Ο Ιεχωβά ευλόγησε τον κόπο των υπηρετών του στη Δομινικανή Δημοκρατία. Το 1994, ο μέσος όρος των διαγγελέων της Βασιλείας ήταν 16.354 και οι εκκλησίες είχαν φτάσει τις 259. Η συγκλονιστική αυτή αύξηση δημιούργησε την επιτακτική ανάγκη να διοριστούν ικανοί πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέτες. Την ίδια χρονιά, το Κυβερνών Σώμα έδωσε έγκριση να διεξαχθεί στη χώρα η Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης, η οποία τώρα έχει αντικατασταθεί από τη Σχολή για Ευαγγελιστές της Βασιλείας.

Μέχρι τον Οκτώβριο του 2011, είχαν διεξαχθεί 25 τάξεις και είχαν αποφοιτήσει περίπου 600 σπουδαστές. Σήμερα, οι μισοί  και πλέον απόφοιτοι βρίσκονται σε κάποια μορφή ολοχρόνιας υπηρεσίας, 71 είναι ειδικοί σκαπανείς και 5 υπηρετούν στο έργο περιοχής. Οι πρώτες δέκα τάξεις διεξάχθηκαν στο γραφείο τμήματος, αλλά από την ενδέκατη τάξη και έπειτα η σχολή διεξάγεται στις δικές της εγκαταστάσεις στο Βίγια Γκονζάλες.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 1998, ο τυφώνας Τζορτζ σάρωσε τη Δομινικανή Δημοκρατία με ανέμους που έφταναν τα 190 χιλιόμετρα την ώρα, προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές. Χιλιάδες άνθρωποι έμειναν άστεγοι και πάνω από 300 έχασαν τη ζωή τους. Μια Επιτροπή Παροχής Βοήθειας, σε συνεργασία με κάποια Περιφερειακή Επιτροπή Οικοδόμησης, έστησε ένα κέντρο παροχής βοήθειας στο οικόπεδο μιας Αίθουσας Βασιλείας στη Λα Ρομάνα. Στο ανθρωπιστικό έργο συμμετείχαν 300 περίπου Μάρτυρες, μερικοί από τους οποίους είχαν έρθει από 16 χώρες.

 Συνολικά, χρειάστηκε να επισκευαστούν ή να ξαναχτιστούν 23 Αίθουσες Βασιλείας και πάνω από 800 σπίτια αδελφών μας. Ένα από αυτά ήταν της Κάρμεν, μιας ηλικιωμένης τακτικής σκαπάνισσας που βρέθηκε σε απόγνωση όταν ο τυφώνας έκανε συντρίμμια το σπίτι της, στο οποίο είχε μείνει 38 ολόκληρα χρόνια. Η χαρά της, όμως, ήταν απερίγραπτη όταν έφτασε μια ομάδα 15 αδελφών και άρχισαν να ρίχνουν τα θεμέλια του νέου της σπιτιού. «Ο Ιεχωβά δεν μας ξεχνάει ποτέ. Μας φροντίζει πάντα», είπε η Κάρμεν. «Κοιτάξτε τι ωραίο σπίτι χτίζουν οι αδελφοί για μένα. Οι γείτονες λένε: “Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά φροντίζουν τους αδελφούς τους. Αγαπούν στ’ αλήθεια ο ένας τον άλλον”». Παρόμοιες εκφράσεις ακούστηκαν σε κάθε γωνιά της χώρας, καθώς οι εθελοντές βοηθούσαν αδελφούς τους που είχαν πέσει θύματα της καταστροφής.

Παρότι ο τυφώνας Τζορτζ έσπειρε τον όλεθρο, ο λαός του Ιεχωβά πρόσφερε παρηγοριά τόσο από υλική όσο και από πνευματική άποψη στους πληγέντες αδελφούς. Το σημαντικότερο είναι ότι οι αυτοθυσιαστικές προσπάθειες των εθελοντών έδωσαν αίνο στον Ιεχωβά, την πηγή της αληθινής παρηγοριάς.

Η ραγδαία αύξηση των νέων μαθητών δημιούργησε την ανάγκη για περισσότερες Αίθουσες Βασιλείας. Το Νοέμβριο λοιπόν του 2000, οι αδελφοί στη Δομινικανή Δημοκρατία άρχισαν να χτίζουν αίθουσες λαβαίνοντας βοήθεια από το πρόγραμμα για χώρες με περιορισμένους πόρους. Τώρα, μπορεί να χτιστεί μια άνετη και όμορφη αίθουσα σε οχτώ μόλις εβδομάδες. Μέχρι το Σεπτέμβριο του 2011, δύο ομάδες οικοδόμησης είχαν χτίσει ή ανακαινίσει περίπου 145 Αίθουσες Βασιλείας.

 Αυτά τα κτίρια καθώς και οι εθελοντές οικοδόμησης έχουν δώσει δυναμική μαρτυρία. Για παράδειγμα, σε μια μικρή πόλη στα βορειοδυτικά της χώρας, οι αδελφοί βρήκαν ένα οικόπεδο για να χτίσουν μια Αίθουσα Βασιλείας. Κάποιος ειδικός σκαπανέας επικοινώνησε με τον ιδιοκτήτη για να μάθει περισσότερες πληροφορίες. «Μη χάνετε το χρόνο σας», του είπε εκείνος. «Δεν υπάρχει περίπτωση να σας το πουλήσω, ειδικά αν πρόκειται να χτίσετε εκκλησία».

Λίγο αργότερα, ο ιδιοκτήτης πήγε στο Πουέρτο Πλάτα για να δει τον ηλικιωμένο αδελφό του, ο οποίος είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά. Όταν έφτασε, διαπίστωσε ότι μια οικογένεια Μαρτύρων είχαν πάρει τον αδελφό του στο σπίτι τους για να τον φροντίσουν επειδή ήταν άρρωστος. Τον πήγαιναν στο γιατρό και τον έπαιρναν μαζί τους στις συναθροίσεις και στο έργο. Ο ιδιοκτήτης ρώτησε τον αδελφό του πόσα πλήρωνε για αυτή τη φροντίδα. «Τίποτα», του απάντησε. «Αυτοί είναι αδελφοί μου».

Ο ιδιοκτήτης συγκινήθηκε τόσο πολύ από τη σπάνια καλοσύνη των Μαρτύρων, ώστε τηλεφώνησε στον ειδικό σκαπανέα και του είπε ότι είχε αλλάξει γνώμη και ότι ήθελε να πουλήσει το οικόπεδο. Οι αδελφοί το αγόρασαν και άρχισαν να χτίζουν την αίθουσα. Παλιότερα, η γυναίκα του ιδιοκτήτη είχε πολύ κακή άποψη για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά όταν είδε πώς συνεργάζονταν οι αδελφοί στο εργοτάξιο, είπε: «Αυτοί είναι οι πιο ενωμένοι και καλοσυνάτοι άνθρωποι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου».