ησαΐα  ήταν απάτη· στην ουσία είπαν: “Ο Ησαΐας μπορεί να έγραψε τα πρώτα κεφάλαια, αλλά κάποιος μεταγενέστερος συγγραφέας, σύγχρονος του Βασιλιά Κύρου, επινόησε το υπόλοιπο βιβλίο έτσι ώστε να μοιάζει με προφητεία”. Κάποιος μπορεί να προβάλλει τέτοιους αρνητικούς ισχυρισμούς, αλλά τι δείχνουν τα γεγονότα;

Πραγματικές Προβλέψεις;

Οι προβλέψεις του βιβλίου του Ησαΐα δεν περιορίζονται σε γεγονότα σχετικά με τον Κύρο και τους Ιουδαίους εξορίστους. Ο Ησαΐας προείπε, επίσης, την οριστική κατάληξη της Βαβυλώνας, και το βιβλίο του παρείχε πολλές λεπτομέρειες για έναν ερχόμενο Μεσσία, δηλαδή Απελευθερωτή, ο οποίος θα υπέφερε και κατόπιν θα δοξαζόταν. Μπορούμε άραγε να διαπιστώσουμε αν αυτές οι προβλέψεις είχαν γραφτεί πολύ καιρό πρωτύτερα και συνεπώς ήταν προφητείες των οποίων η εκπλήρωση ήταν μελλοντική;

Εξετάστε το επόμενο σημείο. Ο Ησαΐας έγραψε σχετικά με την οριστική κατάληξη της Βαβυλώνας: «Η Βαβυλώνα, το κόσμημα των βασιλείων, η ωραιότητα για την οποία καμαρώνουν οι Χαλδαίοι, θα γίνει όπως όταν ο Θεός κατέστρεψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Δεν θα κατοικηθεί ποτέ ούτε θα έχει τόπο να διαμένει, επί γενεές γενεών». (Ησαΐας 13:19, 20· κεφάλαιο 47) Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα;

Σύμφωνα με τα δεδομένα, η Βαβυλώνα βασιζόταν επί μακρό χρονικό διάστημα σε ένα περίπλοκο αρδευτικό δίκτυο φραγμάτων και καναλιών ανάμεσα στους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη. Φαίνεται ότι περίπου το 140 Π.Κ.Χ. αυτό το σύστημα παροχής νερού υπέστη ζημιές όταν οι Πάρθοι κατέκτησαν την περιοχή, και στην ουσία κατέρρευσε. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια (The Encyclopedia Americana) εξηγεί: «Το έδαφος διαποτίστηκε από ορυκτά άλατα και σχηματίστηκε στην επιφάνεια μια αλκαλική κρούστα, πράγμα που καθιστούσε αδύνατες τις αγροτικές καλλιέργειες». Περίπου 200 χρόνια αργότερα, η Βαβυλώνα εξακολουθούσε να είναι μια πολυπληθής  πόλη, αλλά δεν θα ήταν για πολύ καιρό ακόμη. (Παράβαλε 1 Πέτρου 5:13.) Τον τρίτο αιώνα Κ.Χ., ο ιστορικός Δίων ο Κάσσιος (περ. 150-235 Κ.Χ.) ανέφερε ότι ο επισκέπτης στη Βαβυλώνα δεν έβρισκε τίποτα άλλο εκτός από «σωρούς χωμάτων, πέτρες και ερείπια». (LXVIII, 30) Είναι σημαντικό ότι ο Ησαΐας ήταν ήδη νεκρός εκείνον τον καιρό και ολόκληρο το βιβλίο του κυκλοφορούσε επί αιώνες. Και αν επισκεφτείτε τη Βαβυλώνα σήμερα, θα δείτε μόνο τα ερείπια αυτής της πάλαι ποτέ ένδοξης πόλης. Μολονότι άλλες αρχαίες πόλεις όπως η Ρώμη, η Ιερουσαλήμ και η Αθήνα έχουν επιζήσει ως την εποχή μας, η Βαβυλώνα είναι κατεστραμμένη, ακατοίκητη και ερειπωμένη· είναι ακριβώς όπως είχε προείπει ο Ησαΐας. Η πρόβλεψη επαληθεύτηκε.

Τώρα ας στρέψουμε την προσοχή μας στο πώς περιγράφει ο Ησαΐας τον Μεσσία που επρόκειτο να έρθει. Σύμφωνα με το εδάφιο Ησαΐας 52:13, αυτός ο ειδικός υπηρέτης του Θεού  θα καταλάμβανε τελικά “υψηλή θέση και θα εξυψωνόταν πάρα πολύ”. Εντούτοις, το επόμενο κεφάλαιο (Ησαΐας 53) προφήτευσε ότι, προτού εξυψωθεί, ο Μεσσίας θα αντιμετώπιζε μια εκπληκτικά διαφορετική κατάσταση. Ίσως εντυπωσιαστείτε με τις πολλές λεπτομέρειες που είναι καταγραμμένες σε αυτό το κεφάλαιο, το οποίο αναγνωρίζεται ευρέως ως Μεσσιανική προφητεία.

