1-3. (α) Πώς ανταποκρίνεται ο Ιησούς όταν δύο τυφλοί ζητιάνοι τον παρακαλούν να τους βοηθήσει; (β) Τι σημαίνει η έκφραση «νιώθοντας ευσπλαχνία»; (Βλέπε υποσημείωση.)

 ΔΥΟ τυφλοί κάθονται στην άκρη του δρόμου, λίγο έξω από την Ιεριχώ. Πηγαίνουν εκεί κάθε μέρα, βρίσκουν ένα σημείο από όπου είναι πιθανό ότι θα περάσει πολύς κόσμος και ζητούν ελεημοσύνη δημοσίως. Σήμερα όμως πρόκειται να ζήσουν μια εμπειρία που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή τους.

² Ξαφνικά, οι ζητιάνοι ακούν φασαρία. Καθώς δεν μπορούν να δουν τι συμβαίνει, ο ένας από τους δύο ρωτάει για ποιον λόγο υπάρχει αυτός ο θόρυβος, και οι άνθρωποι του λένε: «Ο Ιησούς ο Ναζωραίος περνάει!» Ο Ιησούς βρίσκεται καθ’ οδόν προς την Ιερουσαλήμ για τελευταία φορά. Αλλά δεν είναι μόνος, διότι τον ακολουθούν μεγάλα πλήθη. Μόλις οι ζητιάνοι ακούν ποιος περνάει, δημιουργούν αναστάτωση φωνάζοντας: «Κύριε, ελέησέ μας, Γιε του Δαβίδ!» Τα πλήθη, ενοχλημένα, λένε στους ζητιάνους να σωπάσουν, αλλά αυτοί είναι απελπισμένοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να σωπάσουν.

³ Ο Ιησούς ακούει τις φωνές τους που ξεχωρίζουν από τη βοή του πλήθους. Τι θα κάνει; Πολλά βαραίνουν τη διάνοια και την καρδιά του. Σε λίγο αρχίζει η τελευταία εβδομάδα της επίγειας ζωής του. Γνωρίζει ότι στην Ιερουσαλήμ τον περιμένουν βάσανα και οδυνηρός θάνατος. Παρ’ όλα αυτά, δεν αγνοεί τις επίμονες κραυγές. Στέκεται και ζητάει να του φέρουν τους ανθρώπους που φωνάζουν. «Κύριε, να ανοιχτούν τα μάτια μας», παρακαλούν εκείνοι. «Νιώθοντας ευσπλαχνία», ο Ιησούς αγγίζει τα μάτια τους και αυτοί ξαναβρίσκουν την όρασή τους. a Χωρίς καθυστέρηση, αρχίζουν  να ακολουθούν τον Ιησού.​—Λουκάς 18:35-43· Ματθαίος 20:29-34.

4. Πώς εκπλήρωσε ο Ιησούς την προφητεία που έλεγε ότι αυτός επρόκειτο να «σπλαχνιστεί τους ασήμαντους»;

⁴ Αυτό δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό. Πολλές φορές και υπό πολλές διαφορετικές περιστάσεις, ο Ιησούς υποκινήθηκε έντονα να δείξει συμπόνια. Η Βιβλική προφητεία προείπε ότι επρόκειτο να «σπλαχνιστεί τους ασήμαντους». (Ψαλμός 72:13) Σε επαλήθευση εκείνων των λόγων, ο Ιησούς ήταν ευαίσθητος απέναντι στα αισθήματα των άλλων. Έπαιρνε την πρωτοβουλία να βοηθάει τους ανθρώπους. Η συμπόνια του αποτελούσε υποκινούσα δύναμη στο κήρυγμά του. Ας δούμε πώς αποκαλύπτουν τα Ευαγγέλια την τρυφερή συμπόνια που βρισκόταν πίσω από τα λόγια και τις πράξεις του Ιησού και ας αναλογιστούμε πώς μπορούμε εμείς να δείχνουμε παρόμοια συμπόνια.

