ΜΕΓΑΛΩΣΑ ανάπηρη από τη μέση και κάτω και ζούσα σε έναν καταυλισμό στο Φρίταουν μαζί με τη μητέρα μου και μερικές άλλες φτωχές οικογένειες. Επειδή ντρεπόμουν και φοβόμουν για το πώς μπορεί να με έβλεπαν άγνωστα άτομα, επιχείρησα να βγω από τον καταυλισμό μόνο μία φορά μέσα σε 18 χρόνια.

Όταν ήμουν 18 ετών, η Πολίν Λάντις, μια ιεραπόστολος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, με επισκέφτηκε στον καταυλισμό μου και προσφέρθηκε να μου διδάξει τη Γραφή. Όταν της είπα ότι δεν ήξερα ανάγνωση και γραφή, η Πολίν είπε ότι θα μου δίδασκε και αυτό. Έτσι λοιπόν συμφώνησα.

Χαιρόμουν με όσα μάθαινα από τη Γραφή. Μια μέρα, ρώτησα την Πολίν αν θα μπορούσα να παρακολουθήσω τη συνάθροιση σε κάποιο σπίτι περίπου ένα τετράγωνο πιο πέρα. «Θα περπατήσω ως εκεί χρησιμοποιώντας τους ξύλινους τάκους μου», είπα.

Όταν η Πολίν ήρθε να με πάρει, η μητέρα μου και οι γείτονές μου με παρακολουθούσαν ανήσυχοι. Τέντωσα τα χέρια μου και κρατώντας γερά τους ξύλινους τάκους μου τους ακούμπησα  στο έδαφος. Κατόπιν μετακίνησα το σώμα μου προς τα εμπρός πάνω από τους τάκους. Καθώς διέσχιζα την αυλή, οι γείτονές μου φώναζαν στην Πολίν: «Γιατί την πιέζεις; Προσπάθησε και πριν να περπατήσει και δεν τα κατάφερε».

«Τζέι, θέλεις να έρθεις;», με ρώτησε ευγενικά η Πολίν.

«Ναι!», απάντησα. «Αυτή είναι η δική μου απόφαση».

Οι γείτονές μου παρακολουθούσαν ήσυχα καθώς πλησίαζα στην πύλη. Όταν βγήκα από τον καταυλισμό, ξέσπασαν σε επευφημίες.

Πόσο μου άρεσε εκείνη η συνάθροιση! Αργότερα, αποφάσισα να πάω στην Αίθουσα Βασιλείας. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να «περπατήσω» ως το τέλος του δρόμου, να πάρω ταξί και κατόπιν κάποιοι αδελφοί να με ανεβάσουν σε έναν απότομο λόφο. Πολλές φορές έφτανα βρεγμένη και γεμάτη λάσπες και χρειαζόταν να αλλάξω ρούχα στην αίθουσα. Αργότερα, μια αδελφή από την Ελβετία μού έστειλε με καλοσύνη ένα αναπηρικό καροτσάκι, κάτι που μου έδωσε τη δυνατότητα να μετακινούμαι αξιοπρεπώς.

Καθώς διάβαζα τις εμπειρίες και άλλων Μαρτύρων με αναπηρίες υποκινήθηκα να υπηρετώ τον Ιεχωβά πληρέστερα. Το 1988, έγινα τακτική σκαπάνισσα. Προσευχόμουν στον Ιεχωβά να με βοηθήσει να πετύχω το στόχο που είχα να βοηθήσω κάποιον στην οικογένειά μου και κάποιον στον τομέα μου να γίνουν υπηρέτες του Ιεχωβά. Οι προσευχές μου απαντήθηκαν όταν μπόρεσα να βοηθήσω δύο ανιψιούς μου και μια γυναίκα την οποία συνάντησα καθώς έκανα έργο δρόμου να γνωρίσουν την αλήθεια.

Τώρα τα χέρια μου έχουν χάσει τη δύναμή τους και εξαρτώμαι από άλλους για να κινούμαι με το καροτσάκι. Επίσης υποφέρω από χρόνιο πόνο. Αλλά έχω διαπιστώσει ότι ένα φάρμακο για τον πόνο είναι το να διδάσκω άλλους για τον Ιεχωβά. Η χαρά που μου δίνει αυτό απαλύνει τον πόνο μου και με παρηγορεί επειδή ο Ιεχωβά με ανόρθωσε, και τώρα η ζωή μου έχει σκοπό.