Όπως μπορείτε να διαβάσετε εκεί, οι συμπατριώτες του θα καταφρονούσαν τον Μεσσία. Όντας βέβαιος ότι αυτό θα συνέβαινε, ο Ησαΐας το κατέγραψε σαν να είχε ήδη γίνει: «Ήταν καταφρονημένος και οι άνθρωποι τον απέφευγαν». (Εδάφιο 3) Αυτή η κακομεταχείριση θα ήταν εντελώς αδικαιολόγητη, επειδή ο Μεσσίας θα ευεργετούσε τους ανθρώπους. «Τις αρρώστιες μας βάσταξε», έγραψε ο Ησαΐας περιγράφοντας τις πράξεις θεραπείας που θα έκανε ο Μεσσίας. (Εδάφιο 4) Παρ’ όλα αυτά, ο Μεσσίας θα δικαζόταν και θα καταδικαζόταν άδικα, ενώ θα παρέμενε σιωπηλός ενώπιον των κατηγόρων του. (Εδάφια 7, 8) Θα παραδινόταν χωρίς αντίσταση για να θανατωθεί μαζί με εγκληματίες· κατά την εκτέλεσή του, το σώμα του θα το διατρυπούσαν. (Εδάφια 5, 12) Μολονότι θα πέθαινε σαν εγκληματίας, θα είχε ταφή πλουσίου. (Εδάφιο 9) Και επανειλημμένα ο Ησαΐας ανέφερε ότι ο άδικος θάνατος του Μεσσία θα είχε εξιλεωτική ισχύ, καλύπτοντας έτσι τις αμαρτίες άλλων ανθρώπων.—Εδάφια 5, 8, 11, 12.

Όλα αυτά επαληθεύτηκαν. Οι ιστορικές αφηγήσεις που γράφτηκαν από συγχρόνους του Ιησού—τον Ματθαίο, τον Μάρκο, τον Λουκά και τον Ιωάννη—επιβεβαιώνουν ότι όσα είχε προείπει ο Ησαΐας πράγματι συνέβησαν. Μερικά από εκείνα τα γεγονότα έλαβαν χώρα μετά το θάνατο του Ιησού, πράγμα που δείχνει ότι δεν θα μπορούσε να είχε μεθοδεύσει εκείνος την εκπλήρωση των προφητειών. (Ματθαίος 8:16, 17· 26:67· 27:14, 39-44, 57-60· Ιωάννης 19:1, 34) Η πλήρης εκπλήρωση της Μεσσιανικής προφητείας του Ησαΐα έχει επηρεάσει δραστικά τους ειλικρινείς αναγνώστες της Αγίας Γραφής ανά τους αιώνες, περιλαμβανομένων και μερικών  που προηγουμένως δεν είχαν δεχτεί τον Ιησού. Ο λόγιος Γουίλιαμ Έργουικ σημειώνει: «Πολλοί Ιουδαίοι, όταν εξέθεσαν γραπτώς το λόγο για τον οποίο μεταστράφηκαν στη Χριστιανοσύνη, παραδέχτηκαν ότι εκείνο που κλόνισε την πίστη τους στα δόγματα και στους δασκάλους τους οποίους ακολουθούσαν προηγουμένως ήταν η μελέτη αυτού του κεφαλαίου [Ησαΐας 53]».—Ο Υπηρέτης του Ιεχωβά (The Servant of Jehovah). *

Ο Έργουικ έκανε αυτό το σχόλιο στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που ορισμένοι ίσως να εξακολουθούσαν να αμφιβάλλουν αν το 53ο κεφάλαιο του Ησαΐα είχε γραφτεί αιώνες προτού γεννηθεί ο Ιησούς. Εντούτοις, οι ανακαλύψεις που έχουν γίνει από τότε έχουν ουσιαστικά εξαλείψει κάθε βάση για αμφιβολία. Το 1947, κάποιος Βεδουίνος βοσκός ανακάλυψε κοντά στη Νεκρά Θάλασσα έναν αρχαίο ρόλο που περιείχε ολόκληρο το βιβλίο του Ησαΐα. Ειδικοί στην αρχαία γραφή χρονολόγησαν αυτόν το ρόλο ανάμεσα στα έτη 125 και 100 Π.Κ.Χ. Κατόπιν, το 1990, έγινε ανάλυση του ρόλου με άνθρακα 14, η οποία τον τοποθέτησε χρονικά ανάμεσα στα έτη 202 και 107 Π.Κ.Χ. Ναι, αυτός ο φημισμένος ρόλος του Ησαΐα ήταν ήδη αρκετά παλιός όταν γεννήθηκε ο Ιησούς. Τι αποκαλύπτει η σύγκρισή του με τις σύγχρονες Άγιες Γραφές;

Αν επισκεφτείτε την Ιερουσαλήμ, μπορείτε να δείτε κομμάτια των Ρόλων της Νεκράς Θαλάσσης. Σε μια ηχογράφηση που έκανε ο καθηγητής αρχαιολογίας Γιγκαέλ Γιαντίν, εξήγησε: «Δεν πέρασαν πάνω από πεντακόσια ή εξακόσια χρόνια από την εποχή που ειπώθηκαν αυτά τα λόγια του Ησαΐα ως την εποχή που αντιγράφτηκαν σε αυτόν το ρόλο, το 2ο αιώνα π.Χ. Είναι εκπληκτικό πως, μολονότι ο αυθεντικός ρόλος που βρίσκεται στο μουσείο έχει ηλικία 2.000 και πλέον ετών, είναι εξαιρετικά όμοιος με την Αγία Γραφή που διαβάζουμε σήμερα είτε στην εβραϊκή είτε σε μεταφράσεις οι οποίες έγιναν από την πρωτότυπη γλώσσα».

 Αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε να επηρεάζει την άποψή μας. Σχετικά με ποιο πράγμα; Θα πρέπει να εξαλείφει οποιεσδήποτε αμφιβολίες που θα μας έκαναν να πιστεύουμε ότι το βιβλίο του Ησαΐα περιέχει προφητείες οι οποίες γράφτηκαν εκ των υστέρων. Τώρα έχει αποδειχτεί επιστημονικά ότι ένα αντίγραφο του βιβλίου του Ησαΐα φτιάχτηκε εκατό και πλέον χρόνια προτού καν γεννηθεί ο Ιησούς και πάρα πολύ καιρό προτού ερημωθεί η Βαβυλώνα. Πώς μπορεί, λοιπόν, να υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία για το αν το σύγγραμμα του Ησαΐα προείπε τόσο την οριστική κατάληξη της Βαβυλώνας όσο και τα άδικα παθήματα, το είδος του θανάτου και τη μεταχείριση που θα υφίστατο ο Μεσσίας; Μάλιστα τα ιστορικά γεγονότα δεν αφήνουν περιθώρια  ούτε για να αμφισβητήσει κάποιος ότι ο Ησαΐας προείπε με ακρίβεια την αιχμαλωσία των Ιουδαίων και την απελευθέρωσή τους από τη Βαβυλώνα. Τέτοιες εκπληρωμένες προβλέψεις αποτελούν έναν μόνο από τους πολλούς αποδεικτικούς συλλογισμούς οι οποίοι πιστοποιούν ότι Εκείνος που πραγματικά ενέπνευσε τη συγγραφή της Αγίας Γραφής είναι ο Δημιουργός και ότι η Αγία Γραφή είναι «θεόπνευστη».—2 Τιμόθεο 3:16.

Υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που δείχνουν ότι τη συγγραφή της Αγίας Γραφής την ενέπνευσε ο Θεός. Αυτά περιλαμβάνουν την ακρίβεια της Γραφής σε αστρονομικά, γεωλογικά και ιατρικά ζητήματα· την εσωτερική αρμονία των βιβλίων της, των οποίων η συγγραφή έγινε από δεκάδες ανθρώπους και διήρκεσε πολλές εκατοντάδες χρόνια· το γεγονός ότι συμφωνεί με πολλά δεδομένα της κοσμικής ιστορίας και της αρχαιολογίας· και τον ηθικό της κώδικα που υπερείχε σε σχέση με τους κώδικες των γύρω λαών εκείνης της εποχής και ο οποίος εξακολουθεί να θεωρείται απαράμιλλος. Αυτοί, καθώς και άλλοι αποδεικτικοί συλλογισμοί, έχουν πείσει αναρίθμητους επιμελείς και ειλικρινείς ανθρώπους ότι η Αγία Γραφή είναι αναμφισβήτητα ένα βιβλίο που προέρχεται από τον Δημιουργό μας. *