5, 6. Ποια παραδείγματα δείχνουν ότι ο Ιησούς ήταν συμπονετικός άνθρωπος;

⁵ Ο Ιησούς ήταν άνθρωπος που έδειχνε βαθιά συμπόνια. Κατανοούσε και συμμεριζόταν τα αισθήματα εκείνων που υπέφεραν. Μολονότι δεν αντιμετώπιζε από κάθε άποψη τις ίδιες περιστάσεις με αυτούς, ένιωθε αληθινά τον πόνο τους στην καρδιά του. (Εβραίους 4:15) Όταν θεράπευσε μια γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία επί 12 χρόνια, αποκάλεσε την πάθησή της “οδυνηρή αρρώστια”, αναγνωρίζοντας ότι της είχε προξενήσει μεγάλη στενοχώρια και πόνο. (Μάρκος 5:25-34) Όταν είδε τη Μαρία και εκείνους που ήταν μαζί της να κλαίνε για τον θάνατο του Λαζάρου, επηρεάστηκε τόσο βαθιά από τη θλίψη τους ώστε ένιωσε ταραχή μέσα του. Αν και ο Ιησούς ήξερε ότι σε λίγο επρόκειτο να αναστήσει τον Λάζαρο, συγκινήθηκε τόσο πολύ ώστε τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.​—Ιωάννης 11:33, 35.

⁶ Κάποια άλλη φορά, ένας λεπρός πλησίασε τον Ιησού και τον παρακάλεσε: «Αν εσύ θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις από τη λέπρα». Πώς αντέδρασε ο Ιησούς, ένας τέλειος άνθρωπος που δεν είχε αρρωστήσει ποτέ; Συμπόνεσε βαθιά  τον λεπρό. Ναι, «τον σπλαχνίστηκε». (Μάρκος 1:40-42) Τότε έκανε κάτι μοναδικό. Γνώριζε καλά ότι οι λεπροί ήταν ακάθαρτοι υπό τον Νόμο και δεν έπρεπε να συναναστρέφονται με άλλους. (Λευιτικό 13:45, 46) Ο Ιησούς ασφαλώς ήταν ικανός να θεραπεύσει αυτόν τον άνθρωπο χωρίς καν να τον ακουμπήσει. (Ματθαίος 8:5-13) Ωστόσο, επέλεξε να απλώσει το χέρι του και να αγγίξει τον λεπρό, λέγοντας: «Θέλω! Καθαρίσου». Η λέπρα αμέσως εξαφανίστηκε. Τι τρυφερή συμπόνια εκδήλωσε ο Ιησούς!

7. Τι μπορεί να μας βοηθήσει να καλλιεργούμε συμπόνια, και πώς μπορεί να εκφραστεί αυτή η ιδιότητα;

⁷ Ως Χριστιανοί, απαιτείται να μιμούμαστε τον Ιησού όσον αφορά την εκδήλωση συμπόνιας. Η Γραφή μάς προτρέπει να δείχνουμε «κατανόηση για τους άλλους». b (1 Πέτρου 3:8) Ίσως δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε τα αισθήματα εκείνων που υποφέρουν από χρόνιες ασθένειες ή κατάθλιψη​—ιδιαίτερα αν δεν έχουμε νιώσει τέτοια οδύνη εμείς οι ίδιοι. Να θυμάστε όμως ότι η συμπόνια δεν εξαρτάται από το αν έχουμε βρεθεί στις ίδιες περιστάσεις με τους άλλους. Ο Ιησούς συμπονούσε τους αρρώστους παρότι ο ίδιος δεν είχε αρρωστήσει ποτέ. Πώς μπορούμε λοιπόν εμείς να καλλιεργούμε συμπόνια; Ακούγοντας υπομονετικά όταν εκείνοι που υποφέρουν ανοίγουν την καρδιά τους και εκφράζουν τα αισθήματά τους. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε: “Αν ήμουν εγώ στη θέση τους, πώς θα ένιωθα;” (1 Κορινθίους 12:26) Αν αυξήσουμε την ευαισθησία μας προς τα αισθήματα των άλλων, θα είμαστε πιο ικανοί να “μιλάμε παρηγορητικά στους καταθλιμμένους”. (1 Θεσσαλονικείς 5:14) Μερικές φορές, η συμπόνια μπορεί να εκφραστεί, όχι μόνο με λόγια, αλλά και με δάκρυα. «Να κλαίτε με όσους κλαίνε», λέει το εδάφιο Ρωμαίους 12:15.