Αυτό μπορεί, επίσης, να μας βοηθήσει να βγάλουμε μερικά βάσιμα συμπεράσματα για τον Δημιουργό—να μας βοηθήσει να διακρίνουμε τις ιδιότητές του. Άραγε η ικανότητα που έχει να προγνωρίζει το μέλλον δεν πιστοποιεί ότι διαθέτει ικανότητες αντίληψης μεγαλύτερες από ό,τι εμείς οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι θα συμβεί στο απώτερο μέλλον ούτε μπορούν να το ελέγξουν. Ο Δημιουργός μπορεί. Μπορεί και να προβλέψει το μέλλον και να κατευθύνει τα γεγονότα ώστε να εκπληρωθεί το θέλημά του. Ο Ησαΐας περιγράφει κατάλληλα τον Δημιουργό ως “Εκείνον  που από την αρχή λέει το τέλος, και εκ των προτέρων τα πράγματα που δεν έχουν γίνει· Εκείνον που λέει: «Η βουλή μου θα σταθεί, και οτιδήποτε με ευχαριστεί θα το εκτελέσω»”.—Ησαΐας 46:10· 55:11.

Απόκτηση Περισσότερης Γνώσης για Εκείνον που Ενέπνευσε τη Συγγραφή Της

Για να εξοικειωθούμε με ένα άλλο άτομο, συζητούμε μαζί του και βλέπουμε πώς αντιδρά σε διάφορες συνθήκες. Και οι δύο αυτές μέθοδοι είναι εφαρμόσιμες όταν θέλουμε να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους, αλλά πώς μπορούμε να γνωρίσουμε τον Δημιουργό; Δεν είναι δυνατόν να συζητήσουμε απευθείας μαζί του. Εντούτοις, όπως έχουμε διαπιστώσει, αυτός αποκαλύπτει πολλά πράγματα για τον εαυτό του μέσα στην Αγία Γραφή—τόσο με αυτά που έχει πει όσο και με το πώς έχει ενεργήσει. Επιπρόσθετα, αυτό το μοναδικό βιβλίο στην ουσία μάς παροτρύνει να αναπτύξουμε μια σχέση με τον Δημιουργό. Μας προτρέπει: «Πλησιάστε τον Θεό, και αυτός θα πλησιάσει εσάς».—Ιακώβου 2:23· 4:8.

Εξετάστε ένα βασικό βήμα: Αν θα θέλατε να γίνετε φίλος με κάποιον, θα μαθαίνατε οπωσδήποτε το όνομά του. Ποιο είναι, λοιπόν, το όνομα του Δημιουργού, και τι αποκαλύπτει το όνομά του για αυτόν;

Το τμήμα της Αγίας Γραφής που είναι γραμμένο στην εβραϊκή (το οποίο συχνά ονομάζεται Παλαιά Διαθήκη) μας γνωστοποιεί το απαράμιλλο όνομα του Δημιουργού. Στα αρχαία χειρόγραφα, αυτό το όνομα είναι γραμμένο με τέσσερα εβραϊκά σύμφωνα των οποίων ο μεταγραμματισμός είναι ΓΧΒΧ. Το όνομα του Δημιουργού εμφανίζεται περίπου 7.000 φορές, πολύ συχνότερα από ό,τι ορισμένοι τίτλοι όπως Θεός ή Κύριος. Επί πολλούς αιώνες οι αναγνώστες των Εβραϊκών Γραφών χρησιμοποιούσαν αυτό το προσωπικό όνομα. Αργότερα όμως, πολλοί Ιουδαίοι, λόγω δεισιδαιμονίας, άρχισαν να φοβούνται να προφέρουν το θείο όνομα και έτσι δεν διέσωσαν την προφορά του.

 «Η αρχική προφορά χάθηκε τελικά· όσες προσπάθειες έχουν γίνει στις ημέρες μας για να ξαναβρεθεί βασίζονται σε εικασίες», παρατηρεί ένα εβραϊκό σχολιολόγιο της Εξόδου. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα πώς πρόφερε ο Μωυσής το θείο όνομα, το οποίο αναφέρεται στα εδάφια Έξοδος 3:16 και 6:3. Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, ποιος αισθάνεται σήμερα υποχρεωμένος να προσπαθεί να λέει το όνομα του Μωυσή ή του Ιησού σύμφωνα με την ακριβή προφορά και τον τονισμό που χρησιμοποιούνταν όταν αυτοί ζούσαν εδώ στη γη; Ωστόσο, δεν αποφεύγουμε να αναφέρουμε τον Μωυσή και τον Ιησού με το όνομά τους. Το σημείο είναι το εξής: Αντί να μας απασχολεί υπερβολικά το πώς ακριβώς πρόφερε το όνομα του Θεού ένας αρχαίος λαός ο οποίος μιλούσε άλλη γλώσσα, γιατί να μη χρησιμοποιούμε την προφορά που είναι συνηθισμένη στη γλώσσα μας;

Αλλά υπάρχει κάτι σπουδαιότερο από τις λεπτομέρειες που αφορούν την προφορά αυτού του ονόματος. Αυτό το σπουδαιότερο πράγμα είναι η σημασία του. Το όνομα αυτό στην εβραϊκή είναι ένας έμμεσος ενεργητικός τύπος του ρήματος χαβάχ, το οποίο σημαίνει «γίνομαι» ή «αποδεικνύομαι». (Γένεση 27:29· 17:7, 8) Το Εγχειρίδιο της Οξφόρδης για την Αγία Γραφή (The Oxford Companion to the Bible) δίνει τον ορισμό «“αυτός κάνει να γίνει” ή “αυτός θα κάνει να γίνει”». Άρα, μπορούμε να πούμε ότι το προσωπικό όνομα του Δημιουργού σημαίνει «Αυτός Κάνει να Γίνεται». Παρατηρήστε ότι η έμφαση δεν δίνεται στη δραστηριότητα που ανέπτυξε ο Δημιουργός στο μακρινό παρελθόν, όπως μπορεί να εννοούσαν μερικοί όταν χρησιμοποίησαν τον όρο «Πρώτη Αιτία». Γιατί δεν συμβαίνει αυτό;

Επειδή το θείο όνομα συνδέεται με αυτά που σκοπεύει να κάνει ο Δημιουργός. Βασικά το εβραϊκό ρήμα έχει μόνο δύο καταστάσεις, και η κατάσταση που χρησιμοποιείται στο όνομα του Δημιουργού «δηλώνει ενέργειες . . . που βρίσκονται σε εξέλιξη. Δεν εκφράζει απλώς και μόνο τη συνέχιση μιας ενέργειας . . . αλλά την εξέλιξή της από το ξεκίνημά της  προς την ολοκλήρωσή της». (Σύντομη Αναφορά στους Χρόνους της Εβραϊκής [A Short Account of the Hebrew Tenses]) Ναι, με το όνομά του, ο Ιεχωβά αποκαλύπτει ότι ενεργεί ως προσωπικότητα που έχει σκοπούς. Έτσι μαθαίνουμε ότι—με προοδευτικές ενέργειες—γίνεται Αυτός που εκπληρώνει υποσχέσεις. Πολλοί νιώθουν ικανοποίηση και ανακούφιση γνωρίζοντας ότι ο Δημιουργός πραγματοποιεί πάντοτε τους σκοπούς του.

Ο Σκοπός Του—Σκοπός Σας

Μολονότι το όνομα του Θεού φανερώνει σκοπό, πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να διακρίνουν πραγματικό σκοπό στη δική τους ύπαρξη. Παρατηρούν την ανθρωπότητα να πέφτει από τη μια κρίση στην άλλη—σε πολέμους, φυσικές καταστροφές, επιδημίες, φτώχεια και έγκλημα. Ακόμη και οι λίγοι προνομιούχοι, οι οποίοι με κάποιον τρόπο καταφέρνουν και ξεφεύγουν από τις επιζήμιες συνέπειες, συχνά παραδέχονται ότι βασανίζονται από επίμονες αμφιβολίες σχετικά με το μέλλον και το νόημα της ζωής τους.

Η Αγία Γραφή σχολιάζει: «Ο φυσικός κόσμος υποτάχθηκε στην απογοήτευση, όχι από δική του επιθυμία, αλλά λόγω του θελήματος του Δημιουργού, ο οποίος, κάνοντάς τον έτσι, του έδωσε ελπίδα ότι θα μπορούσε κάποια ημέρα να ελευθερωθεί . . . και να συμμετάσχει στην ένδοξη ελευθερία των παιδιών του Θεού». (Ρωμαίους 8:20, 21, Οι Επιστολές της Καινής Διαθήκης [The New Testament Letters], του Τζ. Γ. Σ. Γουάντ) Η αφήγηση της Γένεσης δείχνει ότι οι άνθρωποι βρίσκονταν κάποτε σε ειρήνη με τον Δημιουργό τους. Αντιδρώντας στις κακές ενέργειες των ανθρώπων, ο Θεός δίκαια υπέταξε την ανθρωπότητα σε μια κατάσταση η οποία, από μια άποψη, έφερε απογοήτευση. Ας δούμε πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, τι δείχνει αυτό για τον Δημιουργό και τι μπορούμε να αναμένουμε για το μέλλον.