8, 9. Πώς έδειχνε ο Ιησούς περίσκεψη για τα αισθήματα των άλλων;

⁸ Ο Ιησούς έδειχνε περίσκεψη για τους άλλους και ενεργούσε με τρόπους που δεν πλήγωναν τα αισθήματά τους. Θυμηθείτε το περιστατικό κατά το οποίο έφεραν στον Ιησού έναν άνθρωπο που ήταν κουφός και μιλούσε με μεγάλη  δυσκολία. Ο Ιησούς, αντιλαμβανόμενος προφανώς ότι αυτός ο άνθρωπος ένιωθε κάπως άβολα, έκανε κάτι που δεν συνήθιζε να κάνει όταν θεράπευε άλλους: «Τον πήρε ιδιαιτέρως». (Μάρκος 7:31-35) Έπειτα, τον θεράπευσε μακριά από τα βλέμματα του πλήθους.​—Μάρκος 7:31-35.

⁹ Ο Ιησούς ενήργησε με παρόμοια περίσκεψη όταν του έφεραν έναν τυφλό και ζήτησαν να τον θεραπεύσει. Ο Ιησούς «πήρε τον τυφλό από το χέρι και τον έβγαλε έξω από το χωριό». (Μάρκος 8:22-26) Κατόπιν, τον θεράπευσε σταδιακά. Αυτό ίσως επέτρεψε στον εγκέφαλο και στα μάτια εκείνου του ανθρώπου να προσαρμοστούν βαθμιαία στις εκθαμβωτικές και περίπλοκες εικόνες του ηλιόλουστου κόσμου που τον περιέβαλλε. (Μάρκος 8:22-26) Με τι περίσκεψη ενεργούσε ο Ιησούς!

10. Με ποιους τρόπους μπορούμε να δείχνουμε περίσκεψη για τα αισθήματα των άλλων;

¹⁰ Εφόσον είμαστε ακόλουθοι του Ιησού, απαιτείται να δείχνουμε και εμείς περίσκεψη για τα αισθήματα των άλλων. Συνεπώς, προσέχουμε την ομιλία μας και θυμόμαστε ότι η απερίσκεπτη χρήση της γλώσσας μπορεί να πληγώσει τα αισθήματα των άλλων. (Παροιμίες 12:18· 18:21) Τα σκληρά λόγια, τα περιφρονητικά σχόλια και ο δηκτικός σαρκασμός δεν έχουν καμιά θέση ανάμεσα στους Χριστιανούς, οι οποίοι είναι ευαίσθητοι προς τα αισθήματα των άλλων. (Εφεσίους 4:31) Πρεσβύτεροι, πώς μπορείτε να δείχνετε περίσκεψη για τα αισθήματα των άλλων; Όταν δίνετε συμβουλή, να απαλύνετε τα λόγια σας με καλοσύνη, επιτρέποντας στο άτομο που σας ακούει να διατηρεί την αξιοπρέπειά του. (Γαλάτες 6:1) Γονείς, πώς μπορείτε να δείχνετε περίσκεψη για τα αισθήματα των παιδιών σας; Όταν παρέχετε διαπαιδαγώγηση, να προσπαθείτε να το κάνετε αυτό χωρίς να προκαλείτε στο παιδί σας αχρείαστη ντροπή.​—Κολοσσαείς 3:21.