Σύμφωνα με αυτή τη γραπτή ιστορία, η οποία έχει επαληθευτεί με πολλούς τρόπους, οι πρώτοι άνθρωποι που δημιουργήθηκαν ονομάστηκαν Αδάμ και Εύα. Η αφήγηση δείχνει  ότι δεν αφέθηκαν να ψάχνουν στα τυφλά, χωρίς σκοπό ή καθοδήγηση σχετικά με το θέλημα του Θεού. Όπως θα έκανε για τα παιδιά του κάθε στοργικός και γεμάτος ενδιαφέρον ανθρώπινος πατέρας, έτσι και ο Δημιουργός έδωσε στην ανθρωπότητα χρήσιμες οδηγίες. Τους είπε: «Να είστε καρποφόροι και να πληθυνθείτε και να γεμίσετε τη γη και να την καθυποτάξετε και να έχετε σε υποταγή τα ψάρια της θάλασσας και τα πετούμενα πλάσματα των ουρανών και κάθε ζωντανό πλάσμα που κινείται πάνω στη γη».—Γένεση 1:28.

Συνεπώς οι πρώτοι άνθρωποι είχαν ένα σκοπό που έδινε νόημα στη ζωή τους. Αυτός ο σκοπός περιλάμβανε το να φροντίζουν για την οικολογική ισορροπία της γης και να γεμίσουν την υδρόγειο με υπεύθυνους ανθρώπους. (Παράβαλε Ησαΐας 11:9.) Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει βάσιμα τον Δημιουργό για την παρούσα κατάσταση του μολυσμένου πλανήτη μας, σαν να είχε δώσει εκείνος στους ανθρώπους μια δικαιολογία για να εκμεταλλευτούν και να καταστρέψουν τη γη. Η εντολή “να καθυποτάξετε” δεν τους  έδινε το δικαίωμα της εκμετάλλευσης. Υποδήλωνε την καλλιέργεια και τη φροντίδα του πλανήτη του οποίου η διαχείριση ανατέθηκε στους ανθρώπους. (Γένεση 2:15) Επιπρόσθετα, αυτοί θα είχαν μπροστά τους ένα διαρκές μέλλον που θα τους έδινε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν αυτή τη γεμάτη νόημα εργασία. Η προοπτική που είχαν να μην πεθάνουν βρίσκεται σε αρμονία με το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν έναν εγκέφαλο με δυνατότητες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που μπορούν να αξιοποιηθούν πλήρως σε μια ζωή διάρκειας 70, 80 ή ακόμη και 100 χρόνων. Ο εγκέφαλος φτιάχτηκε για να χρησιμοποιείται επ’ άπειρον.

Ο Ιεχωβά Θεός, ο πλάστης και καθοδηγητής των δημιουργημάτων του, άφησε στους ανθρώπους ελευθερία κινήσεων σχετικά με το πώς θα επιτελούσαν το σκοπό του για τη γη και την ανθρωπότητα. Δεν ήταν ούτε υπερβολικά απαιτητικός ούτε άσκοπα περιοριστικός. Παραδείγματος χάρη, έδωσε στον Αδάμ ένα διορισμό που θα έκανε ευτυχισμένο κάθε ζωολόγο—να μελετήσει και να ονομάσει τα ζώα. Αφού παρατήρησε τα χαρακτηριστικά τους, ο Αδάμ τούς έδωσε ονόματα, πολλά από τα οποία ήταν περιγραφικά. (Γένεση 2:19) Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα που δείχνει πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι να χρησιμοποιήσουν τα ταλέντα τους και τις ικανότητές τους σε αρμονία με το σκοπό του Θεού.

Μπορείτε να κατανοήσετε ότι ο σοφός Δημιουργός ολόκληρου του σύμπαντος θα μπορούσε εύκολα να διατηρήσει τον έλεγχο κάθε κατάστασης στη γη, ακόμη και αν οι άνθρωποι επέλεγαν μια ανόητη ή επιζήμια πορεία. Η ιστορική αφήγηση μας πληροφορεί ότι ο Θεός έδωσε μόνο μία περιοριστική εντολή στον Αδάμ: «Από κάθε δέντρο του κήπου μπορείς να τρως μέχρι να χορτάσεις. Αλλά από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού δεν πρέπει να φας, γιατί την ημέρα που θα φας από αυτό οπωσδήποτε θα πεθάνεις».—Γένεση 2:16, 17.