11, 12. Ποιες Βιβλικές αφηγήσεις δείχνουν ότι ο Ιησούς δεν περίμενε να του ζητήσουν να δείξει συμπόνια στους άλλους;

¹¹ Ο Ιησούς δεν περίμενε πάντα να του ζητήσουν να δείξει συμπόνια στους άλλους. Άλλωστε, η συμπόνια δεν είναι παθητική ιδιότητα αλλά ενεργή, θετική. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν το ότι η τρυφερή συμπόνια υποκινούσε τον Ιησού να παίρνει την πρωτοβουλία για να βοηθάει τους άλλους. Για παράδειγμα, όταν ένα μεγάλο πλήθος έμεινε μαζί του τρεις ημέρες και δεν είχε φαγητό, δεν χρειάστηκε να του πει κάποιος ότι οι άνθρωποι πεινούσαν ή να του υποδείξει να κάνει κάτι για αυτό. Η αφήγηση λέει: «Ο . . . Ιησούς φώναξε τους μαθητές του και είπε: “Σπλαχνίζομαι το πλήθος, επειδή είναι ήδη τρεις ημέρες μαζί μου και δεν έχουν τίποτα να φάνε. Δεν θέλω να τους πω να φύγουν νηστικοί, γιατί μπορεί να εξαντληθούν στον δρόμο”». Τότε, με προσωπική του και μόνο πρωτοβουλία, έθρεψε θαυματουργικά το πλήθος.​—Ματθαίος 15:32-38.

¹² Ας εξετάσουμε μια άλλη αφήγηση. Το 31 Κ.Χ., καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην πόλη Ναΐν, βρέθηκε μπροστά σε μια θλιβερή σκηνή. Μια νεκρική πομπή έβγαινε από την πόλη, κατευθυνόμενη ίσως προς τα μνήματα στις κοντινές λοφοπλαγιές, για την ταφή “του μοναχογιού μιας χήρας”. Μπορείτε να φανταστείτε τον πόνο που είχε στην καρδιά της εκείνη η μητέρα; Ετοιμαζόταν να θάψει τον μοναχογιό της και δεν είχε σύζυγο για να μοιραστεί τη θλίψη της. Από όλους τους ανθρώπους στην πομπή, ο Ιησούς «είδε» τη χήρα, που τώρα είχε μείνει άκληρη. Συγκινήθηκε με αυτό που είδε​—ναι, «τη σπλαχνίστηκε». Κανείς δεν χρειάστηκε να τον εκλιπαρήσει. Η συμπόνια μέσα στην καρδιά του τον ώθησε να πάρει την πρωτοβουλία. Γι’ αυτό, «πλησίασε και άγγιξε το νεκροκρέβατο» και κατόπιν επανέφερε τον νεαρό στη ζωή. Τι συνέβη μετά; Ο Ιησούς δεν ζήτησε από τον νεαρό να ακολουθήσει το μεγάλο πλήθος που ταξίδευε μαζί Του. Αντί για αυτό, «τον έδωσε στη μητέρα του», ενώνοντας ξανά εκείνη την οικογένεια και διασφαλίζοντας ότι η χήρα θα λάβαινε φροντίδα.​—Λουκάς 7:11-15.

13. Πώς μπορούμε να μιμούμαστε τον Ιησού παίρνοντας την κατάλληλη πρωτοβουλία για να βοηθάμε αυτούς που έχουν ανάγκη;

 ¹³ Πώς μπορούμε να ακολουθούμε το παράδειγμα του Ιησού; Βέβαια, δεν μπορούμε να προμηθεύσουμε φαγητό θαυματουργικά ούτε να επαναφέρουμε τους νεκρούς στη ζωή. Μπορούμε όμως να μιμούμαστε τον Ιησού παίρνοντας την πρωτοβουλία για να βοηθάμε αυτούς που έχουν ανάγκη. Κάποιος ομόπιστός μας μπορεί να υποστεί σοβαρή οικονομική ζημιά ή να χάσει την εργασία του. (1 Ιωάννη 3:17) Το σπίτι μιας χήρας ίσως χρειάζεται επειγόντως επισκευή. (Ιακώβου 1:27) Ίσως γνωρίζουμε κάποια οικογένεια που πενθεί και χρειάζεται παρηγοριά ή πρακτική βοήθεια. (1 Θεσσαλονικείς 5:11) Σε περιπτώσεις πραγματικής ανάγκης, δεν χρειάζεται να περιμένουμε να ζητήσουν τη βοήθειά μας για να την προσφέρουμε. (Παροιμίες 3:27) Η συμπόνια θα μας υποκινεί να παίρνουμε την κατάλληλη πρωτοβουλία για να βοηθήσουμε, όσο το επιτρέπουν οι περιστάσεις μας. Ποτέ μην ξεχνάτε ότι μια απλή πράξη καλοσύνης ή λίγα λόγια παρηγοριάς που λέγονται από την καρδιά μπορούν να αποτελέσουν ισχυρές εκδηλώσεις συμπόνιας.​—Κολοσσαείς 3:12.

14. Γιατί έδινε ο Ιησούς προτεραιότητα στο έργο κηρύγματος των καλών νέων;

¹⁴ Όπως είδαμε στην Ενότητα 2 αυτού του βιβλίου, ο Ιησούς έθεσε εξαιρετικό παράδειγμα στο κήρυγμα των καλών νέων. Ο ίδιος είπε: «Πρέπει να διακηρύξω τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού και σε άλλες πόλεις, επειδή για αυτό στάλθηκα». (Λουκάς 4:43) Γιατί έδινε προτεραιότητα σε αυτό το έργο; Κυρίως λόγω της αγάπης του για τον Θεό. Αλλά ο Ιησούς είχε άλλο ένα κίνητρο: Η εγκάρδια συμπόνια τον υποκινούσε να ανταποκρίνεται στις πνευματικές ανάγκες των άλλων. Από όλους τους τρόπους με τους οποίους έδειχνε συμπόνια, κανένας δεν ήταν πιο σημαντικός από το να ικανοποιεί την πνευματική πείνα των άλλων. Ας εξετάσουμε δύο περιστατικά τα οποία αποκαλύπτουν πώς έβλεπε ο Ιησούς τους ανθρώπους στους οποίους κήρυττε. Αυτή η εξέταση  μπορεί να μας βοηθήσει να αναλύσουμε τα κίνητρα με τα οποία συμμετέχουμε εμείς στη δημόσια διακονία.

15, 16. Περιγράψτε δύο περιστατικά που αποκαλύπτουν πώς έβλεπε ο Ιησούς τους ανθρώπους στους οποίους κήρυττε.

¹⁵ Το 31 Κ.Χ., αφού ο Ιησούς αγωνίστηκε σθεναρά στη διακονία επί δύο περίπου χρόνια, διεύρυνε τις προσπάθειές του αρχίζοντας «περιοδεία σε όλες τις πόλεις και τα χωριά» της Γαλιλαίας. Τα όσα έβλεπε άγγιζαν την καρδιά του. Ο απόστολος Ματθαίος αναφέρει: «Βλέποντας τα πλήθη, τα σπλαχνίστηκε, επειδή ήταν γδαρμένοι και παραπεταμένοι σαν πρόβατα χωρίς βοσκό». (Ματθαίος 9:35, 36) Ο Ιησούς συμπονούσε τους συνηθισμένους ανθρώπους. Γνώριζε καλά τη θλιβερή πνευματική τους κατάσταση. Ήξερε ότι τους κακομεταχειρίζονταν και τους παραμελούσαν εντελώς εκείνοι ακριβώς οι άνθρωποι που έπρεπε να τους ποιμαίνουν​—οι θρησκευτικοί ηγέτες. Υποκινούμενος από βαθιά συμπόνια, ο Ιησούς κατέβαλλε επίπονες προσπάθειες για να μεταδίδει στους ανθρώπους ένα άγγελμα ελπίδας. Τίποτα δεν ήταν πιο απαραίτητο για εκείνους από τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού.