Αυτή η εντολή υποχρέωνε την ανθρωπότητα να αναγνωρίζει ότι ο Θεός είχε το δικαίωμα να απαιτεί υπακοή. Οι άνθρωποι, από την εποχή του Αδάμ μέχρι σήμερα, είναι  αναγκασμένοι να δέχονται το νόμο της βαρύτητας και να ζουν σε αρμονία με αυτόν· θα ήταν ανόητο και επιζήμιο να μην το κάνουν αυτό. Γιατί, λοιπόν, να μη θέλουν οι άνθρωποι να ζήσουν σε αρμονία με έναν άλλο νόμο, ή αλλιώς μια εντολή, του αγαθοεργού Δημιουργού; Ο Δημιουργός κατέστησε σαφείς τις συνέπειες που θα επέφερε η απόρριψη του νόμου του, αλλά έδωσε στον Αδάμ και στην Εύα τη δυνατότητα να επιλέξουν να τον υπακούσουν εκούσια. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνουμε από την αφήγηση της αρχικής ιστορίας του ανθρώπου ότι ο Δημιουργός χορηγεί στους ανθρώπους ελευθερία επιλογής. Ωστόσο, θέλει να απολαμβάνουν τα πλάσματά του ευτυχία στον υπέρτατο βαθμό, πράγμα που προκύπτει φυσιολογικά όταν ζουν σε αρμονία με τους καλούς νόμους που ο ίδιος παρέχει.

Σε προηγούμενο κεφάλαιο, αναφέραμε ότι ο Δημιουργός έφερε σε ύπαρξη νοήμονα πλάσματα που είναι αόρατα—πνευματικά πλάσματα. Η ιστορία που περιγράφει το ξεκίνημα του ανθρώπου αποκαλύπτει ότι ένα από αυτά τα πνεύματα κυριεύτηκε από την έμμονη ιδέα να σφετεριστεί τη θέση του Θεού. (Παράβαλε Ιεζεκιήλ 28:13-15.) Αυτό το πνευματικό πλάσμα έκανε κατάχρηση της ελευθερίας επιλογής που χορηγεί ο Θεός και δελέασε τους πρώτους ανθρώπους να προχωρήσουν σε μια πορεία την οποία θα αποκαλούσαμε απροκάλυπτο στασιασμό. Προβαίνοντας σε μια προκλητική ενέργεια άμεσης ανυπακοής—τρώγοντας από «το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού»—το  πρώτο ζευγάρι διεκδίκησε ανεξαρτησία από τη διακυβέρνηση του Θεού. Αλλά εκτός από αυτό, η πορεία τους φανέρωσε πως αποδέχονταν τον ισχυρισμό ότι ο Δημιουργός κατακρατούσε κάτι καλό από τον άνθρωπο. Ήταν σαν να απαιτούσαν ο Αδάμ και η Εύα να αποφασίζουν μόνοι τους τι είναι καλό και τι είναι κακό—άσχετα με την άποψη του Κατασκευαστή τους.

Πόσο παράλογο θα ήταν να αποφασίσουν οι άνθρωποι ότι δεν τους αρέσει ο νόμος της βαρύτητας και να ενεργήσουν σε αντίθεση με αυτόν! Εξίσου παράλογο ήταν το ότι ο Αδάμ και η Εύα απέρριψαν τους ηθικούς κανόνες του Δημιουργού. Φυσικά οι άνθρωποι θα έπρεπε να αναμένουν ότι η παραβίαση του βασικού θεϊκού νόμου που απαιτούσε υπακοή θα επέφερε αρνητικές συνέπειες, ακριβώς όπως υφίσταται επιζήμιες συνέπειες κάποιος που αψηφά το νόμο της βαρύτητας.

Η ιστορία μάς αναφέρει ότι τότε ο Ιεχωβά ανέλαβε δράση. Την «ημέρα» που ο Αδάμ και η Εύα απέρριψαν το θέλημα του Δημιουργού, άρχισαν μια πτωτική πορεία που θα οδηγούσε στο θάνατό τους, ακριβώς όπως είχε προειδοποιήσει ο Θεός. (Παράβαλε 2 Πέτρου 3:8.) Αυτό αποκαλύπτει άλλη μια πλευρά της προσωπικότητας του Δημιουργού. Είναι Θεός δικαιοσύνης, ο οποίος δεν παραβλέπει με ατολμία την κατάφωρη ανυπακοή. Έχει σοφούς και δίκαιους κανόνες και τους υποστηρίζει.