¹⁶ Κάτι παρόμοιο συνέβη μερικούς μήνες αργότερα, όταν πλησίαζε το Πάσχα του 32 Κ.Χ. Σε εκείνη την περίπτωση, ο  Ιησούς και οι απόστολοί του επιβιβάστηκαν σε ένα πλοιάριο και διέσχισαν τη Θάλασσα της Γαλιλαίας αναζητώντας ένα ήσυχο μέρος για να αναπαυτούν. Αλλά ένα πλήθος έτρεξε κατά μήκος της ακτής και έφτασε στην άλλη πλευρά πριν από το πλοιάριο. Πώς αντέδρασε ο Ιησούς; «Βγαίνοντας . . . είδε ένα μεγάλο πλήθος και τους σπλαχνίστηκε, επειδή ήταν σαν πρόβατα χωρίς βοσκό. Και άρχισε να τους διδάσκει πολλά». (Μάρκος 6:31-34) Και πάλι, ο Ιησούς «σπλαχνίστηκε» τους ανθρώπους λόγω της κακής τους πνευματικής κατάστασης. Σαν «πρόβατα χωρίς βοσκό», λιμοκτονούσαν πνευματικά και είχαν αφεθεί να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Η συμπόνια, και όχι απλώς ένα αίσθημα καθήκοντος, υποκινούσε τον Ιησού να κηρύττει.

17, 18. (α) Τι μας υποκινεί να συμμετέχουμε στη διακονία; (β) Πώς μπορούμε να καλλιεργούμε συμπόνια για τους άλλους;

¹⁷ Τι υποκινεί εμάς ως ακολούθους του Ιησού να συμμετέχουμε στη διακονία; Όπως είδαμε στο Κεφάλαιο 9 αυτού του βιβλίου, έχουμε μια αποστολή, μια ευθύνη, να κηρύττουμε και να κάνουμε μαθητές. (Ματθαίος 28:19, 20· 1 Κορινθίους 9:16) Αλλά το κίνητρο με το οποίο συμμετέχουμε σε αυτό το έργο πρέπει να υπερβαίνει το απλό αίσθημα καθήκοντος ή υποχρέωσης. Πάνω από όλα, η αγάπη για τον Ιεχωβά μάς υποκινεί να κηρύττουμε τα καλά νέα της Βασιλείας του. Επίσης, κηρύττουμε υποκινούμενοι από συμπόνια για εκείνους που δεν συμμερίζονται τις πεποιθήσεις μας. (Μάρκος 12:28-31) Πώς μπορούμε λοιπόν να καλλιεργούμε συμπόνια για τους άλλους;

¹⁸ Χρειάζεται να βλέπουμε τους ανθρώπους όπως τους έβλεπε ο Ιησούς​—“γδαρμένους και παραπεταμένους σαν πρόβατα χωρίς βοσκό”. Φανταστείτε ότι βρίσκετε ένα αρνί που έχει χαθεί. Χωρίς βοσκό να το οδηγήσει σε πράσινα βοσκοτόπια και νερό, το δύστυχο πλάσμα πεινάει και διψάει. Δεν θα συμπονούσατε αυτό το αρνί; Δεν θα κάνατε το καλύτερο που μπορούσατε για να του δώσετε τροφή και νερό; Αυτό το αρνί μοιάζει με πολλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν γνωρίζουν ακόμα τα καλά νέα. Παραμελημένοι από τους ποιμένες της ψεύτικης θρησκείας, πεινούν και διψούν πνευματικά και δεν έχουν πραγματική ελπίδα για το μέλλον. Εμείς  έχουμε αυτό που χρειάζονται: τη θρεπτική πνευματική τροφή και τα αναζωογονητικά νερά της αλήθειας που βρίσκονται στον Λόγο του Θεού. (Ησαΐας 55:1, 2) Όταν συλλογιζόμαστε τις πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων που μας περιβάλλουν, νιώθουμε συμπόνια για αυτούς. Αν, όπως ο Ιησούς, έχουμε βαθιά αισθήματα για τους ανθρώπους, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους μεταδίδουμε την ελπίδα της Βασιλείας.

19. Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε έναν σπουδαστή της Γραφής που έχει τα προσόντα να υποκινηθεί να συμμετέχει στη δημόσια διακονία;

¹⁹ Πώς μπορούμε να βοηθάμε άλλους να ακολουθούν το παράδειγμα του Ιησού; Ας υποθέσουμε ότι θέλουμε να βοηθήσουμε έναν σπουδαστή της Γραφής που έχει τα προσόντα να αρχίσει να συμμετέχει στο δημόσιο έργο κηρύγματος. Ή ίσως θέλουμε να παροτρύνουμε έναν αδρανή να ξαναρχίσει να συμμετέχει πλήρως στη διακονία. Πώς μπορούμε να βοηθάμε τέτοια άτομα; Χρειάζεται να κάνουμε έκκληση στην καρδιά τους. Θυμηθείτε ότι ο Ιησούς πρώτα «σπλαχνίστηκε» τους ανθρώπους και έπειτα τους δίδαξε. (Μάρκος 6:34) Συνεπώς, αν μπορέσουμε να βοηθήσουμε έναν σπουδαστή ή έναν αδρανή να καλλιεργήσει συμπόνια, η καρδιά του μπορεί κάλλιστα να τον υποκινήσει να μοιάσει στον Ιησού και να μεταδίδει τα καλά νέα στους άλλους. Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε: «Πώς βελτιώθηκε η ζωή σου χάρη στο ότι δέχτηκες το άγγελμα της Βασιλείας; Τι θα πούμε για τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν ακόμα αυτό το άγγελμα​—δεν χρειάζονται και αυτοί τα καλά νέα; Τι μπορείς να κάνεις εσύ για να τους βοηθήσεις;» Βέβαια, το ισχυρότερο κίνητρο για να συμμετέχει κάποιος στη  διακονία είναι η αγάπη για τον Θεό και η επιθυμία που έχει να τον υπηρετεί.

20. (α) Τι περιλαμβάνει το να είμαστε ακόλουθοι του Ιησού; (β) Τι θα εξεταστεί στο επόμενο κεφάλαιο;

²⁰ Το να είμαστε ακόλουθοι του Ιησού περιλαμβάνει περισσότερα από το να επαναλαμβάνουμε τα λόγια του και να μιμούμαστε τις πράξεις του. Χρειάζεται να καλλιεργούμε την ίδια «διανοητική στάση» που είχε εκείνος. (Φιλιππησίους 2:5) Πόσο ευγνώμονες μπορούμε λοιπόν να είμαστε για το ότι η Γραφή μάς αποκαλύπτει τις σκέψεις και τα αισθήματα που βρίσκονταν πίσω από τα λόγια και τις πράξεις του Ιησού! Αν εξοικειωνόμαστε με «τον νου του Χριστού», θα είμαστε σε καλύτερη θέση να καλλιεργούμε ευαισθησία και εγκάρδια συμπόνια και έτσι να μεταχειριζόμαστε τους άλλους με τον τρόπο με τον οποίο μεταχειριζόταν ο Ιησούς τους ανθρώπους γενικά. (1 Κορινθίους 2:16) Στο επόμενο κεφάλαιο, θα εξετάσουμε τους διάφορους τρόπους με τους οποίους ο Ιησούς έδειχνε αγάπη ιδιαίτερα για τους ακολούθους του.