Συνεπής προς τις απαράμιλλες ιδιότητές του, εκδήλωσε έλεος και έτσι δεν τερμάτισε την ανθρώπινη ζωή αμέσως. Γιατί; Από ενδιαφέρον για τους απογόνους του Αδάμ και της Εύας, οι οποίοι δεν είχαν ακόμη συλληφθεί και δεν ήταν άμεσα υπεύθυνοι για την αμαρτωλή πορεία των προγόνων τους. Το ενδιαφέρον του Θεού για τις ζωές που επρόκειτο να συλληφθούν μας φανερώνει τι είδους πρόσωπο είναι ο Δημιουργός. Δεν είναι ένας στυγνός, άσπλαχνος δικαστής. Αντίθετα, είναι δίκαιος, πρόθυμος να δώσει στον καθένα μια ευκαιρία, και σέβεται την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι μεταγενέστερες γενιές ανθρώπων  θα απολάμβαναν τις εξαίσιες συνθήκες που απολάμβανε το πρώτο ζευγάρι. Εφόσον ο Δημιουργός επέτρεψε να έρθουν σε ύπαρξη απόγονοι του Αδάμ, «ο φυσικός κόσμος υποτάχθηκε στην απογοήτευση». Ωστόσο, δεν επρόκειτο για παντελή απογοήτευση ή έλλειψη ελπίδας. Θυμηθείτε ότι τα εδάφια Ρωμαίους 8:20, 21 ανέφεραν επίσης πως ο Δημιουργός «του έδωσε ελπίδα ότι θα μπορούσε κάποια ημέρα να ελευθερωθεί». Αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να θέλουμε να μάθουμε περισσότερα πράγματα.

Μπορείτε να Τον Βρείτε;

Ο εχθρός που οδήγησε το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι σε στασιασμό ονομάζεται στην Αγία Γραφή Σατανάς ο Διάβολος, που σημαίνει «Ανθιστάμενος» και «Συκοφάντης». Όταν ανακοίνωσε την ποινή αυτού του πρώτιστου υποκινητή του στασιασμού, ο Θεός τον στιγμάτισε ως εχθρό, αλλά έθεσε τη βάση για να έχουν οι μελλοντικοί άνθρωποι ελπίδα. Ο Θεός είπε: «Εγώ θα βάλω έχθρα ανάμεσα σε εσένα [τον Σατανά] και στη γυναίκα και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. Εκείνος θα σε πλήξει στο κεφάλι και εσύ θα τον πλήξεις στη φτέρνα». (Γένεση 3:15) Είναι προφανές ότι αυτά τα λόγια είναι συμβολικά, μεταφορικά. Τι σημαίνει η αναφορά σε κάποιο «σπέρμα» που θα ερχόταν;

Άλλες περικοπές της Αγίας Γραφής ρίχνουν φως σε αυτό το άκρως ενδιαφέρον εδάφιο. Δείχνουν πως συνδέεται με το ότι ο Ιεχωβά ενεργεί σε αρμονία με το όνομά του και «γίνεται» ό,τι είναι απαραίτητο ώστε να εκπληρωθεί ο σκοπός του σχετικά με τους ανθρώπους στη γη. Κάνοντάς το αυτό, χρησιμοποίησε ένα συγκεκριμένο έθνος, και η ιστορία της πολιτείας του με αυτό το αρχαίο έθνος αποτελεί σημαντικό μέρος της Αγίας Γραφής. Ας εξετάσουμε με συντομία αυτή τη σπουδαία ιστορία. Στην πορεία, μπορούμε να μάθουμε περισσότερα για τις ιδιότητες του Δημιουργού μας. Πράγματι, μπορούμε να μάθουμε πολλά ανεκτίμητα πράγματα για αυτόν εξετάζοντας περαιτέρω το βιβλίο που προμήθευσε για την ανθρωπότητα, την Αγία Γραφή.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 107]

Αιώνες αφότου το προείπε η Αγία Γραφή, η ισχυρή Βαβυλώνα ερημώθηκε και παραμένει σε αυτή την κατάσταση μέχρι σήμερα

[Εικόνες στη σελίδα 110]

Αυτός ο ρόλος του Ησαΐα, ο οποίος είναι αντίγραφο του δεύτερου αιώνα Π.Κ.Χ., βρέθηκε σε μια σπηλιά κοντά στη Νεκρά Θάλασσα. Προέλεγε με λεπτομέρειες γεγονότα που συνέβησαν εκατοντάδες χρόνια μετά τη συγγραφή του

[Εικόνα στη σελίδα 115]

Αυτή η επιστολή, γραμμένη στην αρχαία εβραϊκή πάνω σε ένα όστρακο, ανακαλύφτηκε στη Λαχείς. Το όνομα του Θεού (βλέπε βέλη) εμφανίζεται δύο φορές, πράγμα που δείχνει ότι το όνομα του Δημιουργού ήταν γνωστό και χρησιμοποιούνταν ευρέως

[Εικόνα στη σελίδα 117]

Ο Ισαάκ Νεύτων διατύπωσε το νόμο της βαρύτητας. Οι νόμοι του Δημιουργού είναι λογικοί, και το να ενεργούμε σε αρμονία με αυτούς είναι για το καλό μας